คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Huang Laoshi I
#ยอมแล้วทูนหัวอยากมีผัวเป็นวิศวะ
#อาจารย์หล่อบอกด้วย
#นักเรียนใจบาปอยากงาบอาจารย์
สารพัดแฮชแท็กที่หาได้จากโซเชียลนกสีฟ้า เล่นเอานิ้วเรียวชะงักค้าง ลมหายใจอุ่นเมื่อเทียบกับอุณหภูมิรอบกายทอดถอนจนควันชื้นก่อตัว
เป็นทางยาว
หวางจือเทากำลังจะเป็นบ้า
“ไอ้แฮชแท็กนรก” เทาไม่เคยนึกโกรธสังคมออนไลน์เท่าวันนี้ ไม่สนใจด้วยซ้ำว่าอาจารย์สอนคณิตศาสตร์ที่เกาหลีจะหล่อตี๋ขนาดไหน หรือ
แม้แต่อาจารย์สอนภาษาเยอรมันที่โรงเรียนมัธยมคอซองแห่งหนึ่ง ประเด็นมันอยู่ที่
ตอนนี้! เวลานี้!
หน้าหนวดๆของใครบางคนกำลังอมยิ้มบางเบายามนั่งตรวจข้อสอบ ตาคมคู่นั้นไม่ได้มองกล้องด้วยซ้ำ อริยาบถผ่อนคลายที่ไม่เคยปราก
ฎแก่สายตาของเค้ามาก่อน กำลังถูกแชร์ด้วยการรีทวีตถึง 2000 ครั้ง! เทาโกรธจนไอโฟนหกพลัสที่พึ่งได้มาใหม่แทบจะคดงอไปตามแรง
บีบ
รูปนี้ควรถูกกำจัดจากโลกการสื่อสารไร้สายให้เร็วที่สุด และมาอยู่ในน้องไอลูกรักของหวางจือเทาคนเดียว
นี่ล่ะน้า อะไรที่อยากให้เกิดขึ้นกับตัวเองก็ไม่เคยเกิดแถมถูกตัดหน้าไปเสียดื้อๆอย่างนี้ นี่คือตลกที่ร้ายกาจที่สุด!
คนบ้าอะไรแค่เห็นหน้าต้องทำหน้าดุ เราไม่ได้เบี้ยวส่งโมเดลเครื่องกลั่นเสียหน่อย อุตส่าห์ทำตัวให้เนียนที่สุดเพื่อไปยืมหนังสือจากห้องพัก
อาจารย์ หวางจือเทาสาบานได้ว่าเค้าไม่เคยทำตัวมีพิรุธ แต่พอเดินไปแถวโต๊ะทำงานของอีกคนทีไร ทำไมเค้าต้องลุกไปชงกาแฟตลอดเลย
นะ!? พวกทำตัวไม่มีสังคม เป็นเพื่อนแต่กับดินฟ้าอากาศตำราปิโตรเคมีและแก้วกาแฟ หวางจือเทาเกลียดที่สุด!
และนั่นเป็นเหตุผลที่เทาพาตัวเองมาถึงห้องพักอาจารย์ที่อยู่รวมกับอาคารเรียนสิบหกชั้นสุดเก่าแก่อันแยกตัวออกจากอาคารห้องเรียน
ประจำของเทา แหงสิ เค้าเรียนภาคอินเตอร์ที่รัฐบาลต่างชาติให้การสนับสนุนเชียวนะ ใครจะมานั่งซ่อมเครื่องกลให้ผิวอ่อนๆเสียกัน น้ำมัน
เครื่องเอย จารบีเอย ค่าพีเอชไม่เหมาะกับผิวคุณหนูสุดๆ ส่วนเทาน่ะเหรอ วันๆนั่งในห้องแลปคอยเรียนสูตรกลั่นพลังงานปิโตรเคมีก็พอแล้ว
วันนี้จะแกล้งเดินซักหกรอบ ดูซิจะกินกาแฟมันหกแก้วเลยไหม!?
“โต๊ะทางขวาด้านในสุด” ประโยคเดียวที่จำจนขึ้นใจ กว่าจะได้คำตอบจาก อู๋อี้ฝาน พี่ชายต่างแม่ช่างยากลำบากราวกับเทาได้ดรอปแล้ว
รับน้องแลกเกียร์ใหม่อีกครั้ง แต่ก็นับว่าคุ้มค่าทีเดียวเพราะจากวันนั้นจวบจนวันนี้เทาใช้ประโยชน์จากลายแทงสมบัตินี้ไม่รู้กี่รอบแล้ว
เทาซ่อนร่างบางของตัวเองกำบานประตู แล้วเขย่งปลายเท้าเพื่อมองหาเป้าหมาย รอยยิ้มซุกซนจุดขึ้นมุมปากเมื่อเห็นว่าคนที่เค้า
อยากอยู่ใกล้ อยู่ ให้อยู่ใกล้ๆ
เทาไม่รอช้ารีบถอดรองเท้าหนังสีดำขลับจาก Saint Laurant แอบไว้ข้างประตู นี่ไม่ใช่เวลาจะมาทำตัวมีระเบียบเก็บรองเท้าเข้าตู้นะ
นักศึกษา! เทาเตือนเลย!
“ขออนุญาตครับ” ตาคมคู่นั้นละจากเท็กซ์บุ๊คเล่มหนา จากสีหน้าผ่อนคลายกลายเป็นไม่สื่ออารมณ์ใดๆหลังจากเห็นใบหน้าของผู้มาใหม่
ไม่มีแม้กระทั่งคำเชิญให้เข้าไปได้ แต่เทาหรือจะสนใจ แข็งให้ได้ตลอดนะครับ
เป็นไปตามคาดทุกครั้งที่เทาเดินวนไปแถวตู้หนังสือหลังโต๊ะทำงาน คนตัวสูงมีอันต้องลุกไปทำอย่างอื่น ที่สังเกตได้มากที่สุด ดูเหมือนจะ
เป็นการชงกาแฟ เทาพยายามเว้นระยะห่าง ในการเดินวนแต่ละครั้งให้พอดูไม่น่าสงสัย จนแน่ใจว่าร่างสูงจะเลิกฟอร์มกับเครื่องดื่มสีเข้มเสียที
เทาทำทีราวกับสนใจเนื้อหาในหนังสือ ซ่อนใบหน้าเกือบทั้งหมดภายหลังแผ่นกระดาษสีเหลืองคร่ำอายุ แอบมองใครอีกคนที่ยืน
คนกาแฟร้อนในมือห่างออกไปเพียงสองโต๊ะกั้น
เหมือนว่าอีกคนจะรู้เสียแล้วว่าโดนลอบมอง
แววตาดุดันราวราชสีห์สบกับดวงตาซุกซนของลูกแมวเพียงอึดใจ
ลูกแมวขี้เล่นยืนนิ่งจนผิดวิสัย หาใช่ความกลัว หากเป็นความรู้สึกที่อยากเข้าใกล้ยิ่งขึ้นไปอีก
ราชสีห์ถึงจะน่ากลัวน่าเกรงขาม แต่จริงๆก็เป็นแค่แมวตัวใหญ่ที่น่าจะยอมให้ลูกแมวตัวจ้อยอยู่ใกล้ด้วยไม่ยาก
ถ้าได้เป็นลูกแมวที่ราชสีห์พร้อมจะปกป้อง อัตราพนันสูงแค่ไหน เทายอมลงหมดหน้าตักเลย
“ผมเห็นคุณมาหาหนังสือหลายครั้งแล้ว ยังไม่ได้อีกหรือ?” ฟ้าดินเป็นพยาน! คนตรงหน้ากำลังพูดกับเค้า ไม่ใช่เทาตาพร่าจนมองเห็นภาพ
ทับซ้อนของใครหรอกนะ!?
“ครับ ก็อย่างที่อาจารย์เห็น” อีกคนจะรู้มั้ยว่าเทากลั้นเสียงที่ตอบไปไม่ให้สั่นแทบตาย!
“ทำไมไม่ลองไปหาที่หอสมุดดูล่ะ?” มือหนาถอดแว่นตาออก ตามด้วยคลายปมเนคไทล์ กระดุมเม็ดบนถูกริดออกจากรัง ตบท้ายด้วยคิ้ว
คมเรียงสวยยกขึ้นเมื่อถามคำถาม
ชิท! เซกซี่เป็นบ้า!
“อาจารย์ก็น่าจะรู้…” เทาก้าวขาอ้อยอิ่ง ทิ้งช่วงคำพูดน้อยๆ วางหนังสือในมือลงบนโต๊ะที่กั้นคนทั้งสองไว้
“ในห้องนี้ไม่ใช่แค่หนังสือที่น่าตามหา…” อีกฝ่ายไหวไหล่
“อย่างเช่น?” เทาแกล้งหัวเราะ
“ฮะๆ โมเดลพวกนี้ที่ห้องสมุดก็ไม่มีนะครับ”
“แต่ผมก็เห็นคุณไม่ได้ให้ความสนใจกับโมเดลเสียเท่าไหร่”
“ครับเมื่อซักครู่ผมยังพูดไม่จบ เอ่อผมหมายถึง…โมเดลพวกนี้ และ อื่นๆ” คนตัวสูงกว่าทำหน้าเข้าใจ ถ้ามองไม่ผิดเทาแอบเห็นแวววาวโรจน์เหมือนราชสีห์เวลาเจอเหยื่อ แต่ก็เพียงชั่ววินาที
คนอะไรเก็บอาการเก่งเป็นบ้า
นาฬิกาเรือนสวยที่ข้อมือถูกยกขึ้นมาตั้งฉากกับพื้น พร้อมอีกมือล้วงเข้าไปในกางเกงอย่างหลวมๆ
“อีกสิบนาทีผมจะปิดห้องแล้ว คุณรีบกลับเถอะ ไม่ต้องเซ็นชื่อเดี๋ยวผมเซ็นให้แทน” เทาพยักหน้าอย่างว่าง่าย โค้งให้อีกคนตามฐานะใน
มหาวิทยาลัย แต่แน่นอนหวางจือเทาไม่เคยใส่เสื้อกล้ามในเสื้อเชิ้ตนักศึกษา J
ทนได้ก็ทนให้สุดนะครับ
“อ้อ…ผมลืมเสียสนิท ผมหวางจือเทา นะครับอาจารย์เสี่ยวหมิง”
ช้อนตามองนิดๆยามบอกชื่อเสียงเรียงนาม
นี่มันเป็นการแนะนำตัวที่ใช้จริตจะก้านเยอะที่สุดในโลก เทาคิด
“อืม แปลกดี ไม่ได้เป็นนักศึกษาในคลาสผม แต่รู้จักชื่อผมเสียนี่”
“คนเรามักไม่รู้ตัวว่าน่าสนใจแค่ไหน…” อีกคนที่เตรียมจะเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานชะงัก หันหลังกลับมาสบตาคนตัวเล็กกว่าอีกครั้ง
“คุณว่าไงนะ? ผมฟังไม่ถนัด”
“อ๋อ…เปล่าครับ แล้วเจอกันอีกครั้งนะครับอาจารย์” เทายิ้มเป็นการส่งท้ายแล้วเดินจากมาพร้อมหนังสือพันธะเคมีสองสามเล่มที่ติดมือมา
ด้วย ถือซะว่าเป็นหนังสือนำโชคสำหรับควิซครั้งต่อไปก็คงจะได้….มั้ง
.
.
.
.
.
“ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไรวะ” หลี่อีฝาน เพื่อนตั้งแต่แบเบาะของผมเอ่ยทักทันทีที่เห็นหน้าผมเมื่อมันเดินเข้ามาถึงร้านอาหารญี่ปุ่นร้านประจำ
“เรื่องบางเรื่องสำเร็จว่ะ”
“ห๊ะ อย่าบอกนะว่าไอ้อาจารย์หน้าหนวดนั่นยอมคบกับแกแล้ว!?” ขวดโชยุเป็นอาวุธแรกที่ผมคว้าได้ อะไรใครหน้าหนวด!? ผู้ชายที่ไว้
หนวดแล้วยังดูสะอาดได้เค้าเรียกสมบัติต่างหากย่ะ!
“ว่าใครหนวด!?”
“โอ๊ยยยยย อูยยยยย โทษๆๆๆ บอกได้ยังว่ามีเรื่องอะไรดีๆ”
“เหอะ แกจำไอ้คนที่แอบถ่ายอาจารย์เสี่ยวหมิงของฉันไปลงทวิตเตอร์ได้มั้ย”
“อ๋อ คนที่แอบถ่ายแค่ครั้งเดียวแต่ได้รูปเค้าตอนยิ้ม ทั้งๆที่แกพยายามมาตั้งแต่เข้ามหาลัยแรกๆอ่ะนะ?.” ยังเป็นบุญของหลี่อีฝานที่นี่เป็น
ร้านอาหารญี่ปุ่นไม่ใช่ร้านสเต็ก เลยไม่มีมีดให้ผมปาไปปักคอมัน
“แล้วสรุปทำไมวะ เห็นแกหัวเสียตั้งนานกับไอ้ทวีตนั้น”
“เออฉันจ้างไอ้เด็กเนิร์ดวิศะวคอมให้ตามล้างตามเช็ดทุกเซิฟเวอร์เลย ตอนนี้รูปเหลือในไอโฟนฉันที่เดียว”
หลี่อีฝานเคี้ยวข้าวปั้นตุ้ยๆ แล้วพยักหน้าตามแผนของผม
“อย่างแกเนี่ยนะจะปราณีจัดการเรื่องแค่นี้ แล้วชะนีที่แอบถ่ายมาล่ะ?”
สมกับที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ฟันน้ำนมยังไม่ขึ้นคนอย่างหวางจือเทาไม่มีทางปล่อยให้เรื่องจบแค่นี้
“ฉันก็ให้ไอ้เด็กเนิร์ดคนนั้นแล่ะ ปล่อยไวรัสใส่คอมพิวเตอร์นังนั่นซะ ได้ข่าวว่าใช้แมคบุ๊ค โดนไวรัสเข้าไป ซื้อใหม่เอาละกัน”
อีฝานหัวเราะจนข้าวปั้นแทบติดคอ เดือดร้อนผมต้องส่งชาเขียวให้ดื่มจนค่อยยังชั่ว
เกือบตายตั้งแต่ยังเรียนไม่จบแล้วมั้ยล่ะไอ้เพื่อนบ้า
“เสียไปเท่าไหร่วะ?”
“รวมค่าล้างข้อมูล ค่าไวรัส แล้วก็ค่าแฮ็กเซิร์ฟเวอร์มหาลัย….”
“ห๊ะ แฮ็กเซิร์ฟเวอร์มหาลัยทำไมวะ? “ ผมไม่ตอบ แต่ยิ้มมุมปากให้หลี่อีฝานคิดเอาเอง
ปมคิ้วของมันเริ่มคลายออกแล้วปรากฏเป็นยิ้มร้ายไม่ต่างกัน อีฝานลัดนิ้วดังเป๊าะ แล้วโบกมือเป็นเชิงยอม
“ยอมคุณเลยครับ คุณหนูเทา ร้ายกาจจริงๆ…”
เจียดค่าขนมเดือนนี้เพื่อแฮ็คฐานข้อมูลของมหาลัย ก่อนการเปิดลงทะเบียนเรียนภาคเรียนใหม่ในวันพรุ่งนี้
ขอโทษกับคู่ต่อสู้ที่ต้องถูกชิงที่นั่งไปก่อนหนึ่งตำแหน่ง เพราะวิชาพันธะเคมีและการวิจัยทรัพยากร รหัส CHEM004 มีชื่อนักศึกษา
หวางจือเทา ที่ผ่านการลงทะเบียนสบายๆแบบชนิดที่เรียกได้ว่า กินนิ่มๆ
ผมบอกอาจารย์แล้ว….ว่าเราจะได้เจอกันอีก
.
.
.
.
เสียงลูกบิลเลียดหลากสีกระทบกัน และเสียงแห่งการสังสรรค์แผ่อยู่รอบตัวของชายหนุ่ม
“คนเรามักไม่รู้ตัวว่าน่าสนใจแค่ไหน…” ริมฝีปากบางเฉียบซ่อนรอยยิ้มลึกที่ขอบแก้วเครื่องดื่มสีอำพันเมื่อนึกถึงใบหน้าเอาแต่ใจของเด็ก
น้อยคนหนึ่งที่เค้าพึ่งต่อกรด้วยเมื่อเย็น
“มันแปลว่าคุณก็ไม่รู้ตัวเหมือนกันนั่นแหละ….หวางจือเทา”
.
.
.
.
TBC As soon as I can
อ้าววววววววววววววอีนี่หนีมาเปิดเรื่องใหม่หรอ สเปนายท่านกับหนูเทากะเรดธรีดเรื่องก่อนยังไม่ต่อไม่ใช่หรออออ
(แต่เนื้อเรื่องหลักจบแล้ว พักไว้ได้ คึ)
เรื่องนี้อินสไปร์บายประสบการณ์ส่วนตัวนิดนึง แต่เราไม่ร้ายกาจเท่าน้องเทานะ!
น่าจะมาต่อได้เร็วเพราะพล็อตในหัวเยอะ
ถ้าถูกใจความร้ายกาจแบบใสๆของน้องเทาแท็ก #ฟิคหวางเหล่าซือ นะจ๊ะ
ปล.พ่อพระเอกกับนายเอก ร้ายพอกัน แค่พระเอกเค้าไม่พูดแค่นั้นแหละ 555555555
Guitar_BBty
ความคิดเห็น