ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : มามาลิน...ใครน่ะ?
...มาแล้วค่า...นานะส่งเสียงจากในครัวขณะที่ในมือถือถาดอาหารออกมาด้วย..จุนเดินตามมาพร้อมถาดอาหารอีกสองอย่าง.....
...โอ้โห?..น่ากินจังเลย...โคเฮทำท่าลูบท้องกลมๆของเขา
...เดี๊ยวนานะตักข้าวให้นะคะทุกคน...
...ผมช่วยนะ...จุนเอ่ย....ไม่เป็นไรหน้าที่ชั้นเอง...นานะยิ้มกว้าง
...ของโปรดของจุนทั้งนั้นเลยเนอะ?...โคเฮแซว..
นานะเดินวนตักข้าวใส่จานให้ทุกคนพลางนึกขึ้นได้ว่ามาที่บ้านยังไม่เห็นพี่เรียวคุงเลย...เอ่อพี่เรียวไปใหนหรอคะ...
...คงจะซ้อมบาสไม่เลิกอีกละมั้ง...เห็นว่าใกล้แข็งระดับเขตแล้วด้วยนะ...จุนตอบ...
...งั้นหรอ..เมื่อนานะต้องตักข้าวให้กับมาโมโตะไม่ทันทีนานะจะเอ่ยอะไรเสียงโทรศัพท์ของมาโมโตะก็ดังขึ้น...
...เอ่อขอตัวครู่หนึ่งนะครับ...เขาลุกอย่างรวดเร็วแล้วไปหยุดคุยตรงประตูด้านนอก...
...ครับ...มามาลินหรอครับ...ได้ครับให้ผมไปรับน้องกี่โมงครับพ่อ..
...นานะแกล้งเดินออกมาทำทีว่าจะไปห้องน้ำ...แต่ก็อดแอบฟังไม่ได้...ใครนะ..มามาลิน?...
...ได้ครับพรุ้งนี้แปดโมงเช้า...มาโมโตะวางสายแล้วเดินกลับเข้าไปยังห้องอาหารโดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครแอบมองอยู่...นานะค่อยๆเดินออกมาจากข้างเสาแล้วเดินตามเข้าไปช้าๆ...
...มาทานข้าวกันดีกว่า...โคเฮเอ่ยเชิญทุกคน
.......หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อยนานะและจุนขอตัวไปช่วยกันจัดซุ้มดอกไม้...ส่วนมาโมโตะจึงถือโอกาสลากลับบ้านทันที...โคเฮจึงเดินออกไปส่งหน้าบ้าน...
...จุนเอ่ยถามนานะ..จริงสิกลับบ้านดึกได้หรอ..คุณป้าไม่ห่วงแย่หรอนานะ...
...ไม่หรอก..ป้าไปเยี่ยมพี่สาวส่วนเคนจิก็ไปด้วย...
...งั้นนานะก็อยู่คนเดียวน่ะสิ...จุนหันมามองนานะที่กำลังจัดกลีบดอกลิลลี่สีขาวสวยอย่างตั้งใจ...
...มีอะไร...ไม่ต้องห่วงชั้นอยู่ได้...นานะรู้ตัวว่าจุนมองอยู่จึงเอ่ยให้หายกังวล...
...เดี๊ยวเสร็จจากนี้..ชั้นไปส่งเธอเองนะ...
...อืม..ดีจ๊ะ...นานะรับคำยิ้มๆ
โคเฮเดินเข้ามายังห้องรับแขกแล้วตรงมาหาเด็กทั้งสอง...แค่นี้ก่อนก็ได้...เดี๊ยวให้แม่บ้านมาจัดต่อ..
...อีกนิดนึงก็เสร็จแล้วครับพ่อ...
...เอาเถอะนี้มันดึกมากแล้วนะ...จุนไปส่งนานะด้วยล่ะ...โคเฮเอ่ยเตือนอย่างห่วงๆ...ก่อนเดินออกไป
...จริงด้วยนี้มันสามทุ่แล้วนี้...นานะเหลือบมองนาฬิกา...
...งั้นแค่นี้ก็พอ...ไปกันเถอะ...จุนเอ่ยเห็นด้วย
แล้วจุนก็ปั่นจักรยานคู่ใจของเขาไปส่งนานะจนถึงที่บ้าน...
...เมื่อนานะกำลังจะปิดประตูรั้วเสียงจุนคุงเอ่ยว่า...ชั้นจะไปรับไปส่งเธอทุกวันเลยนะ...
...ขอบใจจ๊ะ..นานะได้แต่ยิ้มๆ...
...........รุ่งเช้านานะรีบแต่งตัวอย่างรนรานเพราะเธอตื่นสายเมื่อก้าวออกจากบ้านก็เห็นว่าจุนคุงมารออยู่แล้ว...
...โทษทีสายไปหน่อย...นานะยิ้มแหย...แล้วเดินมานั้งซ้อนท้าย
...ไปละนะ...จุนคุงเอ่ยพร้อมกับปั่นจักรยานมุ่งไปยังโรงเรียน...
ทางด้านมาโมโตะก็มายืนรอรับน้องสาวต่างมารดาของเขาที่สนามบิน...เขามองดูผู้คนที่เดินออกมาจากช่องทางเดินผู้โดยสารเพื่อมองดูว่ามามาลินจะออกมาหรือยัง?....
....เมื่อเขาสังเกตเห็นเด็กหญิงผมบลอนทองส่วมชุดฟอร์มนักเรียนข้างๆเป็นหญิงสาววัยกลางคนผมสีบลอนทองร่างระหงเดินโอบไหล่มาด้วยกัน...มาโมโตะทำท่าโบกมือเป็นการส่งสัญญาณว่าเขาอยู่ทางนี้...
...เอ๊ะนั้น..พี่มาโมโตะนี้คะ..มามาลินวิ่งตรงไปหา...ปล่อยให้แม่เดินตาม
...สวัสดีคะ...ไม่ได้เจอพี่นานเลยนะคะ...
...หวัดดีจ๊ะ...พูดชัดขึ้นเยอะเลยนะ...
...ก็ยังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่หรอกคะ...
...สวัสดีครับคุณป้า...มาโมโตะโค้งให้...
...หวัดดีจ๊ะ...
...เชิญทางนี้เลยครับ...มาโมโตะรีบช่วยสองสาวเข็นกระเป๋าไปยังรถที่จอดรออยู่
...โอ้โห?..น่ากินจังเลย...โคเฮทำท่าลูบท้องกลมๆของเขา
...เดี๊ยวนานะตักข้าวให้นะคะทุกคน...
...ผมช่วยนะ...จุนเอ่ย....ไม่เป็นไรหน้าที่ชั้นเอง...นานะยิ้มกว้าง
...ของโปรดของจุนทั้งนั้นเลยเนอะ?...โคเฮแซว..
นานะเดินวนตักข้าวใส่จานให้ทุกคนพลางนึกขึ้นได้ว่ามาที่บ้านยังไม่เห็นพี่เรียวคุงเลย...เอ่อพี่เรียวไปใหนหรอคะ...
...คงจะซ้อมบาสไม่เลิกอีกละมั้ง...เห็นว่าใกล้แข็งระดับเขตแล้วด้วยนะ...จุนตอบ...
...งั้นหรอ..เมื่อนานะต้องตักข้าวให้กับมาโมโตะไม่ทันทีนานะจะเอ่ยอะไรเสียงโทรศัพท์ของมาโมโตะก็ดังขึ้น...
...เอ่อขอตัวครู่หนึ่งนะครับ...เขาลุกอย่างรวดเร็วแล้วไปหยุดคุยตรงประตูด้านนอก...
...ครับ...มามาลินหรอครับ...ได้ครับให้ผมไปรับน้องกี่โมงครับพ่อ..
...นานะแกล้งเดินออกมาทำทีว่าจะไปห้องน้ำ...แต่ก็อดแอบฟังไม่ได้...ใครนะ..มามาลิน?...
...ได้ครับพรุ้งนี้แปดโมงเช้า...มาโมโตะวางสายแล้วเดินกลับเข้าไปยังห้องอาหารโดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครแอบมองอยู่...นานะค่อยๆเดินออกมาจากข้างเสาแล้วเดินตามเข้าไปช้าๆ...
...มาทานข้าวกันดีกว่า...โคเฮเอ่ยเชิญทุกคน
.......หลังจากทานข้าวเย็นเสร็จเรียบร้อยนานะและจุนขอตัวไปช่วยกันจัดซุ้มดอกไม้...ส่วนมาโมโตะจึงถือโอกาสลากลับบ้านทันที...โคเฮจึงเดินออกไปส่งหน้าบ้าน...
...จุนเอ่ยถามนานะ..จริงสิกลับบ้านดึกได้หรอ..คุณป้าไม่ห่วงแย่หรอนานะ...
...ไม่หรอก..ป้าไปเยี่ยมพี่สาวส่วนเคนจิก็ไปด้วย...
...งั้นนานะก็อยู่คนเดียวน่ะสิ...จุนหันมามองนานะที่กำลังจัดกลีบดอกลิลลี่สีขาวสวยอย่างตั้งใจ...
...มีอะไร...ไม่ต้องห่วงชั้นอยู่ได้...นานะรู้ตัวว่าจุนมองอยู่จึงเอ่ยให้หายกังวล...
...เดี๊ยวเสร็จจากนี้..ชั้นไปส่งเธอเองนะ...
...อืม..ดีจ๊ะ...นานะรับคำยิ้มๆ
โคเฮเดินเข้ามายังห้องรับแขกแล้วตรงมาหาเด็กทั้งสอง...แค่นี้ก่อนก็ได้...เดี๊ยวให้แม่บ้านมาจัดต่อ..
...อีกนิดนึงก็เสร็จแล้วครับพ่อ...
...เอาเถอะนี้มันดึกมากแล้วนะ...จุนไปส่งนานะด้วยล่ะ...โคเฮเอ่ยเตือนอย่างห่วงๆ...ก่อนเดินออกไป
...จริงด้วยนี้มันสามทุ่แล้วนี้...นานะเหลือบมองนาฬิกา...
...งั้นแค่นี้ก็พอ...ไปกันเถอะ...จุนเอ่ยเห็นด้วย
แล้วจุนก็ปั่นจักรยานคู่ใจของเขาไปส่งนานะจนถึงที่บ้าน...
...เมื่อนานะกำลังจะปิดประตูรั้วเสียงจุนคุงเอ่ยว่า...ชั้นจะไปรับไปส่งเธอทุกวันเลยนะ...
...ขอบใจจ๊ะ..นานะได้แต่ยิ้มๆ...
...........รุ่งเช้านานะรีบแต่งตัวอย่างรนรานเพราะเธอตื่นสายเมื่อก้าวออกจากบ้านก็เห็นว่าจุนคุงมารออยู่แล้ว...
...โทษทีสายไปหน่อย...นานะยิ้มแหย...แล้วเดินมานั้งซ้อนท้าย
...ไปละนะ...จุนคุงเอ่ยพร้อมกับปั่นจักรยานมุ่งไปยังโรงเรียน...
ทางด้านมาโมโตะก็มายืนรอรับน้องสาวต่างมารดาของเขาที่สนามบิน...เขามองดูผู้คนที่เดินออกมาจากช่องทางเดินผู้โดยสารเพื่อมองดูว่ามามาลินจะออกมาหรือยัง?....
....เมื่อเขาสังเกตเห็นเด็กหญิงผมบลอนทองส่วมชุดฟอร์มนักเรียนข้างๆเป็นหญิงสาววัยกลางคนผมสีบลอนทองร่างระหงเดินโอบไหล่มาด้วยกัน...มาโมโตะทำท่าโบกมือเป็นการส่งสัญญาณว่าเขาอยู่ทางนี้...
...เอ๊ะนั้น..พี่มาโมโตะนี้คะ..มามาลินวิ่งตรงไปหา...ปล่อยให้แม่เดินตาม
...สวัสดีคะ...ไม่ได้เจอพี่นานเลยนะคะ...
...หวัดดีจ๊ะ...พูดชัดขึ้นเยอะเลยนะ...
...ก็ยังไม่ค่อยชัดเท่าไหร่หรอกคะ...
...สวัสดีครับคุณป้า...มาโมโตะโค้งให้...
...หวัดดีจ๊ะ...
...เชิญทางนี้เลยครับ...มาโมโตะรีบช่วยสองสาวเข็นกระเป๋าไปยังรถที่จอดรออยู่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น