ห้องลูกสาวลูกชาย Tech

ลำดับตอนที่ #2 : ลูกสาว :: มิส แองเกิ้ล แกรนด์ โมริซ่า

ประวัติ :: เป็นลูกเลี้ยงมารดาซึ่งเป็นแวมไพร์ เนื่องจากมารดาเป็นนักปฏิวัติของประเทศทำให้คุ้นชินกับกลิ่นเลือดและความตายบ่อยครั้ง มันหาประสบการณ์แปลกใหม่ให้กับตัวเอง เนื่องจากนิสัยส่วนตัวทำให้มักไม่มีเพื่อน ถูกอบรมมาแบบลูกขุนนาง และเป็นอัจฉริยะทางด้านการใช้ภาษาและการติดต่อสื่อสาร ล่าสุดกำลังศึกษาการใช้ภาษาโบราณขั้นสูงและสัญลักษณ์ของแต่ละชนเผ่าที่สูญหาย มักพกหนังสือติดตัวเสมอ ....
.... ในอดีตเป็นเด็กจรจัดข้างถนน ถูกคนในหมู่บ้านรักเกียจแม้แต่พ่อแม่ตัวเองยังทอดทิ้ง เพราะ "ความสามารถพิเศษ" ที่มีมาตั้งแต่เกิด จึงทำให้ทุกคนในหมู่บ้าน มองว่าเป็นตัวอัปมงคล ถูกรังแก ถูกเหยียดหยาม ถูกประนาม เพราะสังคมในหมู่บ้านรังเกียจสิ่งที่เค้าเรียกว่าปีศาจ จนกระทั้งวันหนึ่ง.... วันที่ได้เจอกับมารดาเลี้ยงซึ่งเป็นนักปฏิวัติ ได้เข้ามาบุกยึดหมู่บ้านนี้ และมาเจอเธอเข้า
... กลิ่นควันไฟ เสียงกรีดร้องของชาวบ้าน ความน่าสะพรึ่งกลัวของความมืดมิดทุกสิ่งอย่างที่เข้ามาคืบคลานในหมู่บ้าน ไม่ได้ทำให้ข้าหวันไหวแม้แต่น้อย ยิ่งกว่านั้น ตัวการในการถล่มหมู่บ้านข้าได้มายืนอยู่ตรงหน้า .... ในโกดังร้างแห่งหนึ่ง .... ข้ามองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาลุ่มหลง กริยาอันทรงเสน่ห์ รอยยิ้มที่ตรึงใจผู้คนรอบข้าง ทรวดทรงจริจก้านสมสตรีชนชั้นสูง เสื้อผ้าดำวาวกลมกลืนทุกส่วน ข้าพึ่งเข้าใจวันนี้เองว่าความมืดที่สวยงามคือสิ่งใด ความมืดนั้นอยู่ตรงหน้าข้าแล้ว.....
   "เหตุใดเจ้าถึงมีสภาพเช่นนี้" น้ำเสียงหวานปนเย็นชาช่างไพเราะ ผสมกับสายตาที่พยายามเสียดแทงเข้ามาในร่างกายข้าทำให้ข้ารู้สึกประหม่า ข้าตัวสั่นโดยไม่อาจควบคุมได้ สภาพข้าตอนนี้ไม่ต่างจากขอทานแม้แต่น้อย แม้จะมีสายฝนโปรยลอดหลังคามาพอทำให้ไล่เขม่าที่ติดอยู่ตามร่างกายได้เล็กน้อย แต่ก็ทำให้ข้าตัวเปียกปอนไม่ต่างอะไรกับลูกสุนัขตกน้ำ ต่างจากสตรีตรงหน้าข้า... คงเพราะความน้อยเนื้อต่ำใจ เพราะความเกรียดแค้น เพราะความกดดัน เพราะความกลัวตาย ร่างกายข้าสั่นระริก ริมฝีปากขบแน่นจนเลือดซิบ ข้าไม่อาจกลั้นน้ำตาแห่งความอดกลั้นเอาไว้อีกได้ น้ำตาของผู้ที่ถูกรักเกียจมาตลอดอายุ 19 ปี น้ำตาที่ไม่อาจห้ามได้เมื่ออยู่ต่อหน้าสตรีตรงหน้า เมื่อรู้ว่าข้าอาจต้องตายเพราะนาง มันทำให้ข้ารู้สึกดี... แต่ไม่ใช่ ข้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ ถึงแม้ข้าจะถูกรังเกียจ ถึงแม้ข้าจะถูกประนาม แต่ข้ายังอยากมีชีวิต .... แม้มันจะไม่มีอะไรดีขึ้นเลย แต่ข้าก็ยังอยากมีชีวิต....
...ข้ายังไม่อยากตาย....
     " ท่านจะฆ่าข้าไหม ? " นานเท่าไหร่แล้วที่ข้าไม่ได้พูดคุยกับคนอื่น ชีวิตข้าเอาแต่หลบซ่อน แม้จะพูดก็ยังไม่มีโอกาศเพียงทุกคนเห็นหน้าข้าก็ไล่ทุบตี สบถคำด่าทอ สาปแช่ง จนข้าไม่เคยพูดคุยกับใคร หลายครั้งที่ข้าเหงา หลายครั้งที่ข้าพูดกับตัวเอง แต่ครั้งนี้.... ครั้งนี้ข้าได้มีโอกาศพูด !! ... แม้น้ำเสียงข้ามันจะสันเครือเพราะความกลัว .... จะไม่ให้กลัวได้เช่นไร ในเมื่อสตรีตรงหน้า เป็นถึงหัวหน้าของพวกที่มาถล่มหมู่บ้านข้า 
... ผู้นำกองกำลังปฎิวัติ "วิหกราตรี"
     "ทำไมเจ้าถึงถามอย่างนั้นเด็กน้อย?" นางเดินมาหาข้าช้าๆ ทุกท่วงท่า ทุกการเคลื่นไหวของนาง ... ข้าไม่อาจละสายตาจากนางได้ แม่ว่าตอนนี้ ข้ากับนางจะอยู่ห่างกันเพียงก้าว และนางอาจจะสังหารข้าเหมือนให้กองกำลังนางสังหารคนในหมู่บ้านข้าก็ตาม แต่นางกลับทำสิ่งที่ข้าคาดไม่ถึง....
.... นางกอดข้า....
....ข้าถูกกอด!!! ..... ข้าไม่ได้ฝัน!!.... 
เพียงซักครั้ง.... ความฝันเพียงซักครั้งของข้าคือการได้กอดใครซักคน... ได้รับไออุ่นจากอ้อมกอดใครซักคน .... น้ำตาข้าไหลไม่หยุดแข่งกับสายฝน แต่มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความขาดกลัวอีกต่อไป แต่เป็นน้ำตาแห่งความปิติ น้ำตาแห่งความสุขจากอ้อมกอดของสตรีตรงหน้าข้า ตลอดระยะเวลาที่ข้าถูกรังเกียจ 19 ปีเต็ม แม้แต่พ่อแม่ข้ายังไม่เคยได้รับการกอดแบบนี้ ข้าไม่เคยได้รับการกอดเลย ไม่เคยได้รู้จักคำว่ากอดจริงๆ ข้าเฝ้าสงสัยมาตลอดว่ากอดมันรู้สึกอย่างไร จนกระทั่งวันนี้ข้าได้สำผัสนั้นแล้ว .... มันไม่ใช่ความฝันใช่ไหม.... พระเจ้า...ข้าขอให้มันเป็นความจริง แม้กอดนี้จะแลกมาด้วยชีวิตข้าก็ยอม.....
    " เหตุในเจ้าเฝ้าแต่คิดว่าข้าจะฆ่าเจ้าล่ะแม่หนู ? "
    " ......... "
    " ไม่ต้องตกใจ ข้าอ่านความคิดของเจ้าได้ .... คงลำบากมากซินะ"
    " ฮึก! ฮือๆๆ...... " ข้ากอดนางแน่นขึ้น น้ำตาข้าอาบรดไหล่ขาวเนียนของนาง หวังว่านางจะไม่ว่าอะไรที่ข้าจะระบายความทุกที่ข้าอดกลั้นมานาน ความขมขื่นของการเป็นตัวประหลาดในหมู่บ้าน.....
    " เจ้าชื่ออะไรเด็กน้อย ?" นางลูบหัวข้า ข้าพยายามอย่างหนักที่จะกลั้นสะอื้นเพื่อจะตอบนาง
    " ฮึก... ข....ข้า...ไม่มีชื่อ ฮึก!... ต...แต่ทุกคนเรียกข้า.... ข... ข้าว่า เดม(Damn) ฮึก.... ฮือ.... "
สายตานางมองข้าช่างเย็นชา แต่ปนไปด้วยอารมณ์เวทนา นั้นยิ่งทำให้ข้าหลั่งน้ำตาไม่หยุด ก่อนที่นางจะเอ่ยคำพูด ซึ่งทำให้ข้าเปลี่ยนชีวิตตัวเองไปตลอดกาล....
    " เดม รึ เป็นชื่อที่ดีจังเลยนะ .... แต่ต่อจากนี้ต่อไป จะมีคนเรียกเจ้าว่า มิส แองเกิ้ล แกรนด์ โมริซ่า เจ้าจะมีชื่อและสกุลใหม่ เจ้าจะอยู่ในตะกูลปฎิวัติผู้สูงศักดิ์ เจ้าจะอยู่ในฐานะบุตรสาวข้องข้า เดม..... "
    นางโลมเลียต้นคอของข้า ข้าสัมผัสได้ถึงของมีคมต้องคอข้า ... คงเป็นเขี้ยวนางละมั่ง ? ก่อนที่สติของข้าจะดับวูบลงพร้อมทั้งรอยยิ้มแห่งความสุขครั้งแรก ในชีวิตข้า.... .....
..... ท่านแม่ .....