คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ดาราแห่งตระกูลคังเซน 1
รถจากัวร์คันงามเลี้ยวตีวงเข้ามาจอดที่บันไดทางขึ้นบ้านอย่างเงียบกริบ..โชเพอร์หนุ่มลงมาเปิดประตูรถให้กับชายหนุ่มทที่นั่งอยู่ด้านหลังแต่ก็ไม่ทันเขาเพราะชายหนุ่มได้เปิดประตูรถก้าวออกมาแล้ว...
...ชั้นบอกแล้วว่าไม่ต้องพิธีรีตองกับชั้น...มามิยะแบกเป้เดินขึ้นบันไดทันที....โชเฟอร์ได้แต่รับคำแล้วนำรถเข้าไปเก็บ...
...ผมกลับมาแล้วคร๊าบบบ....มามิยะมองแถบจะทุกซอกของบ้าน..แล้วเดินไปยังห้องครัวซึ่งแม่บ้านกำลังเตรียมของว่างให้กับคุณชายของพวกเขาอยู่....
....เดี๋ยวคุณหนูคงใกล้ถึงแล้ว..เตรียมจัดใส่จานไปวางไว้ที่ห้องอาหารเลยนะ...
...คะ...อุ๊ย..??คุณมามิยะ..
...ทำอะไร..น่าทานจัง...
...คุณหนูไปนั่งรอก่อนคะ...
...ไม่ล่ะกินตรงนี้แหละ....ว่าแล้วมามิยะทิ้งตัวลงนั้งที่เก้าอี้แล้วหยิบคุกกี้อัลมอลท์กินอย่างสบายใจ...
...เหนื่อยไหมคะทำงานแถบทุกวันเลย...แม่บ้านริริถามด้วยความเป็นห่วง
...
ก็นิดหน่อย...แล้วทุกคนยังไม่กลับมาอีกหรอครับ......
ก็เห็นว่าพาคุณมามาลินไปซื้อเครื่องแบบใหม่...เธอน่ารักมากนะคะ...ริริยิ้ม...
ครับ..เอ่อผมขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน..เดี๋ยวลงมากินใหม่...ก่อนไปก็หยิบคุกกี้อีกชิ้นเข้าปาก................................
ขณะเดียวกันทางด้านมาโมโตะก็คิดหาทางที่จะเลี่ยงไม่อยากปะทะคารมกับยัยนานะ...จนคิ้วขมวดแถบจะผูกติดกันเป็นโบว์...มามาลินแอบเห็นจึงถาม...
....เป็นอะไรคะพี่...ท่าทางงานคงยุ่งมากเลยนะคะ...
...ไม่หรอก.แต่มีเรื่องต้องคิดนิดหน่อย...เขาเริ่มเบี่ยงเบนความสนใจ...เดี๋ยวพี่พาไปกินไอติมดีไหม?
....ว้าว..ดีคะไปกินที่ใหนกันดี...
....พี่รูจักอยู่ร้านนึงไม่ไกลจากที่นี้...
....ไปเถอะคะ...มามาลินลืมสนใจเรื่องที่เขาถามมาโมโตะ...
มามิยะเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็กำลังจะลงมาหาอะไรทานต่อแต่เสียงโทรศัพท์ก็มาขัดจังหวะเขาจนได้..
...ใครโทรมานะ??...เมื่อเขาเห็นเบอร์โทรว่าเป็นของเรโกะก็แปลกใจ
...
ครับ..มีอะไรหรอ?..ปลายสายส่งเสียงวิงวอนขอให้มามิยะออกมาหาด่วน.....
ชั้นมีปัญหานิดหน่อย...ช่วยชั้นทีนะมามิยะคุง......
ปัญหาอะไรของเธอ...มามิยะพยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้โมโห......
ถ้าเธอไม่มาชั้นต้องตายแน่ๆ...ฮือฮือ รีบมานะ...หล่อนวางสายในทันที......
นี่..ฮัลโล..ฮัลโล..เกิดอะไรขึ้นนะ...มามิยะรีบซิ่งมอเตอร์ไซค์ส่วนตัวของเขาออกไปโดยไม่บอกใคร..........................
...
นี่เรโกะเขาจะมาจริงๆหรอ...ฮานะเพื่อนซี้เอ่ยถาม...
ต้องมาสิ...เขาเป็นแฟนชั้นนะ..ยังไงก็ต้องมา......
นี่ถ้าเขารู้ว่าแกท้อง..เขาไม่ตกใจแย่หรอ......
เรื่องนั้นนะชั้นจะบอกเขาเอง...เรโกะเดินไปมองที่หน้าต่าง....พอดีกับที่มามิยะเอารถเข้ามาจอด.....
นั้นไงเขามาแล้ว...เรโกะรีบซุกตัวในที่นอน...ฮานะช่วยไปเปิดประตูให้ทีนะ......
จ๊ะ..หายเร็วๆนะ..ฮานะหยอกเพื่อนเล่น......
ก๊อก..ก๊อก..ก๊อก.....
อ้าวมาแล้วหรอ...รีบไปดูอาการเรโกะหน่อยไม่สบายมากเลย......
งั้นหรอ...สีหน้าไม่แน่ใจแต่ในเมื่อเขามาแล้วก็เขาไปดูอาการหน่อยล่ะกัน...เรโกะทำท่าอ้วกใส่ถังขยะ...แต่ดูท่าจะมีแต่น้ำลายออกมาหล่อนจึงกินน้ำล้างปาก...
...เรโกะเป็นอะไรมากไหม?...แล้วทำไม่ฮานะไม่พาเรโกะไปหาหมอ...
...ชั้นบอกแล้ว..แต่เขาไม่ยอมไป...บอกว่าจะให้มามิยะพาไปนะสิ..
...มามิยะคุงช่วยพาชั้นไปโรงพยาบาลทีสิ...เรโกะซบอกมามิยะทำสายตาอิดโรยแฝงร้องขอ...
...ท่างั้นก็ไปกันเลย...แต่ต้องเรียกแท็กซี่นะ..
...ได้เดี๋ยวชั้นไปเรียกให้....ฮานะรีบวิ่งออกไปทันที..
..............................
...ยินดีด้วยนะครับแฟนคุณท้องได้สองเดือนแล้ว....นายแพทย์กล่าว
...
อะไรนะ..มามิยะหันมามองเรโกะอย่างสงสัย...ไม่จริง..เข้าพึมพำกับตัวเอง.....
ดีใจจนพูดอะไรไม่ออกเลยหรอ....เรโกะเอ่ยแซว......
คุณหมอครับเรื่องนี้ผมขอให้เก็บเป็นความลับนะครับ...มามิยะสีหน้าเป็นกังวล...
อ๋อได้ครับ..ผมรับรองได้ครับ..ไม่ต้องกังวล...................................
...
ระหว่างทางกลับบ้านมามิยะได้แต่คบคิดเรื่องของเขากับเรโกะ...ที่ผ่านมาเขายอมรับว่าชอบเรโกะเหมือนกันแต่เรื่องนี้เขาไม่สามารถหลอกตัวเองหรือคนอื่นๆได้...เขาเริ่มสับสนว่าตัวเขาชอบเรโกะคนนี้จริงๆหรือเปล่า...เฮ้อ!!ทำไงดีพลาดจนได้เรา...แต่จริงๆแล้วเป็นยังไงกันแน่นะ.................
เมื่อมาถึงบ้านเรโกะก็ขอให้มามิยะอยู่เป็นเพื่อนตนหน่อย...ส่วนฮานะขอแยกกลับบ้านตั้งแต่กลับจากโรงพยาบาลเมื่อช่วงเย็น...จนตอนนี้ใกล้สองทุ่มแล้วเลยเวลาอาหารเย็นของที่บ้านคังเซนแล้วด้วย.......
เรโกะกินข้าวแล้วก็รีบเข้านอนนะ.....
มามิยะ...เธอรักชั้นมั๊ย...เรโกะจ้องตาเขาหวานซึ้ง..ถ้าเป็นตอนแรกๆ..มามิยะคงจะไม่ลังเลอะไรแต่คราวนี้เขารู้สึกว่ามีอะไรมาจุกอยู่ที่คอของเขาทำให้เขาได้แต่มองใบหน้าเรโกะด้วยแววตาเย็นเฉยกว่าแต่ก่อน.......
มามิยะคุง...เป็นอะไร...เรโกะหันหน้าหนี...หรือว่ารังเกียจที่ชั้นท้อง......
เอ่อ..ไม่ใช่..คือ..คือ..มามิยะไม่เคยต้องอึดอัดอะไรขนาดนี้มาก่อน...ผม...ขอเวลาผมสักหน่อยนะ..วันนี้คุณรีบพักผ่อนดีกว่านะ...เขารีบพยุงตัวเรโกะไปที่เตียงนอน......
มามิยะคะ...เราจะเป็นพ่อแม่แล้วนะ...หล่อนค่อยลงนอนช้าๆ...มามิยะเอ่ยลา.......
เดี๋ยวผมจะมาเยี่ยมใหม่นะ...ดูแลตัวเองดีๆนะ.......
จ๊ะ..เรโกะยิ้มกว้าง...ผิดกับมามิยะเขาคิดหนักกว่าเดิมตลอดระยะทางขี่รถกลับบ้าน.......เมื่อมามิยะนำรถเข้ามาจอดก็พบว่ามาโมโตะมายืนรอที่ลานจอดรถนั้นอยู่...
....นายไปใหนมา...
....ธุระนิดหน่อย...มามิยะเดินเลี่ยงออกไป...
....ธุระอะไรของนาย...ทุกคนรอนายกินข้าวอยู่นะ...
....ผมขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ...
....เดี๋ยวชั้นไปคุยกับนายที่ห้องนะ....
....ได้ครับ...ผมว่ามีเรื่องจะปรึกษาพี่พอดีเลย...
.......................................
....อะไรนะ...เกิดเรื่องอย่างนี้ได้ไง....มาโมโตะหลุดเสียงดังมามิยะรีบมาปิดปากพี่ชายแถบไม่ทัน..
....เบาๆ หน่อยสิ...ช่วยผมคิดหน่อย...มามิยะครุ่นคิด...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....มามิยะคุงเปิดประตูให้พ่อหน่อย....
....ครับ....มามิยะเดินไปเปิดประตูทันที...
....อ้าวมาโมโตะอยู่ด้วยหรอ...
....พ่อมีธุระอะไรหรอครับ...มามิยะเอ่ยถาม..
....วันเสาร์นี้แกว่างมั๊ย...ไปเป็นประทานเปิดตัวรถยนต์แทนพ่อที...
....เอ่อผมขอเช็คดูก่อนนะครับ...เขารีบเช็คตารางงานทันที
....
มาโมโตะพรุ่งนี้พาน้องไปโรงเรียนคันตะนะอย่าลืมล่ะ...พ่อหันมาเตือน....
ผมว่างตอนบ่ายสองครับ........
งานเริ่มช่วงเช้าสะด้วยสิ...มาโมโตะแกว่างมั๊ย.......
ครับ...ที่ใหนครับพ่อ.......
ที่โตเกียวทาวเวอร์...อ้อเดี๋ยวพ่อจะให้เลขาส่วนตัวพ่อไปเป็นเพื่อนแกนะ.......
ไม่เป็นไรครับผมไปเองได้...มาโมโตะรีบปฏิเสธทันที.......
พ่อไม่กวนแล้ว...อย่าลืมที่พ่อบอกล่ะ........
เฮ้อ..เกือบไปแล้ว...มามิยะถอนหายใจ......เรื่องนี้แกต้องคิดเองนะ..โตแล้ว...ชั้นไปนอนก่อน...ตอนนี้เราต้องทำหน้าที่ของเราให้ดีที่สุด..
....ทำไงดี....มามิยะครวญกับตัวเองแล้วลงนอน....
....................................
ความคิดเห็น