TON_JAY1318

ข้อมูลเบื้องต้น

.

.

.

.

.

.

.

“แล้วกับแฟนหละค่ะ ได้คุยกันบ้างรึป่าว”

“ก็คุยครับ คุยกันทุกวันก่อนอนอะไรแบบนี้``

“แล้วคุยอะไรกันบ้างค่ะ”

“ก็มีให้กำลังใจกันธรรมดาอ่ะครับ”

เสียงรายการๆหนึ่งที่เกี่ยวกับการเชียร์ฟุตบอลยังคงดำเนินไปเรื่อยๆ โดยต้นเสียงของรายการนั้นมีที่มาจากมือถือเครื่องบางที่คนตัวเล็กกำลังถืออยู่ในมือและกำมันไว้แน่น  คำพูดของคนที่เขารักที่ได้พูดกับพิธีกรหญิงคนนั้นช่างเป็นอาวุธที่ทิ่มแทงใจเขาเหลือเกิน  ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชินที่จะได้ยินคำพูดที่ทำร้ายจิตใจเขาแบบนี้ ถ้าไม่เป็นเพราะว่าครั้งหนึ่งคนตัวโตได้เคยพูดกับคนตัวเล็กว่า “ช่วง3-4ทุ่มเค้าไม่ว่างคุยกับเจน่ะ” ซึ่งคนตัวเล็กก็เคยได้ถามเหตุผลไปแล้วว่าทำไม ถึงคุยไม่ได้ คนตัวดตได้ตอบไปว่าทางครอบครัวจะโทรมาช่วงนี้ซึ่งตัวเล็กก็เข้าใจ แต่จากที่เค้าได้ยินวันนี้แล้ว  สิ่งที่เค้าเชื่อคนตัวโตมาตลอดนั่นมันคือคำโกหก

.

.

.

.

.

.

ผมออกมาซื้อของที่สยามพาราก๊อตซิล่า อู้ฟู่ หรูหรา เพื่อที่จะทำปาร์ตี้เล็กๆก่อนจะกลับสโมสร “นี่ก็พึ่งจะ 5โมงเย็นคงยังไม่มีใครมาหรอกมั้ง “ ผมเช็คเวลาจากนาฬิกาบนข้อมือ นี่ผมก็ทิ้งคนตัวเล็กไว้คอนโดคนเดียวนานแล้ว ป่านนี้จะเป็นยังไงเนี่ยย ผมรีบบึ่งรถกลับคอนโดโดยใช้เวลามไม่ถึง 25 นาที

“กลับมาแล้วค้าบบบบบบบบ” ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องพร้อมทำเสียงอ่อนเสียงหวาน ผมจัดแจงเอาของไปเก็บไว้ในครัวก่อนที่จะออกมาหาคนตัวเล็กที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ ผมกอดกระโดดเข้าไปกอดคนตัวเล็กจากข้างหลัง

“ดูไรอยู่ค่ะตัวเล็ก”

“ต้น เจมีเรื่องจะคุยด้วยอ่ะ”

“เรื่องอะไรหรอค่ะ”

ยังไม่ทันที่ที่คนตัวเล็กจะตอบผมเสียงกริ๊งที่หน้าประตูก็ดังขึ้น

กริ๊งงงงงงงงงงง งงง งงงง

“ต้นไปเปิดประตูก่อนเหอะ แล้วตามเจเข้าไปที่ห้องนอนด้วยน่ะ”

ผมได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ไอ้เตี้ยจะคุยไรกะผมว่ะ รึมันยังทำใจไม่ได้ที่ผมจะกลับบุรีรีมย์ เฮ้อออ ผมเดินมาเปิดประตูปรากฏว่าป็นพี่ก้องกับพี่ตังคู่รักอภิมาเงียบนี่เอง ทันทีที่ผมเปิดประตูให้ผู้มาเยือนพี่ก้องก็พุ่งพรวดไปที่ครัวทันที

“หนวด ตัวจะไปไหนอ่ะ” พี่ตังถามพี่ก้อง

“เค้าหิววววววอ่ะตี๋” ทำหน้ายู่ยี่ เอามือกุมท้อง  ไปอดอยากมาจากไหนกัน - - “

“งั้นพวกพี่หาไรกินกันไปก่อนน่ะ เดี๋ยวผมเข้าไปหาไอ้เตี้ยในห้องแป๊ป อย่ากินกันเองหละ อิอิ”  ผมแซวพี่ก้องพี่ตังก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องครัว ผมเปิดประตูเข้ามาในห้องนอนที่มีคนตัวเล็กนั่งรออยู่ได้ซักพักแล้ว

“มีอะไรจะคุยกับต้นหรอค่ะเจ” ผมเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน

“ขยับมานั่งใกล้ๆเจสิ”  คนตัวเล็กพูดพร้อมตบมือบนที่นอนเพื่อให้ผมไปนั่งข้างๆ

“ต้นมีไรปิดบังเจไม๊ ? “ ไอ้เตี้ยถามผมทำไม แล้ววันนี้มันจะมาแนวไหนเนี้ย

“ฮ่ะ…?” ผมสะบึดเบาๆพร้อมเลิกคิ้วขึ้นเพราะงงกับคำถามของคนตัวเล็ก

“เจถามต้นว่า ต้นมีอะไรปิดบังเจไม๊” คนตัวเล็กย้ำคำถามอีกรอบ

“ไม่มีค้าบบ ต้นจะปิดบังอะไรเจอีกหละ มีอะไรต้นก็บอกไปหมดแล้วหนิ” ผมตอบคนตัวเล็กไป

“แน่ใจน่ะ” ผมรู้สึกได้ว่าเสียงและร่างของคนตัวเล็กเริ่มมีอาสั่นเคลือ ก่อนที่จะส่งมือถือที่กำลังเปิดคลิปอะไรซักอย่างมาให้ผมดู

“แล้วนี่หละต้น” คนตัวเล็กหันหน้ามาถามผม พร้อมน้ำใสๆที่กำลังต่อคิวพลั่งพรูออกจากดวงตาของคนตัวเล็ก

“แล้วกับแฟนหละค่ะ ได้คุยกันบ้างรึป่าว”

“ก็คุยครับ คุยกันทุกวันก่อนอนอะไรแบบนี้``

“แล้วคุยอะไรกันบ้างค่ะ”

“ก็มีให้กำลังใจกันธรรมดาอ่ะครับ”

“เจฟังต้นก่อนน่ะ” ผมพูดพร้อมดึงแขนคนตัวเล็กไว้เมื่อคนตัวเล็กลุกขึ้นและกำลังจะเดินออกจากห้องไป

“มีอะไรจะโกหกเจอีกหรอต้น”

“โถ่ เจครับต้นก็ตอบปงั้นแหละก็แค่สัมภาษ”   ผมตอบคนตัวเล็กไปและดูเหมือน คำตอบนั้นจะช่วยอะไรผมไม่ได้ เมื่อคนตัวเล็กสะบัดแขนออกและกำลังจะเปิดประตู

“โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยย “ ผมแกล้งทำเป็นร้องเสียงดัง เอามือกุมท้องให้คนตัวเล็กเห็นใจ

“มุกนี้ใช้กับเจไม่ได้แล้วแหละต้น เห็นไม๊ แค่นี้ต้นยังโกหกเจ มีอะไรที่เจจะเชื่อต้นได้บ้าง” เมื่อผมรู้ว่าแผนแกล้งเจ็บไม่ได้ผลผมก็รีบลุกไปคว้าคนตัวเล้กเข้ามากอดทันที

“พอเหอะต้น เลิกทำแบบนี้ซักที”

“ต้นขอโทษ แต่ที่ต้นทำไปเพราะไม่อยากให้เจคิดมากน่ะ” ผมตอบไปตามความจริง ที่ออกมาจากความร้สึกของผม

“อ้อหรอ แล้วเป็นไงหละความหวังดีของต้น เจมารู้ทีหลังมันไม่เสียความรู้สึกมากกว่าหรอ”

“ก็ต้นไม่รู้ว่าจะตอบเจว่าไงดี”

“ก็เลยโกหกกันสิน่ะ”

“มันเป็นหน้าที่อ่ะเจ หน้าที่ที่ผู้ชายคนหนึ่งจะต้องทำ ต้นไม่รู้จะทำให้เธอคนนั้นยังไง ตอบแทนเธอยังไงที่เธออยู่ข้างต้นตลอด”

“แล้วเจหละต้น เจไม่ได้อยู่กับต้นมาตลอดหรอ สิบกว่าปีที่เรารู้จักและรักกันมามันไม่มีค่าเลยใช่ไม๊”

“ต้นขอโทษ”

“ขอโทษ ? ต้นใช้คำนี้มากี่ครั้งแล้ว ถ้ามันลำบากนักก็ปล่อยเจไว้ตรงนี้เหอะต้น ทิ้งเจไว้ตรงนี้คนเดียวเหอะ ถ้ามันทำให้ต้นลำบากใจ เจมันก็แค่คนรอสาย ถ้าต้นทิ้งเจไว้ตรงนี้ต้นก็จะมีเวลาคุยกับเธอคนนั้นทั้งคืนไง’” คนตัวเล็กตัดพ้อผมด้วยคำพูดที่ผมฟังแล้วเรียกได้ว่าคมยิ่งกว่าดาบที่ถูกตีและลนด้วยไฟใหม่ๆ ถ้าให้ผมทิ้งคนตัวเล็กไว้ตรงนี้ก็เหมือนผมเขวี้ยงหัวใจตัวเองทิ้ง

“ปล่อยเจเหอะต้น” คนตัวเล็กพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดของผม ผมจับคนตัวเล็กให้หันหน้ามาประจันกับผมแล้วจูบคนตัวเล็กด้วยความรู้สึกอ้อนวอนว่าอย่าไป  แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่เป็นผลอีกเช่นกันเมื่อคนตัวเล็กผลักผมออกและตบที่หน้าผม

“เฮงซวยที่สุด” คนตัวเล็กตะคอกใส่หน้าผม และสงสัยผมจะทะเลาะกับคนตัวเล็กเสียงดังเกินไปจนคนที่อยู่ในครัววิ่งมาดู แต่ผมไม่ได้สนใจผมวิ่งไปคว้าแขนคนตัวเล็กที่กำลังจะเดินอออกนอกห้อง คนตัวเล็กสะบัดมือออกและผลักผมล้มลงจนหัวผมฟาดกับขอบตู้เสื้อผ้า ความรู้สึกกลัวที่จะเสียคนตัวเล็กกำลังหายไปจากการแทนที่ด้วยความรู้สึกเจ็บที่ท้ายทอย ผมรู้สึกได้ว่ามีของเหลวอุณหภูมิอุ่นๆกำลังไหล เสียงพี่ก้องพี่ตังที่ร้องตะดกรเรียกสติผมกำลังแผ่วลงไป ภาพที่คนตัวเล็กยืนช็อคอยู่กำลังเลือนหายไป หายไป และหายไปในที่สุด

ผมเดินไปเดินมาหน้าห้อง icu เป็นเวลาชั่วโมงกว่าแล้ว คนตัวโตจะเป็นยังไงบ้าง นี่ผมทำอะไรลงไป ผมได้ร้องไห้โทษตัวเองที่ทำให้คนตัวโตเจ็บแบบนี้ และดูเหมือนผมเข้มแข็งไม่ไหว ผมทรุดลงไปนั่งกับพื้น และร้องไห้หนักกว่าเดิม พี่ก้องกับพี่ตังวิ่งเข้ามากอดผม

“ไม่เป็นไรน่ะเจ ต้นไม่เป็นไรหรอก” พี่ตังกอดแล้วพูดปลอบพร้อมลูบหัวผมเบาๆ

“ผมมันเหี้ยใข่ไม๊พี่” ผมกอดพี่ตังแน่น น้ำตาแห่งความรู้สึกผิดไหลออกมาไม่หยุด

“ไม่ๆๆอย่าว่าตัวเอง”

“หมอมาแล้ว” พี่ก้องแทรกขึ้นเมื่อเห็นหมอใหญ่เดินออกมา

“ต้นเป็นยังไงครับหมอ ต้นเป็นยังไงบ้างครับ” ผมวิ่งไปเขย่าแขนหมอ

“ตอนนี้คนไข้ปลอดภัยแวน่ะครับ คงใช้เวลา 8-9 ชั่วโมงถึงจะได้สติ” หมอบอกอาการของต้นแล้วเดินจากไป

.

.

.

.

.

.

.

เช้าวันใหม่

ผมพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่ามีแสงแดดอ่อนๆสาดเข้ามากระทบที่ตาของผม ผมกำลังจะใช้มือขนี้ตาเพื่อให้ตาปรับแสงแต่ก็ต้องชะงักเมื่อรู้สึกได้ว่ามือข้างหนึ่งมีใครทับไว้อยู่ ผมจึงใช้มืออีข้างที่เหลือขยี้ตาแล้วมองคนที่กำลังทับมือผมอยู่ตรงนี้  กลายเป็นคนตัวเล็กเองที่นอนเฝ้าผมอยู่ตรงนี้ ผมใช้มือเขี่ยผมที่ปิดหน้าคนตัวเล็กออกแลละหยิกแก้มเบาๆ หลังจากที่คนตัวเล็กตื่นมาผมจะยังมีสิทธิ์ทำแบบนี้ได้อีกไหม ผมจะมีโอกาสได้บอกรักคนตรงหน้าอีกไหม ผมยังไม่อยากให้คนตัวเล็กตื่นมาตอนนี้เพราะผมไม่รู้ว่าตื่นมาแล้วเค้าจะไปจากผมไหม เค้าจะไล่ให้ผมไปรักคนอื่นเหมือนที่เค้าพูดไว้ไม๊ และเหมือนคำพูดที่ผมพูดกับเทพเจ้าในใจจะไม่เป็นผล เมื่อคนตัวเล้กกำลังดิ้นไปมา แล้วก็ตื่นในที่สุด

“ตื่นแล้วหรอ ต้น เจขอโทษ”ยังไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรคนตัวเล็กก็ชิงพูดขึ้นก่อนและโผลเข้ากอดผมไว้อย่างแน่น

“ไม่เป็นไรเจ ต้นไม่โกรธเจน่ะคับ” ผมยิ้มให้คนตัวเล็กแล้วใช้มือปาดน้ำตาคนตัวเล็กออก

“เจงี่เง่าเอง ทั้งๆที่ต้นเป็นห่วงความรู้สึกของเจแท้ๆ”

“อย่าโทษตัวเองสิครับคนดี” ผมดึงคนตัวเล็กเข้ามากอด “แล้วนี่หายโกรธต้นแล้วใช่ไหม  เจจะไม่ไปจากต้นแล้วใช่ไหม” ผมถามเพื่อความแน่ใจ

“อือ เจเข้าใจต้นแล้วน่ะ ว่าทำไมต้นทำแบบนี้  ต้นอยู่กับเจทังวันทั้งคืน แล้วตอนที่ห่างกันต้นก็ถือสายนอนกับเจทั้งคืนแล้วเราก็หลับไปด้วยกันทุกคืน แค่ต้นคุยกับคนอื่นแค่วันละหนึ่งชั่วโมง ทำไมเจจะทนไม่ได้ เจไม่อยากป็นคนเห็นแก่ตัว” คนตัวเล็กพูดพร้อมเอาหน้ามาซุกที่อกผม ผมหอมไปที่หัวแบนๆของคนตัวเล็ก

“แต่ยังไงต้นก็ขอโทษน่ะ ที่โกหกเจ” ผมพูดให้คนตัวเล็กเชื่อมั่นอีกครั้ง

.”แล้วต้นโกรธเจไม๊” ผมจะโกรธดีไม๊น่ะ ทำผมหัวแตกจนได้นอน รพ.เนี่ยยยย

“โกรธสิ “ ผมทำหน้างอนตุ๊บป่องแล้วเบือนหน้าหนี

“แง๊ ไม่เอาไม่โรธสิ’’ คนตัวเล็กดูตกใจที่ผมตอบว่าโกรธ

“ออยากให้หายโกรธม่ะ มีวิธีน่ะ” ผมพูดพร้อมทำหน้าขรึม

“ต้นจะให้เจทำอะไรก็ได้ ขึ้นรถ ลงเรือ ไปเหนือ ยิงกระต่ายป่า เจทำได้หมด” ผมเอามือปิดปากที่กำลังพูดเป็นต่อยหอย พอรู้สึกด่าเจ้าตัวเงียบ ผมก็บรรจงจูบบนริมฝีปากห้อยๆนั้น กลิ่นมิ้นจากน้ำหอมที่พยาบาลฉีดไว้ในห้องช่างเป็นใจกับบรรยากาศตอนนี้เหลือเกิน สัมผัสอุ่นๆจากคนที่อยู่ตรงหน้ามอบกลับมาให้ผมมันช่างหอมหวานเหลือเกิน มันเนิ่นนานจนคนตัวเล็กผลักผมออก

“หายโกรธยัง” ไอ้ตัวเล็กพูด ยิ้มอายๆ

“ยังไม่หายได้ไม๊ เอาอีกๆๆ”  ตัวเล็กยิ้มเขินก่อนจะหอมแก้มผมไปฟอดใหญ่ ทั้งผมทั้งตัวเล็กต่างก็ยิ้มไม่หุบเลยหละครับ

 ตลอดเวลาหลายสิบปีที่ผมอยู่กับคนตัวเล็กมา

มีหลายครั้งที่ผมทำเค้าสียใจ ทั้งเจตนา และไม่เจตนา จนนับครั้งไม่ถ้วน แต่เค้ายังเลือกที่จะอยู่กับผม เค้ายังเลือกที่จะเดินเคียงข้างผมมาตลอด  นอกจากครอบครัว ผมไม่รู้ว่าจะมีใครที่จะรักผมได้มากไปกว่าคนตัวเล็กอีกแล้ว ครั้งนี้คงเป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับผมอยู่เหมือนกัน คนรักกันไม่มีอะไรที่จะต้องปิดบังกันแล้ว ถ้ามีอะไรก็บอกก็ปรึกษา ถ้าคนรักกันจริงๆก็ต้องรับได้ ดีกว่าปล่อยให้เค้ามารู้ทีหลัง มันเสียความรู้สึก ผมดีใจที่ผมยังมีโอกาสได้กอด ได้มีโอกาสได้บอกรักคนตัวเล็ก และผมขอมีคนตัวเล็กไว้รักแบบนี้ตราบจนสิ้นลมหายใจ….\\\

The end. ^^

-,มือใหม่ฝึกหัดผิดพลาดยังไงคอมเม้นได้น่ะค่ะ ^^