คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Last Chapter
"พี่น้ำหวานคะ ทำไมเราถึงมาที่บ้านกันล่ะคะ?"
เจสซี่เอ่ยปากถามด้วยความกังวลเมื่อน้ำหวานขับรถเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ หรือถ้าจะเรียกให้ถูกก็คือคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลอักขระชาตะ วันนี้น้ำหวานบอกเจสซี่ว่าจะพาเจสซี่ไปให้ขุนดูตัวเพื่อจะได้ตัดสินใจอีกทีว่ายังจะอยากได้เจสซี่มาเป็นนางเอกภาพยนต์เรื่องนี้อยู่หรือเปล่า
แต่.. เจสซี่ควรจะไปเจอขุนที่บริษัทมากกว่าไม่ใช่เหรอ?
"วันนี้ขุนไม่เข้าบริษัท เขาเลยให้พี่พาเจสซี่มาหาที่บ้านแทน" น้ำหวานตอบ
"อ่า.. งั้นเหรอคะ?" เจสซี่พูดพลางกวางสายตามองไปรอบๆด้วยความกังวล
เธอกำลังจะเดินเข้าบ้านผู้ชายที่ขึ้นชื่อเรื่องความเป็นเพล์ยบอย..
"กลัวเหรอคะเจสซี่?" น้ำหวานจอดรถเรียบร้อยแล้วหันมาถามเจสซี่
"แค่รู้สึกแปลกนิดหน่อยค่ะ"
"ไม่ต้องกลัวหรอกค่ะ พี่ก็อยู่ข้างๆเจสซี่นี่ไงคะ" น้ำหวานพูดแล้วส่งยิ้มให้เจสซี่
พี่น้ำหวานนั่นแหละน่ากลัวที่สุดเลย
เชื่อเถอะว่าถ้าเธอพลาดท่าแล้วต้องให้พี่น้ำหวานปกป้องเธอขึ้นมาเมื่อไหร่ พอกลับไปถึงคอนโดแม่นางเอกสาวคงจะได้ทวงค่าปกป้องจากเธอทั้งคืนแน่นอน เพราะฉะนั้นสิ่งที่เธอทำได้ก็คือระวังตัวเองจากขุนให้ได้มากที่สุดเพื่อที่เธอจะได้ไม่ต้องเหนื่อยกับน้ำหวานในคืนนี้
"ไปกันค่ะ"
น้ำหวานพูดแล้วเดินนำเจสซี่เข้าไปภายในตัวบ้าน นางเอกสาวยื่นเสื้อคลุมให้แม่บ้านที่ยืนต้องรับพวกเธออยู่ตรงประตูพร้อมกับถอดรองเท้าส้นสูงออกแล้วเปลี่ยนเป็นสวมรองเท้าแตะสำหรับเดินในบ้านจากนั้นก็เดินนำเจสซี่ขึ้นไปที่ชั้นสองของบ้านแล้วหยุดที่หน้าประตูไม้บานใหญ่บานหนึ่งซึ่งเจสซี่เดาว่าน่าจะเป็นห้องของขุน
น้ำหวานดูคุ้นเคยกับบ้านหลังนี้เป็นอย่างดี..
ก๊อกๆๆ!
"ฉันมาแล้ว" น้ำหวานพูดหลังจากที่เคาะประตู
"เข้ามาสิ"
เมื่อเสียงทุ้มของคนด้านในกล่าวอนุญาตให้สองสาวเข้าไปได้น้ำหวานก็เปิดประตูเข้าไปทันที เจสซี่ก้าวเข้าไปในห้องตามหลังน้ำหวานแล้วกวาดสายตาดูรอบๆ ห้องนี้ปิดผ้าม่านทึบ แสงสว่างที่ส่องอยู่ภายในห้องมีเพียงแสงสีส้มจากหลอดไฟบนเพดานเท่านั้น หากเธอโดนจับเข้ามาอยู่ในห้องนี้เธอคงจะไม่มีทางรู้เลยล่ะว่าตอนนี้เป็นเวลากลางวันกลางคืน ราวกับว่าเจ้าของห้องจงใจตัดขาดจากโลกภายนอก..
และเจ้าของห้องที่เธอพูดถึงกำลังนั่งเหยียดขาอยู่ตรงโซฟาตัวใหญ่หน้าโทรทัศน์
"กว่าจะมาได้" ขุนเอ่ยทักทายพวกเธอทั้งสองคนแล้วจิบเบียร์เข้าปาก
"ฉันรู้ว่านายรอได้" พูดจบน้ำหวานก็พยักพเยิดให้เจสซี่สวัสดีขุน
"สวัสดีค่ะคุณชานนท์ ฉันเจสซี่ค่ะ" เจสซี่กล่าวสวัสดีแล้วยกมือไหว้คนที่อยู่บนโซฟา ขุนเหลือบตามองเจสซี่อย่างสนใจ
"หืม? นี่เหรอเจสซี่?" ร่างสูงวางแก้วเบียร์ไว้บนโต๊ะหน้าโซฟา "ไหนมานั่งนี่ซิ"
ขุนตบโซฟาข้างตัวเป็นการเชิญชวนให้เจสซี่นั่ง เจสซี่กัดริมฝีปากล่างเล็กๆอย่างชั่งใจแล้วหันไปมองน้ำหวาน น้ำหวานพยักหน้าสองสามครั้งเป็นเชิงว่าให้นั่งลงตามที่ขุนบอก เจสซี่เห็นแบบนั้นถึงได้ค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งข้างๆขุน
"อืม.. สวยกว่าที่คิดไว้เยอะ" ขุนมองหน้าเจสซี่แล้วยกมือขึ้นลูบปลายคางอย่างพิจารณา "อายุเท่าไหร่เหรอเราน่ะ?"
"ย.. ยี่สิบสามค่ะ" เจสซี่ตอบเสียงสั่นเพราะเริ่มรู้สึกกลัวๆกับสายตาที่ขุนใช้มองเธอ
เหมือนเธอโดนลวนลามทางสายตายังไงก็ไม่รู้..
"เด็กเธอใช้ได้หนิน้ำหวาน ปั้นอีกนิดก็เป็นนางเอกได้สบายๆเลยล่ะ" ขุนเงยหน้าพูดกับน้ำหวานแล้วหันกลับมามองเจสซี่ "งั้นเธอไปรอฉันในห้องนะ"
"ในห้อง? ห้องไหนคะ?" เจสซี่ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"ห้องนั้นไง ห้องนอนฉันน่ะ" ขุนพูดพลางชี้มือไปยังประตูห้องฝั่งด้านซ้าย
"เดี๋ยวค่ะ ทำไมฉันต้องเข้าไปรอในห้องนอนคุณด้วยคะ?" เจสซี่ถามด้วยความแปลกใจ แต่จะบอกว่าแปลกใจก็ไม่ถูกเท่าไหร่..
จริงๆเธอคิดว่าเธอพอจะรู้อยู่ว่าขุนหมายถึงอะไร
"หรือเธอชอบตรงนี้ล่ะ? จริงๆโซฟาฉันมันก็ใหญ่นะ ให้น้ำหวานไปนั่งรอในห้องนอนก็ได้" ขุนพูดพลางหันมองโซฟาที่ตัวเองนั่งอยู่
"คุณชานนท์ คุณพูดถึงเรื่องอะไรอยู่คะ?" เจสซี่ถามเสียงเข้ม
"เธอน่าจะเข้าใจได้ไม่ยากนะคนสวย" ขุนพลางกระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆ
"............" เจสซี่เม้มปากแน่น
ขอให้สิ่งที่เธอคิดไว้มันผิดด้วยเถอะ..
"นอนกับฉัน เหมือนที่เคยนอนกับน้ำหวาน"
สิ้นสุดประโยคนั้นของขุนเจสซี่ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เธอหันไปมองน้ำหวานที่ยืนอยู่ข้างหลังของเธอปรากฏว่าน้ำหวานไม่ได้รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนกับประโยคนั้นที่ขุนพูดกับเธอเลยแม้แต่น้อย
แสดงว่าน้ำหวานรู้อยู่แล้วสินะว่ามันต้องเป็นแบบนี้..
"ไม่ค่ะ" เจสซี่ปฏิเสธเสียงแข็ง
"อยากเป็นนางเอกไม่ใช่เหรอ?" ขุนถาม "ฉันจะบอกให้นะว่าคนสวยแบบเธอน่ะมีเป็นพัน แถมในบรรดาคนสวยๆพวกนั้นก็มีคนที่อยากเป็นนางเอกอีกเป็นร้อย คิดดูแล้วกันว่าต้องฝ่าฝันแค่ไหนกว่าจะได้ตำแหน่งนางเอกมา แต่ถ้าเธอนอนกับฉันเธอก็จะได้มันไปง่ายๆเลย ไม่ดีงั้นเหรอ?"
"............" เจสซี่เงียบแล้วเม้มปากแน่นอย่างอดกลั้น
"ทำไปเถอะเจสซี่ มาถึงขนาดนี้แล้วยังจะถอยอีกเหรอ?" น้ำหวานพูดเสียงเรียบราวกับประโยคที่เธอพูดออกมาคือ 'เมื่อเช้าฉันเพิ่งกินข้าวต้มเข้าไป'
"พี่น้ำหวานคะ แบบนี้มันไม่เกินไปเหรอคะ?" เจสซี่กดเสียงต่ำอย่างอดกลั้น
"ก็คิดซะว่าทำๆให้มันเสร็จๆไปก็แล้วกันค่ะ"
เท่านั้นแหละ.. ความอดทนของเจสซี่ก็ขาดผึงทันที
"พี่น้ำหวานคะ!! พี่ทำแบบนี้พี่เห็นเจสซี่เป็นตัวอะไรคะ!! เจสซี่ไม่ใช่ผู้หญิงที่จะไปนอนกับใครที่ไหนก็ได้นะคะ!!" เจสซี่ผุดตัวลุกขึ้นยืนแล้วตะคอกใส่น้ำหวานทันที
"เจสซี่คะ เจสซี่อยู่กับพี่เจสซี่ก็น่าจะรู้แล้วนะคะว่าไม่มีอะไรได้มาง่ายๆ" น้ำหวานอธิบาย
"แต่นี่มันเกินไปค่ะ!! ให้นอนกับพี่น้ำหวานเจสซี่ยังว่าพอทน แต่ให้เจสซี่ไปมั่วกับใครอีกหลายๆคนเจสซี่รับไม่ได้ค่ะ!! เจสซี่ไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวที่พอพี่น้ำหวานซื้อเจสซี่มาแล้วจะเอาไปขายต่อให้ใครก็ได้นะคะ"
"............."
"เจสซี่ไม่ได้ทิ้งพี่กวาง ทิ้งความรัก เดินออกมาจากความสุขในชีวิตเพื่อที่จะมาเป็นผู้หญิงข้างถนนหรอกนะคะ"
"พี่ไม่ได้คิดว่าเจสซี่เป็นผู้หญิงข้างถนน แต่ความฝันสูงสุดของเจสซี่อยู่ตรงหน้าแล้ว เจสซี่จะปล่อยให้มันลอยหลุดมือไปงั้นเหรอคะ?" น้ำหวานพูดอย่างใจเย็น
"............." เจสซี่เงียบแล้วหันไปมองขุนที่นั่งดูพวกเธอเถียงกันอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาวแล้วหันกลับมาหาน้ำหวาน
ซาตานในคราบนางฟ้า..
น้ำหวานเป็นเหมือนซาตานที่เจสซี่ขายชีวิตให้เพื่อแลกกับความฝัน
"เจสซี่เลือกทางผิด.. ผิดตั้งแต่ครั้งแรกที่เจสซี่ตัดสินใจมีอะไรกับพี่น้ำหวานแล้ว และครั้งนี้เจสซี่จะไม่ทำผิดซ้ำอีก.."
"คิดดูดีๆก่อนก็ได้เจสซี่ วันนี้ยังไม่พร้อมไว้วันหลังก็ได้นะ" ขุนพูดขึ้้นขำๆ
"ขออภัยด้วยค่ะคุณชานนท์ แต่ฉันไม่สามารถทำตามที่สิ่งที่คุณต้องการได้" เจสซี่โค้งให้ขุนแล้วหันกลับมาหาน้ำหวาน "พี่น้ำหวานคะ ละครเรื่องนั้นที่พี่ไปขอบทมาให้เจสซี่ พี่จะบอกให้ผู้กำกับถอดเจสซี่ออกก็ได้ค่ะ เจสซี่ขอตัวก่อนนะคะ"
"เจสซี่จะไปไหนคะ?" น้ำหวานเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเจสซี่คว้ากระเป๋าถือของตัวเองแล้วเดินไปที่ประตูห้อง
"เจสซี่จะไปไหนมันไม่สำคัญหรอกค่ะ ขอแค่อย่าให้ได้พบได้เจอกับพี่น้ำหวานอีกก็พอ"
พูดจบเจสซี่ก็เดินออกจากประตูห้องไปทิ้งให้น้ำหวานอยู่กับขุนสองคนในห้อง น้ำหวานถอนหายใจเล็กๆแล้วทิ้งตัวลงนั่งข้างขุนที่หยิบแก้วเบียร์ขึ้นมาดื่มอีกครั้ง ชายร่างสูงหันมาหาน้ำหวานแล้วเอ่ยถาม
"เด็กเธอหนิ ไม่ตามไปหรอกเหรอ?"
"ไม่หรอก ปล่อยไปเถอะ" น้ำหวานตอบแล้วเอนตัวพิงพนักโซฟา "บางทีฉันก็รู้สึกเบื่อๆกับความเล่นตัวของเจสซี่เหมือนกัน"
"หึ ปั้นเด็กมาก็หลายคน แต่ฉันไม่เห็นเธอเคยพาใครมาให้ฉันปั้นแบบนี้เลยนะ" ขุนพูดพลางจิบเบียร์เข้าปากอีกครั้ง "ชอบมากหรือไง เจสซี่น่ะ?"
"ก็แค่คิดว่าเด็กคนนี้สมควรที่จะเป็นทายาทฉัน" น้ำหวานพูดแล้วหันไปมองขุน "แล้วนายล่ะ? จริงๆเจสซี่ก็เหมาะไม่ใช่หรือไงกับหนังเรื่องใหม่ของนายน่ะ"
"อย่างที่บอก คนสวยๆแบบเด็กนั่นน่ะมีเป็นสิบ ฉันจะหยิบใครมาก็ได้ทั้งนั้นแหละ" ขุนตอบ
"แต่ฉันก็ยังไม่เห็นว่าจะมีใครเหมาะเท่าเจสซี่" น้ำหวานสวนกลับ
"อยากดันเด็กคนนี้มากหรือไง?" ขุนหันไปถามน้ำหวาน
"..........."
น้ำหวานให้ความเงียบเป็นคำตอบ ขุนเห็นแบบนั้นก็ผุดตัวลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินไปที่ผ้าม่าน มือหนาของขุนแง้มผ้าม่านออกเล็กน้อยให้พอที่จะมองเห็นบริเวณหน้าบ้าน และตามที่คาดไว้.. ขุนเห็นเจสซี่กำลังก้าวขึ้นรถแท็กซี่อยู่ที่หน้าบ้านเธอพอดี ขุนกระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆแล้วหันกลับมาพูดกับน้ำหวาน
"เธอไม่ต้องห่วงหรอก ต่อให้ไม่มีฉัน เด็กคนนี้ก็ดังอยู่ดี"
07.00
ณ รีสอร์ทน้ำตก
ภายในกระท่อม บนเตียงมีสองร่างเปลือยเปล่านอนกอดกันโดยมีร่างของผู้จัดการสาวนอนซุกโปรแกรมเมอร์คนสวยเหมือนทุกครั้ง วันนี้กวางตื่นก่อน.. กวางค่อยๆเกลี่ยปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าของจีน่าอย่างทะนุถนอมแล้วเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้หมายจะประทับจูบที่หน้าผากของผู้จัดการคนสวย
แต่เพียงเสี้ยววินาทีก่อนที่ริมฝีปากของกวางจะสัมผัสกับหน้าผากมน
จีน่าก็เงยหน้าขึ้นมาประกบจูบอย่างแนบแน่นในตำแหน่งเดียวกันของกวาง..
"มอร์นิ่งคิส" จีน่าคลายจูบออกแล้วพูดพลางส่งยิ้มให้กวาง
"อ่า..." กวางกัดริมฝีปากตัวเองเล็กๆแล้วมองจีน่า "ขโมยจูบฉันแบบนี้ฉันก็เขินเป็นนะคะ"
"ทีนี้รู้หรือยังล่ะว่าเวลาฉันโดนขโมยจูบฉันรู้สึกยังไง" จีน่าพูด
"งั้นคุณก็คงรู้แล้วใช่ไหมว่าฉันรู้สึกยังไงเวลาขโมยจูบคุณ" กวางย้อน
"อืม.. ก็สนุกดี" จีน่าตอบยิ้มๆ "ไปอาบน้ำได้แล้ว จะได้กินข้าวแล้วรีบมาเก็บของ"
"ยังไม่อยากอาบอ่ะ" กวางงอแง
"ไม่หิวหรือไง ข้าวเช้าหมดสิบโมงนะ อาบช้าระวังไม่ได้กิน" จีน่าพูด
"ก็หิว.." กวางกระชับกอดจีน่าแน่นขึ้น "แต่ฉันหมายถึงหิวคุณนะคะ"
"ทะลึ่งละ" จีน่าส่งสายตาเอือมๆไปให้กวาง
"ข้าวเช้าเขาเก็บตั้งสิบโมงอ่ะ ตอนนี้เพิ่งเจ็ดโมงเอง มีเวลาเยอะแยะนะคะ" กวางพูดพลางลูบไล้ตามทรวดทรงของจีน่าที่อยู่ใต้ผ้าห่ม
"พอๆๆๆ อย่าหาว่าฉันใจร้าย แต่ขอเถอะ นี่เพิ่งได้นอนไปไม่ถึงสามชั่วโมงเองนะ ถ้าต่ออีกเดี๋ยวไม่มีแรงขับรถกลับบ้านกันพอดี" จีน่าปัดมือกวางออก
"อ่าๆ โอเคค่ะ กลัวฉันพาคุณขับรถตกเขาสินะคะ ฮ่าๆๆๆ"
กวางหัวเราะเล็กๆแล้วลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว วันนี้พวกเธอทั้งคู่ก็ต้องกลับบ้านกันแล้ว.. และวันนี้เป็นวันอาทิตย์ได้พักให้หายเหนื่อยหนึ่งวันก่อนจะกลับไปลุยงานที่บริษัทตามปกติ
"อ้อ! เมื่อคืนคุณเซ็กซี่มากเลยนะคะ ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณคออ่อนขนาดนั้น ไว้วันหลังฉันมอมเหล้าคุณแล้วขอแบบเมื่อคืนอีกนะ"
"มอมเหล้าบ้าบออะไร ไปอาบน้ำเลยไป๊!!!"
18.00
ณ คอนโดกวางเจสซี่
"จีน่าคะ ตื่นได้แล้วค่ะ"
กวางเขย่าตัวจีน่าที่นั่งหลับอยู่เบาะข้างคนขับเป็นการปลุกเล็กๆ เชื่อแล้วล่ะว่าจีน่าเพลียมากจริงๆ เล่นหลับตั้งแต่ลงจากเขาจนตอนนี้เธอขับรถถึงคอนโดของเธอแล้วยังไม่ตื่นเลย กวางเขย่าเรียกจีน่าอีกครั้งและในที่สุดผู้จัดการคนสวยก็ยอมตื่นขึ้นมาจนได้
"อือ.. ถึงไหนแล้วเนี่ย?" จีน่างัวเงียขยี้ตาตัวเองเล็กๆแล้วเอ่ยถามกวาง
"ถึงคอนโดฉันแล้วค่ะ" กวางตอบ
"นี่ฉันหลับนานขนาดนั้นเลยเหรอ?" จีน่ายันตัวขึ้นจากเบาะแล้วมองไปรอบๆ
"ไม่แปลกค่ะ เมื่อคืนใช้พลังงานไปเยอะก็เพลียแบบนี้แหละ" กวางพูดยิ้มๆ
"เธอขับรถคนเดียวเลยสิแบบนี้ เหนื่อยไหม?" จีน่าหันไปถามกวาง
"ไม่เท่าไหร่ค่ะ เดี๋ยวกลับถึงคอนโดคุณเมื่อไหร่จะนอนยันเช้าเลย ฮ่าๆๆๆ"
กวางตอบแล้วหัวเราะร่วนพลางเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองจากข้างหลังรถมาเช็คนิดหน่อยก่อนจะเปิดประตูเดินลงจากรถไป แต่ยังไม่ทันที่กวางจะได้เดินพ้นตัวรถก็ได้ยินเสียงจีน่าจากทางข้างหลังก่อน
"ไปไหน เอาเสื้อผ้าเหรอ?" จีน่าเปิดประตูรถแล้วเอ่ยถามกวาง
"ใช่ค่ะ มาเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วก็จะเอาเสื้อผ้าไปซักสักหน่อย คุณจะขึ้นมาด้วยกันไหมคะ?" กวางหันกลับมาถามจีน่า
"ไปสิ"
พูดจบจีน่าก็ลงจากรถแล้วเดินมาจับมือกวางที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก กวางกระชับมือผู้จัดการคนสวยหนึ่งครั้งแล้วก้าวนำจีน่าเข้าไปในคอนโด ทั้งคู่เดินเข้าลิฟท์แล้วกดเลือกชั้นแปดซึ่งเป็นชั้นที่กวางอยู่
ติ๊ง!
พอลิฟท์เปิดออกกวางก็จูงมือจีน่าออกมาจากลิฟท์ ทั้งคู่เดินตรงไปที่ห้องของกวางและหยุดลงตรงหน้าห้อง กวางละมือออกจากมือของจีน่าแล้วล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเพื่อหาคีย์การ์ด แต่ก็ไม่พบ กวางขมวดคิ้วเล็กๆอย่างขัดใจแล้วเริ่มเปิดกระเป๋าเดินทางของตัวเอง
"หาคีย์การ์ดไม่เจอเหรอ?" จีน่าถาม
"ฉันลืมเอาออกจากกระเป๋าใหญ่น่ะค่ะ สงสัยต้องใช้เวลาค้นนานหน่อยแล้วล่ะ" กวางตอบพลางเริ่มลงมือค้นกระเป๋าเดินทางของตัวเอง
"เดี๋ยวฉันช่วยหา" พูดจบจีน่าก็ก้มลงไปช่วยกวางหาคีย์การ์ดเพื่อที่จะเปิดห้อง แต่..
แอ๊ดดดด!
เสียงประตูห้องที่เปิดออกมาเรียกความสนใจจากทั้งคู่ที่กำลังนั่งค้นคีย์การ์ดในกระเป๋าเดินทางได้เป็นอย่างดี จีน่าเงยหน้าขึ้นมองตามประตูที่เปิดเข้าไปในห้อง ภาพที่เห็นทำเอาเธอใจกระตุกวาบ..
เจสซี่..
"พี่กวาง.."
สาวลูกครึ่งเรียกชื่อคนที่กำลังนั่งค้นกระเป๋าเดินทางอยู่เสียงแผ่ว กวางได้ยินแบบนั้นก็ยืดตัวลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วแล้วมองเจสซี่อย่างไม่วางตา จีน่าค่อยๆลุกขึ้นตามแล้วยืนมองคนทั้งคู่..
ไม่น่ากลับคอนโดวันนี้เลย..
จีน่าได้แต่คิดอยู่ในใจ ทำไมมันถึงได้เหมาะเจาะขนาดนี้ หนึ่งอาทิตย์มีตั้งเจ็ดวัน แถมมีแค่วันเดียวที่กวางจะต้องกลับมาเอาของที่คอนโด แล้วทำไมเจสซี่ต้องกลับมาเจอกับกวางวันนี้ด้วย..
สิ่งที่เธอกลัวที่สุด.. มันกำลังเกิดขึ้นแล้ว
"เจสซี่.. กลับมาแล้วเหรอคะ?" กวางเอ่ยถามคนในห้องด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย ดวงตากลมโตของกวางฉายชัดว่าเขาคิดถึงสาวลูกครึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเขามากมายแค่ไหน
ทุกสิ่งทุกอย่างที่กวางแสดงออกมาในตอนนี้
มันเหมือนกวางเอามีดมากรีดลงที่หัวใจเธออย่างช้าๆ..
"ค่ะ เจสซี่กลับมาแล้วค่ะ"
เจสซี่ตอบแล้วเดินเข้ามากอดกวางที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตู ใบหน้าสวยจัดของสาวลูกครึ่งซบลงที่ไหล่ของกวางเบาๆ เพียงเท่านั้น.. เจสซี่ไม่จำเป็นต้องเอ่ยคำหวาน หรือบอกรัก หรือจูบ หรือทำอะไรมากกว่านี้
แค่เจสซี่บอกว่ากลับมาแล้ว..
แค่นั้นจีน่าก็รู้สึกเหมือนตัวเองแพ้ราบคาบ
บางทีต่อให้กวางไม่ได้ดิ้นรนตามหาเจสซี่ หรือว่าต่อให้เจสซี่ไม่ได้ตั้งใจกลับมาเจอกวาง แต่ทั้งคู่ก็ยังบังเอิญได้มาเจอกันอีกครั้ง นั่นก็คงเป็นข้อพิสูจน์ได้แล้วล่ะว่าคนที่ควรจะยืนอยู่ข้างกวางน่ะคือเจสซี่ ส่วนเธอก็เป็นแค่ดอกไม้ริมทางที่เขาหยิบมาชื่นชมระหว่างรอคนรักของเขาเดินกลับมาเท่านั้นแหละ คิดได้แบบนั้นจีน่าก็เหยียดยิ้มมุมปากเล็กๆให้กับความน่าสมเพชของตัวเอง
นี่สินะเขาถึงบอกว่า 'คนเป็นเจ้าของจะไม่ต้องพยายาม'
"แฟนเธอกลับมาแล้ว งั้นฉันกลับก่อนนะ"
จีน่าพูดเพียงเท่านั้นก็เดินหันหลังให้สองคนที่กอดกันอยู่ตรงหน้าประตูแล้วก้าวเร็วๆไปที่ลิฟท์ทันที กวางได้ยินจีน่าพูดแบบนั้นก็ผละตัวออกจากเจสซี่แล้ววิ่งตามจีน่าไป
"เดี๋ยวก่อน!! จีน่า!!"
แต่ไม่ทัน.. ลิฟท์ได้ปิดลงซะแล้ว
"เชี่ย! ทำไมลิฟท์มันปิดเร็วนักวะ!"
กวางสบถเล็กๆแล้วกดปุ่มเรียกลิฟท์รัวๆ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล.. ร่างสูงของโปรแกรมเมอร์หันซ้ายหันขวาอย่างรวดเร็วเพื่อมองหาบันไดหนีไฟ และในที่สุดก็เจอมันอยู่ตรงสุดทางเดินด้านซ้ายมือ กวางไม่รอช้ารีบดีดตัวเองออกจากหน้าลิฟท์แล้ววิ่งไปยังบันไดหนีไฟทันที
จากชั้นแปด.. หวังว่าจะทันอยู่นะ
กวางวิ่งลงบันไดเร็วๆแบบไม่กลัวว่าตัวเองจะสะดุดล้ม หรือพูดง่ายๆตอนนี้กวางไม่กลัวตัวเองจะตายแล้วด้วยซ้ำ ถ้าหากว่าตอนนี้เธอสามารถกระโดดพรวดเดียวลงไปที่ชั้นหนึ่งได้เธอคงทำไปแล้วแต่ว่ามันทำไม่ได้ไง สิ่งที่เธอทำได้ดีที่สุดในตอนนี้มีเพียงแค่สับขาลงบันไดให้เร็วที่สุดและลงไปให้ถึงชั้นล่างก่อนที่จีน่าจะสตาร์ทรถ
"แฮ่กๆๆ"
กวางยืนหอบหนักอยู่ที่หน้าบันไดเมื่อลงมาถึงชั้นหนึ่งเรียบร้อยแล้ว เธอกวาดสายตาไปรอบๆเพื่อมองหาผู้จัดการ แต่ก็ไม่พบ.. กวางเลยเปลี่ยนพิกัดการมองหาวิ่งออกไปที่หน้าคอนโดแทน
นั่นไง.. จีน่าอยู่นั่น
"จีน่า!!!!!!"
กวางตะโกนเรียกจีน่าที่กำลังเดินไปที่รถดังลั่น แต่กลับไม่มีเสียงขานรับจากผู้จัดการคนสวย จีน่ายังคงสาวเท้าไปยังรถของตัวเอง
"จีน่า! คุยกันก่อนได้ไหม?! จีน่า!!!"
กวางตะโกนเรียกอีกครั้ง คราวนี้ได้ผล.. จีน่าหยุดเดินแล้วหันกลับมาหาเธอ พอกวางเห็นว่าจีน่าหยุดเดินแล้วถึงได้รีบวิ่งไปยืนตรงหน้าจีน่า
"ฉันคิดว่าเราไม่มีอะไรต้องคุยกันนะ" จีน่าพูด
"มีสิคะ อยู่ดีๆคุณเดินออกมาทำไม?" กวางถาม
"ฉันคิดว่ามันไม่มีความจำเป็นอะไรที่ฉันจะต้องอยู่ต่อนะ แฟนเธอก็กลับมาแล้ว หรือเธอจะบอกว่าเธอขอเวลาไปเก็บเสื้อผ้าแปบนึงแล้วจะออกมาหาฉันแล้วทิ้งให้เจสซี่อยู่ในห้องนั้นคนเดียวงั้นเหรอ?"
"..........." กวางเงียบไป
ใช่.. จีน่าพูดถูก
เธอคงไม่เลือกที่จะเก็บเสื้อผ้ามาหาจีน่าแล้วทิ้งเจสซี่ไว้ในห้องนั้นคนเดียว
"หึ เห็นไหมล่ะ ตัวจริงเธอกลับมาแล้ว ส่วนฉัน.. เธอก็คิดซะว่าคบเล่นๆฆ่าเวลาแล้วกันนะ" จีน่าพูดเสียงเรียบพร้อมกับเหยียดยิ้มมุมปากนิดๆแล้วหันหลังกลับเดินไปที่รถเหมือนเดิม กวางเม้มริมฝีปากแน่นแล้วตัดสินใจเอ่ยถามจีน่าไป
"คุณอยากให้ฉันคิดแบบนั้นจริงๆเหรอ?"
"..........." จีน่าเงียบ
"อยากให้ฉันทำเป็นเหมือนว่าเรื่องของเราที่ผ่านมามันไม่เคยเกิดขึ้นงั้นเหรอ?"
"เลิกถามมากได้แล้ว ฉันจะกลับบ้าน"
"งั้นฉันขอถามคำถามสุดท้าย ถ้าคำตอบของคุณคือคำว่าไม่.. ฉันจะไม่ถามอะไรคุณอีก" กวางยื่นข้อเสนอสุดท้าย
"ถามมาสิ"
"คุณ.. เคยรักฉันบ้างหรือเปล่าคะ?"
สิ้นสุดคำถามสุดท้ายของกวาง จีน่าก็แอบถอนหายใจแล้วยิ้มเล็กๆให้กับคำถามของกวาง แปลกดีเหมือนกันนะ เธอเพิ่งจะรู้ว่ากวางเป็นคนซื่อ ซื่อถึงขั้นที่ว่าเธอทำตั้งมากมายขนาดนี้แล้วแต่กวางกลับไม่เคยรู้เลยว่าเธอรักเขามากแค่ไหน แต่ที่ผ่านมาเขาจะรู้หรือเปล่าน่ะมันไม่สำคัญหรอก..
สำคัญแค่ว่าตอนนี้.. เธอจะกล้าบอกความรู้สึกนั้นกับเขาหรือเปล่า
ถ้าเธอหันกลับไปแล้วบอกเขาว่ารักตอนนี้ มันอาจจะเพิ่มเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้ที่เขาจะเลือกเธอหรือเปล่านะ? หรือบางทีเขาอาจจะเห็นแค่ว่าเธอเป็นตัวตลกที่หลงรักเขาไปทั้งใจทั้งๆที่ก็รู้ว่าเขาน่ะมีคนในใจอยู่แล้ว
แต่กวางคงไม่ทำแบบนั้นหรอก..
ข้อสำคัญมันอยู่ที่ตัวเธอนี่แหละ สันดานคนปากแข็ง ปากหนัก ปากไม่ตรงกับใจ แล้วเป็นยังไงล่ะ? พอคิดจะพูดแต่ละทีก็หนักปาก อยากจะบอกแต่ก็ไม่รู้ว่าถ้าบอกไปอะไรๆมันจะดีขึ้นหรือเปล่า.. จีน่าเม้มปากแน่นอย่างใช้ความคิด
ถ้าเธอพูดเขาก็อาจจะเลือกเธอ
แต่ถ้าไม่พูด เธอก็ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะได้เป็นตัวเลือกของเขา..
คิดได้ดังนั้นจีน่าก็หันกลับไปหากวางที่ยังคงยืนหอบหายใจด้วยความเหนื่อยจากการวิ่งลงบันไดอยู่ข้างหลังของเธอ แต่ทันทีที่จีน่ากำลังจะอ้าปากพูด สายตาของเธอก็ดันไปสะดุดเข้ากับร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าคอนโดห่างจากเธอกับกวางประมาณสิบเมตรซะก่อน..
"ว่าไงคะจีน่า คุณเคยรักฉันบ้างไหม?"
เจสซี่ที่วิ่งตามกวางลงมาได้ยินประโยคนั้นที่กวางเอ่ยถามจีน่าพอดี เธอชะงักและตัดสินใจหยุดยืนอยู่หน้าคอนโดข้างหลังกวาง และดูเหมือนว่ากวางจะยังไม่รู้ถึงการมาของเธอด้วย..
จากตอนแรกที่เธอสงสัยว่าทำไมกวางถึงได้มาพร้อมกับผู้จัดการ แต่ตอนนี้เธอพอจะเดาอะไรๆออกบ้างแล้วล่ะ.. บางทีการที่เธอหายตัวไปเป็นเดือนมันอาจทำให้กวางได้เจอกับอะไรใหม่ๆ
พี่กวางอาจจะเจอคนที่ทำให้พี่เขารู้สึกดีได้เหมือนๆกับเธอ..
ตอนนี้ผู้จัดการคนสวยได้หันกลับมาเห็นเธอที่ยืนอยู่ข้างหลังกวางแล้ว เจสซี่เม้มปากเล็กๆแล้วเบือนหน้าหนีไม่มองภาพที่ทั้งสองคนยืนคุยกันตรงนั้น เพราะเธอพอจะเดาได้แล้วแหละว่าคุณผู้จัดการคนสวยจะพูดอะไรเป็นประโยคต่อไป ในเมื่อเธอเห็นอยู่เต็มสองตาว่าแววตาที่ผู้จัดการใช้มองพี่กวางน่ะ มันเป็นแววตาของคนที่รักกันมาก..
แล้วคุณคิดว่าผู้จัดการจะตอบพี่กวางว่าอะไรล่ะ?
ถ้าไม่ใช่คำว่า 'รัก'
"ไม่ วรรณปิยะ ฉันไม่เคยรักเธอ"
เสียงของผู้จัดการสาวที่เอ่ยขึ้นมาทำเอาเจสซี่เบิกตากว้างด้วยความตกใจ จีน่าพูดคำว่า 'ไม่เคยรัก' ออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆพร้อมกับแววตาเฉยชาแล้วเดินไปที่รถทิ้งให้กวางยืนอยู่ที่เดิมแบบนั้น.. พอเห็นว่าจีน่าเดินเข้ารถไปแล้วเจสซี่ก็ก้าวเท้าเร็วๆมาหากวางที่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม
"พี่กวางคะ"
เจสซี่เรียกชื่อกวางจากทางด้านหลัง ทันใดนั้นกวางก็หันกลับมาคว้าตัวเจสซี่เข้าไปกอดทันที ร่างสูงของโปรแกรมเมอร์สาวปล่อยโฮออกมาแบบไม่เกรงใจคนอายุน้อยกว่าที่ตัวเองกอดอยู่ เจสซี่เห็นแบบนั้นก็ค่อยๆวาดแขนขึ้นมากอดตอบคนร่างสูงที่กำลังร้องไห้กับไหล่ของเธอ สาวลูกครึ่งถอนหายใจเล็กๆแล้วลูบหลังกวางอย่างปลอบใจ
อย่าว่าแต่เธอเลยที่ตกใจกับคำว่า 'ไม่เคยรัก' ของผู้จัดการ
เธอเชื่อว่าพี่กวางก็คงไม่ได้เตรียมใจมาเจอคำว่า 'ไม่เคยรัก' เช่นเดียวกัน
"เจสซี่คะ.." กวางเรียกชื่อเจสซี่เสียงสั่น
"คะ?"
"เรากลับมาเริ่มต้นใหม่กันนะคะ.."
สิ้นสุดประโยคนั้นของกวางร่างสูงก็กระชับกอดเจสซี่อีกครั้ง ต่างกับเจสซี่ที่กำลังช็อคนิดๆกับเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น.. จริงๆเธอควรจะเป็นคนที่ผิดหวังหรือเปล่า? รู้ทั้งรู้ว่าที่พี่กวางร้องไห้อยู่ตรงไหล่ของเธอแบบนี้ก็เพราะคำพูดของผู้จัดการคนใจร้าย
แล้วทำไมพี่กวางถึงยังอยากกลับมาคบกับเธออยู่อีก..
แต่ยังไม่ทันที่เจสซี่จะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้ รถบีเอ็มดับบลิวสีขาวก็ขับผ่านหน้าเธอไป เธอคงจะไม่สนใจหรอกหากคนที่นั่งตรงตำแหน่งคนขับไม่ใช่คนที่เพิ่งยืนคุยกับกวางอยู่เมื่อครู่ เจสซี่มองทะลุเข้าไปในกระจกรถก็ได้สบสายตาเข้ากับผู้จัดการ
และเขากำลังส่งยิ้มให้เธอ..
เจสซี่มองตามรถคันนั้นไปจนสุดสายตา รอยยิ้มเล็กๆของผู้จัดการยังคงติดตาเธออยู่ รอยยิ้มแบบนั้น.. เธอไม่ค่อยแน่ใจนักว่ามันเป็นรอยยิ้มที่สวนทางกับคำพูดที่ว่า 'ไม่เคยรัก' หรือเปล่า? แต่มีอย่างหนึ่งที่เธอสัมผัสได้จากรอยยิ้มนั้นของจีน่า
เขาเชื่อใจเธอ..
ถ้าเธอไม่ได้ตีความผิดไป.. จีน่าเชื่อใจที่จะปล่อยให้กวางกลับไปอยู่กับเธอ
ทั้งๆที่จีน่าควรจะเป็นคนที่ได้ยืนเคียงคู่กวางในวันนี้ แต่เขากลับสละสิทธิ์และยกสิทธิ์นั้นให้กับเธอ เจสซี่ไม่รู้หรอก และเธอก็เดาไม่ออกด้วยว่าเพราะอะไรจีน่าถึงได้ทำแบบนั้น แต่ตอนนี้โอกาสที่กวางจะได้กลับมาเป็นของเธอมันอยู่ตรงหน้าแล้ว
เธอควรจะคว้ามันไว้หรือเปล่า?
ทั้งๆที่เธอรู้อยู่แก่ใจว่าในช่วงที่เธอหายไปพี่กวางของเธอกับผู้จัดการคนสวยเขามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง ความสัมพันธ์ที่เธอคาดว่าถ้าเธอกลับมาหากวางช้ากว่านี้.. มันคงจะกลายเป็นความรักแน่ๆ เธอรู้ดีว่าตอนนี้พี่กวางของเธอน่ะไม่เหมือนเดิมแล้ว.. เธออยู่กับพี่เขามาตั้งสี่ห้าปีทำไมเธอจะไม่รู้ล่ะว่าใจพี่เขากำลังเปลี่ยนไป เขาอาจจะยังไม่รักผู้จัดการคนนั้น แต่ตอนนี้ก็ใช่ว่าเขาจะยังรักเธออยู่
แล้วถ้าเธอกลับไปคบกับพี่กวาง..
เธอจะสามารถทำให้เขากลับมารักเธอเหมือนเดิมได้หรือเปล่านะ?
เจสซี่กระชับกอดกวางหนึ่งครั้งแล้วค่อยๆเลื่อนใบหน้าไปที่กกหูของกวางที่กำลังซบไหล่เธออยู่ ริมฝีปากอิ่มของสาวลูกครึ่งค่อยๆขยับพาเสียงใสกังวานดังออกมาจากลำคอเป็นคำตอบให้กับกวาง..
"ค่ะ.. เรามาเริ่มต้นใหม่กันนะคะ"
----------------------------------------------------------------------------------
TALK??? ไม่มี ;p
เจอกันในทอล์คสุดท้ายก่อนปิดเรื่องนะคะ
อย่าเพิ่งหายไปไหนล่ะ
ความคิดเห็น