คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Infinite] Myungsoo
“ยินดีต้อนรับครับ กี่ท่านครับ” เสียงของร่างสูงที่มีใบหน้ายิ้มแย้มดังขึ้นในร้านคาเฟ่แมวชื่อดัง
“2 ที่นะครับเชิญทางนี้เลยครับ” ร่างสูงเดินไปยังโต๊ะพร้อมรับออเดอร์ของลูกค้า แล้วเดินเขามาที่ห้องครัวของคาเฟ่ที่มีผมนั่งดูอยู่
เหมียว~
“จิเอลล์...หิวแล้วหรอ? เดี๋ยวผมให้มยองซูหาไรให้เธอกินนะ...” ผมลูบหัวแมวพันธุ์สก็อตทิช โฟลด์สีขาวล้วนตัวโปรดของผมก่อนที่ร่างสูงจะเดินมานั่งเล่นด้วย
“เป็นคนที่ชอบแมวมากจริงๆ เลยนะซองยอล” มยองซูพูดพร้อมยิ้มให้ผม
“อย่าเล่นกับแมวเพลินจนลืมทำงานล่ะ”
พอพูดจบมยองซูก็ลูบหัวผมแล้วเดินไปรับออเดอร์ลูกค้าต่อ ครอบครัวของมยองซูทำงานเกี่ยวกับร้านค้า ซึ่งร้านของมยองซูก็คือคาเฟ่แมวที่ได้รับความนิยมอย่างมากทำให้ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นผู้หญิง...ผมมองร่างสูงที่คุยเล่นอยู่กับลูกค้าอย่างสนุกสนาน น่าหงุดหงิดจัง...
“คุณค่ะ คุณค่ะ...” ลูกค้าผู้หญิงคนหนึ่งเรียกผม
“คะ...ครับ?” ผมรีบหันมาหาเธอทันทีหลังจากการเหม่อลอยในเวลางานของผม
“คิดเงินด้วยค่ะ” เธอยื่นบิลมาให้ผมพร้อมกับผมที่รับมาพร้อมจำนวนเงิน
“โอกาสหน้าเรียนเชิญนะครับ” ผมพูดก่อนที่เธอจะเดินออกไป
เฮ้อ...ผมรู้สึกเหนื่อยๆ กับการยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์นานๆ ยังไงก็ไม่รู้สิ ผมมองร่างสูงที่คุยกับลูกค้าอีกครั้ง เขาดูมีความสุขที่ได้ทำงานจังนะ...คงเพราะเป็นงานที่เขารัก แล้วผมล่ะ...เขาจะมีความสุขเวลาอยู่กับผมด้วยมั้ยนะ...
“ขอบคุณมากนะครับ โอกาสหน้าเรียนเชิญนะครับ”
ผมพูดประโยคนี้ให้กับลูกค้าคนสุดท้ายที่เดินออกไป พร้อมเดินไปทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาแสนนุ่มที่โต๊ะของลูกค้า
“อะ เอาน้ำเย็นๆ ไปกินก่อนสิ จะได้หายเหนื่อย” มยองซูยื่นแก้วน้ำมาให้ผมที่นั่งอยู่ พร้อมนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
“มยองซู นายไม่คิดจะจ้างพนักงานเพิ่มบ้างหรอ พนักงานที่เรามีอยู่เหมือนมันจะไม่พอกับปริมาณลูกค้าแล้วนะ” เมื่อผมพูดเสร็จก็ยกแก้วขึ้นมาดื่มน้ำจนหมดแก้ว...
“ฉันก็คิดไว้อยู่เหมือนกันนะ แต่การที่ได้ทำงานกับนายมันก็มีความสุขดีออก”
พรวด!
“เฮ้ย ซองยอล! เป็นไรมากมั้ยเนี่ย พ้นน้ำออกมาทำไม” มยองซูรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาแล้วยื่นให้ผมที่กำลังสำลักอยู่
“พะ...พูดอะไรของนาย ไปอาบน้ำนอนแล๊วเจ้าบ้า!” ผมเดินออกไปจากโต๊ะที่นั่งแล้วขึ้นไปบนชั้นสองของร้าน ก่อนที่มยองซูจะเห็นใบหน้าสีแดงของผม
เหมียว~
“จิเอลล์ เขาแกล้งฉันอีกแล้วล่ะ จะมีบ้างมั้ยนะที่เขาจะหันมามองผมแบบจริงๆจังๆ…เฮ้อ”
ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมอุ้มจิเอลล์ขึ้นมากอด
“ผมเครียดจัง จิเอลล์”
ผมปล่อยน้ำตาออกมา แล้วปล่อยให้แมวตัวน้อยในอ้อมกอดปลอบผมอยู่อย่างนั้นจนผมหยุดร้อง...
ยังไงซะผมและมยองซูก็คงเป็นได้แค่พี่น้องกันจริงๆ ล่ะมั้ง
_______________________________________________________________________________________________________
ดองไว้ซะนานเลย ขอโทษด้วยนะค่ะ
เปิดเทอมแล้ว เลยจัดเวลาไม่ค่อยถูกน่ะค่ะ
ยังไงก็ขอบคุณด้วยนะค่ะที่เข้ามาอ่าน
ความคิดเห็น