คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1
ศิลปินโมสะราใ้สอมือประอฟลุเลายาวราาเรือนแสนึ้นเือบนานับพื้น ยืนเ่น ศีรษะั้นิ่ รริมฝีปารูประับสีมพู่อปาเป่าที่หัวฟลุ นัยน์าเล็เบื้อหน้า้วยสมาธิอันแหลมมในารำหนใส่ลมผ่านรูปริมฝีปาึ่ทำมุมเหมาะลไปในเลาฟลุ นิ้วมือระเื่อเพื่อบัับลมให้่อเสีย เบา ๆ ลายาวเนิ่นนานเป็นารอุ่นเรื่อ แสทัษะวามสามารถในารส่ลม่อเนื่อไม่าสาย
เมื่อลมหายใเริ่มเ้าที่ ไอน้ำ้า ็ปิเปลือาล เริ่มวาลวลายลีลา นับแ่ไล่เสียา่ำไปหาสูเร็วรี่ เ็บทุเม็เสียั ทรพลั พานฟัเบิาื่นเพริาม แล้วพลิ้วเปลี่ยนเป็นเสียไหลล่ำ บท้าย้วยารรัวเร็วสร้าสะเ็เสียถี่ยิบิันเป็นพืยาวอย่าน่าอัศรรย์
บาารโหมโรุเล็แล้ว ไอน้ำ้า ็เบี่ยายเล็น้อยเหมือนแปลบทาพนัานเปิามาเป็นนัแสัวริ โยเลือพรีลูอันเป็นผลาน อีวีเยอรมันนามโยฮัน ีบาสเียน บา
ลำเสียลมยาวที่ส่าฟลุอ ไอน้ำ้า มีัวานแ่าาเสียฟลุธรรมาทั่วไป สร้าวามนระนื่นใแ่นที่ไ้มอเห็นและไ้ยินเสียเพลาเธอเป็นอย่ายิ่
อานิสร์ ระพริบาทีหนึ่ วามามละมุนอเสียในอาาศ วามอ้อนแอ้นอรรแห่เรือนายอไอน้ำ้า ที่พลิ้วไหวุนนามัหวะะโนอันเหมาะสมอเพล ลมลืนเป็นหนึ่เียวนทำให้เารู้สึเสมือนเสียเพลถูับออมาาวิาอันโเี่ยวเป็นเอมิอเธอ ที่สามารถสยบประสานหลอมเป็นหนึ่เียวับเรื่อนรีนิเป่า ไ้อย่ายาที่หาใรทาบไ้
เรือนร่าบาอรรในุสีมพูยาวแ่เ่า เรือนผมยาวสยายแผ่ระายเ็มแผ่นหลัที่เนียนริบ ่วยส่ให้โมามผู้ที่มีวาลมโสุสาวสใสราวับมันพูไ้ ปลายมูเล็โ่สวยรับับริมฝีปารูประับอมมพูน้อย ๆ ามธรรมาิ ประอบับผิวายที่าวออเหลือามแบบบับอสาวไทย
เธอสวยพราวระยับไปทั้ร่าั้แ่หัวรเท้า นอาะเห็นวามสวยามที่เป็นหนึ่ วามสามารถ้านนรีที่ทุนในที่นั้นไ้ประัษ์่อให้เิวามอื้ทึ่ในหัวใและวามรู้สึนึิอแ่ละน
บเพลออมีวียุบาโรเป็นรู่ ทุนที่ไ้ยิน ไ้ยล ึถอนภวั์ อันอยู่ในอาาร้อ้า แปรเป็นรอยยิ้มอย่าื่นมยินี และ่าใ้สายาโลมลูบไล้รอยยิ้มที่แสนหวานอเธอที่แ่ายเยือนไปหาทุน
านั้นเสียปรบมือประสานึัึ้น สร้าวามปลาบปลื้มให้เธอ ผู้ที่เป็นเ้าอวามามพริ้มเพราที่หาำหนิไม่ไ้เลยแม้แ้น้อย เป็นอย่ามา
“หมาเ็บเล่นฟลุเป็นอย่าไรบ้า่ะพ่อา..”
น้ำเสียนุ่มละมุนหวานหูัึ้นอย่าสใสหลัา้าวลาเวทีำลอลาสนามห้าในยาม่ำืนอรารีาลที่ถูแ่แ้ม้วยานเลี้ยเล็ ๆ เป็นวันรบรอบวันเิปีที่สิบเ้าอเธอ
“เพราะมาลูพ่อ..”
“เ่มาลูสาวแม่..”
“พี่ไม่ิว่าเธอะสามารถสยบทุสายาแม้แ่ลมหายใอนเือบร้อยในที่นี้ไ้ เพียแ่เสียเพลอเธอเลยน้อสาวอพี่..”
ทั้พ่อ แม่ พี่าย พี่สะใภ้และหลาน ่าปรบมือให้เธอามมา้วยรอยยิ้มและแววาที่เปี่ยมไป้วยวามื่นมยินี
แ่ทว่าสายาามอเธอลับมอผ่านไปยัใรนหนึ่ที่ยืนุยอยู่ับพ่ออเธออย่าสนิทสนมุ้นเย เป็นุอ่อนนุ่ม อบอุ่น และหวานไหวในหัวใอเธอ รู้สึมีวามสุริน ๆ เพียแ่ไ้มอเห็นเาแม้เพียแวบแร แล้ว้อรู้สึหวั่นไหวในหัวใวน้อยอย่าไม่รู้ัว เมื่อไ้มอประสานสบวามล้าที่ายแววอ่อนละมุนู่นั้นอเา
อานิสร์ หันมามอสาวน้อยที่สวมุรารีสีมพู ทั้วหน้า ทรผม แววา และระทั่ยิ้มพิมพ์ใ ทุอ์ประอบในเรื่อหน้าล้ายอาบมน์เสน่ห์อันเ็มไป้วยพลัสะที่แม้เพศเียวันยัวย เธอสวยาม น่ารัและเ้าเสน่ห์เสียริ
“ไอน้ำ้ามานี่สิลู..”
นายิโิหันมายแนโอบไหล่แบบบาอลูสาวนสวยไว้แล้วแะึ่ประอให้เินเ้ามาใล้ หยุเผิหน้าับายหนุ่มวัยสามสิบสามปี
“นีุ่อานิสร์นะลู..เป็นาิอรินา เาเป็นลูายอุลุับุป้าอรินา เมื่อ่อนเาเรียนอยู่ที่อเมริา เลยไม่ไ้มาานแ่อรินาทำให้หมาเ็บอาะไม่เยเห็น”
เา้อมศีรษะให้เธอเล็น้อยอย่าสุภาพ แ่เธอลับเิหน้าอย่าทระน บุลิอเามอปราเียวทราบไ้ทันทีว่ามีีรสมอ ที่ไม่เป็นรอรูปลัษ์ภายนอที่ามส่า หล่อเหลาอย่าหาัวับไ้ยาและยิ่ไปว่านั้นือมน์เสน่ห์ที่แฝเร้นภายใ้วาที่มริบและรอยหยัอรอยยิ้มที่น่ามอ
“นี่ไอน้ำ้า ลูสาวอผมรับ..”
เามอวหน้าหวานนั้นให้ถนัอีรั้เมื่อนายิโินำน้ำให้เาไ้รู้ัเธอ
“รับ..เล่นฟลุไ้เ่มา..และแสท่าทาไ้น่ารั..”
“อบุ่ะ..สำหรับำม”
น้ำหนัำและหาเสียุระเียไปทาปรามริั ไอน้ำ้า อบเล่นอย่านี้เสมอ ือยวนใให้นึพิศวาส้วยท่าทีหรือสุ้มเสีย าม้วยารรีหัวใให้แสบเสียว้วยวาาที่เือเือนและพลัทาระแสาที่ทำให้นมอรู้สึไหวหวามอยู่ลึ ๆ
“ุอานิสร์ เป็นทั้รูสอนนรีและเ้าอรายารทาทีวีนะลู..เามีโรเรียนสอนนรีที่มีื่อเสียมาและะนี้็มีารถ่ายทอรายารส นัเรียนอเาออทาทีวี รวมไปถึารื่นัวอนัเรียนทั่วประเทศส่ัวแทนเ้าประวารับร้อและารแสนรีในรายารอเา..”
“ไม่เห็นอยารู้เลย่ะพ่อา..”
เธอเอ่ยออมาเบา ๆ เมื่อเห็นเายัทอสายามอเธอนิ่อยู่ นั่นเป็นเพราะว่า นอย่าเธอไม่ว่าะ้าวย่าไปทาไหนมีแ่หนุ่มน้อยหนุ่มให่มาหลรั มารุมบอรัแทบไม่เว้นแ่ละวัน แล้วเานนี้็เป็นอีนที่หลเสน่ห์อเธอ
“เาะมาเป็นรูสอนเปียโนให้หลานนะลู..”
ไอน้ำ้ามอหน้าผู้ายวัยเียวับพี่ายอเธออีรั้ เธอเอนั้น มีอิทธิพลทาระแสาราวับเินเอามีไปปาหัวใายทุรูปนามให้เสียวแปลบเล่นไ้ื้อๆ
ในะที่เธอ็บอัวเอไม่ถูเหมือนันับสายาอเา วามนิ่ สบ ูสุมลุ่มลึอเามันแฝไว้้วยมน์เสน่ห์บาอย่าที่หาไ้ยาาบรราหนุ่มน้อยหนุ่มให่ที่พวเาามีบเธอ ทำให้เธอรู้สึไหวหวามอย่าที่ไม่เยมา่อน
“่ะ..หมาเ็บอัวนะะ..”
เธอล่าวออมา้วยน้ำเสียที่หวานหู ่อนะำเลือสายาไปหาเาเล็น้อยพลาโปรยยิ้มบาใไปามนิสัยอบยั่วให้หลแล้วเินรไปยัลุ่มอเพื่อน ๆ มีทั้หิและายที่ำลัพูุยันอยู่ริมสระว่ายน้ำนาให่ ึ่อยู่ใลาอึให่ที่อลัารห้อมล้อมอยู่อย่าลัว
อานิสร์หันมอามหลัร่าบาอรรอเธอไปเียบ ๆ ้วยวามิหนึ่ ที่เารู้ไ้ทันทีว่าผู้หิลัษะนี้ถือัวแล้วมีวามเื่อมั่นมาแ่ไหน หาเายอมโอนอ่อนผ่อนามเธอแสัวแสนว่าสนใหรือปรารถนาเธอ เาะลายเป็นเหมือนอะไรสัอย่าที่แทบหา่าไม่ไ้เลยสำหรับเธอ
“ผู้ายนนั้นเป็นใรหรือหมาเ็บ..”
“ใรล่ะ มีั้เยอะแยะ..”
เธอย้อนถามเพื่อนรัอย่าปาิศราเบา ๆ
“็เ้าอรอยยิ้มที่น่าประทับในนั้น นที่มีแววาอบอุ่น อ่อนละมุนที่ไม่เหมือนผู้ายนไหน..”
ำอธิบายอปาิศราทำให้เธอนึถึเาึ้นมาแทบทันที เพราะลัษะามที่เพื่อนรับอมีเพียายหนุ่มที่อายุมาว่าเธอสิบเอ็ปีนนั้น
“เาื่อุอานิสร์ เป็นเ้าอรายารทีวี ที่มีทั้เ็และรูามโรเรียน่า ๆ ำลัให้วามสนใ แล้ว็เป็นเ้าอโรเรียนสอนนรี..และ็..”
“อะไรล่ะ..”
ปาิศรารุ่อเพราะอยารู้รายละเอีย
“เป็นผู้ายอาราื่อั..ภาสิา..ผู้ายนนี้มีเ้าอแล้ว..”
พิาเอ่ยสมทบเมื่อ้าวเินนวยนารเ้ามาหาลุ่มเพื่อน ๆ แล้วไ้ยินารสนทนาเ้าพอี
“เธอำลัหลุมรัผู้ายที่แ่ว่าเธอมา ๆ นนั้นอยู่หรือไอน้ำ้า..”
ไอน้ำ้าหันมาหาเพื่อนร่วมะอีนที่ไม่่อยลรอยันเท่าไรนัเพราะหล่อนมัะอวัวว่าเ่เสมอเธอเป็นประำ และมัะเป็นู่แ่เ้าร่วมารประวร้อเพล เล่นนรีับเธอบ่อย ๆ
“อย่าสนใเลยนะหมาเ็บ ปาว่าเราไปทาโน้นีว่า..”
ปาิศราพยายามะแยให้เพื่อนรัไปห่าาเพื่อนร่วมะนนี้ แ่พิาลับ้าวมาวาหน้าทั้สอเอาไว้
“ะไปไหน ในเมื่อเธอเิันมาร่วมานวันเิ ะปล่อยให้ันอยู่ามลำพัมันไม่น่าเลียไปหน่อยหรือ..”
ปาิศราลอบถอนใยาวออมาในะที่ไอน้ำ้าียิ้มหวาน่อนะยแ้วน้ำหวานในมือูทัทายเพื่อน ๆ นอื่น ราวับไม่ิะใส่ใำพูหรือแววาอพิาแม้แ่น้อย
ความคิดเห็น