[EXO] TAO's secretz {alltaotaoall}

ลำดับตอนที่ #7 : Away ๗ (ร้อยห้าสิบแล้วนะแก!)

เทารู้สึกตัวด้วยความปวดบริเวณศรีษะ สายพลาสติกใสๆคล้องอยู่ที่หลังหูอ้อมมาเกี่ยวที่จมูก เสียงเครื่องมือทางการแพทย์ดังออกมาเป็นระยะอย่าง

ไม่ค่อยน่าพิสมัย

'คลื่นไส้'

เพดานสีขาวค่อยๆเคลื่อนตัวเป็นวงกลม เทานึกไม่อยากทนกับอาการที่เป็นอยู่ แผ่นหลังบางพยายามยกขึ้นเพื่อตั้งตรง แต่น้ำหนักที่ทับอยู่บนแขน

ขวาทำให้ต้องทิ้งตัวลงบนเตียงชืดๆอีกครั้งนึง

'ต..ตื่นแล้วหรอ อย่าลุกพรวดพราดสิ' เทาตกใจแบบไม่ปิดบัง คนๆนี้ไม่ควรมาอยู่กับเค้าสิ!

'นี่คุณ!...'

'พึ่งตื่น ให้ตามหมอมั้ย'

'ทำไมคุณไม่กลับชิงเต่า?' เทายื้อให้แขนหลุดจากการเกาะกุม ถึงตอนนี้เค้าควรจะทำอะไรให้มันถูกต้องอย่างที่ควรจะเป็น

'ก็เธอป่วย จะให้ฉันไปไหน' เสี่ยวหมิงถอนหายใจใส่คนดื้อ ตั้งแต่ตื่นยังไม่หยุดดิ้นเลยนะ

'ผมไม่ตายแล้วนี่ไง คนที่คุณควรจะให้ความสำคัญอยู่ที่บ้านนู่น' เสี่ยวหมิงจัดแจงชันหมอนให้คนตัวเล็กที่ยังจับจ้องเค้าตาไม่กระพริบราวกับจะฆ่าจะ

แกงกัน

'ก็เคยบอกแล้วไงว่าเธอสำคัญที่สุด'

'แต่ตอนนั้นอะไรๆมันยังไม่เป็นแบบนี้!'ฟางเส้นสุดท้ายของคนตัวเล็กขาดลง ถึงตอนนี้คนๆนี้ก็ยังไม่เลิกโกหกเค้าด้วยตำแหน่งคนสำคัญอีกหรือ!?

'แล้วตอนนี้มันยังไง เธอเห็นฉันเป็นคนโลเลขนาดไหนห๊ะ หวางจือเทา!'

'เอ๊ะนี่ผมควรจะโกรธสิ!!!' เทาพลิกตัวกลับไปดึงหมอนที่ใช้พิงหลังมาโยนใส่ร่างสูงที่นั่งอยู่ข้างเตียงจนลืมไปว่าที่หลังมือมีเข็มเล็กๆคาอยู่เพื่อให้น้ำ

เกลือ

'โอ๊ย!' เสี่ยวหมิงรีบปัดหมอนใบโตออกแล้วกะโจนไปประคองมือขาวขึ้นมาเกลี่ยเบาๆอย่างปลอบประโลม

'ตัวแสบ เห็นมั้ยดื้อจนได้เรื่องเลย!' เทาเบะปากแล้วสะบัดหน้าหนี ใช่สิเป็นเด็กอะไรๆก็ผิดนี่!

'ถ้าจะดุก็ไม่ต้องจับ!' ประโยคที่เทากำลังจะสะบัดเสียงออกไป แต่ก็ต้องชะงักค้างเมื่อหลังมือที่พันด้วยผ้ากอชสีขาวถูกปลายจมูกโด่งไล้ไปมาเบาๆ

ลมอุ่นๆแทรกเข้ามาตามใยผ้าบางเบาเพื่อใช้แทนคำปลอบประโลม

'โอ๋ๆ ไม่เจ็บนะคะ'

สองชอยส์ที่ยากที่สุดของเทาตอนนี้ คือเลือกไม่ถูกว่าจะเกลียดหัวใจที่เผลอเต้นแรงไปกลับความอ่อนโยนจอมปลอม หรือจะเกลียดผู้ชายคน

หน้าที่ไม่ยอมเลิกหลอกกันซักที

'แกล้งทำเป็นห่วงกันแบบนี้ไม่เหนื่อยหรือครับ?' เสี่ยวหมิงขี้เกียจจะต่อความ

เพราะทุกสิ่งก่อนหน้านี้สอนเค้าไว้อย่างดีว่าการกระทำสำคัญกว่าคำพูดของตน

เพราะต่อไปนี้เค้าจะทำให้คนตัวเล็กเห็นเอง...




'เธออย่าเหนื่อยให้ฉันดูแลเสียก่อนแล้วกัน...'


หลังจากคุณหมอมาเช็คอาการทั่วไป ทุกๆอย่างอยู่ในสภาพปกติ น้องจากความดันที่ต่ำเล็กน้อย


เวลากว่า4ชั่วโมงค่อยๆเคลื่อนผ่านไป หลังจากมื้อเที่ยงแสนจืดชืด จือเทาก็หงุดหงิดงุ่นง่านเพราะไม่มีอะไรให้ทำ


'กลิ้งไปกลิ้งมาเดี๋ยวก็ตกเตียงจนได้' เทาพลิกตัวกลับมา มือเล็กง้างขึ้นสูงแต่ก็ไม่เร็วไปกว่าอีกคนเสียได้

'เดี๋ยวนี้กล้าตีฉันหรือ?'

'ก็คุณน่าตี!'

'วันนั้นยังบอกว่าฉันน่ารักอยู่เลย'

'ก็บอกแล้วไงว่าไม่เหมือนกัน'

'ก็มีแต่เธอนี่แล่ะที่ดื้อขึ้นทุกวัน' เทากัดฟันอย่างทำอะไรไม่ได้ ราวเหล็กที่ใช้กั้นเตียงผู้ป่วยถูกยกขึ้นมาเป็นไม้ตาย

'อย่ามาใกล้ผมนะ!'

'ราวเหล็กสูงสามนิ้วจะทำอะไรฉันได้?' เสี่ยวหมิงส่ายหน้าหน่ายๆคิดว่าใช้น้ำเย็นเข้าลูบคงดีกว่า

'เบื่อหรอ ฉันพาไปเดินเล่นเอามั้ย?' เทาตาวาวเกาะขอบเหล็กที่ตัวเองเป็นคนกั้น ไม่ปิดบังอารมณ์ดีใจเลยซักนิด

'ไป! ซื้อขนมด้วยนะ!' เสี่ยวหมิงหรี่ตาให้คนตัวเล็กลุ้นตาละห้อย

'ดื้อมั้ย?'

'ไม่ดื้อ!'

'โอเค งั้นจะซื้อให้ก็ได้'






.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.























ช็อคโกแลตและเวเฟอร์หลายบาร์ถูกแกะแบบไม่คิดว่าจะกินหมดหรือเปล่า

เสียงหัวเราะคิกคักดังสลับกับเสียงเคี้ยวจ๊อบแจ๊บเอาแต่ใจ โดยไม่รู้ว่ามีสายตาแสนรักทอดอ่อนมองอยู่ด้วยความหมั่นเขี้ยว

ล้อทั้งสองเลีเยวเข้าสู่โซนที่เทาไม่คุ้นเคย จำได้ว่าไม่เคยผ่านที่ตรงนี้

'ไม่กลับห้องหรอ?' เงยหน้าขึ้นไปถามคนเข็น เสี่ยวหมิงไม่ตอบ แต่พาวีลแชร์มาจอดอยู่หน้าห้องเด็กอ่อนที่ตกแต่งด้วยสีสันสดใส

'พามาดู...' เทาลดมือที่ถือช็อคโกแลตลงจนถึงตัก

ลืมไปเลยว่าสุดท้ายเค้าก็ต้องกลับไปชิงเต่า เพื่อมีลูกที่น่ารักแบบนี้ และมีครอบครัวที่อบอุ่น

'ฉันเคยเห็นเสี่ยวชุนตอนตัวเท่านี้...จนตอนนี้อยากเห็นน้องเสี่ยวชุนอีกซักคน' เทาเม้มปาก เอ่ยถามในสิ่งที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวดที่สุดออกไป

'ก็สมใจแล้วไม่ใช่หรอครับ?' เสี่ยวหมิงยิ้มอย่างที่เทาไม่เข้าใจ คนคัวสูงเดินอ้อมมาข้างหน้าวีลแชร์ แล้วย่อตัวลงข้างๆ ฉวยมือบางๆไปกุมไว้ เทา

นั่งตัวแข็ง ที่คุณท่านยิ้มเพราะดีใจเรื่องลูก...มันก็ไม่แปลกเลยที่เทาจะร้องไห้


หากแต่...


'ยังหรอก...คนที่อยากได้เป็นแม่ของลูก ยังไม่ยอมเชื่อเลยว่าฉันรักเขา...'

'จะยังไม่เลิกหลอกกันจริงๆใช่มั้ยครับ...' เทามองตรงไปเด็กน้อยผิวซับสีชมพูที่กำลังบิดตัวด้วยท่าทางเกียจคร้าน ไม่ได้หันกลับมาสบตาอีกคน

ทำไมนะ? เรื่องแบบนี้ก็ยังไม่วายพูดออกมาทั้งๆที่ไม่จริง

'ไม่ได้ขอให้เธอเชื่อนี่...'เทาไม่ได้ผลักไสฝ่ามืออุ่น แต่กลับยึดมือของตนไว้กับตักแน่น

'จะหาว่าผมคิดไปเองหรือไง?' คนรอบจัดกว่าหัวเราะ ไม่ตอบคำถามแถมเปรยประโยคต่อมาหน้าตาเฉย

'เอาน่าอย่างน้อยเธอก็ไม่ใช่คนเดียวหรอกที่คิดไปเอง...'

ถ้าเทาจะคิดไปเองว่าเสี่ยวหมิงรัก เสี่ยวหมิงก็ขอคิดไปเองว่าคนตัวเล็กยังไม่เปลี่ยนใจไปจากตัวเองแล้วกันนะ...






ก็เจ๊ากันนี่?

.
.
.
.
.
.
.
.
.



สองทุ่มแล้ว หวางจือเทากลายร่างเป็นเด็กชายเทาเทาสองขวบอีดครั้ง



'ผมไม่กินโจ๊ก...จะกินพิซซ่า' ก็แค่คำอ้างโง่ๆเพื่อจะห่างจากตาแก่เจ้าเล่ห์นี่ซักแปปนึงก็ยังดีน่า

เทาสะกดลมหายใจเป็นคำว่าเค้ามีลูกแล้วมาเป็นร้อยครั้ง แต่จะมีประโยชน์อะไรเล่าเมื่อคนที่(โดนเข้าใจผิดว่า)ทิ้งลูกทิ้งเมียมา ยังนั่งพะเน้าพะนอเค้าไม่ห่าง

'พรุ่งนี้ได้มั้ยกินเป็นมื้อกลางวัน ดึกแล้วเดี๋ยวไม่ย่อยแล้วท้องจะอืด' เทาจิ๊ปากขัดใจมองอีกคนตาเขียวปั๊ด

'ไหนบอกจะดูแลไง คนไข้อยากกินอะไรก็ต้องหาให้สิ!' เลี้ยงเสี่ยวชุนยังงง่ายกว่าลูกแมวฤทธิ์เยอะ ใจเสี่ยวหมิงคิดอย่างนี้

ไม่ใช่ว่าเค้าไม่อยากตามใจ แต่บางเรื่องที่เกี่ยวกับสุขภาพของเจ้าตัวดีเค้าก็อยากให้ฟังเหตุผลกันบ้าง

'ก็ได้ๆ แต่ให้กินแค่ชิ้นเดียวนะ' เสี่ยวหมิงชูนิ้วชี้ขึ้นมาข้างหน้าคนป่วยเป็นข้อตกลงในการกินพิซซ่ามื้อดึกครั้งนี้

มือเล็กๆตะเกียกตะกายงัดนิ้วกลางที่เก็บอยู่รวมกับนิ้วอื่นๆขึ้นมารวมกับนิ้วชี้เป็นสองนิ้ว พลางยิ้มจนตาปิด

'สองชิ้นนะๆๆๆๆ' เสี่ยวหมิงลูบคางให้ใล้ความคิด เค้าชอบมองเวลาลูกแมวตัวนี้ขัดใจแต่ไม่กล้าอาละวาดเพราะกลัวอดของโปรด มันน่ารักอย่าบอก

ใครเชียว

'ถ้าสองชิ้นต้องกินสลัดนะ?' เสี่ยวหมิงรู้ดีว่าเทาไม่ถูกกับผักทุกชนิด พิซซ่าสองชิ้นแลกกับผักหนึ่งจานก็สมเหตสมผลแล่ะน่า

เทาครางหงิงแต่ก็ตอบตกลง

แผ่นหลังกว้างหันไปทางประตูเพื่อจะเดินออกไปจัดการหาของว่างมาให้คนตัวเล็ก เทาแอบแยกเขี้ยวใส่แผ่นกล้ามเนื้อภายใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนั้น

'คอยดูนะจะกินแต่ทูน่าในสลัดแล้วเขี่ยผักทิ้งให้หมดเลย!'





เสี่ยวหมิงอมยิ้มกับท่าทางล้อหลอกของแมวดื้อ เทาคงคิดว่าปลอดภัยที่ทำหน้าทำตาใส่เค้าตอนที่หันหลัง...เด็กบ๊องเอ๊ย ทำไมไม่หัดดูนะ ว่าที่ประตูน่ะ เค้ามีกระจก!





.
.
.
.






เสี่ยวหมิงตีหลังมือขาวที่กำลังจะเนียนหยิบพิซซ่าชิ้นที่สามเข้าปาก คนตัวเล็กฟึดฟัด อ้าปากตามแผ่นแป้งที่กำลังลอยออกไปไกล

'อีกชิ้นนึงก็ไม่ได้!' เสี่ยวหมิงส่ายหัว ดีดหน้าผากเล็กเบาๆที่พูดไม่รู้ฟัง

'กินผักได้แล้ว ตามสัญญาไง' เทาทำหน้าแสยง ใครมันจะไปกินลง ผักเหม็นๆไม่มีน้ำสลัดราดเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ แค่โบซัมมิคก็เหม็นเจียนจะอ้วก

แล้ว

เทานั่งก้มหน้าเขี่ยผักในกล่องพลาสติกอยู่หลายนาที จะขยับตัวไปไหนก็ไม่กล้าเพราะอีกคนเริ่มจะเอาจริง สังเกตได้จากอาการยืนกอดอกและไม่ล้อ

เล่นเลยซักนิด


แต่ในที่สุดก็นึกอะไรดีๆออก มือเล็กละจากส้อมไปหาแขนหนาๆที่ซ้อนกันอยู่แทน

'คุณท่าน~ เทาไม่อยากกิน~'

'....' แอบใจเสียเล็กๆที่ทุกอย่างยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่สุดท้ายก็ทำใจดีสู้เสือเพื่อขอลดหย่อนผ่อนโทษอีกครั้ง

'คุณพี่~ หนูไม่อยากกิน น้าๆๆๆๆ'

เสี่ยวหมิงเหล่ตามิงด้วยไม่คิดว่าคนตัวเล็กจะมาไม้นี้ ขนาดยอมเรียกคุณพี่ไม่ต้องสืบเลยว่าเด็กคนนี้เลือกกินขนาดไหน

'ไม่ต้องเลย รีบๆกินจะได้หายไวๆ' เทาสะบัดตัวออกทันทีที่เสี่ยวหมิงยื่นคำขาด โต๊ะอาหารสำหรับผู้ป่วยถูกดันออกจากตัว แมวน้อยเริ่มพาลไม่เป็น

เรื่องอีกครั้ง

'ที่แท้ก็แค่อยากให้ผมรีบๆหายคุณจะได้หมดภาระแล้วกลับบ้านซักทีใช่มั้ยล่ะ?' เสี่ยวหมิงกุมขมับเพราะตามคนตรงหน้าไม่ทัน งอนวกกลับมาเรื่องนี้จนได้

'ไม่อยากให้ฉันกลับหรือไงล่ะ?' เทาหน้าเหวอที่โดนสวนกลับ เป็นจังหวะเดียวกันทีใบผักขมๆถูกยัดเข้ามาในปาก

'อุ๊บ 0x0'    ช่องทางการระบายผักออกถูกปิดทับด้วยริมฝีปากคม ลิ้นอุ่นๆเบิกทางแกมบังคับจนผักที่ร่างบางแสนเกลียดล่วงผ่านลำคอไปได้

อิดออดจนได้เรื่องเลยมั้ยล่ะหวางจือเทา!?

'ใครว่าผักขม? หวานออก จริงมั้ยครับคุณ หวาง จือ เทา :D'




เทาเอาแต่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มหลังเหตุอุกฉกรรจ์เมื่อครู่

'มีอะไรกันมานับครั้งไม่ถ้วน แค่นี้ทำไมต้องเขินด้วยห๊ะเทา!?....บ้า! แล้วเราคิดอะไรของเราวะ!?' ขาเตียงผู้ป่วยสั่นกุกกักๆๆๆจนเสี่ยวหมิงต้องเข้ามา

ดู เข้าใจอยู่หรอกว่าเขิน แต่ถ้าปล่อยไว้แบบนี้มีหวังได้กัดสายน้ำเกลือขาดแหง



ผ้าห่มสีขาวถูกเลิกขึ้น เทาที่กำลังชักดิ้นชักงอเป็นกุ้งชะงักค้าง


ใครสอนให้เข้ามาขัดตอนคนกำลังเขินห๊ะ!?


'เป็นอะไร?'

'ออกไปเลยนะหัวขโมย! จูบได้ไงยังไม่ได้ขอผมเลยนะ!'เสี่ยวหมิงยักไหล่ เอ่ยขอตามที่เทาประชดราวกับบ้าจี้ แล้วก็ก้มลงมาจูบเหมือนไม่เข้าใจว่า

การพูดเสียดสีคืออะไร




หรืออาจจะรู้แต่ไม่สน ก็ไม่แน่นะ..


เทาหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม แล้วก็ต้องนึกเจ็บใจที่ตัวเองดันเป็นคนเปิดช่องให้เค้ามาฉวยโอกาสซะอย่างนั้น


'ก็เธอบอกให้ขอ แต่ไม่ได้บอกว่าต้องรอเธออนุญาตนี่'







นั่น!





ไฟในห้องมืดสนิท สดับรับฟังได้เพียงเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของคนบนเตียง เสี่ยวหมิงเดินเข้าไปจัดผ้าห่มให้คลุมร่างน้อยๆจนถึงต้นคอเพราะ

อุณหภูมิที่ลดลง

จรดปลายจมูกคมลงบนพวงแก้มใส

เสี่ยวหมิงพึ่งเข้าใจว่าทำไมการจรดปลายจมูกลงแล้วสูดดมกลิ่นจากใครซักคนถึงเรียกว่าหอม....เพราะหวางจือเทา หอมจริงๆ



เสี่ยวหมิงเอี้ยวตัวกลับจะไปนอนบนที่ของตัวเอง แต่เสื้อที่ถูกขยุมไว้ด้วยกำปั้นน้อยๆ กลับเป็นสิ่งที่เหนี่ยวรั้งไว้ได้อย่างดี



.......มือข้างนี้เหนี่ยวรั้งร่างกาย

หากแต่เสียงๆนี้เหนี่ยวรั้งหัวใจ.........


'คุณ...คุณท่าน ฝันดี...'

หวางจือเทาดีดตัวตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อให้หมอตรวจรับอรุณ

อ้าปากกว้างเหมือนฮิปโปตอนหมอสั่ง
หันรีหันขวางให้หมอเช็คทุกซอกทุกมุมที่มีรอย(เคย)ช้ำ
พยักหน้าราวกับจะบอกหมอว่าไม่ต้องห่วงตอนโดนทวงถามเรื่องการกินยา


ไม่ต้องบอกก็รู้มั้งว่าอยากกลับบ้านแค่ไหน


'อ่าห์...ถ้าทุกอย่างปกติดีก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านก็ได้ครับ' คุณหมอหนุ่มก้มลงจดบางอย่างในชาร์ตอาการ แล้วเงยหน้า

ขึ้นมาลงความคิดเห็นกับคนไข้เป็นภาษากลาง

จือเทาร้องเย่แบบไม่เก็บอาการแถมหันไปรัวกำปั้นเล็กๆใส่ลอนหน้าท้องของคนที่มายืนดูแลข้างเตียงด้วยไม่รู้จะเอา

อารมณ์ดีใจไปลงกับใคร

ถึงจะไม่ระคายผิวก็เถอะแต่ขอบ่นเลย


ว่า


หมั่นเขี้ยวมาก



ถ้าะครหลังข่าวจะมีฉากตบจูบเสี่ยวหมิงอยากให้ทุกคนลืมไปแล้วเปลี่ยนเป็นฉากต่อยกัดแทน



คนตัวเล็กนอนฮัมเพลงหงุงหงิงระหว่างรอให้ใครอีกคนไปดำเนินเรื่องค่าใช้จ่าย

ขนมกรุบกรอบที่ติดมากับห้องพักผู้ป่วยถูกแบะซองออกมาฟาดจนเรียบ โดยไม่สนใจราคาที่อัพจากมินิมาร์ทตาม

ท้องตลาดราวสามเท่า

'เอาเถอะไหนๆก็จ่ายค่ารักษาให้แล้วฝากจ่ายค่าขนมด้วยแล้วกันนะ คุณท่านต๋าㅇㅅㅇ'


'ค่ารักษาพยาบาล ในห้อง icu หนึ่งคืนและห้องพักฟื้นอีกสองคืน 500 ยูโร กับเมดโรงพยาบาลแจ้งมาว่ามีขนมถูกแกะอีก

หกห่อ รวม 512 ยูโรค่ะ' เสี่ยวหมิงเผลอมองไปยังลิฟท์โดยสารแล้วขบเขี้ยวใส่ประตูเหล็กของมันราวกับจะฝากให้ไปหยุดที่

ชั้น7ของตัวอาคารแล้วลากแมวตัวแสบที่คงนอนสะใจอยู่มาตีก้นให้เป็นรอยมือเสียให้เข็ด

ค่ารักษาสองหมื่นห้ากับค่าขนมหกร้อย

กะจะกินให้หน้ากลายเป็นมันฝรั่งทอดรสชีสหรือไงล่ะหวางจือเทา!




เสี่ยวหมิงลากตัวเองกลับมายังห้องพักคนไข้อีกครั้งเพื่อจะพาคนตัวเล็กกลับบ้านแต่แทนที่จะได้กลับเลยดันเจอแมวที่กำลัง

จะกลายร่างเป็นพะยูนนอนเกยอยู่ที่เดิม

แต่ผิดคาดเล็กน้อยที่คิดว่าจะได้เห็นแววตาสะใจปนชอบใจจากอีกคน กลับมีแต่แววตาขอความช่วยเหลือแบบหมดท่า


หึหึ

แมวอ้วน


'ทำไมยังไม่อาบน้ำล่ะหนู~' เสี่ยวหมิงแซวเสียงขึ้นจมูก ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งสิ้น

'หนู...หนู กินเลย์ไปหกห่อ หนูลุกไม่ขึ้น คุณท่านช่วยด้วย T_T'





จากโรงพยาบาลถึงบ้านพุงน้อยๆยังไม่ได้เว้นว่างจากการตกเป็นเป้านิ่งของมือหนา

หยิกบ้าง ลูบบ้าง

มันใช่เรื่องหรอคุณท่าน!

เสี่ยวหมิงหยุดขำท่าทีฟึดฟัดของคนตัวเล็กเพราะเสียงโทรศัพท์ เบอร์ที่เทาจำได้ขึ้นใจเพราะขึ้นต้นด้วยเลขหมายของ

มณฑลบ้านเกิด


ก้านนิ้วยาวสไลด์หน้าจอเพื่อปฏิเสธสาย

เทาอดสมน้ำหน้าตัวเองไม่ได้เลย

อยู่กับน้อยใครจะติดต่อกับหลวง


จริงไหม?

'คุณท่าน...'
'หือ?'
'คุณท่านไม่พาเทากลับชิงเต่าหรอ?'
ไหนๆก็ได้สิทธิ์คิดไปเองแล้ว...ขอคิดว่าเค้าเลือกที่จะไม่ปล่อยตัวเองไปได้มั้ย?

ขอคิดว่าอย่างน้อยๆ..ก็จะไม่ต้องถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวได้หรือเปล่า?


มือหนาที่ส่งผ่านความอบอุ่นให้แทรกผ่านเข้ามาเป็นคำตอบให้ทุกอย่างได้ดีเสมอ...


ทำไมถึงยอมโดนหลอก
ทำไมถึงยอมโง่ทั้งๆที่เค้ามีใครอีกมาก



มีแค่กลิ่นจางๆจากร่างกายที่คุ้นเคย เสียงลมหายใจทุ้มๆที่ชอบฟังจนผล็อยหลับ


แค่นี้ก็พอจะทำให้เทายอม โง่ แล้วล่ะ


หากทว่า...

'อยากอยู่กับหัวใจดวงที่สอง' เสียงทุ้มที่กังวานไปทั้งหัวใจ ล่องลอยยิ่งกว่าจินตนาการ

นี่มันเลยที่เทาฝันไว้มากไปจริงๆ...

ถ้าเทากำลังลอยอยู่ เทาภาวนาให้ไม่มีคนใจร้ายมาเจาะบอลลูนใบนี้ให้มันเร็วจนทำใจไม่ทัน...






'เทา พี่ไปซื้อของที่ซุปเปอร์แปปนึงนะคะ' คนตัวเล็กที่พึ่งยอมผ่อนฤทธิ์เพราะเจอคำหวานสกัดเข้มข้นหยอดใส่พยักหน้า

อย่างว่าง่าย ไม่ลืมคิดไปถึงเพื่อนขนมของโปรดที่เจ้าตัวกลัวว่าเพื่อนจะเหงาเพราะไม่มีใครซื้อจึงออเดอร์ไปอีกสามห่อใหญ่

ไม่ถึงสิบนาทีต่อมาเสียงออดก็ดังขึ้น

เทาคิดว่าคงเป็นคุณท่านตามเคย แปลกหน่อยก็ตรงที่คนรอบคอบอย่างคุณท่านจะลืมคีย์การ์ด

'ทำไมเร็วนัก...อ่ะ..คุณ'

'ไม่ได้เจอกันนานนะครับ'

'คุณเสี่ยวชุน!!!'

.
.
.
.
.

เสี่ยวหมิงกลับมาถึงห้องที่มีเสียงจากคนสองคน...

เห็นลูกชายตัวเองโผล่หน้ามาจากแนวไหล่ของอีกคนที่นั่งกอดออกเชิดหน้าสูง

รอขนมแค่ 15 นาที จากแมวกลายเป็นหมูตกมันเชียวหรือ?

เสี่ยวหมิงสืบเท้าไปใกล้ วางถุงขนมไว้ตรงหน้าคนตัวเล็ก เอ่ยชวนให้กินเสียงใจดี

'กินเร็วพี่ซื้อมาให้แล้ว~'
'เหอะ!' ว่าแล้วก็เดินตึงตังเข้าห้องนอนไป คนตัวสูงงงยิ่งกว่าเดิมที่ลูกชายตังดีทำหน้าตาเหมือนรู้อะไร แต่ตอนนี้สิ่งที่เค้าควรจะทำคือเดินตามคนตัวเล็กเข้าไปในห้องสิ...


สั่งฆ่าคนมาเป็นร้อย แค่นี้ทำไมต้องใจสั่นด้วยวะไอ้เสี่ยวหมิง!?


'คนดีรอพี่นานหรือ?'

'รอคุณพูดความจริงนานกว่าครับ'

'เห้~ เป็นอะไร?'

'เป็นคนโง่!'

เสี่ยวหมิงงงเป็นไก่ตาแตก รู้สึกได้ว่าอารมณ์โกรธฟาดงวงฟาดงาจากคนตรงหน้ามีอะไรบางอย่างเกี่นวพันกับรอยยิ้ม

แปลกๆของเจ้าลูกชาย

'คุณเสี่ยวชุนบอกผมหมดแล้วว่าแองเจลล่าไม่ได้ท้องแล้วคุณก็รู้แล้วด้วย นี่กะจะหลอกให้ผมรู้สึกผิดยันตายเลยใช่มั้ย

ครับ!?'

เสี่ยวหมิงไม่คิดว่าแผนสารภาพรักอันสวยหรูต้องมาพังเพราะความใจร้อนของคุณลูกชาย แต่ถึงยังไงก็มาถึงนี่แล้ว ก็คง

ต้องเดินหน้าพูดความจริงต่อไป


'พี่ไม่ได้ตั้งใจจะหลอก พี่แค่ยังไม่พร้อม..'

'ยังไม่พร้อมจะพูดถึงเรื่องที่คุณหลอกผมไว้น่ะหรือครับ?'

'ไม่ใช่..'

'ไม่ใช่แล้วมันยังไง แค่เล่นสนุก ใช้ผมเป็นตัวค่าเวลา แก้เบื่อ...'

'เพราะพี่รักหนู ได้ยินมั้ย!? พี่รักหนู!'

เหมือนวินาทีนั้นโลกหยุดหมุนที่คำว่ารัก แค่คำๆนั้นก็เพียงพอที่จะไม่ต้องฟังอะไรต่ออีก...

ไม่ใช่แค่หูอื้อ ตาทั้งสองก็พร่ามัว...


.
.
.
.
.
.
.

'ผมแค่จะมาบอกว่าแองเจลล่ากุเรื่องท้องขึ้นมา'

'แล้วอย่าโทษคุณพ่อเลยที่ไม่เคยบอกรักคุณ มันเป็นเพราะสัญญาที่เคยให้ไง้กับผใตอนคุณแม่เสีย...'

'เชื่อผมสิว่าคุณพ่อรักเทามาก..'

และอีกหลายอย่างที่คุณเสี่ยวชุนมากระซิบบอก

ไม่คิดว่าการเสี่ยง จะได้ผลคุ้มขนาดนี้

แผนของคุณเสี่ยวชุนไม่ซับซ้อนแต่มีชั้นเชิงนัก...

'ลองอาละวาดแล้วจี้จุดเรื่องที่คุณพ่อมองข้ามความรู้สึกของคุณสิ...หมดเปลือกยิ่งกว่าคนแพ้หมดท่าเสียอีก'

แต่ตอนนี้ขอเวลาไปเล่นตัวให้คุ้มกับที่รอมาซักหน่อย


ขอบคุณนะครับคุณเสี่ยวชุน คิ!

แบ๊คเค้าดีนักแล่ะ อย่าลืมติชมน้าเค้ารออ่านนน #ห้องลับน้องเทา