ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Incomplete]
เสียงรถไฟดังสนั่นไปทั่วเขตที่อยู่อาศัย บอกเวลา 12.00 นาฬิกา เพราะขบวนรถไฟจะผ่านเขตอยู่อาศัยแห่งนี้ทุกๆวันเวลาเที่ยงตรง
ที่นี่คือเขตอยู่อาศัย Дом Мира (บ้านแห่งสันติภาพ) ตั้งอยู่ในเขตรัฐจอร์เจีย ประเทศสหรัฐอเมริกา พวกเราทั้งหมดประมาณ 87 คนอาศัยอยู่รวมกันในคอนเทนเนอร์ขนาดมหึมาใต้ดิน ซึ่งคอนเทนเนอร์เหล่านี้ผลิตโดยบริษัท StarVault Co. ซึ่งนำเข้ามาขายในช่วงกลางสงครามโลกครั้งที่ 3
ซึ่งแน่นอนว่ามันขายดีเทน้ำเทท่า บริษัทได้กำไรไปเต็มๆ แต่สุดท้ายในช่วงปลายสงคราม บริษัทก็เละเป็นจุนด้วยแรงระเบิดนิวเคลียร์ ไม่ใช่แค่บริษัทนะ ทั้งโลกเลย
มันเกิดจากการยิงลูกนิวเคลียร์อัดกันไปๆมาๆเป็นร้อยๆลูกโดยไม่ได้คำนึงถึงผลกระทบที่จะตามมา แล้วอเมริกาดันเป็นประเทศที่เป็นคู่สงครามอีก ถ้ายังอยู่ได้จะเป็นอะไรที่ปาฏิหาริย์มากๆ
และแน่นอนว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ใต้ดินก็รอดปลอดภัยดี.. บางกลุ่มนะ บางกลุ่มได้พื้นที่ที่ไม่แน่หนาพอ จึงยังถูกแรงระเบิดนิวเคลียร์อยู่
และนี่ก็หลังสงครามโลกครั้งที่ 3 มาได้เกือบ 16 ปีแล้ว ตอนนี้ผมโตเป็นวัยรุ่นแล้ว พร้อมที่จะใช้ปืนในการต่อสู้ พร้อมที่จะมีครอบครัว พร้อมทุกอย่าง
และพร้อมต่อการเดินทางสู่โลกภายนอก..
วันนี้วันที่ 21 มกราคม 2089 วันคล้ายวันเกิดของผมเองครับ อายุตอนนี้ปาเข้าไป 22 ปีแล้ว และแน่นอนว่าผมจะสามารถออกไปภายนอกคอนเทนเนอร์ได้แล้ว เนื่องจากอายุถึง แต่มันก็ไม่ได้ออกไปง่ายขนาดนั้น ผมจะได้ออกพรุ่งนี้นู่น เพราะการขึ้นไปบนพื้นดินหลังเที่ยง สารกัมมันตรังสีจะเข้มข้นมาก ร่างกายไม่สามารถปรับตัวทันได้ จึงต้องออกตั้งแต่เช้า เพื่อให้ร่างกายสามารถปรับตัวได้ทัน
ส่วนวันนี้ผมก็คงทำได้แค่ทดลองปืน ทดลองชุดกันสารกัมมันตภาพรังสี และนั่งปาร์ตั้สังสรรค์กับทุกคน
ผมเข้าไปที่ห้องรวมของกลุ่มของผมทั้งหมด 15 คนในห้องกระจกขนาดกลาง คล้ายๆคาเฟ่เก่า มีร่องรอยที่วางจาน เครื่องทำกาแฟที่ใช้งานไม่ได้
"เอ้า! ว่าไง เจ้าของวันเกิด มานั่งตรงนี้สิ" เสียงเรียกดังมาจากพี่สาว
เธอคือ Ann Kisuov พี่สาวต่างแม่ของผมเองครับ เธอเกิดก่อนผม 2 ปี ผมถือว่าเธอคือผู้ปกครองผม เพราะผมไม่เหลือใครแล้ว พ่อแล้วแม่ก็เสียชีวิต เหลือแค่พี่สาวคนนี้ที่จะดูแลผมได้
"ว่าไง ไอ้หนู พร้อมจะออกไปผจญภัยรึยัง?"
"ผมคิดว่าพี่น่าจะรู้ดีนะครับ ห้ะๆ"
"เออนั่นสิ ตั้ง 22 ปีที่ทนมา ได้ไปซะทีนะแก" พี่พูดพลางลูบหัวผมเบาๆ "ไปฝึกใช้ปืนไรเฟิลมารึยัง?"
"ยังเลยครับ"
"ไปฝึกมา ไรเฟิลมันยิงยากนะ ไอ่หนู" พี่ลากแขนผมไปที่จุดฝึกยิงปืน
จุดฝึกยิงปืนของพวกเราทำขึ้นแบบง่ายๆ ไม่เปลืองทรัพยากรมากเกินไป ใช้กระดาษแข็งที่หาได้ทั่วๆไปทำเป็นเป้ายิง ใช้สำหรับฝึกยิงปืนลูกกระสุนตะกั่วทั่วไป ถ้าเป็นปืนชีวภาพจะไปอีกที่หนึ่งที่พิเศษกว่าปกติ
"เอ้า ว่าไงพ่อหนุ่ม" ลุงของผมที่ประจำอยู่ที่จุดฝึกยิงปนทักมา
เขาชื่อ Viktor Gusarov ครับ เป็นลุงของผม อายุย่างเข้า 60 ปีแล้ว แต่พี่แกก็ยังฟิตปั๋งเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน สงสัยการที่เคยเป็นทหารมาก่อนอาจส่งผลให้ลุงของผมยังฟิตอยู่เช่นเดิมเหมือนตอนหนุ่มๆไม่มีผิด
"อยากได้ไรเฟิลกระบอกไหนล่ะ" ลุงของผมพูดพลางเปิดกล่องอาวุธให้ผมเลือกดู
ผมหยิบปืน FN FAL พร้อมแมกกาซีนบรรจุลูกกระสุนขนาด 7.62x51 mm NATO ขึ้นมา ที่ผมเลือกปืนนี้ไม่ใช่เพราะผมชอบหรอกนะ แค่มันยิงง่ายดี ฮ่าๆ
"เล่นแบทเทิลไรเฟิลเลยหรอ คงจะมั่นใจหน้าดู" ลุงของผมคุยกับพี่สาวของผม
"นั่นสิคะ พึ่งหัดยิงครั้งแรกเองนะ"
"เอาเถอะ ลองดูไปก่อน เผื่อไอ้หนุ่มคนนี้มันอาจจะมีพรสวรรค์ก็เป็นได้"
อย่างที่ลุงผมว่าครับ เมื่อผมลองยิงปืนนี้นัดแรก ผมไมรู้สึกถึงความดีดของปืนเลย แถมยังควบคุมลูกกระสุนได้ดีอีก เข้าเป้าเต็มๆไม่พลาดสักนัด
"สมเป็นหลานข้าจริงๆ พึ่งจับครั้งแรกก็ยิงได้แล้ว ฮ่าๆ!" ลุงของผมพูดด้วยความดีใจพร้อมกอดคอผม
"เพื่อไม่เสียเวลา หนูขอพาเค้าไปลองชุดก่อนนะคะ" พี่สาวของผมดูรีบร้อนแปลกๆพร้อมดึงแขนผมไปอย่างรวดเร็ว
"ตั้งใจนะ ไอ้หนู" คุณลุงพูดตามหลัง
ที่นี่คือเขตอยู่อาศัย Дом Мира (บ้านแห่งสันติภาพ) ตั้งอยู่ในเขตรัฐจอร์เจีย ประเทศสหรัฐอเมริกา พวกเราทั้งหมดประมาณ 87 คนอาศัยอยู่รวมกันในคอนเทนเนอร์ขนาดมหึมาใต้ดิน ซึ่งคอนเทนเนอร์เหล่านี้ผลิตโดยบริษัท StarVault Co. ซึ่งนำเข้ามาขายในช่วงกลางสงครามโลกครั้งที่ 3
ซึ่งแน่นอนว่ามันขายดีเทน้ำเทท่า บริษัทได้กำไรไปเต็มๆ แต่สุดท้ายในช่วงปลายสงคราม บริษัทก็เละเป็นจุนด้วยแรงระเบิดนิวเคลียร์ ไม่ใช่แค่บริษัทนะ ทั้งโลกเลย
มันเกิดจากการยิงลูกนิวเคลียร์อัดกันไปๆมาๆเป็นร้อยๆลูกโดยไม่ได้คำนึงถึงผลกระทบที่จะตามมา แล้วอเมริกาดันเป็นประเทศที่เป็นคู่สงครามอีก ถ้ายังอยู่ได้จะเป็นอะไรที่ปาฏิหาริย์มากๆ
และแน่นอนว่าผู้คนที่อาศัยอยู่ใต้ดินก็รอดปลอดภัยดี.. บางกลุ่มนะ บางกลุ่มได้พื้นที่ที่ไม่แน่หนาพอ จึงยังถูกแรงระเบิดนิวเคลียร์อยู่
และนี่ก็หลังสงครามโลกครั้งที่ 3 มาได้เกือบ 16 ปีแล้ว ตอนนี้ผมโตเป็นวัยรุ่นแล้ว พร้อมที่จะใช้ปืนในการต่อสู้ พร้อมที่จะมีครอบครัว พร้อมทุกอย่าง
และพร้อมต่อการเดินทางสู่โลกภายนอก..
วันนี้วันที่ 21 มกราคม 2089 วันคล้ายวันเกิดของผมเองครับ อายุตอนนี้ปาเข้าไป 22 ปีแล้ว และแน่นอนว่าผมจะสามารถออกไปภายนอกคอนเทนเนอร์ได้แล้ว เนื่องจากอายุถึง แต่มันก็ไม่ได้ออกไปง่ายขนาดนั้น ผมจะได้ออกพรุ่งนี้นู่น เพราะการขึ้นไปบนพื้นดินหลังเที่ยง สารกัมมันตรังสีจะเข้มข้นมาก ร่างกายไม่สามารถปรับตัวทันได้ จึงต้องออกตั้งแต่เช้า เพื่อให้ร่างกายสามารถปรับตัวได้ทัน
ส่วนวันนี้ผมก็คงทำได้แค่ทดลองปืน ทดลองชุดกันสารกัมมันตภาพรังสี และนั่งปาร์ตั้สังสรรค์กับทุกคน
ผมเข้าไปที่ห้องรวมของกลุ่มของผมทั้งหมด 15 คนในห้องกระจกขนาดกลาง คล้ายๆคาเฟ่เก่า มีร่องรอยที่วางจาน เครื่องทำกาแฟที่ใช้งานไม่ได้
"เอ้า! ว่าไง เจ้าของวันเกิด มานั่งตรงนี้สิ" เสียงเรียกดังมาจากพี่สาว
เธอคือ Ann Kisuov พี่สาวต่างแม่ของผมเองครับ เธอเกิดก่อนผม 2 ปี ผมถือว่าเธอคือผู้ปกครองผม เพราะผมไม่เหลือใครแล้ว พ่อแล้วแม่ก็เสียชีวิต เหลือแค่พี่สาวคนนี้ที่จะดูแลผมได้
"ว่าไง ไอ้หนู พร้อมจะออกไปผจญภัยรึยัง?"
"ผมคิดว่าพี่น่าจะรู้ดีนะครับ ห้ะๆ"
"เออนั่นสิ ตั้ง 22 ปีที่ทนมา ได้ไปซะทีนะแก" พี่พูดพลางลูบหัวผมเบาๆ "ไปฝึกใช้ปืนไรเฟิลมารึยัง?"
"ยังเลยครับ"
"ไปฝึกมา ไรเฟิลมันยิงยากนะ ไอ่หนู" พี่ลากแขนผมไปที่จุดฝึกยิงปืน
จุดฝึกยิงปืนของพวกเราทำขึ้นแบบง่ายๆ ไม่เปลืองทรัพยากรมากเกินไป ใช้กระดาษแข็งที่หาได้ทั่วๆไปทำเป็นเป้ายิง ใช้สำหรับฝึกยิงปืนลูกกระสุนตะกั่วทั่วไป ถ้าเป็นปืนชีวภาพจะไปอีกที่หนึ่งที่พิเศษกว่าปกติ
"เอ้า ว่าไงพ่อหนุ่ม" ลุงของผมที่ประจำอยู่ที่จุดฝึกยิงปนทักมา
เขาชื่อ Viktor Gusarov ครับ เป็นลุงของผม อายุย่างเข้า 60 ปีแล้ว แต่พี่แกก็ยังฟิตปั๋งเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน สงสัยการที่เคยเป็นทหารมาก่อนอาจส่งผลให้ลุงของผมยังฟิตอยู่เช่นเดิมเหมือนตอนหนุ่มๆไม่มีผิด
"อยากได้ไรเฟิลกระบอกไหนล่ะ" ลุงของผมพูดพลางเปิดกล่องอาวุธให้ผมเลือกดู
ผมหยิบปืน FN FAL พร้อมแมกกาซีนบรรจุลูกกระสุนขนาด 7.62x51 mm NATO ขึ้นมา ที่ผมเลือกปืนนี้ไม่ใช่เพราะผมชอบหรอกนะ แค่มันยิงง่ายดี ฮ่าๆ
"เล่นแบทเทิลไรเฟิลเลยหรอ คงจะมั่นใจหน้าดู" ลุงของผมคุยกับพี่สาวของผม
"นั่นสิคะ พึ่งหัดยิงครั้งแรกเองนะ"
"เอาเถอะ ลองดูไปก่อน เผื่อไอ้หนุ่มคนนี้มันอาจจะมีพรสวรรค์ก็เป็นได้"
อย่างที่ลุงผมว่าครับ เมื่อผมลองยิงปืนนี้นัดแรก ผมไมรู้สึกถึงความดีดของปืนเลย แถมยังควบคุมลูกกระสุนได้ดีอีก เข้าเป้าเต็มๆไม่พลาดสักนัด
"สมเป็นหลานข้าจริงๆ พึ่งจับครั้งแรกก็ยิงได้แล้ว ฮ่าๆ!" ลุงของผมพูดด้วยความดีใจพร้อมกอดคอผม
"เพื่อไม่เสียเวลา หนูขอพาเค้าไปลองชุดก่อนนะคะ" พี่สาวของผมดูรีบร้อนแปลกๆพร้อมดึงแขนผมไปอย่างรวดเร็ว
"ตั้งใจนะ ไอ้หนู" คุณลุงพูดตามหลัง
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น