ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เพราะข้าคือ คิม แจจุง
H1 เพราะข้าคือ คิมแจจุง
เสียงอึกทึกครึกโครมทัดังสนั่นไปทั่วทั้งเมืองปะปนกับเสียงปืนกลที่ดังลั่นทั่วทั้งบริเวณ จากเมืองที่เคยสงบสุขกลับกลายเป็นนรกไม่ทันข้ามคืน ตาสวยลอดมองผ่านหน้าต่าง เสียงของเด็กน้อยที่ร่ำร้องเรียกหามารดา ยังคงมีไม่หยุดหย่อน เสียงกรี๊ดที่แสบหูผสมปนเปกับเสียงฝีเท้าของคนนับร้อยที่วิ่งหนีเอาชีวิตรอด เอาจากเมือง
‘นี่หรือเมืองมอนเดที่ข้ากินข้านอน นี่หรือบ้านเกิดของข้า’แจจุงมองดูชาวบ้านและทหารหลายนายนอนตายมากมาย แผ่นดินที่เคยเขียวขจีกลายเป็นแผ่นดินสีเลือดไปตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่มีใครตอบเขาได้ นอกจากสิ่งที่เขาเห็นคือ กบฏ พวกมันมาจากไหนและเป็นใครกันแน่ ไม่มีใครรู้แน่ชัด แต่การเจรจาที่ล้มเหลวหลายครั้ง ยากนักที่พวกเราจะให้พวกมัน ได้ ‘ข้าไม่ยอมให้พวกเจ้าเอาเมืองของข้าไป ข้าไม่ยอม!!!’
“คุณชายเจ้าขาออกมาจากหน้าต่างเถอะเจ้าคะ!!” แองเจล่าดึงตัวแจจุงออกจากหน้าต่าง เสียงบานประตูโดนถีบเข้ามาจากทหารนายหนึ่ง
“รีบหนีไปเถอะขอรับ พวกเราจะช่วยตามหาท่านอาเธอร์เอง”
“ไม่! ข้าไม่ไปถ้าไม่มีท่านตา ” แจจุงไม่ลุกไปไหนแต่กับยึดตัวเองให้อยู่กับที่มากกว่าเดิม
“โธ่ ~ไม่ได้เจ้าคะคุณชาย รีบหนีไปสะเถอะเจ้าคะ อย่าให้ดิฉันต้องคอยกังวลอยู่เยี่ยงนี้เลย” แองเจล่าแกะมือนิ่มออกจากเสาเตียงที่เจ้าตัวเกาะไว้ แจจุงมองหน้าแองเจล่า และสองสาวฝาแฝด
“งั้น.....ถ้าข้าไป แองเจล่า แล้วก็เจมมี่กับเจมม่า ต้องไปกับข้าด้วย ได้โปรดเถอะ” แจจุงเว้าวอนให้แองเจล่าไปกับเขาด้วย เขาไม่มีทางทิ้งคนที่เลี้ยงดูเขามาไม่ต่างจากลูก และคนดูแลเขาไม่ต่างจากน้องชายอย่างเจมม่าและเจมมี่
ทั้งสี่คนค่อยๆก้มหัวให้พ้นกระจกออกจากห้อง ตอนนี้ทั้งคฤหาสกำลังดันประตูไว้ไม่ให้พวกกบฏเข้ามา สาวใช้และทหรายมากมายต่างรื้อตู้รื้อเตียงมากั้นประตูไว้ คาดว่าอีกไม่นาน พวกมันคงเข้ามาได้ ทหารหลายนายต่างคุ้มกันและนำตัวคุณชายใหย๋ผู้สืบทอดผู้ครองเมืองหนีออกจากปราสาท แจจุงมองหาผู้เป็นตาครั้งแล้วครั้งเล่า กลัวจนพูดไม่อะไรไม่ออก ญาติที่ข้าเหลือแต่เพียงผู้เดียวคือท่านตา เท่านั้น
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!
เสียงปืนที่ปะทะกันของทหารและกบฏดังขึ้นจนสาวใช้มากมายที่หนีตามมาต้องกรีดร้องและก้มหัวลง
“คุณชายรีบวิ่งเถอะเจ้าคะ~!!” เจมม่าและเจมมี่ช่วยกันพยุงแจจุงให้วิ่งต่อไป ทหารและสาวใช้ต่างล้มตายเหมือนห่าฝนที่กระหน่ำ แองเจล่าดันหลังให้แจจุงวิ่งให้เร็วขึ้น โดยไม่ให้หันกลับมามองภาพที่น่าเจ็บปวดเช่นนั้น ทุกคนต่างร่ำร้องไห้กับโศกนาฏกรรมที่เจ็บปวดเจียนตาย ไม่เว้นแม้แต่แจจุงที่เข้มแข็ง
คนที่รอดเพียงไม่กี่คนและทหารราวๆสิบนาย วิ่งออกมาจากเมืองมอนเด เข้าไปยังป่าให้พ้นเมืองให้ไกลที่สุด แจจุงหยุดวิ่ง และหันกลับไปมอง น้ำตาใสไหลรินรดแก้มเนียน ไม่ต่างจากสาวใช้และทหารต่างร่ำร้องออกมา ไฟที่ลุกท่วมเมืองเกิดของตนเองเป็นเหมือนฝันร้ายในค่ำคืนที่หนาวเหน็บเช่นนี้
“รีบไปเถอะนเจ้าคะ เดี๋ยวพวกมันจะตามมา” แองเจล่าดึงมือคุณชายของเธอให้วิ่งต่อไปเรื่อย ๆ
‘ท่านตา ข้าจะกลับมา ข้าจะแก้แค้นให้ท่าน!!!’
.
.
.
.
.
.
“เจอตัวท่านแจจุงหรือเปล่า”
“ยังขอรับ ตอนนี้คนของเรากำลังไล่ล่าตามท่านแจจุงไปขอรับ ” กบฏรายหนึ่งรายงานผู้เป็นนายใหญ่
“หนีไปทางไหน?”
“คือ......หนีลงใต้ขอรับ แต่ท่านกึนซอกไม่ต้องห่วง พวกเราจะจับตัวท่านแจจุงได้ทันแน่ๆ”
กึนซอกไม่พูดแต่อย่างใด เดินผ่านซากศพ เดินไปยังม้าคู่ใจควบออกไปเป็นการเสร็จสิ้นภารกิจส่วนหนึ่งคือการกวาดล้างเมืองมอนเด
.
.
.
.
“ทหาร! ตอนนี้เราอยู่ที่ไหน” แจจุงถามทหารนายหนึ่ง เขาจำได้ว่าเราเดินออกมาไกลจากเมืองแล้ว แต่เพราะกบฏอาจจะยังตามมา จึงหยุดเดินไม่ได้ แต่ยิ่งเดินออกมาจากเมืองยิ่งเจออะไรแปลกๆ
“พวกเราไม่ทราบจริงๆขอรับ ” นายทหารมากมายต่างพูดไม่ออกหาคำตอบไม่ได้ เมืองมอนเดถือว่าเป็นใต้สุดแห่งประเทศคาเพนทาเรีย การจะวิ่งไปขอความช่วยเหลือจากเมืองอื่นย่อมต้องผ่านประตูเมืองเท่านั้น แต่กลับวิ่งออกมาจากหลังเมืองสะได้ แจจุงมองไปรอบๆ มีแต่ความมืดที่ปกคลุมมีเพียงแสงจากคบเพลิงที่จุดในมือทหารเท่านั้นที่ทำให้เห็นบริเวณรอบๆได้ คนที่เหลือรอดต่างมองคุณชายอย่างต้องการความหวัง เจมมี่กับเจมม่าต่างกุมมือคุณชายของพวกเธอไว้เป็นการให้กำลังใจ สำหรับพวกเธอแล้วนั้นชีวิตคุณชายย่อมสำคัญกว่าพวกเธอมากนัก
“แล้วถ้าเราเดินต่อไปข้างหน้าเรื่อยๆล่ะ” แจจุงหันไปถามเหล่าทหาร
เพียงคำถามเดียวก็เกิดความเงียบที่ปกคลุม สายตานับสิบคู่ต่างมองไปยังหุบเขาข้างหน้า ผู้คนต่างมองหน้าซึ่งกันและกันอย่างหวาดกลัว ในตำนานที่เล่าขาร
“อย่าไปเลยนะเจ้าคะ!!!” แองเจล่าเขย่ามือของแจจุง
“เจ้าเชื่อนิทานหลกเด็กงั้นหรือแองเจล่า !”
“คุณชายเจ้าขา ~ คุณชายเองก็รู้ถึงเรื่องนั้นดี ใครก็ตามที่หลงเข้าไปจักไม่ได้กลับมา ” แองเจล่ากระวนกระวายหวังให้คุณชายเปลี่ยความคิด
“แล้วถ้าเราไม่ตรงไป พวกเจ้าคิดจะไปทางไหนกัน หรือว่าจะเดินกลับไปตาย!”
ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!
นายทหารสองนายล้มลงจองเลือด สาวใช้มากมายต่างกรีดร้องด้วยความตกใจกลัว แจจุงรีบวิ่งไปข้างหน้าเพื่อนำทาง ‘ไม่คิดว่าพวกมันจะตามมาทัน~!’
ต่างคนจต่างวิ่งหนีไม่คิดชีวิตแหมแต่แจจุงเองก็ต้องวิ่งไปข้างหน้า เพื่อกลับมาแก้แค้น ขาเรียววิ่งต่อไปแต่กลับยิ่งลำบากมากขึ้น ป่าไม้เริ่มขดเคี้ยว แสงจากคบเพลิงเริ่มหายไปทีละอัน ทำให้ลำบาก แต่เขาจะยังจับมือ แองเจล่า เจมม่าและเจมมี่ไว้ ขอให้เขาปกป้องใครสักคนให้รอดได้ก็ยังดี
ก๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ~!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เสียงร้องโหยหวนของอะไรสักอย่างทำให้ทุกคนชีวิตหยุดนิ่ง เสียงกรีดร้องมากมายดังออกมาจากในหุบเขา มันชั่งน่าสยดสยอง แจจุงเข้าทรุดลง มือนุ่มยกปิดหูไว้ท่ามกลางความหวดกลัว กบฏที่ตามมามากมายเองก็เช่นกัน
“หนี!...พวกเราหนีเถอะ!!!!” พวกมันต่างค่อยๆวิ่งกลับไป แต่กลับโดนเถาวัลย์หลายเส้นที่มาจากใต้พื้นดินดึงไว้
“ข้อขอโทษ! ข้าจะไม่มาอีกแล้ว ปล่อยข้าไปเถอะ~!!!” พวกมันต่างร้องขอชีวิตจากอะไรบางอย่าง สาวใช้และแจจุงต่างเกาะกลุ่มกัน มองเถาวัลย์ลากพวกมันเข้าไปและตวัดสายโยนพวกมันเข้าไปในหุบเขาที่เปิดอ้ารับเหมือนสัตว์ที่กำลังหิวโหยอาหาร
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ~!!!!!!!!!!!!
กรอบบบบบบบ~! กรวบบบบบบบบบ~!!
เสียงร้องอย่างทรมานและเสียงกินของอะไรสักอย่างดังขึ้นทั่วทั้งบริเวณ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น