ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ตำนานรักอัศวินแห่งดินแดนมังกร

    ลำดับตอนที่ #1 : มันคืออะไรกันนะ

    • อัปเดตล่าสุด 23 มี.ค. 49


    ใต้ฟ้ายามราตรี จันทราเต็มดวงส่องประกายแสงมาที่ร่างทารกหญิง

    " …เด็กหญิงที่ไร้มลทิน เกลวิสต้านามนี้จะถูกประทานพร

    ด้วยเกียรติ 3 สิ่ง เคซาโกริซต้าพินกาเน่ "

    " จะดีเหรอ เอลเวล ท่านทำแบบนี้ไม่อันตรายไปกว่าที่… "

    " หยุด ปาราที เด็กคนนี้ เป็นอัศวินที่ถูกประทานมาจากฟ้า ดูสัญลักษณ์นี่สิ "

    " แต่ท่านเป็นแม่มดที่ถูกประนาม "

    " พอสักทีเถอะ ปาราที ถ้าเจ้าไม่อยากมีปาก… "

    " เสร็จพิธีแล้วหรือเอลเวล "

    " เพคะ ท่านฟาลโล "

    " เป็นงั้นก็ดีไป อีก 15 ปีเด็กคนนี้ต้องปราบเจ้าจอมปีศาสเฟสได้แน่ ใช่ไหมท่านการ์เดสนักพยากรณ์ของปราสาทของข้า "

    " ใช่เพคะ ท่านราชาผู้ยิ่งใหญ่ องค์หญิงน้อยคนนี้จะได้รับเกียรติ 3 ประการอย่างแน่นอน "

    " นั่นสินะเพราะเป็นลูกสาวคนเดียวของข้านี่ "

    …………………………………………………………………………………

    10 ปีต่อมา

    ใน ฤดูร้อน ที่เมืองฮาวัล วันจันทร์ที่ 27 เดือน xxxxx ปี xxxx

            หลังจากจบภาคเรียนพิเศษและพิธีจบการศึกษา

    " นี่คุณเรชช่า! คุณสอบเข้าโรงเรียนอะไร ที่ไหนเหรอ?"

    เนลเดินตามชั้นมา

    " บอกกี่ทีแล้ว ว่าไม่ให้เรียกคุณเรียกเรชช่าพอ อายุก็เท่ากัน อยู่ชั้นระดับ เรฟ ด้วยกันไม่เห็นต่างกันตรงไหน "

             

    ระดับตามศักดิ์ ชั้นอยู่ระดับลูกเจ้าเมือง ส่วนเนลก็ระดับประชาชนธรรมดา

            " นี่เนลมองหน้าชั้น แล้วเปิดหูกว้างๆของเธอออกซะ คำว่า คุณ ไม่ต้องมาพูดกับชั้น เรียก เรชช่าอย่างเดียว เข้าใจไหม "

    เนลเริ่มแก้มแดง แล้วขยับแว่นอันเบอเริ่ม อุ๊บ..บ น่ารักจัง ตรงนี้แหละที่ชั้นชอบเนล ( อย่าคิดไปไกลล่ะ ชั้นกับเนลเป็นเพื่อนมา 6 ปีแล้ว )

            "…เอ่อ ร..ระ เรชช่า จบโรงเรียนนี้แล้วต่อที่ไหนล่ะ "

            " อ๋อที่โรงเรียนเวทย์อัสเมเรล อยู่แถวลาโคน่ะ "

            "  โหเก่งจัง สอบเข้าได้เหรอ "

            "  เปล่า  ทางนั้นส่งจดหมายมาเชิญให้เข้าไปเรียน แต่ไม่ได้ใช้เส้นนะท่านพ่อชั้นถือเกียรติจะตายไป "

             " เธอเนี่ยนะ ! มีความสามารถอะไรเหรอ "

             " ไม่รู้สิ "

             " บอกหน่อย น๊า~ "

             " อยากเรียนที่นั่นเหรอเนล"

             " ..ปะเปล่า ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นนะ "

             " นั่นแน่ เนลทำหน้าแบบนี้อยากที่โรงเรียนเวทย์อัสเมเรลอ่ะดิ"

             " เปล่านะ เรชช่า อ่ะจะไปไหนรอด้วยสิ "

             "   ก็จะไปขอร้องท่านพ่อให้นายเข้าโรงเรียนนั้นให้ได้สิ 555 + "

    จริงๆแล้วเนลสอบเข้าต่อโรงเรียนเวทย์เฟียมอสได้ ซึ่งก็ไม่แพ้โรงเรียนเวทย์อัสเมเรลหรอก แต่ไอ้เรื่องที่จู่ๆเข้าโรงเรียนอัสเมเรลได้นั้นชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันทั้งๆที่สอบได้คะแนนระดับต่ำของชั้น ความสามารถก็ไม่มี ท่านพ่อชั้นก็ถือเกียรติและศักดิ์ศรีจะตายไป ความจริงก็ไม่อยากเข้าโรงเรียนนั่นหรอก แต่เพราะมีกฏอยู่ว่าใครไม่เข้าโรงเรียนนี้ทั้งที่ได้รับเลือก คนนั้นมีความผิดถึงชีวิต (ใครที่เรียนที่นั้นก็เหมือนอยู่ในคุก ไปไหนไม่ได้ เพราะเป็นนักเรียนพิเศษ มีความสามารถหลากหลาย ระบบป้องกันในโรงเรียนก็หนาแน่น จึงไม่มีใครหนีออกจากโรงเรียนนี้ได้ นี่แหละคือกฏเกนฑ์ของโลก อัสเมเรล

    เช้าวันอาทิตย์ที่ 3 เดือน xxxxxx ปี xxxx

            " หวอ… "

    เสียงออดประจำเมืองเตือนภัยดังขึ้น พร้อมกับนักประกาศข่าวแจ้งว่า

    " ..อะ เอ่อตอนพวกจากอสโจมตีและเผาทางเหนือของเมืองแล้ว โปรดหลบหนีไปยังเมืองที่อยู่ข้างๆด้วย ได้โปรดหลบหนีไปยั....วะ เหวอ อ๊าก "

    " หึ ฆ่ามัน ฆ่าให้หมดใครที่มันต่อต้านข้า มันต้องตาย "

    เฟสหัวหน้าเผ่าปีศาสจากอสเอ่ยขึ้น

    " มันต้องตายมันต้องตายมันต้องตาย… "

    พวกลูกน้องปีศาสเอ่ยตาม

    " หาเจอไหมเดลก์ ! "

    จอมปีศาสเฟสถามสมุนฝ่ายซ้าย

    " หาไม่เจอครับท่านเฟสผู้ยิ่งใหญ่… "สมุนฝ่ายซ้ายพูดด้วยเสียงสั่นเทา

    " กลับไป! กลับไปหาให้เจอ หากไม่เจอไม่ต้องมาให้ข้าเห็นหน้าอีก~" จอมปีศาสตวาด

    " ..ขะขอรับท่าน เฟสผู้ยิ่งใหญ่ "

    ……………………………………………………

    " กรี๊ดเนล  เนลอยู่ไหน ท่านพ่อคะ เนลยังอยู่ในตึก "

    " อย่านะเรชช่า อันตรายอย่าเข้าไปในนั้นตึกถล่มแล้ว เนลนะตายไปแล้ว "

    " เนลเค้าช่วยหนูออกมา ปล่อยหนูออกไป ฮึก ฮือๆๆ ไม่นะ เนลยังไม่ตาย  เน๊ลลลลลล… "

                ……………………………………………………

            ' ตามผมมาดีดีล่ะ '

    ' ตุ้บ ! .. วะ ว้าย เน…. '

    ' อ้ะ เรชช่า เป็นอะไรรึเปล่า '

    ' ..ขะ ขา ชั้น '

    ' อย่าขยับ เรชช่าอยู่ตรงนั้นแหละ ผมจะไปช่วย เดี๋ยวเพดานถล่มมาอีก '

    ' เนล...ชั้นไม่ไหวแล้ว หนักจังเลย ว้าย! '

    เสียงอะไรน่ะ ฝนตกเหรอ แล้วชั้นตายแล้วใช่ไหม ที่นี่ที่สวรรค์เหรอ

    " …ด้วยเกียรติแห่งแสงสว่างและความมืดมิด อัลเคราโซโทรามิเซ่ "           

     " ..อ๊ะ เรชช่า ฟื้นแล้ว คุณค่ะ เรชช่าฟื้นแล้ว "

     " ท่านแม่… "

     " โอ้ ลูกพ่อ เรชช่า รู้ไหม ลูกสลบไป หนึ่ง เดือนเต็ม "

     " ท่านพ่อเนล อยู่ไหน "

     " …เสียใจด้วยลูก หลังจากพวกปีศาสจากอสออกไปแล้วหน่วยกู้ภัยจากกระทรวงของพ่อ ครอบครัวเนลตายหมดแล้วแต่ยังหาศพเนลไม่เจอ"

     " หาศพเนลไม่เจอ ก็ไม่ได้หมายความว่าเนลเค้ฮึก ฮือๆๆๆ… "

     " พ่อขอโทษ ตึกถล่มขนาดนั้นไม่มีสามารถรอดชีวิตได้เลย "

     " แม่คิดว่า เราจะส่งลูกไปที่อัสเมเรลเพื่อความปลอดภัยของลูก "

     " หนูไม่ไปค่ะ  ถึงตาย หนูก็ไม่ไป หนูสัญญากับเนลแล้วว่าจะไปเรียนที่นั้นด้วยกัน "

    ………………………………………………………………………………….

            ความเหงา ความคิดถึง และภาพความทรงจำเก่าๆของชั้นกับเนลมันสร้างความเจ็บปวดขนาดนี้เชียวเหรอ ไม่อยากจะลืมตาขึ้นเลย ชั้นฝันเห็นเนลกำลังยิ้มอย่างมีความสุขแต่ยังไงมันก็ไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นได้เลย ตราบใดที่ฉันไม่ได้พบเนลด้วยตัวชั้นเอง

            " เรชช่าจ้ะ ตื่นได้แล้ว รับประทานอาหารก่อนนะแล้วค่อยทานยา "

    เกรเรนลูกพี่ลูกน้องของฉันซึ่งเป็นพยาบาลมาปลุกชั้น ไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ท่านพ่อ ท่านแม่จะหวงลูกสาวขนาดไหน ขนาดโรงพยาบาลยังไม่ให้ไปเลยต้องเรียก เกรเรลมาดูแลชั้น(ไปไหนก็ไม่ได้ด้วย ฮือๆๆ) แต่ไม่อยากลืมตาขึ้นเลย

            " ตื่นได้แล้ว เรชช่า ถ้าไม่ตื่นเดี๋ยวเสกให้เป็นหมูเลย "

    เกรเรนขยั้นขยอ

            " ก็ลองเสกดูดิ " ลองเสกดูดิ ก็เกรเรนยังไม่มีใบอนุญาตให้ใช้เวทมนต์ในที่ต่างๆที่ไม่ใช่โรงเรียนเวทย์มนต์ทั้งๆที่อายุไม่ถึง 20มีโทษหนักนะ แต่เรื่องการแพทย์ เกรเรนที่หนึ่งเลยล่ะ

            " อ้าว ตื่นเเล้วเหรอ เรชช่า "

            " ไม่ต้องมา อ้าว เลย เมื่อกี้พูดอะไร เดี๋ยวฟ้องท่านพ่อให้ดู "

            " แข็งแรงแล้วนี่ เรชช่า อาทิตย์หน้า ก็ต้องไปโรงเรียนแล้วนี่นะ "

            " ไม่เห็นอยากไปเลย "

    ชั้นทำเป็นคลุมโปงแล้วหลับต่อ

            " นี่แหนะ ทานข้าวก่อนเรชช่า "

    เกรเรนตีแขนชั้น มือหนักเป็นบ้าเลย

    " ฮิ ก็ได้ แต่ห้ามพูดมากอีกนะ… "

    " จ้ะ นี่ยา "

    " แหวะ ยาแบบนี้อีกแล้ว "

    " ทานไปเหอะน่า "

    " อย่ามาแสยะยิ้มแถวนี้ เกรเรน ชั้นทานก็ได้อือ ยี้~แหวะ ขมปี๋เลย "

    " ยาไม่ขมแล้วจะเรียกเป็นยาได้ไง ทานให้หมด "

    " ไม่เอาแล้ว ทานได้แค่แหละ "

    " ก็บอกทานให้หมดไงล่ะ"

    " ก็บอกไง ว๊าก~ "

    " 555+ "

                                                                    next

     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×