ค่าเริ่มต้น
- เลื่อนอัตโนมัติ
- ฟอนต์ THSarabunNew
- ฟอนต์ Sarabun
- ฟอนต์ Mali
- ฟอนต์ Trirong
- ฟอนต์ Maitree
- ฟอนต์ Taviraj
- ฟอนต์ Kodchasan
- ฟอนต์ ChakraPetch
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 15 ผมผิดเอง
ภัทรเลื่อนหน้าอโทรศัพท์มือถือ้าๆ ่าวที่อนเฟิร์มารเลิราอธามและ่าถูีพาหัวในทุเพบันเทิ ำพูาผู้ัารส่วนัวอ่าถูยมาเป็นพาหัว่าว
“ทั้สอนัสินใแยทาันแล้ว แ่เพราะอะไรพวเาอเ็บไว้เป็นเหุผลส่วนัว”
เธออ่าน้ำสอถึสามรั้ วามัเนในำแถลยิ่อย้ำว่า่าวลือทั้หมนั้นเป็นเรื่อริ ไม่มีอะไรลุมเรืออีแล้ว ่าและธาม…บลแล้ว
ภัทรวาโทรศัพท์ลบนโ๊ะ้าัว ถอนหายใแผ่วเบา วามหนัหน่วในใเหมือน้อนหินที่ทับ เธอไม่เยอยาเ้ามาอยู่ในุนี้ ุที่วามสัมพันธ์อใรบาน้อพัล วามรู้สึผิผสมปนเปับวามอึอั เธอไม่ไ้ั้ใะให้มันเิึ้นแบบนี้ และไม่ไ้อยาเป็นสาเหุให้ใรเ็บปว
เสียอผู้่วยอถ่ายัึ้นเรียสิเธอลับมา
“พี่ภัทร! ถึิวถ่ายแล้ว่ะ”
ภัทรสะุ้เล็น้อย เธอสูลมหายใลึ พยายามึัวเอลับสู่ปัุบัน ่อนะลุึ้นเินไปยัาถ่ายทำ
ธามยืนอยู่ในมุมหนึ่ออถ่าย ใบหน้าเามีรอยยิ้มบา ๆ ทีู่เหมือนะปปิวามรู้สึ้าในอย่าแนบเนียน เาทัทายทีมาน้วยน้ำเสียสุภาพและท่าทีเป็นมิรเหมือนเย แ่แววาอเาลับหม่นหมอนน่าหหู่
ภัทรหยุอยู่ในระยะที่พอมอเห็นเาัเน เธอพยายามีสีหน้าเรียบเย แ่วามิในใลับไม่สบ
“เาูเหนื่อย…” เธอิในใ แววานั้นูเหมือนแบรับอะไรบาอย่าที่หนัเินไป
ระหว่าพัารถ่ายทำ
ภัทรเลือนั่นเียวในมุมหนึ่ออถ่าย ห่าาลุ่มทีมานที่พูุยันเสียั เธอไม่อยาึวามสนใอใร โยเพาะธาม เธอรู้สึว่าทุสายาในอถ่ายเหมือนะมอหาอะไรบาอย่าในัวเธอ และเธอไม่อยาเป็นเป้าหมายอำถามที่หลีเลี่ยไม่ไ้
“พี่ภัทระ ่าวพี่ธามับพี่่าอนนี้โรัเลยเนอะ พี่ิว่าเ้าเลิันเพราะอะไระ?”
ำถามนั้นมาาทีมานหินหนึ่ที่เินเ้ามา้วยวามอยารู้ เธอนั่ล้า ๆ ภัทร สายาเป็นประายเหมือนนำลัรอฟัำอบที่น่าื่นเ้น
ภัทรยิ้มเื่อน ๆ พยายามทำัวปิที่สุ “อืม… พี่็ไม่รู้อะไรหรอ้ะ”
เธอรีบหยิบโทรศัพท์ึ้นมาแสรู้อะไรบาอย่า เพื่อหลีเลี่ยบทสนทนาที่ทำให้เธอรู้สึไม่สบายใ หัวใอเธอเ้นแร เธอไม่ไ้อยาอบำถามอะไรเี่ยวับเรื่อนี้ และยิ่ไม่อยาให้ัวเอลายเป็นส่วนหนึ่อประเ็นนี้
หลัารถ่ายทำใน่ว่ำ
อถ่ายเริ่มเียบลเมื่อารทำานในวันนั้นสิ้นสุล ทีมานทยอยเ็บอและแยย้ายันลับบ้าน ภัทรนั่อยู่บนเ้าอี้ไม้ัวเล็รมุมหนึ่ออถ่าย เธอรู้สึหมแร ไม่ใ่เพราะวามเหนื่อยล้าาารทำาน แ่เป็นเพราะวามันที่แบรับอยู่ในใ
เธอมอเห็นธามเินออมาาห้อแ่ัว ห่าออไปไม่ไล เาเิน้า ๆ ูเียบเหาเหมือนำลัิอะไรอยู่ แสไฟริมทาที่ส่อระทบร่าเา ทำให้เธอเห็นไ้ัเนว่าเาูเหนื่อยแ่ไหน
ภัทรไม่ทันรู้ัวว่าเธอ้อมอธามนานแ่ไหน นระทั่เาหันมาเอเธอ สายาอเาประสานับเธอั่วรู่ ่อนที่เาะเินรเ้ามา
“ยัไม่ลับอีเหรอรับ?” น้ำเสียอเาเรียบ แ่แฝ้วยวามอ่อนล้า
“อีสัพั่ะ” เธอรีบอบ พลาหลบสายา
ธามหยุยืนรหน้าเธอ เาูเหมือนะอยาพูอะไรบาอย่า แ่ลัเลเล็น้อย ่อนะทรุัวนั่ลบนเ้าอี้ฝั่ร้ามเธอ บรรยาาศรอบัวพวเาเียบสั
“มันยาว่าที่ินะรับ” ธามพูึ้น สายาอเาเหม่อมอไปที่พื้น
ภัทรไม่อบ เธอรอฟัเา
“ารเียบ… เหมือนะเป็นทาที่่ายที่สุ แ่ริ ๆ แล้วมันลับยิ่ทำให้ทุอย่ายาึ้น”
เาเยหน้ามอเธอ แววาอเามีทั้วามเสียใและวามสับสน ภัทรรู้สึเหมือนเาพยายามพูอะไรบาอย่า แ่ไม่รู้ะเริ่ม้นยัไ
“ะ?” เธอพูออไปเบา ๆ หลัาลัเลอยู่นาน เธอไม่อยาปล่อยให้วามเียบลืนินพวเา
ธามพยัหน้าเล็น้อย ่อนะพู่อ “่าับผม… เราเลิันแล้วริๆ”
ำพูนั้นเหมือนน้ำหนัที่ทับเาหลุออไปบาส่วน แ่ลับลายเป็นวามหนัอึ้ที่ลมาทับในใอภัทรแทน เธอเียบ ไม่ล้าพูอะไร เธอ้มหน้าล สอมือำแน่นบนั
“ผมรู้ว่าผมเป็นฝ่ายผิ และผมยอมรับ” เาพู่อ น้ำเสียนั้นหนัแน่น แ่ยัเือ้วยวามเศร้า “ผมอยาให้เธอเป็นฝ่ายพู เพราะเธอสมวรเป็นนัสินใ… แ่ไม่ว่าผละเป็นยัไ ผม็ยอมรับทุอย่า”
ภัทรเยหน้ามอเา สายาอธามเ็มไป้วยวามริใ เธออยาถามว่าเาหมายวามว่ายัไ แ่ำพูลับไม่หลุออมา
“ภัทร..” ธามเอ่ยเรียเธอเบาๆ แ่ทันในั้นเสียโทรศัพท์อเา็ัึ้นััหวะ
ธามมอหน้าอโทรศัพท์อยู่รู่หนึ่ ่อนะลุึ้นยืน “ผม้อไปแล้ว อโทษนะรับ”
เาเินาไป ทิ้ให้เธอยันั่อยู่รนั้น พร้อมับวามรู้สึที่อธิบายไม่ไ้ หัวใอเธอเ้นแราสิ่ที่เพิ่ไ้ยิน เธอรู้ีว่าวามสัมพันธ์ระหว่าธามับ่าบลแล้ว และำพูอเา็ทำให้เธอเริ่มมอเห็นบาอย่าที่่อนอยู่ในใอเา
ภัทรลับถึบ้านในืนนั้น้วยวามิที่ยุ่เหยิ เธอพยายามไล่วามรู้สึทุอย่าออาหัว แ่ทุำพูอธามลับั้ออยู่ในใเธอ
“เายอมรับทุอย่า… เายอมรับผิ…”
เธอพยายามะิว่ามันไม่เี่ยวับเธอ แ่ในใลึ ๆ เธอรู้ีว่าเรื่อนี้ไม่ไ้ไลัวเธออี่อไป
ฝาิาม้วยน้า >,<
ความคิดเห็น