คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : . Thief 01
.Thief
01
มันเป็นภาพที่ไม่น่ามองเอาเสียเลย กับการที่ตำรวจหลายภาคกำลังรวมตัวประชุมกันในห้องประชุมที่มีกระดาษสีชมพูอ่อนพร้อมกับข้อความแสนน่ารักบนจอมอนิเตอร์
วันนี้เวลา 24.00 น. พวกเราจะมาขอรับ Blue marine ไป.. เครื่องประดับสีฟ้าซัฟฟายแสนสวยน่ะ มันคู่ควรกับหญิงสาวมากกว่าจะอยู่ในตู้โชว์กระจอกงี่เง่าไร้สาระนั่นเป็นล้นพ้น อยากจะมาจับก็ตามแต่... ถ้าคิดว่าจับได้นะคุณตำรวจ CHU
ได้โปรดรับชมการแสดงแสนน่ารักของพวกเราให้เต็มตาด้วยนะคะ J
A-PINK
สิ่งที่แสดงอยู่บนจอนั้นเหล่าตำรวจไม่เรียกว่ามันคือข้อความ... แต่มันคือสาส์นท้าต่างหาก.. เพราะเกิดคดีขโมยอัญมณีเครื่องเพชรจากงานโชว์แสดงศิลปะชื่อดังหลายแห่ง แต่หากไม่พบร่องรอยของคนร้ายเลยแม้แต่น้อย ในที่เกิดเหตุพวกเขาจะพบแค่เพียงกระดาษสีชมพูและดอกกุหลบสีชมพูแนบไว้เพียงเท่านั้น แต่หลายครั้งที่ผ่านมานั้น ก็เริ่มมีการทิ้งข้อความให้กับพวกตำรวจเพิ่มมากขึ้น จนในตอนนี้มันก็กลายเป็นจดหมายที่บอกเล่าถึงการแสดงโชว์ที่สวยงามของพวกเธอ...
แต่ยังไงหัวขโมยก็เป็นได้แค่หัวขโมยอยู่วันยันค่ำเท่านั้นแหละ!
“จะเอายังไงดีครับท่าน”
เสียงของตำรวจนายหนึ่งยกมือขึ้นถามผู้บังคับการใหญ่ในหอประชุม เขามีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด กุมขมับของตัวเองอย่างหาทางออก...
ทุกครั้งที่มีสาส์นท้า.. พวกเขาไม่เคยจับใครได้เลยแม้แต่คนเดียว...
“ลองหาดูสิว่าตอนนี้อัญมณีบลูมารีนอยู่ที่ไหน”
ออกคำสั่งทำให้เหล่าตำรวจทุกนายค้นหาข้อมูลของอัญมณีบลูมารีนอย่างรวดเร็ว
“ไม่ว่ายังไง ครั้งนี้จะต้องจับหัวขโมยพวกนั้นให้ได้!”
ห้องเรียนคลาส C ชั้นที่ 15 ของคณะนิเทศศาสตร์ ซนนาอึนกัดริมฝีปากของตัวเองฉับเมื่อไม่สามารถเล่นเกมให้สถิติสูงมากขึ้นไปกว่านี้...
“ซนนาอึน! ยัยคนติดคุกกี้รัน”
เบซูจีบ่นเพื่อนตัวเองขณะกำลังนั่งจิบกาแฟร้านโปรดในมือไปด้วย.. ปากก็บ่นไปอย่างนั้น แต่ในมือของเธอก็มีเกมคุกกี้รันที่หยุดเล่นชั่วคราวเอาไว้เปิดค้างไว้อยู่เช่นกัน
“มันน่าเบื่อนี่น่า คลาสนี้มันคลาสการแสดงไม่ใช่หรอ” พูดไปด้วยในขณะที่สายตายังไม่ละจากหน้าจอโทรศัพท์มือถือ กัดปากฉับอย่างใช้ความคิดอีกครั้งเมื่อคุกกี้เจ้าหญิงของตัวเองกระโดดไปชนสิ่งกีดขวาง
“ตายอีกแล้ว!”
ทำใบหน้าไม่พอใจอย่างรุนแรง กดปุ่มโฮมเข้าสู่หน้าจอหลักอย่างหงุดหงิด กดล็อกหน้าจอเรียบร้อย พอๆกับเวลาที่อาจารย์ประจำคลาสเดินเข้ามาพอดี
“สวัสดีนักศึกษาทุกคน”
อาจารย์แว่นสีแดงสดกรอบสี่เหลี่ยมเล็กๆ ท่าทางการเดินหลังตรงที่ดูเหมือนจะสง่างามแต่ในสายตาของนาอึนมันกลับเหมือนคนที่พยายามจะเดินให้อกแอ่นขึ้น ใบหน้าที่เชิดขึ้นของอาจารย์วัยสี่สิบปีกว่าๆ ทำให้หญิงสาวแสยะยิ้มออกมา..
ใครๆก็รู้ดีว่าคลาสการแสดงไม่ต้องการอาจารย์คิมมาเป็นผู้ฝึกสอนหรอกนะ!
“อะแฮ่มๆ” เสียงกระแอมอย่างเบาๆ ทำให้อยากจะเบะหน้าสะพายกระเป๋าลุกออกจากคลาสไปซะเดี๋ยวนี้ แต่เพราะต้องจำใจเรียนให้มันจบ.. เพราะเกรดหรอกนะ เพราะเกรด เพราะเกรด..!
“วันนี้คลาสการแสดง อาจารย์จะให้นักเรียนทุกคนจับคู่ชายหญิงออกมาแสดงบทบาทตามที่อาจารย์เลือกนะจ้ะ”
ยกรอยยิ้มกว้าง แต่นักศึกษากลับพากันยิ้มแหยๆส่งกลับไป... รอยยิ้มของอาจารย์คิมน่ะน่ากลัวยิ่งกว่าอะไรดี เธอมักจะยิ้มเห็นฟันครบสามสิบสองซี่ แก้มอิ่มที่รับกับใบหน้าอ้วนกลมของเธอนั่นอีก.. มันให้ความรู้สึกเหมือนคางคกน่ะ คางคก...!
“เอาล่ะ ฉันได้ยินมาว่าในห้องมีนักศึกษาชายหญิงครบคู่พอดี” อ่านใบกระดาษสีขาวอย่างรวดเร็ว เงยใบหน้ามาส่งยิ้มหวานอีกรอบหนึ่ง “งั้นเริ่มจับคู่ได้เลยนะจ้ะ”
“นี่นาอึน! จะคู่ใครน่ะ” ซูจีถามเพื่อนรัก แววตากลมโตกวาดตามองไปทั่วห้องกว้าง เธอส่งยิ้มกว้างให้กับใครอีกคน.. คนที่นาอึนรู้จักดี เพราะว่าเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมต้น...
“บาโร!”
ซูจีโบกมือเรียกเพื่อนชายที่สนิทในกลุ่ม ใบหน้าที่ดูอ่อนกว่าวัยของอีกคนทำให้หญิงสาวเตะเข้าไปที่หน้าแข้งของเขาอย่างแรง
“ยัยช้าง! ทำบ้าไรเนี่ย”
“หมั่นไส้”
แลบลิ้นใส่ แต่สุดท้ายพวกเขาสองคนก็คู่กัน ทิ้งให้นาอึนมองหาคู่ของตัวเอง ตอนนี้ทั้งคลาสวุ่นวายและเสียงดังเอามากๆ นักศึกษาสาวๆและหนุ่มๆกำลังเดินตามหาคู่ตัวเองกันให้จ้าละหวั่น ผิดกับนาอึนที่ใช้สายตามองหาเท่านั้น
ดวงตากลมโตหรี่ลงเล็กน้อย ผู้ชายผมสีดำสนิทคนนั้น.. ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่มีคู่นะ หญิงสาวลุกขึ้นจากโต๊ะนั่ง แต่ก่อนที่ขาเรียวจะเข้าไปหาชายคนดังกล่าว ข้อมือก็ถูกใครคนหนึ่งคว้าเอาไว้ ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดที่ทำเอาสาวเจ้าต้องปิดหูของตัวเองเอาไว้
“จงอินอ่า! ทำไมไม่เลือกฉันค่ะ!”
“กรี๊ด ทำไมต้องเลือกยัยซนด้วยล่ะ L”
นาอึนมองชายผมทองที่กำลังกัดริมฝีปากของตัวเอง ริมฝีปากสบถคำพูดออกมาเบาๆ ขยี้หัวตัวเองอย่างหาทางแก้ปัญหาไม่ได้ แต่แล้วรอยยิ้มกว้างก็ผุดขึ้นบนใบหน้าน่ารัก เธอเอื้อมไปจับมือของชายที่เพิ่งจะรู้จัก
“นายเลือกฉันจริงๆด้วยนะ”
ส่งสายตาน่ารักไปให้กับอีกคน แต่มือเรียวกลับบีบมือของอีกคนหนึ่งครั้งเหมือนเป็นการให้สัญญาณซึ่งกันและกัน ชายผมทองตรงหน้าส่งรอยยิ้มมาให้กับร่างบอบบางผมสีดำสนิท
“ก็เราสัญญากันไว้แล้วนี่น่า”
เอื้อมมืออีกข้างมาขยี้หัวอีกฝ่าย แต่สาวเจ้าก็เบี่ยงหัวหลบ.. นี่มันชัดจะเกินขอบเขตแล้วน่ะสิ...
ส่งรอยยิ้มหวานไปให้กับอีกคน ผู้หญิงที่ตามติดเขาเป็นกระพรวนเมื่อสักครู่ค่อยๆหายไปทีละคนๆ เหลือไว้เพียงแต่ชายผมทองที่เธอเพิ่งจะรู้จัก หญิงสาวส่งสายตาไปยังมือที่พวกเขาสองคนจับไว้อยู่กันแต่ก่อน ชายผมทองสะดุ้งจนปล่อยมือออกจากมือนุ่มนิ่มทั้งสองข้าง
“ขอโทษครับขอโทษ”
นาอึนพยักหน้าเป็นเชิงยกโทษให้ เธอหันกลับไปมองชายคนที่หมายปองเอาไว้แต่พบว่าเขามีคู่เสียแล้ว..
“นาย.. คงต้องคู่กับฉันจริงๆแล้วล่ะ”
“ครับ”
เขายิ้ม... ยิ้มออกมาเหมือนกับไม่รู้สึกผิดสักนิดที่เอานาอึนไปข้องเกี่ยวกับ.. เอ่อ... สาวๆในสต็อก? น่าจะแบบนั้นนะ...
“คิมจงอินครับ”
“ซนนาอึน”
ยิ้มให้กับอีกคน... รอยยิ้มที่ดูแล้วสนุก.. ชายผมทองตรงหน้าชื่อคิมจงอิน... น่าสนุกสุดๆ!
“เอาล่ะนั่งที่ได้!” เสียงของอาจารย์คิมเหมือนเป็นตัวดึงสติร่างบางให้นั่งลงกับที่ รอยยิ้มยังคงผุดขึ้นที่ใบหน้าน่ารักอย่างห้ามไม่อยู่
กล่าวถึงพี่ใหญ่ที่กำลังนั่งปวดหัวกับภาควิชาของตัวเอง... แว่นสายตาสีดำที่ประดับอยู่บนใบหน้าและหนังสือพจนานุกรมหลากหลายภาษาที่กองสุมๆกันอยู่นั้นทำให้ไม่ได้ทำให้คนตรงหน้าตรรกะดูลดน้อยลง..
ปาร์คโชรงยังคงจดจ่อกับการแปลภาษารัสเซีย ถือว่าเป็นงานหินอย่างยิ่ง..เพราะเจ้าตัวดันอยากที่จะแปลบทความเรื่องเพชรที่หายไปของราชวงศ์โรมานอฟทำให้ต้องมานั่งปั่นประสาทอยู่แบบนี้
“โชรงงี่ พอเถอะ หิวข้าวแล้วนะ”
เสียงของเพื่อนรักไม่ได้เข้ามาในโสตประสาทของเธอเลยแม้แต่นิดเดียว มือเล็กจดขยุกขยิกไปยังแผ่นกระดาษ ดวงตากลมโตฉายแววมุ่งมั่นจนทำให้เพื่อนรักส่ายหัว
“งั้นฉันไปหาอะไรกินก่อนนะ เจอกันที่โรงอาหารนะโชรง”
พยักหน้าให้เพื่อนรักเป็นเชิงเข้าใจและกลับมาจดจ่อกับงานของตัวเองต่อ...
“ทำไมมันยากงี้ว่ะเนี่ย”
พึมพำกับตัวเอง.. คิดผิดจริงๆที่เลือกอยากจะแปลภาษารัสเซีย หัวหมุนไปสุดๆ... เพราะไม่รู้รากศัพท์เลยแม้แต่นิดเดียว
“ก็สมควรยากอยู่แหละนะ”
เสียงนุ่มทุ้มของบุคคลที่คิดว่าน่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตเพศชายทำให้โชรงเงยใบหน้าของตนเองขึ้นมา พบกับร่างสูงผมสีน้ำตาลแดง..ที่ดูแล้วน่าจะเป็นวัยทำงาน..
“ยุ่งจัง”
ตีหน้ายุ่งใส่อีกคนด้วยความไม่พอใจ... จู่ๆหมอนี่โผล่มาได้ยังไง? คนเขากำลังอยู่ในโลกส่วนตัวแท้ๆ..
“พูดไม่เพราะเลยนะรุ่นน้อง”
ถือวิสาสะดึงแก้มยุ้ยจนมันยืดออกมา มือเล็กที่จับปากกาอยู่นั้นปล่อยทันที ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นไปยังแก้มใสของตัวเอง แต่หากจะพูดก็มีแค่เสียงอู้อี้บ่นออกมาเท่านั้น
“อ่อยอ้ะ”
“ฮ่าๆ น่ารัก”
แกะมือของอีกคน... ทั้งจิกทั้งตีหวังให้ชายแปลกหน้าปล่อยมือที่กำลังดึงๆยืดๆแก้มของตัวเองออก ส่งใบหน้าบึ้งตึงแยกเขี้ยวขู่อีกคน แต่เขากลับหัวเราะ
“ฮ่าๆ”
หัวเราะครั้งสุดท้ายก่อนที่จะปล่อยมือของตัวเองออกจากแก้มของเด็กตรงหน้า
“ทำบ้าอะไรของนาย!” ตะโกนออกมาแต่ไม่สุดเสียงเพราะนี่เป็นห้องสมุด... และเพราะอยู่ในมุมอับที่ห่างไกลจากบรรณารักษ์ทำให้ไม่มีผลกระทบมาก
“พูดดีๆกับคนที่จะมาช่วยเธอหน่อยสิ”
“มาช่วย?” ส่งเสียงเหอะในลำคอออกมาอย่างไม่อยากจะเชื่อใจชายตรงหน้ามากนัก
“ไม่เชื่อหรอปาร์คโชรง”
“อย่ามาถือวิสาสะเรียกชื่อคนอื่นแบบนี้นะ”
ส่งสายตาพิฆาตไปให้บุคคลที่เริ่มจะมีความรู้สึกเกลียดแรกพบขึ้นมาทันใด ยกหนังสือพจนานุกรมขึ้นมาปิดหน้าของตัวเอง พึมพำด่าอีกคนด้วยความไม่พอใจ
“อาจารย์จางบอกให้พี่มาช่วยงานเธอนะ”
ส่งรอยยิ้มละมุนละไมผ่านพจนานุกรม โชรงยอมที่จะลดหนังสือลงเล็กน้อย และนั่นยิ่งสร้างรอยยิ้มให้กับคนตรงหน้าเพิ่มมากขึ้นไปอีก
“พี่ชื่อเสี่ยวลู่หาน ยินดีที่ได้รู้จักนะโชรงน้อย J”
ภายในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์หลังงาม มีหญิงสาวคนหนึ่งกำลังคว่ำนาฬิกาทรายไปมาอยู่อย่างนั้น มือเรียวสวมถุงมือสีชมพูเอาไว้กับมืออย่างมาดมั่น
“เตรียมพร้อมจังเลยนะนัมจู”
“วันนี้มันน่าตื่นเต้นดีนี่ค่ะ”
ส่งรอยยิ้มสนุกสนานไปให้กับคนเป็นพี่ที่กำลังตรวจตราดูอัญมณีที่เรียกว่าไพลินในโทรศัพท์มือถือของตัวเอง
“บลูมารีนหรอคะ”
“ใช่แล้วฮายอง”
โบมีตอบรับให้กับน้องสาวคนเล็กที่ใส่กระโปรงสั้นสีดำสนิท นิ้วเรียวจิ้มไปยังหน้าจอไอแพดก่อนที่จะปรากฏข้อมูลของอัญมณีในค่ำคืนนี้ที่ไหลราวกับน้ำบ่า
“มีอะไรจะเซอไพรส์แหละทุกคน”
นาอึนเดินออกมาจากห้องพร้อมกับเดรสเกาะอกสีขาวสะอาดตาให้ลุคของเทพธิดาซนดูน่านับถือเพิ่มมากขึ้น เมคอัพอ่อนทำให้พวกพี่พยักหน้าอย่างยอมรับ
“นาอึน.. เธอมันชักจะสวยเกินไปแล้วนะ”
นัมจูมองเพื่อนรุ่นเดียวกันอย่างไม่พอใจนัก เบะปากออกเล็กน้อย... แต่ใช่ว่าจะโกรธกันเสียที่ไหน.. ออกจะรักและสนิทกันมากด้วยซ้ำไป
“วันนี้เจอคิมจงอินมาค่ะ”
นั่งลงตรงโซฟาสีแดงเลือดนกขลิบทอง บรรจงสวมรองเท้าส้นสูงสีขาวครีมอย่างประณีต
“ว่าไงนะ?! คิมจงอิน?”
“ใช่ค่ะ หมอนั่นเรียนคลาสเดียวกับหนู”
บอกพี่ใหญ่ ยักไหล่ขึ้นเล็กน้อย.. คิมจงอินคือลูกของนายตำรวจใหญ่ที่มีส่วนในคดีจับกุมหัวขโมยแบบพวกเธออยู่... แต่รู้จักก็ดีนะ... มันเป็นอะไรที่ตื่นเต้นและสนุกดีออกนี่น่า
“แล้วอึนจีไปไหนเนี่ย? จะได้เวลาทำงานแล้วนะ”
“พี่อึนจีส่งข้อความมาบอกค่ะว่าวันนี้มีสอบผ่าตัดเคสคนไข้ คงจะมาไม่ทัน” ฮายองยื่นสมาร์ทโฟนของตัวเองให้กับโชรงที่ยืนกอดอกอยู่
“แต่ยัยนั่นส่งข้อมูลทุกอย่างมาเรียบร้อยแล้วล่ะ”
เป็นโบมีที่ตอบรับคนสุดท้าย สาวๆก้มลงมองชุดของตัวเอง ถอนหายใจออกมาพร้อมกับเบะปาก...
“วันนี้ต้องทำภารกิจให้สำเร็จนะ”
“ชุดนี้แม่งโคตรทุเรศเลยอ่ะ”
นัมจูบ่น พยายามที่จะดึงกระโปรงสีดำแสนสั้นของตนเองให้ยาวลงมามากกว่านี้สักนิด... แต่มันก็เปล่าประโยชน์
“ทำไปเถอะน่า ไม่ถึงสามชั่วโมง ดูนาอึนสิ...”
“พี่คะ.. ใช่ว่าฉันจะไม่บ่น”
นาอึนยกมือห้ามปราม ชุดที่มาสเตอร์ส่งมามันสั้นและเปิดเผยยิ่งกว่าอะไรดี..
ธีมของการขโมยวันนี้คือความกลมกลืน.. มันเลยทำให้จะต้องแต่งตัวปะปนไปกับแขกแบบนี้... โชรง โบมี นัมจู และฮายอง ได้ถูกแต่งตัวให้เป็นเด็กเสิร์ฟปของงานโชว์เครื่องเพชรครั้งนี้ ส่วนนาอึน.. เธอคือแขกที่เข้าร่วมงานแสดงโชว์
“เห้อ.. คำสั่งของมาสเตอร์นี่น่า เราเลี่ยงได้ที่ไหนกัน”
โบมียักไหล่ขึ้น สาวๆอีกสี่คนพยักหน้ารับตาม และเป็นโชรงที่เดินไปคว้ากุญแจรถออดี้สีชมพูของตัวเอง
“ไปกันเถอะ”
“ได้เวลาโชว์การแสดงแล้ว!”
Talk: มาอัพแล้ว แฮ่กๆ ขอโต้ดน้าที่หายไปนาน.. จะบอกว่าเราลบๆแต่งๆตอนนี้ประมาณสามรอบ TOT และผลที่น่าถึงพอใจมันคืออันนี้ อิสอิส ขอให้สนุกกับการอ่านนิยายนะคะ J
ความคิดเห็น