คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13
06.00
ณ คอนโดกวางและเจสซี่
จีน่ารู้สึกตัวตื่นขึ้นเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรหนักๆพาดผ่านตัวเธออยู่ เธอเหลือบตาลงไปมองก็พบว่าเป็นท่อนแขนของคนที่เธออยู่ด้วยเมื่อคืนกำลังโอบเอวของเธอไว้ จีน่าหันไปข้างๆก็พบใบหน้าใสของคนอายุน้อยกว่ากำลังนอนหลับตาพริ้มอย่างสบายใจ
หลับสบายเชียวนะ.. เมื่อคืนคงเหนื่อยมากล่ะสิ
จีน่าพลิกตัวให้นอนตะแคงเมื่อคิดได้ว่ากวางคงจะไม่ตื่นขึ้นมาง่ายๆ ก็ทั้งเมาเละทั้งออกกำลังกายอย่างหนักทั้งคืนแบบนั้น ตื่นไหวก็เกินคนละ มือข้างหนึ่งเอื้อมขึ้นไปปัดปอยผมที่หล่นลงมาปรกหน้าของกวาง ผู้จัดการสาวมองใบหน้าของโปรแกรมเมอร์แล้วก็แอบถอนหายใจเล็กๆคนเดียว
เมื่อคืนเธอมีเซ็กส์กับวรรณปิยะ
แต่ในขณะเดียวกัน วรรณปิยะคงกำลังมีเซ็กส์กับ 'เจสซี่ของเขา' อยู่ล่ะมั้ง?
จีน่าแสยะยิ้มมุมปากให้กับความน่าสมเพชของตัวเอง เหมือนผู้หญิงใจง่าย.. ทั้งๆที่รู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่ได้อยากมีอะไรกับเรา แต่พอโดนเขาสัมผัสอย่างอ่อนโยนกลับยอมโอนอ่อนตามเขาไปซะทุกอย่าง
ที่เธอยอม ไม่ใช่เพราะความใคร่
แต่เป็นเพราะความรัก..
จีน่าไม่ใช่ผู้หญิงที่จะไปนอนกับใครก็ได้เพียงเพราะแค่ต้องการระบายความใคร่ เธอไม่ใช่คนเจ้าชู้ เพราะฉะนั้นถ้าจะมีสักคนที่จีน่าเลือกที่จะมีอะไรด้วย คนๆนั้นก็ย่อมเป็นคนที่เธอรัก
ใช่.. เธอไม่ปฏิเสธว่าเธอตกหลุมรักวรรณปิยะไปแล้วทั้งใจ
จีน่าสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อกวางกระชับแขนที่โอบเอวเธอไว้แล้วขยับกายเข้ามาใกล้ๆเธอ ตอนนี้ใบหน้าของพวกเธอสองคนห่างกันเพียงฝ่ามือกั้น ลมหายใจของพวกเธอสองคนสอดประสานจนกลายเป็นจังหวะเดียวกัน จีน่ามองหน้ากวางนิ่ง
หัวใจของเธอร้องตะโกนซ้ำๆว่า 'รักผู้หญิงคนนี้มากเหลือเกิน'
แต่สมองกลับตอกกลับมาว่า 'เขามีเจ้าของแล้ว'
นั่นสิ.. วรรณปิยะเขายังไม่เลิกกับแฟนสักหน่อย ก็แค่ห่างกัน ถ้าเธอใช้โอกาสจากค่ำคืนที่ผ่านมาเรียกร้องให้กวางรับผิดชอบเธอมันก็คงจะทำได้ แต่แฟนเขาจะมาทวงของเขาคืนเมื่อไหร่ก็ไม่รู้นี่สิ..
พอคิดถึงตรงนี้จีน่าก็ยกแขนขึ้นมากอดกระชับกวางให้แนบชิดมากขึ้น ฝังปลายจมูกลงบนเส้นผมสวยของคนที่หลับไม่รู้เรื่องแล้วเธอก็ค่อยๆหลับตาลง เธอไม่มีทางรู้ได้ว่าต่อจากนี้จะมีโอกาสแบบนี้อีกไหม นอนกอดกับคนที่เธอรักใต้ผ้าห่มผืนเดียวกัน และเขากำลังซุกตัวเข้าหาเธอราวกับเป็นเด็กๆ
และนี่ก็เป็นอีกครั้ง.. ที่จีน่าคิดว่าหากหยุดเวลาได้ก็คงจะดี
จีน่าเลื่อนใบหน้าลงมาแล้วกดจูบที่ริมฝีปากอิ่มของกวางหนึ่งครั้ง จากนั้นเธอก็ค่อยๆผละตัวออกจากอ้อมกอดแล้วลุกออกจากเตียงเมื่อนึกได้ว่าตอนนี้เธอไม่ได้อยู่คอนโดตัวเองและวันนี้ก็เป็นวันทำงาน ถ้าเธอยังมัวแต่นอนกกกอดกับวรรณปิยะอยู่แบบนี้รับรองเข้างานไม่ทันแน่นอน จีน่าพยายามมองหาเสื้อผ้าที่เธอใส่เมื่อคืนแต่ก็ไม่พบผ้าสักชิ้นอยู่บนพื้น มันหายไปไหนหมดเนี่ย..
อ้อ.. อยู่ในห้องครัว
นึกได้ดังนั้นจีน่าก็คว้าผ้าที่คาดว่าคงจะเป็นผ้าเช็ดตัวของกวางมานุ่งเป็นกระโจมอกแล้วเดินออกจากห้องนอนไป แต่ก็ยังไม่วายหันกลับมามองคนที่นอนหลับอยู่บนเตียง
หวังว่าเรื่องเมื่อคืนวรรณปิยะคงจะจำมันได้บ้างนะ..
07.00
ณ คอนโดน้ำหวาน
เจสซี่นั่งทานข้าวเช้ากับน้ำหวานอยู่ที่โต๊ะอาหาร วันนี้นางเอกสาวมีถ่ายนิตยสารแต่เช้าเธอเลยต้องพลอยตื่นเช้าด้วยทั้งๆที่จริงๆแล้ววันนี้เจสซี่มีงานตอนบ่าย ก็ถ้าให้เจ้าของห้องตื่นก่อนแล้วออกจากห้องไปโดยที่ตัวเธอยังนอนหลับสบายอยู่ในห้องมันน่าเกลียดนี่นา..
วันนี้เป็นวันที่สองแล้วที่เธอมาอยู่กับน้ำหวาน..
"เมื่อไหร่พี่น้ำหวานจะตอบสักทีคะว่าให้เจสซี่อยู่ถึงวันไหน?" เจสซี่ถามคนที่นั่งทานข้าวอยู่ตรงหน้า
"เจสซี่ไม่อยากอยู่กับพี่เหรอคะ?" น้ำหวานถามกลับแล้วมองหน้าเด็กสาวตรงหน้าอย่างอ้อนๆ
"เฮ่ออออ!" เจสซี่ถอนหายใจยาวๆแล้วกรอกตามองบนใส่น้ำหวาน
"โอเคๆ พี่รู้ว่าเจสซี่ไม่ได้อยากอยู่กับพี่สักเท่าไหร่หรอก" น้ำหวานรวบช้อนแล้วยกมือมาประสานกันไว้บนโต๊ะ "แต่เจสซี่คะ ที่นี่มีครบทุกอย่าง ที่นอนสบายๆ เครื่องอำนวยความสะดวก อาหาร มีแม้กระทั่งคนขับรถ เวลาไปไหนมาไหนเจสซี่จะได้ไม่ต้องนั่งรถเมล์แล้วไงคะ"
"เชื่อค่ะว่ามีทุกอย่าง ประเด็นมันอยู่ที่มีพี่น้ำหวานอยู่ด้วยนี่สิ" เจสซี่แอบจิกเล็กๆ
"ประเด็นของพี่ก็อยู่ที่อยากมีเจสซี่อยู่ด้วยเหมือนกันค่ะ" น้ำหวานสวนกลับพร้อมรอยยิ้ม
"เราจะได้อยู่ด้วยกันวันละกี่ชั่วโมงเชียวคะ? บางวันพี่น้ำหวานก็ทำงานกลับดึก บางวันเจสซี่ก็รับงานดึก ได้เห็นหน้ากันจริงๆไม่ถึงห้าชั่วโมงหรอกค่ะ" เจสซี่พูด
"เห็นไหมล่ะคะ ก็ได้เห็นหน้ากันจริงๆแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง แล้วเจสซี่ยังจะอยากไปอยู่ที่อื่นอีกเหรอคะ?" น้ำหวานถามกลับ
"เฮ่ออออ!" เจสซี่ถอนหายใจอีกรอบ
หมดปัญญาจะเถียงกับแม่นางเอกคนนี้แล้วจริงๆ
"อยู่กับพี่นี่แหละ พี่หาให้เจสซี่ได้ทุกอย่างนะคะ" น้ำหวานพูดยิ้มๆ
"เจสซี่อยากได้พี่กวาง พี่น้ำหวานหาให้เจสซี่ได้หรือเปล่าคะ?"
"คงจะไม่ได้หรอกค่ะ" ได้ยินน้ำหวานตอบแบบนั้นเจสซี่ก็แอบกระตุกยิ้มมุมปากอย่างมีชัยชนะ แต่.. "แต่ถ้าเจสซี่ไม่ได้ขอเลิกกับเขาเจสซี่ก็จะยังมีเขาอยู่นะคะ ไม่จำเป็นต้องให้พี่หาให้"
"............" เจสซี่เงียบทันทีเมื่อโดนน้ำหวานสวนกลับอย่างเจ็บแสบ
ก็บอกแล้วว่าจนปัญญาที่จะเถียงให้ชนะ..
"โอ๊ะ พี่พูดอะไรผิดไปหรือเปล่า ก็แค่ห่างกันนี่นา ไม่ได้เลิกกันสักหน่อย" น้ำหวานแสร้งทำท่าตกใจ
"ไม่ต่างหรอกค่ะ จริงๆเจสซี่ก็ตั้งใจจะพูดว่าเลิกกันอยู่แล้ว" เจสซี่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้แล้วถอนหายใจช้าๆเมื่อนึกถึงเรื่องวันนั้น
"แล้วทำไมไม่พูดว่าเลิกไปเลยล่ะคะ?" น้ำหวานถาม
"เหตุผลน้ำเน่าเหมือนในละครที่พี่น้ำหวานเคยแสดงมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน" เจสซี่ตอบ
"รักเขามากจนตัดใจพูดคำว่าเลิกไม่ได้ แต่ก็ทำใจคบเขาต่อไม่ได้เหรอคะ? อืมมมม น้ำเน่าจริงๆด้วย" น้ำหวานพยักหน้าช้าๆสองสามครั้ง
"เราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะค่ะ" เจสซี่ตัดบท
"โอเคค่ะ งั้นตกลงเจสซี่จะอยู่ที่นี่ใช่ไหมคะ?" น้ำหวานถามอีกครั้ง
"เราเลิกพูดเรื่องนี้ด้วยได้ไหมล่ะคะ?" เจสซี่กรอกตาไปมาด้วยความเบื่อหน่าย
"ไม่ได้ค่ะ ก็นี่ห้องของพี่ เจสซี่ต้องตอบพี่มาก่อนสิคะว่าเจสซี่จะอยู่หรือเปล่า"
"พี่น้ำหวานพูดอย่างกับอนุญาตให้เจสซี่ปฏิเสธงั้นแหละค่ะ" พูดจบเจสซี่ก็ถอนหายใจเล็กๆหนึ่งครั้ง
"ไม่ได้ไม่อนุญาตนะคะ แต่แค่พี่จะพูดจนกว่าเจสซี่จะไม่ปฏิเสธเท่านั้นเอง" น้ำหวานตอบพร้อมรอยยิ้ม
"มันก็มีค่าเท่ากันไหมล่ะคะ" เจสซี่หรี่ตาลงเล็กน้อยอย่างหน่ายใจ
"งั้นแปลว่าเจสซี่จะอยู่สินะคะ"
"ก็ตามนั้นแหละค่ะ" เจสซี่ไหวไหล่เล็กๆ
"โอเค งั้นพี่ไปทำงานดีกว่า เดี๋ยวจะสายเอา"
พูดจบน้ำหวานก็ลุกจากโต๊ะไปหยิบกระเป๋าถือที่วางอยู่บนโซฟาแล้วเดินไปที่หน้าประตูห้องโดยมีเจสซี่ที่ยังคงนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารมองตามแผ่นหลังสวยของน้ำหวานไป
"จะว่าไปก็เหมือนสามีภรรยากันเลยนะคะ ต้องบอกว่าไปทำงานก่อนออกจากห้องเนี่ย" น้ำหวานหันกลับมาพูดกับเจสซี่
"ไม่เห็นเหมือนเลยค่ะ"
"ไม่เหมือนตรงไหนคะ?"
"ก็ถ้าเป็นสามีภรรยากันจริงๆ ภรรยาเขาจะเดินไปจัดปกเสื้อให้ เช็คว่าแต่งตัวเรียบร้อยหรือเปล่า แล้วจูบลาก่อนไปทำงานไงคะ"
"สำหรับพี่ไม่จำเป็นต้องจูบลาก่อนไปทำงานหรอกค่ะ แค่เจสซี่จูบเริ่มก่อนที่จะเป็นภรรยาพี่อีกครั้งคืนนี้ก็พอแล้ว" น้ำหวานพูดแล้วกระตุกมุมปากเล็กๆ
"รีบไปทำงานเถอะค่ะ จะสายเอาไม่ใช่เหรอคะ?" เจสซี่พูดตัดบท
"นั่นสิ งั้นพี่ไปแล้วนะคะ"
พูดจบน้ำหวานก็เดินออกจากห้องไป เจสซี่ถอนหายใจอีกครั้งเมื่อประตูปิดลง ก็เพราะอย่างนี้แหละเธอถึงไม่ค่อยอยากจะอยู่กับน้ำหวานสักเท่าไหร่ ถ้าอยู่เฉยๆเธอก็ไม่ได้อะไรหรอกเพราะตัวเธอเองก็ไม่ได้เกลียดขี้หน้าน้ำหวานซะขนาดนั้น
แต่จะให้เธอตกเป็นภรรยาน้ำหวานซะทุกคืนแบบนี้ เธอก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ!
08.00
ณ คอนโดกวางและเจสซี่
กวางลืมตาตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงียสุดๆ เมื่อคืนเธอทั้งเมาทั้งออกกำลังกายรอบดึกเลยรู้สึกเพลียกว่าปกติมากหน่อย ดีนะที่ไม่แฮงค์ วันนี้ต้องไปทำงานด้วยนี่นา
เดี๋ยวนะ.. ออกกำลังกายรอบดึกงั้นเหรอ?
อยู่ดีๆกวางก็ลืมตาโพลงขึ้นแล้วเด้งตัวลุกขึ้นนั่งสำรวจร่างกายตัวเอง จริงด้วย! บนตัวเธอไม่มีเสื้อผ้าเลยสักชิ้นแถมมีรอยแดงเป็นจ้ำๆอยู่บนร่างกายของเธอหลายจุด แสดงว่าเมื่อคืนเธอต้องผ่านบทรักกับใครสักคนมาแน่ๆ และคนๆนั้นควรจะเป็นเจสซี่
แต่จะเป็นไปได้ยังไง? ในเมื่อเจสซี่เพิ่งขอห่างกับเธอไปเองนะ
หรือว่า..
ทำไมกวางจะจำไม่ได้ว่าคนที่มาส่งเธอที่คอนโดคือผู้จัดการคนสวยของเธอ แต่เธอไม่รู้นี่สิว่าผู้จัดการกลับบ้านตอนไหน คือมันก็มีความเป็นไปได้อยู่ที่เธอจะทำเรื่องอย่างว่ากับผู้จัดการ แต่มันคือเรื่องจริงเหรอ..?
ก่อนที่กวางจะได้คิดอะไรไปมากกว่านี้สายตาเธอก็ไปสะดุดกับโพสอิทที่แปะอยู่ตรงตู้เสื้อผ้าปลายเตียงของเธอ และเธอค่อนข้างมั่นใจว่านั่นคือข้อความที่ผู้จัดการสาวฝากเอาไว้ กวางสะบัดตัวออกจากผ้าห่มแล้วก้าวเท้าเร็วๆไปหยิบโพสอิทมาอ่าน
'เมื่อคืนเธอคงเหนื่อยมากฉันเลยไม่ได้ปลุก
ถ้าตื่นไม่ทันก็ไม่ต้องมาทำงาน ฉันจะลางานให้ -วิรายา (ผู้จัดการ)'
กวางอ่านโพสอิทแล้วพยายามใช้สมองที่ยังไม่ออนไลน์เต็มที่ประมวลผลข้อความนั่นออกมาให้ได้มากที่สุด แสดงว่าผู้จัดการอยู่กับเธอจนถึงเช้า และตัวเธอเองก็รู้ว่าเมื่อคืนเธอมีเซ็กส์กับใครสักคน
"เหี้ยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
บ้าที่สุด!! นี่เธอมีอะไรกับผู้จัดการแผนกของเธอเองเหรอเนี่ย!!?
กวางสบถคำหยาบออกมาดังลั่นเมื่อสมองของเธอประมวลผลได้แบบนั้น และเธอคิดว่าต่อให้สมองเธอออนไลน์เต็มที่มันก็คงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้ว เธอรู้ตัว.. รู้ตัวดีว่าเมื่อคืนเธอทำอะไรลงไปบ้างทั้งในห้องครัวและมาต่อที่ห้องนอน แต่เธอกลับไม่แน่ใจว่า 'ใคร' กันแน่ที่เธอเป็นคนทำเรื่องอย่างว่าด้วย
กวางแหงนหน้ามองนาฬิกาที่ติดอยู่ข้างฝาผนัง ตอนนี้เวลาแปดโมงนิดๆ ถ้าเธอวิ่งผ่านน้ำ แต่งตัวด้วยความเร็วแสง และพึ่งพี่วินให้พาแว๊นแข่งกับความเร็วเสียงก็น่าจะเข้าบริษัททันเวลาพอดี พอคิดได้ดังนั้นกวางก็รีบความผ้าเช็ดตัวแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป
เธอไม่ยอมลางานเด็ดขาด ต้องไปถามผู้จัดการให้รู้เรื่อง!!!
09.00
M&Bc Software
กวางวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในบริษัท เธอมาทันเวลาแบบเฉียดฉิว และด้วยความที่กลัวไม่ทันเธอจึงรีบวิ่งขึ้นบันไดไปยังชั้นสี่และตรงเข้าไปที่ห้องผู้จัดการทันที
ปัง!!!
กวางผลักประตูห้องผู้จัดการอย่างแรง แถมไม่ขออนุญาตก่อนสักคำ ทำเอาคนที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะแอบสะดุ้งเล็กๆกับการมาแบบไม่บอกไม่กล่าวของคนที่เธอคิดว่าคงกำลังนอนหลับสบายใจอยู่ที่คอนโดแน่ๆ
"ผู้จัดการคะ!"
"ทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อนเข้าห้อง"
"เมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้นคะ?"
"............"
กวางปิดประตูอย่างเบามือแล้วเดินเข้าไปใกล้ผู้จัดการสาวมากขึ้นเรื่อยๆจนมาหยุดตรงหน้าผู้จัดการ กวางจ้องมองเข้าไปในดวงตาเฉยชาของจีน่าอย่างต้องการคำตอบ
"เธอจะรู้ไปทำไม" จีน่าถามกลับ
"ดิฉันควรจะรู้ค่ะ มันเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งกับดิฉันและผู้จัดการนะคะ" กวางตอบ
"ให้ตอบตามตรงเลยใช่ไหม?" จีน่าเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "เมื่อคืนฉันพาเธอไปส่งที่ห้อง และเรามีอะไรกัน ก็แค่นั้นแหละ เธอไปทำงานได้แล้ว"
"เดี๋ยวสิคะ แล้วผู้จัดการจะปล่อยให้เรื่องของเรามันผ่านไปเฉยๆแบบนี้เหรอคะ?" กวางถาม
"นี่ วรรณปิยะ เราก็ไม่ใช่เด็กๆกันแล้วนะ การที่เราจะมีเซ็กส์กับใครสักคนมันก็เป็นเรื่องปกติ" จีน่าตอบเสียงเรียบ
"แต่สำหรับดิฉันมันไม่ใช่ค่ะ ดิฉันไม่ได้ไปเที่ยวมีเซ็กส์กับใครไปทั่วนะ" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "ดิฉันจะทำแบบนั้นกับคนที่ดิฉันรู้สึกดีด้วยเท่านั้นแหละค่ะ"
"เธอจะบอกว่าเธอรู้สึกดีกับฉันงั้นเหรอ?" จีน่าถาม
"ใช่ค่ะ" กวางตอบอย่างรวดเร็วและหนักแน่น
เธอไม่ปฏิเสธว่าเธอรู้สึกดีกับผู้จัดการ
ติดแค่ว่าความรู้สึก 'รัก' เจสซี่มันมีมากกว่า..
"งั้นเธอตอบคำถามฉันข้อนึงสิ" จีน่าพูดขึ้น
"ได้ค่ะ"
"แฟนของเธอน่ะ นางแบบคนนั้นน่ะ ชื่อเจสซี่ใช่ไหม?"
"ใช่ค่ะ"
"งั้นเธอก็รู้ไว้ซะว่าเธอกำลังรู้สึกดีกับคนๆนั้นอยู่ ไม่ใช่ฉัน"
พอได้ยินจีน่าพูดแบบนั้นกวางก็ขมวดคิ้วเล็กๆด้วยความสงสัย หมายความว่ายังไง.. ทั้งๆที่เมื่อกี้เธอก็พูดอยู่ว่าเธอมีอะไรกับคนที่เธอรู้สึกดีด้วยเท่านั้น แล้วทำไมถึงโยงมาที่เธอรู้สึกดีกับเจสซี่ได้ล่ะ?
"ผู้จัดการหมายความว่ายังไงคะ?"
"ก็ตามนั้นแหละ"
"ดิฉันไม่เข้าใจ"
จีน่าเห็นกวางทำหน้างงจริงจังมากก็กรอกตามองบนอย่างเอือมๆ นี่จำไม่ได้จริงๆใช่ไหมว่าตัวเองน่ะพูดอะไรเอาไว้บ้าง ต้องให้เธอมาเตือนความจำ ต้องให้เธอมาตอกย้ำใช่ไหมว่าเมื่อคืนกวางน่ะเรียกชื่อเจสซี่ทั้งคืน
"ก็จะอะไรซะอีกล่ะ ตอนที่เธอมีอะไรกับฉันน่ะเธอเอาแต่พูดชื่อเจสซี่ แล้วคิดว่าฉันชื่อเจสซี่งั้นเหรอ? ปกติเธอก็เรียกฉันว่าผู้จัดการ ชื่อจริงฉันก็ชื่อวิรายา ต่อให้เป็นชื่อเล่นฉันก็ไม่ได้ชื่อเจสซี่! แล้วเธอจะปฏิเสธงั้นเหรอว่าคนที่เธอรู้สึกดีด้วยน่ะคือเจสซี่ไม่ใช่ฉัน!"
กวางอึ้งไปทันทีเมื่อได้ยินจีน่าพูดแบบนั้น นี่เธอทำแบบนั้นกับผู้จัดการจริงๆเหรอ..? แค่มีอะไรกับหัวหน้าตัวเองก็ว่าหนักแล้ว แต่นี่ดันไปเพ้อหาคนอื่นตอนมีอะไรกับเขาอีก เรียกได้ว่ากวางหยามเกียรติหยามศักดิ์ศรีของจีน่าซะไม่เหลือชิ้นดีเลยทีเดียว
"ดิฉัน.. ทำแบบนั้นจริงๆเหรอคะ?" กวางถามเสียงสั่น
"แล้วฉันจะโกหกเธอไปทำไมล่ะ?" จีน่าถามกลับ กวางเม้มปากเล็กๆเพื่อตั้งสติ
เข้าใจแล้ว.. ว่าทำไมผู้จัดการถึงอยากปล่อยให้เรื่องนี้มันผ่านๆไป
"ตอนนี้ก็ได้เวลางานแล้ว ฉันว่าเธอรีบไปทำงานดีกว่านะก่อนที่จะโดนตัดเงินเดือน"
"............" กวางยังคงยืนอึ้งอยู่ที่เดิม
"เชิญออกจากห้องฉันด้วย" จีน่าพูดไล่
"...ค่ะ"
กวางรับคำเบาๆแล้วค่อยๆเดินออกจากห้องผู้จัดการไป ตอนนี้ในสมองเธอมันว่างเปล่าไปหมด.. จริงๆก็ไม่เชิงว่างเปล่า แค่ว่ามันมีหลายเรื่องหลายประเด็นให้คิดจนเธอจับประเด็นไม่ถูกมันเลยเหมือนกับว่าเธอคิดอะไรไม่ออกเลยสักอย่าง อยู่ดีๆเธอก็หัวตื้อขึ้นมากะทันหัน
แล้วเธอควรจะทำยังไงต่อไปดี..?
17.10
หลังจากเวลาเลิกงานไปเล็กน้อยกวางก็รอให้ทุกคนออกจากบริษัทไปก่อนจนเหลือแค่ตัวเธอเองกับผู้จัดการที่กลับช้ากว่าชาวบ้านชาวช่องเขา เธอตัดสินใจที่จะเข้าพบผู้จัดการอีกครั้ง..
ก๊อกๆๆ!
"เชิญ"
พอน้ำเสียงราบเรียบของผู้จัดการดังเป็นการอนุญาตให้เธอเข้าไปในห้องแล้วเธอก็ค่อยๆเปิดประตูเข้าไป พบว่าจีน่ากำลังชงกาแฟอยู่ที่เคาน์เตอร์ กวางค่อยๆปิดประตูลงแล้วเอ่ยปากเรียกจีน่า
"ผู้จัดการคะ" กวางเรียก จีน่าหันกลับมาพร้อมกับแก้วกาแฟในมือ
"มีอะไร?" จีน่าพูดพลางเดินมาหากวางที่ยืนอยู่ตรงโซฟา
"เรื่องเมื่อคื......."
"ถ้าเธอไม่ได้โง่เธอน่าจะดูออกนะว่าฉันไม่อยากพูดถึงเรื่องนั้น" จีน่าพูดขัดขึ้นมาก่อนที่กวางจะพูดจบประโยคแล้วทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา
"ดิฉันรู้ค่ะ แต่ดิฉันมีเรื่องสำคัญจะต้องพูดกับผู้จัดการ"
"เรื่องอะไร?"
"ดิฉันคิดว่า ดิฉันควรจะรับผิดชอบผู้จัดการค่ะ" กวางตอบเสียงหนักแน่น
"ฉันคิดว่าเธอจะเข้าใจแล้วซะอีก เราต่างก็อายุขนาดนี้แล้ว เซ็กส์แค่ครั้งเดียวเราไม่ควรจะไปซีเรียสกับมันนะ" จีน่าตอบเสียงหน่าย
"ดิฉันก็คิดว่าผู้จัดการจะเข้าใจแล้วเหมือนกันค่ะว่าดิฉันไม่ใช่คนที่จะยอมมีเซ็กส์กับใครง่ายๆ" กวางสวนกลับ
"โอเค งั้นไม่นับเรื่องซีเรียสไม่ซีเรียส จริงๆคืนนั้นฉันก็เสร็จเธอ เธอก็เสร็จฉัน มันก็สลับกันไปมาอยู่แบบนี้ทั้งคืน ฉันไม่รู้หรอกนะว่าใครควรจะรับผิดชอบใครกันแน่"
"แต่ดิฉันก็ยังยืนยันค่ะว่าดิฉันจะรับผิดชอบผู้จัดการ"
"ฉันก็ยืนยันเหมือนกันว่าฉันไม่ได้อยากให้เธอมารับผิดชอบ"
จีน่ายกมือขึ้นกอดอกแล้วตอบ กวางถอนหายใจเล็กๆอย่างเหนื่อยอ่อน เธอน่ะรู้ซะยิ่งกว่ารู้ว่าผู้จัดการของเธอเป็นคนหัวแข็งยิ่งกว่าอะไรดี แล้วเธอควรจะทำยังไงให้ผู้จัดการใจอ่อนลงบ้าง.. แต่ถ้าจะให้ปล่อยเรื่องนี้ไปเฉยๆแล้วทำเหมือนว่าเมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไรขึ้นล่ะก็อย่าหวังเลย ถ้าเธอทำแบบนั้นจริงๆเธอคงต้องรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตแน่นอน
"ดิฉันควรจะทำยังไงคะผู้จัดการถึงจะยอมเข้าใจดิฉันบ้าง" กวางถามไปตรงๆ
"อันดับแรกเธอต้องออกจากห้องแล้วกลับบ้านไปซะ วันนี้ฉันจะทำโอทีและเธอกำลังรบกวนเวลางานของฉันอยู่" จีน่าตอบ
"ผู้จัดการทำโอทีถึงกี่โมงคะ? ดิฉันรอคุยด้วยตอนที่ผู้จัดการทำโอทีเสร็จได้ค่ะ"
"ไม่รู้หรอก ทำไปเรื่อยๆ เธอจะขยันนั่งรอหรือไง?"
"ดิฉันรอได้ค่ะ" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "งั้นดิฉันไปรอหน้าห้องนะคะ"
"ก็แล้วแต่เธอ"
จีน่าพูดจบกวางก็เดินออกจากห้องไป จีน่ามองตามแผ่นหลังของโปรแกรมเมอร์สาวไปจนประตูปิด เธอถอนหายใจเล็กๆกับตัวเองแล้วก็คิดในใจ.. ไม่รู้ว่าวรรณปิยะเขาคิดอะไรอยู่กันแน่ ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้เรียกร้องให้เขามารับผิดชอบ แต่เขากลับยอมตื๊อเพื่อที่จะได้รับผิดชอบเธอ
ใจจริงจีน่าไม่ได้อยากปฏิเสธกวาง แต่ถ้าหากว่าเธอตอบรับไป.. ถ้าเขารับผิดชอบเธอขึ้นมาพวกเธอก็จะเป็นแฟนกันใช่ไหม? แล้วเธอจะเป็นแฟนกับวรรณปิยะทั้งๆที่รู้ว่าเขาก็ยังไม่ได้เลิกกับนางแบบสาวคนนั้นน่ะเหรอ? มันเป็นเรื่องแย่.. ใช่ แต่อันนี้มันก็ไม่ใช่ประเด็นที่แย่ที่สุดหรอก
ประเด็นสำคัญที่สุดเลยก็คือ.. จีน่ารู้อยู่เต็มอกว่าวรรณปิยะเขาไม่ได้รักเธอ
แล้วมันจะต่างอะไรกับการเป็นคนแก้เหงาที่เขาคบเล่นๆเพื่อรอตัวจริงกลับมาล่ะจริงไหม?
"งี่เง่า.. เรียกร้องให้แต่ฉันเข้าใจเธอ แล้วเธอล่ะ เคยคิดจะเข้าใจฉันบ้างไหม..?"
23.00
หน้าห้องผู้จัดการ
กวางกำลังนั่งพิงผนังเขี่ยพื้นเล่นอยู่คนเดียวอยู่หน้าห้องผู้จัดการ ตอนนี้ถ้าไม่นับยามล่ะก็ ไม่แน่ว่าทั้งบริษัทอาจมีแค่เธอกับคนที่นั่งทำโอทีอยู่ในห้องก็ได้ ก็นี่ห้าทุ่มแล้วนี่นา.. ใครๆก็อยากกลับบ้านนอนทั้งนั้นนั่นแหละ
แล้วคนในห้องล่ะ..? ไม่คิดจะกลับบ้านนอนบ้างเหรอ?
ต่อให้อยากเคาะประตูเข้าไปถามจะขาดใจแต่กวางก็เลือกที่จะนั่งรอต่อไปเงียบๆ เธอนั่งอยู่ตรงนี้มาเกือบๆหกชั่วโมงแล้วและเธอก็ไม่ได้เข้าไปรบกวนการทำงานของคนที่ยังคงทำโอทีอยู่ในห้อง สิ่งเดียวที่บ่งบอกกับเธอว่าผู้จัดการคนสวยยังนั่งอยู่ในห้องก็มีเพียงแค่แสงไฟที่ลอดผ่านขอบประตูออกมา
ถ้าไม่ใช่เพราะเธอต้องการความชัดเจนคงไม่ยอมนั่งให้ยุงตอมนานขนาดนี้หรอกนะ..
แต่การที่เธอนั่งรอจีน่าแบบนี้มันก็มีข้อดีอยู่บ้างเหมือนกัน มันทำให้เธอมีเวลาว่างมากพอที่จะนั่งคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆในวันสองที่ผ่านมา ทั้งเรื่องที่เจสซี่ขอห่างกับเธอ และเรื่องที่เธอมีความสัมพันธ์เชิงอย่างว่ากับผู้จัดการ
เธอยอมรับว่าตอนที่เจสซี่เดินจากไปเธอเสียใจมากๆ แต่ตอนนี้เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันทำเอาเธอสับสนไปหมด ทำให้เธอเอาแต่คิดว่า 'จะทำยังไงต่อไปดี' 'เรื่องราวมันควรจะไปทางไหนดี' 'แล้วต่อไปมันควรจะเป็นยังไงดี'
เธอเอาแต่คิดทบทวนอนาคตที่ตัวเองจะเลือกเดินซ้ำๆ จนไม่มีเวลาไปนั่งเสียใจกับอดีต
อย่างที่เคยบอก เธอไม่ปฏิเสธว่าเธอมีความรู้สึกดีๆกับผู้จัดการ แต่มันเป็นความจริงที่กวางยังคงรักเจสซี่หมดใจ บางที.. การที่เราแค่รู้สึกดีกับใครบางคน มันเอาความรู้สึกนั้นไปลบล้างความรักที่เรามีต่ออีกคนไม่ได้หรอกนะ
แล้วถ้าเธอไม่ได้รักผู้จัดการ ทำไมเธอถึงยอมนั่งรอเพื่อที่จะรับผิดชอบเขาอีกล่ะ?
มันอาจจะดูเห็นแก่ตัวถ้าเธอจะพูดว่า ตอนนี้เธออยากมีใครสักคนอยู่ข้างๆ ต่อให้เธอยังไม่เลิกกับเจสซี่อย่างเป็นทางการก็เถอะ แต่การที่เจสซี่ขอห่างมันก็เหมือนขอเลิกนั่นแหละ ยิ่งด้วยความที่กวางรู้จักเจสซี่ดีที่สุด.. เธอรู้ว่าเจสซี่เป็นเด็กที่มีความมุ่งมั่น ตั้งใจทำอะไรก็จะทำให้ถึงที่สุด เจสซี่มีความเด็ดขาดอยู่ในตัว
เพราะฉะนั้น.. การที่เจสซี่ขอห่างแต่ไม่รับปากว่าจะกลับมา
มันถึงได้แปลว่าเจสซี่จะไม่กลับมาหาเธอแล้วไงล่ะ
และในวันที่เธอโดนคนที่รักหมดใจทิ้งไป ตื่นเช้ามาเธอกลับพบว่าเธอมีความสัมพันธ์กับอีกคน เออ ดีจริงๆ เพิ่งเลิกกับแฟนได้ไม่ถึงวันแล้วไปนอนกับหัวหน้าเนี่ย และมันบังเอิญตรงที่ว่าหัวหน้าคนนี้ก็เป็นคนที่เธอมีความรู้สึกดีๆด้วย ต่อให้ไม่ได้รักก็เถอะ.. แต่กวางก็อยากจะเก็บจีน่าไว้ในฐานะคนพิเศษเธอถึงใช้โอกาสจากเหตุการณ์เมื่อคืนมาเป็นข้อผูกมัด
เพราะไม่แน่.. สักวันเธออาจจะลืมเจสซี่แล้วหันมารักผู้หญิงคนนี้ก็ได้
แอ๊ดดดด!
เสียงประตูเปิดออก กวางเด้งตัวลุกขึ้นยืนทันทีเมื่อเห็นว่าจีน่าเปิดประตูออกมา เธอลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าตัวเองให้เข้าที่เข้าทางแล้วมองไปยังคนที่ยืนอยู่ในห้อง จีน่ามองกวางด้วยสายตาเรียบเฉย
"ยังไม่กลับอีกเหรอ?" จีน่าถาม
"ก็ดิฉันบอกแล้วไงคะว่าจะรอจนกว่าผู้จัดการจะเลิกทำโอที" กวางตอบ
"งั้นคงอีกนาน ตอนนี้งานฉันยังไม่เสร็จ" จีน่าตอบเสียงเรียบ
"แต่พรุ่งนี้ก็วันทำงานนะคะ ดิฉันคิดว่าผู้จัดการควรพักผ่อ....."
"กลับบ้านไปเถอะ ฉันจะทำงานต่อ" จีน่าพูดพลางปิดประตูห้อง
"เดี๋ยวๆ! เดี๋ยวก่อนสิคะผู้จัดการ!!"
ปัง!!
แต่ไม่ทัน ผู้จัดการสาวปิดประตูห้องไปซะแล้ว
เฮ้อออออออ!
กวางถอนหายใจยาวๆ ไหล่ที่เคยตั้งห่อลงด้วยความเหน็ดเหนื่อย เธอรู้ดีว่าผู้จัดการน่ะไม่อยากพูดเรื่องนี้ แต่จะให้ทำยังไง.. ในเมื่อเธอก็ไม่อยากปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเฉยๆ
ทำได้แค่รอผู้จัดการออกมารับฟังเธอเท่านั้นแหละ..
01.00
แอ๊ดดดด!
ผู้จัดการสาวเปิดประตูห้องออกมาอีกครั้งก็พบกับร่างสูงของกวางที่นอนพิงผนังข้างห้องของเธออยู่ จีน่ายืนมองกวางนิ่งๆอย่างพิจารณา
คงจะรอเธอนานจนเผลอหลับไปสินะ..
จีน่าถอนหายใจช้าๆแล้วส่ายหัวให้กับความตื๊อของโปรแกรมเมอร์สาว เธอเดินไปใกล้ๆกวางแล้วย่อตัวนั่งลงตรงหน้า ใบหน้าของกวางแสดงออกถึงความอ่อนล้าอย่างที่สุด ก็แน่ล่ะ.. เมื่อคืนก็กว่าจะได้นอน แถมวันนี้ยังมานอนหลับคอพับคออ่อนตรงพื้นหน้าห้องเธออีก ไม่เหนื่อยก็ให้มันรู้ไปสิ
เมื่อพิจารณาดูแล้วเห็นว่ากวางคงจะกำลังหลับได้ที่ ผู้จัดการคนสวยก็ถอดเสื้อสูทที่เธอใส่ประจำมาห่มให้โปรแกรมเมอร์ที่หลับสนิทอยู่แล้วลุกขึ้นยืนจากนั้นก็เดินลงบันไดไป เธอตัดสินใจจะไม่ปลุกกวาง
ก็บอกแล้วว่าเธอน่ะไม่อยากพูดถึงเรื่องคืนนั้น..
01.30
เฮือก!
นี่เผลอหลับเหรอเนี่ย?
กวางสะดุ้งตื่นทันทีเมื่อนึกได้ว่าตัวเองคงจะเผลอหลับไปนานพอดู และบนตัวของเธอก็มีเสื้อสูทที่เธอจำได้ว่าเป็นตัวที่ผู้จัดการคนสวยใส่วันนี้ งั้นแปลว่าจีน่าออกมาจากห้องอีกครั้งแล้วงั้นเหรอ? เธอก้มลงมองช่องเล็กๆใต้ประตูห้องผู้จัดการแต่ก็ไม่เห็นว่ามีแสงไฟส่องลอดออกมาแล้ว
อย่าบอกนะว่าผู้จัดการกลับไปแล้วน่ะ?
คิดได้ดังนั้นกวางก็ดีดตัวลุกขึ้นกำเสื้อสูทของผู้จัดการไว้แน่นแล้ววิ่งลงบันไดไปชั้นล่างอย่างรวดเร็ว เธอวิ่งออกจากบริษัทและตรงไปยังลานจอดรถทันที ดวงตากลมสวยพยายามกวาดสายตามองหารถBMWสีขาว แต่ก็ไม่พบ.. เธอจึงวิ่งไปที่ป้อมยามหน้าบริษัท
"ลุงยามคะ ลุงยามเห็นรถBMWสีขาวออกจากบริษัทนี้ตอนกี่โมงคะ? แล้วถ้าหนูตามไปตอนนี้ทันหรือเปล่า?" กวางชะโงกหน้าเข้าไปถามยามที่นั่งอยู่ในป้อม
"รถของผู้จัดการวิรายาน่ะเหรอ? โฮ้ยยย เขาออกไปตั้งแต่ตีหนึ่งแล้ว วิ่งตามเขาไปตอนนี้คงต้องไปตามที่บ้านแล้วล่ะ" ยามวัยกลางคนตอบ
"อ่อ.. งั้นเหรอคะ ขอบคุณมากๆนะคะ"
กวางห่อไหล่ลงอีกครั้งอย่างผิดหวังเมื่อรู้ว่าผู้จัดการคนสวยหนีกลับบ้านก่อนซะแล้ว เธอมองเสื้อสูทในมือแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ.. อุตส่าห์นั่งรอว่าจะคุยกันตอนทำงานเสร็จ แต่กลายเป็นว่าผู้จัดการทิ้งเสื้อสูทไว้ให้เธอช้ำใจเล่นซะงั้น
"ขอโทษนะหนู แล้วหนูกลับยังไงน่ะ? ลุงไม่เคยเห็นหนูเอารถมาบริษัทเลยนะ" ลุงยามถามเมื่อเห็นว่ากวางกำลังจะเดินไปที่ป้ายรถเมล์
"อ๋อ หนูไม่มีรถหรอกค่ะ ปกติหนูมารถเมล์แต่วันนี้เดี๋ยวหนูหาโบกแท็กซี่กลับบ้านเอาก็ได้ค่ะ" กวางหันมาตอบลุงยอมพร้อมส่งยิ้มให้แกสบายใจไปหนึ่งครั้ง
"ผู้หญิงตัวคนเดียวกลับแท็กซี่อันตรายจะตาย ไม่ได้ๆ" ยามพูดแล้วเดินออกมาจากตู้ยาม "มากับลุงดีกว่า เดี๋ยวลุงไปส่งที่บ้านละกันนะ อย่างน้องก็คุ้นหน้าคุ้นตาลุงมากกว่า เดี๋ยวนี้แท็กซี่ยิ่งไว้ใจไม่ค่อยได้อยู่"
"เอ่อ.. จะดีเหรอคะ? แล้วแบบนี้ใครจะเฝ้าบริษัทล่ะคะ?" กวางถามเมื่อเห็นว่าลุงยามเดินไปสตาร์ทมอเตอร์ไซค์รุ่นเก่าที่จอดอยู่ข้างป้อมยามแล้ว
"โฮ้ยยยย จะต้องห่วงอะไร เนี่ยๆ ในลานจอดรถก็มี ในบริษัทก็มียามหนุ่มๆอยู่ตั้งหลายคน ลุงหายไปแป๊บเดียวไม่เป็นอะไรหรอกน่า" ลุงยามพูดแล้วขับรถมอเตอร์ไซค์มาหยุดอยู่ตรงหน้ากวาง "ขึ้นมาเร็วๆจะได้รีบกลับบ้านไปนอน"
"ค่ะๆ" กวางรับคำแล้วเดินไปขึ้นมอเตอร์ไซค์รุ่นลุงจากนั้นลุงก็พาเธอออกจากบริษัทไป
"ขอบคุณลุงยามมากๆนะคะที่อุตส่าห์มาส่งหนูถึงคอนโดเลย"
กวางกล่าวขอบคุณลุงยามเมื่อลุงจอดรถส่งกวางหน้าคอนโด ลุงยามหัวเราะแล้วโบกไม้โบกมือเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร จากนั้นก็พูดขึ้น
"โฮ้ยยยย สบายมากๆ ถ้าใครเป็นลุงก็ทำแบบนี้ทั้งนั้นแหละ จะปล่อยให้ผู้หญิงตัวคนเดียวนั่งรถแท็กซี่กลับดึกๆดื่นๆได้ยังไง" ลุงยามตอบ
"ขอบคุณมากๆอีกครั้งนะคะ ลุงยามก็กลับดีๆ ระวังตัวด้วยนะคะ" กวางก้มหัวไหว้ขอบคุณยามอีกครั้งหนึ่ง
"หนูก็รีบเข้านอนได้แล้วนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาทำงานไม่ทันจะโดนผู้จัดการวิรายาเขาดุเอา ฮ่าๆๆ"
"ค่าา"
จบบทสนทนาเพียงเท่านั้นกวางก็เดินเข้าคอนโดไป ลุงยามมองตามแผ่นหลังของกวางไปจนร่างสูงของโปรแกรมเมอร์สาวเดินเข้าไปในลิฟท์ ลุงยามจึงนำโทรศัพท์รุ่นลุงออกมากดโทรหาใครบางคน พอปลายสายรับลุงก็กรอกเสียงลงไป
"ครับคุณผู้จัดการวิรายา ลุงมาส่งคุณวรรณปิยะให้ถึงที่พักตามที่ผู้จัดการสั่งเรียบร้อยแล้วนะครับ"
----------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
มาส่งให้แล้วค่ะกับตอนที่สิบสาม ยาวป้าเหมือนตอนที่สิบสองเลย ฮ่าๆๆ
รู้สึกเหมือนโดนผู้อ่านจับทางได้ว่าไรท์จะอัพสองคืน/หนึ่งตอน
แต่ที่อึ้งมากกว่าคือมีบางคนรู้ทันว่าไรท์เตรียมตัวสอบโอเน็ตเลยอัพช้า
คือช่วงนี้ไรท์เพิ่มเวลาอ่านหนังสือค่ะ มันเลยชนกับเวลาเขียนฟิคแล้วแบบว่า.. บิ้วท์ยาก
บางทีหนังสือเรียนก็ทำให้เราไม่อินไปกับนิยายนะคะ ฮ่าๆๆ
(ขอบคุณทุกท่านที่เป็นห่วงไล่ให้ไรท์ไปอ่านหนังสือนะคะ ไรท์ซึ้งใจมากและจะตั้งใจอ่านให้สมกับที่ทุกท่านอุตส่าห์บอกเลยค่ะ /โค้งแรง)
มาถึงเรื่องกันบ้าง รู้สึกยังไงกับตอนนี้บ้างคะ?
หลายๆคนอาจจะคิดว่ามันควรจะพีคกว่านี้ บอกก่อนเลยว่าตอนแรกไรท์ก็คิดว่ามันน่าจะพีคกว่านี้
แต่กลายเป็นว่าพอแต่งออกมาจริงๆ อ่าว.. ทำไมเป็นแบบนี้วะ?
คือคาแรกเตอร์ของพี่กวางกับผู้จัดการเขาลากเรื่องให้มันไปทางนี้ค่ะ (เหมือนซีนที่เจสซี่เลิกกับพี่กวาง) เลยดูจะผิดคาดไปนิดหน่อย
แล้วก็.. ไรท์อยากจะรู้จริงๆว่ามีใครคิดเหมือนไรท์ไหม เลยจะถามว่า
มีใครรู้บ้างคะว่าความจริงแล้วผู้จัดการกับโปรแกรมเมอร์เขารู้สึกยังไงอยู่? (hint : ไดอะลอคของพาร์ทนี้ไม่สื่ออารมณ์นะคะ สังเกตดีๆ)
สุดท้ายแล้ว คือวันนี้ทอล์คยาวมากอีกแล้ว ขออภัยด้วยนะคะ ถ้าบางทีเห็นมันยาวๆก็ข้ามไปเลยก็ได้ ฮ่าๆๆ
ไรท์ขอตัวไปเตรียมตัวสอบโอเน็ตสักอาทิตย์นึงนะคะ ถ้าสอบเสร็จเมื่อไหร่จะมาต่อให้ทันทีเลยค่ะ ไรท์สัญญา
แล้วก็.. ช่วงนี้ฟิคจีน่ากวาง กวางเจส โผล่งอกเป็นดอกเห็ดเลยอ่ะ
คราวนี้ไรท์หายนาน ผู้อ่านนอกใจไปอ่านเรื่องอื่นเถอะค่ะ แต่สุดท้ายแล้วอย่าทิ้งเค้านะคะ เค้าขอร้อง ._.
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Chapter 13 ค่ะ! ^^
ความคิดเห็น