คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 คนแปลกหน้า
ตอนที่ 1 คนแปลกหน้า
“เร็วเข้า สาวน้อย”ชายหนุ่มผมสีน้ำตาลทอง หันมาตะโกนบอก
“ฉันก็รีบอยู่ ไม่เห็นหรือไง ซาบินี่ แล้วอย่าเรียกฉันแบบนั้น”เด็กสาวผมดำนัยน์ตาสีน้ำตาล ตะโกนตอบ
“พวกนายช่วยเงียบแล้ว รีบเดินต่อไปได้ไหมเนี่ย”หนุ่มร่างเล็กในกลุ่มหันมาบอก
“รีบเดินเข้าทุกคน ใกล้จะถึงแล้ว”หญิงสาวผมเทาตะโกนบอก
แผ่นไม้ขนาดใหญ่ติดเหนือศีรษะตรงทางเข้า มีตัวอักษรที่สลักไปบนเนื้อไม้ว่า ‘ถิ่นของมนุษย์’ บริเวณรอบข้างเป็นป่า ที่มีต้นสนขึ้นเป็นส่วนใหญ่ แต่ถึงกระนั้นยังพอมีสัตว์น้อยใหญ่วิ่งให้เห็นบ้าง ซึ่งไม่เหมือนป่าแถบอื่นที่โดนปกคลุมไปด้วยมนต์ดำของราชาคาลีโก้
“พวกแกเป็นใคร” ชายยี่สิบกว่าคนวิ่งมาล้อมพวกเขา
“เรามาดี เราเป็นมนุษย์แหมือนพวกคุณเนี่ยแหละ”หญิงสาวผมเทารีบบอก
“หึหึ กลุ่มที่แล้วก็พูดอย่างนี้ สุดท้ายแล้ว ก็เป็นอย่างนั้นไง”ชายคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมชี้ไปทางร่างที่ไว้กับไม้กางเขน เลือดสีม่วงไหลท่วมเต็มตัวมันไปหมด ส่วนอีกหลายๆตัวก็โดนเผาไปบ้าง ถูกแขวนคอบ้างแต่ซึ่งมันไม่ตายทำให้ร่างนั้นดิ้นกระตุก และมันเหมาะแก่การฝึกซ้อมยิงธนูจริงๆ
“ดาเซีย ฉันว่าเรารีบไปเหอะ พวกนี้ไม่ต้อนรับเรา”ชายร่างเล็กผมแดงรีบกล่าวละล่ำละลัก
“ใจเย็นน่า จองมิน”หญิงสาวผมเทากล่าวปลอบใจเพื่อน
“สรุปแล้วเอาไง”ชายที่ดูเป็นหัวหน้าถามขึ้น
“แหม่ ลุง ก็ลุงพูดอย่างนี้ ใครจะไปกล้าอยู่ล่ะ”สาวน้อยผมดำพูดขึ้นบ้าง
“ทัชชา!”เสียงของดาเซียดังขึ้น ทำให้สาวน้อยทัชชาหน้าจ๋อยไปเลย ก่อนเธอจะหันไปจ้องหน้าชายหนุ่มผมน้ำตาลทองที่กำลังหัวเราะเธอเพราะเธอโดนดุ “นี่ไม่ใช่เรื่องของเด็กอยู่เฉยๆ ฉันขอคุยกับผู้นำค่ายหน่อย” ดาเซียพูดขึ้นเพื่อต่อรอง
“จะคุยไปทำไม เสียเวลา พวกแกออกไปได้ล่ะ”ชายคนเดิมพูดซ้ำ
“อ้าว ลุง เพื่อนผมบอกอยากคุยกับหัวหน้า ลุงนะ ไม่เข้าใจง่ะ นี่ผมว่าพูดภาษาคนแล้วนะเนี่ย”ชายหนุ่มผมน้ำตาลทองเริ่มไม่พอใจกับการโยกโย้ ของชายคนนั้น
“เก็บหมาเข้าไปเลย ซาบินี่ คุณท่านหัวหน้ารูปหล่อครับคือ พวกผมเนี่ยไม่ใช่คนร้ายหรือปีศาจหรอกนะครับ เราแค่อยากมาอาศัยที่นี่เพราะได้ข่าวว่าที่นี่คือมนุษย์กลุ่มสุดท้ายที่อยู่บนโลกนี้ ได้โปรดเถอะนะครับ”ชายหนุ่มอิตาลีหน้าคมเข้มปรามเพื่อนก่อนจะอธิบายถึงเหตุผลให้ฟัง พร้อมด้วยส่งสายตาที่ทำให้ใครๆไม่ว่าหญิงหรือชายหลงไปชั่วขณะได้
“อืมได้ เดี๋ยวฉันไปตามหัวหน้ามาให้ เฮ้ย เมื่อกี้ฉันพูดอะไรฟ่ะ”ลุงคนนั้น กล่าวออกมาเหมือนต้องมนต์ก่อนที่จะรู้สึกตัวว่าพลาดไปแล้ว เขาเดินออกไปอย่างหงุดหงิด และวิ่งกลับมาด้วยความเหนื่อยหอบ “ผู้นำให้ พวกนายส่งหัวหน้าไปคุย”
“หนูๆๆ หนูอยากไปนะ ดาเซีย”ทัชชาออดอ้อนดาเซีย พร้อมส่งสายตาอ้อนวอนแบบเดิม ที่เคยใช้เมื่อเธอต้องการอะไร
“ไม่ได้ ฉันไปเอง ทุกคนก็รออยู่นี่ก็แล้วกัน”คราวนี้ดาเซียไม่หลงกล พร้อมเดินออกไปพร้อมชายคนนั้น
“ สมน้ำหน้า ยัยเตี้ย”ซาบินี่หัวเราะตัวโยน เมื่อเห็นทัชชา ทำหน้าเสียใจ
“ไอ้ฝรั่งดอง ซาบินี่ หุบปากไปเลยนะ”เธอโกรธจนหน้าเธอเริ่มเป็นสีแดง
“ไม่หยุดมีไรป่าว แบร่”เขาโต้ตอบกับเธออย่างไม่เกรงกลัว
“นี่ไง”เธอชกเข้าที่สีข้างของชายหนุ่ม ทำให้เขาลงไปกองกับพื้นด้วยอาการจุก “เป็นล่ะ สมน้ำหน้า แบร่ ไอ้ฝรั่งขี้นก”เธอจึงเดินออกไปนั่งกับเอร์อันโดเพื่อรอดาเซีย และไม่อยากมีเรื่องกับซาบินี่จนโดนดุอีก
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยเปื้อก”ซาบินี่ลุกขึ้นมาพร้อมกุมท้อง ‘เจ็บชะมัด มือหนักเป็นบ้าเลย’ เขาพึมพำในใจ
“มาแล้วหรอ ดาเซีย นึกว่าต้องให้รอเป็นชาติ”ซาบินี่ทักขึ้นก่อนหลังจากที่เขาเห็นดาเซียเดินเข้ามา
“เงียบน่า ตกลงเขาว่าไงบ้าง”ไบรอันรีบแทรกขึ้น
“อืม เขาตกลง เขาให้พวกเราไปอยู่ตรงแถวหลังค่ายนะ”
“หลังค่าย งั้นก็ห่งไกลความเจริญดิ”
“อย่าเรื่องมาก ซาบินี่ เราเป็นคนแปลกหน้าสำหรับพวกเขานะ แน่นอนว่าเขายังไม่ไว้ใจพวกเรา”
“ครับ องค์ราชินี”
“แล้ว สาวน้อยของฉันอยู่ไหนล่ะ”
“เธอหลับอยู่”เสียงทุ้มต่ำของชายร่างใหญ่พูดขึ้น ขณะที่สาวน้อยกำลังนอนหนุนตักของเขาอยู่
“อืม ตัวป่วนลดไปหนึ่งจะได้ไม่มีปัญหา งั้นเราไปที่พักกันเลยดีกว่า”
“ดี เราจะได้ส่งตัวคู่บ่าวสาว เอ้า เอร์โดอัน เดี๋ยวฉันช่วยถือกระเป๋าให้ นายอุ้มเจ้าสาวนายไปล่ะกัน”ซาบินี่แซวชายหนุ่มร่างยักษ์
“ซาบี้ นายหึงเธอหรอว่ะเพื่อน”จองมินแซวเขากลับบ้าง
“บ้าดิ”ชายหนุ่มรีบปฏิเสธพร้อมกับสีหน้าเริ่มแดง
“เห้ยๆ นี่เด็กฉันเว้ย ห้ามใครยุ่ง”ไบรอันเห็นชายหนุ่มผมน้ำตาลทองหน้าแดงก็เริ่มแซวบ้าง
“เห้ เฮีย ผมจองไว้แล้วนะครับ อย่ามาล้ำเส้นนะครับ”จองมินแซวหนักขึ้นอีก
“งั้นพวกนายก็เอาไปเลย ฉันยกให้”ซาบินี่รีบตอบก่อนจะรีบเดินแซงหน้าไป เพื่อไม่ให้ใครเห็นว่าเขาเขินแค่ไหน
“ซาบี้ที่รัก นายมายกให้ฉัน ถามทัชชาหรือยัง”ไบรอันตะโกนไล่หลังไป “แล้วนายล่ะลุค จะมาร่วมแย่งกับพวกเราหรือป่าว”
“ฉันคิดกับเธอแค่น้อง และฉันของไม่ชอบคนใกล้ตัวด้วย เชิญพวกนายตามสบายล่ะกัน”น้ำเสียงเย็นชาของชายหนุ่มผมบลอนด์ตอบด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“แล้วฉันจะค่อยดู ก่อนอื่น ขอสวัสดีคุณพี่แฟนก่อนแล้วกัน”ไบรอันพูดขึ้นด้วยสีหน้าไม่เชื่อก่อนตัดบทและเดินตามซาบินี่ไป
“เอร์โดอัน ให้ฉันช่วยอะไรไหม”ลุคหันมาถามเพราะเห็นเขาต้องขนสัมภาระหลายใบ
“งั้นฉันฝาก ทัชชาด้วยแล้วกัน จองมิน นายช่วยถือนี่ให้หน่อยแล้วกัน”เอร์โดอันพูดพร้อมโยนกระเป๋าของทัชชาให้จองมินก่อนที่มั้งสองเดินไป
ลุคทำสีหน้าลำบากใจที่ต้องเป็นคนแบกยัยตัวยุ่ง เขาเอาเป้ไว้ด้านหน้า ศีรษะของเธอพาดมาที่หัวไหล่ข้างขวาของเขา คืนนี้ดาวมากมายเต็มท้องฟ้า พระจันทร์ดวงใหญ่ส่องแสงสว่างมาพื้นพิภพ ใบหน้านวลของเธอกำลังหลับพริ้มอย่างมีความสุข ทัชชาเด็กสาวแสนซนที่เขาเห็นตอนนี้เธอโตและสวยขึ้นมากแม้จะอยู่ภายใต้คราบฝุ่นและเสื้อผ้าขาดๆ กับทรงผมที่ยุ่งเหยิงก็เถอะ ยามเธอยิ้มดวงตาของเธอเป็นประกายเหมือนโลกทั้งโลกมีแต่ความสุข ‘เป็นบ้าอะไร ของแกว่ะ ห้ามคิดกับเธอเกินเลย เธอเป็นแค่ตามที่บอกไบรอันไง”ชายหนุ่มคิดในใจพร้อมรีบเดินให้ทัน
ความคิดเห็น