คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14
06.30
M&Bc Software
กวางนั่งอยู่หน้าห้องผู้จัดการที่เดิมที่เธอนั่งเมื่อคืนมาประมาณกว่าครึ่งชั่วโมงแล้ว.. วันนี้เธอมาบริษัทเช้ามากกกกกผิดปกติ เช้าจนลุงยามที่ไปส่งเธอเมื่อคืนต้องเอ่ยทักด้วยความเป็นห่วงว่าไม่ได้นอนแบบนี้ระวังทำงานไม่ไหวนะ เธอก็ได้แต่ยิ้มๆตอบไป
ใครว่าเธอไม่ได้นอน? เมื่อคืนเธอนอนอยู่นะ
แต่แค่นอนไม่หลับเท่านั้นเอง..
ถ้าเธอไม่ได้เดาทางผู้จัดการผิดไป วันนี้ผู้จัดการคนสวยคงจะตั้งใจมาเช้ากว่าทุกวันเพื่อที่จะหลบหน้าเธออยู่ในห้อง และเธอไม่มีทางยอมให้ผู้จัดการทำแบบนั้นแน่นอนเธอเลยตัดสินใจมาบริษัทตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่
ยังไงเธอก็ต้องคุยกับผู้จัดการให้ได้!
และก็เป็นจริงตามคาด..
ผ่านไปไม่นานนักร่างสูงโปร่งของผู้จัดการสาวเดินออกมาจากลิฟท์พร้อมกับกาแฟหนึ่งแก้วในมือ กวางเด้งตัวลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยปากเรียกผู้จัดการทันที
"ผู้จัดการคะ!"
"มาช่วยยามเปิดบริษัทอีกหรือไง?" ผู้จัดการสาวตอบ
"เราต้องคุยกันนะคะ" กวางเดินเข้ามาใกล้จีน่าทันทีที่เห็นว่าจีน่ากำลังเดินมาทางนี้
"ฉันยังไม่อยากคุย เธอกลับไปเถอะ" จีน่าตอบแล้วเดินดุ่มๆตรงเข้าไปในห้องผู้จัดการ
"ไม่ค่ะ! เมื่อคืนเรายังไม่ได้คุยกันเลยนะคะ ดิฉันรอนานกว่านี้ไม่ได้แล้วค่ะ" กวางพูดแล้วเดินตามจีน่าไปติดๆ
"มันก็เรื่องของเธอสิ"
"ไม่ใช่ค่ะ นี่มันเรื่องของเรานะคะ"
"พอสักที! ฉันบอกว่าฉันไม่อยากคุยไง!!" จีน่าตะคอกกลับแล้วปิดประตูใส่หน้ากวางเหมือนกันทุกที แต่..
ปึก!!!
"โอ๊ย!!!!!!!!"
"วรรณปิยะ! เป็นอะไรน่ะ!?"
แต่ติดแค่ว่ารอบนี้กวางเลือกที่จะเอื้อมมือไปจับประตูไว้ และประตูห้องผู้จัดการบานนี้มันทั้งใหญ่ทั้งหนักจนเกินไปทำให้กวางเอามือยันประตูไว้ไม่อยู่และถูกหนีบเข้าอย่างจัง จีน่าได้ยินกวางร้องลั่นก็รีบผลักประตูออกมาดูอาการของคนเจ็บที่อยู่ข้างนอกทันที
"โง่!!! ก็เห็นอยู่ว่าประตูมันบานใหญ่แค่ไหนแล้วใครใช้ให้เอามือเข้ามาสอด!!" ด่าจบจีน่าก็คว้าแขนกวางที่กำลังยืนกุมมือซ้ายของตัวเองอยู่เข้าห้องผู้จัดการไป
"โอย.. เจ็บอ่ะ" กวางลูบๆคลำๆนิ้วมือของตัวเองที่โดนหนีบไปเต็มๆด้วยสีหน้าเหมือนคนจะร้องไห้
มันก็น่าร้องอยู่หรอก.. ก็เมื่อกี้จีน่ากระแทกประตูปิดเต็มแรงเลยนี่นา
"งี่เง่าสิ้นดี ไม่โง่จริงทำไม่ได้นะเนี่ย" จีน่าพูดพลางลากกวางมานั่งที่โซฟาแล้วตัวเองก็คว้ามือข้างซ้ายที่โดนหนีบของกวางขึ้นมาจับดู "ไหน หนีบนิ้วไหน"
"สี่นิ้วนี้เลยค่ะ" กวางตอบพลางชี้ไปที่นิ้วชี้ถึงนิ้วก้อยข้างซ้ายของตัวเอง
"ขยับได้ไหม?" จีน่าถามแล้วเงยหน้ามองกวาง คำตอบที่ได้คือการส่ายหัวดุ๊กดิ๊กไปมาแปลว่ามันเจ็บซะจนขยับไม่ได้ "แล้วนี่ฉันต้องทำยังไงเนี่ย? ต้องประคบเย็นใช่ไหม? รออยู่นี่แปบนึงเดี๋ยวฉันไปเอาน้ำแข็งมาให้"
"เดี๋ยวก่อนค่ะ!" กวางใช้มือข้างที่ไม่เจ็บคว้าข้อมือจีน่าไว้ "เราคุยกันก่อนได้ไหมคะ?"
"นี่ วรรณปิยะ เธอช่วยห่วงตัวเองก่อนที่จะห่วงไอ้เรื่องไร้สาระพรรค์นั้นได้ไหม?" จีน่าถามเสียงหน่าย
"ดิฉันไม่เคยคิดว่าเรื่องของเรามันเป็นเรื่องไร้สาระพรรค์นั้นนะคะ"
"โอเค ถ้าจะบอกว่าเธอจะรับผิดชอบฉัน ฉันก็ยังยืนยันคำเดิมนะว่าไม่ต้องการให้เธอมารับผิดชอบ" จีน่าพูดเสียงเรียบแล้วทำท่าจะเดินไปหยิบน้ำแข็งอีกครั้ง แต่กวางกลับกระชับข้อมือจีน่าไว้แน่นขึ้น
"แล้วถ้าดิฉันจะให้ผู้จัดการรับผิดชอบดิฉันล่ะคะ?"
"............" จีน่านิ่งไปทันทีเมื่อได้ยินกวางพูดแบบนั้น
เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม?
วรรณปิยะบอกให้เธอรับผิดชอบเขา..?
"ก็ในเมื่อผู้จัดการบอกเองว่าคืนนั้นเราก็เสร็จกันไปเสร็จกันมา โอเค ถ้าผู้จัดการไม่อยากให้ดิฉันรับผิดชอบ ดิฉันยอมผู้จัดการก็ได้ค่ะ" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "แต่ดิฉันจะให้ผู้จัดการมารับผิดชอบดิฉันแทน ได้หรือเปล่าคะ?"
"อย่ามาออกคำสั่งกับฉันนะ" จีน่าพูดเสียงติดเหวี่ยงเล็กน้อย
"ไม่ค่ะ ดิฉันไม่ได้ออกคำสั่งกับผู้จัดการ"
กวางส่ายหน้าเบาๆให้จีน่าแล้วเลื่อนมือที่เคยจับข้อมือของจีน่ามากุมมือเรียวนั่นไว้อย่างเบามือ กวางกระชับมือของจีน่าหนึ่งครั้งอย่างเว้าวอนแล้วตัวเองก็ค่อยๆลงจากโซฟาไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้นต่อหน้าจีน่า
"แต่ดิฉันกำลังขอร้องผู้จัดการอยู่"
"............"
"ได้ไหมคะ..?"
จีน่าก้มหน้าลงมองกวางที่คุกเข่าอยู่แทบเท้าของเธอ มือเรียวของโปรแกรมเมอร์สาวกำลังจับมือของเธอไว้แน่น สายตาที่กวางส่งมาหาเธอมันฉายแววเว้าวอนอย่างเห็นได้ชัด
"เธอจะให้ฉันรับผิดชอบเธอทำไมในเมื่อเธอก็มีแฟนอยู่แล้ว" จีน่าถามเสียงแข็ง
"เรื่องของดิฉันกับเจสซี่น่ะมันจบไปแล้ว" กวางตอบ
"จะจบได้ยังไงในเมื่อพวกเธอยังไม่เลิกกัน"
"ดิฉันรู้ตั้งแต่วันที่เจสซี่เดินออกจากห้องไปแล้วแหละค่ะว่าเขาจะไม่กลับมา"
"เธอมั่นใจได้ยังไงว่าเขาจะไม่กลับมา"
"เพราะดิฉันรู้จักเจสซี่ดีที่สุดค่ะ ดิฉันรู้ว่าถ้าเจสซี่เลือกที่จะหันหลังให้อะไรแล้วเธอไม่มีทางเดินกลับมา"
"............"
"และตอนนี้เจสซี่เลือกที่จะหันหลังให้ดิฉันไปแล้ว.. ผู้จัดการอย่าหันหลังให้ดิฉันอีกคนได้ไหมคะ?"
กวางกำลังใช้น้ำเสียงอ้อนวอนอย่างที่จีน่าสามารถสาบานได้เลยว่าไม่มีใครเคยพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงเว้าวอนขนาดนี้มาก่อน จีน่ามองกวางที่ยังคงนั่งคุกเข่าอยู่ที่เดิมด้วยสายตาเรียบเฉย แต่ในใจเธอกลับคิดไปต่างๆนานา
"ในวันที่ดิฉันเสียเจสซี่ไปก็มีผู้จัดการเข้ามาพอดี แล้วแบบนี้จะให้ดิฉันยอมปล่อยผู้จัดการไปอีกคนได้ยังไงคะ?"
กวางกระชับมือจีน่าอีกหนึ่งครั้งเพื่อเป็นการยืนยันคำพูดของตัวเอง จีน่าเม้มปากเล็กๆอย่างใช้ความคิด หากกวางได้ลองมองแววตาของจีน่าชัดๆจะสังเกตได้ไม่ยากเลยว่าตอนนี้จีน่ากำลังหนักใจ
เธอกำลังกลายเป็นตัวแทนของใครหรือเปล่า?
จีน่าเงียบแล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของกวางอย่างต้องการหาคำตอบ แต่สิ่งที่เธอได้กลับมามีเพียงสายตาอ้อนวอนที่กวางส่งมาให้เธอเท่านั้น เธอไม่สามารถหาคำตอบได้เลยว่าตอนนี้กวางกำลังคิดอะไรหรือว่ากวางกำลังให้เธอเป็นตัวแทนของใครอยู่หรือเปล่า?
จริงใจ หรือ เสแสร้ง
จริงจัง หรือ คั่นเวลา
จีน่าไม่สามารถรู้อะไรได้เลยจากดวงตาคู่นั้น..
"เพราะฉะนั้นผู้จัดการจะรับผิดชอบดิฉันได้ไหมคะ?"
"............"
"อย่าทิ้งดิฉันไปอีกคนจะได้ไหมคะ..?"
กวางกระชับมือจีน่าแน่นขึ้น แววตาของเธอตอนนี้เริ่มมีน้ำใสๆคลออยู่ในเปลือกตาแต่กวางก็ยังคงไม่ยอมหลบตา เธอกัดปากตัวเองเล็กๆเพื่ออดกลั้นไม่ให้น้ำตาของเธอร่วงลงมาที่แก้ม
และนี่ก็เป็นอีกครั้ง..
ที่กวางร้องไห้โดยที่ตัวเธอเองไม่รู้เลยว่ากำลังร้องไห้ให้กับเรื่องอะไรอยู่
จีน่ามองทะลุม่านน้ำตาเข้าไปในดวงตาคู่สวยของกวาง ก็ยังคิดอยู่ว่าทำไมเธอถึงดูไม่ออกสักทีว่ากวางคิดอะไรอยู่ จนเมื่อครู่นี้.. ที่กวางไม่สามารถเก็บความอ่อนแอของตัวเองได้จนต้องระบายออกมาทางน้ำตา เธอถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้วที่เธอดูไม่ออกไม่ได้เป็นเพราะว่าเธอโง่
แต่เป็นเพราะว่ากวางยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตัวเองคิดอะไรอยู่ต่างหาก..
เมื่อกวางระบายความอ่อนแอออกมาความรู้สึกมันถึงทะลักตามออกมาด้วย และตอนนี้เธอรู้ชัดเจน.. ในขณะที่กวางกำลังอ้อนวอนขอเธอด้วยความแน่วแน่ แต่ลึกลงไปในใจของกวางแล้ว มันมีแต่ความสับสน..
เหมือนคนที่ยืนอยู่ตรงทางแยก..
มีเส้นทางให้เลือกเดินหลายทาง แต่ทุกทางกลับมีหมอกหนาบังอยู่
เธอทำงานกับกวางมาเกือบเดือนหนึ่งแล้ว เธอรู้ดีว่ากวางเป็นโปรแกรมเมอร์ที่รอบคอบ ถ้าเลือกที่จะทำอะไรต้องรู้ชัดเจนว่าต่อไปมันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง กวางเป็นคนที่ชอบความชัดเจน.. แต่ตอนนี้กวางกำลังเผชิญหน้ากับความคลุมเครือที่ไม่สามารถรู้ได้เลยว่าตัวเองควรจะเลือกเดินไปทางไหนดี
เพื่อจะก้าวเดินต่อไป.. กวางต้องเสี่ยงดวงเลือกก้าวเข้าไปในเส้นทางใดเส้นทางหนึ่ง
"ดิฉันยอมให้ผู้จัดการทุกอย่างแล้ว"
และเขากำลังอ้อนวอนให้เธอเดินไปพร้อมกับเขา
เธอควรจะไป.. หรือปล่อยให้เขาเดินทางคนเดียวดีนะ?
"ดิฉันขอร้อง.."
จบประโยคของกวางจีน่าก็ย่อตัวลงนั่งชันเขาอยู่ตรงหน้ากวาง เธอวาดแขนขึ้นมากอดโปรแกรมเมอร์สาวที่นั่งคุกเข่าอยู่ก่อนแล้วกระชับอ้อมกอดให้ใบหน้าของกวางซบลงกับไหล่ของเธอ จีน่าเลื่อนใบหน้าไปใกล้ๆกกหูของกวางแล้วพูดเสียงแผ่ว
"ฉันชื่อจีน่า"
"..........."
"เรียกฉันว่าจีน่าสิ"
ทันทีที่ได้ยินแบบนั้นกวางก็โผตัวเข้ากอดจีน่าตอบแล้วซบใบหน้าลงที่ไหล่บางของผู้จัดการสาว น้ำตาที่เธอเคยกลั้นมาตลอดก็ปล่อยให้ไหลลงมาจนหยดกระทบเสื้อสูทสีเทาที่ผู้จัดการใส่อยู่ กวางเม้มปากเล็กๆเพื่อตั้งสติแล้วค่อยๆเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงกลั้นสะอื้น
"ค่ะ.. จีน่า"
จีน่ายิ้มเล็กๆด้วยความพอใจที่กวางเรียกชื่อเล่นของเธอ เธอยกมือขึ้นลูบผมสีน้ำตาลหนาของกวางอย่างเบามือแล้วปล่อยให้โปรแกรมเมอร์สาวกอดเธอร้องไห้อยู่แบบนั้น
สุดท้ายแล้วเธอก็เลือกที่จะจับมือเขาแล้วก้าวไปพร้อมกัน
ก็ใครจะกล้าปล่อยให้คนที่เรารักเดินฝ่าหมอกหนาไปคนเดียวล่ะ จริงไหม?
10.00
ณ โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง
จีน่านั่งรอกวางอยู่ที่หน้าห้องอะไรสักอย่างที่ตัวเธอเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่ามันคือห้องอะไร จำได้ว่าตอนแรกเธอพากวางไปที่คลินิกแถวบริษัท แต่ไปๆมาๆกลายเป็นว่าหมอให้มาโรงพยาบาลซะงั้น แล้วพอมาถึงโรงพยาบาลก็เดินเข้าห้องโน้นออกห้องนี้ตั้งหลายรอบจนเธอขี้เกียจจำแล้วว่าเดินไปห้องไหนบ้าง
คือมันเป็นหนักขนาดนั้นเลยเหรอ..?
ผ่านไปสักพักกวางก็เดินออกมาจากห้องโดยมีกระดาษที่คาดว่าจะเป็นใบสั่งยาอยู่ที่มือขวา ส่วนมือซ้าย.. เอ่อ.. เขาเรียกเฝือกอ่อนหรือเปล่า? มือซ้ายกวางมีเผือกอ่อนสวมอยู่ที่นิ้วชี้และนิ้วกลาง
"เป็นไง?" จีน่าเอ่ยถาม
"หมอบอกว่าสองนิ้วนี้กระดูกร้าวค่ะ ให้ใส่ฟิงเกอร์สปลินท์สักเดือนนึง แล้วก็สั่งยาแก้อักเสบค่ะ เดี๋ยวไปรับยาแล้วจ่ายเงินเราก็กลับกันได้แล้ว" กวางตอบยาวเหยียด จีน่าพยักหน้าช้าๆอย่างเข้าใจแล้วยื่นมือไปขาใบสั่งยา
"เอามานี่ เดี๋ยวฉันไปเอายาให้ จะได้เคลียร์ค่าใช้จ่ายให้ด้วย"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวดิฉันจ่ายเองก็ได้ค่ะ"
"ไม่ขัดใจฉันสักวันจะตายไหม เอามา" จีน่าพูดเสียงเข้มจนกวางต้องยอมยื่นใบสั่งยาให้จีน่า "นั่งรออยู่แถวนี้แหละ ฉันไปไม่นานหรอก"
"ค่ะ.."
"ขอบคุณผู้จัดการมากนะคะสำหรับทุกเรื่องในวันนี้"
กวางเริ่มบทสนทนาทันทีที่เข้ามานั่งในรถโดยมีจีน่านั่งประจำที่คนขับและกำลังดื่มกาแฟที่เพิ่งซื้อมาจากร้านแถวๆโรงพยาบาล สรุปว่าของฝากจากโรงพยาบาลวันนี้ กวางได้ฟิงเกอร์สปลินท์ไปสองอัน ยาแก้อักเสบหนึ่ง และวิตามินอีกหนึ่ง
"รวมถึงเรื่องที่ฉันปิดประตูหนีบมือเธอด้วยหรือไง?" จีน่าถามกลับเสียงกวน
"ถ้าการที่ผู้จัดการปิดประตูหนีบมือดิฉันมันทำให้เราเข้าใจกันล่ะก็.. ดิฉันคงต้องขอบคุณด้วยแหละค่ะ" กวางตอบแล้วหันมายิ้มตาหยีให้จีน่า
"เธอมันบ้า" จีน่าพูดแล้วหันไปมองถนน "แล้วนี่เมื่อไหร่จะเลิกแทนตัวเองว่าดิฉัน?"
"ขอโทษค่ะ ฉันชินที่แทนตัวแบบนี้กับผู้จัดการ" กวางก้มหัวปลกๆเป็นการขอโทษ
"แล้วฉันบอกให้เรียกฉันว่ายังไง" จีน่าถามเสียงเข้ม
"จีน่า.."
"ดีมาก" จีน่ายกยิ้มเล็กๆอย่างพอใจแล้วเริ่มเคลื่อนรถออกจากลานจอดรถ
"แล้วนี่เราเข้างานเลทไปตั้งชั่วโมงกว่าแล้วนะคะ แบบนี้ฉันจะโดนหักเงินเดือนไหมเนี่ย.." กวางพูดด้วยน้ำเสียงกังวล
"ไม่ต้องห่วงหรอก ฉันบอกบอสให้แล้วว่าเธอลาป่วย ส่วนฉันก็ลาป่วยการเมืองเฉยๆนี่แหละ" จีน่าตอบ
"เอ๋? แล้วแบบนั้นบอสไม่ว่าเหรอคะ?" กวางถาม
"ไม่ว่าหรอก บอสใจดี เธอก็เคยเจอแล้วหนิคุณจุติพรน่ะ" จีน่ากระตุกยิ้มมุมปากอีกครั้งเมื่อนึกถึงตอนที่เธอโทรไปลางานกับมะปราง
"แค่สองสามครั้งค่ะ แต่บอสเขาดูนิ่งมากเลยนะ" กวางตอบ
"เอาเป็นว่าเธอรู้ไว้ซะว่าบอสไม่ดุและวันนี้เราทั้งคู่จะไม่โดนหักเงินเดือน โอเคนะ?" จีน่าหันมาพูดกับกวาง
"โอเคค่ะ"
"เดี๋ยวฉันจะไปส่งที่บ้าน เธอก็นอนพักซะ" พูดจบจีน่าก็เอื้อมมือไปหยิบถุงยาบนตักกวางมาดู "โทรมจนเขาจ่ายวิตามินให้ คงจะนึกสภาพตัวเองออกใช่ไหม?"
"แล้วถ้าผู้.. เอ่อ จีน่าไปส่งฉันแล้วคุณจะไปไหนต่อหรือเปล่าคะ?" กวางถาม
"กลับบ้านไง ฉันคงไม่กลับไปที่ทำงานหรอก ขออู้สักวันนึง" จีน่าตอบสบายๆ
"อยู่ด้วยกันก่อนไหม?"
"หือ?"
"ฉันกำลังชวนจีน่าให้อยู่ที่คอนโดฉันก่อน ที่คอนโดมีของสดอยู่ ตอนเที่ยงเดี๋ยวฉันทำอะไรง่ายๆให้คุณทาน คุณจะได้ไม่ต้องออกไปหาของกินไงคะ"
จีน่าค่อยๆชะลอรถแล้วหยุดลงเมื่อเห็นว่ามีไฟแดงอยู่ข้างหน้า เธอหันไปมองกวางที่กำลังจ้องเธอตาแป๋วอย่างรอคำตอบ ครั้งนี้จะเป็นการไปคอนโดของกวางเป็นครั้งแรกโดยที่ไม่มีเรื่องหรือเหตุฉุกเฉินอะไร แค่ไปนั่งเล่นอยู่ทานข้าวกลางวันด้วยกันตามประสา..
ตามประสาคนเพิ่งคบกัน
"ก็ดีเหมือนกัน"
ณ คอนโดกวางและเจสซี่
กวางเดินนำจีน่าเข้ามาในห้องนั่งเล่นแล้วผายมือเชิญให้จีน่านั่งลงบนโซฟาจากนั้นตัวเองก็ค่อยๆหย่อนตัวลงนั่งตาม ผู้จัดการสาวจัดแจงถอดเสื้อสูทสีเสาแล้วพาดไว้ตรงที่วางแขนของโซฟาข้างๆตัวเธอ ส่วนกวางที่นั่งอยู่ข้างๆก็หยิบยาออกมาดูทีละถุง
"ดูเหมือนว่าเธอต้องกินวิตามินเดี๋ยวนี้เลยนะ" จีน่าพูดขึ้นเมื่อเหลือบไปเห็นเวลาทานยาบนถุงยา
"ใช่ค่ะ จีน่าเอาน้ำด้วยไหมคะ?"
"ก็ดี"
ได้ยินดังนั้นกวางก็พยักหน้าสองสามครั้งแล้วหยิบถุงวิตามินเดินเข้าห้องครัวไป จีน่านั่งมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อย เธอเคยมาที่นี่สองครั้งแต่ไม่เคยจะได้สังเกตองค์ประกอบของห้องเลย ก็แน่ล่ะ.. เคยมาดีๆซะที่ไหน ครั้งแรกก็มาเพราะกวางมาตามหาแฟนเขา ส่วนครั้งที่สองกวางก็เมาเละเทะและสุดท้ายพวกเธอก็...
"จีน่าคะ"
"ห้ะ?" ยังไม่ทันที่จีน่าจะได้คิดถึงฉากเลิฟซีนในคืนนั้นกวางก็เรียกชื่อเธอขึ้นมาซะก่อน
นี่เธอคิดอะไรเพลินจนไม่รู้ตัวเลยเหรอว่ากวางกลับมานั่งที่เดิมแล้วน่ะ?
"มีเรื่องหนึ่งที่ฉันสงสัยมานานแล้ว แต่ฉันไม่กล้าถามคุณสักที" กวางพูดแล้วยื่นแก้วน้ำให้จีน่า
"เรื่องอะไร?" จีน่ารับแก้วน้ำมาแล้วจิบน้ำเข้าปาก
"คุณจำวันนั้นที่คุณพาฉันมาหาเจสซี่ที่ห้องตอนเที่ยงได้ไหมคะ?" กวางถาม
"จำได้ ทำไม?" จีน่าถามกลับ
"ฉันจำได้ว่าก่อนที่ฉันจะหลับลึกฉันนอนตักใครสักคน และฉันค่อนข้างมั่นใจว่าฉันไม่ได้ฝันไป" กวางพูดเสียงเบาในท้ายประโยคก่อนจะเอ่ยปากถาม "ฉันสงสัยว่า.. ฉันนอนตักคุณใช่หรือเปล่าคะ?"
"ใช่ เธอนอนตักฉัน" จีน่าเว้นจังหวะเล็กน้อยแล้ววางแก้วน้ำลงบนโต๊ะตัวเตี้ย "จริงๆเธอหลับในแล้วจะล้มหัวฟาดโต๊ะฉันเลยจับหัวเธอไว้แล้วฉันก็ทำหัวเธอหล่นมาตรงตักฉันพอดี มันก็แค่เรื่องบังเอิญ"
"งั้นเหรอคะ" กวางได้ยินแบบนั้นก็อมยิ้มเล็กๆ
"แล้วนี่เธอไม่นอนหรือไง?" จีน่าถามเมื่อเห็นว่ากวางยังคงนั่งคุยกับเธออยู่แทนที่จะเข้าห้องไปนอน
"แล้วถ้าฉันจะขอนอนตักจีน่าอีกครั้งได้ไหมคะ?"
"............" จีน่านิ่งไปทันทีเมื่อได้ยินกวางขอตรงๆแบบนั้น
"เอ่อ.. แต่ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็..."
"ได้สิ ใครห้ามเธอ"
“ขอบคุณนะคะ”
พูดจบกวางก็ค่อยๆล้มตัวลงนอนบนตักจีน่า โปรแกรมเมอร์สาวขยับตัวไปมาเล็กน้อยเป็นการจัดระเบียบร่างกายให้เข้าที่เข้าทาง ผู้จัดการคนสวยเห็นว่ากวางอาจนอนไม่สบายเลยเอ่ยถาม
"นอนได้ไหมเนี่ย? ไม่รองหมอนก่อนหรือไง?" จีน่าถาม
"ไม่เป็นไรค่ะ แค่ขาจีน่าก็นุ่มอยู่แล้ว" กวางตอบแล้วเงยหน้ามองจีน่า
"นี่ว่าฉันขาใหญ่เหรอ?" จีน่าพูดหยอก
"เฮ้ย! ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่ได้ว่าคุณขาใหญ่นะ ทำไมคิดแบบนั้นล่ะเนี่ย? ถ้าอย่างคุณขาใหญ่คงไม่มีใครขาเล็กแล้วแหละ" กวางส่ายหน้าแล้วพูดปฏิเสธรัวๆ
"หึหึ" จีน่ายิ้มมุมปากเล็กๆแล้วหัวเราะในลำคออย่างพอใจกับท่าทางของกวาง "นอนได้แล้ว"
"ฉันกับจีน่าเคยอยู่ด้วยกันตอนที่ฉันหลับตั้งสองครั้ง แต่ทุกครั้งที่ฉันตื่นก็จะเห็นแต่โพสอิทแปะอยู่ทุกที ฉันไม่เคยเจอคุณตอนตื่นนอนเลย"
"............." จีน่าเงียบรอฟังว่ากวางจะพูดอะไรต่อ
"แล้วคราวนี้ จีน่าจะอยู่จนกว่าฉันจะตื่นหรือเปล่าคะ?"
กวางเอ่ยถามจีน่าที่กำลังก้มหน้าคุยกับเธออยู่ จีน่ามองหน้ากวางแล้วยกยิ้มเล็กๆพลางยกมือข้างหนึ่งมาปัดปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้ากวางออกอย่างทะนุถนอมแล้วค่อยตอบคำถามของกวาง
"วางใจเถอะ ตื่นมาแล้วเธอจะเจอฉัน"
21.00
ณ ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่ง
เจสซี่ที่เพิ่งเสร็จจากงานเดินแบบกำลังเช็คข้าวของอยู่ในโซนแต่งตัว ตอนนี้เธอกำลังจะกลับบ้านและโทรให้พี่น้ำหวานมารับเรียบร้อยแล้วล่ะ แต่ในขณะที่เธอหันหลังกำลังจะเดินออกจากห้องนั้นเธอก็ชนกับผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง
"อ้ะ! ขอโทษค่ะ" เจสซี่เอ่ยขอโทษ
"ไม่เป็นไรครับ" ผู้ชายคนนั้นตอบ "เอ่อ.. เจสซี่ครับ"
"คะ? คุณรู้ชื่อฉันได้ยังไงคะ?" เจสซี่ถามกลับด้วยความมึนงง ถึงเธอจะรู้ว่าผู้ชายคนนี้เดินแบบในงานเดียวกันกับเธอก็เถอะ แต่ใช่ว่าเธอจะรู้จักทุกคนสักหน่อย
"ผมเห็นทีมงานเรียกคุณว่าเจสซี่น่ะครับ" ชายตรงหน้าเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "ไม่ทราบว่าเจสซี่จะไปไหนต่อหรือเปล่าครับ? ผมเห็นเจสซี่ยังไม่ได้ทานอะไรมาตั้งแต่เย็นแล้ว ไปทานข้าวกับผมสักมื้อไหมครับ?"
"อ่อ คงไม่ได้หรอกค่ะ พอดีฉันต้องรีบกลับบ้าน"
"อ่า.. งั้นเหรอครับ แล้ววันหลังเจสซี่พอจะมีเวลาว่างหรือเปล่าครับ? ผมอยากรู้จักคุณในฐานะเพื่อนร่วมงานน่ะครับ"
"ถ้าคุณอยากรู้จักฉันคุณควรจะแนะนำตัวก่อนนะคะ" เจสซี่พูดแล้วฉีกยิ้มกว้างให้ชายหนุ่ม
"นั่นสินะ ผมเสียมารยาทไปเยอะเลย ขอโทษด้วยนะครับ" ชายหนุ่มเกาต้นคอแก้เขินแล้วพูดขึ้นอีกครั้ง "ผมชื่..."
"เจสซี่คะ"
ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มนายแบบจะได้แนะนำตัวเสียงหวานอันคุ้นหูก็ดังขึ้น เจสซี่หันขวับไปตามเสียงเรียกก็พบนางเอกสาวยืนอยู่ที่ประตูห้อง น้ำหวานถอดแว่นกันแดดที่ใส่อยู่ออกแล้วเดินเข้ามาหาเจสซี่ด้านใน
"พี่น้ำหวานมาได้ยังไงคะ?" เจสซี่ถาม
"ทางผ่านพอดีพี่เลยแวะมารับเอง แล้วนี่ทำอะไรอยู่คะพี่รอนานแล้วนะ" น้ำหวานตอบ
"อ๋อ เจสซี่คุยกับเพื่อนร่วมงานอยู่ค่ะ" เจสซี่พูดแล้วหันไปทางนายแบบที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"สะ.. สวัสดีครับคุณน้ำหวาน" ชายหนุ่มกล่าวสวัสดีแล้วยกมือไหว้น้ำหวาน
"สวัสดีค่ะ" น้ำหวานทักทายตอบแล้วส่งยิ้มนางเอกให้ "เอ๊ะนี่จีบเจสซี่อยู่หรือเปล่าคะ?"
"ก็.. เอ่อ.." นายแบบมองหน้าน้ำหวานสลับกับเจสซี่ไปมาสีหน้าเลิ่กลั่ก
"ฮ่าๆๆ พี่ล้อเล่นนะคะ แต่ถ้าจะจีบเจสซี่ล่ะก็.." น้ำหวานเว้นจังหวะแล้วดึงแขนเจสซี่ให้มายืนข้างๆตัวเอง "ผ่านพี่ก่อนนะคะ เด็กพี่พี่หวงมากนะ"
"พี่น้ำหวาน.." เจสซี่เรียกชื่อน้ำหวานเสียงต่ำแล้วเอาศอกกระทุ้งแขนน้ำหวานเบาๆไปหนึ่งที
"อะไรคะเจสซี่? อยากกลับแล้วเหรอคะ?" น้ำหวานหันไปพูดกับเจสซี่หน้าตาเฉยแล้วหันกลับมาหานายแบบ "ขอตัวก่อนนะคะ พอดีเราต้องกลับบ้านกันแล้ว"
"ครับๆ"
พอได้ยินนายแบบรับคำเจสซี่ก็ลากน้ำหวานออกมาจากห้องแต่งตัวทันที พอตั้งตัวได้น้ำหวานก็สวมแว่นกันแดดแล้วเดินนำเจสซี่ไปที่รถ พอทั้งสองเข้าไปนั่งบนรถเรียบร้อยแล้วเจสซี่ก็เริ่มเปิดประเด็นขึ้น
"พี่น้ำหวานพูดอะไรไปรู้ตัวไหมคะ?"
"อะไรคะเจสซี่? พี่พูดอะไรเหรอ?" น้ำหวานถามกลับ
"ก็ที่พี่น้ำหวานบอกว่าเจสซี่เป็นเด็กพี่ไงคะ ถ้าเขาเอาไปพูดต่อพี่น้ำหวานคงไม่พ้นมีข่าวฉาวอีกแน่ค่ะ" เจสซี่ตอบ
"พี่ไม่ได้บอกสักหน่อยนี่คะว่าเด็กอะไร เขาอาจจะคิดว่าเจสซี่เป็นเด็กปั้นของพี่ก็ได้ เพราะพี่ก็มีเด็กปั้นตั้งหลายคน" น้ำหวานตอบสบายๆ "เอ๊ะ หรือว่าเจสซี่ชอบเขาคะ?"
"เฮ้ออออ!" เจสซี่กรอกตามองบนแล้วหันหน้าหนีน้ำหวานทันทีเมื่อได้ยินคำถามนั้น
ไม่ทราบว่าแม่นางเอกสาวใช้สมองส่วนไหนคิดคะ?
"พี่ล้อเล่นค่ะ อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะเจสซี่~" น้ำหวานพูดแล้วเอื้อมมือมาเชยคางเจสซี่ แต่สาวลูกครึ่งก็ปัดออกทันควัน
"วันนี้ดูพี่น้ำหวานอารมณ์ดีจังเลยนะคะ"
"เหรอคะ? สงสัยเพราะพี่ได้มารับเจสซี่มั้งคะถึงอารมณ์ดี"
"เป็นเกียรติอย่างสูงค่ะที่นางเอกเบอร์หนึ่งของประเทศอุตส่าห์ลดตัวลงมารับนางแบบโนเนมอย่างเจสซี่" เจสซี่พูดประชด
"ถ้างั้นเจสซี่ต้องให้รางวัลพี่หน่อยแล้วแหละค่ะ" น้ำหวานพูดแล้วหันมาส่งยิ้มให้เจสซี่
"เดี๋ยวค่ะ เราพูดเรื่องพี่น้ำหวานอารมณ์ดีอยู่แล้วมันโยงมาเรื่องนี้ได้ไงคะ?" เจสซี่พูดขัดขึ้นด้วยความสงสัย
ก็รางวัลที่น้ำหวานอยากได้น่ะ มันคืออะไรเป็นอันว่ารู้กันอยู่..
"ต่อให้เราไม่ได้พูดเรื่องอะไรอยู่พี่ก็โยงเข้ามาเรื่องนี้ได้ค่ะ" น้ำหวานพูดยิ้มๆ "ตกลงเจสซี่จะให้รางวัลพี่หรือเปล่าคะ?"
พูดจบน้ำหวานก็เอื้อมมือที่จับเกียร์อยู่มาจับมือเจสซี่ที่วางอยู่ข้างตัว นางเอกเบอร์หนึ่งค่อยๆใช้นิ้วโป้งลูบวนบริเวณหลังมือของนางแบบโนเนมเบาๆ แต่ลูบไปได้ไม่เท่าไหร่เจสซี่ก็เอื้อมมืออีกข้างมาปัดมือน้ำหวานออก
"เฮ้ออออ! เจสซี่เคยปฏิเสธพี่ได้ด้วยเหรอคะ?"
-----------------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
ตอนที่สิบสี่มาแล้วววว ลืมกันหรือยัง ._.
อย่าเพิ่งลืมกันนะ กลับมาอ่านก่อนนนนนน
ส่วน #dek59 (รู้นะว่าผู้อ่านมีม.6เยอะ -..-) เราต้องสตรองไปด้วยกันนะคะ
ฝ่าวิกฤตโอเน็ตแล้วต้องเจอระเบิดประกาศคะแนนเก้าวิชาสามัญอีก เราต้องไม่ตายค่ะ
ชี้แจงเนื้อเรื่อง ไอ้ฟิงเกอร์สปลินท์ที่พี่กวางใส่คืออันนี้นะคะ ใส่ที่นิ้วชี้กับนิ้วกลางข้างซ้าย
ไรท์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขียนไทยทับศัพท์ถูกไหม แต่ถ้าผู้อ่าจะเสิร์ชหาในกูเกิ้ลให้เสิร์ชคำว่า finger splint นะคะ
ไรท์ขอถามนิดนึงค่ะ ในบรรดาฟิคเดอะเฟสมีเรื่องนี้เรื่องเดียวหรือเปล่าคะที่ให้จีน่าเป็นผู้จัดการ?
คือเหมือนเห็นมานานแล้วว่าแฟนคลับจีน่าเรียกจีน่าว่าบอส แต่ผู้จัดการนี่เพิ่งเห็นตอนหลังๆ
ถ้ามีคนเรียกจีน่าว่าผู้จัดการคือเขามาจากฟิคเรื่องนี้ใช่ไหมคะ? ถ้าใช่ไรท์จะได้เข้าใจตรงกันว่าเป็นพวกเดียวกัน ฮ่าๆๆๆ
สุดท้ายแล้ว ทอล์คยาวมากอีกแล้ว บางทีอ่านข้ามๆไปก็ได้ค่ะมันไม่ค่อยมีสาระหรอก ฮ่าๆๆๆ
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านมากๆเลยนะคะที่เข้าไปเล่นใน #ChooseGGJ ทุกวันเลย ถึงแม้ไรท์จะไม่ได้อัพฟิค
แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาทวงนะคะ ไรท์จะพยายามไม่หายแล้วนะ ;)
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Chapter 14 ค่ะ! ^^
ความคิดเห็น