[EXO] TAO's secretz {alltaotaoall}

ลำดับตอนที่ #6 : Away ๖ (ร้อย!!)

'นายน้อยครับ ผมถึงอพาร์ทเมนท์ในแผนที่แล้วครับ' ลงจากแอร์เจ็ทส่วนตัวที่คุณชายตัวน้อยอนุญาตให้ใช้โดยพละการก็

ตรงดิ่งมาปฏิบัติหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายโดยไร้ซึ่งการเอ้อระเหยไปพักผ่อน ระยะเวลาการเดินทางจาก 12 ชั่วโมงถูกร่น

เหลือไม่ถึงหนึ่งในสี่

เพราะนายเหนือหัวลงความเห็นว่าตัวเค้าควงดวงแข็งกว่าคนตัวเล็กที่ถูกทิ้งอยู่คนเดียวเป็นแน่


ร่างสูงไม่ต่างอะไรกับบิดาเอนตัวลงกับเก้าอี้ทำงาน นิ้วยาวคลึงขมับตัวเองเป็นจังหวะ ส่งเสียงในลำคอให้อีกฝ่ายรู้ว่าตน

รับรู้

'อืม ชั้นสี่ห้องซ้ายสุด ใช้คีย์การ์ดที่ผมให้ไปนะ' ลิฟท์ขนาดใหญ่ตามประสาอพาร์เมนท์หรูทำหน้าที่พาร่างสูงยาวของอี้

โหมวมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเป้าหมาย คีย์การ์ดหน้าตาไม่ต่างอะไรกับที่ใช้บังคับระบบไฟฟ้าในห้องถูกใช้เป็นกุญแจและนั่น

ก็ทำให้ไม่ต้องเสียแรงและเวลามานั่งพังประตู

ความชื้นเป็นสิ่งแรกที่ปลายเท้าของอี้โหมวสัมผัสได้ เสียงน้ำที่ไหลจนพื้นเจิ่งนองกระตุ้นต่อมสัญชาตญาณของพ่อบ้าน

หนุ่มให้ทำงาน ไม่รอช้าช่วงขายาวออกแรงก้าวยาวๆไปที่ต้นทางของรอยน้ำทันที

ภาพที่ปรากฎตรงหน้าเลวร้ายกว่าที่คิด คฤหาสน์หวางที่พึ่งเสียคุณผู้หญิงไปเมื่อห้าปีก่อนจำจะต้องเสียดวงใจดวงใหม่ของ

มังกรหัวหน้าพรรคไปอีกคราวหรือ?

'คุณเทา!'




แววตามังกรผู้มีแต่ความวาวโรจน์บัดนี้กบับเหลือแต่ความเหนื่อยล้าว่างเปล่า ภาวนากับใจให้ฟ้าช่วยยืดเวลาที่รถจะแล่น

กลับถึงบ้านให้ช้าอีกนิด...ช้าอีกนิด หรือจะให้บ้านหายไปทั้งหลังก็ยอม ยอมให้อะไรก็ได้มาพรากเค้าไปจากความจริงที่พึ่งรู้

เพื่อที่เค้าจะได้กลับหลังหันไปหาคนตัวเล็กที่จากมา

อยากจะกลับไปกอดปลอบ แล้วชวนกันหลับไหลให้เหมือนกับว่าที่ผ่านมานั้นเป็นเพียงฝันแต่เค้ารู้ดี...ว่าเค้าทำไม่ได้


'คุณท่านครับ ถึงแล้วครับ' สารถีส่งเสียงบอก ปอดถูกยัดควันจากซิการ์มวนใหญ่หวังระบายความคับแน่นในใจแม้เพียงนิด

แล้วก้าวลงจากรถมา


สาวใช้ทุกนางออกมายืนทำความเคารพที่โถงเข้าบ้าน แต่วันนี้เหมือนจะลดจำนวนลงไปมากโข

'ทำไมอยู่กันแค่นี้?' หัวหน้าแม่บ้านที่ดูมีอายุค้อมตัวให้ต่ำกว่าเดิมรายงานเสียงสั่น

'ค..คะ..คุณแองเจลล่าเธอแพ้ท้องหนัก เลยต้องจัดคนไปดูแลค่ะท่าน' เสี่ยวหมิงยิ่งรู้สึกหมดแรงเข้าไปอีกเมื่อได้ยินคำตอบ

ชายหนุ่มที่โลกทั้งใบหยุดหมุนกวาดสายตาที่แห้งผากเพื่อมองหาใครบางคน ใครบางคนที่เค้าสมควรอยู่ด้วยมากที่สุด

ตอนนี้

'เสี่ยวชุนอยู่ไหน'

'คุณหนูรับสั่งว่าเหนื่อย อยากพักตั้งแต่คุณแองเจลล่าโวยวาย...เอ่อเรียกหาแต่คุณท่านเมื่อเย็นน่ะค่ะ' เสี่ยวหมิงพยักหน้า

รับ สั่งให้ทุกคนแยกย้ายกันออกไปไม่ให้เหลือแม้ซักคน ตอนนี้เค้าต้องการอยู่คนเดียว คนเดียวจริงๆ


'คุณพ่อ? ' เสี่ยวหมิงหันตามเสียงเรียก เห็นลูกชายยืนโคลนเคลนอยู่ที่วงกบประตูก็รีบปรี่เข้าไปหาแล้วประคองมานั่งบน

เตียงหลังใหญ่

'เหย่เหวินบอกแค่ว่าลูกเหนื่อย แล้วทำไมเป็นหนักขนาดนี้' เสี่ยวชุนส่ายหน้าแล้วยิ้ม เอ่ยตอบให้ผู้เป็นพ่อได้คิด

'ลูกเหนื่อยแต่ก็แสดงออกมาจนหมดทานยานอนพักก็หายไม่เหมือนบางคนที่เหนื่อยแต่กลับเก็บไว้ข้างใน แสดงออกเพียง

สายตาอ่อนแรง ประเภทนี้ยาอะไรก็ไม่หาย คงมีแต่ ยาดี เท่านั้นแล่ะที่บรรเทาอาการนี้ได้' เสี่ยวหมิงหัวเราะในคอ ใบหน้า

คมซบอยู่ที่ฝ่ามือหนาของตัวเอง ขอบจามีแต่ความร้อนผ่าวที่ไม่อาจกลั่นตัวเป็นหยดน้ำตาเพราะเจ็บปวดกว่าหลายเท่าตัว

นัก

'คุณพ่อสอนลูกเสมอว่าความรู้สึกกับหน้าที่ต้องแยกจากกัน'

'แต่บางคนกลับบอกว่าความรักเกิดขึ้นได้ทุกที่...ทุกเวลา'

“แล้วลูกรู้ได้ไงว่าพ่อรักเค้า…” ริมฝีปากฉ่ำเพราะพิษไข้ยู่เล็กๆ พ่อใครนะ  ปากแข็งเป็นบ้า

“เถอะครับ…เรื่องที่ลูกขอไว้เมื่อสามปีก่อน แกล้งลืมไปก็ได้”  เสี่ยวชุนในวัยที่ความคิดไม่เป็นผู้ใหญ่เท่านี้ ประกาศกร้าว

ไม่ให้คุณพ่อยกใครขึ้นเทียบเท่าคุณแม่ที่จากไปด้วยโรคร้าย ดังนั้นไม่ว่าใครก็ไม่มีสิทธิ์ได้คำว่ารักจากหวางเสี่ยวหมิง…ทุก

อย่างล้วนเป็นแค่ความรู้สึกชั่วคราว ไร้ซึ่งการผูกมัด

คนเป็นพ่อปฏิบัติตามข้อตกลงได้ดี  จนกระทั่งรับผู้ชายตัวเล็กเข้ามาในแพสทรี่

เด็กหนุ่มอายุห่างกับเค้าแค่สี่ปีที่ถูกขายมา…

'คุณพ่อว่าแปลกมั้ย?' เสี่ยวหมิงตะแคงตัวเข้าหาลูกชายที่พูดเสียงจ๋อยๆทั้งๆที่ลมหายใจร้อนผ่าว

'ถ้าให้ลูกเดา...คุณพ่อจากจือเทามาโดยไม่อธิบายอะไรซักนิด...ปล่อยให้เสียงแหลมๆน่ารำคาญของยัยแองเจลล่าเป็น

ตัวกำหนดทุกอย่าง'    เสี่ยวหมิงไม่ได้ตอบแต่เสี่ยวชุนรู้ว่าใช่

'คุณพ่อรีบหนีออกมาจากตรงนั้นเพราะกลัวน้ำตาของเทา' ทั้งเจ็บทั้งขำตัวเอง ไอ้ลูกคนนี้จะรู้จักเค้ามากไปแล้วกระมัง

'อือถูกหมดเลย'

‘คุณพ่อไม่อยากเห็นเค้าเสียใจ ถ้าอย่างนี้ไม่เรียกว่ารัก…ยังจะต้องเอาอะไรมาพิสูจน์อีกครับ’

'แล้วทำไมคุณพ่อไม่คิดบ้างล่ะฮะว่าความรักคือความเข้าใจ ... ถ้าคุณพ่ออยู่อธิบายให้เทาฟัง กอดเทาแน่นๆแล้วบอกว่า

คุณพ่อกับเค้าจะผ่านเรื่องนี้ไปด้วยกัน...เรื่องบางเรื่องถ้าเราไม่อยากเห็นน้ำตาของอีกฝ่าย ทางเดียวที่จะเป็นอย่างนั้นคือ.

ช่วยเช็ดน้ำตาให้เค้านะครับ'

เสี่ยวหมิงพึ่งเคยรู้สึกว่าตัวเองโง่ และโง่มากก็วันนี้  เค้าไม่ได้เห็นแก่ตัวที่ดึงเทาเข้ามาในเกมนี้เท่านั้น แต่เค้ายังเห็นแก่ตัวที่

ยกให้เทาเป็นคนสำคัญแต่ไม่รักษาคำพูด ไม่ว่าแองเจลล่าจะว่ายังไงในเรื่องการรับผิดชอบเด็ก แต่ต่อไปนี้จะไม่มีอีกแล้ว

กับหวางเสี่ยวหมิงที่ทิ้งหวางจือเทาไว้ข้างหลัง หวางจือเทาจะเป็นคนเดียวเท่านั้นที่จะได้ขึ้นมาเดินเคียงข้างเค้า และจะเดิน

ไปด้วยกันจนสุดทาง...อีกครั้ง

'แต่คุณพ่อ...เรื่องบางเรื่อง มันก็ไม่ได้มีเวลาให้เราแก้ตัวนานนักหรอกนะครับ'

.

.

.

.

.



มือหนาละไปตามชั้นวางกล่องเสียงเด็กเล่นบนตู้เล็กๆ ไม่มีทางที่ของพวกนี้จะมาอยู่ในห้องของเค้า กลับกันตอนนี้เค้ากำลัง

อยู่ในห้องแพสทรี่ของเทา การอยู่ด้วยกันตลอดสองอาทิตย์ทำให้เสี่ยวหมิงเสพติดทุกอย่างของคนตัวเล็กไปเสียแล้ว และ

พึ่งเข้าใจว่าถ้ากลิ่นหอมอ่อนๆของโจมาโลนขวดเล็กที่ร่างบางใช้ประจำไม่ได้คลอเคลียอยู่ที่ปลายจมูกเค้าคงหลับไม่ลง

อย่างไม่ต้องสงสัย


ยังโชคดีที่เทายังไม่ได้จากห้องนี้ไปนานจนกลิ่นจางลง


อย่างน้อยก็ช่วยให้เค้าคลายคิดถึงได้บ้าง


บนเพดานขอห้องนี้ ดาวเรืองแสงเล็กๆถูกติดอยู่เต็มไปหมด ถ้าพาเทากลับมาอยู่ด้วยกันได้คราวนี้เพดานของห้องนอนของ

เค้าก็คงจะเต็มไปด้วยหมู่ดาวจำลองนี่เช่นกัน


เพราะเค้าจะไม่ปบ่อยให้เทาต้องโดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว



…..มนุษย์หนอมนุษย์...แกงจืดจึงรู้คุณเกลือ

เมื่อสายจึงรู้คุณเวลา.....

แม้วินาทีเดียว...หากสวรรค์ไม่เมตตาก็ไม่มีสิทธิ์บิดเบือน.....

เพราะความเป็นจริงกำลังดำเนินไปอยู่อีกฟากนึงของโลก







'ส่งถึงมือหมอแล้วใช่มั้ย

'หมอบอกว่าคุณเทาสำลักเอาน้ำเข้าไปในปอดค่อนข้างมาก มีสิทธิ์ไม่ฟื้นสูงครับคุณหนู'

'กี่เปอร์เซ็นที่ว่าไม่สูง...'

'30 รอด อีก 70 ไปครับ' เสี่ยวชุนผ่อนลมหายใจร้อนให้ร้าวไปทั้งกาย เอ่ยพนันให้ผู้เป็นพ่อจนหมดหน้าตัก

'สำหรับคนรอ 30% ยังนับว่าสูง เซ็นต์รับรองให้หมอใช้เครื่องกระตุ้นหัวใจเลย' อี้โหมวเม้มปากแน่นแล้วจรดปลายปากกา

ตามคำสั่งผู้เป็นนาย

'ฝากบอกเทาทีว่าอย่าพึ่งเข้าใจคุณพ่อผิด...สิ่งที่เค้าอยากได้ยิน..ขอให้เค้าอดทนรออีกนิดเดียว'

เสี่ยวหมิงนอนซึมซับร่องรอยของคนตัวเล็กบนเตียงจนฟ้าสว่างคาตา เค้ายังไม่คิดจะเดินไปไหน จนเสียงเอะอะโวยวายดัง

ขึ้นด้านนอก

'ปล่อย! ปล่อยฉัน ฉันจะหาคุณท่าน!'  ในทันทีประตูก็เปิดออก จนระเบิดในตัวเสี่ยวหมิงเริ่มนับถอยหลัง

'ทำไมคุณท่านกลับมา ไม่ไปหาแองเจลล่าเลย! แองเจลล่าท้องลูกคุณท่านนะ!'

'แองเจลล่า...' เสี่ยวหมิงกดเสียงต่ำ ไม่มีใครเคยแสดงอาการสะดีดสะดิ้งกับเค้าขนาดนี้มาก่อน

'นี่ไงคะ เอกสารจากหมอ!' เสี่ยวหมิงกระชากออกมาแล้วฉีกทิ้งอย่างไม่แยแส

'ท้องก็เรื่องของเธอ ฉันจะรับผิดชอบในแง่ของพ่อ ไม่ใช่สามี'  แองเจลล่าเสียหน้าจนเผลอตวาดกลับเสียงสูง เรียกจุดเดือด

ของเมี่ยวหมิงให้ต่ำลงมากว่าเดิม

'เพราะมันใช่มั้ยคะ เพราะหวางจือเทา!!! ที่ทำให้คุณท่านไม่สนใจลูกตัวเองแล้วมาทำนัวโง่งมอยู่ในห้องของมันแบบนี้!'

เสี่ยวหมิงกระชากแขนแองเจลล่าแล้วผลักออกจากห้อง เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ใครได้ยินก็ต้องขนลุกกราว น้ำเสียงที่ไม่ตวาด

กร้าวแต่กลับเย็นยะเยือกจนจับไปทุกอณูความรู้สึก

'ฉันทำเธอท้องได้ก็รีดลูกเธอออกได้ จำไว้นะว่าอย่าเยอะ...'

ประตูถูกปิดอย่างแรงปล่อยให้แองเจลล่าดีดดิ้นอยู่ข้างนอก



เครื่องแสดงผลชีพจรเต้นช้าลงเรื่อยๆ ไฟฉุกเฉินที่หน้าจอกระพริบจนอี้โหมวที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ต้องรีบตามแพทย์ประจำไข้
เพราะหัวใจของหวางจือเทากำลังจะหยุดเต้น!!


ร่างเล็กไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน ที่ๆขาวสะอาดไม่ต่างอะไรกับปุยเมฆ เทาจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่รู้สึกตัวคือเค้ากำลังอยู่ในอ่าง

น้ำ...เพราะผู้ชายคนนั้น ถ้าเค้าตายแล้ว..ทำไมมันถึงไม่เจ็บล่ะ...จนเมื่อเสียงๆนึงปรากฎจากข้างหลัง เทามองย้อนกลับไป

เค้าก็ได้เจอกับผู้หญิงคนนึง...คนที่เป็นเจ้าของรอยยิ้มอบอุ่นที่คุณเสี่ยวชุนมี

'เทาใช่มั้ยจ๊ะ?' ร่างน้อยพยักหน้า ผู้หญิงคนนั้นยิ่งยิ้มกว้างกว่าเดิม

'เธอจากมาอย่างนี้ ใครจะดูแลเสี่ยวหมิงแทนฉันล่ะ? หืม?'

'ค...ค่ะ...คุณหญิง'

'นี่ไม่ใช่ที่ขอฃเธอหรอก เวลาของเธอยังเหลืออีกมาก กลับไปเถอะจ้ะ'    เทาส่ายหน้าริก ใครจะอยากกลับไปเจอผู้ชายใจ

ร้ายคนนั้นล่ะ

'เธอบอกว่าเสี่ยวหมิงไม่รักษาคำพูดที่ให้เธอ...แล้วทำไมเธอไม่รอฟังคำอธิบายของเค้าล่ะจ๊ะ ให้เค้าได้พิสูจน์มันบ้างสิ...'

'แต่คุณท่านกำลังจะมีลูก...'

'แล้วถ้าเสี่ยวหมิงเลือกเธอให้เป็นแม่ของเด็ก เธอก็ยังยืนยันที่จะอยู่ที่นี่งั้นหรอ?'   ริมฝีปากเล็กเม้มแน่น...ไม่เลย เค้าไม่เคยใจแข็งกับคุณท่านได้ซักครั้ง

'รู้คำตอบหรือยังล่ะจ๊ะ? กลับไปนะ กลับไปคราวนี้เสี่ยวหมิงที่แสนปากแข็งคนเดิมคงไม่มีแล้วแล่ะ เค้าจะพูดทุกอย่างที่เธอ

อยากฟังจนหมดตัวเชียว'

แสงสว่างโรจน์เกิดขึ้นไปทั่วบริเวณจนเทาหมดสติไปอีกครั้ง พร้อมชีพจรที่ค่อยๆฟื้นขึ้นมา...

.

.

.

.

.

.


กองขยะจากเรือนทุกหลังถูกแยกเพื่อนนำไปกำจัดตามปกติ เสี่ยวหมิงมองสาวใช้ที่เข็นรุใส่ถุงดำบรรจุมูลฝอยจากแพสทรี่

ของแองเจลล่าแล้วก็นึกบางอย่างขึ้นได้

'นี่เธอ เปิดขยะทั้งหมดนั่นให้ฉันดูซิ'


เอกสารมากมายก็คงไม่อาจโกหกความจริงจากสภาพร่างกายไปได้...สิ่งจอมปลอมเป็นกระดาษหากสิ่งไขข้อพิสูจน์ก็เป็น

กระดาษเช่นกัน

คนท้องที่ไหนจะใช้ผ้าอนามัย...จริงมั้ย




แองเจลล่าและความหวังที่จะได้ครอบครองนายใหญ่แห่งบ้านตระกูลหวางถูกพาไปยังที่ๆไม่มีใครรู้...และทั้งคู่จะได้อยู่

ด้วยกันตลอดกาล

.

.

.

.

.

.


เสี่ยวหมิงร้อนรนกลับมาอิตาลีเป็นครั้งที่สอง

หลังกลับไปยังห้องพักของลูกชายแล้วเจอเจ้าตัวดีที่นอนซมเพราะพิษไข้ เสี่ยวชุนร้องบอกให้เค้าทราบถึงอาการของคนตัว

เล็กที่น่าเป็นห่วงกว่าหลายเท่าตัวราวกับเพ้อ

‘คุณพ่อ…เทา…สำลักน้ำจนหมดสติ คุณพ่อรีบไปดูเถอะครับ’  เสี่ยวหมิงประทับจูบลงบนเนินหน้าผากเล็กที่แสนถนอม

ปลอบให้เสี่ยวชุนวางใจแล้วนอนพักผ่อน ส่งคำสัญญาผ่านรอยจูบร้อนว่าเค้าจะดูแลอีกคนที่นอนหลับไหลอยูที่อีกฟากโลก

ให้ปลอดภัย

.

.

.

.

.

 โรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่เป็นจุดหมายของวันนี้ประตูห้องพักคนไข้ถูกผลักออก

อี้โหมวที่นั่งเฝ้าคนไข้อยู่ลุกขึ้นทำความเคารพผู้มาใหม่แล้วก้าวออกจากห้องไปเงียบๆ

เรื่องบางเรื่องก็เป็นเรื่องของคนสองคน

‘เดี๋ยว…’ รั้งอีกคนเสียงเบาเมื่อคิดได้ว่าอย่างน้อยๆก็มีคนที่จะฝากดวงใจอีกดวงไว้ได้

‘กลับไปดูแลนายน้อย…ดูแลให้ดี ทางนี้ฉันจะจัดการเอง’ อี้โหมวค้อมตัวนับคำสั่ง ผิดประตูให้เสียงรบกวนคนป่วยน้อยที่สุด

เสี่ยวหมิงผู้แสนอ่อนแอปรากฏตัวทันอีกครั้ง เมื่อในห้องเหลือแค่เค้าและอีกร่างที่นอนนิ่งอยู่

'ท..ทะ..เทา' ลำคอแห้งผากเค้นเสียงออกมาอย่างยากลำบาก มือนุ่มนิ่มที่เค้าแสนหวงบัดนี้ซีดเผือด มือใหญ่ค่อยๆกอบกุม

ราวกับถ้าสัมผัสแรงกว่านี้เพียงนิดร่างเล็กๆจะสลายไปกับตา

ริมฝีปากคมประทับลงบนหลังมือผอม พยายามส่งความอบอั่นผ่านไปให้ได้มากที่สุด

'ตื่นขึ้นมา...ตื่นขึ้นมาฟังสิ่งที่หนูอยากฟังนะคนดี...พี่จะรอ รอหนูอยู่ตรงนี้นะครับ'

เสร็จ! เสร็จ!  เสร็จ!

จะจบในอีกสามแชปนะคะ พร้อมสเปเชียล และเอ็นซี *หัวเราะบ้า*

อย่าลืม #ห้องลับน้องเทา นะคะ แท็กเหงามากกกกกกก น้อยใจนะ!

Guitar_BBty