คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Best night, starlight : คืนที่ ๑๕
เปิเทอมใหม่ผ่านไปไ้เือบอาทิย์แล้ว ผมยิ้มริ่มเลย
ารเรียน้วยภาษาอัฤษอผมเป็นไปไ้้วยี
แล้วพวเพื่อนๆ ็เหมือนะเ้าันไ้ีมาึ้น เ่นว่า พวเราลอไปิน้าว้วยันทั้ห้อู
มันเป็นวามิผมเอแหละ ือ...ถ้าผมะมีีวิยั่ยืนอยู่ในห้อนี้ผม็วรที่ะ...อืม...ทำอะไรบ้า
่อนเริ่มาบโฮมรูมผมเลยบอทุนว่าวันนี้ิน้าว้วยันทั้ห้อเถอะ
โีที่ทุนเห็นีเห็นาม ห้อเราเลยสนิทันมาึ้น ทั้าาริน้าวรวม และารเสนอหน้าไปอยู่ในลุ่ม่าๆ อผม
“ไริส”
“อรุสวัสิ์้ะ”
“หวัีๆ”
ผมทัทายเพื่อนร่วมห้ออนมาถึโรเรียน นายิมไนอน่วอยู่โ๊ะหลัผมเหมือนเิม
อนนี้นทั้ห้อรู้แล้วว่าเรามีนัเรียน่าาิมาเรียน้วย
และื่ออเาือิมไ...ในพาสปอร์เียนไว้แบบนั้น
หมอนั่นบอว่าเป็นสิทธิพิเศษอผู้เยาว์ เาถือ 2 สัาิไ้
ันั้น็เลยมีพาสปอร์ 2 เล่ม เป็นิมอินหนึ่น และเป็นิมไอีหนึ่น
“ารบ้านเสร็ยัวะ”
ไเยหน้า่วๆ อเาึ้นมาบอว่า... เสร็แล้วิ
“ลอ”
ผมพูยิ้มๆ หมอนั่นส่ารบ้านภาษาอัฤษมาให้ผม ผมแทบะเวี้ยทิ้
“เวร
ภาษาอัฤษันทำเอไ้เว้ย”
“็ันทำไ้แ่ภาษาอัฤษอะ”
“ภาษาเาหลีแล่ะเฮ้ย”
“โอ๊ะ
ลืมไปเลยว่ามีอีอัน” หมอนั่นล้วระเป๋าแล้วหยิบสมุารบ้านึ้นมาอีเล่ม
ผมหรี่า... หมอนี่มันวนประสาท
ีวิผมวนเวียนอยู่ับารเรียนยัไม่ทันรบอาทิย์
โรเรียน็มีิรรมใหม่... ่วเ้ามรม ิรรมมรมอโรเรียนรับาลเป็นิรรมบัับ
นัเรียนทุน้อสััอย่าน้อย 1 มรม ผมุยับอี้ิเรื่อนี้แล้ว
เาบอว่าเาะสััมรมาราศาสร์ แน่นอนว่ามีอยู่แล้วในโรเรียน
แผนารั้มรมอเา็เป็นอันพับเ็บไป ส่วนผม...อนแรยัไม่รู้ว่าะเ้ามรมอะไร
ะเ้ามรมนรี็้อออิั่น เลยว่าะไปอยูู่าวับอี้ิ
แ่นายิมไ็ทำให้ีวิผมเปลี่ยนไป...
“ันส่ใบสมัรให้นายไปละ”
“เห้ย”
“เื่อน่า
านสบาย มรมไม่เรีย ลับบ้านิลๆ”
“นายส่ใบสมัรเ้ามรมอะไรให้ัน?”
“...บำเพ็ประโยน์”
“...”
บำเพ็ประโยน์เนี่ยนะ
บอามรเลยผมรู้สึถึลาหายนะเลย อนหมอนี่ลาผมไปเ้ามรม ผมแทบะ่อยเา้วย้ำ
หัวเ็ีนายัไ็ะไม่เ้า นระทั่ผมไปเห็นห้อมรมบำเพ็ประโยน์เ้าริๆ
ในห้อมรมมีนอยู่ไม่มา
หนึ่ือผม สอือนายิมไ สามือ...นที่นั่หน้าผม เาื่ออะไรนะ...ิ
วู่หรือเปล่า...โว ิ วู่... ผมำไ้ว่าเาเรียนภาษาเาหลีับผม้วย แล้ว็เป็นาวหลีหนีสัม
พวเราเ้าไปนั่ที่โ๊ะ มอหน้าันไปมาแล้ว็...มีเสียเปิประูัึ้น
นัเรียนลุ่มให่เินเ้ามา พวเามีทั้หิและาย
“พวนายทั้หม...มาเ้ามรมบำเพ็ประโยน์หรอ?”
ผมถามเา
“่ายยยย
พวเราทั้ห้อเลย” ...ทั้ห้อ ผมหูฝาไปหรือเปล่า?
“โอ๊ะ! ไนี่นา”
เสียผู้หินหนึ่าในลุ่มนั้นทัึ้น นพวนั้นหันหน้าไปมอเา...ิมไ
“หวัี”
ผมนั่นอบลับ้วยภาษาอัฤษแล้วทุน็หันไปห้อมล้อมนายิมไเอาไว้ทิ้ให้ผมยืนเป็นไ่าแ...
ส่วนนายิวู่...เา็อ่านหนัสือเียบๆ อยู่ลอนั่นแหละ
“เี๋ยวนะ...พวนายทั้หมมาาแผนนรีหรอ”
ผมถาม
“่ายยยยย”
พวเาอบเสียยาน
“ละ
ละแล้วทำไมไม่ไปอยู่มรมนรีหรือับร้อล่ะ?” ผมถามเา
“โอ๊ย ไม่ล่ะ
ันเรียนนรีทั้วันแล้ว ลับบ้าน็้อ้อมนรีอี
ืนไปอยู่มรมนรีราวนี้็ไม่้อทำอะไรแล้ว” สาวน้อยนหนึ่ว่าึ้น
เธอนั่อยู่บนโ๊ะ แว่า แล้ว็หัวเราะเบาๆ
“ัน้วย
ร้อทั้วัน ไปอยู่ับร้ออีาิหน้าันะแ่ให้ัวเอเป็นใบ้”
พอเาพูบทุน็ฮารืน
“แล้วทำไมทุนถึรู้ัไอะ”
ผมถามำถามที่สสัยมาสัพั
“นายไม่รู้ัเาหรอ?”
“ไม่แปลมั้
หมอนี่ไม่ใ่สายนรีนี่นา”
“เห...แ่เา็ัอยู่นะ”
มีเสียพูเรื่อิมไัเ็แ่ ส่วนเ้าัวยืนยิ้มอยู่ริมหน้า่า
“ไเาเป็นนันรีน่ะ
อนเ็ๆ ็ไ้ราวัลแล้ว”
“ราวัลอะไรหรอ?”
“ไวโอลิน
เาไปทัวร์อนเสิร์ับวออร์เสร้า้วยนะ”
“่ายยยย
ทั่วโล” ผมว่าหาิ้วผมระุ
“อนนี้็ทำแแนล
เว็บอะไรนะที่ัๆ”
“ยูทูบ” โอ้
เยี่ยมเลย ผมยัใ้มือถือรุ่นฝาพับอยู่เลย...
ือผมพยายามบอแม่ให้ื้อสมาร์โฟนให้ผมแล้วนะ พวเ็รุ่นเียวันอนนี้็เปลี่ยนไปใ้สมาร์โฟนันแล้ว้วย
“ไหนแบอันว่าพ่อย้ายมาูบริษัทไ”
สรรพยามเปลี่ยนแล้ว นี่ผมแอบโมโหริๆ นะ
“อ่า...็ย้ายมาเล่นับออร์เสร้าที่ีนไ
น่าะอยู่ยาว้วย” หมอนั่นอบ
“นั่นไม่ไ้เรียว่าย้ายมาูบริษัทสาาเว้ย”
และแล้วีวิแปลๆ
อผมในมรมบำเพ็ประโยน์็เริ่มึ้น... มันแปลมาริๆ
ทั้มรมบำเพ็ประโยน์มีแ่นัเรียนาแผนนรี
บาวันพวเรา็วนันไปรถน้ำ้นไม้ บาวัน็ไปวาลานโรเรียน
มัน็สมเป็นมรมบำเพ็ประโยน์อยู่หรอแ่ผมว่ามัน็แปล...
“นี่...านโรเรียนพวเราทำไรันีอะ”
ผมเ้าโรเรียนใหม่มาไ้สอเือนแล้ว ระหว่านั้นทาโรเรียน็แ้รายิรรม่าๆ
ที่ผม้อทำลอปีมาให้ หลัๆ ็มีานแสผลานนัเรียนที่ะัึ้นในอีสอเือนว่าๆ
้าหน้า และานแ่ีฬาที่ะัึ้นในภาเรียนที่สอ
“็ัร่วมับแสนรีไปเลย”
เสียเพื่อนในมรมอผมบอ
“านแสนรีอแผนอะนะ”
“นั่นพวรุ่นพี่เป็นนเรียมนี่เราแ่้อไป่วยิปาถะ”
“อย่านี้เรา็ว่ามาทำมรมันอะิ”
“นายเรียว่าว่าไ้รึไ
ห้อเรา็้อแสผลานเหมือนัน”
“็เล่นนรีหารายไ้ให้ารุศล”
“เออ
ทำไมเราไม่เอาานห้อับมรมมารวมัน”
“ี
ะไ้ไม่้อทำหลายๆ อย่าให้มัน้ำ้อน”
“โอเ
ิันมาะทำอะไร แผนนรีร่วมับมรมบำเพ็ประโยน์นะ ปิีล”
ผมนั่ฟัเรื่อที่พวเาุยันแบบเ๋อๆ
เี๋ยวๆ นี่เาะเอาานมรมับานห้อไปรวมันใ่มั้ย? แล้วผมล่ะ
้อทำทั้านห้อานมรมเลยรึเปล่า ผมว่าะหันไปถามนายิมไ แ่เา็นอนเหยียยาวอยู่บนโ๊ะริมหน้า่า
้าๆ มีนายิวู่ที่ผมเพิ่ะรู้ไม่นานว่าหมอนี่็เป็นลูรึ่เาหลี
ื่อเาหลีื่ออะไรนะ ยอู? ให้ายสิ
าบภาษาเาหลีันมีแ่พวเนทีฟมาเรียนเนี่ย...แย่ที่สุเลย
“นี่...แล้วห้อเราะทำานอะไรันอะ”
“นายไม่ไ้ฟัหรอ
เล่นละรไ” นายิมไหน้า่วเยหน้าึ้นมาบอผม
“เห้ย...ไปลันอนไหน”
“ในาบ
อนนั้นนายเอามือถือันไปเล่นเม สสัยไม่ไ้ฟัมั้” หมอนั่นยัไหล่
ผมถึเพิ่ะนึออ อนนั้นผมนั่เล่นมือถืออยู่ริๆ เมนินาผลไม้อะไรสัอย่า
พอไ้ยินใรสันบอให้ยมือึ้น็เลยยมือาม...วยแล้ว
“ยอนาย้อทำอะไรอะ”
ผมถามยอูที่นั่อ่านหนัสืออยู่ลอเวลา
“เียนบท”
“...”
“แล้วันอะ”
ราวนี้นายิมไเยหน้าึ้นมายิ้มว้าใส่ผม
“นายับันเป็นฝ่ายเสีย”
ผมว่าิ้วผมระุ อะไรนะ ฝ่ายเสียหรอ? เอารอเท้าีหัวเพื่อนนี่บาปไหม?
“ันทำไม่เป็นเว้ย”
“อะไร นายเล่นเปียโนับีาร์นี่”
“ันเพิ่หัเว้ย”
“เยี่ยมเลย พอมีานนี้นายะไ้เล่นเป็นอย่ารวเร็ว”
“นายะบ้า...”
“ทำไ้อยู่แล้ว
เี๋ยวนายับัน้อมา่วยันเียนเพล้วยนะ” อะไรนะ...เียนเพล
ผมรู้สึอยาะเป็นลม...
“ยอนาย...เียนบทเรื่ออะไร...”
“ปีเอร์แพน”
อ่า...ปีเอร์แพน ผมัะเลียปีเอร์แพนึ้นมาแล้ว...
“เอ๊ะ
ห้อริสะเล่นละรหรอ?” สาวน้อยนหนึ่าแผนนรีถามผม
“อือ...ทำไมอะ”
“เมื่อี้ไ้ยินว่าไะเียนเพลนี่
นายะทำนรี้วยรึเปล่า?”
“ทำสิ”
นายไลุึ้นนั่ัสมาธิ ส่ยิ้มให้สาวน้อยนนั้น
ผมรู้สึว่าพวแผนนรีส่ออร่าแปลๆ มาทาผม
“สนใมาร่วมานันมั้ย”
หัวหน้าห้ออแผนนรีเินมาหา ผมว่ามัน...แปลๆ มันเหมือนับารทำสัาับาานเลย...
ถึผมะไม่ไ้นับถืออะไรเป็นพิเศษแ่อย่าน้อย็ลอริสมาส์นะ
“าน...านอะไร...”
“ละรไ ห้อันับห้อนายทำาน้วยัน
เราะรับผิอบนรีประอบเรื่อทั้หมให้นายเลย เล่นส้วย
ถ้าไะเป็นไเรเอร์” ยอูเยหน้าึ้นมาาหนัสือ เาหันหน้าไปทาไ
พวเาสอนพยัหน้าพร้อมัน
“ริส นายไปุย”
“ุยอะไร”
“ุยับเพื่อนในห้อ”
ผมลอบ่าพวเาอยู่ใน ไอ้หมอนี่... ลันเอแ่สอนแ่โยนานยาที่สุมาให้ผม
เราับนในห้อ...
“ันมีเื่อนไแ่้อเียว”
เสียาแผนนรีล่าวึ้น
“อะไร”
“นาย้อายบัร
แล้ว็...รายไ้้อเ้าารุศล้วย” ไอ้นี่แหละที่ยา...ายบัร
ละรธรรมา็ายบัรยาแล้ว นี่มันละรโรเรียน โอเ...โรเรียนผมน่ะัไม่โนเนม
แ่มันะมีนมาูานารแสละรนัเรียนริๆ รึไ อย่าน้อยๆ
็้อายแม่ผมล่ะนหนึ่... ผมลอบลืนน้ำลาย
“อันปรึษาเพื่อนนอื่น”
“อบำอบภายใน...”
“พรุ่นี้นะ๊ะ”
เสียแทรึ้นมาาสาวผมหาม้าอแผนนรี พรุ่นี้...ั้นหรอ ใระไปทำให้ไ้น่ะ
ผมรีร้ออยู่ในใ
เย็นอี้ิรอผมอยู่ที่หน้าประูโรเรียน
ผมว่า่วนี้เาูยุ่ว่าปิ แ่วันนี้มีเวลาลับบ้านพร้อมผมไ้ถือเป็นเรื่อีๆ
ผมับเาอย่าน้อย้อไ้ลับบ้าน้วยันบ้าล่ะ อาทิย์ละวัน็ยัี
“ไ” ผมทัเา
“หวัี”
เราทัันสั้นๆ แล้ว็้าวึ้นรถประำทา ผมับเานั่ที่เบาะเิม...
เบาะู่ิประูหลัรถ
“านโรเรียนห้อนายทำอะไรอะ?”
“อืม...
น่าะายอนะ”
“หืม...
ายอะไร”
“เทียนหอมละมั้
ันไม่ไ้มีส่วนร่วมเท่าไร”
“อ้าว... มีเรื่ออะไรรึเปล่า”
“วันานัน้อไปแ่อบปัหาาราศาสร์”
“อา...
อย่านี้นายะไ้เ้าร่วมานมั้ยอะ านโรเรียนรั้แรเลยนะ”
“ไม่รู้สิ...
ยัไม่แน่ใ ถ้าเสร็ไว็ไ้มาอยู่หรอ ห้อนายอะ...ทำอะไร?”
“เล่นละร”
“หืม...?”
“็เล่นละรน่ะแหละ
เรื่อปีเอร์แพน”
“หรอ...แล้วอย่านี้นายะเล่นเป็นอะไรล่ะ?”
อี้ิยิ้ม แววาเาไม่ใ่เล่นๆ เลย ำลัรอูเรื่อสนุอยู่หรือไ?
“เสียใ้วยนะ ันไม่เล่น
ันอยู่ฝ่ายเสีย” ผมหัวเราะที่เห็นเาเป่าลมออาปา้วยสีหน้าผิหวัหน่อยๆ
“านโรเรียนรั้แรไม่เล่นหน่อยหรอ”
“ทีนายล่ะ
านโรเรียนรั้แรไม่เ้าร่วมหน่อยหรอ?”
“เพื่อเป้าหมายที่ยิ่ให่น่ะ”
าอี้ิอมยิ้ม
“อะไรอะ”
“ถ้า้าวแรสำเร็แล้วะบอนาย”
เาหัวเราะน้อยๆ แล้วหันไปมอทิวทัศน์นอหน้า่า รถประำทาอที่ป้ายแล้ว
ผมับเาลรถ เราลาันที่หน้าบ้านอเา วันนี้อี้ิะทำับ้าวินเอ
แล้ว็อ่านหนัสือทวน้วยผมเลยเินลับบ้านนเียว
ระหว่าทาเินลับบ้านผมอัวลเรื่อานโรเรียนไม่ไ้
แ่เรื่อเรียน็เหนื่อยะแย่อยู่แล้ว ยัีที่เรื่อภาษาเาหลีไม่มีปัหาเท่าไร
เพราะไ้ไับยอ่วยไว้เยอะ ส่วนวิาสายศิลป์...
เรียนไปเรียนมาผม็ว่าสนุีเหมือนัน โยเพาะเวลาอ่านวรรรรมภาษาอัฤษ
ผมว่าผมไปไ้ีอยู่นะ แ่่วสอบยัลำบาเหมือนเิม และ...ผมมีสอบทุอาทิย์เลย
#ฟ้าระ่าาวkl
Talk.
สวัสี่ะ ทุนะวันนี้เราอารม์ีมาๆๆๆๆ TEMPO อเรานะที่ 1 ในรายารเพลแล้ว่าาาา
เรา็เลยินเ้ไปเียนไป ฮอลลลลลลล อนนี้พี่ริสึ้นม.ปลายเ็มัวไปแล้ว
เรื่อหลัานี้ะถูเล่าโยัวพี่ริสเยอะหน่อย ึ่โยปิ็เป็นแบบนั้น5555
แล้ว็ฮปบ.พี่ฟาน้วยนะ้าาาา นีอาวเราาาาา
ปล. อยาวาร์ปไปเียนภามหาลัยแล้ว่าาาาาาา
KnD
ความคิดเห็น