คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Special Part in Valentine's Day 100%
ย้อนกลับไปสี่ปีก่อน..
06.00
ติ๊งต่องงง
เสียงกริ่งหน้าห้องพักของกวางดังขึ้นยามเช้า ร่างสูงวัยยี่สิบสองปีที่กำลังทำกับข้าวอยู่ชะโงกหน้ามองไปทางประตูแล้วขมวดคิ้วเล็กๆด้วยความสงสัย ก็วันนี้เป็นวันอังคาร เป็นวันทำงาน ไม่ใช่วันหยุดสักหน่อยนี่นา
แล้วใครมาหาเธอแต่เช้าเนี่ย?
กวางปิดเตาแก๊สแล้ววางกระทะลงจากนั้นก็เช็ดไม้เช็ดมือเล็กน้อยจากนั้นค่อยเดินไปเปิดประตูให้คนที่มาหาเธอแต่เช้า และทันทีที่ประตูเปิดออก
"พี่กวางงงงงงง"
"เจสซี่! ทำไมได้มาแต่เช้าล่ะคะ?"
"แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์ค่ะพี่กวาง จุ๊บ!"
พอประตูเปิดออกร่างสูงของสาวลูกครึ่งคนรักของกวางก็โผเข้ากอดแล้วจุ๊บแก้มคนที่อยู่ในห้องทันทีทำเอากวางตั้งตัวรับแทบไม่ทัน พอตั้งสติได้กวางก็พาเจสซี่เข้ามานั่งที่โต๊ะอาหาร
"แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์เช่นกันค่ะเจสซี่ แล้วนี่ไปไงมาไงถึงได้มาหาพี่แต่เช้าคะ?" กวางพาเจสซี่ไปนั่งที่โต๊ะอาหารแล้วเอ่ยถาม
"ก็เจสซี่คิดถึงพี่กวางไงคะ" เจสซี่มองหน้าคนรักของเธอแล้วส่งยิ้มกว้างให้ "วันนี้เป็นวันแห่งความรักนะคะ เจสซี่แค่อยากมาเจอพี่กวางก่อนไปเรียนแค่นั้นเอง"
"อ่า.. นั่นสิ วันนี้คนคงถือดอกไม้กันเต็มมหาลัยแน่ๆ" กวางทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วนั่งลงตรงข้ามเจสซี่ "แต่พี่ไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้เจสซี่เลย"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ได้เห็นหน้าพี่กวางก่อนไปเรียนเจสซี่ก็ดีใจแล้ว"
"อ๋อ ลืมไป ยังไงวันนี้เจสซี่ก็คงได้ของเต็มไม้เต็มมืออยู่แล้วนี่นา ถึงพี่ให้ไปมันก็คงไม่ได้สำคัญสักเท่าไหร่หรอกมั้งคะ" กวางพูดพลางแสร้งทำหน้าน้อยใจ
"ใครบอกคะ! ของที่พี่กวางให้น่ะสำคัญที่สุดเลยต่างหาก" เจสซี่รีบแก้ต่าง "งั้นวันนี้เจสซี่จะไม่รับของจากใครเลย ดีไหมคะ?"
"ฮ่าๆๆๆ พี่ล้อเล่นค่ะเจสซี่ รับๆไปเถอะเดี๋ยวคนให้จะเสียความรู้สึกเอา" กวางหัวเราะร่วนเมื่อเห็นว่าเจสซี่จริงจังกับคำหยอกเล่นของเธอ "เอางี้ พี่ทำข้าวเช้าให้เจสซี่กินดีกว่า แล้วตอนเย็นเราค่อยออกไปหาร้านอาหารนั่งกินข้าวกันสบายๆเนอะ ดีไหม?"
"ดีค่ะ เจสซี่ยังไม่ได้กินข้าวมาเหมือนกัน"
"โอเค งั้นรอแปบนึงนะคะ พี่ไปทำกับข้าวต่อก่อน" กวางพูดพร้อมกับหันหลังเดินกลับเข้าห้องครัว "อ้อ! เดี๋ยวเย็นนี้พี่จะไปหาเจสซี่ที่หอนะคะ อย่าหายไปไหนล่ะ รอพี่ก่อนนะ"
"ค่าาา เจสซี่รอพี่กวางได้เสมอแหละค่ะ" เจสซี่พูดพร้อมส่งยิ้มหวานให้กวาง
"หืม? แฟนใครเนี่ยทำไมน่ารักจัง"
"ก็.. แฟนพี่กวางนั่นแหละค่ะ"
18.00
ณ หอในของมหาวิทยาลัย
กวางยืนรอเจสซี่อยู่หน้าหอหลังจากที่โทรบอกสาวลูกครึ่งเรียบร้อยแล้วว่ารออยู่ข้างล่าง กวางยืนมองดอกกุหลาบสีชมพูหนึ่งดอกในมือตัวเอง จริงๆเธอก็อยากจะซื้อเป็นช่ออยู่หรอกนะ แต่บังเอิญว่าร้านแถวๆบริษัทเธอขายดีมากจนหมดเกลี้ยง เหลือเพียงดอกสีชมพูเหี่ยวๆดอกเดียวเจ้าของร้านเลยให้เธอมาฟรีๆ จะให้เธอเดินไปดูร้านอื่นก็ลำบาก กลัวเจสซี่หิวข้าวก่อนเลยรีบมารับคุณเธอไปทานข้าวดีกว่า
แล้วจะให้ดีไหมนะ.. มันน่าเกลียดไปไหมเนี่ย
วาเลนไทน์ทั้งทีดันให้แค่ดอกไม้เหี่ยวๆดอกเดียว แถมเป็นดอกไม้ได้ฟรีด้วย!
"มาแล้วค่ะๆ"
ยืนรอเพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงใสของสาวลูกครึ่งดังมาจากทางด้านหลัง วันนี้เจสซี่สวมกางเกงยีนส์สีน้ำเงินเข้มกับเสื้อแขนยาวลายขวางสีชมพูขาวเข้ากับวันแห่งความรักพอดี กวางส่งยิ้มแหยๆให้เจสซี่แล้วยื่นดอกกุหลาบในมือให้สาวลูกครึ่ง
"เอ่อ.. พี่มีให้เจสซี่แค่นี้ ขอโทษนะคะพี่หาให้เจสซี่ไม่ได้จริงๆ" กวางพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด
"สวยจังเลยค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะพี่กวาง" เจสซี่ยื่นมือไปรับดอกไม้จากกวางแล้วสูดดมกลิ่นหอมของมันด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
สวย? เจสซี่ใช้ตาตุ่มมองหรือเปล่าเนี่ย?
"สวยตรงไหนคะ? เหี่ยวจะตาย" กวางถาม
"พี่กวางรู้ไหมคะ พี่เป็นคนเดียวเลยนะคะที่ให้ดอกกุหลาบสีชมพูกับเจสซี่ คนอื่นเขามีแต่ดอกสีแดงไม่ก็สีขาวทั้งนั้น" เจสซี่ไม่ตอบคำถามแต่กลับเปลี่ยนเรื่องแทน
"เหรอคะ? แล้วเจสซี่ชอบแบบไหนมากกว่ากันคะ?" กวางถามกลับ
"พี่กวางก็รู้ว่าเจสซี่ชอบสีชมพู~" เจสซี่หันมาส่งยิ้มให้กวาง
"แล้วถ้ามีคนให้ดอกกุหลาบสีชมพูช่อใหญ่กับเจสซี่เหมือนกันเจสซี่จะชอบไหมคะ?"
"ชอบค่ะ แต่คงชอบไม่เท่าดอกนี้ที่พี่กวางให้หรอก" เจสซี่พูดพลางก้มมองดอกกุหลาบในมือด้วยรอยยิ้ม
"ดอกเหี่ยวๆนี่่อ่ะนะ?" กวางถามแล้วชี้นิ้วไปที่ดอกไม้ในมือเจสซี่
"พี่กวางนี่ไม่รู้อะไรเลย เจสซี่ชอบเพราะว่าเป็นพี่กวางให้ต่างหากล่ะคะ" เจสซี่เว้นจังหวะเงยหน้าขึ้นมามองกวางแล้วค่อยพูดต่อ "ถ้าเป็นพี่กวาง ต่อให้พี่เด็ดดอกหญ้าข้างทางมาย้อมสีชมพูเจสซี่ก็ชอบค่ะ"
"ฮ่าๆๆๆ พี่ไม่มีทางเด็ดดอกหญ้าข้างทางมาให้เจสซี่หรอกค่ะ พูดอะไรแปลกๆ" กวางหัวเราะร่วน
"ก็แค่เปรียบเทียบค่ะ" พูดจบเจสซี่ก็เดินมาควงแขนกวาง "เราจะไปกันได้หรือยังคะ? เจสซี่หิวแล้ว"
"ปะ ไปกันเลย พี่ก็หิวแล้วเหมือนกัน"
ณ ร้านอาหารกึ่งบาร์แถวมหาวิทยาลัย
กวางและเจสซี่ทานอาหารเสร็จได้สักพักแล้ว ตอนนี้ทั้งคู่สั่งคอกเทลมาดื่มเคล้าบรรยากาศยามค่ำคืน เจสซี่มองกวางที่โยกตัวเล็กๆไปมาตามจังหวะเพลงจากวงดนตรีสดข้างในร้านแล้วเอ่ยปากถาม
"พี่กวางดูมีความสุขจังเลยนะคะ" เจสซี่พูดขึ้น
"วันนี้วันแห่งความรัก จะให้พี่นั่งร้องไห้เหรอคะ?" กวางตอบกวนเจสซี่
"กวนนะคะพี่กวาง" เจสซี่ตีแขนกวางเบาๆหนึ่งทีแล้วพูดต่อ "พี่กวางรู้ไหมคะว่าจริงๆแล้ววันวาเลนไทน์มันเศร้านะคะ"
"เศร้ายังไงคะ?" กวางถาม
"ก็วันที่สิบสี่กุมภา เป็นวันเสียชีวิตของเซนต์วาเลนไทน์ นักบุญที่เป็นต้นกำเนิดของวันวาเลนไทน์ไงคะ"
"เจสซี่รู้ได้ไงคะ? นับถือพุทธไม่ใช่หรือไงเราน่ะ" กวางถามอีกครั้ง
"ตอนอยู่มัธยมเจสซี่ทำบอร์ดทำการ์ดที่โรงเรียนทุกปีจนจำได้แล้วค่ะ" เจสซี่พูดแล้วหัวเราะเล็กๆเมื่อนึกถึงตอนที่ตัวเองจัดบอร์ดวันวาเลนไทน์อยู่ที่โรงเรียน
"รู้จริงไหมน่ะ ไหนเล่าให้พี่ฟังซิ"
"อะแฮ่มๆ" เจสซี่ขยับตัวออกห่างจากกวางประมาณหนึ่งศอกแล้วกระแอมพอเป็นพิธีจากนั้นก็เริ่มพูด "สมัยจักรพรรดิคลอดิอัสที่สอง กรุงโรมต้องเจอกับสงครามหนัก ทำให้จักรพรรดิคลอดิอัสที่สองต้องเกณฑ์คนไปรบ แต่มีคนจำนวนมากที่มีครอบครัวแล้วไม่อยากจากคนรักเพื่อไปออกรบ จักรพรรดิคลอดิอัสที่สองเลยตัดสินใจยกเลิกการแต่งงานและการหมั้นของชาวโรมันในยุคนั้นทั้งหมด"
"โอ้โห ใจร้ายจัง"
"เขามีเหตุผลค่ะ ต้องเกณฑ์คนไปทำสงครามนะคะ" เจสซี่แย้งกวางเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "แต่เซนต์วาเลนไทน์กลับขัดคำสั่งของจักรพรรดิคลอดิอัสที่สอง จัดพิธีแต่งงานให้กับคู่รักหลายคู่จนโดนจับตัวไปขังเอาไว้และโดนตัดสินโทษประหารชีวิต ในขณะที่เขาจำคุกอยู่นั้นก็ได้พบรักกับจูเลียลูกสาวของผู้คุมในคุก และหลังจากเซนต์วาเลนไทน์ถูกประหารชีวิตแล้วจูเลียได้ปลูกต้นอามันต์ไว้ใกล้หลุมศพของเขาเพื่อเป็นตัวแทนแห่งความรักนิรันด์"
"อ๋อ เลยเป็นที่มาของวันวาเลนไทน์?"
"ใช่ค่ะ" เจสซี่พยักหน้าแล้วขยับตัวกลับมานั่งข้างๆกวางเหมือนเดิม
"นี่ เจสซี่คะ"
"คะ?"
"ถ้าพี่ต้องตายเหมือนเซนต์วาเลนไทน์ เจสซี่จะปลูกต้นอามันต์ไว้ข้างๆหลุมศพพี่หรือเปล่าคะ?" กวางถาม
"ถ้าพี่เป็นเซนต์วาเลนไทน์และเจสซี่เป็นจูเลีย เจสซี่ก็คงทำแบบนั้นค่ะ" เจสซี่พูดยิ้มๆแล้วเอนตัวลงซบไหล่กวาง "แต่ตอนนี้พี่กวางก็คือพี่กวาง เจสซี่ก็คือเจสซี่ และที่สำคัญคือพี่กวางยังไม่ตายนะคะ"
"โธ่เจสซี่ พี่แค่สมมติค่ะ สมมติว่าถ้าวันหนึ่งพี่ต้องตาย เจสซี่จะทำยังไงคะ?" กวางถามอีกครั้ง
"สักวันหนึ่งทุกคนก็ต้องตายค่ะ" เจสซี่ตอบ กวางกำลังจะอ้าปากเถียงอีกครั้งแต่เจสซี่ก็เอานิ้วชี้จรดริมฝีปากอิ่มของกวางไว้ก่อน "ชู่ววว ไม่พูดแล้วนะคะพี่กวาง เจสซี่ยังไม่อยากให้พี่จากไปไหน"
"โอเคค่ะ ไม่พูดก็ได้"
ได้ยินกวางตอบแบบนั้นเจสซี่ก็ยิ้มกว้างแล้วหันไปคว้าดอกกุหลาบสีชมพูที่กวางให้เธอขึ้นมา ดูเหมือนว่าจากที่มันเหี่ยวเป็นทุนอยู่แล้วพอเธอถือไปถือมามันยิ่งเหี่ยวกว่าเดิมอีกนะเนี่ย
"ดอกไม้เหี่ยวหมดแล้ว เสียดายจัง" เจสซี่พูดด้วยความเสียดาย
"มันเหี่ยวตั้งแต่แรกอยู่แล้วค่ะเจสซี่ อย่าไปเสียดายเลย เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ซื้อให้ใหม่ก็ได้ค่ะ" กวางพูดตอบ
"ไม่เสียดายได้ยังไงคะ? นี่มันของขวัญที่พี่กวางให้เจสซี่ในวันวาเลนไทน์ปีแรกที่เราอยู่ด้วยกันเลยนะคะ"
"นั่นสิ ถ้าพี่จะแก้ตัวใหม่คงต้องรอปีหน้าสินะ" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "เอ.. แล้วเจสซี่มีอะไรให้พี่ไหมน๊าา"
"ไม่มีเลยค่ะ เจสซี่ไม่ได้เตรียมอะไรไว้ให้พี่กวางเลย" เจสซี่พูดเสียงเศร้า
"โอ๋เอ๋ พี่พูดหยอกเล่นเฉยๆค่ะ ไม่มีก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลย พี่มีเจสซี่อยู่ด้วยก็ดีใจจะตายอยู่แล้ว"
กวางพูดหยอกเจสซี่แล้วหัวเราะเหมือนที่เธอชอบทำ แต่คราวนี้เจสซี่ไม่ได้หัวเราะไปกับเธอด้วยน่ะสิ แถมยังมีสีหน้าเศร้าลงกว่าเดิมอีกต่างหาก ตายละกวาง.. นี่เธอล้อเล่นแรงเกินไปเหรอเนี่ย?
"เดี๋ยวเจสซี่มานะคะ"
เจสซี่พูดแล้วลุกเดินออกจากโต๊ะไปทันทีทิ้งให้กวางนั่งหน้าเหวออยู่คนเดียวที่โต๊ะ ให้ตายเถอะ.. นี่อย่าบอกนะว่าเจสซี่ซีเรียสกับคำพูดของเธอจริงๆ บ้าน่า.. ปกติเจสซี่ไม่ใช่คนที่จะซีเรียสกับเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้สักหน่อย
"วันนี้เรามีนักร้องพิเศษจะมามอบเพลงพิเศษให้กับทุกคนในคืนนี้นะคะ คาดว่าเด็กมหาลัยคงจะรู้จักเธอดี"
เสียงของนักร้องบนเวทียังคงดังขึ้นอยู่เรื่อยๆแต่กวางก็ได้แค่ฟังผ่านๆ เพราะตอนนี้เธออยากจะลุกเดินตามเจสซี่ไปคุยให้รู้เรื่องจะแย่อยู่แล้ว แต่ถ้าเธอลุกไปก็ไม่มีใครเฝ้าโต๊ะน่ะสิ
ทำได้แค่รอให้เจสซี่กลับมา แล้วเธอค่อยขอโทษก็แล้วกัน..
"และนักร้องพิเศษของเราก็คือน้องเจสซี่ค่ะ! ขอเสียงปรบมือให้น้องเจสซี่ด้วยค่ะ"
ห้ะ!!!
กวางหันขวับไปที่เวทีทันทีเมื่อได้ยินนักร้องหญิงประจำร้านเอ่ยชื่อนักร้องพิเศษ พอสายตาเริ่มปรับโฟกัสได้ก็เห็นสาวลูกครึ่งยืนอยู่หลังไมค์ตรงกลางเวที เจสซี่กำลังโค้งให้ทุกคนแล้วกล่าวสวัสดีคนในร้าน
เจสซี่ไปทำอะไรตรงนั้นน่ะ?
"สวัสดีค่ะทุกคน วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์นะคะ เจสซี่ก็ขอร้องเพลงเพราะๆสักหนึ่งเพลงให้กับคู่รักทุกคู่ที่มาทานอาหารกันในคืนนี้" เจสซี่พูดออกไมค์
"ไม่ใช่ว่าร้องให้ใครเป็นพิเศษเหรอคะ?" นักร้องหญิงประจำร้านพูดแซว
"อันนั้นก็ใช่ค่ะ ขออนุญาตเอ่ยชื่อเลยนะคะ" พูดจบก็มีเสียงแซววีดวิ้วจากคนในร้านดังขึ้นมา สาวลูกครึ่งมองไปยังกวางที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะ "พี่กวางคะ ที่เจสซี่บอกว่าไม่ได้เตรียมอะไรให้พี่กวางเลย เจสซี่ล้อเล่นค่ะ เจสซี่จะร้องเพลงนี้ให้พี่กวางนะ ตั้งใจฟังดีๆนะคะที่รักของเจสซี่"
พูดจบก็มีเสียงโห่แซวจากคนในร้านดังขึ้น คงเป็นเพราะว่ากว่าครึ่งของลูกค้าในร้านนี้เป็นเด็กในมหาลัยเดียวกับเจสซี่ทำให้ทุกคนคุ้นหน้าคุ้นตาเจสซี่เป็นอย่างดีในฐานะดาวคณะนิเทศปีหนึ่ง ดนตรีเริ่มค่อยๆดังขึ้น เจสซี่เคาะนิ้วที่ขาไมค์ตามจังหวะเพลงแล้วจึงเริ่มร้อง
I don’t want to go another day
ฉันไม่อยากให้เวลาผ่านไปเลย
So I’m telling you exactly what is on my mind
ฉันจึงอยากจะบอกความจริงในใจให้คุณฟัง
Seems like everybody is breaking up
แม้ดูเหมือนว่าทุกๆคนจะแยกจากกัน
Throwing their love away
โดยโยนความรักของพวกเขาทิ้งไป
I know I got a good thing right here
ฉันรู้ว่าฉันมีสิ่งที่ดีอยู่ตรงนี้
That’s why I say (Hey)
นั่นแหละเป็นเหตุผลที่ฉันจะพูด
"ช่วยกันร้องก็ได้นะคะ" เจสซี่พูดออกไมค์เมื่อใกล้เข้าท่อนฮุค
Nobody gonna love me better
ไม่มีใครรักฉันได้ดีกว่านี้
I must to stick with you forever
ฉันจึงต้องอยู่กับคุณตลอดไป
Nobody gonna to take me higher
ไม่มีใครทำให้ฉันมีคุณค่าได้มากกว่านี้
I must stick with you
ฉันจึงต้องอยู่กับคุณ
You know how to appreciate me
คุณรู้ว่าทำอย่างไรให้ฉันมีคุณค่า
I must stick with you My baby
ฉันถึงต้องอยู่กับคุณไงล่ะที่รัก
Nobody ever made me feel this way
ไม่มีใครเคยทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้
I must stick with you
ฉันจึงต้องอยู่กับคุณ
จบท่อนฮุกเจสซี่มองไปทางกวางที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะ สาวลูกครึ่งยิ้มแล้วส่งวิ๊งค์ให้คนรักอย่างน่ารัก จนกวางต้องส่ายหัวเล็กๆให้กับท่าทางของเจสซี่
ก็น่ารักขนาดนี้ไง.. กวางถึงไม่เคยไปไหนไกลจากเจสซี่ได้เลย
I don’t want to go another day
ฉันไม่อยากให้เวลาผ่านไปเลย
So I’m telling you exactly what is on my mind
ฉันจึงอยากจะบอกความจริงในใจให้คุณฟัง
See the way we ride in our private lives
บนเส้นทางการดำเนินชีวิตของเราเพียงสองคน
Ain’t nobody getting in between
แม้จะมีคนอื่นมาแทรกกลางระหว่างเรา
I want you to know that you’re the only one for me
ฉันอยากให้คุณรู้ว่าคุณเป็นคนเดียวสำหรับฉันนะ
เพลงดำเนินมาจนถึงท่อนฮุกอีกครั้ง น้ำเสียงเซ็กซี่มีเสน่ห์ของเจสซี่มันดูจะเข้ากันได้ดีกับเพลงนี้อย่างน่าประหลาด ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจสซี่เป็นคนที่ไม่เคยเรียนร้องเพลงมาก่อน
And now
และตอนนี้
Ain’t nothing else I can need
ฉันไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว
And now
และตอนนี้
I’m singing ’cause you’re so, so into me
ฉันกำลังร้องเพลง เพราะคุณก็รู้สึกเช่นเดียวกับฉัน
I got you
ฉันมีคุณ
We’ll be making love endlessly
เราจะทำความรักของเราให้ไม่มีที่สิ้นสุด
I’m with you
ฉันและคุณ
Baby, you’re with me
ที่รักคะ เพียงคุณและฉัน
บางทีกวางก็คิดนะว่าถ้าเจสซี่เป็นนักร้องก็คงจะดีเหมือนกัน..
So don’t you worry about
ดังนั้นอย่าไปกังวลเกี่ยวกับ
People hanging around
ผู้คนที่อยู่รอบตัวเรา
They ain’t bringing us down
เขาไม่สามารถฉุดพวกเราลงได้หรอกนะ
I know you and you know me
ฉันเข้าใจคุณและคุณเข้าใจฉัน
And that’s all that counts
และนั่นคือสิ่งที่เราควรจะสนใจ
So don’t you worry about
ดังนั้นอย่าไปกังวลเกี่ยวกับ
People hanging around
ผู้คนที่อยู่รอบตัวเรา
They ain’t bringing us down
เขาไม่สามารถฉุดพวกเราลงได้หรอกนะ
I know you and you know me
ฉันเข้าใจคุณและคุณเข้าใจฉัน
And that’s why I say
นั่นแหละ คือเหตุผลที่ฉันจะบอกคุณ
เจสซี่เป็นผู้หญิงที่สวยและมีเสน่ห์ แค่ยืนอยู่เฉยๆก็ยังสามารถทำให้คนที่เดินผ่านไปมามองจนเหลียวหลังได้ แล้วยิ่งมาจับไมค์ร้องเพลงแบบนี้นะ.. เชื่อเถอะว่าถ้าในร้านนี้มีคนโสดคงได้ตกหลุมรักเจสซี่กันเป็นแถบ
เจสซี่ทั้งสวยสง่า และงดงามราวกับนางฟ้าถอดปีก
ส่วนเธอ.. ก็เป็นคนโชคดีที่ได้เป็นเจ้าของหัวใจนางฟ้า
Nobody ever made me feel this way
ไม่มีใครเคยทำให้ฉันรู้สึกแบบนี้
I must stick with you
ฉันจึงต้องอยู่กับคุณยังไงล่ะ
Stickwitu - The Pussycat Dolls
จบท่อนสุดท้าย เจสซี่กล่าวขอบคุณทุกคนแล้ววิ่งลงจากเวทีมาหากวางที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม สาวลูกครึ่งโผเข้ากอดคนรักทันทีที่วิ่งมาถึงโต๊ะ
"เป็นไงคะ? พี่กวางชอบไหมคะ? อึ้งเลยล่ะสิ"
"พูดไม่ออกเลยค่ะ ดอกไม้เหี่ยวๆของพี่เทียบไม่ติดเลยแบบนี้ พี่ขอตัววิ่งไปหาช่อดอกไม้ใหม่ได้ไหมคะ?"
"ไม่ต้องแล้วค่ะ แค่พี่กวางอยู่กับเจสซี่แบบนี้ก็ดีที่สุดแล้ว"
เจสซี่พูดแล้วกระชัดกอดกวางให้แน่นขึ้น กวางเห็นสาวลูกครึ่งกอดตัวเองแน่นก็กอดตอบ กอดกันไปสักพักเจสซี่ก็ค่อยๆคลายกอดแล้วเลื่อนใบหน้ามาที่กกหูของกวาง
"Nobody ever made me feel this way. I must stick with you"
เจสซี่กระซิบท่อนสุดท้ายของเพลงข้างหูกวางแล้วค่อยๆเลื่อนริมฝีปากไปประกบจูบที่ริมฝีปากอิ่มของร่างสูง กวางกระชับกอดแน่นขึ้นให้ร่างบางของสาวลูกครึ่งขยับเบียดเข้ามาใกล้ตัวมากกว่าเดิม เจสซี่กดจูบย้ำๆที่ริมฝีปากของกวางอยู่หลายครั้งแล้วสุดท้ายจึงค่อยผละจูบออกจากกัน เจสซี่เลื่อนตัวขึ้นไปเอาหน้าผากชนกับตำแหน่งเดียวกันของกวาง มือเรียวของสาวลูกครึ่งยกขึ้นมาลูบใบหน้าใสของคนอายุมากกว่าอย่างแผ่วเบา ทั้งคู่สบตากันในระยะห่างไม่ถึงหนึ่งฝ่ามือ..
"รักนะคะ เจสซี่ของพี่"
"รักที่สุดเลยค่ะ พี่กวางของเจสซี่"
-------------------------------------------
Gwang x Gina
คำเตือน :
1.เวลาในพาร์ทนี้กลับเข้าสู่ปัจจุบันแล้วนะคะ
2.จริงๆเป็นแค่สเปเชี่ยลไม่อ่านก็ไม่เป็นไรค่ะ คุณจะไม่พลาดเนื้อเรื่อง แต่จะพลาดแค่บางความรู้สึกของตัวละครเท่านั้นเองค่ะ /ยิ้มอ่อน
3.ในทอล์คของสเปเชี่ยลนี้อาจจะมีบางอย่างที่คุณอยากรู้ค่ะ
13/02/2016
13.00
M&Bc Software
กวางผลักประตูเข้ามาในห้องพนักงานพร้อมกับแพรว โกโก้และลูกน้ำ เดอะแก๊งค์ทีมเดิม แต่แล้วกวางก็ต้องผงะเมื่อเห็นพนักงานชายเพื่อนร่วมแผนกคนหนึ่งของเธอกำลังยื่นช่อดอกกุหลาบสีขาวให้เธออยู่
"กวางครับ วาเลนไทน์ปีนี้บังเอิญตรงกับวันอาทิตย์พอดี ผมขอสุขสันต์วันวาเลนไทน์ล่วงหน้าแล้วกันนะครับ" ชายหนุ่มคนนั้นพูดขึ้น
"ขอบคุณมากค่ะโจ้ แต่.. ฉันคงรับไว้ไม่ได้หรอกนะคะ" กวางส่ายหน้าปฏิเสธ
"ไม่เป็นไรครับ แค่รับดอกไม้ไม่ได้แปลว่ารับรัก ผมแค่อยากให้กวางเฉยๆ รับแบบไม่ต้องคิดอะไรก็ได้ครับ" ชายหนุ่มพูดพร้อมส่งยิ้มให้กวาง
"เอ่อ.. งั้นขอบคุณค่ะ"
ในที่สุดกวางก็ต้องรับดอกไม้ช่อนั้นมา พอดอกไม้อยู่ในมือกวางเรียบร้อยชายหนุ่มก็กระโดดตัวลอยด้วยความดีใจแล้ววิ่งไปกอดเพื่อนร่วมงานอีกหลายๆคนที่ยืนให้กำลังใจอยู่ด้านหลัง
"กวางรับดอกไม้ฉันแล้วโว้ยยย!" ชายหนุ่มตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจ
"โอ๊ยยยย! ไม่หน้าด้านจริงทำไม่ได้นะเนี่ย รู้ทั้งรู้ว่าเขามีแฟนแล้วก็ยังจะจีบอีก" แพรวตะโกนหยอกโจ้จากทางด้านหลังกวาง
"ไม่ได้จีบโว้ย! แค่แสดงความรัก" โจ้ตะโกนตอบพร้อมแลบลิ้นให้แพรว
"นั่นแหละหน้าด้าน!!" โกโก้ตะโกนสบทบแพรวอีกคน
"แล้วทำไมต้องมาแสดงความรักกันวันนี้เนี่ย วาเลนไทน์มันวันพรุ่งนี้เถอะ จะให้รีบดอกไม้กันทำไมตั้งแต่วันนี้ เบื่อ!" ลูกน้ำพูดขึ้น
"อิจฉาล่ะเซ้ งี้แหละป้า โสดแล้วอย่าพาลๆ" พนักงานชายฝั่งโจ้ตะโกนหยอกกลับบ้าง
"ว่าใครป้า! เดี๋ยวจะโดนนะ" ลูกน้ำพูด
"ใครอยากรับก็รับไปสิคร๊าบบ ทำไมทำหน้าตารู้ตัวกันหมดทุกคนแบบนั้นล่ะ ฮ่าๆๆๆ"
"หนอย.. พวกแกต๊ายยยย!" แพรว โกโก้ ลูกน้ำกำลังจะวิ่งไปจัดการกลุ่มพนักงานชาย แต่ก็มีเสียงนิ่งๆดังขึ้นมาจากทางประตูก่อน
"ไหน ใครจะตาย"
"............"
พนักงานชายที่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนานต่างก็รูปซิปปากแทบไม่ทัน ส่วนเดอะแก๊งค์สี่สาวก็หยุดนิ่งอยู่ท่าเดิมราวกับโดนสตัฟท์ไว้ สายตาทั้งเก้าคู่จับจ้องไปยังผู้มาใหม่ที่ยืนกอดอกอยู่ตรงประตู
ผู้จัดการ..
สายตาดุๆของผู้จัดการสาดความเย็นชาไปให้ทุกคนได้อย่างทั่วถึง ผู้จัดการสาวกวาดตามองเดอะแก๊งค์สี่สาวก่อนแล้วก้มลงมองช่อดอกไม้ในมือกวาง จากนั้นก็เลื่อนสายตาไปมองกลุ่มผู้ชายอีกห้าคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลกันมากนัก พอเห็นว่าทุกคนยังอยู่กันครบดีจีน่าจึงเอ่ยปากพูดอีกครั้ง
"ก็ยังไม่เห็นว่ามีใครตายหนิ เสียงดังกันอยู่ได้ ไปทำงานได้แล้วก่อนที่ฉันจะสั่งตัดเงินเดือนทุกคน"
พูดจบผู้จัดการคนสวยก็กลับหลังหันเดินออกจากประตูห้องไป แต่ก็ยังไม่วายแอบปรายตามองช่อกุหลาบในมือกวางแล้วใช้สายตาเย็นๆมองหน้ากวางอีกครั้ง จนโปรแกรมเมอร์สาวต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแล้วก้มลงมองดอกไม้ในมือของเธอ
นี่อย่าบอกนะว่าดอกไม้ช่อนี้ทำให้ผู้จัดการหึงเธอขึ้นมาน่ะ?
ชิบหายแล้วไหมล่ะวรรณปิยะ..
17.00
ตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกงานแล้ว กวางเดินเข้ามาหาจีน่าในห้องผู้จัดการเหมือนทุกครั้งเพราะจีน่าชอบรอให้คนในบริษัทเหลือน้อยก่อนแล้วค่อยกลับ กวางถือกระเป๋าโน๊ตบุ๊คพร้อมกับช่อดอกไม้เข้ามาในห้องแล้วหย่อนตัวลงนั่งข้างๆจีน่าที่กำลังนั่งจิบกาแฟอยู่ที่โซฟา
"ชอบเหรอ?" จีน่าเอ่ยทัก
"คะ?"
"ดอกไม้น่ะ ชอบเหรอ?" จีน่าขยายความแล้วมองไปยังดอกไม้สีขาวในมือกวาง
"อ๋อ ก็ต้องชอบสิคะ มีคนให้ใครจะไม่ชอบล่ะคะ?" กวางตอบ
"แต่ฉันไม่ชอบ" จีน่าตอบเสียงเรียบแล้วยกกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง กวางมองจีน่าตาปริบๆ
นี่ผู้จัดการหึง..?
"ผู้จัดการหึงดิฉันอยู่เหรอคะ?" ไวเท่าความคิด กวางตัดสินใจถามออกไป
"ใครหึงเธอ" จีน่าหันขวับมาหากวางทันทีเมื่อได้ยินแบบนั้น "ฉันหมายถึงฉันไม่ชอบดอกไม้ต่างหาก ยิ่งดอกไม้แพงๆที่ซื้อให้กันในวันวาเลนไทน์ยิ่งแล้วใหญ่ ตกเป็นเหยื่อการตลาดไปซะหมด"
"แต่มันก็เป็นการตลาดที่ทำให้มีเงินหมุนเวียนในระบบเศรษฐกิจมากขึ้นนะคะ ดิฉันคิดว่าเรายอมตกเป็นเหยื่อการตลาดสักวันก็ไม่มีอะไรเสียหายสักหน่อยนี่นา"
"แต่ฉันก็ไม่ชอบอยู่ดี" จีน่าพูดแล้วหันหน้าไปอีกทาง
"แล้วถ้าดิฉันซื้อให้ผู้จัดการล่ะคะ? ผู้จัดการจะชอบหรือเปล่า?" กวางถาม
"ไม่ต้องซื้อ ฉันไม่ชอบดอกไม้" จีน่าตอบเสียงแข็ง
"ตุ๊กตาล่ะคะ?"
"พูดอะไรดูอายุฉันด้วย"
"แล้วช็อคโกแล็ตล่ะ?"
"ไร้สาระ"
"ผู้จัดการคะ ถ้าจะเอาสาระมากมายขนาดนั้นให้ดิฉันเขียนโปรเจคใหม่ส่งให้เป็นของขวัญวาเลนไทน์ไหมคะ?" กวางถามเสียงหน่าย
"คิดว่ามีปัญญาก็ทำสิ"
"ผู้จัดการเป็นอะไรคะ? ทำไมวันนี้ดูงอแงแปลกๆ" กวางถามเมื่อเริ่มจับสังเกตได้ว่าจีน่ามีอะไรแปลกๆไป
"งอแงตรงไหน ฉันก็เหมือนทุกวัน" จีน่าหันกลับมามองกวาง "แค่ฉันไม่ชอบดอกไม้"
"ไม่ชอบดอกไม้ขนาดนั้นเลยเหรอคะ?" กวางถาม
"ก็มันไร้สาระ"
"ผู้จัดการคะ หึงก็บอกว่าหึงค่ะ ไม่ใช่บอกว่าไม่ชอบดอกไม้"
กวางยกมือขึ้นกอดอกแล้วมองไปยังจีน่าที่กำลังจิบกาแฟอยู่ ผู้จัดการคนสวยวางแก้วกาแฟในมือลงบนโต๊ะ เธอใช้หางตามองช่อดอกกุหลาบเล็กน้อยแล้วหันไปสบตากับกวาง
"เออ หึงก็หึง" จีน่ารับคำแล้วถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้ง "พอใจเธอหรือยัง?"
"เห็นไหมคะ แค่คำว่าหึง ไม่ได้พูดยากสักหน่อย"
กวางส่งยิ้มตาหยีให้จีน่าที่นั่งหน้างออยู่ข้างเธอ ตอนนี้ดูเหมือนว่าผู้จัดการสาวจะโดนโปรแกรมเมอร์ลบซะไม่เหลือเหลี่ยมเลยทีเดียว
แต่ไหนๆก็โดนลบเหลี่ยมไปแล้ว..
"แล้วเมื่อไหร่จะทิ้ง?" จีน่าถาม
"ทิ้งดอกไม้นี่อ่ะเหรอคะ?" กวางถามกลับ
"ก็เออน่ะสิ ทิ้งๆไปได้แล้ว"
"ได้ไงคะ เขาอุตส่าห์ให้มา ถ้าดิฉันทิ้งคนให้คงเสียความรู้สึกแย่"
"แต่ถ้าเธอถืออยู่แบบนี้ฉันก็เสียความรู้สึกนะ.." จีน่าบ่นพึมพำเบาๆอยู่คนเดียว
"ผู้จัดการว่าไงนะคะ?" กวางถามเมื่อได้ยินไม่ค่อยชัดว่าจีน่าพูดอะไรกันแน่ อะไรถือๆสักอย่างนี่แหละ
"เปล่า" จีน่าพูดแล้วลุกขึ้นเดินไปยังโต๊ะทำงานของเธอพร้อมกับคว้ากระเป๋าถือแล้วเดินกลับมาหากวาง "กลับกันได้แล้ว"
"ค่ะๆ"
ทั้งคู่ลงจากลิฟท์แล้วเดินมาที่ลานจอดรถ ตอนนี้ผู้คนค่อนข้างบางตาเพราะส่วนมากกลับบ้านกันเกือบหมดแล้ว แต่แล้วอยู่ดีๆจีน่าที่เดินนำกวางอยู่ก็หยุดชะงักแล้วหมุนตัวกลับมาหากวาง
"เอามานี่" จีน่ายื่นมือไปขอช่อดอกไม้
"คะ? ดอกไม้นี่เหรอคะ?" กวางถามแล้วชี้ไปยังช่อดอกไม้ในมือของตัวเอง
"นั่นแหละ เอามานี่" จีน่าพูดย้ำเป็นเชิงว่าเธอขอช่อดอกไม้จริงๆ กวางเลยยื่นช่อดอกไม้นั้นให้จีน่า
"เอาไปทำไมคะ? ไหนผู้จัดการบอกว่าไม่ชอบดอกไม้ไงคะ"
ตุ๊บ!!!
ทันทีที่กวางพูดจบประโยคเธอก็เห็นช่อดอกไม้สีขาวที่เธอเพิ่งยื่นให้จีน่าลอยละลิ่วเป็นวิถีเส้นโค้งลงถังขยะที่อยู่ไม่ไกลนักอย่างสวยงาม โปรแกรมเมอร์สาวมองหน้าผู้จัดการด้วยความตกใจนิดๆแต่ผู้จัดการสาวกลับหันมาส่งยิ้มมุมปากให้อย่างกวนๆแล้วพูดว่า
"ก็นั่นแหละ ฉันไม่ชอบดอกไม้ไง"
23.50
ณ คอนโดของกวางและเจสซี่
'I missed the times that we almost shared. I miss the love that was almost there'
เสียงริงโทนดังมาจากโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียงปลุกให้คนที่เพิ่งจะนอนหลับไปต้องรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา กวางลืมตาด้วยความงัวเงียแล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มากดรับสาย
ใครโทรหาเธอตอนนี้เนี่ย..
ติ๊ด!
"สวัสดีค่ะ วรรณปิยะพูดค่ะ" กวางรับโทรศัพท์แล้วกรอกเสียงลงไปอย่างเป็นทางการ
[วรรณปิยะ นอนหรือยัง?] ปลายสายเอ่ยถาม
"ผู้จัดการ?" กวางเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจเล็กน้อยแล้วยกโทรศัพท์ออกจากหูเพื่อดูชื่อคนโทรเข้า "นอนแล้วค่ะ จีน่ามีอะไรหรือเปล่าคะ?"
[ฉันให้เวลาเธอสิบนาที ลุกจากเตียงแล้วแต่งตัวซะ อ้อ! หาเสื้อคลุมใส่ด้วย อากาศตอนดึกมันหนาว]
"อะไรนะ?! คุณจะให้ฉันแต่งตัวไปไหนคะ?" กวางยันตัวลุกขึ้นนั่งทันทีเมื่อได้ยินจีน่าพูดแบบนั้น
[ผ่านไปสิบห้าวิแล้วนะ แต่งตัวแล้วรีบลงมา ฉันจะรออยู่ข้างล่าง ช้าแม้แต่วิเดียวฉันจะตัดเงินเดือนเธอ]
ติ๊ด!
"เดี๋ยวสิคะจีน่า! เฮ้! ทำไมตัดสายกันแบบนี้ล่ะ"
กวางบ่นกับตัวเองด้วยความตกใจที่อยู่ดีๆจีน่าก็มาบอกว่าให้เธอแต่งตัวแล้วลงไปหาข้างล่าง แถมให้เวลาแต่งตัวแค่สิบนาที สิบนาทีกับเธอที่ตอนนี้อยู่ในชุดนอนและหน้าสด..
แต่งหน้าแต่งตัวแค่สิบนาทีมันจะไปพอได้ยังไงล่ะวะ!?
เดี๋ยวนะ.. แล้วตอนนี้มันผ่านไปกี่วินาทีแล้วเนี่ย?
กวางยกโทรศัพท์ขึ้นมากดดูเวลาอีกครั้ง ผ่านไปหนึ่งนาทีแล้ว! เหลือเวลาอีกเก้านาทีสำหรับการแต่งตัว และเธอจะเลทไม่ได้เด็ดขาด.. เพราะผู้จัดการคนสวยยื่นคำขาดไปแล้วว่าถ้าเธอมาช้าแม้แต่วินาทีเดียวเธอจะโดนตัดเงินเดือน พอเห็นแบบนั้นกวางก็รีบกระโดดลงจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าทันที
ทีหลังถ้าจะเอาเงินเดือนเป็นตัวประกันก็ให้เวลากันมากกว่านี้หน่อยสิโว้ย!!!
เวลาผ่านไปเก้านาทีห้าสิบวินาที..
สิบ.. เก้า.. แปด.. เจ็ด..
จีน่ากำลังนั่งนับถอยหลังรอตัดเงินเดือนกวางอยู่ในรถ มือขวาของเธอเคาะพวงมาลัยอย่างสบายใจที่ได้แกล้งโปรแกรมเมอร์คนสวย ส่วนอีกมือก็คว้าแก้วกาแฟที่อยู่ข้างตัวมาจิบนิดๆแก้หนาว
หก.. ห้า.. สี่.. สาม..
ปึงๆๆ!!
ยังไม่ทันได้นับถึงสอง เสียงเคาะ เอ่อ.. เรียกว่าเสียงทุบคงจะเหมาะกว่า เสียงทุบกระจกรถฝั่งข้างคนขับดังขึ้นสองสามครั้ง จีน่าหันไปมองตามเสียงก็พบกวางยืนเกาะกระจกรถอยู่แถมบนกระจกยังมีไอน้ำที่มาจากลมหายใจของกวางปรากฏอยู่ด้วย จีน่าวางแก้วกาแฟลงที่เดิมแล้วยกยิ้มเล็กๆก่อนจะกดปลดล็อกประตูรถ
"มาทันค่ะ! ขาดไปสามวินาทีด้วย"
กวางสอดตัวเข้ามานั่งแล้วพูดเร็วๆก่อนจะทิ้งตัวพิงเบาะอย่างเหนื่อยอ่อน จีน่าเห็นว่ากวางพยายามหายใจเข้าลึกๆอย่างต้องการออกซิเจนก็อดขำไม่ได้ เหนื่อยขนาดนี้กวางคงวิ่งลงบันใดแทนที่จะลงลิฟท์แน่ๆ
กลัวโดนตัดเงินเดือนอะไรขนาดนั้น?
"ขาดไปสองวินาทีต่างหาก" จีน่าพูดแก้
"ช่างเถอะค่ะ เอาเป็นว่าฉันมาทัน" กวางหันหน้ามาพูดกับจีน่า พอจีน่าได้มองหน้ากวางดีๆก็เอ่ยถาม
"หน้าสดเหรอ?"
"สิบนาทีสำหรับคนที่หลับไปแล้วมันไม่พอแต่งหน้าหรอกค่ะ" กวางตอบเสียงหน่าย
"ก็ไม่เห็นเป็นอะไรเลยหนิ ไม่มีใครสนใจเราหรอก" จีน่าพูดยิ้มๆ
"แหม่.. คุณก็พูดได้สิคะ ตัวเองแต่งหน้าอยู่หนิ" กวางพูดติดงอนเล็กๆ
"ฉันโชว์หน้าสดไม่ได้หรอก โทรมอย่างกับศพ" จีน่าตอบแล้วยกกาแฟขึ้นมาจิบอีกครั้ง
"ขนาดนั้นเลยเหรอคะ? อยากเห็นจัง"
"อย่าเห็นเลย เดี๋ยวเธอจะได้วิ่งหนี" จีน่าวางแก้วกาแฟลงแล้วหันไปพูดกับกวาง "คาดเข็มขัดสิ"
"เราจะไปไหนกันคะ?" กวางถามพร้อมกับเอื้อมมือไปคาดเข็มขัดนิรภัย
"สะพานพุทธ"
ณ ตลาดนัดกลางคืนสะพานพุทธ
บรรยากาศยามค่ำคืนของตลาดนัดสะพานพุทธค่อนข้างคึกคัก ผู้คนมาเที่ยวตลาดกันอย่างเนืองแน่น แสงไฟที่ส่องอยู่ตามร้านค้าที่เรียงเป็นตับนั้นสว่างซะจนถ้าไม่มองขึ้นไปบนท้องฟ้าก็คงจะไม่รู้ว่านี่เป็นเวลากลางคืน และกวางกับจีน่าก็เป็นหนึ่งในผู้คนที่มาเดินเที่ยวตลาด ทั้งคู่เดินดูของเข้าร้านโน้นออกร้านนี้ไปเรื่อย ถ้าเหนื่อยก็แวะซื้อของทานเล่นบ้าง จนเวลาล่วงเลยไปชั่วโมงกว่า.. ตลาดเริ่มจะวายแล้ว ทั้งคู่ถึงได้นั่งทานปลาหมึกย่างที่ซื้อจากรถเข็นอยู่ตรงม้านั่งริมทาง
"อาาา เผ็ดๆๆๆๆ" จีน่าพูดพลางเอามือพัดปากตัวเองเมื่อเผลอกัดถูกเม็ดพริกเข้าไปเต็มๆเม็ด
"นี่น้ำค่ะ" กวางยื่นน้ำอัดลมกระป๋องที่ซื้อติดมือมาด้วยให้จีน่า ผู้จัดการสาวรับน้ำมาดื่มอย่างรวดเร็ว
"ค่อยยังชั่วหน่อย เฮ่อออ" จีน่าถอนหายใจเล็กๆแล้ววางกระป๋องน้ำลงข้างตัว "นี่ วรรณปิยะ"
"คะ?" กวางขานตอบ
"สนุกไหม?" จีน่าถาม
"สนุกค่ะ" กวางตอบแล้วเงยหน้ามองจีน่า "แต่ฉันมีเรื่องสงสัยตั้งนานแล้ว"
"สงสัยอะไรอีก?"
"จีน่ารู้หรือเปล่าคะว่าฉันชื่อกวาง?" กวางถาม
"รู้สิ เธอบอกฉันแล้ว"
"แล้วทำไมคุณถึงเอาแต่เรียกฉันว่าวรรณปิยะตลอดเลยล่ะคะ?"
กวางถามด้วยเสียงจริงจัง ก็จริงนี่นา.. ตั้งแต่คบกันวันแรกจีน่าก็ให้เธอเรียกเขาว่าจีน่า แต่ตัวเขาเองกลับไม่เคยเรียกเธอว่ากวางเลยสักครั้ง ทั้งๆที่คุณจีกับคุณมะปรางก็เรียกเธอว่ากวางกันหมดแล้ว
"ชื่อเธอก็เพราะดีหนิ ไม่ชอบหรือไง?" จีน่าถามกลับ
"เปล่าค่ะ.. แค่มันดูห่างเหินไปนิด.." กวางตอบเสียงค่อย
"คิดอะไรของเธอเนี่ย" จีน่ายิ้มมุมปากเล็กๆแล้วมองกวางที่นั่งอยู่ข้างเธอ "ใครๆก็เรียกเธอว่ากวางทั้งนั้น เพื่อนเธอ เพื่อนฉัน หรือแฟนนางแบบของเธอก็เรียกเธอว่ากวาง ฉันอยากจะเรียกให้มันต่างจากคนอื่น แปลกตรงไหน?"
"แปลกตรงที่คุณเรียกชื่อจริงฉันนี่แหละค่ะ"
"งั้นฉันให้เธอเรียกฉันว่าวิรายาบ้างดีไหมล่ะ?"
"ไม่เอาอ่ะ จีน่าเรียกง่ายกว่าเยอะเลยค่ะ" กวางตอบแล้วหันหน้าไปอีกฝั่งพร้อมกับถอนหายใจเล็กๆอย่างขัดใจ
"ฉันชอบชื่อนี้ วรรณปิยะ มันเป็นชื่อแรกที่ฉันเรียกเธอ ฉันไม่อยากจะเปลี่ยนมัน" จีน่าอธิบายด้วยน้ำเสียงหนักแน่น กวางหันกลับมามองจีน่าที่มองหน้าเธออยู่
สายตาจริงจังแบบนั้น.. นี่จีน่าซีเรียสขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย?
จริงๆกวางก็ไม่ได้ซีเรียสหรอกนะว่าจีน่าจะเรียกเธอว่าอะไร แต่แค่การเรียกชื่อจริงมันดูจะห่างเหินกันไปหน่อย เธอเลยอยากให้จีน่าเรียกชื่อเล่นของเธอ
แต่ดูท่าว่าคนตรงหน้าคงจะอยากเรียกชื่อจริงเธอมากกว่าแฮะ..
"เฮ้อออ! วรรณปิยะก็วรรณปิยะค่ะ แล้วแต่คุณผู้จัดการจะพอใจเลยค่ะ" กวางพูดแล้วส่งยิ้มเล็กๆให้จีน่าเป็นเชิงว่าเธอยอมแพ้
"ดีมาก"
จีน่ายกยิ้มมุมปากเหมือนที่เธอชอบทำแล้วก้มลงเก็บถุงใส่อาหารที่กวางกับเธอกินหมดแล้วไปทิ้งที่ถังขยะใกล้ๆ ส่วนกวางก็กำลังเปิดโทรศัพท์ดูเวลาอยู่ ตอนนี้ก็เกือบจะตีสองแล้ว.. สงสัยได้เวลากลับบ้านแล้วมั้งเนี่ย
"ฉันพาเธอมาเที่ยวแล้ว แล้วเธอล่ะ? จะให้อะไรฉัน?" จีน่าเดินกลับมาหากวางที่ยังคงนั่งอยู่บนม้านั่งแล้วถามคำถามที่ทำให้กวางหน้าเหวอไปเล็กน้อย
นั่นสิ.. นี่มันวันที่สิบสี่กุมภาแล้วนี่นา
นี่จีน่าพาเธอมาเที่ยววันวาเลนไทน์หรอกเหรอเนี่ย?
"เอ่อ.. จะว่ามีก็ไม่มี แต่จะว่าไม่มีก็ไม่ใช่" กวางพูด จีน่าหมวดคิ้วเล็กๆกับคำตอบของกวาง
คือเหมือนจะมี แต่ก็ไม่มีงี้เหรอ?
หรือว่าเหมือนจะไม่มี แต่จริงๆแล้วมี?
"พูดอะไรของเธอน่ะ?"
จีน่าตัดสินใจถามไปตรงๆ จริงๆเธอก็ไม่ได้ถามเอาจริงจังอะไรหรอก ก็เล่นพามาแบบกะทันหันขนาดนี้แถมตอนกลางวันเธอยังบอกกวางว่าไม่ชอบดอกไม้ ไม่เอาตุ๊กตา และช็อคโกแล็ตมันไร้สาระ แบบนี้กวางคงจนปัญญาที่จะหาของให้เธอแล้วล่ะ
ก็แค่ถามหยอกเล่นไปงั้นแหละ.. ใครจะไปคิดล่ะว่ากวางจะตอบคำถามเธอได้งงขนาดนี้
กวางไม่ได้อธิบายประโยคชวนงงที่ตัวเองพูดไปเมื่อกี้ แต่กลับยื่นมือขวาข้างที่ไม่ได้ใส่ฟิงเกอร์สปลินท์มาตรงหน้าจีน่าแทน จีน่ามองการกระทำของกวางอย่างงงๆ อะไรคืออยู่ดีๆก็ยื่นมือมาหาเธอ? เธอมองหน้ากวางแล้วเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม แต่คำตอบที่ได้ก็มีเพียงสายตาอบอุ่นที่กวางใช้มองมายังเธอเท่านั้น
สายตาแบบนั้น.. มันหมายความว่ายังไงนะ?
"นี่แหละค่ะ สิ่งที่ฉันจะให้"
"............"
"ฉันรู้ว่าคุณไม่ใช่พวกวัตถุนิยม ฉันซื้ออะไรให้คุณก็คงจะไม่ถูกใจ สิ่งที่ฉันสามารถให้คุณได้ก็มีเพียงสิ่งนี้สิ่งเดียว"
"............"
"ให้ฉันได้อยู่ข้างคุณ จับมือคุณแล้วก้าวเดินไปพร้อมๆกับคุณนะคะ"
จีน่าได้ยินกวางพูดแบบนั้นก็เม้มปากแน่น.. เธอรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะร้องไห้ แต่ไม่ใช่ร้องไห้เพราะเสียใจนะ เธอร้องไห้เพราะดีใจต่างหาก
คนที่เธอรักหมดใจกำลังขอให้เธอรับเขาเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต..
"นะคะจีน่า.."
และเขากำลังพูดกับเธอที่ชื่อ 'จีน่า' ไม่ใช่ 'เจสซี่'
จีน่ายื่นมือไปจับมือกวางแล้วดึงตัวเขาเข้ามากอด ผู้จัดการสาวซบใบหน้าลงที่ไหล่ของโปรแกรมเมอร์แล้วค่อยๆปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมา สองแขนของเธอกอดร่างของกวางไว้แน่นจนกวางต้องยกแขนขึ้นมาลูบหลังเป็นการปลอบใจ
"จีน่าร้องไห้ทำไมคะ?" กวางถาม
"ใครร้อง ฉันไม่ได้ร้อง" จีน่าตอบทั้งๆที่เสียงยังติดสั่นอยู่
"อ่าๆ ไม่ร้องก็ไม่ร้องค่ะ เชื่อหมดใจเลยค่ะว่าไม่ได้ร้องไห้ เชื่อจริงๆนะคะ" กวางพูดหยอกคนที่ซบไหล่เธออยู่
"หึ! เธอมันน่าหมั่นไส้" จีน่าพูดแล้วเอามือทุบไหล่กวางเบาๆ "ขอบคุณนะ.."
"ขอบคุณเรื่องอะไรคะ?" กวางถาม
"ขอบคุณที่ไม่เห็นว่าฉันเป็นเงาของเจสซี่ ขอบคุณที่อยากเดินไปพร้อมๆกับฉัน"
"ฉันไม่เคยเห็นคุณเป็นเงาของเจสซี่อยู่แล้วค่ะ" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "จีน่าก็คือจีน่า เจสซี่ก็คือเจสซี่ แค่คืนนั้นฉันเผลอเรียกคุณว่าเจสซี่ฉันก็หยามเกียรติคุณมากเกินพอแล้ว ถ้าฉันยังกล้าเห็นคุณเป็นเงาของเจสซี่อยู่ฉันก็สมควรไปตายได้แล้วค่ะ"
"ขอบคุณนะ ขอบคุณมากๆจริงๆ.."
จีน่ายังคงกล่าวขอบคุณกวางอยู่ โปรแกรมเมอร์สาวเมื่อเห็นว่าผู้จัดการยังคงร้องไห้ไม่หยุดแบบนั้นก็ส่ายหัวเล็กๆแล้วค่อยๆดันตัวผู้จัดการสาวออก จีน่าพอเห็นว่ากวางดันตัวเธอออกแบบนั้นก็หันหน้าหลบไปทางอื่นแล้วกัดริมฝีปากเบาๆเพื่อกลั้นน้ำตา เธอไม่ชอบให้ใครเห็นเวลาเธอร้องไห้.. กวางยิ้มให้กับท่าทางเด็กๆของจีน่าแล้วพูดขึ้น
"หันหน้ามาหน่อยสิคะ"
"ไม่เอาอ่ะ เธอมองฉันอยู่" จีน่าตอบ
"โอเคๆ ฉันหลับตาแล้ว คุณจะหันหน้ามาได้หรือยังคะ?"
พูดจบกวางก็หลับตาลง จีน่าเหลือบมองกวางเล็กน้อยพอเห็นว่ากวางหลับตาแน่นเป็นที่เรียบร้อยเธอก็หันหน้ากลับมาแล้วพูดขึ้น
"ฉันหันมาแล้ว"
พอได้ยินจีน่าพูดแบบนั้นกวางก็ยกยิ้มเล็กๆแล้วเอื้อมมือไปประคองใบหน้าจีน่าเบาๆแล้วเลื่อนตัวเข้าไปใกล้ จีน่ามองใบหน้าใสของกวางที่ขยับเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ ใกล้มาก.. จนเธอต้องหลับตาลงโดยอัตโนมัติ
จีน่าสัมผัสได้ถึงริมฝีปากอุ่นของกวางจรดลงที่บริเวณเปลือกตาของเธอ ริมฝีปากอิ่มของกวางค่อยๆไล้เปลือกตาเธออย่างแผ่วเบา จากข้างซ้าย.. ไปข้างขวา..
กวางกำลังจูบซับน้ำตาให้เธออยู่..
และสุดท้ายแล้วริมฝีปากของกวางก็เลื่อนลงมาหยุดลงที่ตำแหน่งเดียวกันของเธอ กวางกระชับอ้อมกอดให้ตัวเธอเคลื่อนเข้าไปหาเขาจนเธอต้องยันไหล่เขาไว้เป็นการทรงตัว ริมฝีปากของกวางค่อยๆคลอเคลียหยอกล้อกับริมฝีปากบางของจีน่าอย่างนุ่มนวล
จีน่ากล้าพูดได้เลยว่าจูบนี้เป็นจูบที่อ่อนโยนที่สุดเท่าที่เธอเคยได้รับ..
กวางกดจูบที่ริมฝีปากของจีน่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ทั้งคู่จะละริมฝีปากออกจากกัน จีน่าโผตัวเข้ากอดกวางอีกครั้งเมื่อรู้ตัวว่าตอนนี้ดวงตาของเธอยังคงช้ำอยู่ กวางเห็นแบบนั้นก็อมยิ้มเล็กๆพร้อมกับกระชับกอดจีน่าแน่นขึ้นแล้วหันหน้าไปกระซิบข้างหูของผู้จัดการสาว
"แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์ค่ะ"
"อืม.. แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์เช่นกันนะ"
End Special Part Gwang x Gina
----------------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
เนื่องในโอกาสที่วันนี้เป็นวันแห่งความรัก และไรท์โสด ._.
โสดแล้วพาลค่ะ โสดแล้วไม่อยากอ่านหนังสือ แต่งฟิคแม่่ม ฮ่าๆๆๆ
*edit talk
จบไปแล้วกับสเปเชี่ยลพาร์ทวันวาเลนไทน์ทั้งสองคู่เลยนะคะ
แล้วก็.. ไรท์จั่วหัวไปว่าจะทอล์คอย่างมีสาระ เรามาเข้าเรื่องกันเลยดีว่า
ไรท์เคยบอกไปในหลายๆตอนแล้วว่าบางทีเราไม่สามารถรู้ได้หมดหรอกค่ะว่าตัวละครแต่ละตัวคิดอะไรกันอยู่
เพราะฉะนั้น.. ทอล์คครั้งนี้ ไรท์จะมาเจาะความคิดของผู้จัดการกับวรรณปิยะให้ผู้อ่านฟังกันค่ะ
เริ่มที่ผู้จัดการจีน่าก่อนเลย
ขอออกตัวก่อนว่าจริงๆแล้วสเปเชี่ยลนี้มันจะจบลงที่ว่าพี่กวางยื่นมือไปหาจีน่าแล้วจีน่าจับมือพี่กวางจากนั้นทั้งสองคนก็กลับบ้านไป
แล้วสุดท้ายมันมาจบลงที่จีน่ากอดพี่กวางได้ยังไง.. ไรท์ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ไรท์คิดว่าที่เรื่องมันลงได้แบบนี้เพราะตัวละครผู้จัดการ
บางคนอาจสงสัยว่าจริงๆจีน่าควรจะซึ้งใจตั้งแต่กวางมาอ้อนวอนขอให้เธอรับผิดชอบในตอนที่สิบสี่แล้ว
แต่ทำไมเพิ่งมาร้องไห้ซึ้งใจตอนนี้? ทั้งๆที่สถานการณ์มันก็คล้ายๆกับตอนนั้น
คือ.. หลายๆคนอาจจะคิดว่าสถานการณ์มันเหมือนกันก็จริง แต่ความรู้สึกของทั้งสองเหตุการณ์มันต่างกันอยู่มากโขนะคะ
ความรู้สึกในตอนที่สิบสี่คือ พี่กวางทั้งสับสน ทั้งเหนื่อยใจ ความรู้สึกของพี่กวางมันส่งให้จีน่าต้องเข้มแข็งและเป็นที่พึ่งให้พี่กวางค่ะ
ส่วนความรู้สึกในตอนนี้คือ พี่กวางเขากลับเข้าสู่อารมณ์ปกติแล้วค่ะ ไม่ได้สับสนหรือเหนื่อยใจอะไร
ซึ่งต่างกับจีน่าที่คิดอยู่ตลอดเวลาว่าตัวเองเป็นเงาของเจสซี่ คิดอยู่เรื่อยๆว่าพี่กวางไม่ได้รักตัวเอง คิดมากค่ะ คิดจนกลายเป็นเก็บกด
พอพี่กวางเขามาพูดด้วยความจริงใจทำนองว่าอยากจะเริ่มต้นใหม่กับตัวเอง จีน่าเลยดีใจมากจนร้องไห้ออกมา
หรืออีกนัยหนึ่งก็คือจีน่าร้องไห้ระบายความรู้สึกเก็บกดของตัวเองนั่นเอง (ตัวละครนี้เก็บกดกว่าที่ผู้อ่านคิดเยอะค่ะ ;p)
มาว่าถึงโปรแกรมเมอร์วรรณปิยะกันบ้าง
หลายๆคนอาจสงสัยว่าพี่กวางไปพูดแบบนั้นกับจีน่ามันดีแล้วเหรอ? เปลี่ยนใจไปรักจีน่าแล้วเหรอ? ลืมเจสซี่ได้แล้วหรือไง?
ขอบอกไว้ตรงนี้เลยค่ะว่าพี่กวางยังลืมเจสซี่ไม่ได้ และยังไม่ได้รักจีน่าด้วยค่ะ (อ้าว)
อาจฟังดูเลวๆ แต่ว่า.. เอาไงดีล่ะ ความรู้สึกของตัวละครโปรแกรมเมอร์มันค่อนข้างซับซ้อนค่ะ
เท่าที่ไรท์สามารถอธิบายได้คงจะประมาณว่า ความรู้สึกของพี่กวางที่มีต่อเจสซี่มันเบาบางลงแล้ว คือ.. ไม่ได้โหยหาเหมือนเมื่อก่อน(แต่ก็ยังรักมากอยู่นะ)
ตอนอยู่กับจีน่าพี่กวางก็ไม่ได้คิดถึงเจสซี่ แต่ถ้าให้พี่กวางอยู่คนเดียว ก็มีนึกถึงบ้างเป็นครั้งคราว คิดถึงมากเป็นบางครั้ง อะไรทำนองนี้
แล้วอีกอย่าง.. พี่กวางไม่เคยเห็นว่าจีน่าเป็นเงาของเจสซี่ นั่นคือความจริงค่ะ พี่กวางเขาไม่ได้แกล้งพูดให้จีน่าดีใจเล่นนะ
เพราะพื้นฐานตัวละครพี่กวางเป็นคนที่ชอบความชัดเจนอยู่แล้ว ฉะนั้นพี่เขาไม่มีทางเอาจีน่ามาแทนเจสซี่แน่นอนค่ะ
อยู่ใครอยู่มัน ปัจจุบันก็ส่วนปัจจุบัน อดีตก็ส่วนอดีต
พี่กวางจริงจังกับจีน่านะคะ และเริ่มปล่อยวางเรื่องเจสซี่บ้างแล้วเพราะพี่กวางคิดว่าเจสซี่คงไม่กลับมาหาตัวเองแน่ๆ
ส่วนเรื่องรักจีน่าหรือไม่นั้น.. บอกเลยว่าตอนนี้ยังไม่รัก แต่พี่เขาคิดว่าในอนาคตคงจะรักได้ค่ะ
เป็นทอล์คที่ยาวป้าอีกแล้ว แต่อยากให้อ่านกันนะคะ จะได้เข้าถึงความรู้สึกของตัวละครกันมากขึ้น
แล้วก็.. ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลงนะคะ รักษาสุขภาพกันด้วย ไรท์เป็นห่วงทุกคนนะ ;)
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Special Part in Valentine's Day + TALK ค่ะ! ^^
ความคิดเห็น