คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Little Lovely Café [1]
ความรัก....ก็เหมือนมีดสองคม...สวยงาม...และเจ็บปวด
(เวลาปกติ:ตาฟ้านะ)
รูป :
(มาดสวย เวลางานสำคัญ)
ลักษณะทางกายภาพ:ผมสีดำยาวถึงกลางหลัง นัยน์ตาสีน้ำเงินอมฟ้ามีประกายโศก ผิวขาวราวหิมะ โครงหน้าสวยรับกับริมฝีปากบางได้รูปและจมูกโด่งเป็นสัน
คู่:อัลเฟรด เอฟ. โจนส์
ชื่อ-นามสกุล:เอเลนน่า เนลิน : Elenna nelin
ความหมายของชื่อ:เอเลน่าแปลว่าแสงสว่าง
ชื่อเล่น:เอเลน
สัญชาติ:อังกฤษ-อิตาลี
อายุ:18
วันเกิด:17 กรกฎาคม
ลักษณะนิสัย:ส่วนใหญ่จะใส่ผ้าปิดปาก หรือไม่ก็ผ้าพันคอใหญ่ๆปิดหน้าปิดตาไปครึ่งหน้า(ถ้าหน้าหนาวก็ผ้าหนาๆแต่ถ้าฤดูร้อนก็ผ้าบางๆทึบๆ)บางครั้งเธอก็อยากจะใส่เสื้อผ้าสวยๆบ้าง เวลาผ่านร้านเสื้อสวยๆจะแอบมองเหมือนกัน แต่ไม่กล้าใส่ โลกส่วนตัวสูงไม่ค่อยอยากจะสุงสิงกับใคร แถมขี้อายมากๆและเป็นประเภทที่คิดมากกว่าพูดและคิดเยอะ ส่วนตัวคิดว่าทุกคนบนโลกนี้น่ากลัวไปเสียหมด เพราะสมัยก่อนเคยมีเพื่อน มีคนรัก แต่ทุกคนล้วนหักหลังเธอ หลอกลวงเธอ เห็นเธอเป็นเพียงแค่ตัวตลก เธอเลยปิดกั้นทุกคนนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา ปัจจุบันเริ่มพูดคุยกับคนอื่นๆบ้าง แต่ก็พูดไม่เยอะพอเป็นพิธี เพราะเธอยังลืมอดีตไม่ได้ เธอจึงกลายเป็นสาวมืดมนมาจนถึงทุกวันนี้ รอเพียงคนที่จะเข้ามาในโลกใบเล็กๆของเธอ และพาเธอออกไปเสียที
ลักษณะการพูด:แทบจะไม่พูด(พูดน้อยและเบามาก)ส่วนใหญ่จะตอบว่า"ค่ะ" "ไม่ค่ะ" "ไม่เป็นไรค่ะ" ขอบคุณค่ะ" "ฉันก็ไม่รู้ค่ะ"
ความสามารถพิเศษ:ร้องเพลง(ร้องเพราะนะจ้ะ) วาดรูป เล่นเปียโน
ชอบ:แมว กาแฟ(มอคค่าชอบเป็นพิเศษ) ฤดูหนาว เปียโน ดอกกุหลาบสีขาวและดำ(ขาวคือความรักบริสุทธิ์ สีดำคือรักนิรันดร์)
ไม่ชอบ: แมงมุม เสียงฟ้าผ่า งานเทศกาล(เพราะถึงวันนั้นทีไรเธอเหงาที่สุดทุกที) ของเผ็ดๆวิชาการแสดง(เธอไม่กล้าแสดงออกและพยายามทำตัวให้ไม่โดดเด่นที่สุดเท่าที่จะทำได้ เมื่อคัดเลือกตัวละครและหน้าที่)
เกลียด:บ้านผีสิง เต้นรำ(เธอเต้นไม่เป็น และเคยล้มจนอายไปหลายวัน) กลิ่นน้ำหอมที่ฉุนๆยาแก้ไข้ โรงพยาบาลและเข็มฉีดยา
กลัว:รถไฟฟ้าใต้ดิน(เคยโดนลวนลาม)
ประวัติครอบครัว:พ่อแม่หย่าร้างตั้งแต่เด็กๆปัจจุบันอาศัยอยู่กับญาติห่างๆที่แทบจะไม่ค่อยเจอกัน ส่วนใหญ่จะส่งเงินมาให้ใช้ซึ่งถือว่ามากพอสมควร(แต่มันไม่ได้ทำให้เธอรวยแต่อย่างใดเมื่อรวมค่าใช้จ่ายที่จำเป็น ถือว่าพอมีตังค์ใช้)อยากมีความสุขกับครอบครัว นั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันตอนเย็นๆแต่มันก็เป็นได้เพียงแค่ฝันกลางวัน เพราะเธอไม่สามารถจำอะไรเกี่ยวกับพ่อแม่ของเธอได้อีกแล้ว และอยากจะลืมมันไปให้พ้นๆด้วยซ้ำไป!
สัมภาษณ์ออริ
"น่าเบื่อ..อยากได้มอคค่าสักแก้วจัง.."เอเลนน่า เนลิน สาวพูดน้อยกระซิบกับตนเองเบาๆ เธอเดินไปตามทางจนกระทั่งมาเจอกับร้านกาแฟเล็กๆ แต่บรรยากาศอบอุ่นชวนให้เข้ามานั่งดื่มอย่างยิ่งร่างบางหยุดมองสักพักหนุ่ง ก่อนจะก้มลงมองจำนวนเงินในกระเป๋าก่อนจะเดินเข้าร้านไป
หน้าร้าน เป็นชายหนุ่มหน้าสวยที่เธอรู้สึกใจตกใจในออร่าที่เปล่งประกายกำลังยืมยิ้มให้
“ยินดีต้อนรับครับ”
"ค่ะ..."หญิงสาวผมดำตอบด้วยน้ำเสียงเบาหวิว พลางคิดไปในใจว่า เป็นผู้ชายที่หน้าตาดีเสียยิ่งกว่าผญ.อย่างเธอเสียอีก
จากนั้น เอเลนน่า ก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ สักพัก เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีทองและแว่นตาก็เดินมาหาพร้อมรอยยิ้มอ....อะไรกัน ทำไมร้านนี้มันมีแต่คนหน้าตาดีๆนะ...ไม่น่าเลยเอเลนน่า ทำไมเธอถึงเลือกเข้ามาที่ร้านนี้กันเนี่ย ทั้งๆที่ก็รู้ว่าภูมิต้านทานคนหน้าตาดีของเธอมันต่ำ เธอเองก็กลัวไม่ใช่หรือยังไง!
“รับอะไรดีครับ”
"ขอเป็น มอคค่าละกันค่ะ"หญิงสาวตอบทั้งๆที่ก้มหน้าอยู่ มือที่ถือเมนูสั่นงันงก
“รอสักครู่นะครับ” แล้วชายหนุ่มก็เดินไปที่ที่เคาน์เตอร์ บาริสต้าหนุ่มชาวเอเชียร่างเล็กรับออร์เดอร์พร้อมรอยยิ้ม รีบๆไปเลย....ฉันกลัว...
เอเลนน่านั่ง รอสักพัก เด็กเสิร์ฟหน้าตาดีราวกับหลุดมาจากนิยายคนนั้นก็วางเครื่องดื่มลงบนโต๊ะพร้อมรอยยิ้มสดใส
“ได้แล้วละครับ”
ตาเป็นประกายพร้อมกับคิดว่ามันช่างน่าทานเสียนี่กระไรก่อนจะลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อยและหลุดยิ้มบางๆออกมาโดยไม่รู้ตัว
เอเลนน่า กวาดสายตาไปทั่วร้าน จนสะดุดตากับชายหนุ่มผมทองที่กำลังยืนสั่งงานลูกน้อง ดูขี้เก็กจัง...แต่ก็อาจจะเป็นคนดีก็ได้ล่ะมั้ง สักพัก ชายหนุ่มคนนั้นก็เปลี่ยนให้อีกคนมาดูแลแทน ดูมั่นใจจัง...แต่นิสัยเป็นยังไงก็ไม่รู้แฮะ(คิดพลางเหงื่อตกหน่อยๆ)
สาวน้อยผมดำ เดินไปที่บริเวณเก็บเงิน สาวรัสเซียร่างสูงในชุดสีหวานกำลังส่งยิ้มให้คุณ ส...สวยจัง เป็นผู้หญิงที่ดูดี ชุดที่เธอใส่ก็น่ารัก อยากใส่ชุดอย่างนั้นบ้างจังเลยน้า...ไม่ๆๆๆเอเลนน่าเลิกเพ้อฝันได้แล้ว"อ...เอ่อเท่าไหร่..."
“ทั้งหมด 2 ดอลลาร์ค่ะ”
ร่างบางควักเงินจ่ายด้วยมือที่สั่นๆหน่อยๆ"กาแฟ อร่อยมากเลยค่ะ"พูดเสียงเบาจนอีกฝ่ายไม่ได้ยิน
“ขอบคุณที่ใช้บริการนะคะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ”
เอเลนน่าถอนหายใจอย่างโล่งอก พร้อมกับคิดว่า ทำไมสิ่งมีชีวิตทุกเซลล์ในร้านนั้นถึงได้มีออร่าวิ๊งๆขนาดนั้นกันนะ ก่อนจะส่ายหน้าเบาๆให้เลิกคิด และคิดว่าอาจจะมาร้านนี้ใหม่เพราะชักจะติดใจรสชาติของมอคค่าที่กลมกล่อมและแสนอร่อยนั่นแล้ว(ถึงจะแอบกลัวๆออร่าของพนักงานในร้านบ้างก็เถอะ)
สัมภาษณ์ผู้ปกครอง
สวัสดีค่า ชื่ออะไรค้า? เราชื่อหงส์นะคะ :ฮาวาจ้า เรียกสั้นๆว่าวานะจ้ะ><
ถ้าจะขอเปลี่ยนแปลงได้ไหมคะเนี่ย : ตามสบายเลยค่ะ เปลี่ยนได้ไม่ต้องเกรงใจ~
ถ้าไม่ติด หงส์ขอพิจารณาก่อนได้ไหมคะว่าจะส่งกลับหรือให้เป็นตัวรอง :ได้เลยจ้ะ ถ้าไม่ติดก็อยากจะเป็นตัวรองนะ*-*(เพ้อ)
มีช่องทางติดต่ออื่นๆ นอกจากมายไอดีไหมคะ : ข้อความลับแจ๊ะ//โดนถีบ อ่า...ถ้าอยากได้ก็ข้อความลับนะจ้ะ(' ')
ขอบคุณที่เอาลูกมาสมัครนะคะ:ยินดีจ้า
ความคิดเห็น