คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
รัษ์สิยานั่อยู่ในห้อหอ้วยหัวใที่สั่นระรัว เธอไม่ยอมับไฟนอนแม้ะผ่านรึ่ืนมานานแล้ว และไม่ล้าแม้แ่ะหลับาล เพราะเธอยัหวาลัวและริ่เร เรว่า ่ำืนที่ส่ัวเ้าหอะเป็นเหมือนนรุมที่ลึสุเหมือนารแ่านที่ผ่านมา
เหุาร์ในืนนั้นยัามหลอหลอนเธอ ให้หวาลัวผู้ายนไม่ล้าออาบ้านหรือพบหน้าใร และไม่ิว่า ่ำืนนี้เธอะ้อมาเ้าหออีรั้ มันทำให้วามหลัที่เธอพยายามะลืมเลือนลับัเนึ้นมา
เมื่อเสียบานประูถูไเหมือนมีนำลัะเ้ามา หัวใอเธอยิ่ร้อนรุ่มระวนระวาย ใบหน้าหวานเผือีราวแผ่นระาษ มือไม้สั่นเทาหัวใเ้นแร
“ยัไม่นอนอีหรือ..”
น้ำเสียทุ้มนุ่มัวานัึ้นเบา ๆ เมื่อพฤษ์้าวผ่านประูเ้ามาแล้วหยุมอทา้านหลัเธอ นระทั่เาเินอ้อมมาหยุรหน้าอเธอ ้วยสายาที่เียบมทำให้เามอเห็นมือบาที่สั่นนเธอ้อำระโปรที่นุ่เอาไว้ อีทั้ใบหน้าหวานยัเผือี
“ไม่สบายหรือเปล่า..”
เายื่นมือหมายะแะที่หน้าผา แ่ทันในั้น รัษ์สิยา็รีร้อออมาแล้วระโลาเียวิ่ไปุายที่สั่นเทาอยู่ที่้าประู อาารอเธอทำให้เาแปลใอย่ามา
“ทำไม้อลัวันถึนานั้น..”
เาเอ่ยถามพลาพิศมอเรื่อหน้าที่หวานหมอสาวน้อยที่าม
“ันเพียแ่เ้ามาูว่าทำไมเธอยัไม่นอนอี็เท่านั้น..”
เาพยายามมอใบหน้าอเธอผู้หิที่เป็นาร ่าพ่ออเาและหวัะยึรอมรมหาศาล เพียแ่รอวันเปิพินัยรรมเท่านั้น แ่เาผู้เป็นทายาทเพียนเียวที่ไม่เยเปิเผยัวน เพราะเาอยู่ับแม่ที่แยทาาพ่อ และไ้ใ้นามสุลอแม่
ึไม่มีใรรู้ว่าแท้ริแล้ว เาือลูายนเียวอนาย..ธีรยุทธ เอื้ออัวร ที่้อายอย่าน่าอนาถหลัาปลเปลื้ออารม์ับภรรยาสาวแสนสวย แ่หลัาที่ผลพิสูน์ออมาปราว่า พ่ออเาถูารรม
“ทำไม้อลัวันนานี้้วย รัษ์สิยา..”
เา้าวมาหยุใล้ ๆ ร่าบาอเธอ วาสายามอใบหน้าหวานอเธอที่พยายามรวบรวมวามล้า ่อย ๆ ยืนหยัึ้น
“นอนหลับให้สบายเถอะนะ วันนี้เธอเหนื่อยมาทั้วัน..ัน ะไม่เ้ามารบวนเธอ..”
เาพูบ็เินไปที่ประูท่ามลาสายามที่เือแววหวานผสานไว้้วยวามหวาลัว
“หลับให้สบายเถอะนะ..หลัาที่เธอื่นึ้นมา..เราะไ้พบัน..”
เาึประูให้เปิออ
“ันมีเรื่อที่ะ้อุยับเธออีมา..”
เาพูบ็หันมายิ้มให้เธอแล้ว้าวออไป้วยหัวใที่ปวร้าว
“าร!!..”
เาำมือแน่น้วยวามแ้นที่รุมสุมอยู่ในอนแทบระเบิ เาพยายามอทนแล้วเ็บวามรู้สึเอาไว้อย่ามิิ รอนผ่านพ้นพิธีวิวาห์ที่ัอย่าให่โ เพียแ่พระอาทิย์โร เาะเริ่มบทลโทษเธออย่าสาสม เธอะ้อใ้้วยีวิ
“าร”
พฤษ์บรามแน่นแม้ะเินออมาาห้อหอแล้ว็าม แ่ภาพหนหลัลับหวนมาในมโนนึอเาอย่าัเน
วันนั้นพฤษ์ำไ้ีว่าเาอยู่ที่บ้านอนายธีรยุทธพ่อแท้ ๆ อเา หลัาไ้เห็นสภาพศพอท่านที่นอนายโยที่ไม่มีอะไรสวมใส่แม้แ่ิ้นเียว มันทำให้เาอยารู้ว่า นที่อยู่ับท่านนสุท้าย ที่เาหรือใร ๆ ปัใเื่อว่าือภรรยาอนายธีรยุทธ เธอมีเหุผลอะไรที่ทำแบบนี้ับท่าน
“นายหัวรับ”
นายถาวร มือวาอพฤษ์อรถแล้วรีบรเ้ามาหาเาที่ห้อนั่เล่นในบ้านอนายธีรยุทธ
“ว่าไ”
เาหันมาหานายถาวร ายวัยสี่สิบเศษ
“ุธีรยุทธ ไ้พบภรรยาเพราะแม่สื่อที่ื่อวันทารับ”
“แม่สื่อ?”
“รับ วามริแล้ว แม่สื่อนนี้บอผมว่า ุุาา ้อารให้เธอหาผู้ายี ๆ ที่เพียบพร้อม ทั้านะ ารศึษาให้มาเป็นเ้าบ่าวอลูสาวนโ แ่เพราะุธีรยุทธ อายุมาแล้ว ุุาาึปิเสธที่ะยลูสาวนโให้”
“แล้วไ”
“เธอึส่รูปอลูสาวนเล็ ื่อรัษ์สิยามาใหุ้ธีรยุทธไู้ แล้วเา็อบเธอมา ึลแ่านับเธอ ้วยารมอบสินสอำนวนมาให้ไป”
นายถาวรยับเ้ามาใล้เาอีนิ
“วามริแล้ว ุุาาเป็นภรรยาหลวอนายโสินทร์ ส่วนุรัษ์สิยาเป็นลูสาวที่เิาุอุษีภรรยาอีน”
เาหันไปมอหน้านายถาวรนิ่
“แสว่าุุาา ส่แม่สื่อเพื่อหาเ้าบ่าวให้ลูสาวอนแ่ปราว่า พ่ออันอายุมา หล่อน็เลยยลูลูสาวอเมียน้อยให้แ่าน แล้วเ็บสินสอไว้เออย่านั้นหรือ”
“อาใ่รับ”
เาบรามแน่น
“มีเรื่อแบบนี้้วยหรือ”
เารำพึเบา ๆ
“ุพฤษ์ะ ุนพภมรมา่ะ”
“รีบเิ”
พฤษ์มอไปยัประูทาเ้า้วยวามสนใ เพียแ่เห็นหน้าอเพื่อนรัเา็ยิ้มออมา
“ไ้เรื่อไหม”
นพภมรมอหน้าเานิ่อยู่ั่วรู่
“ทำไมไม่ถามันสัำว่าิน้าวมาหรือยั หาอะไรให้ินสัหน่อย่อนไ้ไหม”
“ไ้สิ”
เาสัาเสีย
“ัอาหารว่าเ้ามาที่ห้อนั่เล่น้วย”
เาหันลับมามอหน้านพภมร
“สรุปว่าไ”
นพภมรนั่ลยัโฟาัวหนึ่่อนะหยิบเอสารทั้หมออมาวาบนโ๊ะ
“พูมาเถอะ ันไม่ถนัอ่าน ไม่่อยเ้าใศัพท์อนาย”
นพภมรมอหน้าเานิ่
“ถูารรม”
“ารรม!”
พฤษ์รู้สึใหาย
“แน่ใหรือ”
“ันับทีมานพยายามรวสอบเือบสิบรอบ..ไม่ผิแน่”
พฤษ์บรามแน่น
“ุพ่อถูารรมริหรือนี่!?”
เารำพึับัวเอ
“ไม่ไ้เสียีวิเพราะหัวใวายเียบพลัน เพราะเาไม่ไ้เป็นไมันในเลือ ไม่มีไมันในผนัหลอเลือ ไม่ไ้เป็นวามันโลหิสูและไม่ไ้สูบบุหรี่ แน่นอนว่าเาอาะเหนื่อยหลัาที่ผ่านารหลับนอนับภรรยา แ่ว่า..”
นพภมรนิ่
“มันเป็นารันสูรที่ไม่สามารถะอธิบายให้นายฟัอย่าละเอียไ้ ันมั่นใและสามารถี้ัว่ามันือารารรม”
“ใร!”
นพภมรส่ายหน้าไปมา
“้อพาัวผู้้อสสัยมารวีเอ็นเอ าเส้นผม เลือและเนื้อเยื่อ”
“ะเป็นใรไปไม่ไ้ ุพ่อไม่มีศัรูที่ไหน ที่สำั”
“เาายหลัามีเพศสัมพันธ์”
พฤษ์บรามแน่น เมื่อเาปัใเื่อว่า ไม่มีใรอื่นอย่าแน่นอน ถ้าไม่ใ่เธอ ผู้หิที่ไ้ื่อว่าเป็นภรรยาอพ่อเา แล้วเธอ็หายไปทันทีหลัาที่พ่ออเาาย
มันทำให้เามั่นใว่าเธอใหลบหนี หลัาที่่าพ่ออเาาย เพื่อหวัอะไรบาอย่า ยิ่ไปว่านั้นเาทราบาทนายว่า พ่ออเาไ้ทำพินัยรรมเอาไว้ เามั่นใว่า พินัยรรมบับนั้นพ่ออเา้อยมรทั้หมให้เธอนนั้น
“าร”
“นายะเอาไ ให้เป็นหน้าอเ้าหน้าที่ำรวใ่ไหม”
พฤษ์ส่ายหน้า
“ไม่..”
“นายไม่เอาเรื่อหรือ”
นพภมรสูลมหายใเ้าปอลึ เมื่อมอไปเห็นสาวใ้ยอาหารเ้ามา
“ำลัหิวเลย อบในะ๊ะ”
นพภมรรีบรไปที่โ๊ะที่สาวใ้วาอาหารว่าล แล้ว็รีบัารอย่ารวเร็ว
“นายใว้านะ ีเหมือนัน เวร้อระับ้วยารไม่อเวร หาใรทำรรมอะไรไว้็ะไ้รับผลรรมนั้น นาย็ไม่้อมีส่วนในเวรรรมนั้น”
นพภมรพูไปทานอาหารไป ในะที่พฤษ์หันไปมอหน้านายถาวรที่ยืนอยู่ห่า ๆ
“ันะส่มันไปลเหว่อน หลัานั้น ั้นอนอหมายะเป็นั้นอนสุท้ายในารัารับมัน..าร”
นพภมรหันมา้อหน้าที่เรียเร่อพฤษ์ทั้ที่ยัมีอาหารอยู่ในปาแม้เาำลัื่ม่ำับวามอร่อยอมันเมื่อรู่ แ่หลัาฟัทุำพูอพฤษ์บล เาลับรู้สึเหมือนะลืนอาหารนั้นไม่ล
ความคิดเห็น