ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่2
...หลบไปซิยัยนานะ...เสียงเพื่อนผู้ชายตะโกนใส่หน้านานะแล้วหันมาทางสาวสวยทั้งสอง
นานะกำหมัดแน่นในใจได้แต่นึกภาพของตนเองเข้าประชาทัณฑ์พวกแมลงวี่แมลงวันที่ทำตัวรุมล้อมก้อน...นั้นอยู่..จุนคุงได้แต่จับแขนทั้งสองข้างของนานะไว้แล้วเตือนสติว่าอย่าไปยุ่งกับคนพวกนี้เลย...
....เชิญครับคุณเรโกะ และฮานะจัง..ทางนี้เลยครับเดี๊ยวพวกเราจะพาไปที่โรงอาหาร....หนุ่ที่ตะโกนใส่นานะเมื่อครู่ทำท่าผายมือเชิญสองสาว..แล้วเรโกะและฮานะก็เดินนำออกไป...พร้อมกับเหล่าแมลงทั้งหลาย..นานะจึงรีบเดินหนีไปอีกทางโดยไม่ลืมที่จะกระชากแขนจุนคุงมาด้วย....
....โมโหมากขนาดนั้นเลยหรอ....คลำข้อมือตนด้วยความเจ็บที่ถูกกระชาก
....เชอะคิดว่าตัวเองเป็นดาราดังแล้วจะมาทำตัวอวดดีอย่างนี้ได้นะ...!!
....ใจเย็นๆหน่อยสิ..ทำหน้าโกรธเดี๊ยวแก่ไว้หรอก....จุนคุงพยายามปลอบ
....ฮึ..คอยดูนะจะหาทางแกล้งให้เข็ดเลย...ทำท่ากำหมัดแน่น
....นี้เลิกพูดเถอะ...ไปกินข้าวที่ข้างสนามบาสดีกว่า....
....ดีเหมือนกัน....แล้วนี้พี่เรียวล่ะช่วงนี้ไม่เห็นเลยนะ...
....มัวแต่ส้อมบาสนะสิ...ใกล้แข่งแล้ว...
....หรอ..นึกว่าแอบไปหลีสาวที่ใหน...
ทั้งคู่เดินไปยังริมสนามและกินกลางวันอย่างเอร็ดอร่อยโดยเฉพาะนานะที่ดูจ๊ะอร่อยมากเป็นพิเศษจนแก้มตุ่ยอย่างสบายใจกว่าเดิม..จุนคุงได้แต่แอบมองเงียบๆพลางนั่งกินข้าวปั้นทูน่าไปด้วยอย่างสุขใจเค้าบอกไม่ถูกว่าทำไมหรืออะไรทำให้เค้ารู้สึกถูกชะตากับสาวห้าวแสนแสบคนนี้คงเพราะทั้งนานะและจุนรู้จักกันมานานเพราะเมื่อตอนที่ป้าของนานะยังทำงานอยู่ที่ร้านอาหารจีนของที่บ้านซูซูกิ โคเฮ...มากว่า10ปีในงานของแม่ครัวแต่ขณนี้ป้ายูริได้ลาออกมาพักฟื้นเนื่องจากเป็นโรคไขข้ออักเสบ...ซึ่งอยู่ในความดูแลของแพทย์ประจำตระกูลซูซูกิ...จะว่าไปแล้วทั้งคู่เริ่มสนิทกันจนเป็นซี้ปึกเมื่อตอนเข้ามาอยู่ ม.1ที่โรงเรียนคันตะ แห่งนี้จนมาปัจจุบันก็เกือบ4 ปีแล้ว...อาจด้วยมาจากนิสัยที่ต่างขั่วแต่ก็มีความที่คล้ายๆกันอยู่บ้าง...ชอบวาดภาพเหมือนกันก็เลยลงชมรมวาดภาพและเวลานานะอยากไปใหนจุนคุงมักอาสาพาไปเสมอ.....ด้วยบุคลิกเปิดเผยของนานะด้วยยิ่งทำให้จุนคุงประทับใจอยู่ไม่น้อย.....
....จุน..จุนคุง...นานะสะกิดบ่าจุนที่นั่งเหมอลอย
...อ่ะ...มีไร....มองนานะยิ้ม....ไปเรียนเถอะ..ออดดังพอดีเลย...นานะลุกขึ้นเดินนำจุนไป
จุนเดินตามมองแผ่นหลังเพื่อนซี้ตนอย่างสบายใจ...ก่อนวิ่งเรียบไปเดินข้างๆ
....ดูอารมณ์ดีขึ้นนะ..จุนหันมายิ้มทำท่าล้อเลียน
....ก็อิ่มแล้วนี้...แต่อีกเดี๊ยวคงอารมณ์ดีไม่ขึ้นแล้ว...ตอบยิ้มร่า..แต่ประโยคถ่ายเสียงอ่อยๆ
.............................ทั้งคู่เดินขึ้นตึกเรียนด้วยความรีบลนเกร็งจะโดนทำโทษแต่โชคดีที่อาจารย์มาช้าเลยรอดตัวไปอีกครั้ง
............ฮ่าเลิกเรียนซะที...นานะทำท่ายืดตัวอย่างสบายใจ
........นี่ไม่ต้องไปสอบแล้วหรอ......จุนคุงถามเสียงกวนๆก่อนเดินมาหยุดข้างๆโต๊ะนานะ
........จริงด้วย...นานะยิ้มแหยๆ.....จุนไปรอเป็นเพื่อนที่หน้าห้องหน่อยดิ....นานะทำเสียงอ้อน
..........อืมม์.....คงจะไม่ได้นะ......นานะทำท่าแปลกใจก่อนข้อร้องอีกครั้ง.....น้านะนะนะ...มีธุระอะไร...สำคัญมากเชียวหรอ?......สีหน้าวิงวอนทิ้งท้ายงอนนิดๆ.....
........พอดีพ่ออยากให้ช่วยจัดงานที่บ้านนะสิ.....
........งั้นหรอ....งั้นชั้นสอบเสร็จเดี๋ยวแวะไปช่วยงานที่บ้านนะ....
........ก็ดี..รีบไปสอบเถอะ....จุนเอ่ยอารมณ์ดี
........โอเค...เดี๋ยวเจอกันนะ.....นานะลาด้วยร้อยยิ้มสดใสขึ้น
........จุนคุงเดินออกไปไล่หลังนานะแต่เขาเหลียวออกไปทางประตูใหญ่เปลี่ยนรองเท้าและตรงไปยังรถจักรยานคู่ใจ...แล้วปั่นกลับบ้านอย่างสบายใจ.....อันที่จริงจุนคุงสามารถเอารถที่บ้านมาขับแต่เขาปฏิเสธพ่อของเขา....เพราะเขาชอบขี่จักรยานไปไหนมาไหนก็สะดวก..ที่สำคัญเขาชอบที่จะขี่มันพานานะไปเที่ยวทุกที่ที่นานะอยากไป......
........หลังจากที่นานะคร่ำเคร่งกับการสอบอยู่ ชั่วโมงครึ่งพอดีไม่ขาดไม่เกิน...นานะรู้สึกเหมือนพ้นบ่วงกรรมซะทีแต่ในใจก็ยังหวั่นๆ...แต่ก็ยังนึกปลอบใจตนว่ายังไงได้ครูดีอย่าง..ซูซูกิ จุนไม่ต้องห่วง.........
.......แดดเริ่มอ่อนแรงเปลี่ยนเป็นสีเทาเมื่อไหร่ไม่รู้...ขณะที่นานะเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อยริมทางเธอสังเกตุเห็นว่ามีรถสปอร์ตคันงามสีแดงเพลิงขับมาด้วยความเร็วนานะจึงหลบข้างทางแต่กระนั้นรถสปอร์ตก็ดันขับมาประชิดเหยี่ยบน้ำกระเด็นใส่นานะเกือบเปียกไปทั้งตัว...นานะยืนฟึดฟัดบ่นว่าขับยังไงไม่เห็นคนรึไงนะ...แต่รถคันนั้นเหมือนรู้ว่านานะด่าอยู่จึงเบรคกะทันหันแล้วถอยกลับมาที่นานะยืนอยู่...กระจกทึบเลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าผู้ขับที่ดูจะไม่สะทกสะท้านกับการกระทำผิดของตน??.....
....นี่เธอขับรถยังไงไม่เห็นหรอว่าคนเดินอยู่น่ะ....
....ก็นี่ทางรถวิ่งนะ..เธอต่างหากต้องหลบไป....เรโกะเอ่ยไม่สนหนำซ้ำยังหัวเราะระรื่น
....หน็อยยัยดาราบ้า...ค่อยดูชั้นจะเอาเรื่องทุเรศของเธอไปประจาณให้นักข่าวดู...ระวังตัวเถอะ....
....ฮึ..ใครกันแน่ที่ต้องระวังตัว....เรโกะบึ่งรถออกไปทันทีปล่อยให้คู่อริยืนกระฟัดกระเฟียดลำพัง
เมื่อนานะได้สติอีกครั้งเมื่อเริ่มมีเม็ดฝนโปรยปรายลงมา....โอ๊ยจะตกอะไรตอนนี้นะ...บ้าจริงอีกนิดเดียวก็จะถึงบ้านจุนคุงแล้ว.....นานะวิ่งผ่านกลางสายฝนตัวเปียกไปทั้งตัวจนเริ่มสั่นและเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น.....เมื่อถึงทางแยกเครื่องหมายบวกแค่เธอเลี้ยวซ้ายไปผ่านบ้านใหญ่2หลังก็ถึงบ้านจุนแล้วแต่เธดต้องตกใจจนล้มลงเมื่อมีรถเก๋งคันใหญ่ขับมาทางขวาแต่โชคดีที่เขาเบรคทัน....นานะพยุงตัวลุกขึ้นสำรวจร่างกายว่าบอบช้ำตรงใหนก่อนเดินไปยังรถคู่กรณี........
นานะกำหมัดแน่นในใจได้แต่นึกภาพของตนเองเข้าประชาทัณฑ์พวกแมลงวี่แมลงวันที่ทำตัวรุมล้อมก้อน...นั้นอยู่..จุนคุงได้แต่จับแขนทั้งสองข้างของนานะไว้แล้วเตือนสติว่าอย่าไปยุ่งกับคนพวกนี้เลย...
....เชิญครับคุณเรโกะ และฮานะจัง..ทางนี้เลยครับเดี๊ยวพวกเราจะพาไปที่โรงอาหาร....หนุ่ที่ตะโกนใส่นานะเมื่อครู่ทำท่าผายมือเชิญสองสาว..แล้วเรโกะและฮานะก็เดินนำออกไป...พร้อมกับเหล่าแมลงทั้งหลาย..นานะจึงรีบเดินหนีไปอีกทางโดยไม่ลืมที่จะกระชากแขนจุนคุงมาด้วย....
....โมโหมากขนาดนั้นเลยหรอ....คลำข้อมือตนด้วยความเจ็บที่ถูกกระชาก
....เชอะคิดว่าตัวเองเป็นดาราดังแล้วจะมาทำตัวอวดดีอย่างนี้ได้นะ...!!
....ใจเย็นๆหน่อยสิ..ทำหน้าโกรธเดี๊ยวแก่ไว้หรอก....จุนคุงพยายามปลอบ
....ฮึ..คอยดูนะจะหาทางแกล้งให้เข็ดเลย...ทำท่ากำหมัดแน่น
....นี้เลิกพูดเถอะ...ไปกินข้าวที่ข้างสนามบาสดีกว่า....
....ดีเหมือนกัน....แล้วนี้พี่เรียวล่ะช่วงนี้ไม่เห็นเลยนะ...
....มัวแต่ส้อมบาสนะสิ...ใกล้แข่งแล้ว...
....หรอ..นึกว่าแอบไปหลีสาวที่ใหน...
ทั้งคู่เดินไปยังริมสนามและกินกลางวันอย่างเอร็ดอร่อยโดยเฉพาะนานะที่ดูจ๊ะอร่อยมากเป็นพิเศษจนแก้มตุ่ยอย่างสบายใจกว่าเดิม..จุนคุงได้แต่แอบมองเงียบๆพลางนั่งกินข้าวปั้นทูน่าไปด้วยอย่างสุขใจเค้าบอกไม่ถูกว่าทำไมหรืออะไรทำให้เค้ารู้สึกถูกชะตากับสาวห้าวแสนแสบคนนี้คงเพราะทั้งนานะและจุนรู้จักกันมานานเพราะเมื่อตอนที่ป้าของนานะยังทำงานอยู่ที่ร้านอาหารจีนของที่บ้านซูซูกิ โคเฮ...มากว่า10ปีในงานของแม่ครัวแต่ขณนี้ป้ายูริได้ลาออกมาพักฟื้นเนื่องจากเป็นโรคไขข้ออักเสบ...ซึ่งอยู่ในความดูแลของแพทย์ประจำตระกูลซูซูกิ...จะว่าไปแล้วทั้งคู่เริ่มสนิทกันจนเป็นซี้ปึกเมื่อตอนเข้ามาอยู่ ม.1ที่โรงเรียนคันตะ แห่งนี้จนมาปัจจุบันก็เกือบ4 ปีแล้ว...อาจด้วยมาจากนิสัยที่ต่างขั่วแต่ก็มีความที่คล้ายๆกันอยู่บ้าง...ชอบวาดภาพเหมือนกันก็เลยลงชมรมวาดภาพและเวลานานะอยากไปใหนจุนคุงมักอาสาพาไปเสมอ.....ด้วยบุคลิกเปิดเผยของนานะด้วยยิ่งทำให้จุนคุงประทับใจอยู่ไม่น้อย.....
....จุน..จุนคุง...นานะสะกิดบ่าจุนที่นั่งเหมอลอย
...อ่ะ...มีไร....มองนานะยิ้ม....ไปเรียนเถอะ..ออดดังพอดีเลย...นานะลุกขึ้นเดินนำจุนไป
จุนเดินตามมองแผ่นหลังเพื่อนซี้ตนอย่างสบายใจ...ก่อนวิ่งเรียบไปเดินข้างๆ
....ดูอารมณ์ดีขึ้นนะ..จุนหันมายิ้มทำท่าล้อเลียน
....ก็อิ่มแล้วนี้...แต่อีกเดี๊ยวคงอารมณ์ดีไม่ขึ้นแล้ว...ตอบยิ้มร่า..แต่ประโยคถ่ายเสียงอ่อยๆ
.............................ทั้งคู่เดินขึ้นตึกเรียนด้วยความรีบลนเกร็งจะโดนทำโทษแต่โชคดีที่อาจารย์มาช้าเลยรอดตัวไปอีกครั้ง
............ฮ่าเลิกเรียนซะที...นานะทำท่ายืดตัวอย่างสบายใจ
........นี่ไม่ต้องไปสอบแล้วหรอ......จุนคุงถามเสียงกวนๆก่อนเดินมาหยุดข้างๆโต๊ะนานะ
........จริงด้วย...นานะยิ้มแหยๆ.....จุนไปรอเป็นเพื่อนที่หน้าห้องหน่อยดิ....นานะทำเสียงอ้อน
..........อืมม์.....คงจะไม่ได้นะ......นานะทำท่าแปลกใจก่อนข้อร้องอีกครั้ง.....น้านะนะนะ...มีธุระอะไร...สำคัญมากเชียวหรอ?......สีหน้าวิงวอนทิ้งท้ายงอนนิดๆ.....
........พอดีพ่ออยากให้ช่วยจัดงานที่บ้านนะสิ.....
........งั้นหรอ....งั้นชั้นสอบเสร็จเดี๋ยวแวะไปช่วยงานที่บ้านนะ....
........ก็ดี..รีบไปสอบเถอะ....จุนเอ่ยอารมณ์ดี
........โอเค...เดี๋ยวเจอกันนะ.....นานะลาด้วยร้อยยิ้มสดใสขึ้น
........จุนคุงเดินออกไปไล่หลังนานะแต่เขาเหลียวออกไปทางประตูใหญ่เปลี่ยนรองเท้าและตรงไปยังรถจักรยานคู่ใจ...แล้วปั่นกลับบ้านอย่างสบายใจ.....อันที่จริงจุนคุงสามารถเอารถที่บ้านมาขับแต่เขาปฏิเสธพ่อของเขา....เพราะเขาชอบขี่จักรยานไปไหนมาไหนก็สะดวก..ที่สำคัญเขาชอบที่จะขี่มันพานานะไปเที่ยวทุกที่ที่นานะอยากไป......
........หลังจากที่นานะคร่ำเคร่งกับการสอบอยู่ ชั่วโมงครึ่งพอดีไม่ขาดไม่เกิน...นานะรู้สึกเหมือนพ้นบ่วงกรรมซะทีแต่ในใจก็ยังหวั่นๆ...แต่ก็ยังนึกปลอบใจตนว่ายังไงได้ครูดีอย่าง..ซูซูกิ จุนไม่ต้องห่วง.........
.......แดดเริ่มอ่อนแรงเปลี่ยนเป็นสีเทาเมื่อไหร่ไม่รู้...ขณะที่นานะเดินเล่นไปเรื่อยเปื่อยริมทางเธอสังเกตุเห็นว่ามีรถสปอร์ตคันงามสีแดงเพลิงขับมาด้วยความเร็วนานะจึงหลบข้างทางแต่กระนั้นรถสปอร์ตก็ดันขับมาประชิดเหยี่ยบน้ำกระเด็นใส่นานะเกือบเปียกไปทั้งตัว...นานะยืนฟึดฟัดบ่นว่าขับยังไงไม่เห็นคนรึไงนะ...แต่รถคันนั้นเหมือนรู้ว่านานะด่าอยู่จึงเบรคกะทันหันแล้วถอยกลับมาที่นานะยืนอยู่...กระจกทึบเลื่อนลงเผยให้เห็นใบหน้าผู้ขับที่ดูจะไม่สะทกสะท้านกับการกระทำผิดของตน??.....
....นี่เธอขับรถยังไงไม่เห็นหรอว่าคนเดินอยู่น่ะ....
....ก็นี่ทางรถวิ่งนะ..เธอต่างหากต้องหลบไป....เรโกะเอ่ยไม่สนหนำซ้ำยังหัวเราะระรื่น
....หน็อยยัยดาราบ้า...ค่อยดูชั้นจะเอาเรื่องทุเรศของเธอไปประจาณให้นักข่าวดู...ระวังตัวเถอะ....
....ฮึ..ใครกันแน่ที่ต้องระวังตัว....เรโกะบึ่งรถออกไปทันทีปล่อยให้คู่อริยืนกระฟัดกระเฟียดลำพัง
เมื่อนานะได้สติอีกครั้งเมื่อเริ่มมีเม็ดฝนโปรยปรายลงมา....โอ๊ยจะตกอะไรตอนนี้นะ...บ้าจริงอีกนิดเดียวก็จะถึงบ้านจุนคุงแล้ว.....นานะวิ่งผ่านกลางสายฝนตัวเปียกไปทั้งตัวจนเริ่มสั่นและเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น.....เมื่อถึงทางแยกเครื่องหมายบวกแค่เธอเลี้ยวซ้ายไปผ่านบ้านใหญ่2หลังก็ถึงบ้านจุนแล้วแต่เธดต้องตกใจจนล้มลงเมื่อมีรถเก๋งคันใหญ่ขับมาทางขวาแต่โชคดีที่เขาเบรคทัน....นานะพยุงตัวลุกขึ้นสำรวจร่างกายว่าบอบช้ำตรงใหนก่อนเดินไปยังรถคู่กรณี........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น