ลิขิตฟ้า รักนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #4 : รักแรกประทับใจ

                            เมื่อทั้งคู่ได้มาถึงไร่องุ่น  ซึ่งเป็นไร่ที่ร้างมานาน  มีหญ้าแห้งขึ้นปกคลุม  ต้นไม้ต้นใหญ่ขึ้นเรียงรายทับทมกันมากมาย  และหลังสวนถัดไปนิดนึง  มีบ้านร้างหลังใหญ่สองชั้น ที่มีพวกต้นหญ้าพันรอบประตู หน้าต่าง ชำรุดทรุดโทรมอย่างมาก  บนหลังคาตอนนี้ได้กลายเป็นที่อยู่อาศัย ของบรรดานกทั้งหลายไปแล้ว ทั้งสองคนเดิรรัดเราะมาหยุดที่หน้าบ้านหลังนั้น  ต่างหันมองสบตากัน  เหมือนกับจะบอกว่า กลับกันเถอะ.. ได้โปรด ! แล้วทั้งสองก็ถอยหลังออกมาเรื่อยๆ  และหันหลังวิ่งทันที  ทั้งคู่ต่างก็วิ่งไปด้วยหัวเราะไปด้วย  อย่างสนุกสนาน  \" หยุดก่อนเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว\" จูฮีพูดขึ้นทั้งๆ ที่ยังหายใจหอบอยู่  จุนฮายิ้มกว้างให้เธอและพากันเดินต่อไป  \" เราไปทีท่าน้ำกันเถอะ  ไปนั่งตกปลากันบนเรือ\"  จุนฮาชวนจูฮี  ขณะที่กำลังเดินกันอยุ่เพื่อมุ่งหน้าไปที่ท่าเรือ พอไปถึงปรากฎว่าเรือนั้น มันลอยออกไปกลางท้องน้ำแล้ว ทั้งสองหันมามองหน้ากันอีกครั้ง  ทันใดนั้นฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก โดยไม่มีทีท่าเลยว่าจะหยุดเมื่อไหร่  ทั้งจุนฮาและจูฮีต่างพากันวิ่งไปหาที่หลบฝน โดยมีจุนฮาวิ่งนำหน้าจูฮีเล็กน้อย \" ตุ๊ป \" เสียงเหมือนมีของอะไรขนาดใหญ่หล่นอยู่ข้างหลังของจุนฮา  จุนฮาหันไปมอง และพบว่าจูฮีนั่งกองอยู่กับพื้นแล้ว \" ฉันขาแพลงแล้วล่ะ\"  จูฮีพูดขึ้นพร้อมกับเอามือจับที่ข้อเท้า  ดูเหมือนว่าข้อเท้าข้างซ้ายของเธอจะบาดเจ็บแล้ว  จุนฮาเข้าไปประคองเธอให้ลุกขึ้น แต่ก็ไม่ได่ผล จุนฮาเห็นท่าไม่ดีจึงนั่งลงและหันหลังให้จูฮี \" ขึ้นหลังผมสิ ผมจะแบกคุณเองนะ \" จุนฮาหันมาบอกจูฮี  เธอจึงใช้ขาข้างที่ถนัดอยู่เหยียดขึ้น เพื่อพยุงตัวให้ขึ้นขี่หลังของจุนฮาได้ เมื่อจูฮีพร้อมแล้ว จุนฮาก็ออกวิ่งเบาๆ ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาอย่างไม่ขาดสาย  

     ทั้งคู่มาจนถึงกระท่อมหลังหนึ่ง จุนฮาวางจูฮีลงข้างๆ ที่มีแร่ไม้เล็กๆ อยู่ข้างกระท่อมนั้น จุนฮามองเข้าไปข้างในพบว่า มันว่างเปล่า เหมือนกับว่าไม่เคยมีใครอยู่มาก่อนเลย กระท่อมหลังนี้มีรูเล็กๆบนหลังคา ทำให้ฝนที่ตกไหลลงใส่ที่หลังคา แล้วหยดลงกับพื้นไม้ในกระท่อม ทั้งสองพากันนั่งหลบฝนที่ใต้กระท่อมนั้นเป็นเวลานานพอควร....

    เมื่อฝนหยุดตก จุนฮาก็ไปขอยืมเรือจากชาวบ้านแถวนั้นมา เพื่อที่จะพาจูฮีที่ตอนนี้กำลังนั่งหนาวสั่นอยู่ในกระท่อมกลับบ้าน  เมื่อทั้งสองพากันลงเรือ ซึ่งตอนนี้ก็หัวคำแล้ว ฟ้าเริ่มมืดลง อากาศก็เริ่มเย็นลงด้วย จุนฮาพายเรือมาใกล้ถึงฝั่งแล้ว ก็พบว่ามีชาวบ้านประมาณ 6-7 คน มายืนรออยู่ แต่ละคนมีคบไฟอยู่ในมือคนละอัน  จูฮีมองจุนฮาแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนแรง \" เธอช่วยแบกฉันไว้ตั้งนาน ไม่มีอะไรจะตอบแทน นอกจาก.... \" จูฮีพูดยังไม่ทันจบ เธอก็เอามือทั้งสองข้างถอดสร้อยเส้นหนึ่งออกมาจากคอ \" สร้อยเส้นนี้ ฉันขอมอบให้กับเธอ\" จูฮีอ้อมมือไปใส่สร้อยนั้นให้จุนฮา \" ขอบคุณมาก  ผมจะไม่ลืมวันนั้นของเรา รวมทั้ง..คุณด้วย\"  เมื่อเรือมาชิดฝั่ง คนที่มายืนรอนั้นก็พาจูฮีขึ้นขี่หลังและเดินจากไป .. แต่มีหนึ่งคนซึ่งจุนฮาเข้าใจว่า  คงจะเป็นพ่อของจูฮีเป็นแน่  ชายคนนั้นเดินอาดๆ เข้ามาตบเข้าที่หน้าของจุนฮาอย่างแรง และพูดขึ้นว่า  \" อย่ามายุ่งกับลูกสาวฉันอีก\" เมื่อพูดจบก็หันหลังเดินกลับไปทันที  ทิ้งให้จุนฮายืนมึนงงอยู่ตรงนั้น เขาเพิ่งจะเข้าใจก็ตอนนี้เองว่า จูฮี  แท้จริงแล้วคือลูกสาวของนายอำเภอ และเป็นคู่หมั้นของแดซู เพื่อนรักของเขานั่นเอง...