คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 10
10.00
ณ คอนโดกวางและเจสซี่
เจสซี่นอนหงายหน้ามองเพดานด้วยสายตาเหม่อลอยราวกับคนไร้วิญญาณ เธอเป็นแบบนี้มาประมาณเกือบๆครึ่งชั่วโมงแล้วล่ะหลังจากได้รับสายจากทีมงานที่เธอไปแคสละครมาเมื่อหลายวันก่อน
ทีมงานโทรมาบอกว่า.. เธอไม่ได้รับบทนี้
เจสซี่รู้สึกเหมือนท้องฟ้าพังครืนลงมาภายในพริบตาเดียว เธออยากให้ร่างเธอมันแหลกสลายหายไปจากโลกใบนี้ซะจริงๆ เจสซี่ค่อนข้างหวังไว้มากว่าเธอจะได้รับบทนางร้ายในละครเรื่องนี้ เธอตั้งใจฝึกซ้อมอย่างหนัก และเทรนเนอร์ของเธอก็เป็นถึงนางเอกดาวค้างฟ้าของวงการ
พูดถึงน้ำหวานก็นึกได้ ถึงเธอจะไม่ได้บทนางร้ายในเรื่องนี้ แต่น้ำหวานก็สัญญากับเธอไว้ว่าจะขอบทนางเอกสักเรื่องมาให้เธอเล่นแล้วหนิ และเธอเชื่อในความเป็นน้ำหวานว่าเขาคงจะทำตามสัญญาอย่างแน่นอน
ก็สิ่งตอบแทนที่เธอให้ไปมันค่อนข้างจะคุ้มค่าอยู่นะ
'When the rain is blowing in your face, And the whole world is on your case,
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ดังขึ้น เจสซี่พลิกตัวเอื้อมมือไปหยิบที่บริเวณโต๊ะข้างหัวเตียง เธอมองชื่อคนโทรเข้า
'พี่น้ำหวาน'
เฮ่ออออออ..
I could offer you a warm embrace To make you feel my love.'
เจสซี่ถอนหายใจยาวๆเมื่ออ่านชื่อสายเรียกเข้าของเธอ จริงๆตั้งแต่วันนั้นที่เธอมีความสัมพันธ์ทางกายกับน้ำหวาน พวกเธอทั้งสองคนก็ยังไม่ได้ติดต่อกันเลย มาจนถึงตอนนี้.. เสียงเพลงโปรดก็ยังคงดังกดดันต่อเนื่องอยู่อย่างนั้นหากเธอยังไม่กดรับ
แล้วเธอควรจะรับดีไหมเนี่ย..? ในเมื่อครั้งสุดท้ายที่คุยกันก็ใช่ว่าจะจากกันแบบดีๆ
ตี๊ด!
"สวัสดีค่ะ" เจสซี่กรอกเสียงลงไปตามสาย
[เป็นไงคะเจสซี่? ได้บทหรือเปล่าเอ่ย?] น้ำหวานถามเสียงสบายๆราวกับว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างพวกเธอสองคน
"ไม่ได้ค่ะ" เจสซี่ตอบเสียงเรียบ
[หือ?] น้ำหวานอุทานด้วยความสงสัย [เจสซี่ไม่ได้บทนี้จริงๆเหรอคะ? พี่ก็อุตส่าห์เทรนให้อย่างดีแล้วนี่นา]
"ดีจนเจสซี่ไม่มีวันลืมเลยค่ะ" เจสซี่ประชด
[อ่ะๆ โอเคๆ] น้ำหวานเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ [แล้วเจสซี่อยากได้บทนี้หรือเปล่าคะ?]
"ถ้าเจสซี่อยากได้ พี่น้ำหวานจะเอามาให้เหรอคะ?" เจสซี่พูดกึ่งถามกึ่งประชด
[ถ้าเจสซี่อยากได้ พี่ก็ขอให้ได้ค่ะ]
"............" เจสซี่เงียบไปทันทีเมื่อได้ยินน้ำหวานตอบแบบนั้น
[แต่ถ้าเจสซี่ไม่เอาบทนี้แล้ว จะลัดไปเป็นบทนางเอกเลยก็ได้นะคะ พี่จะได้หาให้เลย] น้ำหวานพูดขึ้นอีกครั้ง
“............" เจสซี่ยังคงเงียบ เธอกำลังใช้ความคิดอยู่
ไม่คิดเลยว่าการมีสัมพันธ์กับน้ำหวานเพียงครั้งเดียว
พี่เขาจะประเคนอะไรๆให้เธอได้มากมายขนาดนี้..
[ว่าไงคะเจสซี่] น้ำหวานถาม
"เจสซี่ยังอยากได้บทนี้อยู่ค่ะ" เจสซี่ตอบ
[ได้ค่ะ งั้นคืนนี้สามทุ่มเจสซี่มาหาพี่ที่ห้องนะคะ เราจะได้คุยเรื่องนี้กัน]
"โอเคค่ะ ขอบคุณมากนะคะพี่น้ำหวาน"
[ถ้าเป็นเจสซี่ พี่ยินดีเสมอค่ะ]
จบบทสนทนาน้ำหวานก็วางสายไป เจสซี่ยกโทรศัพท์ออกจากหูแล้ววางลงบนที่นอน ในหัวเธอกำลังคิดเรื่องบทนางร้ายที่เธอกำลังจะได้รับเพียงแค่ว่าน้ำหวานไปเอ่ยปากขอ
จริงๆแล้วถ้าเธอเปิดตัวในบทนางเอกมันอาจจะน่าจดจำกว่า แต่ถ้าหากว่าแค่บทนางร้ายเธอยังแคสไม่ผ่านแล้วข้ามไปเล่นบทนางเอก ประชาชนคนดูเขาจะไม่ตราหน้าว่าเธอไม่มีความสามารถหรอกเหรอ?
เพราะฉะนั้นเริ่มจากบทนางร้ายนี่แหละ.. ดีที่สุดแล้ว
เจสซี่เหยียดยิ้มมุมปากเล็กๆให้กับตัวเอง มันอาจจะไม่ยุติธรรมสำหรับคนอื่นที่งานชิ้นใหญ่ที่เธอจะได้รับต่อไปนี้มันไม่ได้มาด้วยความสามารถของเธอร้อยเปอร์เซ็นต์ และมันคงดูน่าสมเพชที่เธอยอมแลกร่างกายและศักดิ์ศรีของเธอเพื่อให้ได้มันมา
แต่ว่าถ้ามันทำให้ความฝันของเธอเป็นจริงได้ล่ะก็..
ไม่ว่าจะแลกด้วยอะไร เธอก็ยอมทั้งนั้นแหละ
13.30
M&Bc Software
ภายในห้องผู้จัดการ
จีน่านั่งมองกวางที่กำลังนั่งเรียบเรียงคำพูดนำเสนอโปรเจคตามเธอบอก หลายวันมานี้นับตั้งแต่กวางเดินเข้ามาถามเธอเรื่องที่ว่าเธอเป็นอะไรกับจี อืม.. ไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไปเองหรือเปล่านะ แต่เธอสัมผัสได้ว่าช่วงนี้กวางพยายามเข้าหาเธออยู่บ่อยๆ ตอนเช้าก็เข้ามาถามงาน พอบ่ายก็เข้ามาถามงาน พอจะเลิกงานก็เข้ามาถามงานอีก ถามทีละนิดละหน่อยแต่ว่าขยันเดินเข้ามาถามบ่อยครั้ง จนบางทีเธอก็อยากจะสวนกลับไปว่า 'จะถามอะไรนักหนา' เหมือนกันนะ
ถ้าเธอไม่รู้ว่ากวางมีแฟนแล้ว เธอคงคิดว่าเขากำลังจีบเธออยู่เป็นแน่..
แต่วันนี้ค่อนข้างแตกต่างจากสองสามวันก่อน เพราะวันนี้กวางมาสรุปโปรเจคให้เธอฟังเพื่อที่ว่าจะได้นำเสนอกับลูกค้าตอนบ่ายสาม บางทีเธออาจจะได้ใช้เวลาทั้งบ่ายอยู่กับกวางเพื่อช่วยแนะนำการนำเสนอโปรเจค เธอจะได้ไม่ต้องเห็นกวางเดินเข้าๆออกๆห้องเธอบ่อยๆแล้ว
เดินไปเดินมาบ่อยขนาดนั้นบางทีคนเห็นมันก็เหนื่อยแทนนะ
ปัง!!!
"จีน่าาาาา อุ้ย!"
จีผลักประตูเข้ามาในห้องผู้จัดการอย่างแรงแล้วพุ่งเข้าหาจีน่าเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้เธอต้องชะงักกึกเมื่อพบว่าในห้องนี้ไม่ได้มีจีน่านั่งทำงานอยู่แค่คนเดียว
"มีอะไร?" จีน่าถาม
"เปล่า ฉันเบื่อลูกค้าอ้ะ เบื่อๆๆๆ แกปลอบใจฉันหน่อยดิ" จีพูดพลางเดินมานั่งโซฟาข้างๆจีน่า
"คีพลุคนิดนึงเถอะ เห็นไหมว่าพนักงานของฉันนั่งอยู่เนี่ย" จีน่าดุแล้วเหล่มองไปทางกวาง จริงๆเธอกะจะเหล่มองนิดๆให้จีรู้ว่ายังมีบุคคลที่สามอยู่ในห้องนี้เท่านั้นแหละ แต่กลายเป็นว่าเธอต้องสะดุดกับสายตาของกวาง
ถ้าจะจ้องขนาดนั้นกินจีเข้าไปเลยก็ได้นะวรรณปิยะ
"อ่ะ ก็ได้ๆ" จีนั่งหลังตรงจัดแจงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วกล่าวทักทายกวาง "สวัสดีค่ะคุณวรรณปิยะ ทำงานกับยัยบ้านี่ ปวดหัวมากหรือเปล่าคะ?"
"จี!!" จีน่าเรียกเสียงดุ
"เอ่อ.. ไม่หรอกค่ะ ผู้จัดการเขาน่ารักดีค่ะ" กวางตอบ
"เป็นลูกน้องควรชมว่าเจ้านายน่ารักงั้นเหรอ?" จีน่าหันไปดุกวางบ้าง
"เฮ่ยย อย่าดุเด็กมัน" จีเอื้อมมือมาตีจีน่าแล้วพูดต่อ "ถ้าคุณวรรณปิยะเบื่อผู้จัดการปากจัดคนนี้เมื่อไหร่ก็บอกฉันได้เลยนะคะ ฉันจะย้ายให้คุณมาเป็นผู้ช่วยฉันทันทีเลยล่ะ คิคิ"
"ฉันไม่ให้ย่ะ!!! ถ้าจะมากวนประสาทก็กลับห้องไป!! เห็นไหมว่าพวกฉันทำงานอยู่เนี่ย!!" จีน่าดุจีอีกครั้ง
"ขี้หวงจังเลยนะเราเนี่ย" จียู่ปากเล็กๆอย่างขัดใจ "จริงๆมะปรางให้ฉันมาเอางานกับแก"
"อ่อ.. ฉันเพิ่งรู้นะว่าผู้อำนวยการฝ่ายบริษัทเรามีหน้าที่เหมือนเด็กเดินเอกสาร" จีน่าแอบกัดไปหนึ่งที
"เออน่า ก็ฉันว่างอยู่นี่นา คิดถึงแกด้วยเลยอาสามาหยิบให้ เอกสารอยู่ที่โต๊ะใช่ไหม ไปหยิบให้ฉันสิๆ"
"เออๆ หาแปบ"
จีน่าลุกขึ้นเดินไปที่โต๊ะทำงานโดยมีจีที่คว้าแก้วกาแฟของจีน่าเดินตามไปติดๆ ในขณะที่จีน่ากำลังรื้อลิ้นชักจีก็หย่อนตัวลงนั่งบนโต๊ะอย่างที่ชอบทำแล้วยกกาแฟขึ้นมาจิบ จากนั้นก็ค่อยเอ่ยปากพูดให้ได้ยินกันแค่สองคน
"เมื่อกี้วรรณปิยะมองฉันไม่วางตาเลยอ่ะ แกเห็นหรือเปล่าจีน่า?" จีพูด
"เห็น ฉันไม่ได้ตาบอด" จีน่าตอบ
"ฉันพนันได้เลยว่าตอนนี้วรรณปิยะก็คงจะมองฉันอยู่แน่ๆ" จีพูดต่อ
"งั้นแกก็เสียพนันแล้วแหละ เพราะตอนนี้วรรณปิยะมองฉันอยู่" จีน่าตอบ
"เอาจริงๆนะ วรรณปิยะเขาเป็นแฟนกับนางแบบคนนั้้นจริงๆเหรอ?" จีถาม
"ก็จริงน่ะสิ แกสงสัยอะไรอีก? ยังอยากได้แฟนเขาอยู่หรือไง?"
"จีน่าาา แกก็รู้ว่าฉันไม่นิยมคนมีเจ้าของ" จีเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "แต่ในผับวันก่อนโน้นฉันก็เห็นว่าแม่นางแบบคนสวยเขาไปยืนจูบกับใครก็ไม่รู้ แถมวันนี้วรรณปิยะเขายังมองฉันด้วยสายตาแปลกๆแบบนี้อีก มองอย่างกับว่า.."
"..........?" จีน่าเงียบฟัง จีค่อยๆเลื่อนใบหน้ามากระซิบข้างหูของผู้จัดการ
"อย่างกับว่าเขาหึงแกกับฉันเลยว่ะ"
"พูดบ้าอะไรของแก!" จีน่าเผลอพูดเสียงดัง
"ไม่บ้าล่ะ ไม่เชื่อแกคอยดูละกัน"
พูดจบจีก็เดินไปที่เค้าท์เตอร์หยิบน้ำตาลมาสองก้อนหย่อนลงไปในกาแฟแก้วเดิมของจีน่าที่ยังคงร้อนๆอยู่จากนั้นก็คนให้เข้ากัน พอน้ำตาลเริ่มละลายหมดจีก็เดินกลับมาหาจีน่า
"กิน" จีพูดแล้วยื่นกาแฟไปตรงหน้าจีน่า
"แกใส่อะไรลงไป?" จีน่าถามเสียงต่ำ
"เออ กินๆไปเดี๋ยวก็รู้เองแหละ"
จีคะยั้นคะยอให้จีน่าดื่มกาแฟ จีน่ารับมาด้วยสายตาไม่ค่อยไว้วางใจ ไอ้เพื่อนมาดกวนของเธอมันจะมาไม้ไหนกันแน่เนี่ย.. แต่ถึงเธอจะไม่ค่อยไว้ใจมันก็เถอะ สุดท้ายแล้วเธอก็จิบกาแฟเข้าปากอยู่ดี
"แหวะ!!!! หวานอ้ะ!!!" จีน่าแทบจะบ้วนกาแฟออกจากปากทันที "แกก็รู้ว่าฉันไม่กินหวาน แล้วแกใส่น้ำตาลมาเพื่ออะไรห้ะ!!!!"
"ฮ่าๆๆ โอ๋เอ๋ๆ แกล้งเล่นนิดเดียวเอง" จีเว้นจังหวะหัวเราะก่อนจะพูดต่อ "มาๆ เดี๋ยวเช็ดปากให้"
จีหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าแล้วใช้มืออีกข้างเชยคางจีน่าขึ้นมา มือที่ถือผ้าเช็ดหน้าอยู่ค่อยๆบรรจงเช็ดที่ริมฝีปากบางอย่างทะนุถนอม และด้วยความเคยชินที่จีเป็นคนเดียวที่ถึงเนื้อถึงตัวจีน่าได้มากขนาดนี้ จีน่าถึงได้ยอมยืนเฉยๆปล่อยให้จีเช็ดปากเธอไปแบบนั้นโดยที่ตัวเธอก็ไม่ได้คิดอะไร
แต่เธอไม่มีทางรู้หรอกว่าบุคคลที่สามในห้องที่กำลังมองพวกเธอสองคนอยู่น่ะ เขาคิดอะไรอยู่..
จีเหลือบมองกวางที่ยังคงนั่งอยู่ตรงโซฟา แต่แล้วสาวมาดกวนแอบสะดุ้งเล็กๆเมื่อหันไปป๊ะกับสายตาที่จ้องเขม็งมาทางพวกเธอ คราวนี้ดวงตาของกวางแข็งกร้าวขึ้นอย่างไม่ปิดบัง จีกระตุกยิ้มมุมปากเล็กๆแล้วเลื่อนใบหน้าไปกระซิบข้างหูจีน่าอีกครั้ง
"แกดูสิ จ้องฉันอย่างกับจะฆ่าฉันให้ตายแบบนี้เขาไม่เรียกว่าหึงใช่มะ?"
สิ้นสุดประโยคของจี จีน่าก็ละความสนใจจากกาแฟหวานๆที่เธอเพิ่งจิบลงคอไป เธอเหลือบสายตาไปมองกวางที่นั่งอยู่ตรงโซฟาบ้าง และจริงอย่างที่จีพูด ถ้าสายตากวางเป็นกระสุนปืนล่ะก็.. คิดว่าจีคงจะได้ตายไปหลายรอบแล้วล่ะ
เธอไม่เห็นจะเข้าใจเลย..
ทำไมวรรณปิยะต้องมองเธอกับจีด้วยสายตาแบบนั้น
หลายวันมานี้เธอพยายามจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองแล้วนะ พยายามจะไม่คิดว่ากวางกำลังหาทางเข้าใกล้เธอต่อให้กวางเดินเข้ามาหาเธอวันละหลายๆรอบก็ตามเถอะ นั่นมันก็ยังมองข้ามได้ พอจะหาเหตุผลให้ได้อยู่ว่ากวางเดินเข้ามาหาเธอเพราะแค่มาถามงาน
แต่ในวันนี้.. เวลานี้..
เธอจะมองข้ามสายตาแข็งกร้าวแบบนั้นของกวางไปได้ยังไงกัน?
ไม่ว่าเธอจะพยายามหาคิดหาเหตุผล(ข้ออ้าง)มากเท่าไหร่ เธอก็ไม่สามารถหาเหตุผลให้กวางได้ว่าทำไมกวางถึงต้องมองเธอกับจีด้วยสายตาไม่เป็นมิตรราวกับกำลังหวงของๆตัวเองอยู่แบบนั้น ทั้งๆที่เขาก็มีแฟนอยู่แล้วทั้งคน
"หึงแน่ๆ เชื่อฉันสิ" จีพูดย้ำอีกครั้ง
และเธอก็ไม่สามารถหาเหตุผลให้ตัวเธอเองได้เหมือนกัน
ว่าทำไมเธอถึงได้มีรอยยิ้มเล็กๆขึ้นมาเมื่อได้ยินจียืนยันแบบนั้น..
21.00
ณ คอนโดของน้ำหวาน
แอ๊ดดด
พนักงานขับรถของน้ำหวานเปิดประตูให้เจสซี่เข้าไปในห้องเหมือนทุกครั้ง น้ำหวานที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์สบายๆอยู่ที่โซฟาก็เงยหน้าขึ้นมองผู้มาใหม่แล้วส่งยิ้มให้
"ตรงเวลาจังเลยนะคะ"
"เลทไม่ได้หรอกค่ะ เดี๋ยวคิวงานพี่น้ำหวานจะคลาดเคลื่อนหมด" เจสซี่ตอบพลางเดินไปหาน้ำหวานที่โซฟา
"ฮ่าๆๆ พูดอะไรแบบนั้นคะเจสซี่ เจสซี่เป็นคิวสุดท้ายของวันนี้แล้วนะคะ" น้ำหวานตบที่เบาะข้างตัวเป็นเชิงชวนให้เจสซี่นั่ง "พี่มีเวลาอยู่กับเจสซี่ทั้งคืนเลย.."
"แต่เจสซี่บอกพี่กวางไว้แล้วนะคะว่าเจสซี่จะกลับบ้าน" เจสซี่ยังคงยืนอยู่ข้างโซฟาแบบนั้น
"พี่กวาง? อ๋อ แฟนของเจสซี่น่ะเหรอคะ?" น้ำหวานพยักหน้าช้าๆสองสามครั้ง "เจสซี่แคร์เขามากกว่าพี่อีกเหรอคะ?"
"เจสซี่ไม่เคยแคร์ใครมากกว่าพี่กวางอยู่แล้วค่ะ" เจสซี่ตอบเสียงหนักแน่น
"โอเคค่ะ พี่เชื่อก็ได้ว่าเจสซี่ไม่เคยแคร์ใครมากกว่าพี่กวางของเจสซี่" พูดจบน้ำหวานก็ดึงแขนเจสซี่ให้เข้ามาหาตัว
"อ้ะ!" เจสซี่อุทานเล็กๆเมื่อตัวเองถูกรวบให้นั่งอยู่บนตักของน้ำหวาน
"แต่เจสซี่ดูนี่นะคะ.."
น้ำหวานพูดพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดไปที่รายชื่อผู้ติดต่อแล้วเลื่อนไปที่เบอร์ของผู้จัดละครที่เจสซี่เพิ่งไปแคสมา เจสซี่มองการกระทำของน้ำหวานด้วยสายตานิ่งๆ
"ถ้าพี่กดโทรออก เจสซี่จะได้บทนี้ทันที" น้ำหวานแกว่งโทรศัพท์ไปมาต่อหน้าเจสซี่ "แต่คืนนี้เจสซี่ต้องอยู่กับพี่ ได้หรือเปล่า?"
"............" เจสซี่เงียบไป
อีกแล้ว.. น้ำหวานมาไม้นี้อีกแล้ว
"พี่เชื่อนะคะว่าเจสซี่ไม่แคร์ใครมากกว่าแฟนของเจสซี่" น้ำหวานเว้นจังหวะเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ "แต่พี่ไม่แน่ใจนะ ว่าเจสซี่จะแคร์แฟนของเจสซี่มากกว่าบทละครนี่หรือเปล่า"
"............"
มันไม่ใช่เรื่องยากเลยสักนิดหากน้ำหวานจะทำให้เจสซี่ยอมโอนอ่อนตามเธอ เธอรู้ดีว่าจุดอ่อนของเจสซี่อยู่ตรงไหน และเธอรู้ดีกว่าควรจะทำยังไงให้เจสซี่ไม่สามารถปฏิเสธเธอได้ เธอเป็นเหมือนผู้กุมชะตาของเด็กสาวคนนี้ไปซะแล้ว..
"ว่ายังไงคะเจสซี่ จะตอบพี่ได้หรือยังคะ?" น้ำหวานถามย้ำอีกครั้ง
เจสซี่เม้มปากแน่นอย่างใช้ความคิด เธอเองก็รู้ดีว่าถ้าเธออยู่กับน้ำหวานในคืนนี้ ไม่แคล้วเธอต้องตกเป็นของน้ำหวานอีกครั้งแน่นอน แต่จะให้เธอทำยังไง
ในเมื่อตัวเธอเองก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเธอแคร์บทละครมากกว่าพี่กวางของเธอ..
แต่ว่า.. แค่เธอตกเป็นของน้ำหวานเพียงครั้งเดียวในตอนนั้น เธอยังไม่กล้าให้พี่กวางสัมผัสร่างกายของเธอจนถึงทุกวันนี้ แล้วถ้าเธอต้องตกเป็นของน้ำหวานอีกครั้ง เธอจะกล้ามองหน้าพี่กวางของเธอได้ยังไงกัน?
"อยู่ที่เจสซี่ตัดสินใจนะคะ พี่ไม่ได้บังคับอะไร" น้ำหวานพูด
"............."
"แค่ว่าถ้าเจสซี่ไม่โอเค พี่ก็จะให้คนขับรถไปส่งเจสซี่ที่บ้านแล้วเราจะไม่พูดถึงเรื่องนี้กันอีก"
นี่ไม่บังคับใช่ไหม?
น้ำเสียงสบายๆของน้ำหวานไม่ได้ช่วยให้เจสซี่ผ่อนคลายตามไปด้วยเลยสักนิด ตรงกันข้าม.. เหมือนกับว่าน้ำหวานจะเร่งให้เจสซี่ตอบตกลงซะมากกว่า
เจสซี่ถอนหายใจยาวๆแล้วตัดสินใจดันตัวออกจากการเกาะกุมของน้ำหวาน สาวลูกครึ่งผุดตัวลุกขึ้นยืนแล้วคว้ากระเป๋าถือของเธอที่วางอยู่บนโต๊ะมากอดไว้ น้ำหวานมองเจสซี่ด้วยความแปลกใจที่เห็นว่าเจสซี่เหมือนจะปฏิเสธ ทั้งที่ข้อเสนอของเธอมันเป็นอะไรที่เจสซี่ไม่น่าจะปฏิเสธได้ด้วยซ้ำ
แต่แล้ว..
"เจสซี่ขอโทรบอกพี่กวางก่อนแล้วกันค่ะว่าจะไม่กลับบ้าน"
พูดจบเจสซี่ก็ควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋าถือของเธอแล้วกดต่อสายหาพี่กวาง น้ำหวานมองตามแผ่นหลังของสาวลูกครึ่งที่เดินเลี่ยงออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียง ใบหน้าสวยหวานเหยียดยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจที่เจสซี่ไม่ได้ปฏิเสธข้อเสนอของเธอ
ก็นึกอยู่แล้ว.. เจสซี่ปฏิเสธเธอไม่ได้หรอก
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
ตอนที่สิบมาส่งแล้วววว
จริงๆเขียนเสร็จตั้งแต่ห้าทุ่มแล้ว แต่มัวแต่เขียนตอนต่อไปเพลินไปหน่อยลืมเองมาลงให้ อภัยให้ไรท์ด้วยค่ะ ._.
ตอนนี้สั้นกว่าตอนที่แล้วอีกค่ะ แต่ไรท์คาดว่าจะไปลงที่ตอนหน้าหนักหน่อย
เคยมีคนรีเควซไว้เมื่อประมาณสองตอนที่แล้วว่าอยากเห็นความสัมพันธ์น้ำหวานเจสซี่
ตอนนี้ถึงเวลาอันควรที่ไรท์จะจัดให้แล้วค่ะ จริงๆตอนนี้มันควรจะมีแค่น้ำหวานเจสซี่ด้วยซ้ำ
แต่ว่ามันสั้นเกินไป ไรท์เลยเพิ่มซีนผู้จัดการกับโปรแกรมเมอร์เข้าไปด้วย
ตอนนี้มีบางอย่างแปลกๆนะคะ ไรท์เชื่อว่าผู้อ่านทุกคนเห็น แต่ไม่รู้ว่าจะเอะใจกันหรือเปล่านี่สิ ฮี่ๆ
แล้วก็.. ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ ไรท์ซึ้งใจมากๆ
ต่อจากนี้ไปจะตั้งใจอ่านหนังสือเตรียมสอบให้หนักกว่าเดิม และจะตั้งใจเขียนฟิคให้สมกับที่ทุกคนติดตามด้วยค่ะ /โค้ง90องศา
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ Chapter 10 นะคะ ^^
ความคิดเห็น