คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Chapter 15
13.30
M&Bc Software
ก๊อกๆๆ!
"เชิญ"
กวางที่เคาะประตูอยู่หน้าห้องผู้จัดการก็เปิดเข้าไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงตอบรับ นี่ก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์แล้วตั้งแต่เธอขอให้จีน่ารับผิดชอบเธอในวันนั้น และความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอสองคนก็กำลังพัฒนาไปในทางที่ดี ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คบกันแบบเปิดเผยแต่ว่าผู้จัดการก็สามารถทำให้เธอวางใจได้ในระดับหนึ่งเลยล่ะว่าเขาไม่ได้มีคนอื่นนอกจากเธอ
หรือเปล่า?
"จีน่า เช็ดดีๆดิ เนี่ยๆเห็นไหมว่ามันเปื้อนตรงนี้"
"พูดมาก เช็ดให้ก็ดีแค่ไหนแล้ว"
ภาพที่กวางเห็นตอนนี้คือผู้จัดการคนสวยนั่งอยู่บนโซฟากับผู้อำนวยการฝ่าย และผู้จัดการของเธอกำลังใช้ทิชชู่เช็ดเสื้อเชิ้ตของผู้อำนวยการฝ่ายอย่างทะนุถนอม กวางขมวดคิ้วเล็กๆอย่างใช้สมองประมวลผลภาพเหตุการณ์ตรงหน้า
สองคนนี้เขามีซัมติงกันหรือเปล่าเนี่ย?
"ผู้จัดการคะ ดิฉันมารายงานความคืบหน้าของโปรเจคค่ะ" กวางพูดธุระของตัวเองขึ้น
"เธอไปเปิดดูรายละเอียดเพิ่มเติมในแฟ้มงานสีฟ้าที่ฉันวางไว้บนโต๊ะก่อน เดี๋ยวฉันตามไป"
จีน่าตอบทั้งๆที่ไม่ได้หันมองกวางเลยแม้แต่น้อยเพราะตัวเธอเองยังคงวุ่นอยู่กับการเช็ดเสื้อให้เพื่อนสาวมาดกวนที่อยู่ดีๆก็เดินถือแก้วน้ำมาให้เธอศอกใส่ซะงั้นเลยได้หกเปื้อนเสื้อไปหมด แล้วก็ต้องมาลำบากให้เธอนั่งเช็ดให้อยู่แบบนี้ไง
ดีนะที่เป็นน้ำเปล่า ไม่ใช่กาแฟ
"จีน่า.. ฉันรู้สึกเหมือนโดนปามีดใส่" จีพูดเสียงกระซิบในระหว่างที่จีน่ากำลังเช็ดเสื้อให้เธออยู่
"งั้นเหรอ? พรุนไปทั้งตัวหรือยังล่ะ" จีน่าตอบด้วยท่าทางเรียบเฉย
"นี่ ขอถามอีกครั้งนะ วรรณปิยะเขาเป็นแฟนกับนางแบบคนนั้นจริงๆเหรอ? แล้วทำไมพอฉันอยู่กับแกทีไรเขาถึงชอบมองด้วยสายตาไม่เป็นมิตรทุกทีเลยวะ"
"วรรณปิยะเขาเป็นแฟนฉันต่างหาก"
"ห้ะ!"
จีเผลออุทานเสียงดังแล้วผละตัวออกจากจีน่าอย่างรวดเร็วจนกวางที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะผู้จัดการต้องหันมามองด้วยความแปลกใจ สาวมาดกวนกระพริบตาสองสามครั้งเป็นการตั้งสติแล้วเข้าประชิดตัวจีน่าอีกครั้ง
"ไปคบกันตอนไหนวะ?! ไหนว่าวรรณปิยะมีแฟนแล้วไง!" จีกระซิบถามเสียงเข้ม
"มีได้ก็เลิกได้ไหมล่ะ ตอนนี้เขาคบฉันอยู่ไง เข้าใจยัง?" จีน่าพูด จีได้ยินดังนั้นก็กระพริบตาปริบๆด้วยความมึนงง "อย่าทำหน้าแบบนั้น ฉันไม่ได้แย่งของใคร"
"แกมีเรื่องต้องอธิบายกับพวกฉันแน่ๆ!" จียกมือขึ้นชี้หน้าจีน่าอย่างคาดโทษ "แต่เอาไว้ก่อน ตอนนี้ฉันอยากเล่น คิคิ"
"เล่นอะไรของแก?" จีน่าถาม
"ตอนนี้พวกแกสองคนคบกันแล้ว และต่อให้ใช้ตาตุ่มดูก็รู้ว่าวรรณปิยะน่ะหวงแกมากมาย หวงจนจะฆ่าฉันให้ตายอยู่แล้วมั้งเนี่ย" จีพูดพลางเหลือบไปมองกวางที่ยังคงส่งสายตาอำมหิตมาทางนี้เป็นระยะๆ
"แน่นอน ก็ฉันสวย" จีน่าพูดแล้วกระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆเป็นการกวนประสาทจีบ้างเล็กน้อย
"เออ ตราบใดที่แกไม่อ้าปากพูดแกก็สวย" จียิ้มเล็กๆเมื่อนึกอะไรออก "แกไม่ต้องทำไรมาก เนียนๆตามฉันก็พอ โอเคนะ"
"ตามใจเถอะ" พอจีน่ารับคำดังนั้นจีก็เริ่มถอยห่างจีน่าประมาณหนึ่งช่วงแขน
"จีน่า ชงกาแฟให้ฉันหน่อยสิ"
"โอเค" จีน่ารับคำแล้วลุกขึ้นเดินไปที่เคาน์เตอร์ทันที
"เอาแบบเดิมนะ ที่เธอเคยชงให้ฉันกินที่ห้องวันนั้นน่ะ"
ได้ยินจีพูดไล่หลังมาแบบนั้นจีน่าก็กระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆ ก็เธอเคยชงกาแฟให้จีที่ห้องซะที่ไหนล่ะ.. นี่คงจะตั้งใจยั่วให้กวางหึงเธอเล่นแน่ๆ คิดได้ดังนั้นจีน่าจึงแอบเหลือบมองกวางที่อยู่ตรงโต๊ะผู้จัดการเล็กน้อย
อืม.. เข้าใจแล้วว่าทำไมจีถึงบอกว่าเหมือนโดนปามีดใส่
หันไปมองจี รายนั้นกำลังนั่งเก๊กมาดขรึมอยู่ แหม่.. ทำเป็นเข้ม ปกติเคยวางมาดเป็นผู้อำนวยการฝ่ายซะที่ไหนถ้าไม่ใช่ในที่ประชุม แล้วเพิ่งคิดจะมาวางมาดก็ตอนที่จะแกล้งเขานี่นะ? แต่ก็ดีเหมือนกัน พอเห็นว่าจีไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับสายตาปามีดของกวางที่ส่งมายิ่งทำให้จีน่าอยากเล่นตามจีด้วย
ยั่วให้วรรณปิยะหึง มันน่าสนุกดีนะว่าไหม?
"อ่ะ ได้ละ" จีน่ายื่นแก้วกาแฟให้จี แต่จีกลับส่ายหน้าปฏิเสธ
"ไม่เอาอ่ะ ป้อนฉันเหมือนที่แกป้อนวันนั้นสิ"
จบคำพูดของจีจีน่าก็กระพริบตาปริบๆสองสามทีด้วยความมึนงงอย่างที่สุด ส่วนจีก็ได้แต่ส่งยิ้มมุมปากเล็กๆให้จีน่า และสองคนนี้กำลังสื่อสารภาษาสายตากันอีกครั้ง..
'คนบ้าอะไรเขาป้อนกาแฟกันวะ!!' << จีน่า
'เออน่าาา ป้อนๆมาเหอะ!!' << จี
'ฉันไม่เคยป้อนกาแฟใคร แล้วจะรู้ไหมว่าต้องป้อนยังไง' << จีน่า
'เออ จะป้อนท่าไหนก็ป้อนมาเร็วๆ เดี๋ยววรรณปิยะสงสัยเอา' << จี
สิ้นสุดการสนทนาผ่านสายตาเพียงเท่านั้น จีน่าก็ตัดสินใจนั่งลงข้างๆจีแล้วค่อยๆยกถ้วยกาแฟจรดริมฝีปากของสาวมาดกวนตรงหน้า แต่ยังไม่ทันที่จีจะได้ซดกาแฟสักอึก..
"ผู้จัดการคะ ดิฉันไม่เข้าใจรายละเอียดตรงนี้"
เสียงของกวางก็ดังขึ้นก่อนที่จีน่าจะได้ป้อนกาแฟจี ทำให้จีน่าต้องรีบวางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะหน้าโซฟาแล้วเดินไปหากวางที่โต๊ะผู้จัดการ เธอเดินมาดูรายละเอียดที่กวางชี้ว่าไม่เข้าใจแล้วก็ได้แต่แอบอมยิ้มขำๆอยู่คนเดียว
"ก็แค่ว่าลูกค้าอยากได้แบบนี้เฉยๆ มันน่าไม่เข้าใจตรงไหนเนี่ย?" จีน่าพูด
"อ่า.. นั่นสิคะ ดิฉันอ่านไม่ดีเอง ขออภัยด้วยค่ะ" กวางโค้งตัวขอโทษจีน่าที่พยายามเก๊กหน้าเข้มอยู่ ทั้งๆที่ในใจเธอแอบขำไปสิบตลบแล้ว
ก็วรรณปิยะน่ะไม่มีมุขอื่นบ้างหรือไง?
เวลาหึงทีไรทำไมต้องทำเป็นว่ามาถามงานทุกที
พอกวางโค้งขอโทษเธอเสร็จ จีน่าก็เดินกลับมาหาจีที่โซฟา จีแอบกระตุกยิ้มมุมปากให้จีน่าเล็กๆเป็นอันรู้กันว่ากวางน่ะดิ้นตามเกมของพวกเธอเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
"เป็นไง? พอใจแกหรือยัง" จีน่าถามเสียงเบาให้ได้ยินกันแค่สองคน
"ชอบอ่ะ ขี้หึงชะมัด ขอแกล้งต่อได้มะ?" จีถาม
"ตามใจแกเถอะ แต่อย่าแกล้งเยอะแล้วกัน สงสารเด็กมัน"
พอได้ยินแบบนั้นจีก็กลับมาตีหน้าเข้มอีกครั้ง แต่คราวนี้มีออปชั่นเพิ่มเติมคือส่งสายตาเจ้าชู้มาโลมเลียจีน่าด้วย นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันนะ มามองด้วยสายตาแทะโลมขนาดนี้จะด่าให้ร้องไห้กลับไปหาแม่เลยคอยดูเถอะ
"จีน่า จำวันที่เราไปดื่มด้วยกันวันนั้นได้ไหม?" จีเริ่มพูดขึ้นแล้วเอื้อมมือไปหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ
"จำได้ ทำไม?" จีน่าตอบไปแบบนั้นแต่จริงๆแล้วเธอก็ไม่รู้หรอกว่าวันไหน เอาเป็นว่าเออออตามมันไปก่อนละกัน
"จริงๆวันนั้นก็สนุกดีเหมือนกันเนอะ เราไปดื่มด้วยกันอีกครั้..."
"ผู้จัดการคะ!"
ยังไม่ทันที่จีจะได้พูดจบประโยคเสียงของกวางก็ขัดขึ้นมาอีกครั้ง ทำให้จีและจีน่ากระตุกยิ้มมุมปากอย่างรู้กันว่าปลาติดเบ็ดอีกครั้งแล้ว
"อะไร" จีน่าหันไปถามกวาง
"ถ้าผู้จัดการยังคุยกับผอ.อยู่ให้ดิฉันดูโปรเจครอเลยไหมคะ?"
"ก็เอาสิ" จีน่าพยักพเยิดให้แล้วหันไปคุยกับจีต่อ
"ต่อเลยไหม?" จีถาม
"เออ"
"จีน่า คืนนี้เราไปดื่มด้วยกันอีกครั้งไหม? ฉันอยากไปเที่ยวกับแกอีกรอบ" จีถามอีกครั้ง
"ผู้จัดการคะ ดิฉันคิดว่าเราน่าจะแก้ตรงนี้"
แต่ยังไม่ทันที่จีน่าจะได้ตอบคำถามของจีกวางก็พูดแทรกขึ้นมาอีกครั้งทำเอาทั้งคู่เกือบหลุดขำ จีน่าไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ยว่ากวางจะเป็นคนขี้หวงขนาดนี้ รู้ทั้งรู้แหละว่ากวางน่ะแกล้งพูดไปงั้นเพื่อไม่ให้เธอได้คุยกับจี แต่เธอก็ยังอุตส่าห์เดินไปหาคนขี้หึงอยู่ดี
"ไหน ตรงไหน?" จีน่าถาม
"ไม่มีอะไรแล้วค่ะ ดิฉันว่าแบบเดิมก็ดีอยู่แล้ว" กวางตอบเสียงเรียบ ส่วนจีน่าเมื่อได้ยินกวางตอบแบบนั้นก็เก็กหน้าเข้ม
"แล้วเธอจะเรียกฉันอะไรนักหนา เห็นไหมว่าฉันคุยกับคุณณิชญาวีร์อยู่" จีน่าถามเสียง(ทำเป็น)เข้ม
"เห็นค่ะ แต่ว่าดิฉัน.." กวางพูดพลางมองหน้าจีน่าสลับกับจีไปมา
"อะไร พูดให้จบ" จีน่ายังคงเก๊กถามเสียงเข้ม
"เอ่อ.. คือดิฉันคิดว่า.."
"ว่า?"
"ดิฉันคิดว่าดิฉันไม่อยากให้ผู้จัดการไปกับผอ. ได้ไหมคะ?"
พูดจบกวางก็เอื้อมมือมาจับมือของจีน่าไว้แล้วกระชับเบาๆหนึ่งครั้ง กวางเงยหน้ามองจีน่าที่ยังคงตีหน้านิ่งอยู่อย่างอ้อนๆ ทำเอาจีน่าเก๊กต่อไปไม่อยู่ต้องหลุดยิ้มเล็กๆออกมา
ขี้หึงซะไม่มีล่ะ..
"จริงเหรอ?" จีน่าถาม
"จริงที่สุดค่ะ" กวางตอบเสียงหนักแน่น จีน่าได้ยินดังนั้นก็หันไปหาจีที่นั่งอยู่ตรงโซฟา
"อ่ะ ได้ยินหรือยังล่ะ? เลิกแกล้งได้แล้ว"
"ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว"
พูดจบจีก็ระเบิดหัวเราะออกมาอย่างเต็มที่ส่วนจีน่าก็ส่งยิ้มมุมปากเล็กๆให้กวางที่ยังคงยืนหน้าเหวออยู่ข้างๆเธอ แต่ใช้เวลาไม่นานนักกวางก็เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้
"นี่จีน่าแกล้งฉันเหรอคะ?!" กวางถาม
"ฉันเปล่า คนแกล้งน่ะคนโน้น" จีน่าตอบแล้วชี้มือไปทางจีที่นั่งอยู่ข้างหลัง
"อะไรวะ พอความแตกก็รีบเอาตัวรอดเลยนะ" จีพูดพลางลุกเดินมาหาจีน่าและกวางที่ยืนอยู่ตรงโต๊ะผู้จัดการ "ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งในฐานะเพื่อนแฟนนะคุณวรรณปิยะ ฉันเป็นเพื่อนสนิทจีน่ามาเป็นสิบปีแล้ว คุณไม่ต้องหึงฉันกับยัยนี่หรอก เห็นหน้ากันจนเลิกพิศวาสไปนานแล้วล่ะ ฮ่าๆๆๆ"
"ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้งเช่นกันค่ะคุณณิชญาวีร์" กวางโค้งให้จีเล็กๆแล้วหันไปหาจีน่า "จีน่า คุณไม่เคยบอกฉันเลยว่าผอ.เป็นเพื่อนคุณ"
"จะบอกทำไมล่ะ ฉันเห็นเวลาเธอหึงฉันกับจีมันก็น่ารักดีหนิ"
"ฉันจริงจังนะคะ" กวางพูดน้ำเสียงจริงจังเป็นเชิงยืนยันคำพูด
"นั่น.. งอนแน่ๆ จีน่า แกตายแน่" จีหันไปกระซิบจีน่าเป็นการเสี้ยม
"คุณมีอะไรจะบอกฉันอีกไหมคะ?" กวางยกแขนขึ้นกอดอกแล้วถามจีน่าเสียงเข้ม
"แบบนั้นแหละคุณวรรณปิยะ เอาดุกว่านี้ๆ" จีหันกลับมากระซิบเสี้ยมฝั่งกวางบ้าง
"อยากรู้อะไรล่ะ? ถ้าเธอถามฉันก็จะตอบ" จีน่าถาม
"จีน่าคะ ฉันไม่มีทางถามได้ตรงจุดหรอกนะคะในเมื่อฉันไม่รู้ว่าคุณปิดบังอะไรฉันไว้บ้าง"
"นั่นไง ฉันบอกแล้วแกตายแน่ๆ ดูดิเขาโหดมาแล้ว จีน่าปากตลาดจะยอมให้เขาข่มเหรอ? จัดเลยๆ" จีหันมากระซิบเสี้ยมฝั่งจีน่าอีกครั้ง
"จะจัดแกก่อนนั่นแหละ เลิกเสี้ยมได้แล้ว!" จีน่าพูดพลางยกมือดีดหน้าผากจีไปหนึ่งครั้ง
"โอ๊ย! ช่วยไม่ได้แกมีความลับเองนี่นา ฉันอยากเห็นแกง้อคนอื่นบ้างหนิ คงจะสนุกดี" จีลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ
"โห ที่พูดมานี่ส่งเสริมให้ฉันง้อวรรณปิยะตายแหละ อยู่เงียบๆไปเลยแกน่ะ" จีน่าดุจีแล้วหันกลับมาหากวางอีกครั้ง "เฮ้อออ! ก็ไม่มีอะไร นอกจากยัยบ้านี่แล้วก็มีบอสอีกคนนึงที่เป็นเพื่อนสนิทฉัน เราสามคนคบกันมาเป็นสิบปีแล้ว"
"บอส? คุณจุติพร?" กวางถาม จีน่าพยักหน้าตอบ "อ๋อ มิน่าล่ะคุณถึงบอกว่าบอสไม่ดุ"
"ใครจะไปกล้าดุ ถ้าฝีปากไม่สู้ต่อให้ตำแหน่งสูงกว่าก็ไม่ได้ช่วยอะไร ฉันยังสงสัยอยู่เลยว่าทำไมคุณวรรณปิยะถึงทนกับสกิลปากจีน่าได้" จีพูดพลางลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ
"ก็ใช้เวลาปรับตัวนานเหมือนกันแหละค่ะคุณณิชญาวีร์" กวางตอบ
"เรียกคุณจีเหมือนพวกโกโก้ก็ได้นะ ดูสนิทกันดี" จีพูด
"ค่ะคุณจี ดิฉันชื่อกวาง เรียกกวางก็ได้ค่ะ"
"โอเค รู้จักกันเรียบร้อยแล้ว อยากแกล้งเขาก็ได้แกล้งแล้ว กลับห้องแกไปเลยไปฉันจะได้ทำงานต่อ" เมื่อเห็นว่าจีบรรลุจุดประสงค์ของตัวเองทั้งหมดจีน่าก็ไล่ผู้อำนวยการฝ่ายที่ว่างงานที่สุดในสามโลกกลับห้อง
"แหม่ พอแฟนมาล่ะไล่กันเชียวนะ" จีแซวเล็กๆแต่ก็ยอมเดินไปที่ประตูแต่โดยดี
"ใจจริงอยากจะไล่ตั้งแต่แกเดินเข้าห้องมาด้วยซ้ำ" จีน่าพูดแล้วส่งยิ้มมุมปากเล็กๆให้จี
"ใจร้าย คุณกวางต้องสั่งสอนยัยนี่บ่อยๆนะ จะได้ไม่ไปเที่ยวใจร้ายกับใครเขาอีก"
"จะไปได้หรือยัง!" จีน่าไล่
"ไปก็ได้ โหดจังวุ้ย!" จีเปิดประตูออกจากห้องแต่ไม่วายโผล่หัวกลับเข้ามาอีกครั้ง "อ้อ! จะสวีทกันก็เบาๆหน่อยนะ นี่ที่ทำงาน สวีทได้ แต่ห้ามมาก โอเค๊?"
"ไปได้แล้ว!"
แต่ยังไม่ทันที่จีน่าจะได้ตะโกนไล่อีกครั้งจีก็รีบชิ่งปิดประตูห้องออกไปก่อน เหลือเพียงกวางและจีน่าที่ยืนยิ้มกับท่าทางของจีอยู่ที่โต๊ะผู้จัดการ พอเห็นว่าสถานการณ์เริ่มเข้าสู่ความปกติจีน่าก็เริ่มจัดแจงเอกสารต่างๆเพื่อเตรียมตัวคุยงาน
"คุณจีเขาน่ารักดีนะคะ" กวางเริ่มบทสนทนา
"อย่าเผลอไปรักเชียวล่ะ ยัยนั่นน่ะเจ้าชู้ตัวแม่" จีน่าตอบทั้งๆที่ยังคงก้มหน้าก้มตาเก็บเอกสารอยู่
"จะไปรักได้ยังไงล่ะคะ? ดิฉันเป็นคนของผู้จัดการแล้วนี่นา"
"หืม? ปากหวานนะ" จีน่าเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาหากวาง "รู้หรือเปล่าว่าฉันไม่ชอบกินหวา..."
ทันทีที่จีน่าเงยหน้าขึ้นมาปลายจมูกของเธอก็ชนเข้ากับจมูกทรงชมพู่ของกวางที่โน้มตัวเข้ามาหาเธอพอดี ริมฝีปากอิ่มของโปรแกรมเมอร์ยกยิ้มมุมปากเล็กๆอย่างพอใจเมื่อเห็นว่าผู้จัดการคนสวยแทบหยุดหายใจเมื่อโดนรุกแบบไม่ทันตั้งตัว
"รู้สิคะ"
"............."
"แต่ดิฉันไม่แน่ใจว่าหวานแบบนี้ผู้จัดการจะชอบหรือเปล่า"
จบประโยคนั้นกวางก็เอียงใบหน้าเล็กน้อยแล้วประทับริมฝีปากลงในตำแหน่งเดียวกันของผู้จัดการสาวทันที พอจีน่าตั้งสติได้ก็เริ่มจูบตอบ ปลายลิ้นร้อนของโปรแกรมเมอร์สาวถูกส่งเข้ามาในโพรงปากของผู้จัดการช้าๆเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มมีการตอบสนองแล้ว จีน่ายกมือขึ้นวางไว้บนสะโพกอีกฝ่ายแล้วกดให้ร่างบางของกวางเข้ามาแนบชิดตัวเธอมากขึ้น ลิ้นร้อนของพวกเธอสองคนตวัดหยอกล้อกันอย่างร้อนแรง และจูบของพวกเธอก็หยุดลงเมื่อพวกเธอทั้งคู่พอใจ..
"ฉันไม่ชอบกินหวาน"
"............."
"แต่ถ้าหวานแบบนี้ ก็พอยกเว้นได้อยู่นะ"
21.00
ณ คอนโดกวางและเจสซี่
กวางที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จเดินออกมานั่งเล่นอยู่ตรงโซฟาหน้าโทรทัศน์ ตั้งแต่วันที่เจสซี่ขอห่างกับเธอ เธอก็ไม่ได้เจอเจสซี่อีกเลย สิ่งเดียวที่ทำให้เธอรู้ว่าเจสซี่ยังไม่ได้ไปไหนไกลก็เห็นจะเป็นเสื้อผ้าในตะกร้าผ้าที่ใส่แล้วของเจสซี่มันเพิ่มขึ้นทุกวันและมีบางวันที่มันหายไปบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าเจสซี่กลับมาที่คอนโดทุกวันและบางวันเธอก็เอาเสื้อผ้าไปซัก
ใช่.. เจสซี่ไม่ได้ขนของของตัวเองออกจากคอนโด ยังคงมีเสื้อผ้าของเจสซี่อยู่ในตู้ ของใช้บางอย่างของเจสซี่ก็ยังคงอยู่เช่นแปรงสีฟัน เธอเดาว่าเจสซี่คงจะไปซื้อใหม่อีกด้ามแต่ว่าบางวันเจสซี่ก็คงกลับมาอาบน้ำที่ห้องบ้าง และคงจะมาตอนช่วงที่เธอออกไปทำงานแล้ว
จะว่าไป.. เธอก็ไม่ได้คุยกับเจสซี่ตั้งสิบกว่าวันแล้วนะ
ไม่รู้จะเป็นยังไงบ้างเนอะ..?
ตอนนี้สถานการณ์เริ่มกลับเข้าสู่ความปกติทำให้เธอเริ่มกลับมานั่งคิดเรื่องของเธอกับเจสซี่อีกครั้งหลังจากที่เธอเอาแต่คิดเรื่องราวระหว่างเธอกับผู้จัดการอยู่เป็นอาทิตย์ มันก็จริงอยู่ที่ว่าความสัมพันธ์ของเธอกับผู้จัดการกำลังไปสวย แต่..
ทำไมอยู่ดีๆก็รู้สึกคิดถึงเจสซี่ขึ้นมา?
ผู้อ่านเคยเป็นกันหรือเปล่า? เวลาเราคิดถึงใครคนนึงขึ้นมาหลังจากที่ไม่ได้คิดมานานความคิดถึงมันจะโถมเข้าใส่อย่างรุนแรง เหมือนยืนอยู่บนฝั่งแล้วโดนคลื่นยักษ์สาดใส่แบบกะเอาตาย
นั่นแหละความรู้สึกที่กวางกำลังเป็นอยู่
คิดถึงมาก.. มากจนถ้าไม่ได้เจอก็อยากจะตายให้ได้ตรงนี้เลย
อยากไปหา แต่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจสซี่ไปอยู่กับใคร แล้วเธอจะไปหาเจสซี่ได้ที่ไหนล่ะ ในเมื่อเจสซี่หายตัวไปแบบไร้ซึ่งหลักฐานว่าเจสซี่หนีไปอยู่ที่ไหน ไร้ซึ่งข่าวคราว ไร้ซึ่งการติดต่อ แต่อยู่ดีๆกวางก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์ของเธอที่วางไว้ข้างโทรทัศน์
แล้วถ้าเธอโทรหาเจสซี่ล่ะ?
เธอรู้ว่าเจสซี่ไม่ยอมเปลี่ยนเบอร์ง่ายๆเป็นแน่เพราะว่าสาวนางแบบต้องใช้เบอร์โทรศัพท์ในการติดต่องาน คิดได้ดังนั้นกวางก็เดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ใกล้โทรทัศน์แล้วกดตัวเลขสิบหลักลงไป แต่ก่อนที่เธอจะกดโทรออกก็มีความคิดหนึ่งแทรกขึ้นมา
แต่เจสซี่บอกว่าไม่ให้ติดต่อไปนี่นา..
ช่างมันเถอะ ถ้าเจสซี่ไม่อยากคุยเจสซี่ก็คงไม่รับสายเองแหละ
คิดได้ดังนั้นกวางก็กดปุ่มโทรออกแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูทันที เสียงสัญญาณดังอยู่ข้างหูเธอหลายต่อหลายครั้ง มันดังนานเกินไปจนกวางคิดจะวางสายแล้ว แต่ว่า..
[ตู๊ดดดด../..........]
สัญญาณรอสายตัดไป ความเงียบเข้ามาแทนที่ กวางยกโทรศัพท์ออกจากหูเมื่อสงสัยว่าอาจจะรอสายนานเกินไปจนมันตัด แต่ไม่ใช่ ตัวเลขนับเวลาการโทรยังคงเดินอยู่ แปลว่าเจสซี่รับสายเธองั้นเหรอ? กวางยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูอีกครั้งแล้วส่งเสียงไปตามสาย
"เจสซี่.."
[............]
ปลายสายยังคงเงียบ กวางขมวดคิ้วเล็กๆด้วยความสงสัยแล้วยกโทรศัพท์ออกมาดูว่าสายตัดไปหรือเปล่า แต่ก็ไม่นี่นา.. ตัวเลขนับเวลายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆแปลว่าเจสซี่ยังคงถือสายอยู่ กวางยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูแล้วส่งเสียงอีกครั้ง
"เจสซี่คะ"
[พี่กวาง..]
น้ำเสียงเล็กของสาวลูกครึ่งเรียกชื่อเธออย่างแผ่วเบา พอกวางได้ยินแบบนั้นก็มีรอยยิ้มกว้างขึ้นมาทันทีแล้วรีบเอ่ยถามสารทุกข์สุกดิบของสาวลูกครึ่งที่หายหน้าหายตาไปสิบกว่าวัน
"เจสซี่คะ เจสซี่อยู่ไหน? เป็นยังไงบ้างคะ? สบายดีหรือเปล่า?" กวางรัวคำถามใส่
[พี่กวางโทรมาทำไมคะ..?]
"............"
สาวลูกครึ่งไม่ตอบคำถามที่รัวเป็นปืนกลของเธอแต่กลับถามกลับด้วยคำถามที่เหมือนเป็นคำตำหนิซะมากกว่า ก็มันเป็นข้อตกลงของพวกเธอสองคนก่อนจะเดินจากไปว่าจะไม่ติดต่อสื่อสารกัน แต่การที่กวางโทรหาเจสซี่แบบนี้ ก็แปลว่ากวางกำลังทำผิดข้อตกลง
[เราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าจะไม่ติดต่อกัน]
"แต่เจสซี่ก็รับสายพี่"
[............] ปลายสายเงียบไปทันทีเมื่อได้ยินกวางพูดแบบนั้น
"จริงๆเจสซี่ก็คิดถึงพี่ใช่ไหมล่ะ?"
[พี่กวางคะ..] เจสซี่กดเสียงต่ำเป็นเชิงปรามเล็กๆ
"พูดสิคะว่าเจสซี่ไม่ได้คิดถึงพี่"
[............]
"เจสซี่คะ"
[............] ยังคงเงียบ..
"พี่คิดถึงเจสซี่นะคะ.."
ติ๊ด!
จบบทสนทนาเพียงเท่านั้นเจสซี่ก็กดตัดสายไป สาวลูกครึ่งที่ตอนนี้นั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องนั่งเล่นวางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวแล้วถอนหายใจออกมาเบาๆ วันนี้น้ำหวานมีงานดึกและคงจะกลับห้องดึกมากจนเธอหลับไปก่อนแน่ๆ นับว่าเป็นโชคดีของเธอ เพราะการที่กวางโทรมาหาเธอแบบนี้มันทำให้เธอไม่มีอารมณ์จะทำเรื่องอย่างว่ากับน้ำหวานในคืนนี้หรอกนะ เจสซี่เอื้อมมือไปหยิบรีโมทที่อยู่ข้างตัวแล้วกดปิดโทรทัศน์เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้มีอะไรน่าสนใจแล้ว
ถ้าพูดให้ถูกก็คือ.. คนที่เธอเพิ่งจะตัดสายไปขโมยความสนใจของเธอไปหมดแล้วต่างหาก
'จริงๆเจสซี่ก็คิดถึงพี่ใช่ไหมล่ะ?'
เสียงของกวางดังก้องอยู่ในหัวของเธออย่างไม่สามารถไล่ออกไปได้ พี่กวางก็คือพี่กวาง เขาเป็นคนที่รู้จักเธอดีที่สุด.. พี่กวางรู้ดีว่าถ้าเขาโทรมายังไงเธอก็ต้องรับสายเขาแน่ๆ
เพราะเขารู้ว่าเธอต้องคิดถึงเขา..
'พูดสิคะว่าเจสซี่ไม่ได้คิดถึงพี่'
จะให้เธอพูดได้ยังไงล่ะ..
ในเมื่อเธอเองก็ไม่ปฏิเสธหรอกนะว่าเธอคิดถึงพี่กวางของเธอทุกวัน
เจสซี่เอนหลังพิงโซฟาแล้วค่อยๆหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน สาวลูกครึ่งสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่แล้วเป่าออกทางปากช้าๆ มือเรียวของเธอที่วางอยู่ข้างตัวค่อยๆยกขึ้นมาบีบปลายจมูกตัวเองแรงๆหนึ่งครั้ง เจสซี่เม้มปากแน่นและพยายามหลับตาให้เปลือกตาปิดสนิทมากที่สุด
ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เธอร้องไห้หลังจากที่เธอเลือกหันหลังให้กวาง
แต่ถึงแม้ว่าเธอจะพยายามกลั้นสะอื้นเท่าไหร่หรือว่าจะพยายามหลับตาแน่นแค่ไหน ก็ดูเหมือนน้ำตาข้างในมันมีมากกว่าที่จะกลั้นไว้ได้ น้ำสีใสค่อยๆไหลออกมาจากหางตาของสาวลูกครึ่งช้าๆ เจสซี่ก้มหน้าลงซบหน้ากับฝ่ามือแล้วผ่อนลมหายใจออกทางปากอีกครั้งเพื่อไม่ให้มีเสียงสะอื้นดังออกมา น้ำตาของสาวลูกครึ่งไหลอาบฝ่ามือที่เธอยกขึ้นมาปิดหน้า ไหลลงไปยังข้อศอก และหยดลงที่โต๊ะหน้าโซฟา..
'เจสซี่คะ'
พี่กวางกำลังทำให้เธออ่อนแอ..
'พี่คิดถึงเจสซี่นะคะ..'
"เจสซี่ก็คิดถึงพี่กวาง.. คิดถึงมาก.. คิดถึงที่สุดเลยนะคะ"
-----------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
ตอนที่สิบห้ามาแล้วค่ะ ฮี่ๆ
อันดับแรกขอสารภาพบาปก่อนค่ะ ไรท์อัพเลทไปวันนึง ._.
ไรท์ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ แค่ว่าไรท์เผลอหลับแล้วยังแต่งไม่เสร็จก็เลยไม่ได้อัพ
เมื่อวานหลับตั้งแต่หกโมงเย็นค่ะ คิดไว้อย่างดิบดี เออ สามทุ่มตื่นนะ จะมาแต่งต่อ ตีหนึ่งคงได้อัพ
ไปๆมาๆหลับยาวจ้า ตื่นแปดโมงเช้าของอีกวัน ไปโรงเรียนสายอีก - -" (โธ่..)
เลยเพิ่งได้มาแต่งต่อวันนี้ ต้องขออภัยผู้อ่านทุกท่านมา ณ ที่นี้ ด้วยนะคะ ไรท์ยอมรับผิดและจะไม่แก้ตัวใดๆ /โค้งแรงมาก
มาถึงเรื่องกันบ้างเนอะ
อยากจะบอกว่า.. นอกจากผจก.จอนอที่ไม่ชอบกินหวานแล้วก็มีไรท์นี่แหละค่ะที่ไม่ชอบกินหวาน ฮ่าๆๆๆ /หัวเราะหนักมาก
เอาเป็นว่า.. ตอนนี้ทุกคนรู้สึกยังไงกับโปรแกรมเมอร์วรรณปิยะกันบ้างคะ?
คอมเม้นท์กันมาค่ะ ไรท์อยากรู้ความรู้สึกของทุกคนต่อตัวละครนี้ ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Chapter 15 ค่ะ! ^^
ความคิดเห็น