คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
08.32 น.
M&Bc Software
กวางเดินเข้าบริษัทก่อนเวลาทำงานเล็กน้อย ไม่แปลกใจเลยถ้าบริษัทนี้จะมีคนมาสมัครมากมาย ก็มันสบายอย่างนี้นี่เอง.. ทำงานวันละเจ็ดชั่วโมง ต่อให้ได้หยุดวันอาทิตย์แค่วันเดียว แต่มันก็นับว่าค่อนข้างสบายสำหรับมนุษย์เงินเดือนอย่างเธอ
ในขณะที่กวางกำลังรอลิฟท์เพื่อขึ้นไปที่แผนกของตัวเอง ร่างสูงโปร่งก็เดินมาหยุดข้างๆ กวางหันหน้าไปมองผู้มาใหม่ ร่างนั้นส่งยิ้มให้กวางอย่างเป็นมิตร
"สวัสดีค่ะคุณวรรณปิยะ มาเช้าเหมือนกันนะคะ" ผู้มาใหม่เริ่มทักทายก่อน
"สวัสดีค่ะคุณจุติพร" กวางโค้งตัวลงเป็นการทักทาย "ดิฉันเพิ่งมาทำงานเป็นวันแรก ควรมาก่อนเวลาเพื่อเป็นการเตรียมตัวค่ะ"
จุติพร อรุณโชติ หรือ มะปราง สาวร่างสูงโปร่งมาดนิ่ง หนึ่งในคณะกรรมการผู้สัมภาษณ์กวางพยักหน้าเล็กรับเล็กน้อยอย่างพอใจที่คนที่ตัวเองเลือกเข้ามารู้จักมีการเตรียมความพร้อมล่วงหน้า ถือว่าเลือกไม่ผิดจริงๆ สงสัยจะได้อยู่ที่นี่อีกนานล่ะ
เอ่อ.. ถ้าไม่โดนจีน่าเฉดหัวออกก่อนอ่ะนะ
ติ๊ง!
เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก ทั้งสองร่างก็ก้าวเข้าไปในลิฟท์ กวางจัดแจงกดเลข4ซึ่งเป็นเลขชั้นแผนกตัวเองเรียบร้อยก็อาสากดชั้นให้มะปราง แต่เหมือนเธอจะเพิ่งนึกอะไรขึ้นได้
"เอ๊ะ แต่ลิฟท์ผู้บริหารอยู่ทางด้านโน้นนี่คะ?" กวางถาม
"อ่อ ลิฟท์นั้นเสียอยู่น่ะค่ะ ช่วงนี้ฉันเลยต้องใช้ลิฟท์นี้แทน" มะปรางตอบ
"ค่ะ แล้วตกลงคุณจุติพรจะไปชั้นไหนคะ?" กวางถามอีกครั้ง
"ชั้นเดียวกันกับคุณนั่นแหละ ฉันว่าจะแวะไปหาเพื่อนก่อน"
"ค่ะๆ" กวางรับคำแล้วถอยออกมายืนอยู่ข้างมะปราง "งั้นช่วงนี้ก็คงแย่หน่อยนะคะ ได้ใช้ลิฟท์ธรรมดาไปก่อน"
"ฉันว่าถ้าฉันเข้างานก่อนเวลานิดนึงและเลิกงานช้ากว่าเวลานิดหน่อยลิฟท์นี้มันก็เหมือนๆกับลิฟท์ผู้บริหารนั่นแหละค่ะ" มะปรางตอบ
"อ่อ ค่ะๆ" กวางพยักหน้ารับ เธอคงหมายความว่าถ้าลิฟท์พนักงานธรรมดามันไม่แออัดมันก็ไม่ต่างอะไรจากลิฟท์ผู้บริหารสินะ
ติ๊ง!
ประตูลิฟท์เปิดออกกวางก้าวถอยหลังเล็กน้อยเป็นเชิงให้มะปรางเดินออกไปก่อนแล้วตัวเองค่อยเดินตามมะปรางออกไป พอลิฟท์ปิดกวางก็หันมองซ้ายขวาเป็นการสำรวจ
"ทางนั้นเป็นห้องพนักงานนะ โต๊ะของแต่ละคนจะมีที่กั้นเป็นล็อกของตัวเอง ตั้งใจทำงานนะคะ" มะปรางผายมือไปทางด้านซ้ายแล้วพูดแนะนำ
"ขอบคุณมากค่ะคุณจุติพร" กวางโค้งให้มะปรางเป็นการขอบคุณ
ถ้าทางซ้ายเป็นห้องพนักงาน แล้วทางขวาล่ะ..?
"มายืนอี๋อ๋ออะไรกันอยู่ตรงนี้" น้ำเสียงเรียบดังมาจากทางด้านขวา กวางและมะปรางหันตามเสียง
'ห้องผู้จัดการ'
หรือว่า.. คนๆนี้คือผู้จัดการที่เขาร่ำลือกันว่าดุนักหนา
"มาเช้าตลอดเลยนะคุณผู้จัดการ" มะปรางเอ่ยทักทายผู้มาใหม่
นั่นไง! ผู้หญิงคนนี้คือผู้จัดการจริงๆด้วย
"ฉันเคยมาสายด้วยหรือไง? เธอมาทำอะไรชั้นนี้ ชั้นผู้บริหารมันชั้น7ไม่ใช่เหรอ?"
"ก็มาหาเธอนั่นแหละ"
"มาหาฉัน? มีธุระอะไรมิทราบ"
"แค่อยากมาหาเพื่อนเฉยๆ นี่ฉันผิด?"
"เปล่า ก็แค่คิดว่ามันเป็นข้ออ้างใช้จีบสาวแผนกฉัน" ผู้จัดการสาวพูดจบก็หันมองกวาง "แล้วนี่ใคร?"
"นี่คุณวรรณปิยะ โปรแกรมเมอร์คนใหม่" มะปรางแนะนำ
"อ๋อ นี่น่ะเหรอโปรแกรมเมอร์คนใหม่ เห็นฉันแล้วทำไมถึงไม่แนะนำตัวสักทีล่ะ? หรือต้องรอให้จุดธูปเชิญก่อนคะ?"
กวางนิ่งอึ้งไปทันทีหลังจากที่จีน่าพูดจบ นี่ถ้าไม่ติดว่าเธออยู่ต่อหน้าผู้บริหารล่ะก็เธอคงอ้าปากหวอไปแล้ว เธอใช้เวลาประมาณสองสามวินาทีในการตั้งสติและกำลังจะแนะนำตัว แต่ความคิดแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวสมองหลังจากที่ได้สติก็คือ..
นี่ปากคนเหรอเนี่ย!!!
"สวัสดีค่ะคุณผู้จัดการ ดิฉันวรรณปิยะ ออมสินนพกุล เพิ่งเข้างานวันนี้เป็นวันแรก ตำแหน่งโปรแกรมเมอร์ค่ะ" กวางแนะนำตัว
"ดี ฉันวิรายา ภัทรโชคชัย เป็นเจ้านายของเธอ ฉันสั่งอะไรก็ให้ทำตาม เข้าใจไหม?" จีน่าพูดพร้อมยกมือขึ้นกอดอก
"จีน่า" มะปรางปรามเสียงเข้ม
"ทำไม? ไหนว่ามีเรื่องจะคุยกันฉันไง มาคุยสิ" จีน่าพูดพลางลากมะปรางไปยังห้องตัวเอง "ส่วนเธอน่ะเข้างานได้แล้ว แล้วฉันจะไปเดินตรวจดูอีกที"
"เอ่อ.. คุณผู้จัดการคะ"
ปัง!!
เสียงกระแทกปิดประตูห้องผู้จัดการดังลั่น คาดว่าเป็นฝีมือของผู้จัดการเองนั่นแหละ กวางได้แต่ยืนค้างอยู่ตรงนั้นเพราะยังคงมีเรื่องคาใจจะถามผู้จัดการ
"แล้วตกลงฉันต้องทำงานอะไรล่ะเนี่ย?"
แต่ในขณะที่กวางกำลังจะเดินตามเข้าไปถาม น้ำเสียงแดกดันกับคำแซะของคุณผู้จัดการก็ลอยเข้ามาในหัวราวกับโดนรีเพลย์ นั่นทำให้กวางเปลี่ยนใจหันหลังเดินเข้าห้องพนักงานไปทันที
คนบ้าอะไร สวยก็สวย แต่ปากเสียชะมัด.. มิน่าล่ะวันนั้นคณะกรรมการถึงบอกว่าให้อดทนกับผู้จัดการหน่อย เพราะผู้จัดการปากร้ายแบบนี้นี่เอง..
กวางเดินวนหาอยู่ไม่นานก็เจอล็อคของตัวเอง ตอนนี้ในห้องพนักงานไม่มีใครอยู่สักคนอาจเป็นเพราะว่ายังไม่ถึงเวลาทำงานด้วยแหละ ดีเลย.. จะได้จัดของได้สะดวกๆหน่อย และทันทีที่กวางหย่อนตัวลงนั่งสายตาก็เหลือบไปเห็นแฟ้มงานสีดำข้างหน้าติดโพสอิทเป็นชื่อเธอไว้ เธอวางกระเป๋าลงแล้วเอื้อมมือไปคว้ามันมาดู
รายละเอียดงานนี่หว่า
กวางคิดในใจแล้วพลิกดูคร่าวๆก็เห็นโพสอิทแปะอยู่ที่ด้านหลังสุดของแฟ้มงาน เธอหยิบมันขึ้นมาอ่าน
'โปรเจคนี้เป็นโปรเจคของโปรแกรมเมอร์คนก่อนที่ทำไม่เสร็จ
และฉันขอมอบหมายงานนี้ให้เธอทำเป็นงานแรก อ่านรายละเอียดแล้วทำความเข้าใจซะ
หวังว่าเธอจะไม่ได้โง่เกินไปสำหรับงานชิ้นนี้นะ -วิรายา (ผู้จัดการ)'
อื้อหือ.. ขนาดในโพสอิทยังแซะกันได้ขนาดนี้ คงต้องยอมให้ผู้จัดการสาวคนนี้จริงๆแล้วแหละ
"ถึงจะปากเสียไปหน่อย แต่ก็รอบคอบดีนี่นาคุณผู้จัดการ"
11.00
กวางได้เริ่มทักทายคนในแผนกตอนประมาณเก้าโมงเพราะเป็นช่วงที่คนเริ่มจะทยอยมาทำงาน ในแผนกนี้มีพนักงานเก้าคนรวมกวาง แต่ดูเหมือนว่าเช้าๆคนจะยังไม่ค่อยตื่นตัวสักเท่าไหร่ ถ้าจะให้คุยกันอย่างเป็นทางการล่ะก็อาจจะเป็นตอนพักเที่ยงล่ะมั้ง
แอ๊ดดดด
เสียงประตูห้องพนักงานเปิดขึ้น ทุกคนเงียบกริบราวกับกล่องเสียงหลุดออกไปพร้อมกับประตูที่เปิดเข้ามา ร่างบางผมสั้นประบ่าของผู้จัดการก้าวขาเข้ามาในห้องทำงาน ดวงตาคมตวัดไปที่โต๊ะของพนักงานคนแรกเป็นการล็อคเป้าหมายและผู้จัดการก็เริ่มเดินตรวจงาน
ท่าทางเจี๋ยมเจี้ยมของทุกคนนั้นเป็นเครื่องบ่งบอกได้ว่าทุกคนกลัวผู้จัดการคนนี้มาก ก็แน่ล่ะ.. ใครจะไปอยากโดนด่ากัน รู้ๆกันอยู่ว่าผู้จัดการน่ะปากร้ายแค่ไหน
ผู้จัดการสาวเดินตรวจงานไปเรื่อยๆโดยที่ยังไม่พูดอะไรสักคำ มาจนถึงโต๊ะของกวาง.. เหมือนว่าเธอจะเห็นกวางนั่งเขียนอะไรบางอย่างอยู่เลยเดินเข้าไปในล็อคของกวางอย่างถือวิสาสะ
"ทำอะไรของเธอ" จีน่าเอ่ยถาม
"กำลังลองร่างแผนงานอยู่ค่ะ" กวางตอบ
"ไหนฉันดูซิ๊" จีน่าพูดแล้วดึงกระดาษในมือกวางไปดู "นี่เธอคิดเองหรือเปล่า? ฉันไม่ได้ชอบให้คนก๊อปปี้งานคนอื่นมาอยู่ในแผนกฉันหรอกนะ"
"ดิฉันคิดขึ้นมาเองค่ะ"
"อืม.. งั้นก็ดี" จีน่าพูดพลางม้วนกระดาษแผนงานในมือแล้วคว้าแฟ้มรายละเอียดโปรเจคไปถือ "ตามฉันมา"
"ค่ะ"
กวางพยักหน้ารับคำแล้วเดินตามจีน่าออกจากห้องไปอย่างว่าง่าย ระหว่างทางเธอแอบสังเกตเห็นเพื่อนร่วมงานบางคนกลืนน้ำลายอึกใหญ่ บางคนชูสองนิ้วให้สู้ๆ บางคนเอามือบาดคอตัวเองเป็นเชิงบอกว่า 'เธอตายแน่' กวางก็ได้แต่พยักหน้ารับทุกสายตาที่ส่งมาให้เธอแล้วให้กำลังใจตัวเอง.. จะเรียกให้ไปทำอะไรก็ได้ แต่อย่าเรียกไปด่าเลยเถอะกวางขอร้อง
จีน่าพากวางเดินเข้ามาในห้องของเธอแล้วเดินนำไปที่โซนรับแขก เธอทิ้งตัวลงนั่งแล้วผายมือพร้อมกับเชิญฉันนั่งที่โซฟาตัวข้างๆกัน เธอเปิดแฟ้มโปรเจคแล้วเอาแผนงานที่กวางร่างไว้เทียบกัน เธอมองสลับไปมาอยู่หลายรอบแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จนเป็นกวางนั่นแหละที่อึดอัดจนต้องพูดออกมาก่อน
"เอ่อ.. มันเป็นแค่แบบร่างเฉยๆค่ะ ดิฉันยังไม่ได้คิดว่าจะเอามันมาทำเป็นโปรเจค.."
"ใครสั่งให้เธอพูด?"
เงียบ.. กริบ..
ตกลงเธอผิดใช่ไหมที่พูดขึ้นก่อนเนี่ย?
จีน่าดูแบบร่างของกวางประกอบกับรายละเอียดโปรเจคไปเรื่อยๆ ถึงจะเห็นช่องโหว่อยู่มาก แต่ก็เข้าใจว่ามันเป็นแค่แบบร่าง แต่ประเด็นมันไม่ได้อยู่ที่ช่องโหว่นี่สิ
ประเด็นคือ.. กวางสามารถคิดแบบร่างได้ยังไงในเวลาแค่สองชั่วโมง?
แถมเป็นแบบร่างที่ค่อนข้างจะครอบคลุมตั้งแต่ต้นจนจบโปรเจค ตรงคอนเซป และที่สำคัญ.. ตรงใจของเธอเองนั่นแหละ เอาง่ายๆคือแบบร่างชิ้นนี้ถูกใจผู้จัดการสาวของเราอย่างจังแล้วล่ะ
"เธอไม่คิดจะเอามันมาทำโปรเจคจริงๆเหรอ?" จีน่าเอ่ยปากถาม
"ก็.. คิดค่ะ" จริงๆกวางอยากจะตอบว่า 'คิดสิคะ ถ้าไม่คิดฉันจะร่างมันขึ้นมาทำไมล่ะ' ด้วยซ้ำ แต่ด้วยความที่ผู้จัดการปากจัดกว่า ก็ได้แต่เงียบไปก่อน
"ฉันคิดว่าเธอควรแก้ตรงนี้ ไม่อย่างนั้นมันจะไม่รับกับงานเก่า หรือจะแก้งานเก่าก็ได้นะ ถ้าเธอคิดว่ามีความสามารถพอ" จีน่าชี้ตรงข้อบกพร่องที่เธอคิดว่ามันชัดเจนที่สุดแล้วบอกกวาง
"คะ? หมายความว่าจะให้ฉันทำตามแบบนี้เลยใช่ไหมคะ?" กวางถาม
"ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นฉันจะบอกให้เธอแก้ทำไมล่ะ แค่นี้คิดเองไม่เป็นหรือไง" จีน่าตอบ แถมแอบกัดไปเล็กน้อยตามสไตล์สาวปากจัด
"อ่อ โอเคค่ะๆ แก้ตรงนี้นะคะ"
กวางหยิบปากกาออกมาจากกระเป๋าด้านในของเสื้อสูธแล้ววงๆขีดๆตรงที่จีน่าชี้เป็นสัญลักษณ์ว่าให้แก้ไข จีน่ามองอากัปกิริยาของกวางด้วยความพอใจกับท่าทีกระตือรือร้นของพนักงานใหม่
"หลังจากนี้ทุกเย็นก่อนเลิกงานมาหาฉันที่ห้อง ฉันต้องการติดตามดูโปรเจคนี้อย่างใกล้ชิด" จีน่าสั่ง
"ทราบแล้วค่ะ"
"ออกไปทำงานต่อได้แล้ว" เธอพูดพลางโบกมือให้กวางเป็นการเชิญออก แต่.. โบกมือแบบนั้นมันเป็นการโบกมือไล่ไม่ใช่เหรอ?
"ค่ะ" กวางพยักหน้ารับคำ
กวางเดินถือแฟ้มรายละเอียดและแบบร่างออกมาจากห้องของจีน่าและเมื่อเธอเปิดประตูเข้าห้องพนักงาน เธอกลับต้องผงะถอยหลังไปเล็กน้อย
"เป็นไงบ้างๆ"
"โหยยยย นี่เธอรอดชีวิตกลับมาได้ไงเนี่ย"
"โดนอะไรบ้าง? ไม่ร้องไห้นะ ทำใจดีๆไว้"
"เดี๋ยวๆ ทุกคนเป็นอะไรกันน่ะ" กวางเอ่ยถามพลางมองเพื่อนร่วมงานอีกแปดคนที่ยืนรุมล้อมเธออยู่หน้าประตู
"เธอยังไม่เป็นอะไรใช่ไหม? มานั่งนี่เร็วๆ" โกโก้ อารยะ ศุภฤกษ์ หนึ่งในพนักงานพูดขึ้นพลางลากเธอไปนั่งที่โซฟาโซนนั่งเล่นในห้องพนักงาน
"ก็ไม่เป็นอะไรนะ ฉันสบายดี" กวางตอบ
"เป็นไปได้เหรอ? เธอไม่โดนผู้จัดการด่าบ้างอะไรบ้างเลยหรือไง" สกาวรัตน์ ครุยทอง หรือ ลูกน้ำ พนักงานอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
"อ่อ.. ถ้าเรื่องนั้นน่ะเหรอ? ฉันโดนไปแต่เช้าแล้วล่ะ" กวางตอบพลางทำหน้าหน่ายๆเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อเช้า
"นั่นไง! ฉันว่าแล้ว อย่างผู้จัดการเราน่ะไม่พลาดหรอกเรื่องแบบนี้น่ะ" แพรว ลิลลดา นาคสุวรรณ หนึ่งในพนักงานที่รายล้อมฉันอยู่ก็พูดขึ้น
"แล้วตกลงผู้จัดการเรียกให้เธอเข้าไปทำไมน่ะ?" ลูกน้ำถาม
"ผู้จัดการเห็นแบบร่างแผนงานฉันน่ะ เลยเรียกไปแนะนำ" กวางตอบ
"อย่างนี้นี่เอง" เพื่อนๆพนักงานคนอื่นๆก็พยักหน้าไปตามๆกัน
"เธอเห็นผู้จัดการของเราแล้วว่ายังไงบ้าง?" โกโก้ถาม
"ก็.. สวยมาก แต่ปากเสียชะมัด" หลังจากที่กวางตอบทุกคนก็หัวเราะครืนอย่างถูกใจ
"ฮ่าๆๆ ใช่มะๆ ผู้จัดการน่ะสวยมากกก แต่ปากจัดไปหน่อย เลยยังไม่มีแฟนกับเขาสักที" พนักงานชายพูดขึ้น
"ผู้จัดการยังไม่มีแฟนเหรอ?" กวางถาม สวยขนาดนั้นอ่ะนะ? ยังไม่มีแฟน เป็นไปได้เหรอ?
"ไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย ขนาดลูกน้องยังด่าซะไม่เหลือชิ้นดีขนาดนั้น ได้เป็นแฟนใครจะไปทนไหว" พนักงานอีกคนพูด เออว่ะ ก็จริงของมัน
"ฉันก็เคยคิดจะจีบผู้จัดการนะ แต่พอฉันเริ่มเดินหน้าเท่านั้นแหละ โห.. โดนด่าซะแทบถอยหลังกลับไม่ทัน สวยแต่ปากจัดขนาดนี้ฉันก็ขอบายว่ะ" พนักงานชายอีกคนพูดขึ้นพลางโบกมือแล้วทำหน้าแหยงๆ
"โห.. จะจีบผู้จัดการก็ส่องกระจกดูหนังหน้าตัวเองก่อนเถอะ ถ้าฉันเป็นผู้จัดการฉันก็ไม่เอานายเหมือนกัน" โกโก้พูด
"แล้วนี่เราไม่ไปทำงานกันต่อแล้วเหรอ?" กวางเอ่ยถามเมื่อเห็นทุกคนกำลังตั้งวงเม้าท์กันอย่างเต็มที่
"ไม่เป็นไรหรอกน่าา เดี๋ยวก็เที่ยงแล้ว แถมผู้จัดการก็มาเดินตรวจไปแล้วด้วย อู้งานถึงเที่ยงได้สบายๆเลยล่ะ" แพรวตอบ
"เออใช่ กวางมากินข้าวกับพวกเราสิ ฉัน แพรว โกโก้ กินข้าวด้วยกันทุกวันนั่นแหละ สนิทกันไว้เผื่อมีอะไรจะได้ถามพวกฉันได้" ลูกน้ำชวน
"โอเคเลย ขอบคุณมากๆนะ"
หลังจากนั้นทั้งเก้าคนก็ตั้งวงเม้าท์กันอย่างสนุกสนาน จนถึงเที่ยงก็แยกย้ายกันไปทานข้าว กวางไปทานข้าวกับลูกน้ำ แพรว และโกโก้ตามคำชวนของทั้งสามคนนั้น ดูเหมือนกวางจะเริ่มปรับตัวได้กับสภาพแวดล้อมใหม่ๆแล้วนะ
อ้อ! ยกเว้นกับผู้จัดการคนสวยไว้คนนึง รายนั้นคงต้องใช้เวลาในการปรับตัวนานหน่อยแหละ
17.00
"บายยยย"
"กลับบ้านดีๆนะ"
"พรุ่งนี้เจอกัน"
กวางบอกลาเพื่อนๆที่ออฟฟิศเรียบร้อยก็เดินออกมาหน้าบริษัท ร่างสูงสาวเท้าไปที่ป้ายรถเมล์ที่อัดแน่นไปด้วยผู้คน ก็ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงานนี่นา สงสัยคงต้องทำการแย่งชิงพื้นที่บนรถเมล์อีกแล้วสินะ แต่พอเธอเดินเข้าไปใกล้ๆป้ายรถเมล์สายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นร่างหนึ่งในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์สวมแว่นกันแดดดูแปลกตาเหมือนไม่ใช่พนักงานออฟฟิศนั่งอยู่ที่ป้ายนั้น กวางลองเพ่งสายตาดูดีๆอีกครั้ง
นั่นเจสซี่นี่นา!?
กวางสาวเท้าฝ่าฝูงชนเข้าไปใกล้ๆแล้วสะกิดเรียกเด็กสาวที่นั่งหลับคอพับบนเก้าอี้พลางเอื้อมมือไปถอดแว่นกันแดดออกให้อย่างเบามือแล้วส่งเสียงเรียก
"เจสซี่ๆ" กวางเขย่าตัวเด็กสาว
"หือ? พี่กวาง..."
เจสซี่ปรือตามองผู้มาใหม่และพบว่าคนที่สะกิดเธอนั้นเป็นคนรักของเธอเอง เด็กน้อยก็ทิ้งตัวพิงกวางที่ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วเอาหน้าซุกที่หน้าท้องของกวางอย่างออดอ้อน แขนเรียวที่เคยทิ้งไว้ข้างลำตัวก็ตวัดกอดเอวกวางทันที
"อะไรเนี่ย มานั่งหลับอะไรตรงนี้คะ? ทำไมไม่กลับคอนโด" กวางถาม
"เจสซี่ถ่ายโฆษณาเสร็จกำลังจะกลับบ้าน แต่เห็นว่าทางกลับมันผ่านบริษัทพี่กวางพอดีก็เลยลงมารอกลับบ้านพร้อมพี่กวาง" เจสซี่ตอบเสียงอู้อี้
"แล้วนี่มานานหรือยังคะ?"
"ตั้งแต่ประมาณสี่โมงค่ะ" เจสซี่ตอบ กวางเบิกตากว้างเล็กน้อยด้วยความตกใจ ก็เธอเลิกงานตั้งห้าโมงเชียวนะ นี่เจสซี่มานั่งรอเธอเป็นชั่วโมงแล้วเหรอเนี่ย?
"ทีหลังไม่มานั่งรอแบบนี้แล้วนะคะ มันอันตราย ไปรอพี่ที่คอนโดดีกว่า เดี๋ยวพี่จะรีบกลับไปหาเลย โอเคไหม?" กวางพูดพลางลูบหัวเจสซี่อย่างเอ็นดู
"ก็เจสซี่คิดถึงพี่กวาง.." เจสซี่พูดแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"ไม่เกี่ยวเลย นี่เหนื่อยใช่ไหมเนี่ยถึงได้นั่งหลับคอพับคออ่อนแบบนี้ ปะ กลับบ้านกัน วันนี้นั่งแท็กซี่ดีกว่าเนอะ" กวางฉุดเจสซี่ให้ลุกขึ้นแล้วเดินไปตรงริมฟุตบาทเพื่อรอรถแท็กซี่
"ใครว่าไม่เกี่ยว.." เจสซี่บ่นพึมพัม
"หืม?"
"เจสซี่คิดถึงพี่กวางก็เลยมาหา มันจะไม่เกี่ยวกันได้ยังไงคะ?"
"ฮ่าๆๆ โอเคค่ะเด็กน้อย เกี่ยวก็เกี่ยว นั่นไงรถมาแล้ว กลับบ้านกัน"
พูดจบกวางก็โบกมือเรียกแท็กซี่ พอแท็กซี่จอดเทียบฟุตบาทกวางก็เปิดประตูแล้วสอดตัวเข้าไปนั่งทันที เหลือแค่เจสซี่ยังคงยืนอยู่บนฟุตบาทที่เดิมอยู่ด้วยใบหน้าหงอยๆ
"แล้วพี่กวางไม่คิดถึงเจสซี่เหรอคะ..?"
เจสซี่ถามเสียงอ่อย กวางได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเล็กๆแล้วเอื้อมมือไปฉุดแขนเจสซี่จนร่างบางเซถลาเข้ามาในรถมืออีกข้างเอื้อมไปปิดประตูแล้วก้มหน้าลงกระซิบข้างหูของร่างบาง
"ใครว่าล่ะคะ คิดถึงที่สุดเลย"
-----------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
ตอนที่หนึ่งมาส่งแล้วววว
ไรต์เป็นสายอัพดึกนะคะ อารมณ์ประมาณว่าตื่นเช้ามาได้อ่านเลย ฮ่าๆๆ
อ่านตอนนี้จบแล้วใครอึ้งกับสกิลปากพี่จอนอบ้าง -..-
ทำความเข้าใจนิดนึงนะคะว่าเราไม่ได้เกลียดจีน่าแต่อย่างใด มันเป็นคาแรกเตอร์ค่ะ
ถึงในความจริงถ้ามีผู้จัดการปากแบบนี้คงจะไม่มีใครอยากทำงานด้วยอ่ะค่ะ แต่นี่มันคือฟิค! เพราะฉะนั้นทุกอย่างเป็นไปได้ ฮ่าๆๆ
ได้โปรดอภัยให้ไรต์ด้วย จริงๆแล้วเรารักพี่ลูกข่างนะ *-*
คือ.. เห็นคนอื่นเขาตั้งแท็กให้ฟิคตัวเองกัน ไรต์ก็อยากมีบ้างอ่ะ ขอใช้ #ChooseGGJ นะคะ ตามชื่อเรื่องเลย
คือเปิดฟิคครั้งแรกเราแท็กเยอะมากทั้ง #กวางเจส #กวางเจสซี่ #เจสซี่กวาง #กวางจีน่า #จีน่ากวาง
แต่ถ้าครั้งต่อๆไปจะให้แท็กหมดเลยคงไม่ไหว ขอลงเหลือแค่ #กวางเจส #กวางจีน่า แล้วก็ #ChooseGGJ นะคะ
อ้อนวอนขอให้ผู้อ่านทุกคนเล่นแฮชแท็กกันหน่อยนะ เราก็อยากเห็นแท็กฟิคตัวเองเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆ
ใน #ChooseGGJ จะตามฟิค ทวงฟิค หรืออะไรก็ได้ตามแต่ใจปรารถนาเลยค่ะ เราจะอ่านหมดทุกทวีตเลย
สุดท้ายแล้ว ขอขอบคุณคุณSPEARECOOLมากๆเลยนะคะที่ช่วยชี้ทางสว่างให้ไรต์
ส่วนตัวไม่เคยกดเฟบเลยค่ะ เลยไม่รู้ว่าถ้ากดแล้วมันจะขึ้นเป็นยอดแฟนคลับนิยาย ต้องขอขอบคุณจริงๆค่ะ
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Chapter 1 นะคะ ^^
ความคิดเห็น