(ฟิคหัวขโมยแห่งบารามอส) ก่อนจะเกิดเรื่องวุ่นๆของเฟรินและคาโล

ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 เข้าใจผิด (5)

บทที่ 7 เข้าใจผิด (5)



หลังจากที่คาโลวิ่งตามเฟรินออกจากร้านขายเครื่องประดับในตลาด  ชายหนุ่มวิ่งกลับมายังห้องพักของหญิงสาวในป้อมอัศวิน  หากแต่ไร้ซึ่งวี่แววของสาวน้อยเจ้าของห้อง  หัวใจน้ำแข็งเริ่มไหววูบ  ความรู้สึกในครานั้นแล่นเข้ากระทบดวงใจอย่างเต็มที่  ความรู้สึกเมื่อครั้งที่หญิงสาวหายตัวไปอย่างกระทันหันหลังการแข่งขันหมาก กระดานเกียรติยศ  เอเดน-เดมอส  เสร็จสิ้น

ครั้งนั้นเขาแทบพลิกเอดินเบิร์กตามหาเจ้าหล่อนเป็นบ้าคลั่ง  เขาเพิ่งจะรับรู้เมื่อครานั้นว่าเขาไม่อาจจะทนให้เธอจากไปยังสถานที่ที่เขา ไม่สามารถจะเอื้อมถึง  เขาไม่อาจทิ้งเธอไว้ในสถานที่ที่จักเป็นอันตรายต่อเธอได้

คาโลรีบหันหลังวิ่งออกตามหายังสถานที่ที่เขาคิดว่าหญิงสาวผู้คอยป่วนดวงใจ เขาจะไป  ทั้งห้องพักหัวหน้าชั้นปี(ห้องของคาโล+คิล)  ห้องพักของสามสาว(เรนอน+แองจี้+มาทิลด้า)  ห้องนั่งเล่น  โรงอาหารดรากอน  ลานตะวัน  และเรื่อยเลยมาถึงสวนหลังป้อมอัศวิน

และที่นั่น..  ที่สวนหลังป้อมอัศวินนี้เอง  ที่เขาได้พบกับภาพที่เขาไม่ต้องการจะเห็นตลอดชีวิต  ภาพของหญิงสาวอันเป็นที่รักในอ้อมอกของชายหนุ่มที่อาจเคยเป็นคู่แข่งด้าน หัวใจกับเขา  ชายหนุ่มผู้ที่เขาทราบว่ามีความพึงพอใจในตัวของหญิงสาวคนเดียวกับเขา  ชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีชานัยน์ตาสีเขียว  เจ้าของฉายาขอทานแห่งทริสทอร์  โร  เซวาเรส

นัยน์ตาสีฟ้าจ้องไปยังคู่ชายหญิงที่ยืนกอดกันอยู่ริมสระน้ำ  เขาแทบอยากเดินหนีไปให้พ้นจากสถานที่แห่งความเจ็บช้ำนั้น  หากแต่อีกใจก็อยากรี่เข้าไปแย่งหญิงสาวอันเป็นที่รักกลับคืนมา  ยิ่งเมื่อนัยน์ตาสีฟ้าคู่สวยนั้นสบเข้ากับนัยน์ตาสีเขียวที่จ้องมองมา เหมือนเย้ยหยัน  ร่างสูงยิ่งสั่นสะท้านด้วยอารมณ์ที่ครุกกรุ่น

แต่ไม่ทันที่ร่างสูงของเจ้าชายแห่งแดนนักรบจะรุกเข้าไปหาสองร่างริมสระน้ำ  ร่างโปร่งของขอทานหนุ่มกลับผละร่างออกจากสาวน้อยผู้เป็นยอดดวงใจเดินมาทาง ที่เขายืนมอง

“นายทำเธอร้องไห้มาสองครั้งแล้ว  ฉันหวังว่าคงจะไม่มีครั้งที่สาม..  ไม่เช่นนั้นฉันจะไม่ปล่อยมือจากเธออีกแล้ว”

เสียงกระซิบที่แผ่วเบาให้ได้ยินเพียงสองคน  หากแต่นั่นกลับเรียกสายตาอันมั่นคงให้เกิดแก่เจ้าชายแดนนักรบ  “ไม่ต้องห่วง  นายคงไม่ต้องปลอบเธออีกแล้ว  แน่นอน!!”

******************************************************************


เมื่อ ครั้นนัยน์ตาสีเขียวใสของขอทานหนุ่มสบเข้ากับนัยน์ตาสีฟ้าสวยที่จ้องมองมา  ขอทานหนุ่มก็รับรู้ได้ถึงเวลาของตนเอง  เวลาที่ต้องคืนหญิงสาวในอ้อมกอดให้แก่เจ้าของที่แท้จริง

โรขยับร่าง บางในอ้อมกอดพร้อมถอยห่าง  หากแต่หญิงสาวผู้ไร้ที่พึ่งพิงกลับยึดร่างนั้นไว้  นัยน์ตาสีน้ำตาลที่เหมือนวิงวอนเงยขึ้นสบให้เจ้าของนัยน์ตาสีเขียวต้องหัน หนี  ด้วยทราบดีว่าหากเขาจ้องมองนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่นี้ต่อไป  เขาจักต้องทนเดินห่างไปไม่ได้แน่ 

ขอทานหนุ่มกลั้นหายใจเฮือก หนึ่งก่อนกล่าวคำพูดที่ไม่อยากกล่าวตลอดชีวิตนี้  คำพูดที่เมื่อกล่าวไปแล้วอาจทำให้หัวใจดวงน้อยๆ ของเขาต้องเจ็บช้ำ  หากแต่เพื่อความสุขของหญิงสาวเบื้องหน้านี้เขาก็เต็มใจที่จะรับความทุกข์ ที่จักเกิดขึ้นในอนาคตไว้แต่เพียงผู้เดียว

“เฟริน..  น้ำตาไม่เหมาะกับนายหรอกนะ  คุยปรับความเข้าใจกับเขาเสียให้เรียบร้อยแล้วกลับมาเป็นเฟรินที่ร่าเริงน่า รักเช่นเดิมให้ได้..  ความรักของพวกนายไม่ใช่เกิดขึ้นอย่างฉาบฉวย  อย่าให้ความรู้สึกชั่ววูบมาทำให้นายต้องทนทุกข์ไปตลอดชีวิตเลย”

คำ พูดก่อนจากไปของขอทานหนุ่มทำให้หัวขโมยสาวได้คิด  หญิงสาวตระหนักได้ถึงผลของการกระทำอันไร้ซึ่งการไตร่ตรองอย่างถี่ถ้วน  ทั้งที่เธอเคยมีประสบการณ์มาแล้ว  ทั้งที่ผลของการกระทำของเธอทำให้สงครามครั้งที่ผ่านมาลุกลามบานปลายใหญ่โต มาแล้ว  ทั้งที่เธอรู้อยู่แล้วว่าหากเธอหยุดคิดสักนิดเธอก็จะเข้าใจความจริงของ เรื่องราวทั้งหมด

แต่ถึงกระนั้นเธอก็ยังกระทำเช่นเดิมอีก..

อาจเป็นเพราะเธอยังเด็กนัก..  เธอจึงปล่อยอารมณ์ให้นำพาความคิด..
อาจเป็นเพราะเธอรักเขามากเหลือเกิน.. เธอจึงทนเห็นภาพเขาอยู่เคียงข้างหญิงอื่นไม่ได้
อาจเป็นเพราะเธอไม่คู่ควรกับเขา  หรืออาจเป็นเพราะเธอได้กลายเป็นของเขาแล้ว..  เธอจึงกลัว..
กลัวว่าเขาจะไม่ใยดีเธอ..  กลัวว่าเขาจะไม่สนใจเธอ..  กลัวว่าเขาจะทอดทิ้งเธอ

หากแต่เมื่อฉุกคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เขาเพียรทำเพื่อเธอ..
ทั้งเรื่องที่เขายอมตายเพื่อให้เธอมีชีวิตรอด.. 
ทั้งเรื่องที่เขายอมทรยศแผ่นดินเกิด  ทรยศบิดาที่แสนเคารพเพื่อพาเธอหนีกลับเดมอส..
ทั้งที่คำสาบานรักของเขายังก้องอยู่ภายใจหัวใจหัวขโมยผู้ไปไหนไม่รอด..  ‘รัก’  ‘รักมาก’  ‘รักมากที่สุด’

ทั้งที่เป็นเช่นนั้น..
เธอก็ยังระแวงเขา..  ระแวงว่าเขาจะไม่รัก..  ระแวงว่าจะถูกเขาทอดทิ้ง..
ระแวงในความรู้สึกของชายหนุ่มอันเป็นที่รัก..



“เฟริน”

เสียงทุ้มนุ่มที่คุ้นหูปลุกให้หัวขโมยสาวสะดุ้งขึ้นจากภวังค์  เสียงที่เรียกให้หญิงสาวเจ้าของชื่อต้องหันไปสบ

ชาย หนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าสวยที่แสนโหยหา  หากแต่เจ้าหล่อนยังไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้าในเวลานี้  ร่างบางที่รู้สึกประหม่าค่อยๆ เขยิบถอยหนี  ในขณะที่ร่างโปร่งกลับขยับเข้าใกล้

นัยน์ตาสีฟ้าใสจ้องมองมายังใบ หน้าหวานที่แม้เสียงสะอื้นไห้จะจางลงแต่ยังคงเต็มไปด้วยรอยคราบน้ำตา  คราบน้ำตาที่เขาเป็นผู้ก่อให้ให้เกิดขึ้น  คาโลสาวเท้าหวังเข้าไปเคียงข้างปลอบประโลมสาวน้อยเจ้าน้ำตา  หากแต่ไม่ทันที่จะได้เข้าประชิด  ร่างบางเป้าหมายกลับลื่นไถลตกลงกระแทกผิวน้ำแข็งผืนบางของสระน้ำใหญ่ให้แตก กระจายและจมลงสู่ใต้ผืนน้ำอันเย็นเหยียบ


~~เพล้ง~~  ~~ตูม~~


“เฟริน!!”

******************************************************************


หลัง จากที่ขอทานหนุ่มแยกตัวออกมาแล้วไม่ไกลจากบริเวณสระน้ำนัก  เขาได้พบกับนักฆ่าเสธฝ่ายขวาที่กำลังวิ่งวุ่นตามหาคู่รักเจ้าปัญหาที่เขา เพิ่งแยกตัวจากมา

“โร..  นายเห็นเฟรินกับคาโลหรือเปล่า”  นักฆ่าเอ่ยถามทันที

“เห็น..   ที่ริมสระน่ะ..  เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ  ฉันเห็นเฟรินร้องไห้  ทะเลาะอะไรกับคาโลหรือเปล่า”  ขอทานหนุ่มตอบรับพร้อมป้อนคำถามที่ติดค้างอยู่ภายในใจทันที

“ก็..  ไม่มีอะไรนักหรอก..  แค่เรื่องเข้าใจผิดกันนิดหน่อย..  คือว่า..”  นักฆ่าหนุ่มเริ่มเล่าเรื่องราวตั้งแต่ที่เขาและหัวขโมยสาวที่ริอาจเปลี่ยน อาชีพเป็นเดอะดีเทคทีฟสะกดรอยสังเกตการณ์พฤติกรรมของเจ้าชายหัวหน้าป้อม  กระทั่งไปพบเจ้าชายคนสำคัญกำลังเลือกซื้อแหวนอยู่กับแม่ค้าสาวขายแอปเปิ้ล



“คุณเป็นเพื่อนกับคุณชายท่านนั้นสินะคะ”  เสียงหวานของแม่ค้าสาวกล่าวถามนักฆ่าที่ถูกรั้งตัวไว้

“ใช่แล้วทำไม..  เธอจะแก้ตัวให้เจ้านั่นหรือ”  นักฆ่ากล่าวตอบอย่างโกรธกริ้ว

“แต่คุณกำลังเข้าใจผิดจริงๆ นะคะ  ที่คุณคุณชายท่านนั้นเลือกซื้อแหวนเพื่อมอบให้ผู้หญิงที่เขารักนะคะ”  แม่ค้าสาวกล่าวตอบทันที

“แล้ว ทำไมต้องเข้ามาเลือกซื้อกับเธอด้วยล่ะ”  นักฆ่าถามต่ออย่างอดสงสัยไม่ได้  ซึ่งอาจคงเป็นเพราะภายในใจลึกๆ เขายังอยากจะเชื่อใจเพื่อนเจ้าชายผู้นี้ว่าจะไม่ทำร้ายน้ำใจเพื่อนสาวของ เขาก็เป็นได้

เมื่อ เห็นสหายหนุ่มของลูกค้ากิตติมศักดิ์อารมณ์เย็นลงแล้ว  แม่ค้าสาวจึงเริ่มกล่าวอธิบาย  “ดิฉันคงจะกล่าวถึงสาเหตุไม่ได้  เพราะเป็นเรื่องของคุณชายท่านนั้นกับผู้หญิงที่เขารัก  แต่สำหรับเรื่องซื้อแหวน  ดิฉันเห็นเป็นคนเสนอให้คุณชายท่านนั้นซื้อเองค่ะ  ดิฉันเห็นว่าคุณชายท่านนั้นกำลังมีเรื่องที่จะต้องปรึกษากันตามลำพักกับกับ คนรักของเขาแต่ยังลำบากใจที่จะกล่าวออกไป  ดิฉันจึงแนะนำให้ซื้อแหวนไปให้เป็นการนำทางค่ะ”

“แล้วไม่รู้หรือว่าพวกนั้นมีเรื่องอะไรที่ต้องปรึกษากัน”  นักฆ่าถามต่ออย่างอยากรู้  หากแต่ใจหนุ่มนั้นสงบลงแล้ว

“ดิฉัน ไม่คิดจะละลาบละล้วงหรอกค่ะ  ถ้าอย่างไรคุณชายลองไปถามเพื่อนคุณชายดูสิค่ะ”  แม่ค้าสาวตอบอย่างอารมณ์ดีที่แก้ไขสถานการณ์ให้เพื่อนของลูกค้า กิตติมศักดิ์หายเข้าใจผิดได้แล้ว  “อ้อ  ฝากแอปเปิ้ลตะกร้านี้ไปให้คุณชายท่านนั้นด้วยได้ไม๊ค่ะ  แกคงลืมไปว่าแกออกมาซื้อแอปเปิ้ล”

เพียง ได้เห็นแอปเปิ้ลตะกร้าใหญ่  นักฆ่าหนุ่มก็ยิ้มออกด้วยรู้แล้วว่าเจ้าชายหนุ่มเพื่อนรักออกมานอกโรงเรียน ทำไม  “ได้สิ  จะเอาไปฝากให้ถึงมือเลย”



“แอปเปิ้ลตะกร้านี้หรือ”

“อืม..”  นักฆ่าเสธฝ่ายขวาตอบ  “แล้วจะเอาไงดี  เอาไปให้ตอนนี้ดีไม๊”

“อย่า เลย..  ให้พวกเขาคุยกันให้เรียบร้อยก่อนดีกว่า  ส่วนแอปเปิ้ลนี่”  ขอทานหนุ่มยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  “ถือเป็นค่าเหนื่อยที่พวกเราต้องวิ่งวุ่นก็แล้วกัน”

“นั่นสิ  ฮ่า  ฮ่า”  คิลตอบรับทันที  “งั้นเอาไปกินห้องนายดีกว่า  ไปห้องฉันเดี๋ยวเจ้าเฟรินจะตามกลิ่นมาฉกเอา”

******************************************************************


apple เองจ้า


มารีไรท์ปรับขนาดตอนหน่อยอะค่ะ
22/8/2549