คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : Capsule 17 :: Give thanks
Capsule 17 ∷ Give thanks
“..าแฟับยาล่อมประสาท่ะอา” หิสาวบอะทำหน้าที่ประำอเธอ
เี๋ยวนี้เธอาแฟเ่แล้วล่ะ เธอะาแฟให้เาเอทั้อนเ้าที่โ๊ะอาหาร หรือว่าเ้าว่านั้นถ้าเาะื่มแ้แฮ์ และอนึที่เาูเอสารอยู่ในห้อทำาน
และระหว่ารอให้าแฟเย็นล เธอ็ะทำหน้าที่เป็นยาล่อมประสาทามที่เาบอ เธออบานนี้
“แ่หน้า้วยเหรอ” ายหนุ่มหันมาถามะหยิบเนไทออมาาั้น เพราะสัเเห็นนาโ้ และริมฝีปาที่เป็นสี
“่ะอา แ่บาๆอยู่บ้าน ยุนอาออนนีสอนมา” หิสาวยิ้มอย่าภาภูมิใ
“เี๋ยวนี้สนิทับยุนอา มาว่าอาแล้วสินะ ออไป้วยันบ่อยๆนไม่้ออาพาไปเที่ยวแล้วล่ะสิ”
“่ะอา มันเป็นประสาผู้หิๆ” เธอบอแล้วหัวเราะเสียใส
“ถ้าออนนีอเธอานยุ่ึ้นมาเมื่อไหร่ อย่ามา้ออาละัน” ายหนุ่มว่าพลารู้สึหมั่นเี้ยว “อูฮยอน มานี่มา ะสอนให้ผูเนไท”
“แ่ันไม่สวมเนไทนี่ะอา” หิสาวทำหน้าเหลอหลา
แล้ว็เรียเสียหัวเราะายฮวาไ้ถนันั “อาหมายถึให้เธอหัผูให้อา ไม่ไ้บอว่าผูให้ัวเอ”
“อ๋อ.. อย่าั้นหรอเหรอะ” เธอยมือสอ้าึ้นมาปิ้าแ้มที่รู้สึร้อน้วยวามอับอายน้อใ้มือพัให้ใบหน้า
แ่ในที่สุ็พยายามลับมาเป็นปิ แล้วเินไปหานสูวัยว่า
“ัน้อทำยัไบ้าะอา”
“มานี่ เ้ามาใล้ๆ แล้วู อาะทำใหู้่อนทีหนึ่ ลมั๊ย”
“ล่ะ แ่เรื่อทำไ้ไม่ไ้ ่อยว่าันนะะ”
ฟัำ่าำนรรา ยฮวาอย่าหยิแ้มเธอนั แล้วเา็ทำ ่อนะหันมาผูเนไทให้เธอู เธอ็ั้ใูารสาธิ
แล้ว็มาถึาฝึริ เธอพยายามทำามาที่ำเาทำ สีหน้าและแววามีวามมุ่มั่นเ็มที่
ายหนุ่มเฝ้ามอภาพอนรหน้า ใบหน้าอเธอยัเป็นสีแเรื่อไม่หาย แ้มสอ้ายิ่เป็นสีแ อาะเป็นเพราะเรื่อสำอา้วยส่วนหนึ่ แ่มัน่าน่ามอ สายาอเาเลื่อนไปถึมูนิน่าหยิอเธอ ่อนะเลื่อน่ำลมาถึปาสีสรอเบอร์รี่ ริมฝีปาบา และลีบปาล่าอิ่มเอิบและน่าสัมผัส ่อนเาะรีบึสายามอไปทาอื่น และไปสบที่าอใสอเธอ
“อามีอะไรหรือเปล่าะ” เธอถามพอเห็นว่าเา้อ
ยฮวาไม่อบ หรือเาแทบไม่ไ้ยินเสียนั้น สายาเาเลื่อน่อไปถึหน้าผามนที่มีไรผมน่ารัเป็นรอบ แล้วเา็ทำบาอย่า ..บาอย่าที่ทำให้หิสาวัวแ็ทื่อ
…เาุมพิเธอที่หน้าผา
ุมพิแผ่วเบาที่แสนอ่อนหวาน
“อา.. อาทำอะไระ” เธอถามพลามอหน้าเาทำาปริบๆ แ่สีหน้ายัใไม่หาย
มันเป็นวามใ ผสมประหลาใ ..และเธอเอ็ไม่ทันรู้ัวว่ามันมีอะไรนอเหนือไปานั้นมั๊ย
ส่วนยฮวา..
ทำอะไรเหรอ.. เาทำอะไร ายหนุ่มเพิ่ะรู้สึัว
เาอาะใมาว่าหิสาว้วย้ำ แ่เาพยายามวบุมัวเอ
“หอมหน้าผาเธอไ ..แทนำอบุ”
“อบุันเหรอะ อบุเรื่ออะไร” เธอยัไ้แ่สสัย่อไป
“ที่เธออยูแลอาไ และที่เธอเป็นเ็ี”
ราวนี้หิสาวยิ้มหวานมาให้ “่ะอา ันเ่ใ่มั๊ยล่ะ” เธอหัวเราะเสียใสามมา
เธอไม่ไ้รู้สึว่าแบบนั้นะนำไปสู่ปัหา หรืออะไรามมา
ยฮวามอเธออยู่แบบนั้นแล้ว็เริ่มเบาใ เาแ่ลัวว่าเธอะไม่อบที่เาทำ แ่ในเมื่ออนนี้เธอ็ยิ้มแล้ว ่อนเาะมอลับมาที่เนไท.. ที่อนนี้ถูผูเป็นปมลๆ
“อูฮยอน เธอทำอะไรอเธอัน” เาถามอย่านึัน
ูฮยอนหัวเราะิ๊ “อโทษ่ะอา สอนันใหม่อีทีนะ นะะ” เธอทำเสียอ้อน
เสียอ้อนที่มันทำบาอย่าับประสาทอเาหรือที่ไหน็าม
แล้วที่เาไปุมพิที่หน้าผาแบบนั้นมันือำอบุเท่านั้นเหรอ..
เป็นแบบนี้ลอเลยสินะ
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ อยฮวา.. เาถามัวเอ
แ่็ยัไม่รู้ำอบ
.
.
.
“..อาฮยอน” หิสาวเรียทันทีที่วิ่มาถึห้อรับแ แอเธอมาเยี่ยมอีแล้ว
ฮยอนหันไปามเสียเรียแล้วส่ยิ้มให้ “อ้อ ูฮยอนอา มาแล้วเหรอ”
อนนี้เอทีู่ฮยอนเพิ่ะวาาไปถึหิสาวผมยาว ใบหน้าาวและูเหมือนเป็นเ็ลอาล ับเ็ผู้หิผมยาวมัเป็นุสอ้าที่นั่อยู่้วย เธอรู้แล้วว่าสอนนั้นเป็นใร
“อามาเยี่ยม นี่อฝา โูม่า ำไ้ว่าเธอบ่นถึไม่หยุ”
หิสาวาเป็นประายึ้นมา “อบุมา่ะอา” แล้วเธอ็มอลับไปที่ผู้หิับเ็ าเป็นประายยิ่ว่า
“ะแนะนำให้รู้ันะ นั่นแทยอน ภรรยาออา ับแยอน หรือว่าเ้าหิแแอเรา”
หิสาวโ้ัว่ำ “อันนยอฮาเโย แทยอนี อันนยอ แแบีุ” เธอว่า
แล้วหิสาวนามว่าแทยอน็หลุหัวเราะร่วนออมา “อันยอ อูฮยอนสินะ ไม่้อเป็นทาารนานั้นับันหรอ แล้ว็เรียแแบีุน่ะ เี๋ยวะโนิเอาแย่เลยนะ ใ่รึเปล่า แแ” แทยอนว่าแล้วหันไปถามทาลูสาวที่ยืน้อูฮยอน้วยาเป็นประายไม่แพ้อีฝ่าย
“หนูอบ่ะ ออมม่า แแ อบเป็นแแบีุ” เ็น้อยหันไปพูับออมม่า่อนะหันลับมาทาูฮยอน “อันนยอฮาเโย ออนนี อาป้าบอว่าออนนีื่อูฮยอน แ่แแอยาเรียออนนีว่า ฮยอนนี่ไ้ไหมะ”
“ฮยอนนี่ ันเหรอ ีัเลยนะ ันอบ๊ะ ออนนีอบเป็นฮยอนนี่เหมือนัน” เธอรับำ
“ูะเ้าาันไ้ีเลยนะ แ่ยัไม่หมแ่นั้น อาะแนะนำสมาิอีนให้รู้ั” ฮยอนว่า
หิสาวหันไปสนใ “ใรเหรอะ อา” แล้วเธอ็วาามอไปรอบๆ
“อยู่ในนี้” ฮยอนบออนที่วามือลบนหน้าท้ออภรรยาที่เพิ่สัเว่านูนึ้นมาบ้าแล้ว
อูฮยอนาลุวาวึ้นมา เธออ้าปาอย่าใ่อนะยิ้มว้า “น้อเหรอะ”
“ใ่แล้วล่ะ ื่ออิน แ็แรและหล่อมาเหมือนพ่อ อารับประัน” ฮยอนว่า ถึรนี้็โนแทยอนฟาไปหนึ่ที
“ย๊า! อย่ามาหลัวเอรนี้ มีแ่เ็ทั้นั้น ไม่อายหรือไ”
“อายทำไม ็นนี้ันั้ใปั้น” ฮยอนอบลับภรรยาับใบหน้าใสื่อ
แล้วแทยอน็มุหน้าหนีไป่อนหลัสามี “็ันอายนี่ เ้าบ้า” เสียเธอึมำมาา้าหลัเสื้ออฮยอน
“อ๊า ออมม่าับอาป้า อย่าทำเสียัสิะ อินหลับอยู่” แแว่า
แล้วทั้หม็หัวเราะพรวออมา ่อนะเปลี่ยนมานัุ่ยัน แล้วหัวหน้าแม่บ้าน็ให้เ็ๆเอาอว่า นม นมับน้ำามาเสิร์ฟอย่ารู้าน
“..อาแทยอน หน้าเ็ัเลย่ะ เห็นทีแรันนึว่าอาฮยอนพาหลานมาให้ันรู้ั่ะ” หิสาวพูึ้น่อน
แล้วแทยอน็หัวเราะึึอย่าถูอถูใ “อบใมา ฮยอนนี่ แ่ันอายุมาว่าฮยอนนะ ึึ”
“็แ่ปีนึแหละน่า” ฮยอนบอภรรยาอย่าเสียไม่ไ้ “อาเ่ใ่มั๊ยล่ะที่มีภรรยาหน้าเ็ลอาลไ้” เาหันมาเอาวามีวามอบเ้าัว เลยถูภรรยาหยิแ้มเล่นอย่านึแล้ แล้วเธอ็หันไปูทาลูสาวที่ำลัอร่อยับเ้แสนน่าทาน ่วยเ็ปาให้
“อบุ่ะ ออมม่า” แแหันมาบอออมม่า
แล้วแทยอน็้มลไปหอมแ้มลูสาวฟอหนึ่ ูฮยอนมอภาพนั้น้วยประายาระริ เธอสัมผัสถึมัน สายใยแบบนั้น
“ให้ันเรียว่าออนนีไ้ไหมะ อาแทยอน” เธอถามึ้นมา
“เอาสิ” แทยอนหันมารับำรวเร็วนฮยอน้อหันไปทำหน้าทึ่ใส่ภรรยา
“อบุ่ะ ออนนี” อูฮยอนยิ้มนาหยีไปให้
“ไม่ไหวๆ อบทำัวเป็นเ็อยู่เรื่อยนะแทแท” ฮยอนบ่น แ่็อมยิ้มให้ภรรยาที่ยัิ้วมาทำหน้าท้าทายใส่เา
“แทแทออมม่า เล่นเป็นออนนี่ะ ุรูที่โรเรียนบอว่าพี่สาวเหรอ แแ็บอว่าใ่” แแพูึ้นมาอย่าน่ารัน่าัะที่ยัถือ้อนัเ้อยู่ในมือ
“โอโม่ แแบอุรูแบบนั้นเหรอลู” แทยอนหันไปทำสีหน้าใใส่ลูสาว
“ทำไมแแโหุรูล่ะะ ไม่ีนะรู้มั๊ย ุพ่อสอนว่ายัไ ฮึ” ฮยอนหันไปถามลูสาวพลาเ้าไปใ้ทิูเ็ปาที่เลอะให้อี
“อบุ่ะอาป้า” เ็น้อยพูับอาป้า่อนะหันลับมามอรอบๆ “..แแบอว่าใ่ เป็นนูน่าออาป้า แ่ว่าอนหลัมาแ่านัน แล้ว็มีแแ ับอิน แแไม่ไ้โหนะ”
ถึรนี้แทยอนหัวเราะ ส่วนฮยอนเ้าไปหอมแ้มลูสาว แล้ว็อุ้มมานั่บนั
“เ่มา๊ะ แแอพ่อ” ฮยอนบอแล้วี้ไปที่แ้มัวเอ
ถึอนนั้น แแ็ยื่นหน้าไปหอมแ้มุพ่ออเธอ
ูฮยอนมอภาพนั้นอยู่ลอ ภาพที่พ่อแม่ลูหอมแ้มัน ทำให้นึถึอนที่อาหอมเธอที่หน้าผา
ไ้หอมแ้มัน หรือว่าะถูหอมที่หน้าผา็ะรู้สึีไม่่าัน ถึแม้เธอะรู้สึแปลๆบาอย่าอนที่อาหอมที่หน้าผา แ่เธอ็สรุปว่ามันรู้สึี
ีัเลยนะ ทุนรัันและมีวามสุแบบนี้ สายใยแบบนี้.. หิสาวื่นมับัวเอ
เธอเื่อริๆแล้วว่าอยู่้วยันเป็นสิ่ี ..อยู่้วยันานี้ลอไป
“อาฮยอนะ ันถามอะไรหน่อยไ้ไหมะ เรื่อออายฮวา” เธอหันไปหาฮยอน
ฮยอนท่าทานิ่ล ่อนะส่ยิ้มมาให้ “ไ้สิ ไปุยันทานู้นีว่า” เาบอแล้วอุ้มแยอนส่ให้ออมม่า
ูฮยอนเินามอาฮยอนออมาอีทา
“ทะเลาะันเหรอะ อาฮยอนับอาน่ะ”
“อาเธอบอแบบนั้นเหรอ” ฮยอนหันมาถาม
“เปล่า่ะ ันเาเอา พอันถามว่าอาฮยอนเป็นยัไบ้า อาบอว่าไม่ไ้เอแล้วน่ะ่ะ อาฮยอนย้ายที่ทำานไปพัหนึ่แล้ว แล้ว็ยุ่ๆไม่ไ้ไปหาัน ันเลยเาว่ามีบาอย่า แ่เมื่อี้นี้เห็นหน้าอาฮยอน ันบอไ้เลยว่าอาฮยอนยัโรธอาอยู่ ใ่ไหมะ”
“ไม่ไ้โรธน่ะ แ่ไม่รู้ะ่วยยัไ อยา่วยนะ อยา่วยอาอเธอที่เป็นแบบนั้น แ่ไม่รู้ะ่วยยัไ”
“่วยอยู่้าๆเาไะ ที่นี่เรา่วยันแบบนั้น แ่นั้นน่ะีที่สุแล้ว”
ฮยอนหันไปมอหน้าเ็สาว ่วยอยู่้าๆน่ะเหรอ
แ่อยู่้าๆ ็พอแล้วสินะ แ่อยู่้าๆ เท่านั้น ..ไม่เยแม้แ่ะปลอบประโลม เพราะเาเอทำแบบนั้นไม่เป็น
..ริ้วยสิ แ่ไหนแ่ไรมา็เป็นันแบบนั้น ..แ่อยู่้าๆันมาลอ
“อาเาไว้ใอาฮยอนมา ถึอาไม่บอ แ่ันรู้ว่าเป็นแบบนั้น เพราะันอบถามเรื่อสมัยที่อาเรียน ทำอะไร ไปเที่ยวที่ไหนมาบ้า อาเา็ะพูถึอาฮยอน อาอิน แล้ว็อามินฮยอ เรื่อที่ไปเ้ารมพร้อมัน ออมาพร้อมัน เรื่อ่าๆลๆแล้ว็ผภัย แล้วอาบอันว่าถ้านัมาเอันะพาันไปรู้ัอีสอน อาบอว่าอาฮยอนะ้ออบวันลับมารวมัน่ะ แล้ว็ะมีแ่เสียหัวเราะไม่หยุอทุน”
“อืม ถ้าไ้มารวมันอีัน็อบแหละ แ่็แยย้ายันไปทำานแบบนี้ มีแ่ันับยฮวาที่ไ้ทำาน้วยัน…” พอถึรนี้ฮยอนเียบไป “..แ่็ยัไม่ย้ายลับไปหรอ แทยอนำลัท้อ อยาอยู่ใล้ๆไว้่อนน่ะ”
“เ้าใแล้ว่ะ”
“ฝาบออาเธอ้วยละัน ว่าให้หาเวลามาวนันไปื่มบ้า ให้ันวนื่มอยู่นเียว ันูเป็นนไม่ีนะ เี๋ยวันถูแทแทีาย”
หิสาวหัวเราะ “่ะอา ะบอให้เอาไวรัสแฮ์ไปฝา”
“ไวรัสแฮ์? ฮ่าๆๆๆๆ รอให้มารวมัน แล้วะัให้แฮ์หนัๆ”
่อนฮยอนับรอบรัวะลับ ูฮยอนมีอที่อยาให้แแ
“..เอ่อ ไม่รู้ว่าะอบไหม แ่ออนนีอยาให้แแ๊ะ ออนนีทำเอเลยนะ” เธอส่หมวไหมพรมที่มีอไม้ิอยู่้วยไปให้
“วียอวอโย แแอบ่ะ ฮยอนนี่ออนนี แแลอสวมนะะ” เ็หิัวน้อยบอ
แล้วแทแทออมม่า็มา่วยลูสาวัวน้อยสวม “แทบั ทำเอไ้แบบนี้ ันยัทำไม่เป็นเลยนะ” เธอว่า
“นั่นน่ะสิ ไปหัทำอนไหนเนี่ย เ่ัเลยูฮยอนอเรา” ฮยอนหันมาม
“ยัไม่เ่่ะ ถึะทำมาเยอะแล้ว ทั้ผ้าพันอ หมว ถุมือ ุท่านบอว่ายัไม่สวยัอัน แ่อันนี้ันลอทำเป็นอันเล็ๆ่อน ็เลยิว่าแแน่าะสวมไ้”
“สวมไ้พอีเลยล่ะ อบใมา ฮยอนนี่ แแอเรามีหมวไหมพรมแสนสวยแล้ว พูว่าอบุหรือยั๊ะ”
“อบุ่ะ ฮยอนนี่ออนนี แแะสวมไปอวเพื่อนๆที่โรเรียน้วย”
ถึรนีู้ฮยอนยิ้มออมา ่อนะ้มไปหอมแ้มอแแบ้า “ะเอาไปอว้วยเหรอ แ่ออนนียัไม่ล้าเอาไปอวใรเลยนะ” ูฮยอนว่า
“ะเอาไปอว่ะ สวยแล้ว แแอบ” เ็หิัวน้อยว่า แล้วหอมแ้มพี่สาวนสวยลับ
ฮยอนับแทยอนมอภาพนั้นแล้ว็พลอยยิ้มามไป้วย
“ั้นเธอ็ฝึทำับุป้าสินะ อา็เอาอมาฝาอยู่แ่ไม่ไ้ไปให้ให้ถึมือ ท่านไม่อบ” ฮยอนพูึ้น ่อนะหัน้ายหันวาเหมือนระวัภัย “อาะบออะไรให้…”
อูฮยอนหันไปทาฮยอนที่แอบทำเสียระิบ
“เธอทำสวยให้าย ็ไม่ไ้ยินำว่าสวยาปาท่านหรอ” เาพูแ่เบาๆ “เหมือนับอาเธอนั่นแหละ ไม่เยะมใร แ่็ยัีที่ไม่่าเปิเปิเหมือนุป้า”
ูฮยอนพยัหน้ารับ แล้ว็ยิ้มับัวเอ็พอ
ไม่หรอ อาเธอ็มเธอบ่อยๆแ่บาทีที่อยาให้ม็ไม่ หรือถึุท่านะไม่ม และเอาแ่ำหนิ แ่เธอ็ทำีที่สุแล้ว แล้ว็ิว่ามัน็สวยนั่นแหละ
..แ่แ่ื่นมอยู่ับัวเอ
.
.
.
“..วันนี้อาฮยอน พาแทยอนออนนี ับแแบีุ แล้ว็อินมาเยี่ยม่ะอา” หิสาวพูึ้นเมื่อเอาาแฟมาเสิร์ฟที่ห้อทำานอยฮวาในบ้าน
“แทยอนออนนี …แแบีุ แล้ว็ใรนะ” ยฮวาหันมาถาม
“อิน่ะ ยัไม่ลอออมา แ่อาฮยอนบอว่าแ็แรและหล่อมาเหมือนพ่อ”
ยฮวาหัวเราะร่วน และเ้าใเนื้อวามโยลอแล้ว
“อาฮยอนยัฝาบออา้วยว่า ให้วนเาไปื่มบ้า อย่าปล่อยให้เาวนอยู่นเียว มันูไม่ี่ะอา เี๋ยวแทยอนออนนีะีเาาย”
ยฮวาหันมาทำเสียประหลาใ “ั้นเหรอ ฮยอนบอเธอแบบนั้นเหรอ”
“่ะอา อาฮยอนบอว่าไว้ลับมารวมันแล้วะัหนัให้ไวรัสแฮ์ระาย”
ยฮวาหัวเราะึ้นมาอีอย่าอารม์ี ูเหมือนหลานสาวอเาะรู้วิธีัารับปัหาที่เาีแ่ปล่อยมันไว้ ..และเา็ีแ่ปล่อยทุอย่าผ่านไป
ล่วเลยมาถึบันี้..
ยฮวานึอบุหิสาว
“อาฮยอนยันินทาให้ฟั้วย ว่าอาไม่เยพูมใรเลย”
“อาไม่เยเหรอ อาว่าอา็พูนะ”
“่ะ อามันอยู่บ้า นานๆัรั้ แ่ไม่เป็นไร ันมัวเอเ่่ะอา ันมัวเออยู่เียบๆ็พอ”
ยฮวาหัวเราะอี แล้วส่มือไปยี้ผมอหิสาว “อาม้วย็ไ้ นเ่ออา”
หิสาวียิ้มึ้นมาอย่าอบใ แล้วยับเ้าไปใล้ ทำบาอย่าที่นเป็นอา้อนิ่ัน
เธอหอมแ้ม ..หอมที่แ้มอเาเหมือนที่เธอหอมแ้มแแ และมัน็รู้สึีอย่าที่ิไว้ มันรู้สึีแปลๆแบบที่เธอไม่เยเป็น รู้สึื่นเ้นราวับนั่รถไฟเหาะีลัา แ่มันเป็นวามรู้สึสใหม่แบบที่เธออาะอยาไ้รับมันอี
“อานีที่หนึ่เลย่ะ” เธอึหน้าออมาบอแล้วยิ้ม
ยฮวาส่มือไปับที่้อมืออหิสาวที่วาอยู่้าๆราวับว่าลัวว่าเธอะหายไปเป็นหมอ “เมื่อี้ทำอะไรอา ฮึ อูฮยอน”
“หอมแ้มอบุ่ะอา” เธอบอแล้วยิ้มอี
..แทนำอบุ
อบุรีเอร์ที่น่ารั ุ๊บ >3<
ความคิดเห็น