ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 เข้าใจผิด (2)
บทที่ 4 เข้าใจผิด (2)
ทันทีที่เจ้าชายหัวหน้าป้อมอัศวินกลับถึงห้องพัก ร่างบางของหญิงสาวสุดที่รักปรากฎขึ้นสู่สายตา
ร่าง งามของหญิงสาวที่นอนขดหนาวอยู่บนเตียงของเขา ใบหน้างามยามหลับพริ้มช่างน่าพิสมัยยิ่งนัก หากแต่เพราะความหนาวเย็นที่พัดผ่านหน้าต่างห้องเข้ากระทบทำให้ดวงหน้าดูซีด ไปทันตา
ชายหนุ่มรีบถลาเข้าไปดูร่างน้อยบนเตียงของเขาก่อนจะค่อยๆ ปลุกหญิงสาวให้ตื่นขึ้น
“~~อือ~~” ร่างบางร้องคราง หากแต่หญิงสาวกลับไม่ยอมลุก ร่างบางหันกายไปอีกด้านหนึ่ง (ทั้งที่นอนขดหนาวแต่ความง่วงก็ยังชนะขาดลอย)
นัยน์ตาสีฟ้าเหล่มองหญิงสาวจอมขี้เซา ก่อนจะงัดไม้ตายวิธีที่เพื่อนรักนักฆ่าชอบใช้ในการปลุกหญิงสาวให้ตื่นมาใช้
“ถ้านายไม่ลุกขึ้นมา แอปเปิ้ลพวกนี้คงต้องให้คนอื่นทานแทนแล้วมั้ง”
“~~แอปเปิ้ล ~~ แอปเปิ้ลอยู่ไหน” ชื่อผลไม้สุดโปรดเข้าสู่โสตประสาทการรับฟังของสาวน้อยนักกินแห่งบารามอส เรียกให้ร่างบางที่งัวเงียตื่นขึ้นโดยพลัน หากแต่แทนที่หญิงสาวจะกระเด้งลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นทุกครั้งกลับค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นจากเตียงนอนอันแสนสุข
พฤติกรรมที่แปลกชวนให้สงสัยของยอดนักกินทำให้น้ำแข็งรูปสลักอดเป็นห่วงมิได้ “นายเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่านิ” เฟรินตอบ “แล้วแอปเปิ้ล..”
ตะกร้า ใบสวยถูกส่งให้ร่างบางสุดที่รักได้ยล แอปเปิ้ลผลงามทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลลุกวาว เพียงแค่แวบเดียวหญิงสาวนักกินแห่งบารามอสก็สามารถทราบถึงเผ่าพงศ์ของเหล่า แอปเปิ้ลในตะกร้า “คาโล.. นายไปเอามาแอปเปิ้ลพวกนี้มาจากไหน ในห้องอาหารดรากอนไม่เคยนำแอปเปิ้ลพันธุ์ดีจากคาโนวาลมาขายนี่นา”
ไม่ ทันที่คำตอบจะลอดออกจากปากเจ้าชายน้ำแข็งดอกพิกุลร่วง เสียงกัดแอปเปิ้ลคำใหญ่ดังขึ้นอย่างไม่สมหญิงให้เจ้าชายพระคู่หมั้นต้อง เอ็ดขึ้นก่อน “ค่อยๆ ทานก็ได้”
คำเอ็ดที่ไม่เป็นผล.. ด้วยแอปเปิ้ลผลที่สองและสามถูกส่งต่อไปยังกระเพาะ(ยักษ์) ของสาวน้อยนักกินแห่งบารามอส
“แล้วนายจะตอบฉันได้หรือยัง” เฟรินย้ำหาคำตอบทั้งที่ปากกว้างยังคงเคี้ยวแอปเปิ้ลตุ้ยๆ
“นายจะให้ฉันตอบอะไรล่ะ” ชายหนุ่มถามกลับหน้าเฉย
“ก็ ที่ฉันถามว่านายไปเอาแอปเปิ้ลพวกนี้มาจากไหน” เฟรินถามซ้ำ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้นบนริมฝีปากบาง “หรือว่านายจงใจฝ่าลมหนาวของฤดูนี้ออกไปที่ตลาดเพื่อซื้อมาให้ฉัน”
คำบรั๊พที่ทำให้ชายหนุ่มต้องสะดุ้ง ชายหนุ่มจ้องมองหัวขโมยพระคู่หมั้นที่ส่งรอยยิ้มกวนๆ มาให้ “แล้วถ้าฉันบอกว่า ‘ใช่’ ล่ะ”
คำตอบที่ทำให้ใบหน้าหวานต้องขึ้นสีระเรื่อ แอปเปิ้ลผลที่หกที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ ติดคอกระทันหัน “แคกๆ~~”
มือแกร่งรีบทำหน้าที่ลูบหลังของสาวน้อยนักกินที่กำลังแพ้ภัยตัวเองด้วยแอปเปิ้ลติดคอ
เฟรินไออย่างแรงได้สองสามครั้งแล้วก็ต้องรีบลุกวิ่งไปยังห้องน้ำสำรอกแอปเปิ้ลที่กินเข้าไปเมื่อครู่ออก
แหวะ~~
คา โลที่ตกใจกับอาการที่เกิดขึ้นปัจจุบันทันด่วนของสาวน้อยคนรักจึงวิ่งเข้า ห้องน้ำตามด้วย มือแกร่งพยายามลูบหลังบางให้หญิงสาวรู้สึกสบายขึ้น
สักพัก.. เมื่อหญิงสาวหยุดอาเจียนแล้วคาโลจึงประคองร่างบางออกมานั่งพักบนเตียงของเขา “นายรู้สึกอย่างไรบ้าง”
“มะ.. ไม่เป็นไรแล้วล่ะ” หญิงสาวตอบกุกกักด้วยยังหอบจากอาการที่เกิดขึ้น มือบางค่อยๆ เลื่อนมากุมขยำอยู่บริเวณท้องน้อยของตนเอง
พฤติกรรม ที่ยิ่งทำให้ชายหนุ่มที่แสนจะเป็นห่วงเริ่มสงสัย ยิ่งเมื่อสังเกตไปที่ใบหน้าหวานที่ออกซีดขาวขึ้นกว่าเมื่อตอนที่เขาเพิ่ง เข้ามาในห้อง ก็ยิ่งทำให้ความสงสัยในอาการที่เกิดขึ้นของเจ้าหญิงพระคู่หมั้นนี้มากยิ่ง ขึ้นตามด้วย
“คาโล” เสียงหวานพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากเริ่มมีอาการดีขึ้น “ฉันคงต้องกลับห้องก่อน.. สำหรับเรื่องเรียนวันนี้เว้นก่อน พรุ่งนี้นายค่อยมาติวให้ฉันแล้วกันนะ”
ว่าแล้วหญิงสาวก็ทำท่าจะลุกออกจากห้องหากแต่เสียงของเจ้าชายหนุ่มพระคู่หมั้นกลับดังขึ้นยั้ง “นายไม่ให้ลุงหมอตรวจดูหน่อยหรือ”
“ไม่ เป็นไรหรอก มันเป็นเรื่องของผู้หญิงน่ะ นายอย่ายุ่งเลย” เฟรินว่าทิ้งท้ายก่อนออกจากห้องหัวหน้าชั้นปี “แล้วก็แอปเปิ้ลพวกนั้น.. นายเก็บให้ฉันด้วยนะ พรุ่งนี้ฉันจะกินต่อ”
ปัง~~
เสียงปิด ประตูเบาๆ ที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นจากฝีมือของเจ้าหญิงหัวขโมยผู้นี้ยิ่งเรียกความสับสนให้ เกิดขึ้นแก่เจ้าชายบนยอดหอคอยงาช้าง พลันบทสนทนาของแม่ค้าขายแอปเปิ้ลก็ดังขึ้นในโสตประสาทอีกครั้ง
“ฉันเองก็มีลูก ตอนที่แพ้ท้องทานอะไรไม่ลงเลย ทรมานมากเชียวล่ะ” สาวใหญ่ชวนคุยตามประสา “แล้วแม่ค้าแพ้มากไม๊จ๊ะ”
“ดิฉัน ไม่ค่อยแพ้หรอกค่ะ แค่มีอาการวิงเวียนเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนเรื่องของอาหารออกจะทานมากกว่าปกติเสียด้วยซ้ำ” แม่ค้าสาวตอบยิ้มๆ มือบางลูบหน้าท้องที่นูนออกเล็กน้อยอย่างแผ่วเบา
“หรือจ๊ะ โชคดีจังเลยนะ” สาวใหญ่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่งคำถามต่อ “แม่ค้ายังสาวอยู่เลยนะเนี่ย เพิ่งแต่งงานแล้วมีลูกเลยหรือไงจ๊ะ”
“ค่ะ คุณหมอบอกว่าคงจะตั้งแต่ครั้งแรกค่ะ ถึงได้ตั้งครรภ์เร็วเช่นนี้” แม่ค้าสาวตอบอายๆ
“ทานไม่ลง.. ครั้งแรก..” ความคิดที่ทำให้ใบหน้าขาวเริ่มถอดสี “หรือว่า..”
******************************************************************
กลับมากล่าวถึงเจ้าหญิงแห่งเดมอสและบารามอสอีกครั้ง (เพื่อคลายความสงสัยให้แก่ผู้อ่าน(มั้ง))
หลังจากออกจากห้องหัวหน้าชั้นปีแล้ว แทนที่เจ้าหล่อนจะกลับห้องพักของตนเอง เฟรินกลับเดินตรงไปยังห้องของสามสาวนางฟ้าประจำชั้นปีห้า
ประตูห้องเปิดออกโดยเจ้าหญิงแห่งคาโนวาลต้อนรับอาคันตุกะที่เดินตัวงอเข้ามาในห้อง “คุณเฟริน.. เป็นอะไรหรือคะ”
“แหะ แหะ เหมือนเดิมแหละ” อาคันตุกะผู้มาใหม่ยิ้มแห้ง
เจ้าหญิงแห่งคาโนวาลยิ้มงามๆ รับ “งั้นคอยสักครู่นะคะ เดี๋ยวเรนอนไปต้มยาให้ค่ะ”
“ขอบคุณน๊า” อาคันตุกะยิ้มตอบ มือบางคว้ากระเป๋าน้ำร้อนที่เพื่อนแม่มดสาวเติมน้ำร้อนให้มาประคบ
“นายเนี่ย จริงๆ เลยนะ.. รู้ทั้งรู้ว่าต้องใช้ทุกเดือนก็ยังไม่หาเก็บไว้อีก” แม่มดสาวแห่งวิชท์เอ็ด ทำให้อาคันตุกะสาวเริ่มหน้าเจื่อน
“ช่าง เถอะน่าแองจี้.. ใช่ว่าเฟรินมีเก็บไว้เองแล้วจะใช้เป็นเสียเมื่อไหร่ล่ะ ดีไม่ดีอาจจะยิ่งแย่ลงก็ได้” เจ้าหญิงแห่งอเมซอลไกล่เกลี่ย ก่อนจะหันมาทางอาคันตุกะสาวอีกครั้ง “ว่าแต่นายใส่หรือยังล่ะ เฟริน”
“ก็ กันไว้ตั้งกะสองวันก่อนแล้วล่ะ ของฉันไม่เคยมาตรงเวลาสักครั้งนี่นา” เจ้าหญิงหัวขโมยตอบอย่างเซ็งๆ “ที่ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงก็เพราะเหตุนี้ด้วยแหละ ไม่เห็นอยากมีเลย วุ่นวายชะมัด”
“มันเป็นธรรมชาติของผู้หญิงนะ จะให้ไม่มีได้ไงล่ะ” แองจี้แหววใส่ “นอกเสียจาก.. นายจะท้องนั่นแหละ ถึงจะหายไปสักเก้าเดือนสิบเดือน”
“มันก็น่าลองนะ” เจ้าหญิงสาวมือใหม่รับลูก ก่อนจะหันไปร่วมหัวเราะกับสองเพื่อนสาวภายในห้อง
สัก พัก หลังจากเฟรินทานยาที่เรนอนต้มให้เรียบร้อยแล้ว จึงลากลับไปพักผ่อนในห้องของตนเอง แต่ก็ไม่ลืมที่จะขอกระเป๋าน้ำร้อนติดตัวไปนอนกอดด้วย
******************************************************************
apple เองจ้า
มารีไรท์ปรับขนาดตอนหน่อยอะค่ะ
22/8/2549
ครบร้อยแล้วจ้า
เฟรินเข้าใจคาโลผิดอีกแล้ว แล้วคราวนี้คาโลจะแก้ไขสถานการณ์อย่างไรดีน๊า
แล้วจะรีบมาต่อให้น๊า (ถ้าการดองได้ที่อะ ฮิฮิ
)
18/7/2549
อัพทีละนิดจิตแจ่มใสจ้า
คาโลปลุกเฟรินได้ถูกใจหรือเปล่าเอ่ย ฮิฮิ
แล้วจะรีบมาต่อให้น๊า
14/7/2549
ดูท่าเจ้าชายน้ำแข็งของเราจะคิดเป็นตุเป็นตะแล้วสิเนี่ย
แล้วถ้าเกิดรู้ความจริงขึ้นมาจะเป็นไงน๊า (ยังไม่ได้คิดเลย)
ก็กะดองต่ออีกนานนี่นา
9/7/2549
ทันทีที่เจ้าชายหัวหน้าป้อมอัศวินกลับถึงห้องพัก ร่างบางของหญิงสาวสุดที่รักปรากฎขึ้นสู่สายตา
ร่าง งามของหญิงสาวที่นอนขดหนาวอยู่บนเตียงของเขา ใบหน้างามยามหลับพริ้มช่างน่าพิสมัยยิ่งนัก หากแต่เพราะความหนาวเย็นที่พัดผ่านหน้าต่างห้องเข้ากระทบทำให้ดวงหน้าดูซีด ไปทันตา
ชายหนุ่มรีบถลาเข้าไปดูร่างน้อยบนเตียงของเขาก่อนจะค่อยๆ ปลุกหญิงสาวให้ตื่นขึ้น
“~~อือ~~” ร่างบางร้องคราง หากแต่หญิงสาวกลับไม่ยอมลุก ร่างบางหันกายไปอีกด้านหนึ่ง (ทั้งที่นอนขดหนาวแต่ความง่วงก็ยังชนะขาดลอย)
นัยน์ตาสีฟ้าเหล่มองหญิงสาวจอมขี้เซา ก่อนจะงัดไม้ตายวิธีที่เพื่อนรักนักฆ่าชอบใช้ในการปลุกหญิงสาวให้ตื่นมาใช้
“ถ้านายไม่ลุกขึ้นมา แอปเปิ้ลพวกนี้คงต้องให้คนอื่นทานแทนแล้วมั้ง”
“~~แอปเปิ้ล ~~ แอปเปิ้ลอยู่ไหน” ชื่อผลไม้สุดโปรดเข้าสู่โสตประสาทการรับฟังของสาวน้อยนักกินแห่งบารามอส เรียกให้ร่างบางที่งัวเงียตื่นขึ้นโดยพลัน หากแต่แทนที่หญิงสาวจะกระเด้งลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นทุกครั้งกลับค่อยๆ ยันกายลุกขึ้นจากเตียงนอนอันแสนสุข
พฤติกรรมที่แปลกชวนให้สงสัยของยอดนักกินทำให้น้ำแข็งรูปสลักอดเป็นห่วงมิได้ “นายเป็นอะไรหรือเปล่า”
“เปล่านิ” เฟรินตอบ “แล้วแอปเปิ้ล..”
ตะกร้า ใบสวยถูกส่งให้ร่างบางสุดที่รักได้ยล แอปเปิ้ลผลงามทำให้นัยน์ตาสีน้ำตาลลุกวาว เพียงแค่แวบเดียวหญิงสาวนักกินแห่งบารามอสก็สามารถทราบถึงเผ่าพงศ์ของเหล่า แอปเปิ้ลในตะกร้า “คาโล.. นายไปเอามาแอปเปิ้ลพวกนี้มาจากไหน ในห้องอาหารดรากอนไม่เคยนำแอปเปิ้ลพันธุ์ดีจากคาโนวาลมาขายนี่นา”
ไม่ ทันที่คำตอบจะลอดออกจากปากเจ้าชายน้ำแข็งดอกพิกุลร่วง เสียงกัดแอปเปิ้ลคำใหญ่ดังขึ้นอย่างไม่สมหญิงให้เจ้าชายพระคู่หมั้นต้อง เอ็ดขึ้นก่อน “ค่อยๆ ทานก็ได้”
คำเอ็ดที่ไม่เป็นผล.. ด้วยแอปเปิ้ลผลที่สองและสามถูกส่งต่อไปยังกระเพาะ(ยักษ์) ของสาวน้อยนักกินแห่งบารามอส
“แล้วนายจะตอบฉันได้หรือยัง” เฟรินย้ำหาคำตอบทั้งที่ปากกว้างยังคงเคี้ยวแอปเปิ้ลตุ้ยๆ
“นายจะให้ฉันตอบอะไรล่ะ” ชายหนุ่มถามกลับหน้าเฉย
“ก็ ที่ฉันถามว่านายไปเอาแอปเปิ้ลพวกนี้มาจากไหน” เฟรินถามซ้ำ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฎขึ้นบนริมฝีปากบาง “หรือว่านายจงใจฝ่าลมหนาวของฤดูนี้ออกไปที่ตลาดเพื่อซื้อมาให้ฉัน”
คำบรั๊พที่ทำให้ชายหนุ่มต้องสะดุ้ง ชายหนุ่มจ้องมองหัวขโมยพระคู่หมั้นที่ส่งรอยยิ้มกวนๆ มาให้ “แล้วถ้าฉันบอกว่า ‘ใช่’ ล่ะ”
คำตอบที่ทำให้ใบหน้าหวานต้องขึ้นสีระเรื่อ แอปเปิ้ลผลที่หกที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ ติดคอกระทันหัน “แคกๆ~~”
มือแกร่งรีบทำหน้าที่ลูบหลังของสาวน้อยนักกินที่กำลังแพ้ภัยตัวเองด้วยแอปเปิ้ลติดคอ
เฟรินไออย่างแรงได้สองสามครั้งแล้วก็ต้องรีบลุกวิ่งไปยังห้องน้ำสำรอกแอปเปิ้ลที่กินเข้าไปเมื่อครู่ออก
แหวะ~~
คา โลที่ตกใจกับอาการที่เกิดขึ้นปัจจุบันทันด่วนของสาวน้อยคนรักจึงวิ่งเข้า ห้องน้ำตามด้วย มือแกร่งพยายามลูบหลังบางให้หญิงสาวรู้สึกสบายขึ้น
สักพัก.. เมื่อหญิงสาวหยุดอาเจียนแล้วคาโลจึงประคองร่างบางออกมานั่งพักบนเตียงของเขา “นายรู้สึกอย่างไรบ้าง”
“มะ.. ไม่เป็นไรแล้วล่ะ” หญิงสาวตอบกุกกักด้วยยังหอบจากอาการที่เกิดขึ้น มือบางค่อยๆ เลื่อนมากุมขยำอยู่บริเวณท้องน้อยของตนเอง
พฤติกรรม ที่ยิ่งทำให้ชายหนุ่มที่แสนจะเป็นห่วงเริ่มสงสัย ยิ่งเมื่อสังเกตไปที่ใบหน้าหวานที่ออกซีดขาวขึ้นกว่าเมื่อตอนที่เขาเพิ่ง เข้ามาในห้อง ก็ยิ่งทำให้ความสงสัยในอาการที่เกิดขึ้นของเจ้าหญิงพระคู่หมั้นนี้มากยิ่ง ขึ้นตามด้วย
“คาโล” เสียงหวานพูดขึ้นอีกครั้งหลังจากเริ่มมีอาการดีขึ้น “ฉันคงต้องกลับห้องก่อน.. สำหรับเรื่องเรียนวันนี้เว้นก่อน พรุ่งนี้นายค่อยมาติวให้ฉันแล้วกันนะ”
ว่าแล้วหญิงสาวก็ทำท่าจะลุกออกจากห้องหากแต่เสียงของเจ้าชายหนุ่มพระคู่หมั้นกลับดังขึ้นยั้ง “นายไม่ให้ลุงหมอตรวจดูหน่อยหรือ”
“ไม่ เป็นไรหรอก มันเป็นเรื่องของผู้หญิงน่ะ นายอย่ายุ่งเลย” เฟรินว่าทิ้งท้ายก่อนออกจากห้องหัวหน้าชั้นปี “แล้วก็แอปเปิ้ลพวกนั้น.. นายเก็บให้ฉันด้วยนะ พรุ่งนี้ฉันจะกินต่อ”
ปัง~~
เสียงปิด ประตูเบาๆ ที่ไม่ค่อยเกิดขึ้นจากฝีมือของเจ้าหญิงหัวขโมยผู้นี้ยิ่งเรียกความสับสนให้ เกิดขึ้นแก่เจ้าชายบนยอดหอคอยงาช้าง พลันบทสนทนาของแม่ค้าขายแอปเปิ้ลก็ดังขึ้นในโสตประสาทอีกครั้ง
“ฉันเองก็มีลูก ตอนที่แพ้ท้องทานอะไรไม่ลงเลย ทรมานมากเชียวล่ะ” สาวใหญ่ชวนคุยตามประสา “แล้วแม่ค้าแพ้มากไม๊จ๊ะ”
“ดิฉัน ไม่ค่อยแพ้หรอกค่ะ แค่มีอาการวิงเวียนเล็กน้อยเท่านั้น ส่วนเรื่องของอาหารออกจะทานมากกว่าปกติเสียด้วยซ้ำ” แม่ค้าสาวตอบยิ้มๆ มือบางลูบหน้าท้องที่นูนออกเล็กน้อยอย่างแผ่วเบา
“หรือจ๊ะ โชคดีจังเลยนะ” สาวใหญ่ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะส่งคำถามต่อ “แม่ค้ายังสาวอยู่เลยนะเนี่ย เพิ่งแต่งงานแล้วมีลูกเลยหรือไงจ๊ะ”
“ค่ะ คุณหมอบอกว่าคงจะตั้งแต่ครั้งแรกค่ะ ถึงได้ตั้งครรภ์เร็วเช่นนี้” แม่ค้าสาวตอบอายๆ
“ทานไม่ลง.. ครั้งแรก..” ความคิดที่ทำให้ใบหน้าขาวเริ่มถอดสี “หรือว่า..”
******************************************************************
กลับมากล่าวถึงเจ้าหญิงแห่งเดมอสและบารามอสอีกครั้ง (เพื่อคลายความสงสัยให้แก่ผู้อ่าน(มั้ง))
หลังจากออกจากห้องหัวหน้าชั้นปีแล้ว แทนที่เจ้าหล่อนจะกลับห้องพักของตนเอง เฟรินกลับเดินตรงไปยังห้องของสามสาวนางฟ้าประจำชั้นปีห้า
ประตูห้องเปิดออกโดยเจ้าหญิงแห่งคาโนวาลต้อนรับอาคันตุกะที่เดินตัวงอเข้ามาในห้อง “คุณเฟริน.. เป็นอะไรหรือคะ”
“แหะ แหะ เหมือนเดิมแหละ” อาคันตุกะผู้มาใหม่ยิ้มแห้ง
เจ้าหญิงแห่งคาโนวาลยิ้มงามๆ รับ “งั้นคอยสักครู่นะคะ เดี๋ยวเรนอนไปต้มยาให้ค่ะ”
“ขอบคุณน๊า” อาคันตุกะยิ้มตอบ มือบางคว้ากระเป๋าน้ำร้อนที่เพื่อนแม่มดสาวเติมน้ำร้อนให้มาประคบ
“นายเนี่ย จริงๆ เลยนะ.. รู้ทั้งรู้ว่าต้องใช้ทุกเดือนก็ยังไม่หาเก็บไว้อีก” แม่มดสาวแห่งวิชท์เอ็ด ทำให้อาคันตุกะสาวเริ่มหน้าเจื่อน
“ช่าง เถอะน่าแองจี้.. ใช่ว่าเฟรินมีเก็บไว้เองแล้วจะใช้เป็นเสียเมื่อไหร่ล่ะ ดีไม่ดีอาจจะยิ่งแย่ลงก็ได้” เจ้าหญิงแห่งอเมซอลไกล่เกลี่ย ก่อนจะหันมาทางอาคันตุกะสาวอีกครั้ง “ว่าแต่นายใส่หรือยังล่ะ เฟริน”
“ก็ กันไว้ตั้งกะสองวันก่อนแล้วล่ะ ของฉันไม่เคยมาตรงเวลาสักครั้งนี่นา” เจ้าหญิงหัวขโมยตอบอย่างเซ็งๆ “ที่ฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงก็เพราะเหตุนี้ด้วยแหละ ไม่เห็นอยากมีเลย วุ่นวายชะมัด”
“มันเป็นธรรมชาติของผู้หญิงนะ จะให้ไม่มีได้ไงล่ะ” แองจี้แหววใส่ “นอกเสียจาก.. นายจะท้องนั่นแหละ ถึงจะหายไปสักเก้าเดือนสิบเดือน”
“มันก็น่าลองนะ” เจ้าหญิงสาวมือใหม่รับลูก ก่อนจะหันไปร่วมหัวเราะกับสองเพื่อนสาวภายในห้อง
สัก พัก หลังจากเฟรินทานยาที่เรนอนต้มให้เรียบร้อยแล้ว จึงลากลับไปพักผ่อนในห้องของตนเอง แต่ก็ไม่ลืมที่จะขอกระเป๋าน้ำร้อนติดตัวไปนอนกอดด้วย
******************************************************************
apple เองจ้า
มารีไรท์ปรับขนาดตอนหน่อยอะค่ะ
22/8/2549
ครบร้อยแล้วจ้า
เฟรินเข้าใจคาโลผิดอีกแล้ว แล้วคราวนี้คาโลจะแก้ไขสถานการณ์อย่างไรดีน๊า
แล้วจะรีบมาต่อให้น๊า (ถ้าการดองได้ที่อะ ฮิฮิ
)18/7/2549
อัพทีละนิดจิตแจ่มใสจ้า
คาโลปลุกเฟรินได้ถูกใจหรือเปล่าเอ่ย ฮิฮิ
แล้วจะรีบมาต่อให้น๊า
14/7/2549
ดูท่าเจ้าชายน้ำแข็งของเราจะคิดเป็นตุเป็นตะแล้วสิเนี่ย
แล้วถ้าเกิดรู้ความจริงขึ้นมาจะเป็นไงน๊า (ยังไม่ได้คิดเลย)
ก็กะดองต่ออีกนานนี่นา
9/7/2549
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น