คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12
08.00
M&Bc Software
ติ๊ง!
จีน่าเข้าบริษัทเช้ากว่าเวลาปกติของเธอเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าวันนี้มีงานเยอะแยะมากมายให้เธอต้องรีบสะสาง ทันทีที่ลิฟท์เปิดและเธอกำลังจะเดินเข้าห้องผู้จัดการ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นว่าห้องพนักงานมีไฟเปิดอยู่ทั้งๆที่มันควรจะปิด เพราะปกติแล้วเธอเป็นคนที่มาเช้าที่สุดในแผนก ถ้าไฟห้องพนักงานเปิดอยู่แบบนั้นแสดงว่ามีคนมาทำงานก่อนเธองั้นเหรอ?
ด้วยความสงสัยว่าวันนี้ใครมาทำงานแต่เช้าจีน่าเลยตัดสินใจเดินไปดูที่ห้องพนักงาน เธอเปิดประตูเข้าไปแล้วเดินตามทางเดินเพื่อสำรวจแต่ละล็อคดูว่าเป็นใครกันแน่ที่มาเช้าขนาดนี้
และจีน่าก็หยุดลงที่ล็อคหนึ่ง..
"มาตั้งแต่ตอนไหน"
จีน่ากล่าวทักทายเมื่อเห็นว่าคนที่มาก่อนเธอเป็นคนเดียวกับที่ขยันโผล่หน้ามาให้เห็นหน้าเมื่ออาทิตย์ก่อน กวางที่กำลังตั้งใจทำงานอยู่ดีๆก็สะดุ้งเล็กน้อยแล้วหันหลังมาคุยกับจีน่า
"ประมาณเจ็ดโมงค่ะ" กวางตอบ
"มาช่วยยามเปิดบริษัทหรือไง" จีน่าแขวะ
นั่นสิ.. งานเริ่มตั้งเก้าโมง แล้วกวางมาทำไมตั้งแต่เจ็ดโมง?
"วันนี้เห็นว่าผู้จัดการมีโปรเจคใหม่ที่ดิฉันต้องทำร่วมกับทีมครั้งแรกไม่ใช่เหรอคะ? ดิฉันเลยรีบมาเตรียมตัวแต่เช้าหน่อย"
"อืม.." จีน่ารับคำในลำคอแล้วพูดต่อ "ชงกาแฟให้ฉันหน่อย"
"ค่ะ"
พอได้ยินกวางรับคำจีน่าก็เดินไปที่โซนรับแขกของห้องพนักงานแล้วหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา ห้องนี้ไม่มีโต๊ะตัวเตี้ยหน้าโซฟาไว้วางของ.. ถ้าเธอจะดื่มกาแฟในห้องนี้คงต้องถือแก้วกาแฟไว้ตลอดสินะ
"ได้แล้วค่ะ" ผ่านไปเพียงไม่นานกวางก็ยื่นแก้วกาแฟดำให้จีน่า
"ขอบคุณ" จีน่ากล่าวขอบคุณแล้วรับกาแฟมาจิบ
"ค่ะ" กวางโค้งให้จีน่าเล็กน้อยแล้วทำท่าจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตัวเอง แต่จีน่าเรียกไว้ก่อน
"ไปไหนน่ะ?" จีน่าถาม
"กลับโต๊ะไปทำงานค่ะ" กวางถาม
"ฉันล่ะอยากรู้จริงๆว่าตอนนี้เธอมีงานอะไรให้ทำในเมื่อฉันยังไม่ได้สั่งอะไรเลย" พูดจบจีน่าก็ยกกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง
"..........." กวางเงียบไป
"นั่งอยู่กับฉันก่อนมันจะตายหรือไง" จีน่าพูดลอยๆ
"ผู้จัดการจะให้ดิฉันนั่งเป็นเพื่อนเหรอคะ?" กวางถาม
"ถ้าเธอไม่ได้โง่เกินไปก็น่าจะรู้หนิ" จีน่าแอบกัดไปเล็กๆ
"ค่ะๆ"
กวางรับคำแล้วทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวข้างๆทันที ผู้จัดการสาวมองอากัปกิริยาของโปรแกรมเมอร์แล้วก็แอบคิดวิเคราะห์ในใจ วันนี้กวางดูแปลกๆไปยังไงก็ไม่รู้แฮะ.. เหมือนจะโทรมๆ ดูเหนื่อยๆ ทั้งที่เมื่อวานเป็นวันหยุดกวางน่าจะได้พักผ่อนทั้งวันด้วยซ้ำ แต่สิ่งที่ทำให้เธอแปลกใจได้มากที่สุดไม่ใช่ท่าทางโทรมๆของกวางหรอก
แววตาว่างเปล่าแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง..?
จีน่ามองหน้ากวางนิ่งๆเผื่อว่าเจ้าตัวเขาจะรู้ตัวบ้าง แต่ไม่เลย.. ถ้าเป็นเวลาปกติกวางคนจะมองตาเธอตอบแล้วถามว่า 'ผู้จัดการมีอะไรหรือเปล่าคะ?' ไปแล้ว แต่นี่อะไร? ไม่แม้แต่จะหันมาสบตา กวางยังคงนั่งมองพื้นนิ่งๆอยู่เหมือนเดิม
"ถ้ามานั่งเฉยๆแบบนี้ให้ฉันไปนั่งกับตุ๊กตาก็ได้นะ" จีน่าเริ่มบทสนทนาอีกครั้ง
"เอ่อ.. แล้วผู้จัดการจะให้ดิฉันทำยังไงคะ?" กวางถาม
"มองหน้าฉัน"
กวางหันหน้ากลับมาจ้องใบหน้าสวยของผู้จัดการ พอเห็นว่ากวางมองมาแล้วจีน่าก็เริ่มวิเคราะห์ใหม่อีกครั้ง จริงๆด้วย.. ขอบตาดำคล้ำทั้งสองข้าง ริมฝีปากค่อนข้างซีด แววตาไร้ประกายไม่เหมือนทุกครั้งที่กวางมองเธอ แววตาของกวางในวันนี้ มันไร้ความรู้สึกใดๆ
หรือจริงๆแล้วเธอมองไม่ออกเองกันแน่นะ?
จีน่าถอนหายใจเล็กๆหนึ่งครั้ง รู้สึกเหมือนเมื่อกี้เธอจ้องตากับหุ่นยนต์ยังไงก็ไม่รู้แฮะ.. เธอลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมแก้วกาแฟในมือแล้วหันมาบอกกวาง
"มารับงานที่ห้องฉัน แล้วตอนบ่ายนี้มาพบฉันที่ห้องด้วย"
13.00
จีน่าเดินกลับเข้ามาในบริษัทอีกครั้งหลังจากที่เพิ่งทานข้าวเสร็จ เธอก้าวเท้าออกจากลิฟท์พร้อมกับพนักงานหญิงอีกสามคนประกอบด้วยโกโก้ แพรว และลูกน้ำ จริงๆเธอก็แอบสงสัยอยู่เหมือนกันนั่นแหละว่าทำไมถึงไม่เห็นวรรณปิยะอยู่กับสามคนนี้ด้วย แต่ความสงสัยก็หมดไปเมื่อเห็นว่าร่างสูงของโปรแกรมเมอร์สาวกำลังยืนอยู่ที่หน้าห้องของเธอ
อย่าบอกนะว่าไม่ได้กินข้าวน่ะ?
พอคิดได้แบบนั้นจีน่าก็รีบหมุนตัวกลับเข้าไปในลิฟท์ทันที เธอกดลิฟท์ลงไปชั้นล่างเพื่อจะเดินไปที่เซเว่นแถวๆบริษัท แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นผู้บริหารสาวมาดกวนกำลังเดินถือถุงอะไรสักอย่างเข้าบริษัท
"นั่นอะไร?" จีน่าถาม
"เบอเกอร์ไง ไม่เห็นเหรอว่าเนี่ยถุงแมค" จีชูขึ้นพร้อมกับชี้ให้จีน่าดู
"ฉันขอ ขอบใจ"
พูดจบจีน่าก็ฉวยถุงเบอเกอร์จากมือสาวมาดกวนแล้วเดินดุ่มๆกลับเข้าลิฟท์ไปทันที ทิ้งให้จีที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวยืนงงอยู่คนเดียว และเมื่อจีเริ่มรู้สึกว่าเบอเกอร์ของตัวเองถูกแย่งไปก็..
"เฮ้ยๆ! เดี๊ยวววว จีน่าแกทำแบบนี้ได้ไงอ้ะ! ฉันยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงเลยนะ!!"
ไม่ทันซะแล้ว (ตึงโป๊ะ!)
ภายในห้องผู้จัดการ
จีน่านั่งมองกวางที่กำลังรายงานความคืบหน้าของโปรเจคในส่วนที่กวางต้องรับผิดชอบให้เธอฟังด้วยความตั้งใจ สภาพตอนนี้ของกวางดูดีกว่าตอนเช้าอยู่มากโข ดูมีความเป็นคนมากขึ้นกว่าเมื่อเช้าที่เหมือนเธอคุยอยู่กับหุ่นยนต์
แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงเลยก็คือแววตาว่างเปล่านั่น..
กวางกำลังนำเสนองานให้เธอฟังด้วยความตั้งใจก็จริง แต่ดูจะตั้งใจเกินไปจนเหมือนเครื่องบันทึกเสียงที่ทำได้เพียงแค่พูดๆตามสิ่งที่อัดเอาไว้ น้ำเสียงไร้ซึ่งเสน่ห์ แววตาเลื่อนลอย หากกวางพูดด้วยสภาพแบบนี้ในที่ประชุมรับรองว่าโปรเจคนี้ไม่มีทางผ่านแน่นอน
"แล้วในส่วนของตรงนี้นะคะ ดิฉันคิดว่าเราจ..."
"วรรณปิยะ เธอไม่หิวหรือไง?" จีน่าพูดแทรกทันทีเมื่อเห็นว่าเรื่องที่กวางกำลังนำเสนออยู่มันเริ่มน่าเบื่อ
"หมายความว่ายังไงคะ?" กวางถามเสียงเรียบ
"ก็ถามว่าไม่หิวหรือไง มันแปลความหมายเป็นอย่างอื่นได้ด้วยเหรอ?" จีน่าถามกลับ
"..........." กวางมองหน้าจีน่านิ่งๆอย่างใช้ความคิดแล้วค่อยพูดขึ้น "ผู้จัดการรู้ได้ไงคะว่าดิฉันไม่ได้ทานข้าวกลางวัน?"
"จะรู้ได้ไงมันก็เรื่องของฉัน" จีน่าพูดแล้วหันไปหยิบถุงเบอเกอร์ที่อยู่ข้างหลังมาวางตรงหน้ากวาง "กินซะ"
"ดิฉันไม่รบกวนผู้จัดการหรอกค่ะ"
"ฉันบอกให้กิน หรือต้องให้พูดว่าฉันสั่งถึงจะยอมกิน?" จีน่าย้ำเสียงเข้ม
"ค่ะ"
กวางพยักหน้ารับคำแล้วเอื้อมมือไปหยิบเบอเกอร์ออกจากถุงมากัดเข้าปากไปคำหนึ่ง สายตาของเธอยังคงจับจ้องไปยังดวงตาคู่สวยของผู้จัดการสาว ไม่ต่างจากจีน่าที่ยังคงมองกวางอยู่เช่นกัน
เธอเริ่มจะรู้สึกเกลียดสายตาว่างเปล่าที่กวางใช้มองเธอแบบนี้ซะแล้วสิ..
ใจอยากจะถามให้รู้เรื่องซะจริงๆว่าเป็นอะไร? ทำไมวันนี้ถึงเหมือนไม่ได้เอาวิญญาณมาทำงานด้วย? แต่ก็กลัวจะละลาบละล้วงเรื่องส่วนตัวเขามากไป บางทีเขาอาจจะมีปัญหากับที่บ้านก็ได้ เป็นหนักขนาดนี้..
"จริงๆงานนี้ก็ไม่ได้รีบ แถมจากที่ฟังดูเหมือนว่าเธอจะทำมาได้เยอะแล้วเหมือนกัน ฉันคิดว่าเธอควรพักผ่อนบ้างนะ" จีน่าพูด
"ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันไม่ได้เหนื่อยอะไรขนาดนั้น" กวางตอบ
"อืม.."
จีน่ายกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบคางอย่างใช้ความคิด ไม่เหนื่อยอะไรขนาดนั้นงั้นเหรอ..? ถึงจะดูเป็นคนขึ้นแล้วก็จริง แต่ว่าสีหน้าอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอนทั้งคืนแบบนั้น.. มันทำให้เธอทำใจเชื่อได้ยากจริงๆนะว่ากวางไม่ได้เหนื่อย
"โอเค งั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน พักงานของเธอไว้ก่อน เดี๋ยวมันจะล้ำหน้าคนอื่นเขา" จีน่าพูดพลางปิดแฟ้มเอกสารงานทั้งหมดแล้วเลื่อนไปวางไว้มุมโต๊ะ
"............" กวางไม่พูดอะไร ได้แต่มองอากัปกิริยาของจีน่านิ่งๆ
"ช่วงบ่ายนี้ฉันจะให้เธอมาเป็นผู้ช่วยฉัน"
"แต่ผู้จัดการเคยบอกว่าไม่ชอบมีผู้ช่วยไม่ใช่เหรอคะ?" กวางถาม
"แต่วันนี้ฉันอยากมี" จีน่าเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "ถ้ากินเสร็จแล้วไปชงกาแฟให้ฉันด้วย"
"ได้ค่ะผู้จัดการ"
พอได้ยินกวางรับคำจีน่าก็หอบแฟ้มงานไปนั่งที่โต๊ะทำงาน ปล่อยให้กวางนั่งกินเบอเกอร์อยู่ที่โซฟารับแขกไปคนเดียว แต่ผู้จัดการสาวก็ยังไม่วายแอบเหลือบมองโปรแกรมเมอร์ที่นั่งแทะเบอเกอร์อยู่เป็นระยะๆ ถ้าเป็นวรรณปิยะในเวลาปกติป่านนี้คงรีบยัดเบอเกอร์เข้าปากแล้วเดินมาถามว่าจะให้ทำอะไรต่อไปแล้ว แต่นี่.. ยังนั่งกินเบอเกอร์เฉยๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่เลย
เชื่อแล้วล่ะว่าวันนี้วรรณปิยะผิดปกติไปมากจริงๆ
ผู้จัดการสาวก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ เธอตรวจดูงานของกวาง ก็ยังดีที่ว่ากวางยังคงทำงานได้มีประสิทธิภาพเหมือนเดิมแม้เจ้าตัวจะดูเหมือนไม่ได้เอาวิญญาณมาทำงานด้วย นั่งเช็คงานไปได้สักพักก็ต้องเงยหน้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมีแก้วกาแฟมาวางข้างๆ จีน่ากล่าวขอบคุณแล้วรับขึ้นมาจิบ กวางมองภาพที่จีน่ารับแก้วกาแฟจากเธอแล้วถึงเอ่ยถามเบาๆ
"ผู้จัดการจะให้ดิฉันทำอะไรต่อคะ?"
"เห็นไหมว่าฉันทำงานอยู่ ไปนั่งที่โซฟาไป" จีน่าไล่
"ค่ะ"
กวางรับคำแล้วเดินไปที่โซฟาอย่างว่าง่าย นั่นไง.. เห็นไหมบอกแล้วว่าวันนี้วรรณปิยะน่ะผิดปกติสุดๆ ต่อให้ปกติแล้ววรรณปิยะจะเป็นคนว่านอนสอนง่ายสั่งอะไรก็ทำตามก็จริง
แต่มันก็ไม่ได้เอาแต่รับคำแล้วทำๆไปเหมือนหุ่นยนต์แบบนี้สักหน่อย..
16.45
"ใกล้เลิกงานแล้ว ฉันว่าเธอไปเก็บของเตรียมตัวกลับบ้านดีกว่า"
จีน่าปิดแฟ้มงานทั้งหลายทั้งปวงบนโต๊ะของเธอแล้วหันมาพูดกับคนที่นั่งอยู่บนโซฟา เชื่อหรือเปล่าว่าหลังจากที่จีน่าไล่ให้กวางไปนั่งรออยู่ที่โซฟากวางก็นั่งเฉยๆอยู่อย่างนั้นแหละ
นั่งเฉยๆสามชั่วโมงโดยไม่พูดไม่จาสักคำ..
ถ้าไม่ใช่เธอที่เป็นคนสั่งเองกับปากว่าให้วรรณปิยะนั่งอยู่ตรงนั้น เธอคงคิดว่ามีคนเอาตุ๊กตาขนาดเท่าตัวจริงมาวางไว้บนโซฟาในห้องของเธอแน่ๆ ก็กวางน่ะเล่นนั่งนิ่งจนเธอกลัว บางทีก็มีแอบเผลอคิดเล่นๆด้วยนะว่ากวางหายใจอยู่หรือเปล่า
"ค่ะ" กวางรับคำแล้วลุกขึ้นยืนพร้อมกับโค้งให้จีน่าเล็กๆ
"วันนี้พักผ่อนให้เต็มที่ด้วย พรุ่งนี้ฉันไม่อยากคุยกับหุ่นยนต์" จีน่าพูด
"ค่ะ"
กวางรับคำอีกครั้งแล้วเดินออกจากห้องจีน่าไป ผู้จัดการสาวมองตามแผ่นหลังของโปรแกรมเมอร์ไปจนประตูปิด เธอก็ไม่แน่ใจนักว่ากวางเข้าใจในสิ่งที่เธอสั่งหรือเปล่า ในเมื่อวันนี้กวางตอบแค่คำว่า 'ค่ะ' 'ค่ะ' 'ค่ะ' 'ค่ะ' อยู่อย่างเดียวถ้าเธอไม่ได้ถามอะไรที่มันต้องการคำตอบเป็นประโยคอ่ะนะ..
แล้วสภาพแบบนั้นจะกลับบ้านไหวไหมเนี่ย..?
21.00
M&Bc Software
ให้ตายเถอะ!! ทำไมถึงเพิ่งนึกได้นะว่าลืมกระเป๋าสตางค์ไว้ในบริษัท!!
จีน่าวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในบริษัทในยามวิกาล ถึงเวลานี้จะมีคนทำโอทีอยู่บ้างแต่มันก็เป็นส่วนน้อย ลิฟท์ถึงไม่ได้เปิดใช้งานแล้วทำให้เธอต้องวิ่งขึ้นบันไดข้างๆแทน นับเป็นโชคดีที่แผนกของเธออยู่แค่ชั้นสี่ ถ้าอยู่ชั้นสูงกว่านี้คงได้วิ่งจนขาลากแน่ๆ..
พอถึงชั้นสี่จีน่าก็เปิดประตูเข้าไปในห้องผู้จัดการอย่างรวดเร็วแล้วรีบวิ่งไปที่โต๊ะเมื่อเห็นกระเป๋าสตางค์สีน้ำตาลของเธอวางเด่นอยู่บนโต๊ะ เธอคว้ามันขึ้นมาแล้วรีบเช็คดูว่าสิ่งของข้างในยังอยู่ครบหรือเปล่า
ฮู่วว.. ดีนะที่ไม่มีอะไรหาย
จีน่าถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วค่อยเดินออกมาจากห้องผู้จัดการ พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นไฟในห้องพนักงานที่อยู่ฝั่งตรงข้ามเปิดอยู่ จีน่าขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
ไม่มีใครแจ้งเธอว่าจะทำโอทีสักหน่อย
แล้วใครอยู่ในห้องพนักงาน?
ด้วยความสงสัยจีน่าถึงได้เดินเข้าไปในห้องพนักงานและก็พบว่าแสงไฟนั้นมาจากหลอดไฟเหนือโต๊ะทำงานของกวาง จีน่าขมวดคิ้วด้วยความสงสัยมากกว่าเดิม ก็ไหนเธอสั่งว่าให้กวางกลับบ้านแล้วไง แล้วทำไมถึงยังมานั่งทำงานอยู่อีกล่ะ?
"ทำไมยังไม่กลับ" จีน่าถาม
"ดิฉันทำงานอยู่ค่ะ" กวางตอบ
"เห็น แต่ทำไมเธอไม่แจ้งฉันว่าจะทำโอที" พูดจบจีน่าก็เดินเข้าไปใกล้ๆโต๊ะทำงานของกวาง
"ดิฉันไม่ขอรับโอทีก็ได้ค่ะ แค่อยากเก็บรายละเอียดงานอีกหน่อย"
"บริษัทเราไม่มีนโยบายให้พนักงานทำงานฟรีๆโดยไม่จ่ายโอทีหรอกนะ" จีน่าเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูด "กลับบ้านได้แล้ว"
"งั้นผู้จัดการก็เช็คโอทีให้ดิฉันสิคะ" กวางตอบทั้งๆที่สายตายังคงจับจ้องอยู่กับหน้าจอโน๊ตบุ๊ค
"ฉันจะเช็คให้ถึงสามทุ่ม ตอนนี้เธอกลับบ้านได้แล้ว" จีน่ายังคงยืนยันให้กวางกลับบ้าน
"คงไม่ได้หรอกค่ะ ดิฉันยังทำงานไม่เสร็จ"
"รู้จักไหมมารยาททางสังคมน่ะ เวลาพูดให้มองหน้าคู่สนทนา" จีน่าแอบกัดไปทีหนึ่ง "ฉันบอกให้กลับบ้านได้แล้ว"
"แล้วคุณจะมาอะไรกับฉันนักหนาฮะ!! ก็บอกว่ายังไม่กลับๆไง ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอ!!!"
กวางกระชากตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วหันมาตะคอกใส่จีน่าที่ยืนอยู่ข้างๆ ผู้จัดการสาวแอบหน้าเหวอไปเล็กน้อยแต่ยังไม่ทันได้โต้ตอบอะไรกวางก็ใส่มาอีกเป็นชุด
"วันนี้ผู้จัดการบอกให้ฉันนั่งอยู่เฉยๆในห้องคุณตั้งสามชั่วโมงฉันก็ทำตามแล้วไง!! อย่าคิดนะว่าที่ฉันยอมนั่งอยู่กับคุณเพราะไม่มีการมีงานทำน่ะ ก็แค่วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์จะถูกคุณด่าเฉยๆหรอกนะถึงได้ยอม!! แล้วคุณจะเอาอะไรกับฉันอีก!!"
"ก็เลิกทำงานแล้วกลับบ้านซะสิ!! หัดสำเหนียกดูสภาพตัวเองซะบ้าง!! รู้ตัวหรือเปล่าว่าวันนี้เธอมันเหมือนผีตายซาก!! มาทำงานก็เหมือนไม่ได้เอาวิญญาณมา แล้วแบบนี้งานมันจะออกมาดีได้ยังไง!!" พูดจบจีน่าก็ฟาดมือตบเข้าที่ฝาโน๊ตบุ๊คให้ปิดลงเป็นการยืนยันว่าให้กวางเลิกทำงานได้แล้ว
"แต่ฉันก็ทำมันได้ดีไหมล่ะ!! ไม่มีข้อผิดพลาด คุณก็ไม่ได้ติอะไร แล้วคุณจะมาสนใจว่าฉันจะเหมือนผีตายซากทำไมล่ะฮะ!!!" กวางตะคอกถาม
"ก็เพราะว่าฉันเป็นห่วงไงเล่า!!!!!" จีน่าตะคอกตอบ และคำตอบของจีน่าก็ทำให้ทั้งคู่หยุดชะงัก
หลุดปากซะแล้ว..
"............"
กวางเงียบไปทันทีเมื่อได้ยินคำว่า 'เป็นห่วง' หลุดออกมาจากปากของผู้จัดการสาวสวย จีน่าเม้มปากเล็กๆเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองหลุดปากพูดในสิ่งที่ไม่ควรพูดไปซะแล้ว แต่ก็ช่างมันเถอะ.. ต่อให้พูดไปก็คงไม่ได้อะไรขึ้นมาหรอก จีน่าถอนหายใจแรงๆหนึ่งครั้งแล้วเอื้อมมือไปคว้าข้อมือของโปรแกรมเมอร์สาวแล้วลากออกมาจากโต๊ะ
"เลิกพูดมากแล้วมากับฉัน"
22.00
ณ ร้านเหล้าแห่งหนึ่งแถบชานเมือง
จีน่าเดินนำกวางเข้ามาในร้านเหล้าร้านประจำของเธอ มะปราง แล้วก็จี บรรยากาศของร้านก็มีดนตรีเล่นคลอเบาๆ เหมือนเป็นร้านที่เอาไว้นั่งชิลๆ กินลมชมวิวไปเรื่อยๆไม่ได้รีบร้อนอะไร จีน่าพากวางนั่งลงที่โต๊ะด้านในสุดของร้านแล้วจัดการสั่งบริกร
"ผู้จัดการลากดิฉันออกมาเพื่อที่จะพามานั่งดื่มเหล้านี่เหรอคะ?"
"เห็นเพื่อนฉันบอกว่าเวลามีเรื่องกลุ้มใจ ดื่มเหล้าบ้างก็ดีเหมือนกัน ฉันเลยลองทำตามมันดู" จีน่าตอบ
"ผู้จัดการมีเรื่องกลุ้มใจเหรอคะ?" กวางถาม
"เธอมากกว่าล่ะมั้งที่มีเรื่องกลุ้มใจ" พูดจบจีน่าก็เหลือบมองบริกรที่นำเหล้าที่สั่งไว้มาวางให้พวกเธอ "เพียวไหวไหม?"
"ก็พอได้ค่ะ" กวางตอบ "เอ่อ.. ดิฉันเทเองก็ได้ค่ะ"
"นั่งเฉยๆไปเถอะ"
กวางนั่งสงบเสงี่ยมมองจีน่าเทเหล้าใส่แก้วให้เธอ เธอเพิ่งได้คิดทบทวนเรื่องที่บริษัทตอนที่นั่งรถมา.. อยากจะเอาหัวโขกกระจกรถตายจริงๆ ไม่น่าเป็นบ้าขนาดที่ว่าไปยืนด่ากับผู้จัดการฉอดๆๆๆแบบนั้นเลย
ดีแค่ไหนแล้วที่ผู้จัดการไม่ไล่เธอออกข้อหาไม่เคารพหัวหน้า..
"อ่าว.. แล้วทำไมผู้จัดการดื่มผสมล่ะคะ?" กวางถามด้วยความสงสัยเมื่อเห็นว่าจีน่ารินเหล้าเพียวให้เธอแต่กลับผสมมิกซ์ให้ตัวเอง
"ก็ฉันขับรถ" จีน่าตอบแล้วยื่นแก้วเพียวให้กวาง
"ขอบคุณค่ะ" กวางรับคำแล้วหยิบแก้วขึ้นมาจิบ
เออนั่นสิ.. ถ้าเมาทั้งคู่แล้วจะกลับบ้านกันยังไง
"แล้วทีนี้บอกฉันได้หรือยังว่าทำไมวันนี้เธอถึงเหมือนผีตายซากขนาดนั้น"
จีน่าเอ่ยปากถามเมื่อเห็นว่าต่างคนต่างดื่มไปตั้งหลายแก้วแล้ว ติดแค่ว่าเธอดื่มแบบผสม(แถมหลังๆมานี่แอบดื่มแต่มิกซ์ไม่ใส่เหล้า) ส่วนกวางดื่มแบบเพียว จริงๆกวางนี่ก็คอแข็งใช้ได้นะซัดเพียวไปตั้งหลายแก้วแล้ว สงสัยใกล้เมาแล้วมั้งเนี่ย?
"แฟนฉันเขาขอให้ห่างกันสักพัก" กวางตอบเสียงยานเล็กน้อยแบบคนกึ่มๆ “ฉันเลยไม่อยากกลับบ้าน..”
“อ่อ.. ถึงได้นั่งทำโอฟรีแบบนั้นสินะ” จีน่าพยักหน้าช้าๆ "ก็แค่ห่าง ไม่ได้เลิกซะหน่อย จะเสียใจอะไรขนาดนั้น"
"มันก็ไม่ได้ต่างจากเลิกหรอกค่ะ คนรักกันมาดีๆจะมาขอห่างทำไม" กวางตอบ
"แฟนเธออาจจะมีคนใหม่ก็ได้"
"ไม่มีทาง!! ฉันรู้จักเจสซี่ดี ไม่มีทางที่เจสซี่จะหนีไปมีคนใหม่เฉยๆแน่นอน" กวางค้าน
"โอเค ถ้าเธอคิดว่าเธอรู้จักแฟนของเธอดี แล้วเธอรู้ไหมล่ะว่าเขาขอห่างกับเธอทำไม?" จีน่าถาม
"ก็เพราะรู้จักดีนั่นแหละ.. ถึงได้เดาไม่ออกเลยว่าเจสซี่จะทำแบบนั้นไปทำไม ทั้งๆที่เราก็ยังรักกันดี ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยนแปลงสักหน่อย.." กวางตอบเสียงเศร้า แต่คนฟังกลับเศร้ากว่า
เห็นเขาเป็นคนพิเศษ แต่กลับต้องมานั่งฟังเขาพูดถึงคนพิเศษของเขา
เออ.. มันก็เจ็บดีนะ
"รักกันดีขนาดนั้นเลยเหรอ?" จีน่าถามตามท้องเรื่อง
"ดี.. ดีเหมือนวันแรกที่คบกันเลยค่ะ" กวางตอบไปตามตรง ทำเอาจีน่าหน้าชา
ไม่น่าถามเลย..
แต่จีน่าก็ต้องหยุดความคิดไว้แค่นั้นเมื่อเห็นว่าอยู่ดีๆคนที่นั่งตรงข้ามเธอก็มีน้ำตา กวางยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม แต่ยิ่งปาดออกเท่าไหร่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไหลมามากขึ้นเท่านั้น ถึงกระนั้นร่างสูงก็ยังไม่ละความพยายามปาดน้ำตาออกอยู่เรื่อยๆจนตัวเองเริ่มสะอื้น
"ฉัน.. ฉันไม่เข้าใจเลยว่าเจสซี่ทำแบบนั้นทำไม.. ฉันพยายามไม่ร้องไห้.. เพราะฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองควรจะร้องไห้ให้กับเรื่องอะไร.." กวางพูดเสียงปนสะอื้น
"............" จีน่าเงียบฟัง
"ร้องให้กับการที่เจสซี่หันหลังจากไป.. หรือการที่ตัวเองไม่สามารถเข้าใจเจสซี่ได้เลย" กวางยังคงพูดเสียงสะอื้นอยู่แบบนั้น
"เลิกพูดเถอะ จะร้องไห้ก็ร้องไป"
"............" กวางเงียบทันทีเมื่อจีน่าสั่งให้เลิกพูด แต่ก็ยังคงมีเสียงสะอื้นอยู่
"ไม่ต้องรู้หรอกว่าร้องเพราะอะไร รู้แค่ว่าร้องไห้บรรเทาความเจ็บของเธอก็พอ"
พอจีน่าพูดจบโปรแกรมเมอร์สาวฟุบหน้าลงกับโต๊ะต่อหน้าผู้จัดการแล้วปล่อยโฮออกมายกใหญ่ จีน่ามองภาพนั้นก็แอบรู้สึกเจ็บอยู่ลึกๆในใจเหมือนกัน.. ยิ่งกวางร้องไห้หนักมากเท่าไหร่ ยิ่งตอกย้ำว่ากวางเสียใจจากการที่โดนแฟนสาวทิ้งไปมากเท่านั้น
การนั่งมองคนพิเศษของเราเสียใจโดยที่ทำอะไรไม่ได้เนี่ย..
มันก็เจ็บไปอีกแบบนะว่าไหม?
01.00
ณ คอนโดของกวางและเจสซี่
จีน่าแบกกวางที่สภาพเมาเละเทะกลับมายังคอนโดของเจ้าตัว ยังดีที่กวางยังมีสติพอจะเดินเองได้บ้างถ้ามีคนพยุง แต่อย่าให้ได้ก้มหัวเชียวนะ.. ไม่งั้นล่ะได้โหม่งพื้นแน่นอน
"นี่ รหัสอะไร" จีน่าเอ่ยถามเมื่อเธอเสียบคีย์การ์ดที่หน้าห้องกวางเรียบร้อยแล้ว
"เอ่อ.." กวางทำท่านึก จีน่าแอบลุ้นเล็กๆว่าคนเมาจะจำรหัสห้องตัวเองได้ไหมเนี่ย
"จำไม่ได้เธอได้นอนหน้าห้องแน่" จีน่าพูดขู่
"2301 ยังจำได้ ไม่ได้เมาขนาดน้านนน~~~" กวางตอบเสียงยานคาง
"เฮ้อออ!"
จีน่าถอนหายใจแล้วกดหมายเลขตามที่กวางบอก จากนั้นก็พาร่างสูงเข้าไปในห้องนอนแล้วทิ้งให้นอนบนเตียง จีน่าถอนหายใจอย่างเหนื่อยๆอีกครั้งเมื่อเห็นว่ามิชชั่นคอมพลีทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผู้จัดการสาวนั่งลงบนเตียงข้างๆกวางแล้วมองหน้าร่างสูงอย่างพิจารณา
ดื่มไปขนาดนั้นพรุ่งนี้เช้าจะไปทำงานไหวไหมเนี่ย..?
ช่างเถอะ.. ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวลางานให้เลยแล้วกัน
จีน่าลุกจากเตียงแล้วเดินออกมาจากห้องนอน จริงๆเธอส่งกวางถึงเตียงเป็นที่เรียบร้อยแล้วตัวเธอเองก็ควรจะกลับบ้านไปนอนบ้างเหมือนกัน แต่ดูจากสภาพของกวางแล้ว.. เอาเป็นว่าคืนนี้เธออยู่ดูกวางก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้านอาบน้ำแล้วค่อยไปทำงานก็คงจะไม่ได้ลำบากอะไร
ผู้จัดการสาวเดินเข้าไปในห้องครัวหมายจะชงกาแฟดื่ม แต่พอเธอเดินไปดูที่เคาน์เตอร์กลับไม่มีกระปุกกาแฟวางอยู่เลย เธอเลยลองเปิดชั้นลอยที่อยู่เหนือเคาน์เตอร์ดูว่ามีถุงกาแฟอยู่หรือเปล่า แต่สิ่งที่เธอค้นพบกลับมีแต่นมหลายแพ็ควางอยู่ในชั้น
นี่วรรณปิยะกับแฟนไม่ดื่มกาแฟกันเลยหรือไงนะ?
จีน่าปิดชั้นลงอย่างถอดใจที่จะหากาแฟต่อเมื่อค้นพบว่าคนบ้านนี้เขาคงไม่ดื่มกาแฟกันแน่ๆ และในขณะที่เธอกำลังหันหลังเดินกลับไปห้องนอนนั้น..
"อื้อ!!!"
ริมฝีปากของเธอถูกปิดด้วยริมฝีปากอิ่มของคนที่ควรจะนอนอยู่ในห้อง จีน่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่ตัวเองถูกจู่โจมจูบแบบดูดดื่มโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว และพอกวางละริมฝีปากออกจากเธอ..
"ทำอะไรน่ะวรรณปิยะ!!"
จีน่าถามด้วยความตกใจเมื่อกวางล็อคตัวเธอไว้กับเคาน์เตอร์แล้วเริ่มซุกไซร้ซอกคอของเธออย่างรุนแรง มืออีกข้างก็จู่โจมเค้นคลึงที่หน้าอกของเธออย่างบ้าคลั่ง
เรียกว่าขยำเลยก็ว่าได้..
แต่ไม่ทันที่จีน่าจะได้ตกใจมากไปกว่านี้ มือที่ล็อคเธอไว้กับเคาน์เตอร์กับมือข้างที่เคยขยำหน้าอกของเธออยู่ก็เปลี่ยนมาเป็นดึงทึ้งเสื้อเชิ๊ตของเธอ จีน่าเบิกตากว้างด้วยความตกใจที่ดูเหมือนว่ากวางจะพยายามฉีกเสื้อของเธอออก
"เดี๋ยวๆๆ อย่าฉีกเสื้อฉันแบบนี้สิ!"
ผู้จัดการคนสวยพูดพลางเปลี่ยนจากมือที่ดันไหล่โปรแกรมเมอร์อยู่เป็นปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกอย่างรวดเร็วแล้วรีบถอดมันออกไปให้ไกลๆก่อนที่คนตรงหน้าจะทำให้เสื้อเชิ้ตของเธอกลายเป็นเพียงเศษผ้า พอกวางเห็นว่าไร้ซึ่งอาภรณ์ปกปิดผิวกายของจีน่าแล้วก็ก้มหน้าลงไปซุกไซร้ตามเนินอกอย่างหื่นกระหาย จีน่าก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองคนตรงหน้ากำลังเล่นกับร่างกายของเธอ
ไม่รู้ไปตายอดตายอยากมาจากไหนนะเนี่ย..
กวางเลื่อนใบหน้าขึ้นมาประกบจูบกับจีน่าอีกครั้ง คราวนี้เธอดันให้จีน่าขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์แล้วตัวเองก็ขยับตามเข้าไปยืนอยู่ระหว่างขาสองข้างของผู้จัดการคนสวย มือข้างหนึ่งเลื่อนขึ้นไปกอบกุมหน้าอกของผู้จัดการสาวอีกครั้ง
บ้าคลั่ง.. และรุนแรง ราวกับสัตว์ป่า
แต่มันกลับทำให้ไฟราคะในตัวของจีน่าปะทุขึ้นมาซะอย่างนั้น..
ใช่.. จีน่าไม่ปฏิเสธว่าตัวเองกำลังโอนอ่อนไปกับจูบที่รุนแรงและการขยำร่างกายของเธอจนแทบจะแหลกคามือ เธอเองก็ห่างหายกับเรื่องอย่างว่าไปนานหลายปีแล้ว เพราะงั้นจึงไม่แปลกถ้าหากว่ามีคนที่เธอคุ้นหน้าคุ้นตามากระตุ้นแล้วเธอจะรู้สึก 'อยาก' ที่จะตอบรับมากกว่ารู้สึกตื่นกลัว
เธอกำลังจะมีเซ็กส์กับพนักงานในแผนกของเธอ..
"เฮ้ย! เดี๋ยวก่อน!!"
แคว่ก!!!
ไม่ทัน.. จีน่าร้องห้ามไม่ทันซะแล้วเมื่อกวางละมือจากหน้าอกของเธอแล้วสอดเข้าที่ใต้กระโปรงพร้อมกับกระชากชั้นในส่วนล่างของเธอออกอย่างรวดเร็ว และมันขาด.. โอเค เธอห้ามไม่ทัน แต่ชั้นในขาดก็ยังดีกว่าเสื้อขาดนั่นแหละ
"อ้ะ!!"
จีน่าผวาตัวเข้ากอดกวางแน่นเมื่อสัมผัสได้ว่ามีสิ่งแปลกปลอมเข้ามาในร่างกายของเธอ นิ้วเรียวของกวางค่อยๆแทรกผ่านส่วนอ่อนไหวของเธอเข้ามาในร่างกาย จีน่ากอดกวางแน่นแถมเผลอใช้เล็บจิกที่แผ่นหลังสวยนั่นด้วย แต่มันคงจะไม่มีรอยเพราะตอนนี้กวางยังคงสวมเสื้ออยู่
"เจ็บ.."
จีน่าหลุดปากพูดเสียงสั่น ครั้งนี้มันไม่ใช่ครั้งแรกของเธอหรอก อายุก็ปาไปตั้งยี่สิบเก้าแล้วเป็นไปไม่ได้หรอกที่เธอจะยังเวอร์จิ้นอยู่ แต่มันเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีนี่สิ.. แถมกวางก็ทำซะรุนแรงไม่ได้ทะนุถนอมเธอเลย จะไม่ให้เจ็บได้ยังไง..
"เจ็บเหรอคะ?" กวางพูดเสียงแหบพร่า และนั่นเป็นประโยคแรกที่กวางพูดกับเธอตั้งแต่กวางเดินเข้าห้องครัวมา
"อือ.. เจ็บ" จีน่าพยักหน้ายอมรับแล้วโผเข้ากอดกวางอีกครั้ง
"ไม่ทำแรงแล้ว ไม่เจ็บนะคะ.."
กวางหันหน้ามากดจูบที่ข้างแก้มจีน่าเป็นเชิงปลอบประโลม ตอนนี้กวางเลิกกระทำการรุนแรงกับเธอแล้ว มือที่เคยขยำหน้าอกเธอก็เปลี่ยนเป็นเค้นคลึงอย่างเบามือ ส่วนนิ้วเรียวที่อยู่ในร่างกายเธอก็ค่อยๆขยับช้าๆ..
"อา.." จีน่าครางเสียงแผ่วเมื่อความเสียวซ่านที่กวางมอบให้แล่นพร่านเข้าสู่ร่างกายเธอ
"ไม่เจ็บแล้วใช่ไหม?" กวางถาม
"อืม"
จีน่าตอบแล้วรั้งคอกวางเข้ามาจูบเบาๆที่ริมฝีปากหนึ่งครั้ง กวางส่งยิ้มให้จีน่าแล้วโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วกระซิบข้างหูจีน่า
"รักนะคะ.."
จีน่ายิ้มเมื่อได้ยินคำบอกรักจากปากของกวาง เธอกระชับกอดกวางให้แน่นมากขึ้น ไม่ปฏิเสธเลยว่าตอนนี้เธอกำลังมีความสุข
เธอกำลังมีเซ็กส์กับคนที่เธอรู้สึกว่าเขาพิเศษ
และเขาก็พูดคำว่า 'รัก' ..
"เจสซี่ของพี่"
"............"
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางศีรษะ ในหัวของผู้จัดการสาวกลายเป็นสีขาวโพลนไปชั่วขณะ ร่างกายของเธอหยุดการตอบสนองใดๆ เธอกำลังช็อค..
นี่อย่าบอกนะว่าวรรณปิยะกำลังคิดว่าเธอเป็นแฟนของเขาน่ะ?
นั่นสิ.. เธอน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว ในร้านเหล้าเขายังนั่งร้องห่มร้องไห้พร่ำเพ้อหาแฟนนางแบบคนนั้นอยู่เลย แล้วพอกลับมาถึงห้องเขาก็มามีเซ็กส์กับเธอ คิดว่าเขาจะอยากมีเซ็กส์กับเธอจริงๆหรือไง? มันไม่แปลก.. ไม่แปลกเลยสักนิดถ้าวรรณปิยะจะคิดว่าเธอที่เขากำลังมีอะไรด้วยเป็นเจสซี่แฟนของเขา
ตอนนี้ร่างกายของเธอหยุดการตอบสนองแล้ว.. ต่อให้กวางพรมจูบที่เนินอกของเธอหรือว่ามือของกวางยังคงขยับเข้าออกที่ส่วนอ่อนไหวของเธอ เธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรแล้ว..
มันชาไปหมดทั้งตัว..
ตอนนี้เธอมีสามตัวเลือกคือ หนึ่ง.. ถีบกวางออกไปให้ไกลแล้ววิ่งออกจากห้องกลับบ้านไปซะตอนนี้ สอง.. คว้าสากที่วางอยู่บนเค้าท์เตอร์ฟาดกวางให้สลบซะแล้วจับเขาขึ้นไปนอนอยู่บนเตียงดีๆเหมือนเดิม และ สาม.. ทำเป็นเหมือนว่าเมื่อกี้เขาไม่ได้เรียกชื่อเจสซี่ และทำกิจกรรมอย่างว่านี้ต่อไป
ให้ทายซิว่าเธอเลือกข้อไหน..
จีน่าเม้มปากแน่นอย่างใช้ความคิด ถามว่าตอนนี้เธอยังมีอารมณ์อยากทำเรื่องอย่างว่าอยู่ไหม? บอกเลยว่าไม่.. อารมณ์นั้นของเธอมันหายไปตั้งแต่กวางเรียกเธอว่าเจสซี่แล้ว แต่ถ้าถามว่าเธอยังอยากใช้เวลาอยู่ใกล้ชิดกับกวางแบบนี้เรื่อยๆไปจนถึงเช้าไหม? บอกเลยว่าอยาก ถึงแม้ว่าเขาจะกำลังเห็นเธอเป็นเจสซี่อยู่ก็ถามเถอะ แต่ลองคิดดูสิ.. ถ้าเขาไม่ได้เห็นเธอเป็นเจสซี่ มันจะมีวันนั้นไหมที่กวางมองเธอด้วยความรัก กอดและจูบเธออย่างที่คนรักเขาทำกัน
ไม่มีทาง.. กวางไม่มีทางทำแบบนั้นกับเธอที่ไม่ใช่คนรักของเขาแน่นอน
จีน่ากระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆแล้ววาดแขนขึ้นโอบรอบคอกวาง มือข้างหนึ่งเลื่อนมาลูบไล้ใบหน้าใสเบาๆ จีน่าขยับตัวเข้าหากวางแล้วเอาหน้าผากของเธอแตะกับหน้าผากของคนตรงหน้าให้ใบหน้าอยู่ใกล้กันจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน จากนั้นก็กระชับอ้อมแขนรั้งท้ายทอยของกวางให้เคลื่อนเข้ามาใกล้เธอมากขึ้น
แล้วมอบจูบดูดดื่มให้คนตรงหน้าอีกครั้ง..
------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
โทษฐานที่ให้คนอ่านรอกันนานกว่าปกติ ตอนที่สิบสองเลยยาวป้าไปเลยค่ะ ฮ่าๆๆๆ
ทีนี้เข้าใจหรือยังคะว่าทำไมไรท์ถึงไม่กล้าลงตอนนี้สักที T T
จริงๆเวอร์ชั่นที่เอามาลงนี่เป็นเวอร์ชั่นที่แก้แล้วแก้อีกนะคะ แก้จนเรื่องมันงงไปหรือเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกัน
โดนเฉพาะซีนที่โดนปาดขาว ลดความเรทลงจากเรทเดิมมาประมาณ 40%
จริงๆมันก็คือNCแล้วแหละ ก็ยอมรับค่ะ
อันนี้ต้องขออภัยผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะ แต่ไรท์ไม่อยากตัดซีนนี้ออกจริงๆ มันสำคัญมาก (ทำได้แค่ปาดเหมือนเดิม)
ถ้ามันแรงเกินไปยังไง ไม่ต้องด่าไรท์นะ กดแบนไปได้เลยค่ะ /แต่ออกตัวก่อนนะว่าไรท์ปลดแบนไม่เป็น อาจต้องใช้เวลาในการเรียนรู้ (ฮา)
*จริงๆตอนนี้มันควรจะดราม่าสิ ทำไม #ChooseGGJ ในทวิตเขาถึงทำฟิคไรท์ให้กลายเป็นคอมเมดี้ได้ล่ะ /หัวเราะหนักมาก
**เพิ่งรู้ว่าตัวเองเขียนคำว่า 'เคาน์เตอร์' ผิดมาตั้งหลายตอน คนอ่านก็ไม่ท้วงเค้ากันบ้างเลย ;-; (คนอ่าน : ก็แกเขียนผิดเอง!) สงสัยเขียนจบแล้วคงได้รีไรท์
สปอยเพื่อความสบายใจของผู้อ่านทุกท่าน ซีนนี้จะเป็นซีนปาดขาวซีนสุดท้ายแล้วค่ะ ต่อไปไม่มีปาดแล้วน๊าา ;)
ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เรามาเล่นกันดีกว่า
ไรท์อยากถามทุกคนว่า ถ้าทุกคนเป็นผจก.จอนอ ทุกคนจะเลือกต่อหรือหยุด?
ร่วมตอบคำถามได้เลยค่ะ ไรท์อยากรู้ความคิดของทุกคนต่อซีนนั้น ฮ่าๆๆ
สุดท้ายแล้ว วานคนที่ติดต่อกับพี่จีน่าและพี่กวาง(ตัวจริง)ได้นะคะ
บอกเขาว่าแค่เปิดผ่านๆก็เพียงพอแล้วอย่าอ่านเลยค่ะ ไรท์ยำเขาไว้เละมาก T T ไรท์อายยยยยยยย
แต่คิดว่าพี่เขาคงไม่มีเวลาอ่านหรอกค่ะ งานชุกชุมซะขนาดนั้น (ฮา)
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Chapter 12 ค่ะ! ^^
ความคิดเห็น