[EXO] TAO's secretz {alltaotaoall}

ลำดับตอนที่ #3 : Away ๓ (ร้อย!)

แนวกรามเรียงสาวเกร็งจนปวดไปหมดเพราะก้อนผ้าในปาก ครั้นจะยกมือขึ้นไปดึงออกก็เป็นอันต้องฝันค้าง แม้กระดิกตัวเพียงอึดใจเท่าหนวดแมวขยับ แต่คนข้างกายก็

ประสาทสัมผัสไวเหลือเกิน

'ถ้าจะเอาออกก็ตามใจ แต่อย่าอ้าปากพูดอะไรเป็นอันขาด' คิดว่ากลัวหรือไง?...จะน้องให้ลั่นรถเลย!

'อย่ามาทำหน้าอย่างนั้นหวางจือเทา ถ้าเธอพูดแม้แต่คำเดี๋ยวฉันจะกัดลิ้นเธอให้ขาด' สุดท้ายก็ต้องมานั่งเป็นแมวหน้าม่อยแบบนี้ไงล่ะ

เทาแอบจินตนาการว่าคุณท่านจะพาเขาไปที่ไหน อาจจะเป็นเกาะร้าง...ไม่มีทาง ผู้ชายอย่างคุณท่านฆ่าใครยังทำแค่กระดิกนิ้ว จากนั้นก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของลูกน้องปลาย

แถวนับสิบที่เสนอตัวเข้ามาทำแทนราวกับถวายชีวิต ใครจะโง่พาตัวเองไปลำบากเหมือนพระเอกละครหลังข่าว

ความสงสัยก่อตัวเพิ่มเป็นเท่าทวีเมื่อล้อของรถคันสวยหักเลี้ยวเข้าในสถานที่ๆนึง ดูสว่างสไวบนพื้นที่หลายพันไร่ ผู้คนขวักไขว่ราวกับปูในฤดูอพยพ ไม่มีอะไรเป็นจุดโฟกัส

สายตาเพราะทุกชีวิตล้วนติดอยู่ในความเร่งรีบ เทาถูกบังคับให้ออกจากรถ แต่ก็ยังไม่วางจับจ้องไปที่อาคารกระจกขนาดใหญ่ตรงหน้า ยิ่งเพ่งยิ่งเหมือยถูกขังในกรงล้อที่เริ่ม

หมุน...หมุน... แสงสีจ้าแลบปราบขึ้นมาตอนที่สายตาพร่าเบลอ ร่างน้อยๆคงๆด้ล้มลงไผวัดกับพื้นแล้วแน่ๆหากไม่มีเบาะอุ่นๆมารับไว้ทันควัน กล้ามเนื้อใต้เสื้อสูทที่ยังจำได้ดี

เล่นเอาใจเต้นผิดจังหวะจนเหนื่อยไปหมด

'อยู่ข้างนอกไม่มีแพนเค้กราดน้ำผึ้งให้กินทุกมื้อมั้งถึงได้หน้ามืด'     เสียงทุ้มๆดังขึ้นที่ข้างหูพร้อมเสียงหัวเราะในคอที่ทำให้เทากลืนคำขอโทษลงท้องไปจนหมด 

'ก็ว่าจะใจอ่อนคุยด้วยดีๆแล้วล่ะนะ มาหาว่าเทาเห็นแก่กินก็ฝันไปเถอะตาแก่เสี่ยวหมิง!'

“แล้วพาผมมาสนามบินทำไม จะพาผมไปไหน ผมไม่ไป!”        เหมือนลูกแมวขู่ฟ่อๆใส่พญาราชสีห์ เสี่ยวหมิงล็อคปลายจมูกรั้นจนคนตัวเล็กประท้วง คนบ้าบีบมาได้ นี่มือหรือไม้หนีบ!

“ฉันบอกว่าห้ามพูดแล้วพูดมากี่ประโยคแล้ว?” คนตัวเล็กจำใจหยุดต่อล้อต่อถียงเพราะมือหนายังไม่ละไปไหน กดสายตาเพ่งไปยังปลายจมูกที่มีมือหนาเป็นภาพทับซ้อน

ใกล้ๆก็อยากจะร้องไห้

‘แดงเป็นจมูกเรนเดียร์ตอนหน้าหนาวแล้วฮือออออออออ’

“ถ้าฉันปล่อยมือแล้วยังพูดต่อจะพาไป…..”  

“ทิ้ง”         ว่าแล้วก็คืนอิสระให้ร่างบางอีกครั้ง จือเทาฮึดฮัดคลำจมูกตัวเองป้อยๆ เสี่ยวหมิงหันหลังเดินนำหน้าไปก่อน ส่งเสียงเรียบเป็นเอกลักษณ์บอกให้รู้ว่าถ้าไม่

ตามมาจะจับไปขังที่ ตม. เทานึกทึ่งกับความเผด็จการของผู้ชายตรงหน้า จะคอมมูนจนได้โล่ห์เลยหรือเปล่า!

เสี่ยวหมิงคงหันหลังให้เทาเร็วไปจึงไม่มีใครเห็นว่ามุมปากคมกดลงเป็นรอยยิ้ม และเสี่ยวหมิงคงคิดคำขู่เพื่อสยบคนตัวเล็กมากไป จึงลืมไปว่าเมื่อกี้ตัวเอง’เผลอ’ หมั่นเขี้ยว เด็กน้อยที่ตัวเองต้องลงโทษไปไม่รู้กี่อึดใจ

จือเทาเองก็คงกลัวคนแก่ตรงหน้ามากเกินไปจนลืมคิดว่า ไม่เคยมีใครที่เสี่ยวหมิงชายตามองหากทำให้เค้าไม่พอใจ ร่างสง่าทำแค่เพียงเอ่ยปากให้คนสนิทมาจดการกำจัดคนพวกนั้นซะ หากแต่ครั้งนี้ไม่ใช่….

คนนึงมองข้ามท่าทีของตัวเองอีกคนมองข้ามท่าทีฝ่ายตรงข้าม

ก็ไม่รู้สินะ…

สรุป ใครกันแน่ที่โง่?

'นั่งสิ หรือจะยืนข้ามประเทศก็ได้นะ'      ขายาวในกางเกงเนื้อแสลคยกขึ้นไขว่ห้างสองมือประทับไว้บนเข่าข้างที่สูงกว่า เอ่ย 

กับอีกคนด้วยวิธีปรายตามองเพียงเล็กน้อย เทาสาบานว่าอยากจะงัดกระบองวูซูคู่ใจตอนหกขวบออกมากระหน่ำฟาดซะ

ให้สาแก่ใจ ถ้าไม่ติดว่าคนทุกคนบนเครื่องแอร์เจ็ทส่วนตัวนี้เป็นคนของคุณท่านทั้งหมด

'แล้วจะพาผมไปไหน?' เทาเอ่ยกล้าๆกลัวๆ มือเล็กๆไล่แตะไปตามเบาะกำหมะหยี่เบาๆ ไม่ใช่ว่าดูหนังมากไปหรอกนะ แต่

ก็อดกลัวใจกับเจ้ากลไกลต่างๆที่ซ่อนอยู่บนนกยักษ์ลำนี้ไม่ได้

'มันไม่มีแขนกลออกมาจากใต้เบาะแล้วมัดเธอไว้บนนี้หรอกน่ะ'

'คุณท่านก็ลองมานั่งให้ผมดูก่อนสิ!'    เสี่ยวหมิงรู้สึกได้ว่าเส้นเลือดข้างขมับกระตุกตุบๆจนปวดเกร็งไปหมด หากเป็นคน

อื่นคงโดนริดลิ้นไก่ออกตั้งแต่ต่อล้อต่อเถียงกับเค้าคำแรก ร่างสูงยืนตัวตรงย่างสามขุมเข้ามาจนเทาตัวสั่นระริก ตอนพูดน่ะ

ปากมันไวใจมันกล้าแต่ตอนนี้กลับกลัวจะได้ตายสมปากตัวเอง

เสียงส้นรองเท้าหนากระทบกับพรมบางๆดังขึ้นทุกครั้งที่ขายาวก้าวเข้ามาประชิดตัวเทามากขึ้นเรื่อยๆ.... แววตาคุณท่าน

ดำมืดเหมือนรัตติกาล...เทาไม่เคยเดาใจคุณท่านออก เพราะประตูของหัวใจบานนี้ ไม่เคยเปิดให้ใคร ไม่ว่าเรื่องอะไร ไม่รู้

ว่านานเท่าไหร่มาแล้ว... อาจจะตั้งแต่ก่อนเทาเข้ามาอยู่ที่นี่ แต่เป็นเทาเองที่ไม่รู้...และเผลอคิดไปเอง ว่าอย่างน้อยๆ

คุณท่านก็มอบกุญแจสำหรับเปิดเข้าไปมาให้ แต่เทาคิดผิดถนัดกุญแจที่ได้เป็นเพียงกุญแจที่ทำเลียนแบบขึ้นมา หน้าตา

เหมือนกุญแจที่ไขเข้าไปสู่ความรู้สึกที่แท้จริงของคุณท่านทุกระเบียดนิ้ว หากแจ่พอไขเข้าไปก็เป็นอันต้องพลัดตกลงไปใน

หลุมดำอันมืดมิด ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆเล็ดรอด มีแต่ความว่างเปล่าค่อยๆเกาะกินหัวใจทีละนิดๆ ให้เหมือนหมดลมไปอย่าง

ช้าๆ...

'หมับ!'          เทาที่ติดอยู่ในพะวงจนลืมไปว่าตัวเองเดินมาจนสุดที่นั่งติดหน้าต่างแล้ว ตอนนี้ระหว่างเทาและคุณท่านมี

เพียงเศษเสี้ยวอากาศที่ผ่านได้ บางทีมันก็ใกล้เกินไป...จนเทากลัวว่าสุดท้ายชีวิตของเค้าก็จะมีแต่ผู้ชายคนนี้ที่เข้ามาอยู่ใน

ทุกจังหวะของการหายใจ

เหมือนชิงช้าสวรรค์ที่คนควบคุมหายตัวไป ตอนที่กระเช้าลอยขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุด เทาก็มีความสุขเหลือเกิน หากแต่ตอน

กระเช้าหมุนวนกลับมายังจุดที่ต่ำสุดเทาก็นึกอยากจะลง...แต่เทาทำไม่ได้

'โอ๊ะ!' เทาถูกจับพลิกและกดให้นั่งลงบนเบาะอย่างไม่ทันตั้งตัวจนหวีดเสียวหลง ก็ไม่รู้จะโทษคนตรงหน้าที่ขยันหาเรื่องให้

กลัว หรือจะโทษหัวใจไม่รักดีที่เผลอไผลไปกับเรื่องเดิมๆอีกแล้ว

'นั่งซะเดี๋ยวพนักงานจะมาคาดเข็มขัดให้' เค้าว่าเพียงเท่านี้แล้วก็กลับไปนั่งที่เดิม

'แล้วจะพาผมไปทำไม...'

'เงียบแล้วอยู่เฉยๆซะหวางจือเทา'


'ไม่! ถ้าไปถึงที่นู่นผมจะหนี!'

'อย่าพูดคำว่าหนีให้ฉันได้ยินอีกหวางจือเทา!'

'แต่ผม..!!'       ห้องน้ำท้ายเครื่องกลายเป็นที่นั่งชั้นประหยัดของคนอวดดี เสี่ยวหมิงสั่งให้คนมางัดกลอนประตูให้เปิดจาก

ข้างในไม่ได้ ส่วนตัวเองก็ยืนกอดอกพิงผนังห้องน้ำด้านนอกเอ่ยเตือนให้ลูกแมวขี้ขู่ระวังตัว


'เชิญโวยวายตามสบายนะ ถ้าคิดว่าหนีได้ก็ออกจากห้องน้ำให้ได้ก่อน'


ปังปังปัง!

'ปล่อยผมนะ!!!'

'วัสดุที่ใช้สร้างเครื่องบินน่ะ เธอทุบยังไงก็ไม่ระคายมันหรอก. ทุบต่อไปอีกสิบสองชั่วโมงจนกว่าจะถึงอิตาลีเลยนะ'


เสี่ยวหมิงลองทุบแข่งกับคนข้างในบ้าง

กำปั้นเบาๆจากเค้าสร้างเสียงกระแทกได้น่ากลัวกว่าคนข้างในหลายเท่าตัวนัก




.
.
.
.
.
.
.
..



เสี่ยวหมิงก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเค้าต้องเอาคืนคนที่คิดจะหนีไปจากเค้สฝาด้วยการพาไปอยู่ด้วยกันในที่ไกลๆด้วย มีเหตุผล

มากมายที่เสี่ยวหมิงนึกออก

‘….ทั้งการแกล้งให้ทรมาน
ให้อึดอัดใจ
ให้คลายพยศ




แต่หนึ่งเหตุผลที่เสี่ยวหมิงลืมนึกถึงไปคือการ


'ทำให้อะไรๆมันชัดเจนขึ้น' หรือเปล่า?...’

อะไรเอ่ยซึนนนนนนนน อ่านแล้วติดท๊ก #ห้องลับน้องเทา กันหน่อยนะเตงงง เค้าอยากชื่นใจ

26April14

CH3 Completed

Guitar_BBty