เจ้าหญิงตัวแสบกับนายจอมเวทย์

ลำดับตอนที่ #7 : ความลับของเซลาเทีย

                

      " นี้มันอะไรกัน โซเฟีย  เซล่า "  เมื่อเดินออกจากห้องโถงเสียงของแดนเวอร์ก็ถามขึ้นทันทีอย่างตกใจ

      " หมายถึงเรื่องอะไรคะท่านแดน " โซฟาเทียถาม
        
       " ก็เรื่องที่พวกเจ้าเป็นเจ้าหญิงนะซิ "   เสียงของเคฟเวอร์แทรกขึ้นทั้งที่ตายังมองอยู่ที่เซลาเทีย


       " นึกว่ารู้แล้วซะอีก " เสียงของเซลาเทียแข็งกร้าวขึ้นทันทีที่เข้ามาในปราสาท

       "  เซล่า  เจ้านิยังนิสัยแย่เหมือนตอนเด็กๆเลยนะไม่รู้จักเปลื่ยนซะบ้าง  "
  เสียงของชายหนุ่มผู้หนึ่งดังขึ้น

     " ท่านพี่ฟรานซิส  คิดถึงท่านพี่จัง " 2 สาววิ่งไปกอดท่านพี่ของตน

     " พวกนี้คงเป็นคู่หมั้นพวกเจ้าใช่ไหม "

     " งั้นมั้งเพคะท่านพี่ฟรานซิส " เซลาเทีย  ตอบ

   " ใช่เพคะ ท่านพี่ นี้เจ้าชายแดนเวอร์กับเจ้าชายเคฟเวอร์แห่งโนวาเทียเพคะ " โซฟาเทีย ตอบ  
  
       " ยินดีที่ได้รู้จัก ข้าฟรานซิสเป็นพี่ของ 2 คนนี้ " 

      " ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันพะยะค่ะ  ท่านฟรานซิส  "

    " พวกเจ้า 4 คนไปพักเถอะเดินทางมาเหนื่อยๆ  ข้าต้องไปทำงานต่อแล้ว "

    " เพคะ/พะยะค่ะ "

     
    ที่ห้องพักขององค์หญิง

   " ท่านพี่  ข้าจะเล่นเปียโนซะหน่อยไม่ได้เล่นนานแล้ว ท่านจะเล่นด้วยไหม"

   " ไม่ละ  เจ้าเล่นเถอะข้าอยากฟังเจ้าเล่นมากกว่า "

   " ได้เพคะ " แล้วเสียงเปียโนที่ไพเราะก็เริ่มบรรเลงจากมือของหญิงสาวลงสู่เปียโนแก้ว 

      ห้องของเจ้าชายทั้ง 2 
 
   " ท่านพี่  ท่านได้ยินเสียงอะไรไหม "

  " อื้อ เหมือนเสียงเปียโนเลย หรือว่าจะเป็นโซเฟียกับเซล่า  "

   " อาจจะใช่ท่านพี่  ไปดูกันไหม "

   " ไปซิ  "


    ก็อก  ก็อก  " โซเฟีย  เซล่า ข้าเข้าไปนะ "

     ภาพที่ได้เห็นทำให้เจ้าชาย 2 พี่น้องตะลึง เพราะเซลาเทียที่นั่งเล่นเปียโนอยู่กำลังมีแสงหลายสีล้อมรอบเธออยู่ 

    เมื่อเซลาเทียเล่นจบเพลงก็หันมาเห็น 2 พี่น้องจึงถามด้วยความโมโหว่า 
 
    " เข้ามาทำไม "

   " เอ้อ พวกเราได้ยินเสียงเพลงเพราะก็เลยเข้ามาฟังนะ "

   " ใครอนุญาต "  เสียงห้วนๆเริ่มแข็งกร้าว 
 
   " เซล่าจ๊ะ พอเถอะจ๊ะ " โซฟาเทียรีบห้าม

  " เพคะ  ท่านพี่น้องจะพยายามหยุดมัน  "

   

   " เราต้องขอโทษท่านทั้ง 2 ด้วยนะคะ เซล่า เขาก็เป็นอย่างนี้และคะ "

   " เป็นอย่างนี้ ?? หมายความว่าไงนะ โซเฟีย ก็ปกติออกจะเรียบร้อยใจดี "

     " นั้นเป็นเซล่าอีกคนนะคะ " 

     " เซล่า อีกคน ??? หมายความว่าไง "

    " เวลาที่เซล่าโกรธใครหรือไม่พอใจและตอนที่ไม่มีพระจันทร์จะเป็นอย่างนี้ตลอด  แต่ข้าว่ามันเป็นปกติของเซล่าเขาอยู่แล้ว   อ้อ  อีกอย่างท่านเคฟข้าขอสร้อยของเซล่าคืนได้หรือไม่เพราะมันเป็นตัวที่จะช่วยให้ความโกรธถูกสะกด "

   
    " ได้ซิ "

   " ขอบพระทัยเพคะ  พวกท่านอย่าพึ่งเข้าไปดีกว่านะเพคะ "

   โซฟาเทียรีบห้ามเมื่อเห็นทั้ง 2 จะตามเข้าห้อง 
 
   " ทำไหมละ "

   " เอาเป็นว่า  ห้ามนะเพคะ "

   เมื่อโซฟาเทียเข้าไปในห้อง 2 พี่น้องก็แอบแง้มประตูดู

   " เซล่าจ๊ะ เป็นอย่างไรบ้าง "

   " รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อยนะเพคะ "

   " เอานี้จ๊ะ  สร้อยข้อมือของน้อง "

  " ท่านพี่ไปเอาคืนมาจากเคฟหรือเพคะ "

   " จ๊ะรีบใส่เร็ว "

   " คะ " เมื่อเซลาเทียเอาใส่ข้อมือตนเองก็เกิดแสง 7 สีกับแสงออโรร่าล้อมรอบก่อนจะจางหายไป

   " ท่านทั้ง 2 ออกมาเถอะเพคะไม่ต้องแอบดูหรอกเพคะ " เซลาเทียว่าขึ้น 

   " เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้า 2 คนแอบดูอยู่ ".

   " มันมีสัมผัสเวทย์เหลืออยู่นะ เพคะ " 

   " งั้นเหรอ " 

   " พวกท่านรู้ความลับของข้าแล้ว อย่าไปบอกใครนะเพคะ " เซลาเทียพูด

    " เดี๋ยวท่านพ่อจะมาแล้ว ท่านกลับไปนอนเถอะเพคะ " โซฟาเทีย บอก


    " แต่....... พวกเจ้าจะคุยเรื่องการหมั้นของพวกเราไม่ใช่เหรอ "

    " ข้าว่าพวกเรามีสิทธิที่จะฟ้งนะ "

    " เอาไงจ๊ะ เซล่า  "

    " ตามใจพวกท่านก็แล้วกัน "
 
    " ท่านพ่อมาแล้ว "
       
    ทันใดนั้นเสียงประตูก็เปิดออก พร้อมที่ร่างของผู้ที่ถูกกล่าวถึงปรากฎขึ้น

    " เจ้ามีอะไรจะคุยกับพ่อ เซล่า   โซเฟีย "

    " ลูกจะคุยเรื่องหมั้นเพคะ ท่านพ่อ "

   " ท่านพ่อเอาพวกเราไปหมั้นกับแดนและเคฟตอนไหนนะเพคะ " เซล่า ถามขึ้น เพราะโกรธจัดที่กลับจากไปเรียนมาก็ถูกจับหมั้นเลย

   " เออ ก็พวกเจ้าหมั้นกันตั้งแต่เด็กๆแล้วจำไม่ได้เลยหรือยังไง " 

   " ถ้าจำได้ก็ไม่ถามหรอกเพคะ  ท่านพ่อ "

    " เอาเถอะเอาเป็นว่า วันมะรืนนี้ข้าจะประกาศหมั้นไม่ว่าเจ้าทั้ง 2 จะจำได้หรือไม่ได้ "

     " ท่านพ่อออออ " เซลาเทียเริ่มโมโห 

     " ว้าก เซล่า เจ้าอย่าพึ่งโกรธพ่อนะ "  คนเป็นพ่อเริ่มใจหายกลัวว่าคนเป็นลูกจะไม่ช่วยทำงาน " ถ้าเจ้าโกรธพ่อ แล้วใครจะช่วยพ่อทำงานละนะ เซล่า นะ อย่าโกรธพ่อนะ "

     " ก็ได้เพคะ " 

     ท่ามกลางความตกตะลึงว่า " ตกลงนี้ใครพ่อ ใครลูกกันแน่ " 

     " เอ้อ พวกท่านคงยังไม่ลืมพวกเรานะ " 

     " ว้าย ลืมไปเลย "

     " เคฟ ท่านจำเรื่องนั้นได้หรือไม่ "

     " ........ " ไม่มาเสียงตอบมีแต่หัวที่สั่นไปมาทั้งที่เขาม่เคยลืมเรื่องนั้นแม้แต่วินาทีเดียว 

      " ไปนอนกันเถอะ นี้ก็ดึกมากแล้ว " 

     " เพคะ/พะยะค่ะ " 

        ................................................................................................................

     เอามาลงให้อีกตอนแล้วคะ

    ช่วงนี้ ยา คงเอามาลงให้ได้ช่วงวันเสาร์/อาทิตย์นะคะ 
   
    เพราะปีนี้ ยา อยู่ม.3 แล้ว งานและการบ้านเยอะมาก

    หวังว่าคงเข้าใจนะคะ 

                                                                                 อารยา

     p.s   อย่าลืมโหวตให้ยาบ้างนะคะ