ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Loser
[SF Krislay Comparison] Part I
อู๋อี้ฝานเป็นผู้ชายเพอร์เฟค....
เค้าเพอร์เฟคจนผมอิจฉาตัวเองที่ได้มาใกล้ชิดกับเค้า
เค้าเพอร์เฟคจนบางทีผมก็กลัว
และเค้าก็เพอร์เฟคพอที่จะทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นใจ
ไม่รู้ว่าโชคชะตาเข้าข้างหรือเล่นตลกอะไรที่ดลบันดาลให้ผมได้พบกับเค้าในวันนั้น นึกถึงทีไรก็แทบจะแทรกแผ่นดินหนีทุกทีสิน่า...
"จางอี้ชิง!!! เดินให้มันเร็วๆหน่อยสิ มันจะหมดเวลาคืนหนังสือแล้ว ถ้าแกทำให้ฉันไปถึงห้องสมุดไม่ทัน แกโดนดีแน่!" รุ่นพี่สาวสวยที่ภายนอกดูดีไปหมดทุกอย่างหันมาแว้ดใส่เฟรชชี่ในคณะ ที่เธอยัดเยียดความเป็นเบ๊ให้
"ครับรุ่นพี่!!" จางอี้ชิงรู้แค่ว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเค้านั่งร่วมกิจกรรมรับน้องอยู่ที่ใต้ตึกวิทยะฯ พี่ๆสตาฟยังไม่ทันสั่งปล่อย 'เจ้านาย' ที่ตัวเค้าเองก็ไม่รู้ว่าเธอมีสิทธิ์หรือยศสูงกว่าเค้าตรงไหนเดินเข้ามาตะโกนเรียก และใช้ให้เค้าแบกหนังสือตั้งใหญ่เดินตามไป ให้ตายเหอะเวลาจะหารองเท้าเจ้าหล่อนยังไม่คิดจะให้ ตอนนี้เค้าใส่รองเท้าของใครอยู่ก็ไม่รู้ ท่าทางราคาคงเฉียดๆห้าหรือหกหลักได้ เดินไปก็พะว้าพะวงไป กลัวรองเท้าคู่หรูจะได้รับความเสียหายไป ขอโทษทีครับ จางอี้ชิงใช้คู่ละ 199 ก็หรูแล้ว!!
"เดินงกๆเงิ่นๆอะไรอยู่ได้!!..อะ...คะ..คริส..." จางอี้ชิงย่นคอหลับตาปี๋รอรับเสียงแจ๋นๆนั่นอยู่แล้ว แต่เหมือนจะยังไม่จบประโยคดี เธอกลับหยุดไปเสียเอง
"อี้ชิงจ๊ะ~ พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ต้องช่วยน่ะๆ เราก็ดื้อเห็นมั้ยลำบากเปล่าๆเลย~" จู่ๆ เธอก็หันกลับมารับหนังสือตั้งนั้นไปถือไว้เองซะนี่ แถมยังพูดกับเค้าซะดิบดี เอ้ะเมื่อกี้ว่าไงนะ? ใครบอกเธอกันว่าเค้าจะช่วยน่ะ!!?
อี้ชิงได้แต่ยืนอ้าปากหวอเหมือนตามอารมณ์ไม่ทัน เหลือบไปมองหน้ารุ่นพี่อีกทีก็พบว่าเธอขมุบขมิบปากเหมือนจะให้เค้าเออออด้วย
"ไม่ทันแล้วล่ะมินอา ฉันเห็นหมดแล้ว...เธอนี่หน้าตาดีซะเปล่านะ..." ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เค้าไม่รู้จักกำลังปกป้องเค้าหรอ?
"ใครว่ากันคะคริส น้องเค้าเสนอตัวช่วยฉันต่างหากค่ะ" ไม่พูดเปล่าศอกขาวๆนั่นถูกยกขึ้นมากระทุ้งที่สีข้างเค้าอีก
"อ...อ่ะ..เอ่อ"
"น้องเค้าคงไม่กระวีกระวาดไปช่วยเธอจนใส่รองเท้าผิดคู่หรอกเนอะ... คนสวยข้างนอกแต่เน่าในอย่างเธอใครกันจะอยากช่วย" คุณผู้ชายคนนั้นเดินมาฉุดมือผมแล้วพาเดินไปกับเค้า ทิ้งให้ยัยป้ามหาภัยโวยวายกับฟ้าดินอย่างทำอะไรไม่ได้
"นี่รองเท้านายสินะ....คู่เล็กจัง" เค้ายื่นถุงพลาสติกมาให้ผม แง้มดูข้างในก็พบว่ามีเจ้าลูกรักจอดอยู่ทั้งสองข้าง
"ขะ..ขอบคุณนะครับ ที่ผมใส่อยู่นี่ใช่รองเท้าคุณหรือเปล่าครับ?"
"อื้ม แลกกันสิ" ผมนั่งชันเข่าถอดรองเท้าผ้าใบหนังออก แล้วส่งให้เค้า
"ขอโทษนะครับ ผมรีบมากเลย รองเท้าคุณคงแพงมาก...มันไม่เสียหายตรงไหนใช่มั้ยครับ..?" ผมพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ เงินเดือนพ่อกับแม่ผมรวมกันจะพอจ่ายมันรึเปล่าก็ไม่รู้!!?
"อืมมม เป็นรอยนิดหน่อยน่ะนายจะรับผิดชอบหรอ?" เค้าเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงเป็นเชิงถาม ผมยังไม่ได้บอกพวกคุณใช่มั้ยครับว่า ดูดีมาก!! แต่เดี๋ยวครับนี่ไม่ใช่เวลามาสนใจหน้าตาเค้า...เมื่อกี้เค้าพึ่งถามถึงการรับผิดชอบนะ!
"......."
"อืมมมม รับผิดชอบก็ดี.. เอาโทรศัพท์นายมาหน่อย" ห๊ะ!!? อย่าบอกนะว่าเค้าจะเอาโทรศัพท์ผมไปขายเอาเงินไปซื้อรองเท้าน่ะ? สิบเครื่องนะครับ จางอี้ชิงบอกเลยต้องขายสิบเครื่องน่ะถึงพอ
"แต่ว่า..."
"นายทำของฉันพังนะอย่าต่อรองสิ" ผมล้วงกระเป๋าแล้วส่งโทรศัพท์ให้อย่างเสียไม่ได้
"หะ..เห้ย!!" จู่ๆเค้าก็โยนไอโฟนเครื่องหรูขึ้นกลางอากาศ ไอโฟนนี่ดาวน์รถได้เลยนะครับ!!
"โทรไปรับด้วยนะ.." เค้าพูดแค่นั้นแล้วก็วิ่งเหยาะๆออกไป ไม่ลืมหันมาส่งยิ้มกวนๆให้ผมทีนึง
" !!!!! "
เค้าเพอร์เฟคจนผมอิจฉาตัวเองที่ได้มาใกล้ชิดกับเค้า
เค้าเพอร์เฟคจนบางทีผมก็กลัว
และเค้าก็เพอร์เฟคพอที่จะทำให้ผมรู้สึกไม่มั่นใจ
ไม่รู้ว่าโชคชะตาเข้าข้างหรือเล่นตลกอะไรที่ดลบันดาลให้ผมได้พบกับเค้าในวันนั้น นึกถึงทีไรก็แทบจะแทรกแผ่นดินหนีทุกทีสิน่า...
"จางอี้ชิง!!! เดินให้มันเร็วๆหน่อยสิ มันจะหมดเวลาคืนหนังสือแล้ว ถ้าแกทำให้ฉันไปถึงห้องสมุดไม่ทัน แกโดนดีแน่!" รุ่นพี่สาวสวยที่ภายนอกดูดีไปหมดทุกอย่างหันมาแว้ดใส่เฟรชชี่ในคณะ ที่เธอยัดเยียดความเป็นเบ๊ให้
"ครับรุ่นพี่!!" จางอี้ชิงรู้แค่ว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนเค้านั่งร่วมกิจกรรมรับน้องอยู่ที่ใต้ตึกวิทยะฯ พี่ๆสตาฟยังไม่ทันสั่งปล่อย 'เจ้านาย' ที่ตัวเค้าเองก็ไม่รู้ว่าเธอมีสิทธิ์หรือยศสูงกว่าเค้าตรงไหนเดินเข้ามาตะโกนเรียก และใช้ให้เค้าแบกหนังสือตั้งใหญ่เดินตามไป ให้ตายเหอะเวลาจะหารองเท้าเจ้าหล่อนยังไม่คิดจะให้ ตอนนี้เค้าใส่รองเท้าของใครอยู่ก็ไม่รู้ ท่าทางราคาคงเฉียดๆห้าหรือหกหลักได้ เดินไปก็พะว้าพะวงไป กลัวรองเท้าคู่หรูจะได้รับความเสียหายไป ขอโทษทีครับ จางอี้ชิงใช้คู่ละ 199 ก็หรูแล้ว!!
"เดินงกๆเงิ่นๆอะไรอยู่ได้!!..อะ...คะ..คริส..." จางอี้ชิงย่นคอหลับตาปี๋รอรับเสียงแจ๋นๆนั่นอยู่แล้ว แต่เหมือนจะยังไม่จบประโยคดี เธอกลับหยุดไปเสียเอง
"อี้ชิงจ๊ะ~ พี่บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ต้องช่วยน่ะๆ เราก็ดื้อเห็นมั้ยลำบากเปล่าๆเลย~" จู่ๆ เธอก็หันกลับมารับหนังสือตั้งนั้นไปถือไว้เองซะนี่ แถมยังพูดกับเค้าซะดิบดี เอ้ะเมื่อกี้ว่าไงนะ? ใครบอกเธอกันว่าเค้าจะช่วยน่ะ!!?
อี้ชิงได้แต่ยืนอ้าปากหวอเหมือนตามอารมณ์ไม่ทัน เหลือบไปมองหน้ารุ่นพี่อีกทีก็พบว่าเธอขมุบขมิบปากเหมือนจะให้เค้าเออออด้วย
"ไม่ทันแล้วล่ะมินอา ฉันเห็นหมดแล้ว...เธอนี่หน้าตาดีซะเปล่านะ..." ชายหนุ่มแปลกหน้าที่เค้าไม่รู้จักกำลังปกป้องเค้าหรอ?
"ใครว่ากันคะคริส น้องเค้าเสนอตัวช่วยฉันต่างหากค่ะ" ไม่พูดเปล่าศอกขาวๆนั่นถูกยกขึ้นมากระทุ้งที่สีข้างเค้าอีก
"อ...อ่ะ..เอ่อ"
"น้องเค้าคงไม่กระวีกระวาดไปช่วยเธอจนใส่รองเท้าผิดคู่หรอกเนอะ... คนสวยข้างนอกแต่เน่าในอย่างเธอใครกันจะอยากช่วย" คุณผู้ชายคนนั้นเดินมาฉุดมือผมแล้วพาเดินไปกับเค้า ทิ้งให้ยัยป้ามหาภัยโวยวายกับฟ้าดินอย่างทำอะไรไม่ได้
"นี่รองเท้านายสินะ....คู่เล็กจัง" เค้ายื่นถุงพลาสติกมาให้ผม แง้มดูข้างในก็พบว่ามีเจ้าลูกรักจอดอยู่ทั้งสองข้าง
"ขะ..ขอบคุณนะครับ ที่ผมใส่อยู่นี่ใช่รองเท้าคุณหรือเปล่าครับ?"
"อื้ม แลกกันสิ" ผมนั่งชันเข่าถอดรองเท้าผ้าใบหนังออก แล้วส่งให้เค้า
"ขอโทษนะครับ ผมรีบมากเลย รองเท้าคุณคงแพงมาก...มันไม่เสียหายตรงไหนใช่มั้ยครับ..?" ผมพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ เงินเดือนพ่อกับแม่ผมรวมกันจะพอจ่ายมันรึเปล่าก็ไม่รู้!!?
"อืมมม เป็นรอยนิดหน่อยน่ะนายจะรับผิดชอบหรอ?" เค้าเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงเป็นเชิงถาม ผมยังไม่ได้บอกพวกคุณใช่มั้ยครับว่า ดูดีมาก!! แต่เดี๋ยวครับนี่ไม่ใช่เวลามาสนใจหน้าตาเค้า...เมื่อกี้เค้าพึ่งถามถึงการรับผิดชอบนะ!
"......."
"อืมมมม รับผิดชอบก็ดี.. เอาโทรศัพท์นายมาหน่อย" ห๊ะ!!? อย่าบอกนะว่าเค้าจะเอาโทรศัพท์ผมไปขายเอาเงินไปซื้อรองเท้าน่ะ? สิบเครื่องนะครับ จางอี้ชิงบอกเลยต้องขายสิบเครื่องน่ะถึงพอ
"แต่ว่า..."
"นายทำของฉันพังนะอย่าต่อรองสิ" ผมล้วงกระเป๋าแล้วส่งโทรศัพท์ให้อย่างเสียไม่ได้
"หะ..เห้ย!!" จู่ๆเค้าก็โยนไอโฟนเครื่องหรูขึ้นกลางอากาศ ไอโฟนนี่ดาวน์รถได้เลยนะครับ!!
"โทรไปรับด้วยนะ.." เค้าพูดแค่นั้นแล้วก็วิ่งเหยาะๆออกไป ไม่ลืมหันมาส่งยิ้มกวนๆให้ผมทีนึง
" !!!!! "
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น