ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1>>ตัวตนของฉัน ..เลมอน
ท่ามกลางความชุลมุนวุ่นวายในมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง ที่แสนจะมากมายด้วยผู้คนที่มาดูผลสอบ
กันที่นี่ วันนี้เป็นวันประกาศผลสอบเอนทรานซ์ นักเรียนที่มาต่างดูผลสอบอย่างใจจดใจจ่อ และฉันก็เป็นหนึ่ง
คนในนี้ที่มาดูผลสอบเช่นกัน
“ กรี๊ด!...ฉันเอนท์ติด”
“จริงเหรอเลมอน ไหนๆขอดูหน่อย” มิราเพื่อนสนิทของฉันถาม ตอนนี้ฉันดีใจมากๆเลยที่เอนท์ติดคณะที่ฉัน
หวังไว้อย่างหนักเลย
“เอ๋.....ทำไมมัน..”
“อะไรมิรา”
“เธอติดคณะเดียวกันกับฉันเลยน่ะสิ”
“จะบ้าเหรอ นิเทศศิลป์เนี่ยนะ” ฉันออกอาการงงอย่างแรง
“อืม ....ก็ใช่ไง”
“ นี่...อย่าบอกนะว่าเธอ...” ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ยัยมิราเอนท์คณะเดียวกันกับฉัน เป็นไปได้ไงกันพ่อ
กับแม่ของเธอไม่ให้เรียนไม่ใช่เหรอ ฉันเริ่มงงหนักเข้าไปใหญ่แล้ว
“ก็ฉันอยากเรียนนี่นา อะไรก็ห้ามฉันไม่ได้อยู่ดี”
“อ้าว....แล้วเธอไม่เรียนเภสัชอะไรนั่นเหรอ”
“ ไม่อ่ะ ฉันร้องไห้ใส่พ่อแม่ทุกครั้งที่เจอหน้าเลยล่ะ พ่อกับแม่ฉันใจอ่อนเข้าให้”
“โห...สุดๆ นี่มิรา เธอลงทุนจังเลย น้ำตาไหลออกมาง่ายขนาดนั้นเชียว”
“ก็เอายาหม่องทาใต้ตาไงล่ะ น้ำตามันก็ไหลลงมาเอง...เฮ้อ...ฉันดีใจจริงๆ นิเทศศิลป์เป็นของฉัน”
“เฮ้อ...สุดๆเลยเพื่อนฉัน”
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับเพื่อนคนนี้เลยจริงๆ แผนสูงมากเลยที่ทำให้พ่อแม่ยอมให้เรียนอย่างที่ใจต้อง
การได้ แต่พูดไปแล้วฉันกับมิราเป็นเพื่อนสนิทกันมานานแล้ว เราชอบอะไรที่คล้ายกันมาก เลยชอบเรียน
อะไรเหมือนๆกัน แต่สำหรับฉันไม่มีปัญหาเรื่องที่คิดเรียนนิเทศศิลป์เท่าไหร่
บางคนก็บอกว่าจบมามันไม่มีงานทำ พ่อแม่หลายคนรวมทั้งพ่อแม่ของมิราเพื่อนฉันก็คิดแบบนั้นกันหมด
แต่ฉันน่ะเหรอ... ไม่คิดแบบนั้นหรอก พ่อแม่ฉันจะห้ามได้ไงกัน พ่อฉันสนับสนุนจะเป็นจะตาย จบมา
ฉันคงไม่ต้องไปไหนก็ทำงานที่บริษัทไอซีดีไซน์ของพ่อกับแม่ฉันเอง ถึงว่าพ่อกับแม่ฉันถึงสนับสนุนโดย
ไม่มีการโต้แย้งเลย
- - - -
ที่บ้านพิทยาสินนท์
“กลับมาแล้วค่ะแม่” ฉันทักทายแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว
“ อารมณ์ดีเชียว เอนท์ติดล่ะสิ”
“ใช่แล้วล่ะค่ะแม่”
“เก่งจังลูกแม่ ความจริงแม่ก็ไม่อยากให้เรียนเพราะลูกเป็นผู้หญิง…”
“หยุดพูดไปเลยค่ะแม่ ผู้หญิงผู้ชายเท่าเทียมกันหมดล่ะคะ”
“เฮ้อ..จริงๆเลยลูกคนนี้”
“ แล้วพ่ออยู่บริษัทรึเปล่าคะ เลมอนจะไปหาพ่อ”
“ อยู่สิจ๊ะ จะไปบอกเรื่องสอบติดกับพ่อถึงบริษัทเลยเหรอลูก”
“ไม่ดีหรือไงคะแม่ อยากให้พ่อรู้จะตายแล้ว”
“แล้วลูกจะไปยังไงล่ะ”
“เอ๋....ก็ให้คนรถไปส่งไงคะ แม่พูดแปลกๆนะ” ฉันงงกับประโยคที่แม่พูดนิดหน่อย
“แต่คนรถไม่ว่างนะ”
“ จะไม่ว่างได้ไง เมื่อกี้เลมอนก็ยัง....” ฉันกำลังจะบอกแม่ แต่...
“อืม...พ่อกับแม่ให้เลมอนจ๊ะ”
“....” ฉันตกใจและตะลึงงันกับสิ่งที่ได้เห็นมาก พ่อกับแม่ซื้อรถให้ฉันเหรอ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะ
ว่าจะได้รถเป็นของตัวเอง และมันก็เป็นรุ่นใหม่ล่าสุดของ BMW ด้วย
“ เป็นไง ดีใจจนพูดไม่ออกเลยเหรอ”
“ค่ะแม่ เลมอนรักแม่ที่สุดเลยล่ะ” ฉันพูดพร้อมกอดแม่
“ จะกอดนานมั๊ยจ๊ะ ไม่ไปหาคุณพ่อหรอกเหรอ”
“ไปค่ะ”
“รถอยู่หน้าบ้านแล้วนะ ขับไปได้เลย”
“ขอบคุณค่ะแม่” ฉันพูดกับแม่เสร็จก็ไปที่หน้าบ้าน พ่อกับแม่รู้ใจฉันจริงๆเลย รถคันสีดำ ฉันชอบรถ
สีดำมากๆ ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะได้ครอบครองรถคันหรูคันนี้ เพราะมันมีราคาหลายล้านมาก คราวนี้
เห็นทีต้องโทรไปคุยอวดมิราให้รู้กันไปเลย
- - - -
ที่บริษัทไอซีดีไซน์
“อ้าว...คุณเลมอนมาหาท่านประธานเหรอคะ” เลขาของพ่อฉันถาม
ฉันว่าจะไม่กวนประสาทใครแต่ก็อดไม่ไหว ก็ฉันเลมอนซะอย่างนี่นา
“ เดินเข้าห้องนี้ คงมาหายามข้างล่างมั้งคะ” ฉันตอบไปอย่างวางมาด
“อุ้ย...ดุจังคราวนี้”
“อะไร พูดอะไรน่ะ”
“เปล่าค่ะ เปล่า...”
“ล้อเล่นน่ะคะพี่น้ำตาล เลมอนน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอ” ฉันพูดพร้อมเดินเข้าห้องพ่อทันที
พี่น้ำตาลได้แต่ทำหน้างงๆ
“ แต่...”
เลขาสุดสวยน้ำตาลพูดจะพูดอะไรอีกนะ ฉันไม่สนหรอก
- - - -
“ พ่อคะ เลมอนมีข่าวดีจะบอก” ฉันเดินเข้าไปแล้วพูดโดยไม่ทันมองว่าพ่อกำลังมีแขกอยู่ ความจริงฉันน่า
จะรอฟังพี่น้ำตาลพูดให้จบก่อนก็ดี พ่อต้องอารมณ์เสียแน่ๆเลย
“อ้าว...เลมอนมาแล้วเหรอลูก”
“....” ฉันงงอย่างหนัก คราวนี้พ่อไม่ดุเลยแต่ใครนั่งอยู่นะหล่อจังเลย นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย
“เป็นอะไรไปลูก ทำหน้างงขนาดนั้น”
“เปล่าค่ะพ่อ เลมอนไม่รู้ว่าพ่อมีแขกอยู่”
“ไม่เป็นไรหรอก ก็นักศึกษาฝึกงานเอง”
“อืม...เหรอคะ” ฉันพูดพร้อมเดินไปหาพ่อที่โต๊ะ แล้วก็เพ่งสายตาไปที่ผู้ชายคนนั้นอย่างจัง
มองไปมองมา เข็มสถาบัน....ที่เดียวกัน
“ที่มาวันนี้ เลมอนลืมบอกพ่อไปเลยว่ามาทำไม”
“พ่อก็ลืมถามไป”
“แต่เลมอนขอบคุณกับรถคันใหม่มากเลยนะคะพ่อ”
“ได้แล้วเหรอ....ถูกใจใช่มั๊ย แต่ เอ๊ะ! ลูกขับมาเหรอ แต่พ่อบอกกับแม่ไว้นะว่าให้ลูกเอนท์ติดก่อน
แล้วค่อยให้น่ะ”
“ ก็เลมอนเอนท์ติดแล้วไงคะพ่อ”
“จริงเหรอ ....เก่งจังลูกพ่อ” พ่อพูดพร้อมกอดฉัน ผู้ชายคนนั้นมองที่ฉันกับพ่อพร้อมยิ้มออกมา ฉันก็
อายนิดนึงที่กอดกับพ่อให้คนอื่นเห็น
“ขอโทษทีนะ ฉันดีใจกับลูกมากไปหน่อย” พ่อพูดกับผู้ชายคนนั้น
“ไม่เป็นไรครับ ตามสบายค่อยสัมภาษณ์ทีหลังก็ได้ครับ” ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างนอบน้อม
“พ่อคะ มิราเพื่อนของเลมอนก็เรียนคณะเดียวกันกับเลมอนด้วยนะคะ” ฉันพูดแทรกขึ้น
“ อ้าว!..พ่อแม่เค้าไม่ให้เรียนนิเทศศิลป์ไม่ใช่เหรอ ไหนบอกจะเรียนเภสัช”
“ มิราซะอย่าง พ่อกับแม่เค้ายอมอยู่ดี” ฉันพูดอย่างมีเลศนัย ฉันพูดพร้อมสังเกตดูสีหน้าผู้ชายคนนั้น ดู
ตกใจไปนิด ไม่รู้จะตกใจไปทำไม
“ แล้วติดนิเทศศิลป์เนี่ย ติดที่ไหนล่ะ” พ่อถามฉันอย่างจริงจัง ฉันแกล้งพ่อดีกว่า
“เอ่อ...พ่อคะ”
“ ....”
“คือว่า เลมอนน่ะ” ฉันพูดพร้อมก้มหน้ามองที่ผู้ชายคนนั้น เค้าก็มองหน้าฉันอย่างงงๆ
“ไม่ติดสมใจอยากเหรอ ไม่เป็นไรหรอก” พ่อพูดปลอบ
“ ใครบอกล่ะคะ ติดที่ อาร์ตบอกซ์ ค่ะพ่อ” ฉันพูดแบบดีใจสุดขัดขึ้นมา พ่อจะหัวใจวายตายเพราะฉันมั๊ยเนี่ย
“อาร์ตบอกซ์ /อาร์ตบอกซ์ ” พ่อกับผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นมาพร้อมกัน ฉันงงอย่างแรง
“ทำไมคะ มันไม่ดีเหรอคะพ่อ แล้วพี่ล่ะคะเป็นอะไรไป” ฉันพูดกับพ่อแล้วก็ถามผู้ชายหน้าหล่อคนนั้นด้วย
“อาร์ตบอกซ์ เหรอลูก ดีสิ ดีมากๆเลย” พ่อพูด
“ส่วนผมไม่มีอะไรครับ ก็แค่ผมเรียนที่นี่เหมือนกัน”
“ เอ๋....จริงเหรอคะ” ฉันจะงงไปทำไม ในเมื่อรู้ตั้งแต่แรกแล้ว
“ ดีนิลูก มีอะไรจะได้ปรึกษาเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกันด้วยใช่รึเปล่าล่ะ”
“ครับ”
“ค่ะพ่อ งั้นเลมอนไปนะคะ”
“จะไปก็ไปจะมาก็มานะลูกคนนี้ ฐาปกรณ์เธออย่าไปเอาอะไรมากกับลูกสาวป่วงๆของฉันคนนี้เลยนะ”
พ่อฉันพูดระหว่างที่ฉันเดินออกมา แหม...พ่อพูดซะฉันเสียเลย แต่พี่คนนั้นชื่อ ฐาปกรณ์เหรอ เดี๋ยวไปเรียน
ที่มหา’ลัยแล้วสืบดีกว่า แต่...ฉันจะสืบทำไมกันนะ พี่คนนั้นเค้าหล่องั้นเหรอ..”
- - - -
ที่ร้านอาหารชื่อดังในเขตลาดพร้าว
“เลมอน ฉันนะอิจฉาเธอจริงๆ สอบติดแล้วได้รถด้วย”
“มันก็งี้แหล่ะนะ สวย เก่ง”
“เหอะๆ อีกแล้วนะเธอ”
“อืม แล้วเวลาเรียนเธอจะไปเรียนยังไงล่ะมิรา มันไกลมากเลยนะ จากกรุงเทพไปลาดกระบังน่ะ
ก็ไม่ใช่ย่อยนะ”
“ ไม่เป็นไรหรอก เดี่ยวฉันหาทางไปได้เองหรอกน่ะ”
“เอางี้ ฉันจะมารับเธอทุกวันเลยเวลาเรียน ไหนๆเราก็คณะเดียวกัน”
“จะดีเหรอ เกรงใจเธอจัง”
“ ดีสิ ให้ฉันขับรถไปเรียนคนเดียวไม่ไหวเหมือนกัน ไม่มีเพื่อน”
“ขอบคุณนะ”
“เพื่อนกันต้องช่วยกันสิ” ฉันพูดกับมิรา
ฉันรู้ดีว่าที่บ้านมิราเค้าไม่อยากให้เรียนนิเทศศิลป์เท่าไหร่ พ่อแม่เค้าคงไม่ให้อะไร แค่ค่าเทอม
ก็คงจะยาก ฉันไม่เข้าใจเลยจริงว่าทำไมถึงอยากให้มิราเป็นเภสัชนักหนา มันฮิตมากงั้นสินะ อยาก
เรียนก็มาเรียนเองสิ แก่แล้วไม่เป็นไรหรอก ....เอ๋...ฉันละลาบละล้วงเกินไปมั้งเนี่ย โกรธแทนเพื่อน
มากไปแล้ว...
*****************************
>>>>>> Talk about story with May [apiz]
สวัสดีคนอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ apiz ต้องขอโทษทุกคนเลยนะคะ ที่รอมาเป็นเดือนกว่าๆ เรื่องบลูเรส
รักอลวนป่วนเมืองน่ะคะ พอดีว่าไฟล์ตอนล่าสุด 2 ตอนมันหายไป เลยต้องมีการทบทวนและแต่งใหม่
ช่างโชคร้ายจริงๆๆ แต่ว่า apiz ก็มีเรื่องใหม่มาให้เพื่อนๆติดตามกันนะคะ สาวเปรี้ยวรสมะนาว VS หนุ่มาดเซอร์
เรื่องนี้ตั้งใจแต่งมากๆเลยนะคะ ยังไงก็ช่วยติดตามด้วยแล้วกันนะคะ
ยังไง ถ้าอัพเรื่องบลูเรสเมื่อไหร่.... จะบอกทันทีเลยนะคะ ++++ ^_^ ++-- จาก ... ผู้แต่ง นู๋เมย์ [apiz]
กันที่นี่ วันนี้เป็นวันประกาศผลสอบเอนทรานซ์ นักเรียนที่มาต่างดูผลสอบอย่างใจจดใจจ่อ และฉันก็เป็นหนึ่ง
คนในนี้ที่มาดูผลสอบเช่นกัน
“ กรี๊ด!...ฉันเอนท์ติด”
“จริงเหรอเลมอน ไหนๆขอดูหน่อย” มิราเพื่อนสนิทของฉันถาม ตอนนี้ฉันดีใจมากๆเลยที่เอนท์ติดคณะที่ฉัน
หวังไว้อย่างหนักเลย
“เอ๋.....ทำไมมัน..”
“อะไรมิรา”
“เธอติดคณะเดียวกันกับฉันเลยน่ะสิ”
“จะบ้าเหรอ นิเทศศิลป์เนี่ยนะ” ฉันออกอาการงงอย่างแรง
“อืม ....ก็ใช่ไง”
“ นี่...อย่าบอกนะว่าเธอ...” ฉันไม่อยากจะเชื่อเลย ยัยมิราเอนท์คณะเดียวกันกับฉัน เป็นไปได้ไงกันพ่อ
กับแม่ของเธอไม่ให้เรียนไม่ใช่เหรอ ฉันเริ่มงงหนักเข้าไปใหญ่แล้ว
“ก็ฉันอยากเรียนนี่นา อะไรก็ห้ามฉันไม่ได้อยู่ดี”
“อ้าว....แล้วเธอไม่เรียนเภสัชอะไรนั่นเหรอ”
“ ไม่อ่ะ ฉันร้องไห้ใส่พ่อแม่ทุกครั้งที่เจอหน้าเลยล่ะ พ่อกับแม่ฉันใจอ่อนเข้าให้”
“โห...สุดๆ นี่มิรา เธอลงทุนจังเลย น้ำตาไหลออกมาง่ายขนาดนั้นเชียว”
“ก็เอายาหม่องทาใต้ตาไงล่ะ น้ำตามันก็ไหลลงมาเอง...เฮ้อ...ฉันดีใจจริงๆ นิเทศศิลป์เป็นของฉัน”
“เฮ้อ...สุดๆเลยเพื่อนฉัน”
ฉันไม่รู้จะพูดอะไรกับเพื่อนคนนี้เลยจริงๆ แผนสูงมากเลยที่ทำให้พ่อแม่ยอมให้เรียนอย่างที่ใจต้อง
การได้ แต่พูดไปแล้วฉันกับมิราเป็นเพื่อนสนิทกันมานานแล้ว เราชอบอะไรที่คล้ายกันมาก เลยชอบเรียน
อะไรเหมือนๆกัน แต่สำหรับฉันไม่มีปัญหาเรื่องที่คิดเรียนนิเทศศิลป์เท่าไหร่
บางคนก็บอกว่าจบมามันไม่มีงานทำ พ่อแม่หลายคนรวมทั้งพ่อแม่ของมิราเพื่อนฉันก็คิดแบบนั้นกันหมด
แต่ฉันน่ะเหรอ... ไม่คิดแบบนั้นหรอก พ่อแม่ฉันจะห้ามได้ไงกัน พ่อฉันสนับสนุนจะเป็นจะตาย จบมา
ฉันคงไม่ต้องไปไหนก็ทำงานที่บริษัทไอซีดีไซน์ของพ่อกับแม่ฉันเอง ถึงว่าพ่อกับแม่ฉันถึงสนับสนุนโดย
ไม่มีการโต้แย้งเลย
- - - -
ที่บ้านพิทยาสินนท์
“กลับมาแล้วค่ะแม่” ฉันทักทายแม่ที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว
“ อารมณ์ดีเชียว เอนท์ติดล่ะสิ”
“ใช่แล้วล่ะค่ะแม่”
“เก่งจังลูกแม่ ความจริงแม่ก็ไม่อยากให้เรียนเพราะลูกเป็นผู้หญิง…”
“หยุดพูดไปเลยค่ะแม่ ผู้หญิงผู้ชายเท่าเทียมกันหมดล่ะคะ”
“เฮ้อ..จริงๆเลยลูกคนนี้”
“ แล้วพ่ออยู่บริษัทรึเปล่าคะ เลมอนจะไปหาพ่อ”
“ อยู่สิจ๊ะ จะไปบอกเรื่องสอบติดกับพ่อถึงบริษัทเลยเหรอลูก”
“ไม่ดีหรือไงคะแม่ อยากให้พ่อรู้จะตายแล้ว”
“แล้วลูกจะไปยังไงล่ะ”
“เอ๋....ก็ให้คนรถไปส่งไงคะ แม่พูดแปลกๆนะ” ฉันงงกับประโยคที่แม่พูดนิดหน่อย
“แต่คนรถไม่ว่างนะ”
“ จะไม่ว่างได้ไง เมื่อกี้เลมอนก็ยัง....” ฉันกำลังจะบอกแม่ แต่...
“อืม...พ่อกับแม่ให้เลมอนจ๊ะ”
“....” ฉันตกใจและตะลึงงันกับสิ่งที่ได้เห็นมาก พ่อกับแม่ซื้อรถให้ฉันเหรอ ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยนะ
ว่าจะได้รถเป็นของตัวเอง และมันก็เป็นรุ่นใหม่ล่าสุดของ BMW ด้วย
“ เป็นไง ดีใจจนพูดไม่ออกเลยเหรอ”
“ค่ะแม่ เลมอนรักแม่ที่สุดเลยล่ะ” ฉันพูดพร้อมกอดแม่
“ จะกอดนานมั๊ยจ๊ะ ไม่ไปหาคุณพ่อหรอกเหรอ”
“ไปค่ะ”
“รถอยู่หน้าบ้านแล้วนะ ขับไปได้เลย”
“ขอบคุณค่ะแม่” ฉันพูดกับแม่เสร็จก็ไปที่หน้าบ้าน พ่อกับแม่รู้ใจฉันจริงๆเลย รถคันสีดำ ฉันชอบรถ
สีดำมากๆ ไม่เคยคิดเลยว่าฉันจะได้ครอบครองรถคันหรูคันนี้ เพราะมันมีราคาหลายล้านมาก คราวนี้
เห็นทีต้องโทรไปคุยอวดมิราให้รู้กันไปเลย
- - - -
ที่บริษัทไอซีดีไซน์
“อ้าว...คุณเลมอนมาหาท่านประธานเหรอคะ” เลขาของพ่อฉันถาม
ฉันว่าจะไม่กวนประสาทใครแต่ก็อดไม่ไหว ก็ฉันเลมอนซะอย่างนี่นา
“ เดินเข้าห้องนี้ คงมาหายามข้างล่างมั้งคะ” ฉันตอบไปอย่างวางมาด
“อุ้ย...ดุจังคราวนี้”
“อะไร พูดอะไรน่ะ”
“เปล่าค่ะ เปล่า...”
“ล้อเล่นน่ะคะพี่น้ำตาล เลมอนน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอ” ฉันพูดพร้อมเดินเข้าห้องพ่อทันที
พี่น้ำตาลได้แต่ทำหน้างงๆ
“ แต่...”
เลขาสุดสวยน้ำตาลพูดจะพูดอะไรอีกนะ ฉันไม่สนหรอก
- - - -
“ พ่อคะ เลมอนมีข่าวดีจะบอก” ฉันเดินเข้าไปแล้วพูดโดยไม่ทันมองว่าพ่อกำลังมีแขกอยู่ ความจริงฉันน่า
จะรอฟังพี่น้ำตาลพูดให้จบก่อนก็ดี พ่อต้องอารมณ์เสียแน่ๆเลย
“อ้าว...เลมอนมาแล้วเหรอลูก”
“....” ฉันงงอย่างหนัก คราวนี้พ่อไม่ดุเลยแต่ใครนั่งอยู่นะหล่อจังเลย นี่ฉันคิดอะไรอยู่เนี่ย
“เป็นอะไรไปลูก ทำหน้างงขนาดนั้น”
“เปล่าค่ะพ่อ เลมอนไม่รู้ว่าพ่อมีแขกอยู่”
“ไม่เป็นไรหรอก ก็นักศึกษาฝึกงานเอง”
“อืม...เหรอคะ” ฉันพูดพร้อมเดินไปหาพ่อที่โต๊ะ แล้วก็เพ่งสายตาไปที่ผู้ชายคนนั้นอย่างจัง
มองไปมองมา เข็มสถาบัน....ที่เดียวกัน
“ที่มาวันนี้ เลมอนลืมบอกพ่อไปเลยว่ามาทำไม”
“พ่อก็ลืมถามไป”
“แต่เลมอนขอบคุณกับรถคันใหม่มากเลยนะคะพ่อ”
“ได้แล้วเหรอ....ถูกใจใช่มั๊ย แต่ เอ๊ะ! ลูกขับมาเหรอ แต่พ่อบอกกับแม่ไว้นะว่าให้ลูกเอนท์ติดก่อน
แล้วค่อยให้น่ะ”
“ ก็เลมอนเอนท์ติดแล้วไงคะพ่อ”
“จริงเหรอ ....เก่งจังลูกพ่อ” พ่อพูดพร้อมกอดฉัน ผู้ชายคนนั้นมองที่ฉันกับพ่อพร้อมยิ้มออกมา ฉันก็
อายนิดนึงที่กอดกับพ่อให้คนอื่นเห็น
“ขอโทษทีนะ ฉันดีใจกับลูกมากไปหน่อย” พ่อพูดกับผู้ชายคนนั้น
“ไม่เป็นไรครับ ตามสบายค่อยสัมภาษณ์ทีหลังก็ได้ครับ” ผู้ชายคนนั้นพูดอย่างนอบน้อม
“พ่อคะ มิราเพื่อนของเลมอนก็เรียนคณะเดียวกันกับเลมอนด้วยนะคะ” ฉันพูดแทรกขึ้น
“ อ้าว!..พ่อแม่เค้าไม่ให้เรียนนิเทศศิลป์ไม่ใช่เหรอ ไหนบอกจะเรียนเภสัช”
“ มิราซะอย่าง พ่อกับแม่เค้ายอมอยู่ดี” ฉันพูดอย่างมีเลศนัย ฉันพูดพร้อมสังเกตดูสีหน้าผู้ชายคนนั้น ดู
ตกใจไปนิด ไม่รู้จะตกใจไปทำไม
“ แล้วติดนิเทศศิลป์เนี่ย ติดที่ไหนล่ะ” พ่อถามฉันอย่างจริงจัง ฉันแกล้งพ่อดีกว่า
“เอ่อ...พ่อคะ”
“ ....”
“คือว่า เลมอนน่ะ” ฉันพูดพร้อมก้มหน้ามองที่ผู้ชายคนนั้น เค้าก็มองหน้าฉันอย่างงงๆ
“ไม่ติดสมใจอยากเหรอ ไม่เป็นไรหรอก” พ่อพูดปลอบ
“ ใครบอกล่ะคะ ติดที่ อาร์ตบอกซ์ ค่ะพ่อ” ฉันพูดแบบดีใจสุดขัดขึ้นมา พ่อจะหัวใจวายตายเพราะฉันมั๊ยเนี่ย
“อาร์ตบอกซ์ /อาร์ตบอกซ์ ” พ่อกับผู้ชายคนนั้นพูดขึ้นมาพร้อมกัน ฉันงงอย่างแรง
“ทำไมคะ มันไม่ดีเหรอคะพ่อ แล้วพี่ล่ะคะเป็นอะไรไป” ฉันพูดกับพ่อแล้วก็ถามผู้ชายหน้าหล่อคนนั้นด้วย
“อาร์ตบอกซ์ เหรอลูก ดีสิ ดีมากๆเลย” พ่อพูด
“ส่วนผมไม่มีอะไรครับ ก็แค่ผมเรียนที่นี่เหมือนกัน”
“ เอ๋....จริงเหรอคะ” ฉันจะงงไปทำไม ในเมื่อรู้ตั้งแต่แรกแล้ว
“ ดีนิลูก มีอะไรจะได้ปรึกษาเรียนที่เดียวกัน คณะเดียวกันด้วยใช่รึเปล่าล่ะ”
“ครับ”
“ค่ะพ่อ งั้นเลมอนไปนะคะ”
“จะไปก็ไปจะมาก็มานะลูกคนนี้ ฐาปกรณ์เธออย่าไปเอาอะไรมากกับลูกสาวป่วงๆของฉันคนนี้เลยนะ”
พ่อฉันพูดระหว่างที่ฉันเดินออกมา แหม...พ่อพูดซะฉันเสียเลย แต่พี่คนนั้นชื่อ ฐาปกรณ์เหรอ เดี๋ยวไปเรียน
ที่มหา’ลัยแล้วสืบดีกว่า แต่...ฉันจะสืบทำไมกันนะ พี่คนนั้นเค้าหล่องั้นเหรอ..”
- - - -
ที่ร้านอาหารชื่อดังในเขตลาดพร้าว
“เลมอน ฉันนะอิจฉาเธอจริงๆ สอบติดแล้วได้รถด้วย”
“มันก็งี้แหล่ะนะ สวย เก่ง”
“เหอะๆ อีกแล้วนะเธอ”
“อืม แล้วเวลาเรียนเธอจะไปเรียนยังไงล่ะมิรา มันไกลมากเลยนะ จากกรุงเทพไปลาดกระบังน่ะ
ก็ไม่ใช่ย่อยนะ”
“ ไม่เป็นไรหรอก เดี่ยวฉันหาทางไปได้เองหรอกน่ะ”
“เอางี้ ฉันจะมารับเธอทุกวันเลยเวลาเรียน ไหนๆเราก็คณะเดียวกัน”
“จะดีเหรอ เกรงใจเธอจัง”
“ ดีสิ ให้ฉันขับรถไปเรียนคนเดียวไม่ไหวเหมือนกัน ไม่มีเพื่อน”
“ขอบคุณนะ”
“เพื่อนกันต้องช่วยกันสิ” ฉันพูดกับมิรา
ฉันรู้ดีว่าที่บ้านมิราเค้าไม่อยากให้เรียนนิเทศศิลป์เท่าไหร่ พ่อแม่เค้าคงไม่ให้อะไร แค่ค่าเทอม
ก็คงจะยาก ฉันไม่เข้าใจเลยจริงว่าทำไมถึงอยากให้มิราเป็นเภสัชนักหนา มันฮิตมากงั้นสินะ อยาก
เรียนก็มาเรียนเองสิ แก่แล้วไม่เป็นไรหรอก ....เอ๋...ฉันละลาบละล้วงเกินไปมั้งเนี่ย โกรธแทนเพื่อน
มากไปแล้ว...
*****************************
>>>>>> Talk about story with May [apiz]
สวัสดีคนอ่านที่น่ารักทุกคนนะคะ apiz ต้องขอโทษทุกคนเลยนะคะ ที่รอมาเป็นเดือนกว่าๆ เรื่องบลูเรส
รักอลวนป่วนเมืองน่ะคะ พอดีว่าไฟล์ตอนล่าสุด 2 ตอนมันหายไป เลยต้องมีการทบทวนและแต่งใหม่
ช่างโชคร้ายจริงๆๆ แต่ว่า apiz ก็มีเรื่องใหม่มาให้เพื่อนๆติดตามกันนะคะ สาวเปรี้ยวรสมะนาว VS หนุ่มาดเซอร์
เรื่องนี้ตั้งใจแต่งมากๆเลยนะคะ ยังไงก็ช่วยติดตามด้วยแล้วกันนะคะ
ยังไง ถ้าอัพเรื่องบลูเรสเมื่อไหร่.... จะบอกทันทีเลยนะคะ ++++ ^_^ ++-- จาก ... ผู้แต่ง นู๋เมย์ [apiz]
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น