[EXO] TAO's secretz {alltaotaoall}

ลำดับตอนที่ #4 : Away ๔ (ร้อย!)

สิบสองชั่วโมงเต็มที่นกยักษ์ได้พาสองชีวิตข้ามมหาสมุทรและพื้นทวีปเพื่อมาจอดยังดินแดนแห่งใหม่ที่ไกลกว่า ศิวิไลกว่า

และสงบกว่า

โอลตา ซาน จูลิโอ เมืองเล็กๆในแคว้น พีเอมอนเต เมืองที่ผสมผสานกลิ่นอายของศิลปะยุคกลางและความเจริญมั่งคั่งของ

ศตวรรษที่ยี่สิบได้อย่างลงตัว

ทะเลสาบแสนสงบที่ไม่ได้ทำให้เมืองแห่งสีสันเวิ้งว้างขึ้นแต่กลับทำให้รู้สึกผ่อนคลายอย่างประหลาด

เค้าบอกว่าบรรยากาศที่ดีเป็นจุดเริ่มต้นให้คนเรากล้าที่จะพูดอะไรๆได้มากขึ้น





ทฤษฎีนี้จะจริงหรือเปล่า...ก็คราวนี้แล่ะ



กลอนที่ถูกปิดตายอยู่จากด้านนอกถูกสะเดาะออก ห้องน้ำขนาดหกฟุตมีร่างน้อยๆกำลังขดตัวหลับคุดคู้ อาจเป็นเพราะ

อุณหูภูมิที่ลดลงระหว่างทาง

เสี่ยวหมิงโบกมือเป็นเชิงไล่ให้ผู้ติดตามออกไปให้หมด ในเมื่อเค้าตั้งใจไว้แล้วว่าตลอดทริปอันยาวนานนี้จะมีแค่เค้าและเทา

ดังนั้น มันควรเริ่มตั้งแต่ตรงนี้

ให้เค้าได้ดูแลเทา...อย่างน้อยก็ชดเชยในสิ่งที่เค้าให้ไม่ได้

ร่างบางขยุกขยิกเล็กน้อยเพราะไม่สบายตัว เสี่ยวหมิงจุ๊ปากเหมือนเวลาปลอบเสี่ยวชุนตอนเด็กๆที่กำลังเผชิญกับฝันร้าย

เมื่อตัวน้อยของเค้าตัดขาดจากโลกภายนอกและกลับสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง เสี่ยวหมิงจึงวางใจแล้วอุ้มเจ้าตัวดีขึ้นมาแนบอก

แก้มกลมๆยืดย้วยไปตามแรงกระแทกเบาๆจากการย่างกรายของพาหนะชั่วคราว ถ้าเทาตื่นอยู่...เทาคงเป็นคนเดียวที่บอก

ได้ว่าหัวใจของร่างสูงเต้นแรงขนาดไหน

.

.

.

.

.

.


รถเป็นสิ่งสุดท้ายที่เค้าได้มาด้วยอำนาจในการเดินทางครั้งนี้


เสี่ยวหมิงตัดใจวางเทาลงบนเบาะข้างคนขับแม้รู้ว่าคนที่ยังไม่รู้เรื่องอยู่ในความฝันจะขัดใจแค่ไหนก็แล้วแต่

แล้วก็เป็นอย่างที่คิด เรียวคิ้วสวยขมวดแน่น กลีบปากอิ่มยู่ลงเพราะตอนนั้สัมผัสที่ได้ไม่ใช่ผิวกายอุ่นๆ หากเป็นเบาะหนัง

เย็นด้าน เสี่ยวหมิงกลัวว่าเทาจะทุรนทุรายตามหาอกอุ่นๆจนสะดุดหลุมความฝันตื่น


ริมฝีปากบางก้มลงไปกระซิบประโยคที่ทำให้กำปั้นเล็กๆที่กำลังขยุ้มชายเสื้อของเค้าคลายลง และเทาก็กลับไปอยู่ใน

ละอองเมฆของความในที่สุด

ประโยคเบาๆที่ข้างแก้ม. และรอยประทับบนนำแหน่งเดียวกัน เสี่ยวหมิงรู้ว่าไม่มีเพลงกล่อมท่วงทำนองใดๆที่จะทำให้เทาหลับสบายได้เท่านี้

.

.

.

.

.

เทารู้สึกตัวบนเตียงนุ่มๆทั้งๆที่มันควรจะเป็นพื้นเย็นๆของห้องน้ำบนเครื่องฯ

แผ่นหลังบ้างเด้งขึ้นมาตั้งฉากตรง ประสาทรับกลิ่นสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมๆของอาหารต่างถิ่น

เค้าพอสัมผัสได้ถึงน้ำมันมะกอกหรือโบซัมมิค อะไรเทือกๆนั้นที่ไม่ใช่ส่วนประกอบในอาหารจีนที่กินตั้งแต่เด็ก

ร่างร้อยเดินตุปั๊ดตุเป๋เพราะไม่คุ้นชินกับทาง ปล่อยให้กลิ่นนำตัวเองมาเรื่อยๆจนถึงวงกบประตูห้อง ซึ่งที่เทาสามารถ

มองเห็นใครอีกคน...ที่เค้าจำได้ว่าทำอาหารเก่ง แต่เข้าครัวไม่บ่อยนัก  กรอบประตูถูกใช้เป็นที่ซ่อนตัวชั่วคราว ตอนนี้อะไรๆ

ก็น่าสับสนไปหมด เค้าไม่เคยคิดว่าใครอีกคนในบุคคลิกแสนอบอุ่นจะกลับมายืนตรงหน้าอีกครั้ง ไม่อยากจะยอมรับนัก

หรอกว่าหัวใจเจ้ากรรมก็เฝ้าหามาตลอด เทาก็เหมือนแมลงเม่าที่ชอบหยอกล้อกับแสงไฟนับล้าน บางครั้งแสงไฟนั่นก็

อบอุ่นจนน่าใฝ่ฝันหา แต่บางครั้งแสงไฟนั่นกลับเป็นกองเพลิงที่ฆ่าเทาทั้งเป็น ทั้งๆที่ความรักถูกมอบให้เค้าเพียงคนเดียว...

แต่ความรักก็ย้อนกลับมาทรยศตัวเองจนได้

'ตื่นแล้วก็ไปล้างหน้าสิ แล้วมาทานข้าวกัน วันนี้มีลินกวินีผัดน้ำมันมะกอกกับกุ้งนะ'    เทาทึกทักโทษตัวเองที่ยืนไม่ระวังจน

เค้าสังเกตเห็น แต่ถ้าเทาเข้าข้างตัวเองกว่านี้อีกซักนิด ก็คงเข้าใจว่าใครกันแน่ที่อยู่ในสายตาของคุณท่านเสมอ

'ผมไม่หิว' เทาตอบเสียงสั่น กลัวเหลือเกินว่าอาหารมื้อนี้จะกลับมาทำร้ายจนหลงเหลือไว้แต่ความขมปร่าของพิษรัก

เสี่ยวหมิงละจากงานที่ทำมาดันไหล่ของคนตัวเล็กที่ไม่มีแรงแม้แต่จะฝืนกาย แล้วดึงเก้าอี้ให้นั่งเสร็จสรรพ จานอาหารแบบ

ยุโรปก็ถูกยกมาเสริฟ เสี่ยวหมิงนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ มือแกร่งทำความสะอาดตัวเองด้วยแผ่นเบบี้ไวป์ แล้วค่อยๆบรีจงแกะ

กุ้งตัวใหญ่ในจานข้างหน้าเทา เปลือกใสค่อยๆร่อนออกทีละน้อยจนเจ้าตัวมั่นใจว่าเหลือแต่ส่วนเนื้อ กุ้งชิ้นโตถูกเป่าไล่

ความร้อน แล้วนำมาจ่อที่กลีบปากสีสวยที่เม้มแน่น


'ทานหน่อยน่า' เทานิ่ง  อย่างน้อยเค้าก็ต้องมั่นใจก่อนว่าอะไรๆจะไม่กลับเข้าอีหรอบเดิม

เค้าไม่อยากทับที่ใคร

'ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับใครนอกจากเสี่ยวชุนกับเธอ...รู้มั้ย?'  เหมือนหยาดฝนไหลผ่านลำคอที่แห้งผาก...เทาเงยหน้าขึ้น

สบตาใครอีกคน

.......นี่ฝัน...ฝันชัดๆ……

'ก็ได้ยินแล้วนี่...ก็ทานสิคะ'

พอมาเป็นแบบนี้เทาก็ยิ่งไม่อยากกินเข้าไปใหญ่...ก็ใจสั่นซะขนาดนี้จักินลงได้ยังไงล่ะ ฮื้ออออออ

'ผมไม่ทานหรอก...'

'?'

'เว้นแต่คุณท่านจะสัญญาว่านอกจากไม่เคยทำแบบนี้กับใครแล้ว...ก็ห้ามไปทำแบบนี่กับใครด้วย' เสี่ยวหมิงรู้สึกหมั่นเขี้ยว

คนตัวเล็กนี่นัก หากแต่ฟัดไปก็คงไม่สะใจแถมยังช้ำเสียเปล่าๆก็เลยไม่คิดจะลงมือทำอะไร มีแต่รอยยิ้มกว้างๆนี้ที่ถ่ายทอด

ความรู้สึกได้ดีที่สุด







'คุณท่านขี้ตู่! มือโดนเปลือกกุ้งบาดแล้วทำไมต้องมานอนตักเทาด้วยเล่า!?' เทาดีดตัวโหยงไม่ใล่เพราะรังเกียจแต่เพราะเขิน

คนตัวโตช่างเอาแต่ใจเหลือเกิน ที่แกะให้เค้าล่ะคล่องแคล่วเหมือนแกะบ่อย แต่พอแกะของตัวเองดันได้เลือดซะอย่างนั้น

หลังจากกลั้นใจทำแผลให้ทั้งๆที่เขิน เทายังต้องผจญกับความจริงที่ว่ายักษ์ตัวโตข้างหน้า ยังงอแงจะนอนตักเค้าด้วย

'ก็ฉันโดนบาดเพราะเธอนะ'

แน่ะ!

'ที่ไหนเล่าก็คุณท่านมัวแต่คิดถึงใครอยู่แล้วก็ยิ้ม'

'ก็คิดถึงเธอนั่นแล่ะ ถึงได้โดนบาด' เทารู้สึกว่าตัวเองทำพลาดี่เปิดช่องให้คนตัวโตทำแต้มเข้าอีกรอบ

'นะ...นะ'

'ก...กะก็ได้! แต่ห้ามขยับหัวนะ ผมบ้าจี้...' เรื่องนั้นต่อให้เทาไม่บอกเสี่ยวหมิงก็รู้ดี...

'ทำให้ฉันหลับหน่อยสิ...' เทาตัวแข็ง คนบ้า อายุปาเข้าไปจะสามสิบห้าแล้วยังต้องให้กล่อมอีก

'คุณท่านก็หลับไปสิ...' สิ่งที่ทำเอาเทาเซอร์ไพรส์ยิ่งกว่าเดิมคือมือหนาที่ขับข้อมือเค้าไปวางบนกลุ่มผมสีดำขลับ ค่อยๆนำ

ทางให้มือเล็กขยับลูบไปมาช้าๆ...

'ค...คะ..คุณท่าน' เทาห่อตัวลง เรียกอีกคนเสียงเบา เค้ารู้สึกว่าตัวเองพิเศษมากที่ได้มานั่งเล่นผมของอีกคนแบบนี้

แต่แทนที่อีกคนจะทำแค่ขานรับในคอ เค้ากลับลืมตาขึ้นมองสบกับนัยน์ตาหวาน

เทานึกโทษแรงดึงดูดที่ไม่มีฝ่ายไหนหลบตาเสียที เหมือนแข่งจ้องตากันอยู่อย่างนั้น แต่คงไม่มีการแข่งขันที่ไหน ที่ผู้แข่งขัน

จะสื่ออารมณ์ผ่านสายตาเท่าที่นี่...

ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้...เทารู้สึกพ่ายแพ้จนต้องหลุบตาต่ำ การเป็นคนของคุณท่านไม่เคยทำให้เค้าเคยชินกับ

ความรู้สึกแบบนี้

ความรู้สึกที่ว่า 'ถ้าตัวเองได้...ใครอีกคนก็มักจะได้เสมอ'

'ผมว่าอย่า..' เทาผลักอกแกร่งออก แต่มือหนาดันฉวยมือของเค้าไว้แล้วจับไปแนบกับอก

ที่ๆก้อนเนื้อใต้นั้นคือหัวใจ...


'ทำไมล่ะ...'

'.....'       เสี่ยวหมิงถอนหายใจ ดึงร่างเล็กๆเข้าไปกอดจนจมเข้าไปในอก โยกกายไปมาเหมือนปลอบเด็ก







'คิดถึงแค่ตรงนี้ได้มั้ยเทา
คิดแค่ว่ามันมีแต่. เธอกับฉัน...'


คำตอบแปรเปลี่ยนเป็นริมฝีปากที่ขยับตอบรับจูบร้อน

ไม่เคยมีครั้งไหนที่เทารู้สึกว่าหวานเท่านี้มาก่อน


.
.
.
.
.
.
.

'อื้อออออ คุณท่านฮะ เตียงฮะ อ๊ะงืออออ ตรงนนี้มัน...อ๊า'
.
.
.
.
.
.
.

ผ้าคลุมเนื้อลื่นเป็นสิ่งเดียวที่ปกคลุมกายบางที่พึ่งผ่านกิจกรรมร้อน

เทาเดินลากสลิปเปอร์มาถึงระเบียงของอพาร์ทเมนท์

เทานึกตำหนิพระจันทร์ที่คืนนี้ช่างสุกสว่างจนเห็นใบหน้าชื้นเหงื่อของอีกคนได้ชัดเจนเหลือเกิน

คนตัวเล็กตกใจเล็กน้อยที่ถูกจู่โจมด้วยอ้อมกอดอุ่นๆจากด้านหลัง ลมหายใจร้อนๆยังพัดผ่านข้างแก้มไม่ห่างไปไหน

'เหนื่อยๆทำไมไม่นอน?'

'ก็แค่ออกมาคิดอะไรเรื่อยเปื่อยน่ะฮะ'

'คิดถึงใครที่นอกจากฉันหรือ?' เสี่ยวหมิงเอ่ยเย้า ปลายจมูกโด่งไล่พรมจูบลงไปบนลาดไหล่ที่เผยออกมาเพราะผ้าคลุม

บางคล้อยตกลงไป

'ป่าวฮะ...แค่คิดว่าถ้าเราได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ไปนานๆก็คงดี...' เทาตอบรับกอดอุ่นด้วยการทาบมือลงไปบนแขนแกร่งที่

ตวัดมาโอบล้อมด้านหน้า  เสี่ยวหมิงตอบรับทั้งๆที่ยังวุ่นวายอยู่กับซอกคอหอมๆ

'นาน..เท่าที่เธอต้องการเลยคนดี'

100% คอมพลีทไปเลยโนะ

หลังจากไรเตอร์หนีไปทัลเลมา

ฝากติชมนะคะ

คอมเม้นหรือ #ห้องลับน้องเทา นะจ๊า

ปล.อะไรดีๆมันมีมาให้ชื่นใจตอนเดียวเท่านั้นล่ะ