ยุ่งนักรักนานะ

ลำดับตอนที่ #5 : หน้าที่พิเศษของมาโมโตะ

ขณะที่มาโมโตะขับรถมามาลินนั่งคุยกับพี่ชายที่ไม่ได้เจอมานานอย่างสนุกสนาน...เนื่องจากทางแม่ของมามาลินอยากให้ไปอยู่เป็นเพื่อนตนเพราะแม่ยังติดงานเดินแบบการกุศลอีกหลายที่และถ่ายแฟชั่นอีก...ใครมาเห็นแม่ของมามาลินก็เดาออกว่าหล่อนเป็นนางแบบชาติอเมริกันที่ทั้งสวยและดูดีแถมมีชื่อโด่งดังมากว่าสิบปี...จะว่าไปแล้วมามาลินไปเรียนตอนมัธยมต้นที่บอสตันอยู่สามปีจึงยังคงติดสำเนียงอเมริกันมาบ้างแต่ระหว่างนั้นเธอก็สนใจเรียนภาษาญี่ปุ่นเช่นกัน...
...พี่มาโมโตะต้องพามามาลินไปเที่ยวด้วยนะคะ...
...ได้สิ..อยากไปใหนล่ะ...
...อย่ากวนพี่เขาเลย...โจแอนเอ่ยสายตา
...จริงสิพี่มามิยะคุงเดี๊ยวนี้ดังใหญ่แล้วนะคะ...
...รู้ข่าวหมอนี่ด้วยหรอ...
...แน่นอนคะ...
...เอ่อนี่มาโมโตะคุณพ่อเป็นยังไงบ้าง...
โจแอนเอ่ยอย่างเรียบๆ
...ก็ดีครับแต่ช่วงนี้งานเยอะหน่อย...เลยไม่ค่อยได้กลับบ้าน...
...ถึงว่าสิ..ไม่มารับชั้นด้วย...โจแอนสีหน้าตึงๆด้วยอารมณ์หึงๆ
...เดี๊ยวผมพาไปหาคุณพ่อที่ออฟฟิศก่อนดีไหมครับ...
...ดีคะมามาลินอยากเจอพ่อมากเลย...
...ว่าไงครับคุณป้า...มาโมโตะเอ่ยพร้อมมองกระจกหลังดูท่าทางโจแอน...หล่อนพยักหน้าแล้วยิ้ม

...........โอ๊ยเกือบไม่ทันเลย....นานะปาดเหงือพร้อมหอบท่ามือยันบานประตูห้องเรียน..ตามมาด้วยจุนที่มีท่าทางไม่แพ้กัน...
.....จะวิ่งแข็งทำไมนะ..นานะเนี๊ยะ...จุนเอ่ยหอบๆ...
.....อ้าวใครให้วิ่งตามกันล่ะ...นานะเอ่ยกวนๆก่อนจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วเดินเข้าห้องไป...
.....รอด้วยสิ...จุนรีบตามเพื่อนซี้ไป...

บรรยากาศภายในห้องเรียนยังคงเหมือนเดิม..แต่คงมีอยู่สิ่งหนึ่งที่ดูไม่น่าชื่นชมนักสำหรับนานะ....เรโกะนั่งคุยอยู่กับบรรดาเพื่อนสาวที่แห่เข้ามาซักถามอะไรบางอย่างกับเรโกะ....นานะจึงเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจแล้วลงนั่งเก้าอี้ตัวเอง....จุนเดินตามมานั่งเงียบ...
.....สายตาเรโกะปราดมองนานะอย่างเย้ยหยันนิดๆ...ก่อนหัยไปคุยกับกลุ่มเพื่อนใหม่อย่างสนุกปาก......
.....หาเพื่อนได้เร็วจังนะ...นานะบ่นแต่สายตาหันไปนอกหน้าต่าง...
.....เรโกะนะหรอ....ท่าทางแบบนั้นแถมเป็นดาราดังอีก....จุนหยุดชะงักเมื่อนานะเอ่ยขัดจังหวะ....
.....เพื่อนจอมปลอมนะสิ....นานะหันมาฉุนใส่จุนอย่างลืมตัวก่อนจะเปลี่ยนสีหน้ามาแบบปกติ....
.....ท่าทางโมโหเขามากเลยนะ...มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?..
.....ก็วันก่อนยัยนั้นขับรถเกือบชนชั้นนะสิ...แย่มาก
.....ขนาดนั้นเลยหรอ....จุนทำท่าทางตกใจ...เป็นอะไรมากไหม?
.....เปียกนะสิ...คอยดูนะจะต้องเอาคืนให้สาสมเลย....
.....ใจเย็นก่อน...เดี๋ยวก็เป็นข่าวใหญ่หรอก....
..........นานะทำหน้าตามุ่งมั่น....
                  ครืดดด....เสียงประตูห้องเรียนถูกเปิดออก...ภารกิจกรรมต่างๆภายในห้องหยุดชะงัก...ต่างนั่งที่เรียบร้อย...
.....ทั้งหมดทำความเคารพ....สวัสดีค่ะ/ครับอาจารย์..
.....สวัสดีจะทุกคน....อาจารย์สาวเอ่ยทักทางด้วยรอยยิ้ม....
.....การบ้านที่ครูเคยสั่งเมื่อเทอมที่แล้วเสร็จหรือยังจ๊ะ....ครูมองรอบๆห้องมองใบหน้าลูกศิษย์แถบทุกคนและมาหยุดที่เรโกะและฮานะ...
.....สำหรับเธอสองคนเพิ่งเข้ามาใหม่ใช่ไหม?...
.....ใช่คะ...ทั้งสองตอบพร้อมกัน...
.....ถ้างั้นปลายเทอมค่อยมาส่ง....
.....รายงานเกี่ยวกับอะไรหรอคะอาจารย์...ฮานะเอ่ยถามแทนเรโกะ...
.....รายงานประวัติศาสตร์ญี่ปุ่นจ๊ะ...
.....โอ๊ยยากชะมัด....เรโกะบ่นอุบเบาๆ..แต่นานะก็แอบเห็นสีหน้าเรโกะที่ดูไม่ค่อยมั่นใจเลยแอบยิ้มเยาะเย้ยเงียบๆ...
.....ใครเสร็จแล้วให้มาส่งตอนพักเที่ยงนะจ๊ะ....
.....เรามาเริ่มบทใหม่เลยละกันนะ....
...........รถนิสสันสีดำคันงามเลี้ยวเข้ามาจอดตรงบรรไดทางขึ้นใต้ตึกบริษัทรถยนตร์ชื่อดัง......พนักงานเปิดประตูรีบวิ่งลงมาเปิดประตูรถให้กับแขกทันทีเมื่อบุคคลภายในรถก้าวออกมาจากรถพนักงานทำท่าตะเบ๊ะเคารพ...
.....ช่วยเอารถเก็บให้ด้วยนะ...ขอบใจ...มาโมโตะเอ่ยพร้อมโยนกุญแจให้....
.....ครับคุณมาโมโตะ...
.....เชิญทางนี้ครับคุณป้า...มามาลินเชิญจ๊ะ...
แขกทั้งสองเดินตามมาอย่างเรียบร้อย...มามาลินเดินมองภายในบริษัทที่ทั้งโอ่อ่ากว้างขวาง..อย่างตื่นเต้นเล็กเพราะหล่อนไม่เคยมาที่บริษัทของพ่อตนเองเลย...เมื่อทั้งสามเดินมาถึงลิฟท์มาโมโตะก็กดชั้นที่26เพื่อไปยังออฟฟิศของพ่อ
......ขณะเดินออกจากลิฟท์และต้องผ่านเหล่าพนักงานที่ต่างก็ทำความเคารพพร้อมทักทายด้วยรอยยิ้ม..แต่มีบางคนเท่านั้นที่มองหญิงสาวร่างระหงส์ต่างชาติเดินมาพร้อมกับเด็กสาวหน้าตาน่ารักที่ออกจะดูเป็นลูกครึ่งเสียด้วยอย่างสนใจ...
.....สวัสดีคะคุณมาโมโตะ...เชิญคะท่านกำลังรออยู่พอดี...เลขาหน้าห้องผายมือเป็นการต้อนรับแต่เมื่อหล่อนสังเกตุว่ามีแขกมาด้วยจึงเอ่ยถามมาอย่างไม่รู้...เอ่อสองท่านนี้เป็นแขกของท่านหรอคะ....
.....ใช่...เมื่อกี้ที่เธอบอกว่าพ่อชั้นรออยู่...
.....ค่ะแต่ดูท่าซีเรียสยังไงไม่รู้นะคะ...เลขาสาวกระซิบใกล้ๆ..
.....ขอโทษค่ะ..ถ้าคุณพ่อยุ่งเรากลับบ้านก่อนก็ได้...
.....ไม่เป็นไร...เดี๊ยวพี่เข้าไปคุยกับคุณพ่อก่อน...เดี๋ยวรบกวนคุณป้ากับมามาลินรอที่โต๊ะรับแขกทาลด้านนี้ก่อนนะครับ....
.....คะไปเถอะคะแม่...มามาลินจูงมือแม่ของตนไปนั่งที่โซฟานุ่มสีครีม
.....เอาเครื่องดื่มเสริฟคุณผู้หญิงกับลูกสาวเธอด้วยนะ....มาโมโตะสั่งเลขาสาว...
.....ได้คะ
...............ก๊อกๆๆ....เข้ามา...เสียงนายคังเซนเอ่ย
.....อ้าวมาโมโตะมาแล้วหรอ...สีหน้าพอดูเรียบๆ...
.....ครับ...คุณโจแอนกับมามาลินมาด้วยนะครับ....เขาเดินมาหยุดตรงหน้านายคังเซน
.....งั้นหรอ...เรียกเข้ามาเลย....พ่อพูดพร้อมลุกขึ้นเดินจะไปเปิดประตู
.....เดี๋ยวผมไปเชิญให้ครับ...แต่เมื่อกี้เลขาบอกผมว่าพ่อมีธุระกับผม....
.....มันก็ใช่...แต่มันเกี่ยวกับมามาลินด้วย...
.....ได้ครับ...มาโมโตะรีบเดินออกไปพาแขกทั้งสองเข้ามาพบทันที
เมื่อมาโมโดตะพาที่รักทั้งสองมาพบกับพ่อต่างก็เข้าโอบกอดกันด้วยความรักและคิดถึงสุดใจ...   เดินทางเหนื่อยใหม...พ่อลูบผมลูกสาวเบาๆ..
.....ท่าทางคุณคงงานเยอะนะคะ...ดูผอมลงนะ..โจแอนเอ่ย
.....พอดีช่วงนี้เร่งทำเครื่องยนต์แบบใหม่นะสิ...เชิญนั่งก่อนเร็ว...พอ่เดินโอบลูกสาวและภรรยาตนมานั่งที่โซฟานุ่มๆ...มาโมโตะเดินมานั่งเงียบๆ...
.....รียนที่โน่นเป็นไงบ้าง...
.....ก็ดีคะ...แต่มามาลินคิดถึงคุณพ่อมากกว่า...ทำเสียงอ้อน
.....งั้นหรอ..ขี้อ้อนจังนะเรา...  แล้วคุณล่ะทำงานแทบทุกวันเลย...
.....รับปากว่าจะช่วยเขาแล้วก็ต้องทำนะคะ...ชั้นกะว่าจะมาอยู่ที่นี้เลย...
.....ดีสิ..ห่างกันบ่อยๆผมก็คิดถึงคุณแย่เลย...
.....คุณนี้อายเด็กบ้างสิ...โจแอนเขินเมื่อคังเซนจุมพิตที่มือของโจแอน...
.....เรื่องหาที่เรียนนี้..จะให้มามาลินเรียนที่ใหนดี...  โจแอนเอ่ยถาม
.....ที่นี้สิ...โรงเรียนมัธยมคันตะ...ไง  พ่อเอ่ย
.....ถ้างั้นเดี๋ยวผมพาน้องไปสมัครเรียนให้นะครับ...มาโมโตะเสนอ
.....ไม่ต้องเดี๋ยวพ่อโทรไปฝากกับอาจารย์ใหญ่ให้เอง...
.....แต่ลูกจะต้องไปเป็นครูที่นั้นคอยดูแลน้อง....  มาโมโตะอึ้ง  ครับ...
.....พ่อคะเย็นนี้เราไปฉลองกันนะคะ...   ...ขอโทษนะลูกพ่อติดประชุมใหญ่พอดี...
.....งั้นเราไปวันหยุดนี้นะคะ...มามาลินอ้อน...    ...ได้จะถ้าพ่อว่างนะ...