Sence of love [ Part.1 ]

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 >> การเข้าสู่โรงเรียนมหาเวทย์

ลมพัดเบาๆ ในฤดูหนาว  อากาศกำลังเย็นสบาย  ในเวลานี้ต้นไม้ทุกต้นถูกปกคลุมด้วยหิมะดูหนาตา



บรรยากาศของเมืองไวซีน กำลังดูครึกครื้นเพราะช่วงนี้เป็นช่วงที่โรงเรียนเลไนท์  โรงเรียนสอนเวท



มนต์ชื่อดังของเมืองไวซีนแห่งนี้    รับสมัครนักเรียนทุนถึง  10 คน เพื่อเข้าศึกษาต่อในโรงเรียนนี้โดย



ไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆ  ถือว่าเยอะมาก 10 คน เพราะเป็นครั้งแรกที่โรงเรียนนี้เปิดสอบชิงทุน   และแน่



นอนผู้ที่จะเข้าโรงเรียนนี้ได้ต้องมีความสามารถและมีสติปัญญามากพอที่จะสามารถตอบคำถามใน



ข้อสอบที่ทางโรงเรียนตั้งขึ้นเป็นแบบทดสอบได้   มีผู้สมัครหลายพันคน  หนึ่งในนั้นคือ คือ ไมเออร์



เด็กหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งที่เข้าสอบชิงทุนและเขาหวังไว้มากในการสอบครั้งนี้เลยทีเดียว  เพราะการ



สอบเข้าเรียนต่อที่โรงเรียนเลไนท์คือความฝันของเขาตั้งแต่เด็ก  เขาไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคนอื่น  มีเงิน



พอที่จะจ่ายค่าเรียนถึง  50,000 สไตร์  ต่อหนึ่งเทอม  ซึ่งถ้าเทียบแล้ว  ครอบครัวของเขาก็ใช้เงิน



50,000 สไตร์ต่อ 1 ปีเลยทีเดียว  และเมื่อมีโอกาสมาถึงมือ  ให้เรียนศึกษาที่นี่จนจบหลักสูตร  



เขาก็ต้องรีบคว้าเอาไว้ก่อน  



- - - -



ตอนนี้ไมเออร์กำลังเคร่งเครียดจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์  เขาทำการเปิดเวบไซต์ของทาง



โรงเรียนเลไนท์เพื่อเปิดดูรายชื่อผู้สอบผ่านและมีสิทธิ์เข้าเรียนต่อในโรงเรียนเลไนท์  สีหน้าของ



เขาดูตื่นเต้นมากเลยทีเดียว  เขาคลิกดูรายชื่อทีละคน   10 คนแรกเท่านั้นที่จะมีสิทธิ์เรียนที่โรง



เรียนเลไนท์   เขาดูรายชื่อแต่ละคนอย่างจดจ่อ   เขาดูมาเรื่อยๆ  จนถึงคนที่ 10 พอดี  เขาเห็น



รายชื่อ  ไมเออร์  เรนาโมน  เขาตกใจจนพูดอะไรไม่ออก  หลังจากนั้นเขาก็ดีใจ  และตะโกนดัง



ลั่นทั่วบ้าน



“ เย้!....สอบได้แล้ว  สอบได้แล้ว”  ไมเออร์ดีใจราวกับถูกรางวัลได้เงินหลายล้าน



“เป็นอะไรลูก  ดีใจอะไรหนักหนา”  ลีพอสพ่อของไมเออร์พูดอย่างตื่นตระหนก  เพราะเสียง

ร้องของไมเออร์ดังลงไปถึงข้างล่าง



“ พ่อ  ผมสอบเข้าเรียนต่อที่เลไนท์ได้พ่อ  ได้ยินไหมพ่อ ว่าผมสอบได้”  ไมเออร์ดีใจจนพูดซ้ำไปซ้ำมา



“ จริงหรือไมเออร์  พ่อภูมิใจในลูกจริงๆ”  ลีพอสพูดออกมาอย่างดีใจและพูดต่อว่า



“นี่ถ้าแม่ยังอยู่ ..  แม่คงดีใจมาก  ที่ลูกทำความฝันเป็นจริง”  ลีพอสพูดพร้อมมองรูปภาพของโซนา

แม่ของไมเออร์



“  พ่อครับ  ผมดีใจมากๆเลย  ไม่นึกเลยนะว่าความฝันที่หวังไว้ลมๆแล้งๆจะเป็นจริงได้”  ไมเออร์ร้องไห้.

...หลังจากนั้นเขาและพ่อก็ได้ยินเสียงของพินลอร์ร้องขึ้น  เป็นสัญญานให้รู้ว่ามีจดหมายมาถึง



จดหมายที่ได้รับมาจากโรงเรียนเลไนท์   ทางโรงเรียนส่งมาบอกรายละเอียดเกี่ยวกับการเข้าเรียนใน

โรงเรียน   เกี่ยวกับกฎระเบียบ  และที่อยู่อาศัย  ลีพอสผู้เป็นพ่อและไมเออร์อ่านจดหมายอย่างตั้งใจ

  อาทิตย์หน้าไมเออร์ก็จะได้เข้าไปเป็นนักเรียนของโรงเรียนเลไนท์อย่างเต็มตัว



- - - -



วันนี้เป็นวันเข้าหอพักของนักเรียนโรงเรียนเลไนท์  ลีพอสมาส่งไมเออร์ที่โรงเรียนและรายงานตัว

และส่งไมเออร์เข้าหอพัก  จากนั้นพ่อของไมเออร์ก็กลับบ้าน



“ไมเออร์  ตั้งใจเรียนให้มากๆนะ  พ่อไปก่อนล่ะ”  ลีพอสพูดด้วยสายตาห่วงใยมาก  ในใจเขาคง

อยากจะร้องไห้  ที่จะต้องจากลูกนานๆ

    

“ ผมจะตั้งใจเรียนให้ดีที่สุดเลยครับพ่อ .....พ่อรักษาตัวให้ดีนะ   ไม่ต้องห่วงผมนะ  ปิดเทอมเมื่อไหร่

  ผมจะรีบกลับบ้านทันทีเลยนะครับ   ”  ไมเออร์ โผเข้ากอดผู้เป็นพ่อพร้อมร้องไห้  เพราะเขาเองก็คงไม่

เคยจากบ้านมาไกลเป็นแรมปีอย่างนี้  

    

- - - -



ไมเออร์เดินมาเรื่อยๆจนถึงหอพัก   เขาตกใจมาก  เพราะเหล่าพ่อมดแม่มดมากมายซะเหลือเกิน  

พวกเขาแต่งตัวเหมือนกันหมด  ไมเออร์ก็คิดว่าชุดพวกนี้คงเป็นชุดของนักเรียน  ซึ่งเขาได้มาเหมือนกัน

  เขารู้สึกตื่นเต้นมาก  เพราะชุดนักเรียนที่นี่ดูดีมากเกินจะบรรยาย   ชุดของผู้ชายจะเป็นเสื้อคลุมสีดำมี

ตราโรงเรียนและชื่อปักอยู่ที่ด้านซ้ายของเสื้อ   เสื้อข้างในก็เป็นเสื้อเชิตยี่ห้อ  Backsheep ดูหรูหรามาก

กางเกงเป็นกางเกงขายาว  ดูดีไปหมดทุกอย่าง ส่วนชุดผู้หญิงก็ดูสวยและน่ารัก  เสื้อเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว

แขนยาว  และมีไทน์สีแดง  เขามองดูชุดอย่างน่าอัศจรรย์  เป็นธรรมดาเพราะเด็กบ้านนอกอย่างเขา  

ไม่เคยได้ใส่ชุดดีแบบนี้  ตีราคาแล้วก็แพงมากถึง  1000 สไตร์เลยทีเดียว  





เขาเดินไปข้างในหอพัก  บรรยากาศดูครึกครื้นเพราะนี่เป็นวันเข้าหอพักของนักเรียนที่นี่   หอพักที่นี่เป็นโดม

   มีขนาดใหญ่มากเป็นโดม 3 โดมติดกัน  โดมฝั่งขวาเป็นของผู้ชายมีขนาดใหญ่เท่ากับโดมฝั่งซ้ายซึ่งเป็นหอ

พักของนักเรียนหญิง  มีความสูงถึง 5 ชั้น    ส่วนโดมตรงกลางเป็นที่กั้น    ซึ่งเป็นที่พักของอาจารย์หอพัก

และคณาจารย์ทุกๆท่าน   มีความสูงถึง 3 ชั้น แต่มีขนาดเล็กว่าโดมของนักเรียน  เป็นที่กั้นตรงกลาง  ซึ่งทำ

ให้ดูดีมาก  ไมเออร์เองไม่เคยเห็นอาคารที่สวยงามและจัดวางอะไรได้ลงตัวขนาดนี้     ไมเออร์รู้สึกประหลาดใจ

มาก  หอพักหลังนี้ถูกตกแต่งด้วยสีสันและสัญลักษณ์ของโรงเรียนจนลงตัวมาก  ทำให้ดูโดดเด่นมากเลยทีเดียว





และแล้วไมเออร์ก็เข้าไปในหอพักของนักเรียนชาย  เขาอยู่ชั้นสุดท้ายคือชั้น  5  ตอนแรกเขาก็รู้สึกเสียวเหมือน

กันเพราะมันสูงมาก  แต่พอขึ้นมาแล้ว  เขารู้สึกเหมือนเขาอยู่บนสวรรค์  เพราะได้ชมวิวของเมืองนี้ทั้งเมือง

  และมีธรรมชาติมากมายและสามารถรับอากาศบริสุทธิ์ได้ทุกวันในยามเช้า       เขาเปิดประตูห้องของเขาเข้าไป

  ในห้องมีทุกอย่างครบถึงจะจัดทุกอย่างแปลกก็ตามที  เพราะว่าห้องกว้างมาก  แยกเป็น 4 โซน  ทำให้เขารู้ว่า

เขาไม่ได้อยู่ห้องคนเดียวแน่นอน  แต่ละโซนถูกตกแต่งเหมือนกันหมด  ในห้องนี้มีอะไรครบครัน   มีทั้ง

โทรทัศน์  โทรศัพท์  คอมพิวเตอร์  และเตียงนอนที่ดูดีเป็นพิเศษ  โต๊ะทำงานที่มีระบบอัตโนมัติ  เครื่องอำนวย

ความสะดวกต่างๆ นานา  ไมเออร์รู้สึกตกใจในสิ่งที่เห็นราวกับอยู่ที่โรงแรมระดับ 5 ดาว มันอาจจะเปลี่ยนเป็น

  10 ดาวเลยก็ว่าได้  เพราะมันอาจดูดีกว่าด้วยซ้ำ  เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมค่าเทอมถึงแพงถึง  50,000 สไตร์

   เขาเดินเข้าไปในโซนต่างๆ  ดูเหมือนว่าคนที่อยู่กับเขาทั้ง 3 คนจะมาถึงเรียบร้อยแล้ว  มีโซนหนึ่งที่ว่างไว้

เขาเอาของไปวาง  และได้เจอเพื่อนใหม่ที่อยู่หอพักร่วมกับเขา   นั่นคือ  พีท  ชาร์เลส   และ โมราน   ทั้ง 3

  คนทักไมเออร์ด้วยความเป็นเพื่อนใหม่



“ Hi  นายชื่ออะไรเนี่ย  ”  ชาร์เลสถามไมเออร์  แล้วมองตั้งแต่หัวจรดเท้า   เพราะชุดที่ไมเออร์ใส่ไม่เหมือน

นักเรียนคนอื่นๆ    



“ชื่อไมเออร์ครับ  แล้วพวกคุณชื่ออะไรเหรอครับ”  ไมเออร์ถามต่อแบบเกร็งๆ  คงเป็นครั้งแรกที่เขาได้คุยกับ

นักเรียนเลไนท์

  

“ เราชื่อชาร์เลส   ยินดีที่ได้รู้จัก  และนี่  พีทและโมราน เพื่อนๆเราเองทั้งนั้น”  ชาร์เลสตอบไมเออร์ พร้อม

แนะนำเพื่อนของเขาด้วยความยินดี



“ ยินดีที่ได้รู้จักนะ  ไม่ต้องมีพูดครับพูดอะไรหรอก..มันดูห่างเหิน  ยังกะเจ้านายกะลูกน้อง”  พีทเอ่ยและ

ยิ้มออกมา  เขาก็แปลกใจเหมือนกันว่าทำไมไมเออร์ถึงได้แต่งตัวอยู่ในชุดธรรมดา



“เราก็เช่นกันนะไมเออร์”  โมรานว่าตามพีท  และพูดต่ออย่างสงสัยว่า



“ พวกเราไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อนเลย  หน้าตาดีนะเนี่ย  นายเป็นเด็กใหม่รึเปล่า  ทำไมไม่ได้ใส่

ชุดนักเรียนที่นี่ล่ะ ”  โมรานถาม



“ ใช่... ผมเป็นเด็กใหม่ครับ  เอ้ย ...เอ่อ.. คือเราสอบได้ทุนเลยมาเรียนที่นี่น่ะ” ไมเออร์ตอบคำถาม

ของโมราน  เขาสังเกตสีหน้าของโมรานที่ดูตกใจ



“โห...สอบเข้าได้เรียนที่นี่เหรอ   นายเก่งมาก...10  คนเท่านั้นที่เข้ามาเรียนที่นี่  และ1 ใน 10 คือนาย ”

  โมรานกล่าวชมไมเออร์ที่สอบเข้าเรียนที่นี่ได้   ดูเหมือนว่าเขายินดีมากเลยที่ได้พักร่วมห้องกับไมเออร์

    

“ เราก็ไม่ได้เก่งอะไรหรอก ”    ไมเออร์พูดแบบถ่อมตัว  เพราะเขาไม่ได้คิดอะไรมากนัก



“ ไม่ต้องถ่อมตัวหรอก  ไมเออร์ เราน่ะดีใจมากที่ได้รู้จักคนเก่งอย่างนาย”  ชาร์เลสเอ่ยขึ้น



“ใช่ๆ”   โมรานและพีทกล่าวขึ้นพร้อมๆกัน  



“  งั้นเราก็ขอบใจพวกเจ้ามากๆ”   ไมเออร์กล่าวขอบคุณ  และพูดต่อว่า



“ เรายังไม่รู้จักโรงเรียนแห่งนี้สักเท่าไหร่  ยังไงๆพวกนายก็ช่วยแนะนำอะไรบ้างก็แล้วกันนะ”  ไมเออร์พูด

ต่อ  พีท  ชาร์เลส  และโมราน



“ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว .... แล้วนี่นายเรียนอยู่ห้องไหน?”  พีทตอบไมเออร์  และถามถึงห้องเรียนของไมเออร์    



“ อ๋อ...เรียนปี 2  ห้อง A” ไมเออร์ตอบไปพร้อมดูกระดาษในมือซึ่งในกระดาษบอกว่าเขาเรียนที่ห้องไหน



“ ว้าว ..ดีจัง.......นายอยู่ห้องเดียวกันกับพวกเราทั้ง 3 คนเลย”  โมรานกล่าวขึ้นด้วยความดีใจ



“เป็นอะไรที่บังเอิญมาก...จริงๆเลย...”  ชาร์เลสเอ่ยขึ้น  



“ งั้นเราก็ขอฝากตัวเป็นเพื่อนกับพวกนายด้วยละกัน”   ไมเออร์พูดกับ  พีท ชาร์เลส และโมราน  ด้วยความจริงใจ



“ ได้....พวกเรายินดีเป็นเพื่อนกับนาย” พีทเอ่ย  ในใจเขาคงดีใจมากที่ได้เพื่อนใหม่และแถมยังเป็นนักเรียนทุน

ซะด้วย



- - - -

    

วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนเลไนท์  ไมเออร์ตะลึงกับบรรยากาศภายในโรงเรียน  และมองดูตึกของ

โรงเรียนแห่งนี้  ตึกเรียนมีเพียงตึกเดียว  แต่มันมีขนาดใหญ่มากในบรรดาตึกที่ไมเออร์เคยเห็นมาเลย   อาคารสูง

ถึง  10 ชั้น  ดูเหมือนข้างในจะคล้ายโดมด้วย  ระบบเข้าสู่ตึกเรียนเป็นระบบอัตโนมัติ  ทำให้เขาไม่ชินเท่าไหร่

แต่ พีท โมราน  ชาร์เลสก็คอยบอกเขาตลอด  ตึกเรียนของที่นี่เป็นกระจกทั้งหมด   มันดูเหมือนตึกทำการของ

บริษัทที่ใหญ่มากกว่าที่จะมาเป็นตึกเรียน   มันดูดีจนบอกไม่ถูก  ไมเออร์มองดูตึกเรียนจนตาค้าง

โมรานต้องคอยทักทำให้เขารู้สึกตัว



    



  เหล่าบรรดาพ่อมดแม่มดมากมายต่างกระตือรือร้นกับการเปิดเทอมวันแรก   เสียงคุยกันดังกระหึ่มทั้งอาคาร  

ภายในอาคารมีบันไดขึ้นทางเดียวคือ ตรงกลางอาคาร บันไดดูสูงมาก  แต่เป็นบันไดวน  ทำให้ไม่ค่อยน่ากลัว

เท่าไหร่  และมีลิฟต์อยู่ข้างๆ  แต่แปลกนะที่ไม่ค่อยมีใครใช้ลิฟต์ขึ้นสักเท่าไหร่  ดูเหมือนนักเรียนจะสนุกกับ

การเดินขึ้นบันไดอาคารที่สูงๆ  เพราะมันเป็นแหล่งรวมนักเรียนเลยก็ว่าได้   ไมเออร์เดินมองมาเรื่อยๆ  เขา

บอกกับเพื่อนทั้ง 3 ว่าจะขอตัวไปห้องน้ำแล้วเดี๋ยวจะตามไป   เขามองดูภายในอาคารโดยไม่ทันระวังตัว  จนไป

ชนกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง



    

“ขะ...ขอโทษครับ”  ไมเออร์พูดอย่างกระอึกกระอัก  เมื่อเดินชน ลิซ่า  และที่พูดติดขัดแบบนี้  เพราะเขา

ตะลึงในความสวยและน่ารักของเธอ  ตาของเธอเป็นประกายราวกับใส่คอนแทคเลนส์สีฟ้า  ตาประกายดู

ราวกับเพชรสีฟ้า    ถ้าเทียบแล้วเหมือนกับนางแบบที่เดินกันบนแคทวอล์ค   เขาสบตากับลิซ่าได้ครู่หนึ่งเท่านั้น



“ นี่นาย... เดินยังไงเนี่ย  ไม่ดูเลย   นี่ถ้าฉันหกล้มลงจะว่าไง”  ลิซ่ากล่าวขึ้นอย่างโมโห….



“ ผมไม่ได้ตั้งใจ........” ไมเออร์กล่าวขึ้น  เขาก็งงกับคำพูดที่เธอกล่าว เพราะเมื่อกี้เขายังสบตากับเธออยู่เลย    



“ ไม่ได้ตั้งใจเหรอ....  นายรู้รึเปล่าว่าฉันเป็นใคร”  ลิซ่าอวดอำนาจ  ทำให้ไมเออร์ไม่พอใจมาก



“ เอ๊ะ ! ก็ผมบอกว่าไม่ได้ตั้งใจไง   คุณยังมาหาเรื่องผมอีก” ไมเออร์พูดอย่างโมโห   เปลี่ยนจากความหลง

ไหลในความสวยเป็นความโมโหอย่างรวดเร็ว



“ นาย...นี่นายกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ   ฝากไว้ก่อนเถอะนะ”  ลิซ่าพูดอย่างโมโหพร้อมรีบเดินไป  ดูเหมือน

ว่าเธอจะรีบไปไหนสักแห่งหนึ่ง



“ สวยจริงๆเลย  แต่...ปากจัดชะมัดยาก”   ไมเออร์พึมพำอยู่ในใจ  และเดินขึ้นบันไดไปชั้นที่เขาเรียน นั่นคือชั้น  7  





** ติดตามตอนต่อไปนะคะ





     - - - -