คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11
07.00
ณ คอนโดของน้ำหวาน
เจสซี่นั่งอยู่บนเตียงโดยมีร่างเปลือยเปล่าของนางเอกสาวนอนหลับอยู่ข้างๆ เธอกำลังนึกถึงเรื่องของตัวเองกับน้ำหวานเมื่อคืน มันไม่ได้ผิดคาดเท่าไหร่.. เธอกลายเป็นของน้ำหวานอีกครั้งแล้ว แต่ครั้งนี้มันต่างจากครั้งก่อน
เจสซี่ไม่แม้แต่จะร้องไห้หรือว่าขอให้น้ำหวานหยุด
แต่ในขณะเดียวกัน เธอก็ไม่ได้ต้องการหรือว่าร้องขอให้น้ำหวานทำแบบนั้นเช่นกัน
ที่เธอไม่ร้องไห้อาจจะเป็นเพราะว่าเธอเข้มแข็งขึ้น ไม่ก็เธอกำลังชินชากับสภาพที่เป็นเหมือนลูกไก่ในกำมือ เจสซี่ถอนหายใจช้าๆเมื่อเธอรู้สึกว่าชีวิตนี้มันไม่ใช่ของเธออีกต่อไป ร่างกายนี้ก็คงไม่ใช่ของคนรักของเธออีกต่อไปแล้ว อย่างที่เคยบอก.. เจสซี่ทำใจไม่ได้ถ้าจะต้องมาตีหน้าซื่อใส่พี่กวางทำเป็นเหมือนว่าตัวเธอเองไม่ได้ไปมีอะไรกับคนอื่นมา
เธอรักกวาง.. มากกว่าที่หลอกลวงเขาได้ ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้เรื่องเธอกับน้ำหวานก็เถอะ
เจสซี่ค่อยๆหย่อนขาลงจากเตียงแล้วก้มเก็บเสื้อผ้าของเธอที่ตกอยู่ตามพื้นห้องด้วยฝีมือของนางเอกคนสวยจากนั้นก็คว้าผ้าเช็ดตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
ร่างเปลือยเปล่าของสาวลูกครึ่งยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกเงาบานใหญ่ มือเรียวสวยของเธอค่อยๆไล้ไปตามไหล่บางผ่านไหปลาร้าและลากลงไปยังหน้าอก เจสซี่ลากมือของเธอผ่านทุกตารางนิ้วที่น้ำหวานได้สัมผัสเอาไว้ นับว่าเป็นโชคดีที่น้ำหวานไม่ได้ทิ้งร่องรอยแสดงความเป็นเจ้าของไว้เลย ผิวสีแทนของเธอยังคงเนียนสวยราวกับไม่เคยมีใครสัมผัสมาก่อน
แต่ถึงผิวกายของเธอจะไม่มีร่องรอยใดๆ เธอก็ย่อมรู้อยู่แก่ใจดี
เธอนอกกายคนรักของเธอไปแล้วถึงสองครั้งสองครา..
น้ำหวานรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นดังลอดมาจากทางห้องน้ำ เธอพลิกตัวตะแคงหันหน้าเข้าหาประตูห้องน้ำเพื่อรอการออกมาของใครบาง และไม่นานนักเจสซี่ก็เดินออกมาจากห้องน้ำในเสื้อผ้าชุดเดิมก่อนที่เธอเป็นคนถอดมันออกเมื่อคืน
"จะกลับบ้านแล้วเหรอ? ไม่อยู่ทานข้าวเช้ากับพี่หน่อยหรือไงคะ?" น้ำหวานถามทันทีที่เจสซี่ก้าวออกมาจากห้องน้ำ
"ไม่รบกวนพี่น้ำหวานขนาดนั้นหรอกค่ะ เจสซี่จะกลับไปทานข้าวกับพี่กวาง" เจสซี่พูด
"ดูรักกันดีจังเลยนะคะ" น้ำหวานพลิกตัวไปอีกด้านหยิบเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งที่เธอใส่เมื่อคืนมาคลุมไว้ "พี่อยากรู้จริงๆเลยว่าถ้าเขารู้ว่าเจสซี่เป็นของพี่แล้ว เขาจะทำหน้ายังไงนะ"
"เขาอาจจะตบหน้าเจสซี่แล้วไล่ตะเพิดออกมาก็ได้ค่ะ ฮ่าๆๆ" เจสซี่พูดติดตลก
"ขนาดนั้นเลยเหรอ?" น้ำหวานถาม
"พี่ควรจะถามตัวเองมากกว่านะคะว่าถ้าถึงเวลานั้นแล้วพี่น้ำหวานจะรับผิดชอบเจสซี่ยังไง"
"เดี๋ยวนี้กล้ายอกย้อนพี่แล้วเหรอคะ? หืม?" พอน้ำหวานใส่เสื้อเชิ้ตเสร็จก็เดินมาหาเจสซี่ที่ยืนอยู่ปลายเตียง
"ก็เป็นเพราะพี่ทั้งนั้นแหละค่ะ" เจสซี่กระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆ
"แย่จังเลย พี่ทำลายเด็กสาวไร้เดียงสาไปแล้วเหรอเนี่ย" น้ำหวานแสร้งทำเป็นพูดเสียงเศร้า เจสซี่กรอกตาไปมาเป็นแทนคำพูดว่า 'ก็ประมาณนั้นแหละ' "แต่ไม่เป็นไรค่ะ ดื้อๆแบบนี้พี่ก็ชอบ"
"มีอะไรที่พี่น้ำหวานไม่ชอบบ้างคะ?" เจสซี่ถามกลับ
"มีสิคะ พี่ไม่ชอบอะไรที่พี่ควบคุมไม่ได้" น้ำหวานเชยคางเจสซี่ขึ้นแล้วกดจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากอิ่มของสาวลูกครึ่งเพียงเสี้ยววินาทีก็ผละออก "โชคดีนะคะที่เจสซี่ไม่ได้เป็นหนึ่งในนั้น"
"โชคร้ายล่ะสิไม่ว่า" เจสซี่พึมพำกับตัวเองเบาๆ น้ำหวานได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเบาๆ
"โอเคค่ะ งั้นเดี๋ยวพี่เรียกคนขับรถให้แล้วกัน เจสซี่นั่งรอสักครู่ก่อนนะคะเดี๋ยวถ้าเขามาแล้วเขาจะขึ้นมาตามเราเองแหละ" น้ำหวานพูด
"รู้แล้วค่ะ ก็เป็นแบบนี้ทุกทีไม่ใช่เหรอคะ?" เจสซี่พูดเสียงหน่ายๆ
"ฮ่าๆๆ ก็จริงค่ะ งั้นพี่ไปอาบน้ำดีกว่า หวังว่าเราจะเจอกันอีกเร็วๆนี้นะคะ"
พูดจบน้ำหวานก็หยิกแก้มเจสซี่พอหอมปากหอมคอแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป พอประตูห้องน้ำปิดลงเจสซี่ก็ทิ้งตัวนั่งที่ปลายเตียงแล้วพูดเบาๆกับตัวเอง
"เราจะได้เจอกันอีกแน่ๆค่ะพี่น้ำหวาน"
09.30
ณ คอนโดของกวางและเจสซี่
เจสซี่ถือออมเล็ตฝีมือเธอเองสองจานออกมาวางไว้ที่โต๊ะ เธอถอดผ้ากันเปื้อนสีชมพูพาดไว้ตรงเก้าอี้แล้วเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อปลุกคนรักของเธอ
วันหยุดก็งี้แหละ.. พี่กวางคงยังไม่ตื่นหรอก
และก็เป็นจริงดังคาด ร่างสูงในชุดเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นกุดยังคงนอนคุดคู้กอดหมอนข้างอยู่บนเตียง เจสซี่อมยิ้มเล็กๆกับท่านอนที่เหมือนเด็กทั้งที่จริงๆเจ้าตัวก็อายุปาเข้าไปตั้งยี่สิบหกแล้ว เธอเดินไปนั่งบนเตียงฝั่งที่กวางนอนอยู่แล้วก้มหน้าลงไปกระซิบข้างหู
"พี่กวางคะ เจสซี่กลับมาแล้วค่ะ" เจสซี่กระซิบเสียงแผ่ว
"............"
สงสัยจะแผ่วเกินไป.. ร่างที่นอนอยู่บนเตียงไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยสักนิด
เจสซี่หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียวเมื่อเห็นว่ากวางยังคงไม่ยอมตื่น เธอก้มหน้าลงไปชิดกับใบหูกวางมากกว่าเดิมแล้วค่อยๆใช้ริมฝีปากขบที่ติ่งหูของกวางอย่างหยอกล้อ แต่ถึงกระนั้นเถอะ.. กวางก็ยังไม่ยอมตื่น เจสซี่ค่อยๆลากริมฝีปากมาจูบที่ใบหูแล้วเลื่อนลงไปยังซอกคอขาว และสาวลูกครึ่งก็คงจะยังกดจูบย้ำๆอยู่อย่างนั้นหากว่ากวางยังไม่ตื่น..
"ว๊าย!!!"
เจสซี่อุทานสุดเสียงด้วยความตกใจเมื่ออยู่ดีๆแขนเรียวของคนที่นอนอยู่ฉุดให้เธอลงไปนอนบนเตียง เจสซี่เผลอหลับตาปี๋ด้วยความตกใจ ลืมตาขึ้้นมาอีกทีก็เห็นตัวเองอยู่ในอ้อมกอดของกวางซะแล้ว
"จะลักหลับพี่เหรอคะ?" กวางถามคนในอ้อมกอด
"เปล่าซะหน่อย เจสซี่แค่จะปลุกพี่กวางต่างหาก" เจสซี่ตอบแล้วแสร้งทำท่าคิด "เอ.. แต่ถ้าพี่กวางไม่ตื่น ลักหลับก็ดีเหมือนกันนะคะว่าไหม?"
"ดีอะไรล่ะ นี่แหนะ โทษฐานที่มาแกล้งพี่ตอนหลับ" กวางพูดพลางใช้นิ้วดีดหน้าผากสาวลูกครึ่ง
"ง่ะ.. พี่กวาง เจสซี่เจ็บนะ" เจสซี่ลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ "ตื่นแล้วก็ดีค่ะ เจสซี่ทำออมเล็ตไว้ พี่กวางรีบอาบน้ำแล้วมาทานข้าวเช้ากันนะคะ"
"รีบไปไหน? วันนี้วันหยุดนะ ขอกอดหน่อย เมื่อคืนไม่ได้นอนกอดเจสซี่พี่เหงามากเลย" พูดจบกวางก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"ไม่ได้นอนด้วยกันคืนเดียวพี่กวางคิดถึงเจสซี่แล้วเหรอคะ?"
"คิดถึง อยากกอด" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "งั้นเมื่อคืนเจสซี่ไม่คิดถึงพี่เหรอคะ?"
ได้ยินกวางถามแบบนั้นเจสซี่ก็ชะงักไปเสี้ยววินาทีหนึ่ง สาวลูกครึ่งกระชับกอดให้ร่างกายเบียดชิดเข้าหากวางมากขึ้น ซุกใบหน้าลงที่ซอกคอขาวแล้วกดจูบที่สันกรามอย่างรักใคร่ นึกถึงเรื่องราวเมื่อคืน.. ถ้าเปลี่ยนจากน้ำหวานเป็นพี่กวางของเธอมันจะดีขนาดไหนนะ..
"ใครบอกคะ? เจสซี่น่ะคิดถึงพี่กวางที่สุดเลย"
"วันนี้พี่กวางบอกว่าจะพาเจสซี่ไปเที่ยวอ่ะ"
เจสซี่เริ่มบทสนทนาเมื่อกวางนั่งลงที่โต๊ะอาหาร กวางตักออมเล็ตเข้าปากแล้วเงยหน้าขึ้นเลิกคิ้วสองข้างส่งให้เจสซี่ เคี้ยวออมเล็ตเร็วๆแล้วรีบกลืนลงคอจากนั้นก็เอ่ยปากถาม
"แล้วเจสซี่อยากไปไหนคะ?" กวางถาม
"ทะเล~"
"โหยเจสซี่ จะทันเหรอ นี่ก็ตั้งสิบโมงกว่าแล้ว เราไม่มีรถนะคะ"
"ฮ่าๆๆ เจสซี่ล้อเล่นค่ะ ที่ไหนก็ได้ ถ้าพี่กวางไปด้วยเจสซี่โอเคหมดเลย" เจสซี่ตอบ
"อืม.. ที่ไหนดีล่ะน้อ" กวางเว้นจังหวะคิดเล็กน้อยก่อนจะตอบ "สวนสนุกดีไหมคะ?"
"พี่กวางคะ เราอายุเท่าไหร่กันแล้วคะ? จะไปแย่งเครื่องเล่นเด็กหรือไงคะ"
"ยี่สิบสองกับยี่สิบหก แก่เหรอ? ไม่แก๊ หรือว่าเจสซี่ไม่อยากไปคะ?" กวางถามกลับ
"ไปค่ะ ถ้าพี่กวางพาไปเจสซี่ก็ไป คิคิ" เจสซี่ตอบ
"แหนะ แล้วมาทำเป็นว่าตัวเองแก่"
"เจสซี่ไม่ได้ว่าเจสซี่แก่นะคะ แต่พี่กวางอ่ะแหละแก่ อีกไม่กี่ปีก็จะขึ้นเลขสามอยู่แล้วนะคะ ฮ่าๆๆ" เจสซี่หัวเราะร่วน
"เจสซี่ เลิกพูดให้พี่ดูแก่ได้แล้ว เดี๋ยวไม่พาไปเลยหนิ"
"โอ๋เอ๋~ เจสซี่ล้อเล่นค่ะพี่กวาง เดี๋ยวกินเสร็จเราไปกันเลยนะคะ นะคะๆ" เจสซี่พูดเสียงอ้อน
"ไม่ต้องมาอ้อน เราต้องรีบไปอยู่แล้วค่ะ ไปช้ากว่านี้คงไม่ได้เล่นอะไรแน่ๆ" พูดจบกวางก็ตักออมเล็ตเข้าปากอีกคำ
"ไม่ได้เล่นอะไรก็ไม่เป็นไรค่ะ ไปแค่เดินเล่นกับพี่กวางเฉยๆก็ได้ เจสซี่มีความสุขมากนะคะเวลาได้อยู่กับพี่กวางนานๆ"
"ปากหวานไม่มีใครเกินล่ะเราน่ะ แฟนใครคะเนี่ยทำไมน่ารักจัง" ได้ยินกวางพูดแบบนั้นเจสซี่ก็ก้มหน้ายิ้มอยู่คนเดียว ตักออมเล็ตเข้าปากแก้เขินหนึ่งคำก่อนจะตอบคำถามของกวาง
"ก็.. แฟนพี่กวางไงคะ"
13.00
ณ สวนสนุกแห่งหนึ่ง
"โหยยยย กว่าจะมาถึง รถติดมากเลยอ่ะ แล้วนี่บ่ายแล้วเราต้องกินข้าวเที่ยงกันก่อนหรือเปล่าคะ?" กวางหันไปถามเจสซี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ
"ไม่เอาอ่ะพี่กวาง เราเพิ่งกินข้าวกันไปเองนะคะ" เจสซี่พูดแล้วหันมองไปรอบๆ "แล้วนี่เราจะเล่นอะไรก่อนดีคะ?"
"อันนี้เลยๆ น่าสนุกดี"
กวางพูดพลางชี้ไปยังโซนที่ประดับทางเข้าด้วยโครงกระดูกจำนวนมาก เสียงเพลงระทึกขวัญดังแว่วมาเป็นระยะๆ เจสซี่มองทะลุเข้าไปด้านในมีคนแต่งตัวเป็นเฟรดดี้ยืนฉีกตั๋วอยู่หน้าประตูที่ทาสีอึมครึมไม่ค่อยให้อารมณ์สนุกสนานลั้นลาเหมือนอยู่ในสวนสนุกเท่าไหร่นัก
แล้วจะให้เขาทาสีชมพูหรือไง
ในเมื่อมันคือบ้านผีสิง..
"เอ่อ.. เอาจริงเหรอคะพี่กวาง?" เจสซี่ถามด้วยความกังวล
"จริงสิคะ"
"คิดดีๆก่อนนะคะพี่กวาง"
"คิดดีแล้วค่ะ ปะๆ ไปเล่นกันดีกว่าเนอะ"
กวางยังคงยืนยันที่จะเข้าไปพร้อมกับเดินนำลากแขนเจสซี่ไปทางบ้านผีสิงอย่างกระตือรือร้น ต่างกับสาวลูกครึ่งที่ใบหน้าฉายความกังวลอย่างชัดเจน แต่ก็ยอมก้าวขาเดินตามพี่กวางของเธอไป
ภายในบ้านผีสิง
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!"
เสียงกรี๊ดลากยาวดังลั่นทั่วบ้านผีสิงเมื่อมีมือผีโผล่มาจับไหล่ของร่างสูงจากทางด้านหลัง กวางสะดุ้งกรี๊ดสุดเสียงและวิ่งนำเจสซี่ไปตามทางเดินแคบๆที่เขาจัดไว้ให้เดิน ทิ้งให้สาวลูกครึ่งยืนอยู่กับผีด้านหลังสองคน
"พี่กวางคะ! อย่าวิ่งค่ะ! เดี๋ยวชนกำแพงงงงง" เจสซี่ตะโกนเรียกตาม
"ไม่เอาอ่ะเจสซี่!! ไม่เห็นเหรอคะว่าผีอยู่ด้านหลังเจสซี่อ่ะ!!" กวางตะโกนตอบ
"ก็แค่คนใส่ชุดผีอ่ะพี่กวาง" เจสซี่พูด
"ไม่เอาอ่ะ พี่กลัววววว" กวางตะโกนตอบ
ก็เพราะแบบนี้แหละเธอถึงบอกว่าให้พี่กวางคิดดีๆ
คนอะไร กลัวผีจะตายแล้วยังอยากจะเข้าบ้านผีสิงอีก!!
"เฮ้อออ!" เจสซี่ถอนหายใจยาวๆแล้วหันกลับไปหาคุณผีที่ยืนอยู่ทางด้านหลังเธอ "นิสัยไม่ดีเลย อย่าแกล้งแฟนเจสซี่แบบนี้สิคะ"
"เจสซี่มัวทำอะไรอยู่ เดินมาสิคะ!" กวางตะโกนเรียก
"ค่าๆ ไปเดี๋ยวนี้แหละค่าา" เจสซี่ส่งยิ้มให้กับคุณผีข้างหลังหนึ่งครั้งแล้วรีบก้าวเร็วๆไปหากวาง
"มัวแต่คุยกันอยู่นั่นแหละ" กวางเดินเข้าไปเกาะแขนเจสซี่ทันที
"ฮ่าๆๆ เจสซี่ก็แค่บอกเขาเองว่าอย่าแกล้งแฟนเจสซี่นะ แฟนเจสซี่อ่ะขี้ตกใจ" เจสซี่พูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี
"น่ารักจังเลยเด็กน้อยของพี่" กวางพูดพลางเอื้อมมือมาหยิบจมูกเจสซี่อย่างหยอกล้อ "แบบนี้ให้รางวัลหน่อยดีไหม?"
"รางวัลอะไรคะ?" เจสซี่ถาม
"ก็.."
กวางพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้น เธอดึงตัวเจสซี่เข้ามาใกล้มากกว่าเดิมแล้วค่อยๆเลื่อยใบหน้าเข้าหาสาวลูกครึ่ง ลมหายใจของกวางเป่ารดอยู่ที่ปลายจมูกของเจสซี่ ทั้งสองจ้องตากันในความมืด กวางค่อยๆเผยยิ้มเล็กๆ เจสซี่เห็นรอยยิ้มแบบนั้นก็เป็นอันเข้าใจว่าพี่กวางของเธอจะให้รางวัลเธอยังไง
และในขณะที่เธอกำลังจะหลับตารอรับรางวัลของกวางนั้น..
แฮ่!!!!!!!!!!!!!!!!!!
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!"
"พี่กวางคะ!! เจสซี่บอกแล้วไงคะว่าอย่าวิ่ง!!"
20.00
บนชิงช้าสวรรค์
เจสซี่กับกวางนั่งตรงข้ามกันในกระเช้าชิงช้าสวรรค์ วันนี้เป็นคืนเดือนดับท้องฟ้ามืดสนิทแต่กลับมองไม่เห็นดาวสักดวงเพราะแสงไฟในเมืองหลวง
เพราะฉะนั้น.. จะมีอะไรน่าสนใจไปกว่าคนตรงหน้าอีกล่ะ?
"เจสซี่ไม่เห็นเข้าใจเลยค่ะว่าทำไมคู่รักทุกคู่ต้องขึ้นชิงช้าสวรรค์เมื่อมาสวนสนุก" เจสซี่เริ่มบทสนทนา
"แต่เราก็ขึ้นนะ" กวางตอบ
"เพราะเราเป็นคู่รักไงคะ" เจสซี่เว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "แต่ช่างมันเถอะ เรื่องบางเรื่องเราไม่ต้องรู้ก็ได้นี่นา"
"คนอะไรถามเองตอบเอง" พูดจบกวางก็หัวเราะเล็กๆให้กับเจสซี่
"พี่กวาง.."
เจสซี่เรียกกวางเสียงอ่อนแล้วย้ายฝั่งมานั่งข้างๆกวางแทน สาวลูกครึ่งเอามือคล้องแขนกวางแล้วค่อยๆเอนหัวลงซบที่ไหล่บางของคนอายุมากกว่า กวางมองการกระทำอ้อนๆของเจสซี่แล้วค่อยๆฝังปลายจมูกลงบนเส้นผมของเจสซี่อย่างรักใคร่
"ว่าไงคะเจสซี่?"
"พี่กวางรู้ไหมคะ? เจสซี่รักพี่กวางที่สุดเลยนะ"
"รู้แล้วค่ะ เราคบกันมาตั้งนานขนาดนี้พี่จะไม่รู้ได้ไงคะ?"
"เจสซี่อุ่นใจทุกครั้งที่ตื่นขึ้นมาแล้วเห็นพี่กวางนอนอยู่ข้างๆ เจสซี่ชอบที่จะรอพี่กวางกลับบ้านมาเข้านอนพร้อมกัน พี่กวางรู้หรือเปล่า.. เจสซี่สามารถนั่งอยู่เฉยๆโดยไม่ทำอะไรเลยหนึ่งวันได้นะคะ ถ้ามีพี่กวางนั่งอยู่ข้างๆ"
"งั้นถ้าวันไหนพี่ไม่ต้องทำงานเรามาหาเวลานั่งเฉยๆด้วยกันสักวันดีไหมคะ? ฮ่าๆๆ" กวางหัวเราะ
"สำหรับเจสซี่ อะไรก็ดีทั้งนั้นแหละค่ะถ้ามีพี่กวางอยู่ด้วย" เจสซี่ตอบแล้วส่งยิ้มให้กวาง
"อะไรๆก็พี่กวาง ถ้าไม่มีพี่กวางอยู่ด้วยแล้วเจสซี่จะทำยังไงคะ?" กวางถาม เจสซี่ไม่ตอบได้แต่เหยียดยิ้มกับตัวเองเล็กๆ
"ถ้ากลับบ้านแล้วเจสซี่มีอะไรจะบอกพี่กวางนะคะ"
"อะไรอ่ะ? บอกตอนนี้ไม่ได้เหรอคะ?" กวางถาม
"ไม่ได้ค่ะ ต้องบอกที่บ้าน"
"อ่ะๆ โอเค ที่บ้านก็ที่บ้าน" กวางเว้นจังหวะเล็กน้อยแล้วผละตัวออกจากเจสซี่ที่นั่งซบไหล่เธออยู่ "แต่ตอนนี้พี่ขอให้รางวัลเจสซี่ที่ค้างไว้ก่อนนะคะ"
ทันทีที่กวางพูดจบประโยคเจสซี่ก็ดึงคอเสื้อกวางให้โน้มเข้าหาตัวแล้วประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากเซ็กซี่ของคนอายุมากกว่าทันที เจสซี่ค่อยๆเปลี่ยนจากมือที่กำคอเสื้ออยู่เป็นวาดขึ้นคล้องคอกวางแทนเมื่อเห็นว่ากวางเริ่มตั้งหลักได้แล้ว ริมฝีปากของสาวลูกครึ่งขยับคลอเคลียริมฝีปากของกวางอย่างออดอ้อน กวางประกบจูบแนบแน่นกว่าเดิมและเริ่มส่งปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากของสาวลูกครึ่ง ลิ้นร้อนตวัดหยอกล้อกันอย่างร้อนแรง แต่ไม่นานนักก็ต้องผละออกอย่างน่าเสียดายเมื่อกวางเห็นว่ากระเช้ามันลงมาใกล้ถึงพื้นดินแล้ว
ให้ตายเถอะ.. ถ้านี่ไม่ใช่บนกระเช้านะกวางคงไม่หยุดแค่จูบแน่นอน
22.00
ณ คอนโดกวางและเจสซี่
"เฮ้ออออ วันนี้สนุกจังเลยเนอะ" กวางพูดพลางหย่อนตัวลงนั่งบนโซฟา
"พี่กวางวิ่งหนีผีสนุกเลยน่ะสิคะ ฮ่าๆๆ" เจสซี่หย่อนตัวลงนั่งข้างๆ
"โธ่.. อย่าแซวพี่สิ นานๆทีพี่ก็อยากเล่นบ้างอ่ะ" พูดจบกวางก็หันหน้ามาหาเจสซี่ "แล้วตกลงเจสซี่มีเรื่องอะไรจะบอกพี่คะ?"
เจสซี่เงียบไปเมื่อได้ยินกวางทวงคำที่เธอพูดไว้ตอนอยู่บนชิงช้าสวรรค์ เธอจะบอกอะไรกับพี่กวางน่ะเหรอ.. คาดว่าคนอ่านคงรู้กันดีแหละว่าเธอจะพูดอะไร
ใช่แล้ว.. เธอจะบอกเลิกกวางคืนนี้
"คือ.."
ทันทีที่เจสซี่เอ่ยปากพูด ภาพของเธอและกวางในวันนี้ก็ย้อนเข้ามาในหัว ภาพที่เธอกับกวางนอนหยอกล้อกันอยู่บนเตียงในตอนเช้า.. ภาพที่พวกเธอสองคนนั่งทานอาหารเช้าด้วยกัน.. ภาพที่เธอดุผีที่แกล้งให้กวางตกใจในบ้านผีสิง.. ภาพที่เธอสองคนจูบกันบนชิงช้าสวรรค์.. ทุกอย่างมันดูชัดเจนในความรู้สึกเธอไปซะหมด แล้วเธอจะต้องบอกเลิกกว่าทั้งๆที่เธอยังคิดถึงเรื่องของเราสองคนมากมายขนาดนี้น่ะเหรอ?
"เจสซี่ว่า.. เราห่างกันสักพักดีไหมคะ?"
เธอยังใจแข็งไม่พอหรอกนะที่จะขอเลิกกับคนที่เธอรักหมดใจ..
"เจสซี่หมายความว่ายังไงคะ? พี่ไม่เข้าใจ" กวางถามหน้าเครียด
"เจสซี่หมายความว่า เราไม่ต้องเจอกันสักพัก ไม่ต้องคุยกัน ไม่ต้องเห็นหน้ากัน อะไรแบบนี้น่ะค่ะ"
"ไม่ แล้วเราจะทำได้ยังไงคะ ในเมื่อเราอยู่ด้วยกัน" กวางถาม
"เรื่องนี้ไม่ต้องห่วง เจสซี่จะไปอยู่กับเพื่อนสักพักค่ะ" เจสซี่ตอบ
"เจสซี่คะ เจสซี่มีปัญหาอะไรเจสซี่บอกพี่สิคะ พี่ทำอะไรให้เจสซี่ไม่พอใจเหรอเจสซี่ถึงไม่อยากอยู่กับพี่น่ะ?"
กวางเอื้อมมือไปจับมือเจสซี่ที่วางอยู่บนตัก เจสซี่ส่ายหน้าเบาๆ กวางไม่เคยทำอะไรให้เธอไม่พอใจ กวางไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เป็นเธอเองนั่นแหละที่ทำผิด
ผิดอย่างไม่น่าอภัยให้กับเรื่องซ้ำๆเดิมๆ
"เจสซี่แค่คิดว่าเราอยู่ใกล้กันเกินไป เจสซี่อยากมีเวลาคิดอะไรๆคนเดียวบ้าง"
"งั้นเราไม่ต้องห่างกันได้ไหม? พี่ไปอยู่ที่อื่นก็ได้ พี่ให้เจสซี่อยู่คอนโดนี้แล้วพี่กลับไปอยู่บ้านเดิมก็ได้ แต่เรายังติดต่อกันได้ไหมคะเจสซี่?" กวางบีบมือเจสซี่แน่น แต่เจสซี่ก็ยังคงส่ายหน้า
"พี่กวางคะ.. อย่าให้เจสซี่ต้องพูดคำว่าเราเลิกกันเลยค่ะ"
"............"
"เจสซี่ยังพูดอะไรไม่ได้ แต่ว่าตอนนี้พี่กวางปล่อยเจสซี่ไปก่อนเถอะค่ะ เจสซี่ขอร้อง.." เจสซี่เอ่ยน้ำเสียงเว้าวอน "อย่าถามอะไรเจสซี่มากไปกว่านี้.. พี่กวางรู้จักเจสซี่ดีที่สุด ถ้าเจสซี่จะพูดเจสซี่คงบอกพี่กวางไปนานแล้ว"
"นั่นสินะ.. ถ้าเจสซี่จะพูดเจสซี่คงบอกพี่ไปนานแล้ว" กวางทวนคำของเจสซี่
"............"
เจสซี่เหยียดยิ้มเล็กๆเป็นคำตอบแล้วบิดข้อมือให้คลายจากการเกาะกุมของกวาง เธอลุกขึ้นจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยหยิบกระเป๋าถือของเธอแล้วหันหลังเดินไปที่ประตูห้อง
"แต่พี่กลัวว่าถ้าพี่ปล่อยเจสซี่ไปแล้วเจสซี่จะไม่กลับมา" กวางลุกขึ้นพูดเมื่อเห็นว่าเจสซี่กำลังจะเดินออกจากห้องไป
"เจสซี่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าตัวเองจะกลับมาหรือเปล่า.." เจสซี่เปิดประตูแล้วหันหน้ากลับเข้ามาหากวาง "แต่ถ้าเจสซี่กลับมา.. พี่กวางก็รู้ได้เลยนะคะว่าเจสซี่ทิ้งทุกอย่างเพื่อกลับมาหาพี่"
23.00
ณ คอนโดของน้ำหวาน
ร่างของนางเอกสาวในชุดคลุมอาบน้ำในมือถือไวน์ชั้นดีนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก จริงๆแล้วเวลานี้ถ้าเธอว่างเธอควรจะเข้านอนได้แล้ว เพราะการพักผ่อนให้เพียงพอนั่นก็สำคัญมากๆสำหรับนางเอกคิวทองอย่างเธอ แต่ที่เธอมานั่งจิบไวน์สบายใจอยู่แบบนี้ ก็เพราะรอการมาถึงของใครบางคนอยู่น่ะสิ..
แอ๊ดดดด
เสียงประตูเปิดออก น้ำหวานหันไปที่ประตูก็พบร่างสูงของสาวลูกครึ่งเดินเข้ามาในห้อง น้ำหวานกระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆแล้ววางแก้วไวน์ในมือลงบนโต๊ะตัวเตี้ยหน้าโซฟาจากนั้นค่อยกล่าวทักทายผู้มาใหม่
"ว่ายังไงคะเจสซี่ ทำไมอยู่ดีๆถึงได้มาหาพี่ได้ล่ะ?" น้ำหวานเอ่ยทัก
"เจสซี่อยากจะขออยู่กับพี่น้ำหวานสักพัก และเจสซี่คิดว่าพี่น้ำหวานคงไม่ว่าอะไร" เจสซี่พูดแล้วเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าน้ำหวาน
"รู้ได้ยังไงคะว่าพี่จะไม่ว่าอะไร? หืม? พี่ไม่ได้ชอบช่วยใครฟรีๆหรอกนะคะ เจสซี่ก็รู้" น้ำหวานยกแขนขึ้นกอดอก
"เพราะเจสซี่มีข้อเสนอที่คิดว่าพี่น้ำหวานน่าจะชอบ"
"แล้วถ้าพี่ปฏิเสธล่ะคะ?" น้ำหวานแสร้งถาม
จริงๆเธอรู้อยู่แล้วล่ะว่าข้อเสนอของเจสซี่คืออะไร
และเธอก็รู้ด้วยว่าเธอจะไม่มีทางปฏิเสธมัน..
"พี่น้ำหวานไม่มีทางปฏิเสธแน่นอนค่ะ"
พูดจบเจสซี่ก็ค่อยๆปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตของตัวเองออกทีละเม็ดต่อหน้าน้ำหวาน ดาราสาวยังคงนั่งกอดอกมองภาพที่เจสซี่ค่อยๆปลดเปลื้องอาภรณ์ของตัวเองออกทีละชิ้นด้วยความพอใจ
เด็กคนนี้.. เซ็กซี่เป็นบ้า
เจสซี่โยนเสื้อเชิ้ตของเธอไว้ที่พื้นตรงปลายเท้าน้ำหวานแล้วค่อยๆถอดกางเกงขาสั้นกุดของตัวเองออกและโยนลงไปที่พื้นตรงตำแหน่งเดียวกันกับเสื้อของเธอ ตอนนี้เจสซี่เหลือเพียงแค่ชั้นในสองชิ้นปิดบังส่วนสงวนของเธอไว้ เธอส่งยิ้มมุมปากให้น้ำหวานแล้วพูดเสียงแหบพร่า
"พูดสิคะ.. ว่าพี่จะปฏิเสธ"
สิ้นสุดคำพูดของเจสซี่น้ำหวานก็ฉุดเจสซี่ให้ลงไปนั่งบนตักของเธอ มือเรียวของน้ำหวานค่อยๆลูบไล้ไปตามผิวสีแทนสวยของเจสซี่ ริมฝีปากบางของดาราสาวคลอเคลียอยู่ที่ใบหูของสาวลูกครึ่งอย่างหยอกล้อแล้วค่อยๆกระซิบเสียงแหบพร่าที่ข้างหู
"พี่คงไม่ได้โง่ขนาดที่จะปฏิเสธเจสซี่หรอกค่ะ"
-------------------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
ตอนสิบเอ็ดมาส่งให้แล้ว
อยากจะถามผู้อ่านจริงๆเลยว่ารู้สึกยังไงกับเจสซี่บ้าง ว่ากันมาค่ะ ฮ่าๆๆๆ
แต่อย่าว่าแรงนะ ไรท์รักเจสซี่มาก (เขิน)
จริงๆไรท์แอบสปอยไว้ในทอล์คของตอนที่แล้ว
ก็รู้สึกดีค่ะที่ไม่มีใครปาดอ่าน ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ /หัวเราะสะใจแรงมาก
คราวนี้จะไขข้อข้องใจนะคะ ที่บอกว่ามีอะไรบางอย่างแปลกๆคือเจสซี่ค่ะ
มันเป็นจุดเปลี่ยนของคาแรกเตอร์เจสซี่ ถ้าใครจำตอนแรกๆได้จะสังเกตว่าเจสซี่เปลี่ยนไปมาก
ว่ากันถึงในเนื้อเรื่อง ฉากที่เจสซี่ขอห่างกับพี่กวาง
อย่าถามเลยค่ะว่าคนเลิกกันมันเป็นแบบนี้เหรอ? เขาไม่ร้องไห้ไม่เสียใจจะไม่รั้งกันมากกว่านี้เลยเหรอ? จบง่ายๆเลยเหรอ?
อย่าถามไรท์ค่ะ เพราะไรท์ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเจสซี่จะขอเลิกกับพี่กวางทำไม (อ้าว)
ซีนนั้นไรท์ปล่อยให้ตัวละคร(เจสซี่)เป็นคนดำเนินเหตุการณ์ทั้งหมดค่ะ ไรท์ไม่ได้ควบคุมอะไรเลย
แค่ปล่อยให้เจสซี่คุยกับพี่กวางอยู่ในหัวแล้วไรท์แปลออกมาเป็นภาษาเขียนแค่นั้นแหละค่ะ ไร้ซึ่งการขัดเกลาใดๆ
เพราะฉะนั้นถ้าผู้อ่านไม่เข้าใจกันก็ไม่แปลกนะคะ เพราะไรท์ก็ยังไม่เข้าใจเลยว่าทำไมสองคนนั้นเขาถึงทำแบบนั้น (?)
มันขึ้นอยู่กับว่าผู้อ่านจะตีความซีนนั้นไปในเชิงไหนเองค่ะ ;) (แต่ถ้าไม่เข้าใจจริงๆก็ข้ามไปเอาเป็นว่าสองคนนี้เขาห่างกันแล้วก็พอ)
ป.ล.ตอนนี้ไม่มีผู้จัดการโผล่เลยแม้แต่เงา รอดูตอนหน้ากันนะคะ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Chapter 11 ค่ะ ^^
ความคิดเห็น