คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2
“อร่อยไหม๊ะ..”
วัรัน์เอ่ยถามเมื่อเฝ้าสัเูสีหน้าอเพื่อนรัเมื่อั๋วยเี๋ยวำแรเ้าปา
“ี้ะ..”
ศิลามุอบ่อนะทานไปเรื่อย ๆ นอิ่มแล้ว็พาันเินลับเ้าไปในานอีรั้ เป็นเวลาเียวับที่ำภูลัท เินออมาาร้านถ่ายรูปพร้อมับภาพถ่ายำนวนมา แ่มีอยู่หนึ่ภาพที่ถ่ายิภาพใบหน้าหวานละไมอเธออย่าัเน เาึแยออไว้่าหา
“มุ..”
เาทวนื่ออเธอ หลัาที่ไ้ยินวัรัน์ร้อเรียเธอ อนที่เาเินนร่าบาอเธอนเือบล้ม
“มุ..”
เาวาสายามอภาพใบหน้าหวานละไม มอแววาุนสใส มอลีบปาบาที่ลี่ออเป็นรอยยิ้มที่หวานับใอเธอนิ่้วยวามรู้สึที่อิ่มเอมอย่าบอไม่ถู
เามอรไปยัโ๊ะที่เาไ้มอเห็นเธอ่อนะเินเ้าไปในร้านถ่ายรูป หมายะไ้มอเห็นเธออีสัรั้ แ่ไม่พบแม้แ่เา ทำให้เารู้สึผิหวัอย่ามา แ่ยัไม่ยอมละวามพยายาม เาใ้สายามอสำรวไปรอบัว่อนะลับเ้าไปในบริเวที่ัาน เาหวัะไ้พบเธออีรั้
ศิลามุับวัรัน์เมื่อลับมาบริเวัาน็เินิมาแฟไปอีรู่ให่็ลับที่พัในะที่ำภูลัทยัามหาเธอ เาไม่รู้ัวเหมือนันว่า ทำไม้อามหาเธอ ทำไมถึอยาะพบเธออีสัรั้ แ่เา็้อผิหวัเมื่อไม่มีแม้เาอเธอในบริเวนั้น
เาลับมาที่โรแรม หยิบภาพถ่ายอเธอึ้นมามอ้วยหัวใที่แ่มื่นเบิบาน ระนวามผิหวัเล็ ๆ เมื่อสำเหนียไ้ว่า มีโอาสไ้แ่มอูเธอในภาพถ่ายใบนี้
วหน้าเรียวสะอา ยิ้มหวานละไม เธอูโเ่น ส่าามแ ละูหวานเย้ายวนอย่ามา เาบอไม่ถูว่า ทำไมถึอบมอเธอนั แม้ะไ้เห็นเพียภาพถ่ายใบนี้ ็หวนทำให้เานึถึลิ่นหอมอ่อน ๆ าร่าบาอเธอที่เามีโอาสไ้ยื่นมือไปสัมผัสแะ้อประอไม่ให้เธอล้ม เพราะแรระแทอเาที่นเธอเ้าอย่าั
“ุอยู่ที่ไหนนะ..ุมุ..”
เาวาสายามอภาพอเธอ
“ผมะมีโอาสไ้พบุอีไหมรับ..”
เาระบายลมหายใออมาเบา ๆ
“ทำไมผม้อพบุในเวลานี้้วย แล้วทำไม ผมถึำุไ้ไม่รู้ลืม ..”
เาวาปลายนิ้วเลี่ยวหน้าหวานละไมอเธอ
“วาอุสใสราวับพูไ้ ุทำให้หัวใอผมเบิบาน เพียแ่ไ้มอเห็นรอยยิ้มอุ..ผมอยาะพบุอีสัรั้..ไม่เ้าใเหมือนันว่า ทำไมผมถึมีวามรู้สึแบบนี้ับุ อยารู้ั อยาอยู่ใล้ อยามีส่วนเป็นเ้าอรอยยิ้มอุ”
เาเอนร่าลนอนพร้อมับหลับาเบา ๆ เมื่อวาภาพถ่ายอเธอไว้บนอว้าอเา
ผ่านไปอีหนึ่ปี หลัาศิลามุเรียนบแล้ว็ั้ใะหาานทำ แ่ไม่ว่าไปสมัรานที่ไหน ็ไม่มีน้อารรับเธอเ้าทำาน ทำให้เธอเิวามท้อแท้และหมหวั
“ทำไมไม่มีใรรับเราเ้าทำาน เป็นเพราะอะไร เพียแ่เห็นนามสุลอเราเท่านั้น มันเป็นเพราะอะไร..”
เธอเฝ้าถามัวเออยู่ในใแล้วอนึแปลใเสียไม่ไ้ ไม่ว่าบริษัทไหนที่เธอยื่นใบสมัร พอเาเห็นนามสุล ิิวาทิน ะ้อส่ายหน้าแล้วปิเสธทันที
โยที่เธอไม่รู้เลยว่า นั่นมันเป็นเพราะบารมีอสุลีพร ภรรยาหลวอพ่อเธอ ที่ใ้อำนาเินที่มีรีันไม่ให้เธอหาานทำในรุเทพฯ
“ูเหมือนศิลามุำลัลำบานะรับุพ่อ..”
เิลมอหน้านายปภัรพ่ออเาแล้วเอ่ยออมาเบา ๆ
“ทำไม..”
“็ุสุลีพร ไ้ใส่แฟ้มประวัิอเธอไปทุบริษัทแล้วโมีเธอนเสียหาย ทำให้ทุบริษัทไม่ยอมรับเธอเ้าทำาน..”
“ริหรือนี่..”
“รับ..เพราะที่บริษัทอเรา็มีประวัิอเธอในทาเสียหายส่มาเหมือนัน..”
“แย่ริเลย..”
เิลนิ่ไปั่วรู่
“พ่อรับ ผมอให้เธอเ้ามาทำานที่บริษัทเรานะรับ..”
“ไ้สิลู ัารเลย..”
นายปภัรอนุาลูายอเา ในะที่ินานุลูสาวอีน แอบไ้ยินารสนทนาอเาทั้สออย่าัเน มันทำให้หล่อนที่ิัศิลามุอยู่เป็นทุนรู้สึไม่พอใอย่ามา ยิ่ไปว่านั้น็ือ หล่อนรู้ว่า พี่ายอหล่อน แอบอบพอศิลามุอยู่ เาึพยายามะหาทาพาเธอเ้ามาอยูใล้ ๆ ันั้นเ้าหล่อนึรีบัสินใไปพบศิลามุ
ความคิดเห็น