สาวสวยสุดแสบ กับ นายแบบสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #8 : มิซึกิเริ่มเคลื่อนไหว

“ มะ…มึซึกิ..ทะ..เธออยู่โรงเรียนโยเฮเหรอ “

    “ ใช่แล้วล่ะนะ วันนี้ชั้นเพิ่งย้ายมาเอง แฮจิน วันนี้ชั้นกับรินโกะ มีเรื่องต้องคุยกันนะ นายกลับไปก่อน “

    “ เอ๋ เรื่องอะไรเหรอ “ ใช่ ชั้นก็งงเหมือนกันว่า ทำไมชั้นต้องคุยกับยัยนี่ด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจเลย

    “ เรื่องของผู้หญิงผู้ชายไม่เกี่ยวนะ แฮจิน  ใช่มั๊ยจ๊ะ รินโกะจัง “ และชั้นก็สงสัยว่าชั้นสนิทกับยัยนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ ( มีจังด้วย )

    “ อะ…อื้อ “ แล้วทำไมชั้นต้องตอบรับไปด้วยเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆ เล้ย..

    “ ฮายาเตะ งั้นนายกลับไปก่อนละกันนะ วันนี้ชั้นจะคุยกับมิสึกิเค้า “ แล้วชั้นก็ทำเป็นยิ้มให้กับมิซึกิ

    “ อะ..อื้อ “ แต่ยังไงซะตอนนี้ ชั้นก็มีเหตุผลพอที่จะไม่คุยกับฮายาเตะในตอนนี้แล้ว ต้องขอบใจมิสึกิหน่อยแล้ว…( เฉพาะตอนนี้นะ ตอนอื่นไม่ญาติดีกันหรอก )

    “ รินโกะ !! “    

    “ เอ๋!! มีอะไรเหรอ ยูแฮจิน “

    “ ไหนเธอบอกว่าเธอไม่รู้จักฮายาเตะไง “

    “ ระ…เหรอ..เอ..ชั้นบอกนายตั้งแต่เมื่อไหร่นะ..ชั้นจำไม่ได้แล้วล่ะ เอาเป็นว่า ตอนนี้ชั้นต้องคุยกับมิซึกินะ บาย ^_^vv “

แล้วชั้นก็ลากตัวมิซึกิ จนออกมาพ้นสายตาของ 2 คนนั้น…..

    “ ปล่อยได้แล้วนะ !!! “

    “ ชั้นปล่อยแน่ ชั้นก็ไม่อยากจะถูกตัวเธอนักหรอกนะ อย่าวางค่าตัวเองสูงขนาดนั้นสิ ยัยนางแบบ “

    “ กรี๊ด !!!! เธอมันปากหมาที่สุดเลย “

    “ เธอก็เหมือนกันแหล่ะ “

    “ กรี๊ดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! “

    “ โอ๊ย !!!! หนวกหูจะตายอยู่แล้ว น่ารำคาญ มีอะไรจะพูดก็พูดมาดิ -___- “

    “ อะ.ฮึ่ม ชั้นจะมาบอกเธอเอาไว้เลยนะ ว่าชั้นจะไม่มีวันยอมแพ้เธอแน่ แฮจินเค้าจะต้องกลับมาคบกับชั้นอีกครั้ง ชั้นน่ะทั้งสวย เก่ง ฉลาด และรวย เพอร์เฟ็กต์ ไปหมดทุกอย่างแบบนี้ ไม่เหมือนเธอที่ สวยก็สู้ชั้นไม่ได้ รวยเธอก็แบบโบโบ ( หมายถึงตระกูลผู้ดีเก่าแก่น่ะ หรือโบราณนั่นเอง ) ส่วนชั้นน่ะโมเดิร์น

สุดๆ “ แหวะ !! ชั้นยังไม่เคยเห็นใครชมตัวเองได้มากเท่ายัยนี่มาก่อนเลย

    “ แล้วอีกอย่างนะ เธอน่ะยังไม่ได้หมั้นกับแฮจินเค้าไม่ใช่เหรอ งั้นชั้นก็มีโอกาสใช่มั๊ยล่ะ “

    “ มันก็ใช่อ่ะนะ แต่อย่าคิดว่าชั้นจะยอมหลีกทางให้เธอง่ายๆ “

    “ เหรอ งั้นเธอก็คอยดูละกัน ชีวิตของเธอไม่มีทางเป็นสุขแน่นับจากคืนนี้ไปเลย ฮิๆ “

    “ งั้นเหรอ ลองเข้ามาดูสิ ชั้นไม่อยากจะทำร้ายเธอหรอกนะ แต่ถ้าเธอรุกเข้ามาก่อน อย่าฝันเลยว่าชั้นจะยอมปหล่อยเธอไปง่ายๆ “

    “ จ้า ชั้นจะจดจำคำพูดของเธอไว้ละกันนะ พรุ่งนี้เราคงจะได้เจอกันอีกนะ รินโกะจังที่รัก ฮิๆ “ ยัยนี่น่าเกลียดกว่าที่ชั้นคิดเอาไว้เป็นร้อยเท่าเลยนะเนี่ย…..

    

    “ กลับมาแล้วค่า “

    “ คุณหนูคะ คุณนายท่านเชิญให้ไปพบค่ะ “

    “ ค่ะ “ แล้วชั้นก็เดินไปหาแม่ที่อยู่ในห้อง

    “ มีอะไรเหรอคะคุณแม่ “

    \" ตอนนี้ลูกเลิกเป็นนักเลงรึยังจ๊ะ “

    “ ทำไมเหรอคะ “

    “ พรุ่งนี้พ่อเค้าจะกลับมานะ อย่าทำให้พ่อเค้าต้องเป็นห่วงสิ “

    “ ยังหรอกค่ะคุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ หนูจะต้องคุยกับพ่อให้รู้เรื่องเลย “

    “ ก็ดี “

    “ แล้วคุณมากลับมากี่วันล่ะคะ “

    “ 3 วันจ้ะ “

    “ เหรอคะ งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ “ เฮ้อ !! เซ็งเป็นบ้าเลย วันนี้ชั้นเจออะไรนักหนาเนี่ย แล้วชั้นก็ขึ้นไปอาบน้ำที่ห้อง แต่เมื่อชั้นออกมาจากห้องน้ำ ชั้นก็เจอกับ………………….เพล้ง !!!!!

    “ นี่มันอะไรกันเนี่ย “ ชั้นงงมากกับสิ่งที่เกิดขึ้น มันเป็นกระดาษแผ่นหนึ่งซึ่งน่าจะห่อหินเอาไว้นะ ใครเนี่ยมาเล่นปาก้อนหินแถวนี้เนี่ย…..แล้วชั้นก็เปิดกระดาษนั้นออกอ่าน

    ‘ ดี รินโกะชั้นอุตส่าห์มาทักทายเธอนะเนี่ย ชั้นว่ากระจกเธอไม่ค่อยสวยเลย แต่ไป็นไรหรอก ชั้นแต่งแต้มให้มันเป็นรอยร้าว( แตกด้วย ) ที่แสนจะสวยงามไว้บนกระจกเธอนะ ไม่ต้องขอบใจชั้นหรอกนะ ชั้นยินดีจ้ะ…” ฮึ่ม !! แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเป็นใคร มาลองดีกับชั้นก่อนเองนะ แล้วอย่าหาว่าชั้นไม่เตือนล่ะ ยัยมิซึกิ…





ก๊อกๆ !!    “ คุณหนูคะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ “

    “ อ๋อ หนูทำกระจกแตกน่ะค่ะ ป้านาคาดะ “

    “ ตายแล้ว !! คุณหนูคะ ห้ามไปอยู่แถวๆ นั้นนะคะ แล้วมาเปิดประตูให้ดิชั้นทีสิคะ เดี๋ยวดิชั้นจะจัดการเอง “

    “ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เดี๋ยวหนูจัดการเองได้ “

    “ ว้าย !!! ไม่ได้หรอกนะคะ เดี๋ยวกระจกจะบาดมือคุณหนู อย่าเลยค่ะ มาเปิดประตูให้ดิชั้นก่อน “

    “ ค่า “ แล้วชั้นก็เปิดประตูให้ป้านาคาเดะเข้ามาเก็บกวาดเศษกระจกที่แตก..

    “ คุณหนูคะ เดี๋ยวดิชั้นจะจัดห้องนอนห้องใหม่ให้นะคะ “

    “ เอ่อ ไม่ต้องหรอกค่ะ หนูนอนห้องนี้ได้ “

    “ ไม่ได้หรอกค่า เดี๋ยวดิชั้นไปจัดห้องใหม่ให้ดีกว่านะคะ “

    “ เอางั้นก็ได้ค่ะ “ แล้วชั้นก็ย้ายไปนอนห้องข้างของห้องชั้น มันหน้าจริงๆ เลย มาทำกับแบบนี้กับบ้านของคนอื่นได้ไง น่าเกลียดที่สุด…>_< ……

…เอ…แล้วชั้นจะจัดการกับยัยมิซึกินี่ยังไงดีน้า…………………………ถ้าจะไปบุกมันก็จะดูป่าเถื่อนไปหน่อย ( เวอร์ไปด้วย ) เอาไงดี…ติ๊กต๊อก !! ติ๊กต๊อก !! ….โอ๊ย !! ปวดหัวไปหมดแล้ว ต้องทำใจให้สบบสิ …ใช่..ใช่…เอาล่ะ….พุด…โท….พุด….โท……พุด……………….โอ๊ย !! ยังไงก็ไม่หายอยู่ดีนั่นแหล่ะ ตอนนี้ชั้นคิดอะไรไม่ออกเลย ต้องทำใจให้สงบสิ แล้วจะทำไงดีล่ะ……

ใช่แล้วล่ะ ไปชงชาดีกว่านะ เค้าว่ากันว่า การชงชาจะทำให้จิตใจสงบขึ้นมาได้…แล้วชั้นก็เดินไปยังห้องชงชา

“ เอาล่ะ……..จิตใจเอ๋ยจงสงบซะนะ “ แล้วชั้นก็เริ่มพิธีชงชา ………………………………………………………………

    “ แต่นี่มันไม่ใช่เวลามานั่งชงชาน้า !!!!!! “

    “ เอาล่ะ….รินโกะ ใจเย็น ใจเย็น….ค่อยๆ ขึ้นห้องแล้วไปนอนซะ…พรุ่งนี้ค่อยคิดก็ได้ “ แล้วชั้นก็ทำไปตามที่พูดเมื้อกี้

วันยุ่งขึ้น ( วันยุ่งได้เกิดขึ้น ) ~~

    “ อะไรน้า!!! รินริน ยัยนั่นมันทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอ “

    “ ก็ใช่น่ะสิ ตอนนี้ชั้นกำลังคิดแผนจัดการกับยัยนั่นอยู่เนี่ย เธอก็ช่วยชั้นคิดหน่อยสิ ยูมิ “

    “ ก็บุกไปเลยสิคะ คุณรินริน “ มาริเสนอความคิด คิดเหมือนชั้นตอนแรกเลย

    “ ไม่ได้หรอกนะ มันจะแลว่าเราเป็นคนไม่ดี “

    “ งั้นเหรอคะ “

    “ อ้าว !! นั่น ฮินะ เธอกำลังทำอะไรอยู่น่ะ “

    “ อ๋อ !! กำลังไดเอทอยู่น่ะค่ะ คุณรินโกะ ช่วงนี้อ้วนไปหน่อย “

    “ งั้นเหรอ “

    “ เอ………? “ นี่คือประโยคที่พวกเราต่างกำลังใช้ความคิด เอ่ยขึ้นมา

    “ อ๋อ!! ชั้นรู้แล้วล่ะนะ “

    “ เอ๋ !! อะไรเหรอรินริน “

    “ เอาหูมานี่สิ “

    “ อื้อ “ แล้วชั้นก็บอกถึงแผนการที่แสนจะเรียบง่ายมากแก่เพื่อนๆ     

    “ ดีมากเลยล่ะ รินริน “

    “ สุดยอดเลยล่ะค่ะ คุณรินโกะ “

    “ แต่ชั้นก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีอ่ะ ว่าชั้นจะทำได้รึเปล่า เพราะมันเรียบง่ายเกิน เดี๋ยวเกิดยัยนั่นจับได้ขึ้นมาล่ะ ก็ ซวยแน่เลย “

    “ ไม่เป็นไรหรอกน่า “

    “ ใช่ค่ะ ถ้าเราไม่ลองก็ไม่รู้นะคะ “

    “ งั้นก็ได้ ชั้นจะลองทำดูแล้วกันนะ “

            พักกลางวัน

    “ รินโกะ !!!!!!!!! “

    “ ฮะ..ฮายาเตะ นี่นายมาได้ไงเนี่ย “

    “ ชั้นก็เดินมาไงล่ะ “

    “ ละ…แล้ว นายไม่ได้ไปเรียนเหรอ “

    “ ไปดิ ชั้นก็แค่แอบออกมาเท่านั้นเอง “

    “ นายบ้ารึปล่าเนี่ย “

    “ เปล่าเลย เราไปกันเถอะนะ “

    “ เอ๋!! ..ไปไหนอ่ะ “

    “ มาเหอะน่า “ แล้วนายนั่นก็ลากชั้นออกมาจนถึงรั้วหน้าโรงเรียน

    “ นี่นายจะบ้าเหรอ ชั้นไม่ออกไปจริงๆ นะ “

    “ มาเหอะน่า “

    “ ม่ายยยยยยยยย “ แต่แรงผู้ชายนี่มันแรงเยอะจริงๆ เลยนะเนี่ย ใช่แล้วล่ะ พัดไง ถ้าเอาพัดตีมือนายนั่นได้ เค้าก็คงจะปล่อยชั้นแน่ๆ เลย ดีล่ะ………..งั้น……….อ๊ะ !! อ้าว พัดชั้นมันหายไปไหนล่ะเนี่ย

    “เธอไม่ต้องหาหรอกนะ เพราะพัดของเธอน่ะมันอยู่ที่ชั้น“

    “ นะ..นายเอาไปตอนไหนน่ะ “

    “ ลัลลาลัลา…เย้ๆ “ เอาอีกละ เพลงนี้ทั้งปีเลย ชั้นจะทำไงดีล่ะทีนี้ ตีเฉยๆ เค้าก็ไม่สะทกสะท้านอะไรเลยอ่ะ ทำไงดี แล้วในที่สุดชั้นก็โดนลากขึ้นไปนั่งบนมอเตอร์ไซด์จนได้ ชั้นจาลง >0<

แชะ !! เอ๋ นี่ชั้นคิดไปเองรึเปล่านะ ว่าได้ยินเหมือนเสียงกดชัตเตอร์เลยอ่ะ……….สงสัยชั้นคงจะหูฝาดไปล่ะมั๊ง..