คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ฮันนีมูน
รถยน์สีาวสุหรูประำำแหน่อนิศาลเลื่อนัวเ้ามาภายในฤหาสน์หลัโอ่อ่า้วยวามเื่อ้าโยมีล้าะวันรับหน้าที่พลับเ่นทุรั้ ร่าอวบอิ่ม้าวเท้าลารถยน์ยืนรอายหนุ่มั่วรู่่อนออเินไปพร้อมัน
บรรยาาศรอบบ้านเียบเหาผิปิมา วาลมโพยายามำเลือมอรอบัวแ่็ไม่พบใร อ้อมแนแ็แร่ึถือวิสาสะเอื้อมมาโอบรอบัวเธอไว้แผ่วเบา เามอาหิสาวล้ายำลัปลอบโยนลายๆ ร่าอวบไม่ไ้ำหนิายหนุ่มออมา เธอยอมให้ล้าะวันทำหน้าที่ปป้อามสมวร
ร่าสูประอนิศาลเินเ้าบ้าน้วยวามระมัระวัเพราะมีหลายอย่าน่าสสัย วามมืมิที่ปาลุมภายในห้อโถทำให้พวเารู้สึใอไม่ีึ้นมา ร่าอวบเผลอบีบแนล้าะวันเพราะถูวามลัวรอบำ ายหนุ่มลูบหลัปลอบโยนเธอ้าๆอย่าเอาใใส่ เาบอให้นิศาลพาเินไปยัสวิ์ไฟเพื่อามหาแสสว่า และเมื่อปลายนิ้วเรียวำลัะแะปุ่มเปิ เสียเพลทีุ่้นเย็ัึ้นมา
Happy birthday to you
Happy birthday to you
Happy birthday, Happy birthday, Happy birthday to you
ุหินิภาเินถือเ้วันเิพร้อมแสเทียนสลัวๆ เ้ามาเอร์ไพร รอยยิ้มบนใบหน้าหิราทำเอาร่าอวบอิ่มน้ำาไหลพราอย่าไม่รู้ัว เมื่อี้เธอหวาลัวว่าุพ่อุแม่ะเผิหน้าับอันราย แ่นเอันลายเป็นผู้ถูแล้เสียอย่านั้น ปรับอารม์ามไม่ทันันเลยทีเียว นิศาลถอนหายใยืยาวเพราะเรื่อราวทุอย่าบล้วยวามสุ เธอยมือึ้นเ็น้ำาบนแ้มาวผ่อออแบบลวๆ ่อนะาโทษทุนในรอบรัวแล้ว้อนลับไปวให่
“น้ำใเือบาย ิว่าุพ่อุแม่เป็นอะไรไปะอี ปิไม่เยเอร์ไพรนี่ะ ทำไมปีนี้ถึวาแผนะิบี”
“วามีวามอบนี้เป็นอล้าะวัน ลูเยพ่อเสียเวลาวาแผนั้นานว่าะออมาแนบเนียนนานี้” เ้าสัวนธีภูมิใในัวลูเยหนัหนา ฝ่ามือเหี่ยวย่นบบ่าล้าะวันเบาๆ้วยวามื่นม
“ุล้าทำริหรือะ” นิศาลเลิิ้วถาม วันนี้เธอถูเอร์ไพรานๆ เียวสอรั้ิแล้วนะ
“ผมเห็นุน้ำทำเพื่อนอื่นมาเยอะ เลยอยาทำอะไรเล็ๆ น้อยๆ อบแทนบ้า ไม่โรธันนะรับ” ล้าะวันเาท้ายทอยแ้เ้อ เายิ้มหวานหยย้อยอออ้อนเธอนาปิ
“ใระโรธุล้าละ น้ำแ่ไม่ิว่าุะทำอะไรแบบนี้” ร่าอวบอธิบายเสียอ่อน มีเหุผลอะไรที่เธอ้อโรธเือเา
“เอาหล่ะๆ พ่อว่าพวเรานั่ิน้าวันีว่า แม่รัวเรียมอาหารั้แ่บ่ายแล้ว ไม่รู้ว่าปานนี้เย็นืหรือยั” เ้าสัวนธีเอ่ยแวไม่ริันั
“วันนี้มีลาบทอ ไ่ย่าน้ำผึ้่ำๆ ส้มำไทย แล้ว็อหมูย่า อโปรน้ำทั้นั้น ส่วนล้าะวันแม่ทำปลาราพริสามรสให้ ลอทานูสิ๊ะ” ุหินิภาเอาใใส่ทุนในรอบรัวเป็นอย่าี
“แล้วอผมหล่ะ” ายราวัยเษียถามไถ่เสียั
“ันทำใหุ้ทานทุวัน ไม่เบื่อบ้าหรือะ วันนี้มีแ่เาะลอยแ้วนะ เพราะเป็นวันสำัอลู ุหลบไป่อน” ร่าบาระแนะระแหนสามี้วยวามหมั่นไส้
“ใ่่ะ ุพ่อ้อให้วามสำัับน้ำ้วย” นิศาลรีบเสริมทัพมาราอย่าล่อแล่วเพราะรู้แวบิาเป็นอย่าี อแ่ไ้อ้อนภรรยานิๆหน่อยๆ เ้าสัวนธีไม่ยอมพลา
“ูเอาเถอะาล้า แม่ลูู่นี้อบเผ็าร อย่ายอมให้ลูสาวันรัแเียวหล่ะ”
“ุพ่อ ายน้ำ่อหน้าสามีโ้ๆ เลยนะะ” นิศาลโวยวายาเหลือลาน ส่วนล้าะวันเอาแ่นั่อมยิ้มไม่ยอมพูาอะไร นิศาลเิบโึ้นมาในรอบรัวที่อบอุ่นและไ้รับวามรัอย่าเ็มที่ ไม่แปลเลยหาเธอะมีิใีและเ้มแ็ แถมวามรัเหล่านั้นยัเผื่อแผ่มาถึถึเา้วยเ่นัน
“ฮ่าๆๆๆ ันเป็นพ่อแนะยัยน้ำ สู้ยัไ็ไม่นะหรอ” เ้าสัวนธียิ้มเยาะลูสาวอย่าบัน สรามน้ำลายบนโ๊ะอาหารำเนินไปเรื่อยๆ พร้อมับเสียหัวเราะสนุสนานอทุนในรอบรัว
ุหินิภายื่นอสีน้ำาลใส่มือลูสาว่อนเินทาลับอนโพร้อมรอยยิ้มอาบยาพิษ ึ่นั่นบ่บอว่านิศาลำลัมีภัย
“อะไระุแม่” สาวอวบถามรๆ อย่าไม่อ้อม้อม
“ทริปฮันนีมูนอลูับาล้าไ๊ะ แม่อล่วหน้าเป็นอวัวันเิให้ ใ้เวลาูื่ม เอ๊ย ื่ม่ำับธรรมาิให้เ็มที่นะ รับรอว่าไม่มีใรไปรบวน เนื่อาเป็นพูลวิลล่าแบบส่วนัวบนเาะ”
“ุแม่ น้ำับุล้ายัไม่ไ้ลาานเลยนะะ หลัาพัผ่อนลับมาานอท่วมหัวอีแน่” นิศาลัพ้อน้ำเสียอ่อนระโหยโรยแร
“เี๋ยวแม่ัารเอ น้ำพัผ่อนให้สบายใเถอะ ่วนีุ้พ่อไม่มีอะไรทำ วรเ้าไปูานที่บริษัทบ้า มัวแ่นั่นอนๆ แนาลีบายันพอี” ุหินิภาพาพิถึสามีพร้อมับยิบาอย่ารู้ทัน
“ุแม่ไม่ยอมให้น้ำปิเสธเลยหรือะ” ร่าอวบอัรู้แล้วว่าเธอไ้วามื้อรั้นมาาใร
“ใ่้ะ รีบลับอนโันไ้แล้ว เี๋ยวึื่น แม่เป็นห่ว”
“ลับ่อนนะะ/ลับ่อนนะรับ” สอหนุ่มสาวเอ่ยลาพร้อมยมือไหว้ ุหินิภายืนมอท้ายรถลูสาวนลับสายา ผู้เป็นแม่อยาให้นิศาลไ้พบเอรัแท้สัรั้ แม้ะรัะห่วลูมาเพียใ แ่เธอับสามี็ไม่สามารถอยู่เีย้านิศาลวบนวาระสุท้ายอีวิไ้ มีเพียารเฝ้าภาวนาอพรให้หลานัวน้อยมาเิ้วยวามหวั
เมื่อไม่สามารถยเลิทริปฮันนีมูนะทันหันไ้ นิศาลและล้าะวันึ้อึ้นเรื่อบินริ่มายัเาะภูเ็ ึ่เป็นสถานที่ท่อเที่ยวทาภาใ้อประเทศไทย เาะแห่นี้ึ้นื่อว่าหาทรายสวยน้ำทะเลใส เป็นที่ถูา้อใอนัท่อเที่ยว่าประเทศมา ร่าอวบไม่ไ้ใส่ใเรื่อฮันนีมูนนั เธอิเพียว่าไ้มาเปิหูเปิาพัผ่อน เท้าเล็ๆ แะพื้นสนามบินเพียไม่นาน นับรถอทาพูลวิลล่า็เ้ามาทัทาย เาัแยระเป๋าหลายใบวาไว้ท้ายรถยน์อย่าล่อแล่ว
นิศาล้อเินทา้วยรถยน์ไปยัท่าเรือเพื่อ้ามฝั่ เรือสปีโบ๊ทนาลาถูอรอรับผู้โยสารเพียสอท่านือเธอับเา ร่าสูรีบ้าวเท้าลเรืออย่ารวเร็ว่อนยื่นมือออมาประอภรรยา นิศาล่อยๆ แะปลายเท้าลเรือ้วยวามระมัระวั ฝ่ามือาวนวลเาะไหล่ล้าะวันแน่นล้ายับลูลิอุรัอุันพนัานบนเรือ่าหันหน้าหนี ะล้าะวันยื่นมือออมาเาูหล่อเหลาราวับเทพบุร แ่พอมีนิศาลเาะไหล่เท่านั้นแหละ าวามรู้สึโรแมนิลายเป็นบันเสียอย่านั้น
ใ้เวลาเินทาเือบสามสิบนาทีร่าอวบและสามี็มาถึพูลวิลล่านาให่ แ่มอเห็นไลๆ ็สัมผัสไ้ถึวามาม สะพานไม้สีาวทอยาวว่าห้าร้อยเมรามแนวายฝั่ สอหนุ่มสาวมุ่หน้าเินเท้าามสะพาน้วยแววาเปล่ประาย บรรยาาศบนายหาแห่นี้เียบสบมา ไร้วี่แววผู้นพัอาศัย แสแยามเที่ยวันระทบหาทรายทอประายระยิบระยับวนมอนไม่อยาละสายา น้ำทะเลสีฟ้าระทบหาทรายั รืน รืน พาให้รู้สึื่นมื่นสบายอารม์สุๆ เินเท้าเพียไม่นาน็มาหยุยืนอยู่หน้าบ้านพัพูลวิลล่าหลัให่
“ุแบ้านรับ ุนิศาลและุล้าะวันเ้าพัไ้เลย พูลวิลล่าอเราให้วามสำัับเวลาพัผ่อนส่วนัวเป็นหลั หา้อารวาม่วยเหลือสามารถโทริ่อพนัาน้อนรับไ้ทุเวลา อาหารเ้า ลาวัน เย็น ะถูัเสิร์ฟามำสั่ หา้อารเรื่อื่ม อาหารพื้นบ้าน หรืออาหารอื่นๆ เพิ่มเิม สามารถสั่ล่วหน้าไ้ แม่บ้านะเ้ามาทำวามสะอาเวลาบ่ายโมรทุวัน แนะนำให้ลู้าทำิรรมอื่นๆ ะรอ เินไปอีสอร้อยเมรเป็นแผนประาสัมพันธ์ ที่นั่นมีเลาน์ ห้ออาหาร และสปา ลู้าสามารถใ้บริารไ้โยไม่มี่าใ้่ายเพิ่มเิมรับ” พนัาน้อนรับี้แรายละเอียยืยาวราวับเาท่อำนึ้นใ
“อบุ่ะ” นิศาลล่าวอบุพร้อมรับุแมาถือไว้
“ุน้ำรับ ผมเอาระเป๋าไปเ็บไว้ในห้อนอนแล้ว อยาัระเป๋าเลยไหม หรือออไปหาอะไรินัน่อน” ล้าะวันเอ่ยเือนเมื่อหิสาวมัวแ่ื่นมวิวทิวทัศน์ บ้านพัพูลวิลล่าหลันี้ั้อยู่บนเาะ มอออไปา้านหน้าะเห็นท้อทะเลไลสุลูหูลูา หรือหามอไปทา้านหลัะเห็น้นไม้ใบห้าเียวีทั่วบริเว
“อ้าว แล้วระเป๋าุล้าหล่ะะ” นิศาลาโถามเา ระเป๋าอล้าะวันยัอยู่ในห้อนั่เล่นรบถ้วน
“ห้อนอนมีห้อเียวรับผมยใหุ้น้ำ เี๋ยวผมนอนโฟา” ล้าะวันอธิบายเื่อ้า ายหนุ่มเอนัวลบนโฟาอย่าสบายอารม์
“ถ้าไม่รัเียนอนในห้อ้วยันไหมะ อุส่าห์มาเที่ยวทะเลทั้ที ะนอนบนโฟาเล็ๆ แบๆ ไปทำไม น้ำไม่แ๊ะอัุ๋ล้าหรอ” นิศาลเอ่ยแวยิ้มๆ ทีเล่นทีริ้วยวามบัน
“ผมไม่ลัวุน้ำแ๊ะอั๋หรอรับ ลัวอย่าอื่น” ล้าะวันลืนำพูลอแทบไม่ทัน เาหยุารระทำนั้น่อนทอสายามออีฝ่าย ะบอนิศาลไ้ยัไว่าลัวนเออใไม่ไหวแล้วเผลอปลุปล้ำเธอึ้นมา
“ลัวอะไระ” ร่าอวบอัาั้นเอาำอบไม่ยอมเลิ
“ุน้ำไม่้อรู้หรอรับ” ร่าสูปิเสธเสียแ็ออมาื้อๆ เล่นเอาเธอะัันไปั่วะ
“แ่น้ำลัวผีนะะ ถ้าุล้าเมาเ้ามานอน้วย ะถือเป็นพระุมา” นิศาลสารภาพวามริเสียเบา ฝ่ามือาวนวลหยิบับสิ่อรอบัวลบเลื่อนวามเินอาย
“ฮ่าๆๆ ุน้ำลัวเป็น้วยหรือรับ”
“อ้าว น้ำ็นนะะ ถึเรื่อที่ลัวะูไร้สาระไปหน่อย็าม ุล้ามอูบ้านแ่ละหลัสิ ห่าันเือบสามร้อยเมร ลาืน้อเียบเหาวัเวแน่ๆ” นิศาลี้ปลายนิ้วามำบอเล่า พูลวิลล่าแห่นี้อยู่เหนือาราเาอเธอริๆ วามเป็นส่วนัวที่มีมันมาเินไปหรือเปล่า
“ไม่หรอรับ ุน้ำอย่าิมา พวเราสั่อาหารเที่ยมาทาน่อนีไหม” ล้าะวันเือนสิอีฝ่ายพลายิ้มหวาน ไม่ิเลยว่านอย่านิศาละลัวเรื่อราวเหนือธรรมาินึ้นสมอ
“นั่นสิะ เินทามาั้แ่เ้ายัไม่มีอะไรถึท้อเลย อัหนััเ็มสัหน่อยแล้วัน”
นิศาลระมสั่อาหารหน้ามืามัวเพราะวามหิวโหย ทั้ใบเหลียผัไ่ แส้มปลาระบอ ผัสะอุ้ส แไปลา นมีนน้ำยาปู ถูัวาไว้บนโ๊ะละลานา เธอบอล้าะวันว่ามาเยือนภาใ้ทั้ที วรลิ้มลออาหารพื้นบ้านสิถึะถู
ความคิดเห็น