ลิขิตฟ้า รักนิรันดร์

ลำดับตอนที่ #1 : กล่องความทรงจำใบเก่า

    แสงแดดยามเช้า ที่สาดส่องลงมากระทบกับหน้าต่างบานสีขาวสะอาด นกพิราบสีขาวนวลหลายตัวกำลังส่งเสียง จ๊อก แจ๊ก คล้ายกำลังสนทนากันอยู่ ใบไม้ที่เลื้อยปกคลุมอยู่ตรงมุมหน้าต่างทั้งสองมุม ฉันกำลังนั่งอยู่บริเวณหลังบ้าน วันนี้ฉันสวมเสื้อยืดแขนยาวสีชมพู กระโปรงสีน้ำตาลคลุมเข่า  ในขณะนี้ ฉันกำลังเก็บหนังสืออยู่  รวบรวมหนังสือเก่าวางเรียงกันเป็นตั้งๆ เพื่อหอบหนังสือขึ้นไปวางไว้ข้างบน เมื่อเดินมาถึงห้องห้องหนึ่ง ที่มีหน้าต่างปิดไว้อยู่ ฉันก็วางหนังสือลงกับพื้นและหันไปมองที่หน้าต่าง ทำให้ฉันนึกถึงเรื่องราวครั้นตอนสมัยยังเด็ก ฉันจำได้ว่า ฉันเห็นสายรุ้งทอยาวข้ามแม่น้ำ ฉันเดินไปที่หน้าต่างและเปิดหน้าต่างออก สายลมที่พัดผ่านเข้ามากระทบใบหน้า ทำให้รู้สึกเย็นวูบไปทั้งตัว ฉันจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง และยิ้มให้กับสายรุ้งที่ทอดยาวเหนือต้นหญ้าใบไม้ และทุ่งกว้าง ทำให้นึกถึงเรื่องราวที่แม่ของฉันได้พูดเอาไว้ว่า

    \"จีเฮ ลูกรู้มั้ยสายรุ้งก็คือเส้นทางนำไปสู่สวรรค์ เวลาคนตายไปแล้ว  ก็ไปอยู่สวรรค์ พวกเค้าต้องเดินผ่านเส้นทางสายนี้\"

    พ่อฉันตายไปแล้วตั้งแต่ฉันยังเด็ก ฉันอยากให้แม่แต่งงานใหม่ แต่แม่ก้อไม่สนใจ <เอ้อ!เกือบลืมไป ฉันชื่อ \"จีเฮ\" ค่ะ> ฉันมองไปรอบๆห้อง และพบว่ามีตู้เล็กๆอยู่ใบหนึ่ง คงพอที่จะใส่หนังสือเหล่านี้หมดนะ ฉันจึงเดินไปที่ตู้และยกหนังสือ ขึ้นไปวางตามชั้นในตู้นั้นจนเต็ม และกำลังจะปิดตู้ แต่แล้ว สายตาของฉันก็ไปสะดุดอยู่ที่กล่องใบหนึ่ง ซึ่งมีสีน้ำตาลเข้ม ฝุ่นจับหนาเขรอะ และค่อนข้างเก่าทีเดียว แม่เคยบอกฉันว่า ภายในกล่องใบนี้ แม่จะเก็บจดหมายรักของพ่อกับแม่และไดอารี่อยู่ในกล่องใบนี้ ฉันหยิบกล่องใบนี้ขึ้นมาและมองดูมัน พรันให้นึกขึ้นว่า ทุกครั้งที่แม่เปิดอ่านจดหมายพวกนี้ แม่จะต้องเสียน้ำตาล จดหมายที่อ่อนหวานสวยงามอบอวลของกลิ่นไอในอดีต รักครั้งแรกของแม่ถูกเก็บอยู่ในนี้ ฉันนำกล่องลงมาวางไว้บนโต๊ะตรงกลางห้อง และเปิดออกพบจดหมายมากมายและหยิบขึ้นมาดู ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ฉันวางจดหมายลงในกล่อง และหันหลังเดินไปหาโทรศัพท์  ระหว่างนั้นลมที่พัดเข้ามาทางหน้าต่าง ก็พัดจดหมายปลิวลงมากองที่พื้น

     ฉันยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาและพูดว่า \"สวัสดีค่ะ\"

     อีกสายหนึ่งก็ตอบกลับมาว่า        \"จีเฮหรอ นี่ฉันซูยังนะ\" ซูยังพูด <ซูยังเธอเป็นเพื่อนสมัยที่เรียนมัธยมปลายด้วยกัน>

     \" โทรมาทำไมแต่เช้า \" ฉันพูดด้วยอารมณ์เคืองนิดๆ

     \" เธอจะไปพิพิธภัณฑ์และไปดูละครของซังมินกับฉันมั้ยละ \"

     \" นี่ เธอจะเอาฉันไปเป็นกันชน อย่างนั้นหรอ \"  ฉันพูดด้วยอารมณ์กึ่งถามกึ่งหมั่นไส้

     \" โอ้ย เปล่าหรอก ซังมินเค้าอยากชวนเธอไปหนะ \"

     \" จริงหรอ \" ฉันพูดขึ้นพร้อมกับนึกในใจ ฉันได้รู้จักซังมินคนนี้ผ่านซูยังนี่แหละ มีอยู่วันนึงซูยังมาขอร้องให้ฉันส่ง E-Mail ให้ซังมิน ฉันต้องคอยส่ง Mail แทนซูยังเป็นเวลา 2 เดือน หลังจากนั้นซังมินก็สมัครเข้าคณะละคร และเริ่มคบกับซูยังแล้ว-- --- --