คำสาปสุดวุ่น ลุ้นให้เกิดรัก

           ฝนตกพรำๆ ประกอบด้วยเสียงฟ้าร้องสนั่นไปทั่วท้องฟ้า ผลจากอำนาจอำนาจชั่วร้ายที่ปกแผ่ไปทั่ว เด็กน้อยคนหนึ่งอายุ5ขวบ ในบ้านหลังใหญ่โตที่ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดอยู่นอกเหนือจากเด็กน้อยกับแมวสุดโปรดของเธอ ที่เธออุ้มอยู่ในอ้อมกอด เด็กน้อยตระโกนร้องไห้หาผู้เป็นแม่ที่ไม่รู้อยู่ที่ใด ตรงข้ามของเด็กผู้หญิงได้ปรากฏร่างของผู้หญิงคนหนึ่งขึ้น เธอยกไม้ไกยสิทธิ์ชี้หน้าเด็กน้อยพร้อมกับร่ายคถาบางอย่างใส่เด็กน้อยผู้น่าสงสารที่นั่งร้องไห้ด้วยความกลัว ทันใดนั้นร่ายร่างของเด็กน้อยก็มีเลือดออกจากปาก จากตา เด็กน้อยดิ้นรนด้วยความทรมานจมกองเลือดอย่างโดดเดี่ยว

            “กรี๊ด..................”เสียงเด็กสาวอายุ17ปีกรี๊ดดังไปทั่วห้อง ก่อนสดุ้งตื่นขึ้น ในสภาพเหงื่อท่วมตัว

            “สตาร์ ฝันร้ายอีกแล้วเหรอลูก”ท่านแม่ทิ้งตัวลงบนที่นอนแล้วคว้าตัวฉันไปกอด

            “ท่านแม่คะ ทำไมฉันฝันแต่เรื่องนี้ซ้ำๆล่ะคะ ฉันว่าเรื่องที่ฉันทำพ่อมดตระกูน water เป็นหินคราวนั้น รวมกับข่าวลือว่าฉันโดนคำสาปแห่งเลือด มันต้องเป็นเรื่อจริงแน่เลย”ฉันหันไปถามแม่ด้วยสีหน้าจริงจัง แต่แม่กลับยิ้มแล้วให้คำตอบฉันเหมือนเป็นเรื่องเลล่นๆว่า

             “เหลวไหล ลูกไม่เคยออกไปสู่โลกภายนอกสักครั้งลูกจะได้ยินข่าวลือได้อย่างไร ลูกนะ เป็นคนพิเศษที่ทุกคนในเมืองเวทย์ต้องปกป้องก็แค่นั้น ไปอาบน้ำไป”

            “ท่านแม่คะ.......=_= ทำไมต้องโกหกฉันด้วย ขนาดท่านพ่อยังบอกความจริงฉันเลย”

            “อ้าว! ยัยเด็กคนนี้ รู้หมดแล้ว จะมาถามย้ำทำไม”

           “ล้อเล่นนิ ท่านแม่คะทำไมเขาถึงเลือกฉันคะ”

           “สตาร์ ทั้งหมดมันเป็นความผิดแม่เอง ลูกอย่าคิดมากไปเลย เหล่าพ่อมดแม่มดข่าวไม่มีใครปล่อยให้ลูกหรือใครๆเป็นอะไรไปหรอก ลูกรอฟังการแก้คำสาป จากสภาพ่อมดแม่มดวันนี้นะ แล้วแม่จะรีบกลับ”ท่านแม่ลูบหัวฉัน แล้วขี่ไม้กวาดออกไปที่ไหนสักแห่ง 

             คำสาปแห่งเลือดตามตำนาน(ที่พ่อเล่าให้ฟัง) เป็นคำสาปที่เหล่าพ่อมดแมดต่างหวั่นกลัว เพราะคนที่ถูกสาปเป็นตัวกำหนดชะตาของเผ่าพันธุ์ หากผู้ถูกสาปอายุ 17 ปี และหลังจากนั้น 4 เดือนคำสาปยังไม่ถูกล้าง เผ่าพันธุ์เราก็จะถูกล้าง

ยังไม่พอคนที่ถูกสาปจะกลายเป็นแม่มดดิบที่ต้องกินเลือดมนุษย์ทุกๆวันพระจันทรเต็มดวงอีก T.T ทำไมฉันถึงโชคร้ายแบบนี้ ทำไมต้องเลือกฉัน ทำไมต้องสาปคำสาปเลวร้ายแบบนี้ด้วยนะ

             ณ สภาพพ่อมดแม่มด เหล่าสมาชิกทุกท่านต่างโต้เถียงกัน เรื่องคำสาปที่รู้สึกเหมือนว่าจะแก้ไม่ได้ขึ้นทุกที เพราะสตาร์อายุ17ปีแล้ว คำสาปก็ยังไม่ถูกล้าง หากเป็นเช่นนี้ต่อไปคงต้องถึงคราวอวสานของพ่อมดแม่มดเป็นแน่

            “ท่านสกายขอรับ ตกลงพวกเราต้องรออีกนานมั้ย เราจะแก้คำสาปกันอย่างไร 12ปีที่ผ่านมาก็ทำทุกวิธีแล้ว”พ่อมดตระกูลพรีเมียม ประทวงประธานสภา

           “รอมาตั้ง12ปี รออีกสัก5นาทีไม่ได้หรืออย่างไร”ประธานสกายพ่อของสตาร์ เริ่มเดือดหลังจากทุกประทวงเรื่อยๆจากเหล่าบรรดาสมาชิก

           “มาแล้วคะ คือพอดีไม้กวาดดิฉันมีปัญหานิดหน่อย แต่ดีนะที่ได้คำภีร์ของพ่อมดตระกูล บลู มาสำเร็จ”เฟลาเวอร์แม่ของสตาร์ โผล่มาด้วยใบหน้าเปื้อนเหงื่อ แล้วส่งคัมภีร์เล่มนั้นต่อให้ศาสตราจารย์ เจมส์ บอนร์

           “ถ้าพร้อมแล้วก็เริ่มประชุมกันได้ จากที่เรารู้ๆกันว่ากุญแจแห่งคำสาปคือบุคคลที่มีปานรูปใบไอวี่ และในคัมภีร์นี้จะมีรหัสถอดคำสาป”สกาย พูดเปิดเรื่อง

           “บรรทัดนี้ บอกเกี่ยวกับรหัสถอดคำสาปว่า ราตรีจันท์ทรงกลดเต็มดวง สองกายใกล้ชิดกันไอวี่เป็นเหมือนใจเชื่อมไว้ซึ่งความสัมพันธ์ ภายใต้ความมืดคือความสว่างของรักแท้” ดร.เจมส์ บอนร์พูดขึ้น ทำให้พ่อมดแม่มด เริ่มมีกำลังใจ

            “ท่านประธานคะ แต่เราไม่มีผู้ที่มีปานรูปใบไอวี่”แม่มดคนหนึ่งกล่าว

            “เดี๋ยวนะก่อนนะ”แม่ของสตาร์ ตระโกนขึ้นหลังจากนึกบางอย่างได้

            “คือ ตอนที่ฉันขึ้นไปบนโลกมนุษย์ครั้งสุดท้าย ไม้กวาดฉันเกิดปัญหาตรงแถว ร.ร.มัธยม paradise มีหนุ่มน้อยคนหนึ่งมาช่วยฉัน ฉันจำได้ข้อมือซ้ายเขามีปานรูปใบไอวี่อยู่”

          “คุณเฟลาเวอร์ แสดงปาฏิหารย์ให้มนุษย์โลกเห็น แบบนี้โทษถึงประหารเลยนะ”พ่อมดคนหนึ่งกล่าว

            “เห้ย! อย่าเพิ่งขัดสิ ฉันว่าแทนที่มาจับผิดฉัน พวกคุณ คุณ แล้วก็คุณ ต้องสนใจเรื่องกุญแจถึงจะถูก”สิ้นสุดคำของแม่สตาร์ เหล่าพ่อมดแม่มดต่าง เริ่มมีกำลังใจกันขึ้นมา แต่การประชุมคงยังดำเนินต่อไปด้วยความดุเดือด

          อีกฟากหนึ่งของป่าใหญ่ แสงไสวๆจากหอคอยที่ตั้งสูงสง่า ร่างของหญิงวัยกลางคนยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมด ผ่านลูกแก้ววิเศษณ์

             “เฮอะ......ทำไมพวกแกยังไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตาสักที ถึงอย่างไรพวกแกก็ไม่มีวัน ถอดคำสาปได้หรอก กุญแจแห่งคำสาปไม่มีวันร่วมมือกับพวกแกเด็ดขาด พวกแกทุกคนต้องเจ็บปวดให้สมกับที่ฉันเคยเจอ ไอ้พวกสารเลว”

           00.00น. ณ บ้านของสตาร์

             “แฮปปี้เบิร์ดเดย์ทูยูๆ”เสียงร้องเพลงอวยพรวันเกิดจากคนที่ฉันรักป่านดวงใจสองคน พร้อมกับเค้กฟักทองก้อนใหญ่ ที่มุ่งหน้ามาหาฉัน อยากให้พี่ซันอยู่ด้วยกันจัง

           “แม่ขอให้ลูกแม่เข้มแข็ง ก้าวผ่านทุกอย่างที่แม่ทำผิดพลาดไปทั้งหมดได้นะลูก”

         “ไม่ใช่ความผิดแม่หรอกท่านคะ อีกอย่างทุกอย่างเดินมาถึงตรงนี้แล้วฉันคงทำได้อย่างเดียวคือ อ้าแขนรับมันทั้งหมด”พูดจบ ท่านพ่อก็เอามือมาลูบหัวฉันเบาๆ

           “เห็นมั้ยเฟลาเวอร์ ลูกเราโตแล้วจริงๆ คงถึงเวลาแล้วสินะที่ลูกจะได้ของขวัญชิ้นสำคัญจากพ่อ”พ่อยื่นกล่องไม้เก่าๆ ที่ลงลายแกะสลัก สวยสดงดงามอย่างลงตัว พอฉันเปิดออกมาถึงกับ ตะลึง ก็มันเป็นไม้ไกยสิทธิ์เก่าๆที่แกะลวดลายสวยกว่ากล่องซะอีก แต่ดูมีค่าขนาดนี้ทำไมท่านพ่อไม่เก็ไว้เองนะ

            “อ๋อ พอดีว่าเจ้าตัวนี้มันเหมาะกับลูกดี”0.0 พ่ออ่านตอบยังกะอ่านความคิดเราออก

            “ต่อไปนี้ เป็นเรื่องที่สภาพ่อมดแม่มดสรุปออกมาเกี่ยวกับการแก้คำสาป เดี๋ยวแม่จะเล่าให้ฟัง”

          “ไม่ดีหรอก เดี๋ยวพ่อเล่าให้ฟังเอง”

          “แม่เล่าเอง”

          “พ่อเล่าดีกว่า”

          “หยะ   หยุดได้แล้ว (-3-) ตกลงกันได้ แล้วส่งไลน์ ไปบอกหนูนะ”

          “นั่นไง ตกลงได้แล้วพ่อจะเล่าให้ฟังเอง คือทางเรารู้แล้วว่ากุญแจแห่งคำสาปอยู่ที่ไหน เหลือแค่สิ่งที่ลูกต้องทำคือ ลูกต้องไปพาเขามายังโลกเวทย์ โดยที่เขาต้องรักลูกเพราะรักแห่งคำสาปมันเกี่ยวกับรักแท้”

          “แค่นี้เองเหรอ จิ๊บๆ เฮ้ย! ท่านพ่อคะ สารร่างอย่างฉัน ทำไม่ได้หรอก”

          “อย่าดูถูกตัวเองสิ แม่เชื่อว่าลูกต้องทำได้”ท่านแม่เชื่อ แต่ฉันไม่เชื่อตัวเองอย่างแรง

            “พรุ่งนี้ ลูกต้องไปโลกมนุษย์ ไปที่โรงเรียน Paradise แล้วจงหาผู้ชายที่มีปานรูปใบไอวี่ที่ ข้อมือขวา ให้เจอ”

         “หา!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

         “ไม่ต้องหา”พ่อกับแม่พูดพร้อมกัน

             ให้ตายสิ ไม่ให้เวลาเตรียมตัวบ้างเลย ลำพังออกจากบ้านไม่เคยเกิน2ชั่วโมง ไปอยู่บนโลกมนุษย์คนเดียว เห็นทีงานนี้ตายอย่างเขียดแน่ๆY0Y โลกมนุษย์ที่มีแต่คนที่มองเห็นหน้าแต่ไม่รู้ใจ แถมยังเกลียดพวกเราอีก แบบนี้ฉันจะมีจุดจบแบบตอนที่ยุคล่าแม่มดมั้ยเนี่ย ถ้าพวกเขาจับได้ ฉันต้องโดนเผาทั้งเป็น เป็นแม่มดบาบิคิวปิ้งย่างชัวร์ป้าบ ToT