คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : intro
M&Bc Software
กวาง วรรณปิยะ ออมสินนพกุล เดินออกมาจากบริษัทพัฒนาซอฟแวร์แห่งหนึ่งด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะเธอได้งานที่นี่แล้วน่ะสิ! จริงๆมันก็ไม่ได้ผิดคาดเท่าไหร่นักเพราะเธอเป็นโปรแกรมเมอร์ฝีมือดี ผู้จัดการที่บริษัทเก่าของเธอยังบ่นเสียดายแล้วเสียดายอีกตอนที่เธอตัดสินใจลาออก อย่าว่าแต่ผู้จัดการเลย.. แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังเสียดายเพราะอุตส่าห์ไต่เงินเดือนไปได้เกือบถึงห้าหมื่นแล้วเชียว แล้วพอมาสมัครงานที่บริษัทใหม่เงินเดือนก็ต้องกลับไปที่จุดสตาร์ทใหม่เช่นกัน
กวางโบกแท็กซี่แล้วสอดตัวเข้าไปนั่งที่เบาะหลังพร้อมเปิดเอกสารในมือขึ้นมาดู เป็นเอกสารทั่วไปเกี่ยวกับบริษัทแห่งนี้ สาวร่างสูงได้แต่กวาดสายตาอ่านผ่านๆเพราะในหัวยังคงคิดเกี่ยวกับคำพูดของคณะกรรมการในห้องสัมภาษณ์อยู่
'จะไหวเหรอ? ดูไม่ค่อยสู้คนเท่าไหร่เลยนะ' กรรมการคนที่หนึ่งพูด
'โอยยย ใครจะไปกล้าสู้กับยัยนั่นล่ะ ขึ้นอยู่กับว่าเขาจะทนได้แค่ไหนนั่นแหละ' กรรมการคนที่สองตอบ
'เอาน่าๆ ก็ลองดูก่อน โปรไฟล์เขาดีมากเลยนะ' กรรมการคนที่สามพูดขึ้นแล้วหันมาทางกวาง 'เรายินดีร่วมงานกับเธอ แต่ฉันขอเตือนไว้อย่างหนึ่งเกี่ยวกับผู้จัดการของเธอ'
'ผู้จัดการเขาเป็นอะไรเหรอคะ?' กวางถาม
'ผู้จัดการดุและเนี้ยบมากถึงมากที่สุด เตือนไว้ก่อนว่าถ้าเขาพูดอะไรก็ให้ทำตาม อย่าขัด และอย่าทำตัวแข็งข้อเด็ดขาด' กรรมการคนที่หนึ่งพูด
'ทนให้ได้นะ เราอยากร่วมงานกับเธอไปนานๆ' กรรมการคนที่สองพูดต่อ
'ค่ะ ดิฉันจะอดทนค่ะ' กวางพูดพร้อมกับก้มหน้ายอมรับ
'เชิญค่ะ ยินดีที่ได้ร่วมงานนะคะ'
'ขอบพระคุณค่ะ'
ผู้จัดการเขาดุมากขนาดนั้นเลยเหรอ?
กวางได้แต่คิดในใจมาตลอดทางจนถึงคอนโด ร่างสูงยื่นเงินให้แท็กซี่ตามมิเตอร์ เป็นความโชคดีที่บริษัทไม่ได้อยู่ไกลกับที่คอนโดมากนักค่าแท็กซี่เลยไม่แพงมาก จริงๆแล้วกวางก็ไม่เคยกังวลเรื่องนี้เลย แต่เพราะเงินเดือนที่ลดลง ทำให้การใช้จ่ายอะไรๆต้องรอบคอบมากขึ้นกว่าเดิม
ร่างสูงเดินเข้าลิฟท์ไปและพอลิฟท์เปิดกวางก็เดินเร็วๆไปยังห้องของตัวเอง อย่าถามเลยว่าทำไมเธอถึงรีบขนาดนี้ ก็เธอชักอดใจไม่ไหวอยากจะบอกข่าวดีกับใครบางคนเร็วๆแล้วน่ะสิ
"พี่กวาง.. เป็นยังไงบ้างคะ?" น้ำเสียงเล็กของสาวลูกครึ่งดังออกมาต้อนรับทันทีที่กวางเปิดประตูเข้าไปในห้อง
"พี่ได้งานแล้วนะเจสซี่" กวางพูดพลางโบกซองสีน้ำตาลไปมาในอากาศเป็นการยืนยันว่าเธอได้งานแล้วจริงๆ
"เย้! เจสซี่ว่าแล้ว พี่กวางของเจสซี่เก่งที่สุดเลยค่ะ" ร่างบางเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟาด้วยความดีใจแล้ววิ่งมากอดกวางที่ยืนอยู่หน้าห้องรับแขก
ว่าไงนะ? ฉันลืมบอกงั้นเหรอว่าเจสซี่คือใคร? เจสซี่ หรือ กิระนา จัสมิน ชูว์เทอร์ สาวลูกครึ่งที่ใฝ่ฝันอยากเป็นนักแสดงจนต้องย้ายจากนอกเมืองมาอยู่ในตัวเมืองกรุงเทพเพื่อให้ง่ายต่อการรับงาน และนั่นทำให้กวางต้องย้ายตามเข้ามาอยู่ด้วย
แล้วเพราะอะไรกวางถึงต้องลาออกจากงานเพื่อมาอยู่กับเจสซี่น่ะเหรอ?
ก็เพราะว่าเจสซี่เป็นคนรักของกวางยังไงล่ะ..
"จีน่า นี่ประวัติโปรแกรมเมอร์คนใหม่"
จี ณิชญาวีร์ พิศาลพงศ์ชนะ หนึ่งในคณะกรรมการสัมภาษณ์ยื่นแฟ้มประวัติของโปรแกรมเมอร์คนใหม่ให้คนที่กำลังนั่งตรวจเช็คเอกสารอยู่ ร่างนั้นละสายตาออกจากกองเอกสารตรงหน้ามาเหลือบมองดูแฟ้มที่จียื่นให้
"วรรณปิยะ ออมสินนพกุล"
วิรายา ภัทรโชคชัย หรือ จีน่า ผู้จัดการสาวหน้าคมผมสั้นประบ่าอ่านชื่อเจ้าของประวัติในแฟ้มแล้วเอื้อมมือมาหยิบไปดู มือเรียวค่อยๆกรีดกระดาษออกมาอ่านทีละแผ่นด้วยสายตาเรียบเฉย
"โปรไฟล์ใช้ได้หนิ" จีน่าพูด
"ไม่แค่ใช้ได้หรอก ถือว่าดีเลยล่ะ" จีพูดพลางนั่งลงบนโต๊ะทำงานแล้วเอื้อมมือไปคว้าถ้วยกาแฟที่วางอยู่ข้างตัวจีน่ามาจิบ
"ก็รอดูละกันว่าจะทำงานได้ดีแค่ไหน" จีน่าวางประวัติลงเหมือนเดิมแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้
"โธ่.. คุณผู้จัดการใจร้าย จะใจดีกับเด็กใหม่หน่อยไม่ได้หรือไง" จีพูดแซวพลางจิบกาแฟไปอีกทีหนึ่ง
"เฮอะ! ถ้าฉันใจดีกับเด็กใหม่คงไม่มีคนลาออกจากบริษัทถี่ขนาดนี้หรอก" จีน่าพูดพลางยกมือขึ้นกอดอกแล้วส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ไปให้จี
"ไม่ถี่มากนะ ก็แค่ประมาณเดือนละคน.. โอเค มันค่อนข้างถี่ แต่ทางกรรมการฝ่ายบริหารก็ไม่ได้ว่าอะไรหนิ เธอน่ะทำโครงการได้ถูกใจพวกเขาที่สุดแล้ว"
"แน่นอนล่ะ ฉันเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับบริษัทเสมอ อะไรที่มันไม่ดีก็ต้องตัดทิ้้งไป" จีน่าเว้นจังหวะเล็กน้อยแล้วกวาดสายตามองจี "แล้วนี่มานั่งอะไรบนโต๊ะฉัน ไม่มีการมีงานทำหรือไง ออกไปได้แล้วฉันจะทำงานต่อ อ้อ! คืนกาแฟให้ฉันด้วย ฉันยังไม่ได้กินเลยสักจิบ"
"โอเคๆ ไปละ ก็คนมันว่างอ่ะนะเลยอาสาเอาประวัติมาส่งให้ถึงมือผู้จัดการ" จีดีดตัวลงจากโต๊ะ "ส่วนกาแฟนี่ยังไม่ได้จิบใช่มะ? ฉันขอละกัน แต๊งกิ้วเพื่อนนน"
"นี่!! จะกวนกันหรือไงฮะ!?"
"ก็ตามนั้นแหละค่ะคุณผู้จัดการ อิอิ บ๊ายบายย"
พูดจบจีก็เดินออกจากห้องทำงานของจีน่าไปทิ้งให้จีน่านั่งฟึดฟัดอยู่คนเดียวในห้อง ให้ตายเถอะ.. น่าจะรู้ตั้งแต่จีโผล่เข้ามาในห้องแล้วว่ายัยนี่ไม่มาเล่นๆ ยัยนี่มากวนทีน..
ร่างบางถอนหายใจอย่างหน่ายๆหนึ่งครั้งก่อนจะกลับมาตั้งใจทำงาน แต่พอสายตาเหลือบไปเห็นแฟ้มประวัติของโปรแกรมเมอร์คนใหม่ที่วางอยู่ข้างๆก็อดที่จะเอื้อมมือไปหยิบขึ้นมาดูอีกครั้งไม่ได้
เธอกวาดสายตาอ่านประวัติคร่าวๆอีกครั้งแล้วหยุดสายตาลงที่รูปของโปรแกรมเมอร์คนใหม่ที่ติดอยู่มุมขวาบนของกระดาษ ดวงตาคมจ้องมองคนในรูปอย่างพินิจแล้วค่อยๆกระตุกยิ้มมุมปากขึ้น
"วรรณปิยะงั้นเหรอ.. แล้วเจอกัน"
----------------------------------------------------------------------------------------
TALK!!! คุยกันหน่อยนะ ^^
ก็ว่าอยู่ว่าลืมอะไรไป ที่ไหนได้ลืมใส่TALK - -"มาส่งอินโทรเรียกน้ำย่อยไปก่อน อิอิ
จริงๆไรต์ไม่ได้เขียนเรื่องยาวมานานมากแล้วอ่ะ ปล่อยแต่เรื่องสั้น
กลายเป็นว่าพอมาเขียนเรื่องยาวก็ได้แต่นั่งงงอยู่กันตัวเอง
เอ๊ะ! ดีเทลต้องเยอะขนาดไหนดี? ซีนนี้มันต้องลากไปยาวแค่ไหน
เพราะปกติถ้าเป็นเรื่องสั้นไรต์จะตัดเอาแค่ซีนสำคัญๆที่สามารถดำเนินเรื่องได้
พอมาแต่งเรื่องยาวไรต์ก็ไม่แน่ใจว่าถ้าใส่ซีนยืดเรื่องลงไปด้วยมันจะเวิร์คหรือเปล่า?
ยังไงก็ติชมกันหน่อยนะคะ เขียนเรื่องยาวครั้งนี้เหมือนเขียนครั้งแรกเลยค่ะ แทบไม่รู้อะไรเลย - -"
เอ่อ.. เกือบลืมอีกอย่าง
เค้าอยากจะถามรีดเดอร์ทุกคนเลยว่า กดเป็นแฟนคลับนิยายนี่กดตรงไหนเหรอคะ?
พอดีว่าไรต์เป็นคนโลวเทค ใครก็ได้มาโปรดไรต์ที ._.
ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความกรุณาอ่านจนจบ intro ค่ะ ^^
ความคิดเห็น