สาวสวยสุดแสบ กับ นายแบบสุดฮอต

ลำดับตอนที่ #5 : ไปเดทกันเถอะ

กริ๊งๆ กริ๊ง !!!!

    “ ฮัลโหล “

    “ รินโกะจางงงงงงงงง !!!!!!!!!!!!!! “ โอ๊ย !! เสียงตะโกนดังขนาดนี้ ไม่มีใครเค้าทำกันแน่

    “ ว่าไง พี่ยูแฮจินค้า ( ทำเสียงดัดจริต ) “

    “นี่รินโกะถ้าเธอจะเรียกอย่างนี้ล่ะก็ชั้นยอมให้เธอกลับไปเรียกว่ายูแฮจินเฉยๆ ดีกว่านะ อย่าเรียกแบบนั้นเลย “

    “ ไม่อยากให้เรียกว่าพี่แล้วเหรอ “

    “ ใช่ๆ ชั้นอยากให้เธอเรียกชั้นแบบเดิมดีกว่านะ “

    “ อะ..งั้นมีอะไรก็ว่ามา ว่าแต่นายรู้เบอร์โทรชั้นได้ไง “

    “ ชั้นถามแม่เธอมา “

    “ แล้วมีอะไรล่ะ ถึงโทรมา “

    “ วันนี้ไปเดทกันนะ “

    “ ไม่ วันนี้ชั้นอยากจะอยู่บ้าน “

    “ นะๆ “

    “ อ้อ อีกอย่างวันนี้ชั้นต้องเรียนชงชาด้วยนะ “

    “ อ๊ะ เรื่องนั้นไม่ต้องหรอกนะ ชั้นคุยกับแม่เธอไว้แล้วล่ะ วันนี้เธอไม่ต้องเรียน “ ห๊า !!!!! แบบนี้ก็แสดงว่าชั้นต้องไปเดทกับนายนี่น่ะสิ ชั้นไม่อยากจะไปเลยอ่ะ…

    “ อีก 1 ชั่วโมงชั้นจะไปรับนะ ถ้าเธอคิดจะเบี้ยวล่ะก็ ลองไปคุยกับแม่เธอเองละกันนะ “ เอาอีกแล้ว นายนี่ชอบเอาแม่ชั้นมาขู่ทุกทีเลย

    “ เออ -__- “

    “ บายล่ะ “

    “ อืม “ เอ จะใส่ชุดไหนดีนะ………ใช่แล้วต้องใส่ชุดที่มันไม่สวย…….แต่ขืนออกไปอย่างนั้นมีหวังโดนแม่จับเชือดคอแน่เลย คิดแล้วสยอง งั้นเอาชุดนี้ละกัน…….

    แล้วชั้นก็ใส่ชุดเสื้อยืดกับเกงยีน ตามสไตล์ ( ไม่รู้จะใส่ชุดไหนอ่ะ ) แต่แล้วพอชั้นกำลังเดินออกจากห้องก็เจอกับ…..

    “ คูณหนูค้า !!! แต่งชุดนี้ออกจากบ้านไม่ได้น้าค้า มาเดี๋ยวดิชั้นจัดการให้เอง “ แล้วชั้นก็โดนคุณป้านาคาเดะ ที่เป็นคนรับใช้ที่อยู่บ้านชั้นมานานมาก แต่เค้าก็เปรียบเสมือนพี่เลี้ยงชั้นนั่นแหล่ะ จัดการลากตัวชั้นไปแต่งตัวใหม่ น่าเบื่อเป็นบ้าเลย ชั้นอุตส่าห์ใส่ชุดไม่อุจาดตาออกไปให้ประชาชนรับรู้แล้วนะเนี่ย….

    “ เสร็จแล้วล่ะค่ะ ชุดนี้ดูดีกว่าชุดที่คุณหนูแต่งเมื่อกี้มากเลยนะคะ “

    “ แต่ชั้นว่าชุดนี้มันหวานไปหน่อยนะคะ “

    “ ไม่หรอกค่ะ ไปเดทก็ต้องแต่งตัวให้มันสวยๆ สิคะ ถึงจะถูก “

    “ ค่า -_- “ แล้วตกลงชั้นจะต้องใส่ชุดนี้ออกไปจริงๆ เหรอเนี่ย อายเค้าตายเลย ก็ชุดที่ชั้นใส่มันเป็นแบบ เสื้อสายเดี่ยวแต่มีเสื้อคลุมนะ แล้วก็กระโปรงสั้นกว่าเข่านิดหน่อย แล้วดูสีสิ ชมพูเชียว ชั้นไม่อยากใส่ชุดนี้ออกนอกบ้านเลยอ่ะ >0<

ปิ้น ๆ !!! สงสัยนายนั่นจะมาแล้วล่ะมั๊ง ไม่อยากออกไปเลยอ่ะ ทำไงดีเนี่ย

    “ คุณหนูคะ คุณยูแฮจินมารับแล้วค่ะ “

    “ ………..”

    “ คุณหนูคะ รีบออกไปเร็วสิคะ เดี๋ยวคุณยูแฮจินจะคอยนานนะคะ “

    “ ………. “ ช้านม่ายอยากไปในสภาพแบบนี้อ่ะ ยางงายก้อม่ายอยากไปอ่ะ >0<..>0<

    “ คุณหนูคะ ถ้าคุณหนูไม่ออกไปดิชั้นจะไปบอกคุณนายท่านนะคะ “ ปะ…ไป..บะ..บอก คุณแม่…ม่ายยยยยยยน้า >0<

    “ ปะ..ไปค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะค่า “ ตึกๆๆ !!! แล้วชั้นก็รีบวิ่งออกจากบ้านไปทันทีเลย โอ๊ย !! ชั้นไม่อยากจะออกไปไหนในสภาพแบบนี้เลยอ่ะ…

    “ ดี ^0^ “

    “ อืมดี -_- “

    “ วันนี้เธอแต่งตัวสวยคีนะ คิกๆ ^0^ “

    “ หยุดพูดไปเลยนะ ไม่ต้องพูดแล้ว “

    “ จ้าๆ แต่เธอสวยจริงๆ นะ “

    “ ////// “ แต่ทำไมวันนี้นายนี่มันแต่งตัวแปลกๆ แฮะ ใส่แว่นซะดำเลย แต่ชุดก็ดูเท่ดีนะ……///.อึ๋ย นี่ชั้นคิดอะไรเนี่ย

    “ ทำไมนายต้องใส่แว่นดำด้วยล่ะ “

    “ ขืนไม่ใส่ เราก็ต้องอยู่กันแบบไม่สงบอ่ะดิ “…..เอ๋ อะไรไม่สงบเหรอเนี่ย

    “……”

    “ ก็ชั้นเป็นนายแบบนะ ถ้ามีใครเห็นเราก็ต้องวิ่งหนีแฟนๆ ของชั้นน่ะสิ พอดีกันไม่ต้องเดทกันพอดี “

    “ อืม จริงแฮะ งั้นนายถอดแว่นออกเลยละกัน “

    “ เธอจะบ้าเรอะ “

    “ อ้าว ก็ชั้นไม่อยากเดทนี่นา “

    “ ถ้าเธอทำอย่างนั้นชั้นจะบอก……”

    “ โอเค โอเค ชั้นจะไป โอเคมั๊ย “ ชั้นรีบสวนขึ้นมาทันควันเลย ทำไมเดี่ยวนี้ทุกคนชอบเอาแม่ชั้นมาขู่กันจังเลย ฮึ่มม

    “ ดีมาก “

    “ แล้วนายจะพาชั้นไปไหนน่ะ “

    “ ไปที่ชอบ ที่ชอบมั๊ง “

    “ บ้า ชั้นถามว่านายจะพาชั้นไปไหนน่ะ “

    “ เดี๋ยวไปถึงเธอก็รู้เองนั่นแหล่ะ “

    “ ถ้าถึงแล้วไม่รู้ชั้นก็บ้าแล้ว “

    “ ช่าย “

    “ เชอะ ไม่บอก ก็ไม่ต้องบอก “

    “ อะบอกก็ได้ “

    “ ที่ไหนล่ะ ที่ไหน “

    “ โรงแรม..

    “ ห๊า !! จะพาชั้นไปโรงแรมทำไม “

    “ ไปถึงเดี๋ยวเธอก็รู้เองนั่นแหล่ะ “ บ้าที่สุดเลยยยยยยยย จะพาชั้นไปที่นั่นทำไมอ่ะ อย่าบอกนะว่า……





    “ บ้า ปล่อยนะ ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้นะ ปล่อย !!!!!! “

    “ ลัลลาลัลลา เย้ๆ …“ นี่นายนี่มันร้องเพลงบ้าอะไรเนี่ย ( มีเย้ๆ ด้วย ) แต่ยังไงก็เถอะ..

    “ ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้นะ !!! “

    “ ไม่ “

    “ ปล่อย “

    “ ไม่ “

    “ ปล่อย “

    “ รวมคำกันแล้วก็แปลว่า ไม่ปล่อย งั้นเราไปโรงแรมกันเลยน้า คิกๆ “ บ้าที่สุดเลยยยยยย

    “ เอ้าถึงแล้ว รีบลงมาสิ “

    “ ไม่ ชั้นไม่ลงเด็ดขาด “

    “ ลงมา “

    “ ไม่ “

    “ ลงมา “

    “ รวมคำกันแล้วก็แปลว่า ไม่ลงมา “

    “ ถ้าเธอไม่ลงชั้นจะ….”

    “ จะทำอะไรฮะ “

    “ ก็ทำแบบนี้ไง “ แล้วนายนั่นก็ยกตัวชั้นขึ้นไปบ่า

    “ กรี๊ดดดด !!!! ปล่อยชั้นนะ ชั้นเดินได้ ปล่อยชั้นลงเดี๋ยวนี้นะ !!! “

    “ เธอจะยอมเดินเข้าไปกับชั้นมั๊ย “

    “ อื้อ “

    “ ดีมาก ^_^ “ แล้วชั้นก็ต้องเดินตามนายนั่นไปจนเดินเข้าไปในโรงแรม ชั้นอยากจะหนีมากเลยแต่ว่ามันทำไม่ได้อ่ะ ก็เค้าจับมือชั้นไว้น่ะสิ โธ่!! ทำไงดีนะชีวิต ชั้นไม่อยากจะคิดมากหรอกนะ แต่ในสถานการณ์แบบนี้ เป็นใคร ใครก็ต้องคิด ว่าแต่โรงแรมนี้ใหญ่จังเลย สวยด้วย น่าพักจริงๆ เลย เอ๋…..เอ้ย !! ชั้นคิดอะไรเนี่ย

    “ นี่ รินโกะ เธออย่าเดินชักช้าได้มั๊ย “

    “ นายน่ะเดินเร็ว ก็นายขายาวอ่ะ “

    “ ใช่ ชั้นน่ะขายาว แต่เธอน่ะเตี้ย “

    “ นายนั่นแหล่ะสูงอย่างกะเปรต ชั้นน่ะสูงตามเกณฑ์  “

    “ โอเค ชั้นสูง ชั้นผิดเองที่สูง พอใจมั๊ย “

    “ อืม ^_^ “ ก็นายนั่นน่ะสูงประมาณ 176 ล่ะมั๊ง จากที่ชั้นประมาณนะ ส่วนชั้นสูงแค่ 167 เองอ่ะ ทำไงได้ ผู้หญิงถ้าสูงมากมันก็จะดูเก้งก้างอ่ะ

    “ แล้วตกลงนายจะพาชั้นมาโรงแรมทำไมเนี่ย “

    “ ตามมาเถอะน่า “ แล้วนายนั่นก็ลากตัวชั้นมายังห้อง...

    “ เฮ้ย !! ยูแฮจิน นี่มันห้องประธานบริษัทนะ จะพาชั้นมาที่นี่ทำไม “

    “ เถอะน่า อย่าเพิ่งพูดมาก เธอน่ะไม่ต้องพูดอะไรแล้ว “

    “ เชอะ “ แบร่ คนบ้า

ก๊อกๆ!!    “ เข้ามาได้ “ นายนั่นเคาะประตู้ห้องประธาน แล้วฏ้มีเสียวผู้ชายวัยกลางคน ( ชั้นประมาณนะ ) ตอบกลับมา

    “ @&*฿~ #@&~ “ โอ๊ย นี่มันภาษาอะไรกันเนี่ย

    “ %_$@~ */”฿ $ “

    “ @%* ~$& *#~฿ “ อะไรกันเนี่ย เค้าพูดภาษามนุษย์ต่างดาวกันรึไงนะ แล้วทำไมผู้ชายคนนั้นที่พูดกับยูแฮจิน ต้องหันมามองชั้นเป็นระยะ ระยะ ด้วยนะ หรือว่า นายนั่นพาชั้นมาขายให้ประธานคนนี้ ม่ายยยยยยยยยยยยยน้า !!! ชั้นจะทำไงดีเนี่ย…

    “ รินโกะ “

    “ มะ…มี..อะ..อะไร..ระ.เหรอ “

    “ ทำไมเธอทำหน้าตาแบบนั้นล่ะ “

    “ บะ..แบบ.แบบ.ไหน * __ * “

    “ อ๊ะ ช่างมันเถอะนะ “

    “ ผะ…ผู้ชาย..คะ…คนนั้น..ปะ…เป็นใครน่ะ “

    “ อ๋อ นี่พ่อของชั้นเองแหล่ะ “คุณพ่อ อ้อ พ่อเองเหรอ……เอ๋…คะ…คุณ..พะ…พ่อ นี่พ่อของยูแฮจินเหรอเนี่ย พะ….พ่อของยูแฮจินก็น่าจะอยู่ที่เกาหลีนี่…ละ..แล้วทำไม..

    “ อ้าว พ่อนายไม่ได้อยู่เกาหลีเหรอ “

    “ อยู่สิ แต่วันนี้กลับมาดูแลกิจการที่โรงแรมนี้แป็ปนึง แล้วเดี่ยวก็กลับไปที่เกาหลี “

    “ แล้วนายพาชั้นมาที่นี่ทำไมอ่ะ แล้วเมื่อกี้นายพูดภาษามนุษย์ต่างดาวเหรอ “

    “ ยัยบ๊อง ชั้นพูดภาษาเกาหลี แล้วที่วันนี้ชั้นพาเธอมาก็เพื่อจะพามาแนะนำกับพ่อชั้น “

    “ พ่อนายพูดภาษาญี่ปุ่นไม่เป็นเหรอ “

    “ พูดได้นิดหน่อยน่ะ “

    “ แล้วภาษาอังกฤษล่ะ พูดได้ฟังได้ใช่มั๊ย “

    “ แน่นอนอยู่แล้ว “ แล้วชั้นก็เดินไปหาพ่อของยูแฮจิน

    “ Good moring . My name is Koesuki  Rinko . “

    “ Good moring . “

    “ Nice to meet you. “

    “ Nice to meet you , too . “ ชั้นยื่นมือไปจับกับพ่อของยูแฮจิน ถ้าชั้นไม่ทักเค้า เค้าคงหาว่าชั้นเสียมารยาทแน่ๆ เลย

    “ !#$$% &*~# “

    “ %.,,*”/, “ แล้ว 2 พ่อลูกก็เริ่มพูดภาษามนุษย์ต่างดาว เอ๊ย !! ภาษาเกาหลีอีกครั้ง

    “ ไปกันเถอะยูริ “

    “ อืม “

    “ Good bye . “

    “Good bye . “ แล้วชั้นกับนายนั่นก็เดินมาขึ้นรถ

    “ แล้วคราวนี้นายจะพาชั้นไปไหนอีกละเนี่ย “

    “ ม่ายบอก “ ฮึ่ม นายยูแฮจินบ้า

    “ บอกหน่อยเถอะ นะๆ “

    “ เดี๋ยวไปถึงก็รู้เองล่ะน่า “

    “ นายพูดเป็นประโยคนี้ประโยคเดียวรึไง “

    “ ลัลลาลัลลา เย้ๆ.. “ นี่มันเพลงบ้าอะไรเนี่ย นายนั่นถึงร้องอยู่ได้





****------------------------------------****-----------------------------------------****----------------------------------------****