คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
่ำืนนั้นเธอรู้สึหวาลัวสุีวิ แล้วิว่า นี่ือนร! เมื่อเธอไ้เผิหน้าับเา เ้าบ่าวอเธอ ายรุ่นพ่อที่วาสายามอเธอ้วยสายาที่เหมือนเสือมอเห็นเหยื่อ
นายธีรยุทธ้าวเ้าใล้ พร้อมับยิ้ม แ่เธอลับรู้สึหวาลัวในรอยยิ้มนั้น และแล้วเธอ็้อผวาเมื่อฝ่ามือให่อเายื่นมาแะที่ปลายามนอเธอเยให้เยหน้ามอเา
“สวยเหลือเิน แบบบา อรร อ้อนแอ้น เธอถูใันมาริ ๆ รัษ์สิยา อเพียเธอทำให้ันพอใเท่านั้น ไม่ว่าสิ่ใที่เธอปรารถนา ันะหาทาเอามาให้เธอให้ไ้ มาเถอะนะ มาเป็นอัน”
สาวน้อยวัยยี่สิบสามรู้สึหวาลัวมาว่าารเลิบเลิ้มหรือพึพอใเพราะเธอสำเหนียัว่าเธอไม่ใ่เ็น้อยอี่อไป ที่ะ้อพึพอใับอราวัลที่นำมาล่อ ให้เธอทำามวามประส์
รัษ์สิยายมือบาปัมือให่อเาออาปลายาแล้วถอยหนี เพียเท่านั้นรอยยิ้มที่เลื่อนใบหน้าอเาแปรเปลี่ยนไป เมื่อมอเห็นอาารอเธอ
“ล้าัืนันหรือ”
“โอ๊ะ!”
ฝ่ามือให่ะปบฝ่ามือยุ้มอเสื้อนอนสีหวานอเธอไว้แน่นพร้อมับรั้ให้เธอล่นเ้ามาบแทบิ เมื่อเาโน้มใบหน้าที่ยัเ้าอวามหล่อเหลาเอาไว้แม้วัยะล่วผ่านเ้าสู่วัยราแล้ว็าม
สายาที่รุ้มริ่มแปรเปลี่ยนเป็นุันายวามไม่พึใออมาอย่าัเน ยิ่เธอมีท่าทีรนรานหวาลัวหรือรัเีย เา็ยิ่โรธแ้น
“ันลัวแล้ว ไ้โปรปล่อยันไปเถอะนะะ”
รัษ์สิยายสอมือบาระพุ่มไหว้เา
“ปล่อยหรือ เธออให้ันปล่อยเธอทั้ที่ันเพิ่ะ่ายเิน่าัวอเธอเป็นสิบล้าน เธอิว่าันยอมแ่านับเธอเพื่อะนั่มอูวามสวยามที่เย้ายวนอเธอเย ๆ ั้นหรือ”
รัษ์สิยามอหน้าเาพร้อมับยสอมือรวบมือให่อเาที่ยุ้มอเสื้ออเธอไว้แน่น
“เธอ็ะเหมือนนาแพศยาสอนนั่น ที่พอไ้สมใ ็หนีันไป นหนึ่หอบลูายหนีไป เมื่อมีนใหม่เ้ามาแทน แ่ในไม่้า นาสารเลวอีนนั่น็โมยเินอันพร้อมับหอบลูอันหนีไปอีน มันเลวถึนาไม่ยอมให้ันไ้พบลูอัน”
นายธีรยุทธบรามแน่น
“แ่เมื่อันเห็นเธอที่น่ารั สวย หวาน เธอสวยเหลือเิน ันรู้สึว่า ัวันหนุ่มึ้น ันอยาะไ้เธอมาเป็นอัน มาเถอะนะ”
“ไม่..ไ้โปร รัษ์ลัว่ะ ลัวแล้ว”
“ลัวอะไร หือ บอันสิว่าเธอลัวอะไร”
“รัษ์ยัไม่พร้อม่ะ อเวลาอีหน่อยนะะ”
นายธีรยุทธส่ายหน้า
“เธอะอเวลาเพื่อหาทาหนีไป พร้อมเินอัน ไม่มีวันที่ันะยอม”
“โอ๊ะ!”
ร่าบาถูเหวี่ยไปที่เียว้า เมื่อเา่อย ๆ ถอเสื้อนอนออ าม้วยาเนอนุเียวัน ทำให้รัษ์สิยารู้สึหวาลัวอย่ามา เธอไม่เ้าใว่าทำไมเธอ้อหวาลัวถึนานี้ อาะเป็นเพราะเาอายุรุ่นพ่ออเธอ็อาะเป็นไ้ เธอไม่สามารถทำใยอมรับเาในานะสามี
“เมียนแรอันอ่อนโยน และสวยาม เธอมีลูายให้ัน เมียน่อมา เป็นผู้หิที่ร้อนแร ันอบเธอมา เมียนแราไปพร้อมลูาย แ่ว่า หล่อนหายไปสิบว่าปี็ิ่อมา เพราะไ้สามีใหม่ แล้ว็ยอมบอวามริับลูายว่า ันเป็นพ่อ หล่อนส่ลูายมาอยู่ับัน สี่ปี ให้เาเรียนในรั้วมหาวิทยาลัย”
เา้าวเ้าไปหาเธอ
“เารูปหล่อและสุภาพ เารัันมา และัน็รัเามา ันั้ใะมอบสมบัิอันทั้หมให้เา และ็นึอบุเมียนแรที่ยอมส่เาให้มาอยู่ับัน แ่ว่าันไม่มีวันให้อภัยเมียนที่สอ ที่ไม่เยส่ลูลับมาหาัน แ่ัน็พยายามสืบหาอยู่ลอเวลา”
รัษ์สิยายันายถอยร่นไปนิหัวเีย
“่อให้เมียนแรและนที่สอรวมัน ยัทำให้ันพอใไ้ไม่เท่าเธอ เธอสวยเหลือเิน หาเธอยินยอมเป็นอัน อบสนอันโยไม่ัืน และหาเธอยอมมีลูให้ัน ันสัาะยมรทั้หมให้เธอับลู”
เาหัวเราะเบา ๆ เมื่อ้าวึ้นเียืบลานเ้าไปหาเธอวามือลที่ปลายเท้าเรียวสะอาอเธอ แ่รัษ์สิยาพยายามะสลัมืออเาให้หลุ ทว่าเาลับระารั้ปลายเท้าอเธอเลื่อนลไปหาและวาฝ่ามือที่อามระหอเธอไว้เมื่อโน้มใบหน้า่ำลมาหา
สายามวามอพวแ้วาวที่เอี่ยมอ่อนวลสะอาอเธอ ในะที่รัษ์สิยารู้สึใเ้นแร นายธีรยุทธโน้มปลายมูลใล้ ๆ หมายะื่นมอมมลิ่นแ้มาวที่สุปลั่อเธอ แ่ฝ่ามือบาลับยึ้นแล้วผลัใบหน้าอเาให้ถอยห่าพร้อมับเรียมะ้าวหนี แ่ฝ่ามือให่ระารั้อเสื้ออเธอให้ลิ้ลับมาที่เิม่อนะระาเสื้อนอนสีสะอานีา
รัษ์สิยารู้สึใมา พยายามที่ะปป้อนเอแ่ไม่อาทำไ้เมื่อเาฝัริมฝีปาลมายัออามอเธอพร้อมับูับอย่าหนัหน่ว พร้อมับวามือลูบไล้หมายะสำรววามามอเธอ แ่ฝ่ามือบายึ้นหมายะผลัร่าเาแ่ปลายเล็บที่แหลมมวัพลาไปถูที่อออเานเลือึม
เพียแ่เารับรู้ถึวามเ็บแสบ อาารหนึ่ที่พยายามุ่อนเอาไว้็เหมือนถูระเบิออ เามอหน้าเธอ้วยสายาที่เปลี่ยนไป่อนะระาร่าบาอเธอให้ลู่แนบลับพื้นที่นอนนุ่ม แ่รัษ์สิยา็พยายามิ้นรนัืนนสามารถ้าวลาเียแ่เา็ระโนามิ
“ฤทธิ์มานัใ่ไหม ี ีมา ีเลย ไ้เลย ไ้เลย แบบนี้แหละที่ัน้อาร”
เาำรามอยู่ในลำอ่อนะระุเสื้อนอนที่ยัเหลือิร่าอเธอนหลุล่วเผยให้เห็นโมสะราที่มีเพียบราไร้สายับับในัวิ๋วที่ปปิอำพลาวามามเอาไว้อย่าหมิ่นเหม่
เมื่อเาไ้มอเห็นวามามที่เอี่ยมอ่ออเธอ อาารื่นัวอวามเป็นาย็โลแล่น เาบอัวเอว่า ะไม่ยอมปล่อยให้เธอหลุมือไปอย่าเ็า
เาย่าสามุมเ้าหาเธออีรั้แ่รัษ์สิยารีบไปที่ประูห้อ แ่ทว่าฝ่ามือให่อเา็เร็วมาพอที่ะระารั้แนอเธอไว้แล้วระุให้หันลับมาหา เาพยายามะูบเธอให้ไ้ แ่ฝ่ามือบา็ยยันผลัไส นเายาที่ะระับอารม์ลึเอาไว้ไ้
หลัมือให่ึวัใส่ใบหน้าหวานอย่าหนันเลือึมที่มุมปา ทำให้เธอยิ่หวาผวาแล้วปรารถนาะหลีหนี ในะที่เา็อยาะเยม เมื่อฝ่ายหนึ่อยาหนีอีฝ่ายหนึ่ไล่าม าร่อสู้ึเิึ้น ทำให้เาบีทำร้ายเธออย่าไม่ยับยั้
เมื่อเาไ้ทำร้ายเธอ ไ้เห็นเธอเ็บปว ไ้ยินเสียร้อไห้ร่ำรว วาม้อารอเา็ยิ่สู เารู้สึอิ่มเอมและมีวามสุ
“่วย้วย ่วย้วย แม่า พ่อา่วยรัษ์้วย”
รัษ์สิยาะโนสุเสียเมื่อนายธีรยุทธะปบฝ่ามือลที่บราไร้สายหมายะระามันออาอบัวูมทั้สอ้า
รัษ์สิยาหลับานิ่เมื่อไม่อยานึถึเหุาร์ในวันนั้น ที่มันทำให้เธอไม่อาะ่มาให้หลับสนิทไ้มานานแล้วและ้อมาแ่านอีรั้ทำให้เธอรู้สึหวาหวั่นนัหนา
ความคิดเห็น