[EXO] TAO's secretz {alltaotaoall}

ลำดับตอนที่ #5 : Away ๕ (ร้อย!)

'จะไปไหนกระต่ายน้อย~' ผ้านวมผืนหนาสีขาวไม่หนีกับร่างน้อยๆเสียเท่าไหร่ถูกตวัดทบไปมาจนยุ่งเหยิงวุ่นวาย เมื่อคนนึง

จะลุกแต่อีกคนจะรั้ง สุดท้ายก็กลายเป็นสงครามย่อมๆเมื่อคนขี้แกล้งไล่ซุกไซร้เนื้ออ่อนๆด้วยไรหนวดขึ้นใหม่

'คุณท่านนนน เทาจั๊กจี๋ ฮะๆๆๆฮ่า' เทาขืนตัวสุดแรง ข้อมือถูกตรึงแบบไม่จริงจังนักหากเพราะลมหายใจที่ไม่เป็นจังหวะแม้

เพียงจะดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมก็ทำได้ยาก

'ฮื้ออออ เทาเหนื่อยนะฮะ' ในที่สุดเสี่ยวหมิงก็เลิกแกล้ง มือหนาฉุดข้อมือผอมๆที่ชูขึ้นสุดแขนรออยู่ก่อนแล้ว เทาตั้งตัวได้

แต่ก็ยังหายใจเสียงดังไม่หยุด

'บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าหนีไปวิ่งเล่น' สันจมูกคมฝังลงบนไหล่ขาวอย่างหมั่นเขี้ยว เพราะยังอดใจไม่ให้แกล้งคนตัวเล็กไม่ได้

ใบหน้าน่ารักงอง้ำจนน่าจับมากอดไว้ให้จมอกเสี่ยวหมิงสาบานตรงนี้เลยว่าไม่ใช่เค้าที่ทำตัวเป็นโรคจิตหาเรื่องมาแกล้งคน

ตัวเล็ก ถ้าทุกคนยังไม่ได้มาเห็นว่าใครอีกคนทำให้เค้าคลั่งแค่ไหน


'ก็มันเช้าแล้วนี่ฮะ เทาอยากอาบน้ำ...ไม่ฮะ! เทาหมายถึงอาบน้ำคนเดียว...' เสี่ยวหมิงแสร้งทำเป็นผิดหวัง ... เทาเกือบจะ

วางใจแล้วเชียวว่าอย่างน้อยการอาบน้ำในตอนเช้าของวันก็จะไม่กินเวลาแบบที่ไม่ควรจะเป็น ถ้าไม่ติดว่าเสียงสื่ออารมณ์

สดใสเกินเนื้อความในประโยคจะดังขึ้นมา


'งั้นแต่งตัวด้วยกันก็ได้!'

.
.
.
.
.
.
.
.

เสี่ยวชุนชอบสระบัว แต่ไม่ชอบสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในเรือนเล็กใกล้สระบัว

แองเจลล่าเหมือนโครมันยองที่มีดีแค่ยืนหลังตรงได้ นอกจากนั้นหล่อนก็ได้แต่ส่งเสียงน่ารำคาญ จนบางทีเสี่ยวชุนก็นึก

สงสารดอกบัวในสระ


เก๋งจีนริมน้ำเป็นที่ๆนายน้อยของบ้านเลือกให้เป็นที่นั่งจิบชายามบ่าย


เสื้อโค้ทหนาถูกพ่อบ้านประจำกายรับเอาไว้ก่อนจะได้รับเชิญให้นั่งประจำที่


'หวังว่ายัยคนนั้นจะไม่ออกมาทำให้ซัพเพอร์ของผมกร่อยหรอกนะ'  อี้โหมวซ่อนเสียงหัวเราะกับหลังมือที่ปกคลุมด้วยถุงมือ

สีดำ


เค้าเองก็ไม่อยากให้เจ้านายต้องทนกับมลภาวะทางเสียงเช่นกัน


เพราะกระดูกทั่ง ค้อน โกลน ถอดออกมาล้างน้ำมนต์ไม่ได้...


แต่แล้วเรื่องไม่น่าพิสมัยก็เริ่มเมื่อตอนมื้ออาหารว่างใกล้จะจบ


'ฉันบอกให้เอาไปทิ้ง!'

'แต่คุณแองเจลล่าคะ...'

'จนกว่าคุณท่านจะกลับมาหาฉัน ไม่งั้นก็อย่าฝันเลยว่าฉันจะแตะ อาหารเน่าๆพวกนี้!' มือที่ถือช้อนสำหรับตักเต้กเป็นคำ

เล็กๆนิ่งค้าง แล้วคลายนิ้วทักนิ้วออกจนช้อนร่วงเกิดเป็นเสียงกระทบใสๆ

'เก็บซะ ผมจะกลับตึก แล้วก็ช่วยจัดการไม่ให้ยัยเสียสตินั่นเข้ามายุ่มย่ามในที่ของผม'

เสี่ยวชุนสั่งโดยไม่แม้แต่ชายตามาแยแส

มือคร้ามกระชับเสื้อโค้ทให้เข้าที่แล้วก้าวย่างออกไปตามนิสัยคยรักสันโดษ


'เดี๋ยว!!! เสี่ยวชุน!' เสี่ยวชุนรู้สึกได้ถึงแรงดึงรั้งที่ข้อเท้า เด็กหนุ่มสะบัดมันเบาๆให้ส่วเจ้ารู้ตัวว่าเค้ารังเกียจแม้มือขอฃเธอ

กำลังสัมผัสอยู่กับส่วนต่ำสุดของเค้า

'คุณท่าน..คุณท่านไปไหน?' หญิงสาวมีสภาพไม่ต่างอะไรกับซากศพ ใบหน้าเลอะเครื่องสำอางน่าจะเพราะผ่านการฟูม

ฟายมาอย่างหนัก ริมฝีปากเเคลือบลิกสติกแต่แห้งกร้านเหมือนใบไม้ตากแดดเพราะแอลกอฮอลเข้าไปแทนที่เลือด เสี่ยว

ชุนไม่คิดว่าจะมีคำไหนที่เหมาะจะมาอธิบายได้มากไปกว่าคำว่า 'น่าสมเพช'


'คุณพ่อก็อยู่ในที่ๆเค้ามีความสุขสิ เค้าจะมาทนอยู่กับเธอเพื่ออะไร' เสี่ยวชุนเรียกคนสนิทให้ติดตามมาด้วย พร้อมกับ

ประโยคที่ยิ่งปิดตายความสัมพันธ์อันดีระหว่างเค้ากับแองเจลล่า

'อี้โหมว ผมฝากเอากางเกงตัวนี้ไปเผาทิ้งที'

.

.

.

.

.



แก้วที่บรรจุไปด้วยน้ำสีอำพันถูกปากระแทกกับกำแพงเป็นครั้งแล้วครั้งเล่า กลิ่นแอลกอฮอลล์คละคลุ้งไปทั่ว ไม่มีใครที่

สามารถทัดทานอารมณ์ที่ไม่อาจคาดเดาได้ของผูิหญิงตรงหน้า


เสียสติเพราะผู้ชาย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น


สาวใช้ที่แองเจลล่าไม่คุ้นหน้าเพราะไม่ได้ทำงานให้เธอที่เรือนเล็กยืนขออนุญาตอยู่ที่หน้าประตูห้องแพสทรี่ ถึงตอนนี้ไม่ว่า

ใครถ้ามันไม่ใช่คุณท่านเธอก็ไม่คิดจะไว้หน้า

'มาทำไม!?'

สาวใช้คนนั้นไม่ได้ตื่นกลัว เธอเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม ใกล้พอที่แองเจลล่าจะเห็นหน้าชัดๆ

'นายน้อยให้นำมาให้ค่ะ' ตะกร้อครอบปากสุนัขถูกยื่นมาให้ เธอเตรียมใจไว้แล้วว่าควถูกไล่ตะเพิดกลับตึกใหญ่ แต่ไม่ใช่...

เพราะแองเจลล่ามองเห็นประโยชน์ที่จะใช้ได้จากเธอ


'เธอน้องสาวซื่อหมิงใช่มั้ย?' แองเจลล่าช้อนดวงตาแห้งผากขึ้นมองสาวใช้ที่เม้มปากแน่น เด็กสาวอีกคนพยักหน้ารับ

'ค่..ค่ะ'

'พี่ชายเธอไปไหน?'

'ติดตามคุณท่านไปอิตาลีค่ะ...'

.

.

.

.

.



จัตุรัสกลางเมืองคือที่ๆเสี่ยวหมิงเลือกจะพาเทามาเปลี่ยนบรรยากาศคืนนี้ คนตัวเล็กในโค้ทลายคาโมร์แฟลกกับผ้าพันคอ

ลายสก๊อทสีแดงขาว ทำให้เทาดูน่ารักเข้าไปอีกในลุคทะมัดทะแมง เจ้าตัวเล็กเดินซนตามล่าหาของกินไม่หยุดปาก แก้ม

กลมๆนั่นใกล้จะแตกเต็มที จนเสี่ยวหมิงอดใจไม่ไหวที่จะคว้ากล้องขึ้นมาเก็บภาพ


'คุณท่านนน อันนี้อร่อย'

แชะ   ได้ภาพแรกตอนคนตัวเล็กทำตาโตเพราะรสชาติเจลาโตสีสวย

'อ้ามมมมม'

แชะ    ได้ภาพที่สองตอนคนตัวเล็กอ้าปากกินขนมหน้าตาน่าทาน

แชะ     และได้ภาพที่สามตอนคนตัวเล็กเงยหน้ายิ้มโดยไม่รู้ตัว


น่ารักน้อยซะที่ไหนล่ะ?



ร้านเครื่องประดับเล็กๆที่ไม่ได้เป็นจุดสนใจแต่กลับดึงดูดคนช่างสังเกตอย่างเทาได้ดี

เทายิ้มชอบใจก่อนจะกระชับมือหนาให้เดินไปด้วยกัน

'ซื้ออะไรน่ะเรา?'

'หมวกน่ารักฮะะะ' เสี่ยวหมิงเตรียมยื่นบัตรสีดำให้ตามเคย แต่เทากลับดันมือไว้แล้วหันมายิ้มให้อีกคนชื่นใจ

'เทาซื้อให้คุณท่าน เทาจ่ายเอง'

หมวกมีหูสีแดงเลือดหมูตัดกับสูทโค้ทสีดำสนิทของเสี่ยวหมิงได้อย่างดี แอรเซสเซอรี่ชิ้นใหม่ช่วยเพิ่มความอ่อนโยนบน

ใบหน้าให้เค้าได้ในระดับนึง (เสี่ยวหมิงคิดอย่างนี้) คนตัวเล็กให้เหตผลแค่ว่า

'คุณท่านทำตัวน่ารักเทาก็อยากซื้ออะไรน่ารักๆให้'


เสี่ยวหมิงคิดว่าต่อให้ตัวเค้าน่ารักกว่านี้ซักสิบเท่าก็คงน่ารักได้ไม่เท่าเสี้ยวหนึ่งจากคนตัวเล็กนี่หรอก...



'ทำอะไรกันใหญ่โต?' เสี่ยวชุนได้ยินเสียงจสกโรงครัวทั้งๆที่ตอนนี้ไม่น่าใช่เวลาสำหรับประกอบอาหาร

หนึ่งในแม่ครัวหยุดงานที่ทำแล้วหันมารายงานเสียงรีบ

'คุณแองเจลล่าค่ะ เธอบอกว่าเธอต้องได้ทานเดี๋ยวนี้....'

'ทำไม?..'

'เธอบอกว่าเธอ...'

'อุ๊บอ้วกกกกกก!' อีกเสียงดึงความสนใจจากเสี่ยวชุนไปเสียก่อน คนที่เค้าออกคำสั่งห้ามขึ้นมาบนตึกใหญ่เด็ดขาดเว้นว่า

จะได้รับอนุญาต

'ขึ้นมาบนตึกทำไม?' แองเจลล่าแสร้งทำเป็นเงยหน้าจากกระโถน พูดเสียงอ่อนแรง

'ฉันก็มาเผื่อไว้เพราะในอนาคตฉันก็คงต้องขึ้นมาอยู่บนนี้'

'เธอพูดบ้าอะไร?'

'.....'   เพียงประโยคเดียวจากแองเจลล่า สาบานได้เลยว่าริ้วรอยแห่งอายุก็ปรากฎบนใบหน้าของเสี่ยวชุนเร็วกว่าเดิมหลายปี!
.
.
.
.
.

'ทานเยอะแล้ว นั่งพักก่อนนะเดี๋ยวจุก' เสี่ยวหมิงจัดการดึงคนตัวเล็กลงมานั่งที่ม้าหินริมทะเลสาบ เทาดิ้นขลุกขลักหัวเราะ

คิกคักเหมือนเด็กน้อยถูกจับได้

'ฮืออออ นั่งก็ได้ๆ' ในที่สุดก็ยอมนั่งเฉยๆแต่ก็ไม่วายนั่งตัวอ่อนออดอ้อน

'สนุกสิ?'

'ฮะ! เทาชอบบบบบบ คุณท่านตั้งใจจะพาเทามาเที่ยวหรือ?'

'หมายถึงจากที่อพาร์ทเมนท์หรือจากชิงเต่า?'

เทาหัวเราะเสียงขึ้นจมูกก่อนตอบ

'จากชิงเต่าสิฮะ!' เสี่ยวหมิงดึงมือบางเข้ามาจับ สบตาอีกคนที่เอียงคอรอคำตอบอยู่

'ฉันอยากพาเธอมาปรับความเข้าใจ...ว่าฉันไม่ได้เห็นใครดีไปกว่าเธอ' ถึงตอนนี้เทาเริ่มรู้สึกร้อนที่ขอบตา นี่ไม่ใช่แค่ฝัน...นี่

มันการเกิดใหม่ชัดๆ

'เธอสำคัญที่สุดเสมอ...' เทาจับหลังมือที่บรรจงเช็ดน้ำตาให้เค้าอยู่ อ้อมกอดอุ่นราวกับผืนปฐพีโอบกอดเค้าไว้อีกครั้ง เทา

แค่อยากขอว่าอย่าให้ใครมาพรากห้วงเวลาพาฝันอย่างนี้ไปเร็วนักเลย....


'อ๊ะคุณท่าน...โทรศัพท์ฮะ' เสี่ยวหมิงทำท่าขัดใจแต่อีกคนก็ยิ้มอ้อนให้เค้าออกไปรับโทรศัพท์แต่โดยดี


'พ่อบอกว่าอย่าโทรมาไงลูก'

'(เรื่องใหญ่มาเยือนคุณพ่อแล้วล่ะ คุยเองแล้วกันนะครับ)'

'(คุณท่านคะ...)'

'แองเจลล่า?'

'(คุณท่านคะ แองเจลล่าไม่ได้ตั้งใจ แต่จำเป็นต้องบอก...แองเจลล่าท้องค่)ะ' เสี่ยวหมิงรู้สึกเหมือนมีหลุมดำเกิดขึ้นที่กลาง

อก หลุมนั้นขยาขึ้นเรื่อยๆจนตัวเค้าเองตกลงไปในนั้น


เสี่ยวหมิงยอมรับว่าถ้าแองเจลล่าท้องจริง เมื่อเด็กเกิด เค้าอาจต้องแยกทั้งแม่และเด็ก ออกจากกัน แต่นั่นไม่ได้ทำให้เค้ารู้สึกผิดเท่าที่เค้ารู้สึกกับคนตัวเล็กที่ยังหัวเราะกับปลาตัวน้อยในทะเลสาบ


ถ้าทั้งหมดนี้คือบาป...คนก่อบาปคือเค้า

วงจรบาปไม่มีสิ้นสุดที่เกิดกับคนตัวเล็กเพราะความไม่แน่นอนของหัวใจเค้า


เค้าพึ่งเข้าใจว่าเทาเปราะบางยิ่งกว่าแก้ว และนี่อาจเป็นครั้งสุดท้าย ที่รอยร้าวจำทำร้ายผิวแก้วบริสุทธิ์นี้...


'เทา...เธออยู่คนเดียวได้มั้ย?' เสี่ยวหมิงเอ่ยถามอีกคนเมื่อตอนที่ทั้งคู่ถึงอพาร์ทเมนท์

เทาทำหน้าสงสัยเล็กน้อย แต่ก็เข้าใจว่าคุณท่านคงมีงานมากมายที่รออยู่ เทาพยักหน้าแล้วยิ้มให้เป้นเชิงบอกให้วางใจว่า

ตนอยู่ได้สบายมาก

'ฉันจะกลับชิงเต่า..คงอยู่นาน เธอดูแลตัวเองดีๆนะ' อาจจะเป็นเพราะละอองแห่งความสุขยังคงลอยวนเวียนอยู่ไม่ไกล เทา

จึงไม่รู้สึกถึงนัยน์แฝงในข้อความนั้น

'อื้อ!' เทาตกใจเล็กน้อยที่คุณท่านดึงเข้าไปกอกดแน่นจดเกือบอึดอัด ริมฝีปากนุ่มตอบรับรสจูบลึกซึ้วที่คุณท่านป้อนมาให้


จูบที่ทำให้ทั้งคนจูบและคนรับรู้สึกได้ถึงบางอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้น...


ไม่ว่าจะเกิดอะไรต่อจากนี้ เสี่ยวหมิงก็ฝากทุกๆอย่างของเค้าผ่านสัมผัสเมื่อครู่ให้เทารับไว้ไปแล้ว


'ฉันไปนะ...'

เทายืนส่งร่างสูงขึ้นรถจนลับสายตาไป ร่างน้อยกำลังจะเดินกลับเข้าบ้าน เอสเอ็มเอสจากเบอร์ที่ไม่คุ้นชินก็ถูกส่งเข้ามา

'คุณท่านจากเธอมาแล้วสินะ? คุณท่านให้เหตุผลว่าอะไรล่ะ? ทำธุระ?หรือเคลียร์งาน ฉันจะบอกให้นะว่าเหตุผลที่แท้จริง

น่ะกำลังเติบโตอยู่ในท้องฉันต่างหาก! คนแพ้มันก็ยังแพ้อยู่วันยังค่ำนั่นแล่ะ -- แองเจลล่า'

…. อีกครั้งที่กุญแจที่ได้เป็นเพียงของปลอม

คำว่าสำคัญที่สุดกลายเป็นคำที่มีความหมายว่าของเล่นที่โง่ที่สุด

หัวใจดวงน้อยแตกสลายจนไม่สามารถจะแตกสลายครั้งต่อๆไปได้อีก…….

โง่...โง่สิ้นดี

คำว่าสำคัญไม่ได้มีความหมายเท่าคำว่าแองเจลล่าสินะ

ถ้าเทาจะแพ้…เทาก็ไม่ได้แพ้ผู้หญิงที่ชื่อแองเจลล่า แต่เทาแพ้ที่เทาเป็นเทาไม่ใช่เธอที่คุณท่านเลือก

เทาทรุดตัวลงในอ่างน้ำที่บรรจุของเหลวอยู่จนปริ่ม ล้วนแต่เป็นน้ำที่ไม่ได้ผ่าน boiler ในคืนที่อุณหภูมิติดลบ

เทาเจ็บจนคิดว่าน่าจะควักหัวใจทิ้งเสียจะได้ไม่ต้องมานั่งแบกรับความรู้สึกแบบนี้


เทาไม่ได้ร้องไห้...เพราะไม่มีแรงมากพอ

สติค่อยๆเลือนลางแข่งกัลอุณหภูมิข้างนอก

ศรีษะเล็กพ้นน้ำขึ้นมาเพียงครึ่ง

ถ้าน้ำล้างได้ทุกอย่าง...

ก็ช่วยเข้าไปล้างผู้ชายคนนั้นออกจากความรู้สึก...ออกไปจากหัวใจของเทาซักที


หายใจเข้าทีก็เจ็บที...เทาก็อยากลองให้น้ำช่วยบรรเทาความเจ็บนี้ให้จางลง...


ก็แค่ลองหยุดหายใจ...จะได้หายเจ็บ

งานเผา! ฮืยยยยยยยสงสารคนดี แต่เดี๋ยวมันก็น่าจะดีขึ้นนะ…หรอ

คุณท่าคนบ้าๆๆๆๆๆ แองเจลล่าก็น่าตบให้คว่ำ โถอินเนอร์เบสออนทรูสตอรี่ค่ะ

5555555555555  enjoy reading นะคะ

ติชมผ่านคอมเม้นหรือ #ห้องลับน้องเทา นะจ๊า