คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
เมื่อเนริาถูับัวไป เธอ็พยายามิ้นรน่อสู้ับายสอนที่รูปร่าสูให่ัวำทมึฬและมีพละำลัมามาย
“ปล่อยัน มาับันทำไม ปล่อย”
เธอร้อบอและพยายามิ้นรน่อสู้
“ไปับเราี ๆ เถอะ อย่าิ้นรนัืนเลย”
ยมบาลผุผ่อร้อบอเธอ
“เ้าเป็นววิาเร่ร่อน อยู่แบบนี้ไม่ไ้”
ยมบาลโอเ็พู่อทำให้เนริามอหน้าทั้สอ
“อะไรนะ! ววิาหรือ”
เนริาร้อถาม
“ใ่ ววิา”
ยมบาลผุผ่อยืนยันทำให้เธอถึับเ่าอ่อนทรุลแทบพื้น
“ววิา หมายวามว่า ันายแล้วน่ะสิ”
เพียแ่เธอนึไ้แบบนั้น็ร้อไห้ออมาแล้ว็ลิ้ไปลิ้มา
“เอา เอา ร้อทำไมนัหนู ลุึ้นมา อย่าเสียเวลา ท่านท้าวเวสสุวรรรออยู่”
ยมบาลโอเร้อบอเธอ
“แล้วลุสอนเป็นใร”
ยมบาลผุผ่อย่อายลนั่้า ๆ เธอ
“้าือยมบาลผุผ่อ”
“และ้าือยมบาลโอเ”
เนริามอหน้ายมบาลทั้สอแล้วรีบถอยหลั
“ผีสิ”
เธอร้อออมาแล้วทำท่าทาหวาลัว
“ไม่ใ่ผี ยมบาล”
ยมบาลทั้สอพูออมาพร้อมันแล้ว็รีบเ้าไปรั้ร่าอเธอให้ลุึ้น
“ไม่ไป อไปหาแม่่อนไ้ไหม เ้ายัไม่ไ้ไปเที่ยวในที่ที่อยาไปเลย เ้าอยารู้อยาเห็น ให้เ้าไปเที่ยว่อนไม่ไ้หรือ แล้ว็อลาพ่อับแม่่อน”
เนริายมือไหว้ยมบาลทั้สอ
“ไม่ไ้”
ยมบาลผุผ่อพูอย่าเ็าแล้ว็รีบหิ้วเธอที่อาไม่ยอมเิน เนริาหันหลัลับไปมอยัทิศทาที่เธอมา แ่ลับไม่เห็นอะไรนอาเมหมอที่ปลุมโยรอบและอาาศ็หนาวเย็นอย่ามา
เมื่อมาไ้สัพั เนริามั่นใว่ามัน้อไม่ใ่ที่โรพยาบาลหรือโลมนุษย์เพราะอาาศมันเย็นเียบทำให้เธอรู้สึนหัวลุ
“โอ๊ย”
เธอร้อลั่น ทำให้ยมบาลทั้สอมหน้าเธอ
“ไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวริท่านยม”
“ยมบาล เรียให้รบ เรียสั้น ๆ ใระหาว่า้าเป็นพวเียวับ ลั ยม”
ยมบาลโอเรีบบอ
“ท่านยมโอเรูปหล่อ เ้าไม่ไหวแล้วริ ๆ”
“ทำไมล่ะัวเอ ัวเอเป็นอะไร”
ยมบาลผุผ่อร้อถาม
“เ้าปวิ๊่อ”
เนิราบอยมบาลทั้สอที่หันหน้าไปมอัน่อนะโน้มหน้าเ้าไประิบ
“ทำไมววิาปวิ๊่อไ้ล่ะ”
“นั่นสิ หรือโลมันเปลี่ยนไปแล้ว ววิาเลยเปลี่ยนไป้วย”
เนริามอูยมบาลทั้สอที่โน้มใบหน้ามาระิบพูันแล้ว็ะแหูฟั
“โอ๊ยไม่ไหวแล้ว”
เธอร้อลั่นพร้อมับวามือลที่ะอาเ
“ะแ้ผ้าี่รนี้แล้วนะ เหม็นไม่รู้้วย”
เนริาพูแล้ว็เรียมปละอ
“อย่า เี๋ยวสปรหมทาเินนี้เป็นอส่วนรวม ววิาทุวรวมถึยมบาลทุนะ้อผ่านที่นี่”
ยมบาลผุผ่อออวามิ
“ไม่ไหวแล้ว ปว”
เนริาร้อบอทำให้ยมบาลโอเรีบปล่อยเธอแล้วรั้ให้หลบไปอี้านหนึ่
“มอทำไมล่ะ เ้าอายนะัวเอ”
เธอรับะโนออมาทำให้ยมบาลทั่สอหันหลัให้ เมื่อนั้นเธอ็รีบพนมมือนึถึพ่อับแม่ แ่เหมือนนึอะไรไ้ เธอึมอ้ายแลวา
“เี๋ยวเ้าไม่ไว้ท่านทั้สอ เี๋ยวะแอบมอูเ้า”
เธอลุไปหายมบาลทั้สอที่หันมา านั้นเธอให้ทั้สอ้มล เอามือ้ายับหูอนเอ แล้วำมือวาเอานิ้วี้ิ้มิน
“หมุนสามรอบ เร็วเ้า”
“โถแมุ่๊ ะัวลอะไรนัหนานี่”
ยมบาลโอเร้อถาม
“เพื่อวามสบายใ เพราะถึอย่าไรท่าน็เป็นผู้าย เ้าเป็นผู้หิ”
เนริาแย้ทำให้ยมบาลทั้สอำ้อทำาม และแล้วพวเา็มึน เธอ็แล้ผลัร่าอพวเาหมุนไปอีหลายรอบ านั้น็พนมมือนึถึพ่อับแม่
“พอ๋า แม่๋า ่วยเน้วย อเนลับไปหาพ่อับแม่ไ้้วยเถอะนะ”
เพียแ่เธอนึแบบนั้น ับพลันววิาอเธอ็มาหยุอยู่ที่พ่อับแม่ึ่นั่เฝ้าเธอในห้อพั
เมื่อเนริาลืมาึ้น็มอเห็นพ่อับแม่ทำให้เธอีใมา
“ลับมาไ้ริ้วย”
เธอยิ้มออมาอย่าสใส
“แ่ถ้ายมบาลสอนนั่นามมาล่ะ ะทำไี ะหนียัไไ้นี่”
เธอใ้วามิแล้ว็มอเห็นพยายามเินเ้ามา ที่เสื้ออพยาบาลมีป้ายื่อบอว่าหล่อนื่ออะไร
“ไ้ารล่ะ”
เธอิในใ่อนะมอหาระาษมาเียนื่อนเอัวโ ๆ แล้วเอามาิไว้ที่เสื้อบริเวอ
“ันื่อ นาพา”
เธออ่านื่อที่ั้ึ้นใหม่พลายิ้มแล้วเ้าไปหาพ่อับแม่อีรั้ พยายามร้อบอท่านว่าเธออยู่รนี้ ้าวไปหยุรหน้าท่าน แ่ท่าน็มอไม่เห็น
“ทาน้าวสัหน่อยเถอะนะุสิ”
สิริรรยามอหน้าสามี
“ไม่หิวเลย่ะุ”
“ทานสัหน่อยเถอะรับ หาุเป็นอะไรไปอนลูฟื้น ุะไม่เสียใหรือ”
นายิเรฤทธิ์พยายามปลอบโยน ทำให้สิริรรยายอมัอาหารทานไปสอสามำ
“ยัยัเป็นอย่าไรบ้าะ เราไม่ไ้ไปูแเลย แะน้อยใเอานะะ”
“ผมไปูเอ ุอยู่นี่เถอะ”
นายิเรฤทธิ์บอับภรรยา
“ไวุ้มา ันะไปบ้านะะ เี๋ยวแะน้อยใหาว่ามีแ่พ่อไปู ไม่มีแม่ไปหาเลย”
“็ไ้ เี๋ยวผมมา”
นายิเรฤทธิ์บอภรรยาแล้ว็รไปยัห้อพัอัราที่นอนรัษาัวอยู่ในห้อที่ถัไปานั้นสามห้อ
ความคิดเห็น