คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คนเก่า?
หนูเลย์ไม่ให้คุณคริสทำอะไรเกินเลยนอกจากถามคำตอบคำนับตั้งแต่วันนั้น
ซึ่งเจ้าตัวยืนยันแล้วว่า
"อนุโลมมากพอแล้ว"
ผมเองก็ don't know what to do
วันๆคนตัวเล็กเอาแต่ขลุกอยู่กับผมไม่ไปไหน
เริ่มตั้งแต่เช้า หนูเลย์จะฝากรอยชื้นอุ่นๆไว้บนริมฝีปากผมแทนการบอกอรุณสวัสดิ์ทุกครั้งที่ผมตื่น
ไรหนวดครึ้มเขียวที่ปกติผมชอบนักชอบหนาเวลาที่หนูเลย์หัวเราะจนตัวงอเพราะโดนมันไซร้เข้าที่คอแต่ผมก็ลืมๆมันไป
เพราะ ตอนนี้ผมมีสิ่งที่ชอบยิ่งกว่า คือการที่ได้ขโมยฉกชิงความหอมหวานจากพวงแก้มยามที่คนตวเล็กบรรจงโกนหนวดให้
ผมจะกระซิบอะไรให้ฟังนะ...
แก้มหนูเลย์ตอนเลอะโฟมจากปลายคางผมน่ะ
น่ารักเป็นบ้า :)
สารพัดสารเพจะเอาอกเอาใจ ทั้งยังใช้เสียงหวานๆอ่านหนังสือพิมพ์ธุรกิจให้ผมฟัง ถ้าคุณคริสไม่อกแตกตายไปซะก่อน คุณ
เลย์คงจะยังหาเรื่องร้อยแปดมาอ้อนไม่หยุด
อา...รีบๆเคลียร์กันให้รู้เรื่องนะพี่ชาย ก่อนที่ผมจะกลืนหนูเลย์ไปไว้ในอกเสียคนเดียว
ผมนอนเหยียดขาบนโซฟาทรงแอนธีคที่ห้องรับแขกทางปีกซ้ายของตึก ถึงคนในบ้านนี้จะสืบเชื้อสายมาจากตระกูลขุนนาง
เก่าแก่จากจีนแผ่นดินใหญ่แท้ๆทแต่ก็ใช้ว่าอินทีเรียร์ภายในบ้านจะมีแต่มังกรกับหงส์และม้าไปทุกส่วน
หลับตาฟังหนูเลย์วิจาร์ณเรื่องเสื้อผ้าจากห้องเสื้อต่างๆที่พร้อมใจกันเปิดตัวมารับลมหนาวกับช่างทำเล็บที่ผมเรียกมาสร้าง
ความสุขเล็กน้อยๆให้กับคนตัวเล็ก เพลินกับการนอนฟังเสียงใสๆกล่าวถึงดีไซน์เนอร์ชื่อดังคนต่างๆ
และแอบรู้สึกเหมือนมี คนมากระตุกขาครั้นเวลาคนตัวเล็กผู้ถึงนายแบบตาน้ำข้าวแต่ผมสีดำ
อันที่จริงผมออกจะขยาดนางแบบลูกครึ่งเวสเทอร์นที่เดินทำหน้าตาไม่สื่ออารมณ์กับชุดสุ่มไก่ที่ตัวเองใส่เดินอยู่บนแคทวอล์ก
แม้อาชีพเสริมหลอกๆของผมจะคือการเป็นนายแบบให้กับสินค้าแบรนด์ดังอย่าง เฮอร์มีส กุชชี่ และ กิฟวินชี่ ก็ตาม ผมไม่
รู้สึกขัดเคืองกับงานนี้มากนักแม้จะต้องร่วมกับบรรดานางแบบที่ทำตัวเยอะสิ่ง และ ใช้เสียงโทนที่เป็นอันตรายต่อหูยามที่
ต้องกรีดกรายผ่านแดดแม้เพียงเสี้ยววินาที เพราะอย่างน้อยมันก็ทำให้ผมมีบัตรเข้าร่วมงานแฟชั่นวีคจากทุกห้องเสื้อมาเก็บ
ดอกเบี้ยเล็กๆน้อยๆกับคนตัวขาวอยู่ตลอด
นี่เป็นอีกความลับที่คุณคริสไม่รู้...แต่อย่าไปบอกนะผมขี้เกียจจะใช้เส้นสายมาดักคอบรรดาโมเดลลิ่งไม่ไห้รับคุณคริสเข้าทำงาน! :<
พูดถึงคุณคริส ใช่ว่าผมไม่เห็นใจ มีกระต่ายน้อยขนฟูสีขาว อยู่หน้าถ้ำของเสือสองตัว...จะมีใครไม่อยากได้เข้าถ้ำของตัวเอง
บ้าง จริงไหม? อีกอย่างสร้างมิตรดีกว่าสร้างศัตรู...ช่วยพูดให้หนูเลย์ยกเลิกทัณบณฑ์ครั้งนี้ซะเผื่อว่าวันไหนผมถูกหมายหัว
ขึ้นมา จะได้พอมีคนนับญาติอยู่บ้าง
ตลอดระยะเวลาของพวกเราสามคน ผมไม่เคยคิดว่าความสัมพันธ์แบบนี้จะยาก
ยกเว้นเวลาที่ต้องตัดใจกล่อมเหยื่อตัวน้อยๆที่อยู่ในกำมือของตัวเองเพื่อจะแบ่งให้กับอีกฝ่าย แต่นี่ไม่ใช่ความอิจฉาหรอกนะ
มันผิดกฎของลูกผู้ชายเค้าไม่ทำกัน!
"คุณเลย์" คนตัวเล็ก ละความสนใจจากช่างทำเล็บแล้วส่งยิ้มหวานมาประกอบ
"ฮะ~"
"ทำเล็บเสร็จคนดีอยากไปช็อปปิ้งมั้ย?" คนตัวเล็กพยักหน้าจนผมกระจาย แล้วหันไปเร่งนูน่าที่เมื่อกี้พึ่งเป็นคู่สนทนา
วิจารณ์แฟชั่น ยิกๆ ให้รีบตกแต่งเล็บของตนให้เสร็จ
"คุณเทารอเลย์ก่อนน้า นูน่าฮะ เร็วหน่อยซี~" ผมยิ้มขำ กระเป๋าซักใบสองใบแลกกับเลิกบล๊อคเบอร์และไลน์คุณคริส ก็สมเหตุสมผลดี
.
.
.
ผมเซ็นใบเสร็จบัตรเครดิตเป็นรอบที่สาม...
หลังจากแม่คุณทูนหัวที่ผมตั้งใจหาเงินมาให้ใช้ได้ บาเลนซิเอก้า และเฮอร์มีสมาอย่างล้ะใบ และอย่างสุดท้ายที่ผมรูดไปเมื่อกี้ ...
ชั้นในตัวจิ๋วที่ผ้าบางราวกับต้นทุนราคาสามสิบบาทแต่อาศัยตัวอักษรไม่กี่ตัวที่เรียงกันเป็นคำว่า อาร์มานี่ เพื่อจะอัพราคาให้
สูงกว่าเงินเดือนของหนุ่มสาวออฟฟิซบางคนเสียอีก
"ขอบมันสูงไปไหม? ถ้าใส่ไปไหนมาไหนคนก็เห็นหมด" ริมฝีปากฉ่ำน้ำยิ้มอ้อน เอ่ยคำรื่นหูจนผมอยากจะซื้อให้อีกซักสิบตัว
"ใครบอกว่าจะใส่ให้เห็นแค่ขอบ...ถ้าอยู่กับคุณเทาจะใส่ให้เห็นทั้งตัว :)"
"คุณเทาเดินตามเลย์เหนื่อยไหมฮะ?" ผมส่ายหน้าจูงมือนุ่มนิ่มเข้าภัตตาคารอาหารญี่ปุ่นมีชื่อที่เจ้าตัวเล็กชอบนักชอบหนา
"หนูเลย์นั้นแล่ะจะเหนื่อยเดินเลือกของตั้งนานทานข้าวกันดีกว่า" รอยบุ๋มที่แก้มทั้งสองกดลึกยิ่งทำให้ใบหน้าหวานทรง
เสน่ห์ ปล่อยให้คนตัวเล็กสั่งทั้งเมนูคาวหวานให้สมใจอยากโดยไม่ปริปากแย้ง
"เอ่อแล้วคุณผู้ชายทั้งสอง รับเครื่องดื่มอะไรดีคะ?" พนักงานสาวถามปิดท้าย ผมรู้ดีว่าคนตัวเล็กต้องการอะไรจึงสั่งน้ำเปล่าไปแค่แก้วเดียวก่อนจะส่งเมนูให้เธอรับคืนไป
"กรีนทีครีมสตาร์บัคส์แก้วใหญ่ใช่มั้ย? รอนี่แล่ะเดี๋ยวพี่ไปซื้อให้" เดินหน้าเอาใจเต็มกำลังอีกครั้ง ได้กำลังใจให้เดินไปถึง
สตาร์บัคส์โดยรวดเร็วทั้งที่ร้านอยู่ห่างกันราวหกชั้นเป็นรอยจุ๊บเล็กๆที่แก้มทั้งสองข้าง กำชับให้ไม่ออกไปซนที่ไหนอีกรอบ
ก่อนจะเดินคล้อยไปทำหน้าที่ของตัวเอง
.
.
.
"เห? คุณเทาลืมกระเป๋าเงินนี่" ริมฝีปากอิ่มยู่ลง ก่อนจะขำความเปิ่นของคนรัก ผมฝากโต๊ะไว้กับพนักงานในร้านก่อนจะลงลิฟท์ไปยังร้านคอฟฟี่ช็อปจุดหมายเดียวกับที่อีกคนพึ่งออกไป
"ถ้าไม่มีเงินจ่ายจะทำหน้ายังไงนะ คิกคิก" ก็อยากจะแกล้งอยู่หรอก แต่คิดๆดูแล้วห็กลัวจะอดกินชาเขียวปั่นสุดที่รัก จึงยิมเดินอารมณ์ดีถือกระเป๋าสตางค์หนังแท้ไปตามหาเจ้าของ
อีกแค่ไม่กี่ก้าวจะถึงสตาร์บัคส์ ทุกอย่างฟ้องอย่างนั้น แต่เลย์คิดว่าคงไม่จำเป็นอีกต่อไป..
ภาพของคนตัวสูงที่กำลังกอดใครอีกคนอยู่
ใครอีกคนที่ไม่ใช่เค้า!!!
.
.
.
"ลืมกระเป๋าตังค์นี่หว่า...แม่งเอ้ย" ผมสบถตอนที่นึกขึ้นได้ถึงสาเหตุที่ทำให้ตัวโล่งแปลกๆ ผมกรอกตาก่อนจะยอมหมุนตัว
กลับ แต่แล้วขาก็แข็งเหมือนถูกอะไรถ่วงไว้ ร่างบางที่แสนคุ้นเคย บวกดับผมสีน้ำตาลอ่อน ที่เคยทำให้ผมทั้งหลงทั้งรัก
กำลังยืนมองผมมาก่อนแล้วด้วยดวงตาบวมช้ำ เค้ากำลังร้องไห้...
ร้องไห้เหมือนกับผมที่พูกเคเาทำร้ายให้ตายทั้งเป็นเมื่อสามปีก่อน
"เทา..ฮ..ฮึก เทาเราคิดถึงนาย"
"ล..ลู่หาน" ผมเซจนเกือบล้มตอนที่เค้าโถมตัวเข้ามากอด ชั่วความรู้สึกนึงที่นึกหวนไปถึงวันที่ผมกับเค้าเคยรักกัน แต่เพียงแค่วูบนึง วูบนึงเท่านั้น...
"เทา..ฮ..ฮึก เซฮุน..เซฮุนทิ้งเราไปแล้ว" เค้าคงคิดว่าผมรอเค้า แต่ไม่ใช่ ผใจะเอาเวลาที่ไหนไปรอเค้า เพราะถ้าตอนนั้น ไม่
มีเลย์ให้ผมรัก...ผมอาจจะไปรอเค้าในนรก
"มาบอกผมทำไม ลู่หาน..." เค้าสะอื้นแรงขึ้นพอกับแรงกอดที่เพิ่มขึ้น
"คนเคยรัก...ฮึก บอกไม่ได้เลยหรอ"
"ไม่...คุณไม่เคยรักผมเลยต่างหาก"
"ฮึก! เทา เสี่ยวลู่คิดถึง เสี่ยวลู่ขอโทษ สามปีที่ผ่านมา ไม่มีใครรักเสี่ยวลู่เท่าเทาเลย ฮือ" ผมแสยะยิ้มสมเพชตัวเอง ไม่มีครั้
ไหนที่ผมไม่แพ้น้ำตาเค้า แค่เห็นตาแดงๆผมก็สะท้านไปทั้งกาย
ผมยกมือขึ้นกอดตอบ ลู่หานหัวเราะหนักขึ้นจนคนทั้งห้างเริ่มมอง รวมทั้งตนที่มองมาจากประตูลิฟท์ตรงนั้น...หนูเลย์
ผมอยากจะวิ่ง วิ่งไปคว้าตัวหนูเลย์มากอดไว้ แล้วใช้วิธีไหนก็ได้เพื่อจะอธิบายเรื่องของผมกับลู่หาน แต่ผมทำไม่ได้ ผม
ปล่อยลู่หานไว้ตรงนี้ไม่ได้...
เลย์จะรู้ไหม ว่าตอนผมเห็นลู่หานร้องไห้ร่างกายผมสั่นสะท้าน แต่ไม่ใช่หัวใจ....
.
.
Spoil
"อ้อ เรียกว่าชู้รักก็คงไม่ถูกสินะ เพราะคนมาที่หลังมันคือเลย์!"
Talk
อย่าพึ่งโตรบบบบบบบบบบบ อัพช้ามากเบย ลูกชายท้องเสียดูแลจนยุ่งไปเลยค่ะ
ตอนต่อไปก็น่าจะ....นานอีกค่ะ *หนี* อย่าลืม #ฟิควออ นะคะ
วิทเลิ้บ
ความคิดเห็น